ร้อยดาวตะวันเดียว
“ออกไปเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจมาลากคอคุณไปเอง และถ้าคุณอยากรู้ว่าฉันทำอะไรมาล่ะก็ กรุณาไปถามน้องคุณเอาเอง ถ้ารู้ไม่จริงอย่าเที่ยวมาดูถูกฉัน อย่าให้ฉันหมดศัทธาคนอย่างพวกคุณให้เร็วกว่านี้เลย มันจะทำให้ฉันไม่อยากเดินเฉียดเข้าไปใกล้อีก ขอบคุณเผยธาตุแท้ผู้ดีจอมปลอมมาให้ฉันเห็นก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ออกไปซะ!!! ออกไปให้พ้นๆ หน้าฉัน”
จิณณวัตรคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคนี้หลุดออกจากปากนุ่มที่เขาเคยหลงใหลได้ปลื้มจนเผลอจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงก้าวเข้าไปมองคนตรงหน้าใกล้ๆ มองให้แน่ใจว่านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวกับคนที่หัวใจเขาพร่ำหาแทบจะทุกวินาที
“ผมไปแน่! แต่ก่อนไปคุณต้องชดใช้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีให้คุณก่อน ถึงมันจะไม่คู่ควรกับความเจ็บที่ผมกำลังได้รับ แต่อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่เป็นไอ้งั่งในสายตาใคร ที่เป็นมดแดงเฝ้าพวงมะม่วง รอให้ไอ้ทีมาโฉบเอาไปกินก่อน”
อาทิตยาก้าวถอยหลังไปจนชนกับผนังห้อง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางโกรธจัดของเขา แล้วสองไหล่ก็ถูกสองอุ้งมือเขาจับไว้แล้วบีบแรงๆ จนเจ็บ แต่ก็ยังจ้องมองดวงตาคู่ดุดันของเขาอย่างไม่ยอมแพ้
“และผมก็หวังว่ามันคงจะหลงเหลืออะไรดีๆ ให้ผมกินบ้างนะ หรือจะมีแค่ซากเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ถือ เละกว่านี้โทรมกว่านี้ผมก็เคยลองมาแล้ว และไม่เคยออมมือด้วยจนพวกนั้นติดอกติดใจเรียกหาผมอีกหลายต่อหลายรอบ แล้วคุณล่ะจะเป็นอย่างนั้นมั้ย จะลืมไอ้ทีแล้วหันมาเรียกใช้ผมแทนมั้ย เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน”
เผียะ
“หยาบคาย!!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!”
อาทิตยาปัดมือเขาออกจากไหล่แล้วฟาดซ้ำรอยเดิมอีก แล้วใช้สองมือผลักอกเขาจนเซออกไปหลายก้าว และนั่นเป็นโอกาสให้รีบวิ่งไปหาประตู เพราะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้ายังไม่หาทางเอาตัวรอด
จิณณวัตรคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคนี้หลุดออกจากปากนุ่มที่เขาเคยหลงใหลได้ปลื้มจนเผลอจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงก้าวเข้าไปมองคนตรงหน้าใกล้ๆ มองให้แน่ใจว่านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวกับคนที่หัวใจเขาพร่ำหาแทบจะทุกวินาที
“ผมไปแน่! แต่ก่อนไปคุณต้องชดใช้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีให้คุณก่อน ถึงมันจะไม่คู่ควรกับความเจ็บที่ผมกำลังได้รับ แต่อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่เป็นไอ้งั่งในสายตาใคร ที่เป็นมดแดงเฝ้าพวงมะม่วง รอให้ไอ้ทีมาโฉบเอาไปกินก่อน”
อาทิตยาก้าวถอยหลังไปจนชนกับผนังห้อง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางโกรธจัดของเขา แล้วสองไหล่ก็ถูกสองอุ้งมือเขาจับไว้แล้วบีบแรงๆ จนเจ็บ แต่ก็ยังจ้องมองดวงตาคู่ดุดันของเขาอย่างไม่ยอมแพ้
“และผมก็หวังว่ามันคงจะหลงเหลืออะไรดีๆ ให้ผมกินบ้างนะ หรือจะมีแค่ซากเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ถือ เละกว่านี้โทรมกว่านี้ผมก็เคยลองมาแล้ว และไม่เคยออมมือด้วยจนพวกนั้นติดอกติดใจเรียกหาผมอีกหลายต่อหลายรอบ แล้วคุณล่ะจะเป็นอย่างนั้นมั้ย จะลืมไอ้ทีแล้วหันมาเรียกใช้ผมแทนมั้ย เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน”
เผียะ
“หยาบคาย!!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!”
อาทิตยาปัดมือเขาออกจากไหล่แล้วฟาดซ้ำรอยเดิมอีก แล้วใช้สองมือผลักอกเขาจนเซออกไปหลายก้าว และนั่นเป็นโอกาสให้รีบวิ่งไปหาประตู เพราะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้ายังไม่หาทางเอาตัวรอด
Tags: รักหวานๆ เศร้า นางเอกเก่ง ฉลาด
ตอน: คุณชายเนี๊ยบจอมเรียกร้อง
เสียงเข็มยาววิ่งไล่เข็มสั้นดัง ‘ซ๊วบซ๊าบ ซ๊วบซ๊าบ ซ๊วบซ๊าบ’
แข่งกับเสียงเครื่องปรับอากาศในห้อง แล้วค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปในโสตประสาทคนหลับลึกหลับยาวมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้ช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวไปมา แล้วลืมตาในที่สุด ไม่นานทั้งร่างก็ดีดขึ้นนั่ง เมื่อรู้แน่แท้แล้วว่าไม่ได้นอนอยู่ในห้องอันคุ้นเคยของตัวเอง อาการปวดหัวหนึบๆ ก็เกิดขึ้นทันที
เมื่อพยายามคิดทบทวนว่ามาอยู่นี่ได้ยังไง จำได้แค่ว่าถูกคุณชายเนี๊ยบยัดใส่รถแล้วต่อปากต่อคำกัน จากนั้นทุกอย่างก็มืดมิด แม้จะมั่นใจว่าตัวเองปลอดภัยจากลูกชายเจ้านาย แต่เพื่อความแน่ใจก็ขอให้ได้สำรวจเรือนร่างก่อน เมื่อพบว่าปกติดีแล้ว จึงค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูอย่างแผ่วเบาที่สุด
ทว่าเจ้าคนนั่งทำงานอยู่ก็รู้และหันมาจ้องอยู่เป็นนานจนร่างผอมเล็กยืนหนีบขาขาวเข้าหากันด้วยความเขินอายในกระโปรงอันสั้นจู๋ แต่เขาก็มองไม่วางตา แถมลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาอย่างตั้งใจ ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า จนมือบางต้องดึงชายกระโปรงผ้ายืดลงให้ต่ำลงไปปิดขาอย่างคนขาดความมั่นใจขึ้นมาทันที
“อะไรดลใจให้ยัยถั่วงอกใส่ชุดนี้เข้าไปได้นะ ไม่อยากคิดว่าถ้าคุณแม่มาเห็นจะทำหน้าเหลอแค่ไหน” อดบ่นน้อยๆ และตีสีหน้าไม่ชอบใจออกมาไม่ได้จริงๆ
“นี่คุณ! อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”
เมื่อทนไม่ไหว เจ้าของผมยาวลอนใหญ่และยุ่งเหยิงถึงกับแหวใส่อย่างไม่เกรงใจในทันที เพราะเกลียดฉายาที่เขาตั้งให้เข้าไส้ก็ว่าได้ เกลียดมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว และไม่อยากได้ยินเขาเรียกอย่างนี้อีกตลอดชีวิต
“อุ๊บ! อารมณ์บูดแต่เช้าแฮะ โอเคๆ ไม่เรียกก็ได้”
ชายหนุ่มยกมือสองข้างขึ้นทำท่าทางเป็นเชิงยอมแพ้ อีกคนถึงได้สีหน้าดีขึ้นหน่อย แต่ก็ดีได้ไม่นาน เมื่อเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ หัวฟูๆ ทำท่าทำทางสูดดมแรงๆ ออกมาพร้อมกับย่นจมูก
“โอ้มายก๊อด!!! กลิ่นเหลือรับทานยิ่งกว่าถั่วงอกเน่าอีกแน่ะ ไปอาบน้ำให้ตัวหายเหม็นก่อนดีกว่านะ ในห้องมีผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุม เดี๋ยวผมจะลงไปดูว่าแถวนี้มีอะไรให้คุณเปลี่ยนบ้าง”
คนยืนพิงประตูอยู่ออกอาการโล่งอกเมื่อเขาออกไปได้ เลยมีเวลาสำรวจตัวเองด้วยจมูกกลิ่นของเก่าโชยมาไม่น้อย ยิ่งตามยุ่งๆ ด้วยเหม็นอย่าบอกใครจรืงไ เมื่อมือรวบกำขึ้นมาดม
“อี๋ อี๋ อี๋ อี๋ ถั่วงอกเน่าชัดๆ”
เท่านั้นล่ะ ร่างผอมบางก็แทบจะเหาะเข้าห้องน้ำเลยทีเดียว กว่าจะเสร็จกินเวลาครึ่งชั่วโมงถึงได้ออกมาพร้อมเสื้อคลุมกับผ้าขนหนูเช็ดผมไปมาระหว่างเดินออกจากห้องน้ำ ไม่ทันได้ก้าวไปไหนประตูห้องก็เปิดผั๊วะออกด้วยเจ้าของร่างสูงแล้ว
“ว๊าย!!!” ตกใจจนต้องร้องออกมาสุดเสียง
“อุ๊บ!!! ซอรี่ๆ ผมไม่คิดว่าคุณจะอาบน้ำเสร็จเร็วอย่างนี้ ะปกติสาวของผมอาบทีจะใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะออกจากห้องน้ำได้ แต่ก็อย่างว่าอะนะ คนสวยๆ ก็ต้องพิถีพิถันมากหน่อย ใครจะไปเหมือนถั่วงอกล่ะ”
จิณณวัตรยิ้มกว้างด้วยความขำ แต่ก็ยื่นถุงเสื้อผ้าให้คนตรงหน้า แล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว และเร็วจนอีกคนไม่ทันได้ชักสีหน้าบึ้งๆ ใส่ด้วยซ้ำ และยิ่งบึ้งขึ้นอีกเมื่อเปิดดูในถุง มีกางเกงขาสั้นจู๋ เสื้อยืดพอดีตัว แถมด้วยชั้นในหนึ่งชุด สีชมพูหวานแหว๋วและกะไซด์ได้พอดีเป๊ะ
“คงจะซื้อให้สาวๆ บ่อยล่ะสิท่าถึงได้กะถูกนัก” จนอดบ่นไม่ได้ แต่ก็รีบใส่อย่างรวดเร็ว เพราะอยากจะไปจากฮาเร็มของเขาโดยเร็วไม่แพ้กัน
“เฮ่ๆๆ ได้ไงล่ะ! คุณต้องเลี้ยงมื้อเที่ยงผมเป็นการตอบแทนที่แบกคุณมาจากผับเมื่อคืนนี้ก่อน ไม่งั้นผมจะแบล็คเมล์คุณด้วยการเอาไปเม้าส์ให้ทุกคนในบ้านฟังว่าคนเมาปลิ้นขนาดไหน และก็อย่าหวังว่าผมจะปล่อยคุณนั่งแท็กซี่กลับด้วยการใส่เสื้อผ้าแบบนี้นะ” พอแจ้งความจำนงค์ต่อเขาแล้วก็ถูกล้ำเลิกบุญคุณขึ้นมาทันที
‘ลูกไม้หล่นใต้ต้นเชียวนะ นิดๆ หน่อยๆ ก็ยกเอามาเป็นบุญคุณหมด’
แต่ก็เป็นเพียงการบ่นในใจคนเดียวเท่านั้น เพราะสาวกางเกงสั้นรู้ดีว่าลองเขาได้ตั้งมั่นขนาดนี้ มีหรือจะขัดได้ อีกทั้งก็อยากจะกลับๆ ออกไปให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังอยากจะบ่นใส่หน้าเขาอยู่ดี
“อ้าว! ก็คุณซื้อแบบนี้มาทำไมล่ะ”
“ก็เพราะว่าแถวนี้มีแต่แบบนี้ขายน่ะสิ ช่างเถอะใส่ชั่วคราวแค่นั้น ถึงห้องแล้วคุณก็ค่อยเปลี่ยนสิ ว่าแต่ตกลงตามที่ผมขอใช่มั้ย ผมจะได้เตรียมตัว หิวจะแย่ละ” จิณณวัตรไม่ได้มีท่าทีว่าจะรั้งรอคำตอบจากปากบางเลยสักนิดก็ลุกไปหันหากุญแจรถแล้ว
“ก็ได้ๆ แค่นี้ทำเป็นทวงบุญคุณ”
จึงจำใจยอมรับปากแล้วเดินตามเจ้าเขาออกไป แถมกลายเป็นเป้าสายตาให้คนเดินไปมาในล็อบบี้คอนโดไฮโซหรูหรามองไปตามๆ กันกับความสั้นของกางเกง เผลอๆ ก็อาจจะเหมาว่าเธอเป็นไก่ที่เขาหิ้วมาเมื่อคืนด้วยกระมัง และเขาก็ไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับสายตาคนเหล่านั้น เลยรีบจูงมือบางให้รีบเดินออกไปหารถโดยเร็ว
“หมายความว่าไงที่คุณจะไม่ไปนั่งกินในร้านแต่จะไปคอนโดฉันแทน” ดวงหน้าสวยหัวขวับทันทีเมื่อเขาแจ้งความประสงค์จะไปกินข้าวที่ไหน
“ก็หมายความว่าผมไม่อยากเห็นคุณกลายเป็นเป้าสายตาให้คนมองขา หรือมองอะไรต่อมิอะไรอีกแล้วน่ะสิ หรือว่าชอบ ผมจะได้พาไปเดินย่านชุมชนให้รู้แล้วรู้รอดไป” เขาแหย่ไปด้วยควบคู่กับขับรถออกจากที่จอดช้าๆ และเมื่อเห็นคนข้างๆ เงียบ เลยทึกทักเอาว่าคงจะยอมตามคำขอแล้ว จึงหันไปเร่งความเร็วรถ
“เอ้า! บอกทางไปคอนโดคุณมาสิ เร็วเข้า นี่จะบ่ายโมงแล้วนะ ผมหิว คนอะไรขี้เซานอนไม่รู้จักตื่น ทำไมไม่เอาอย่างผมล่ะ เที่ยวดึกแต่ไม่เสียการเสียงานน่ะ ริจะเป็นนักท่องราตรี เจอหล้าไม่กี่อมก็เมาไม่รู้เนื้อรู้ตัว”
“คุณจะบ่นไปอีกนานมั้ย เลี้ยวขวาแล้วตรงไป”
ปากบางจำเป็นต้องขยับบอกด้วยท่าทีรำคาญไม่น้อยกับการบ่นประหนึ่งเป็นผู้ปกครองก็ไม่ปาน
ไม่ถึงชั่วโมงร่างเล็กก็เดินนำร่างใหญ่มายืนอยู่หน้าห้องแล้ว ดวงหน้าสวยอดหันไปมองประตูห้องเพื่อนไม่ได้ และคาดโทษเอาไว้ก่อน
“แน่ใจนะว่าในห้องคุณมีอาหารให้ผมกิน” จิณณวัตรให้สงสัยเพราะยัยถั่วงอกยืนยันเสียงหนักแน่นว่าไม่ไม่ต้องซื้ออะไรมา และไม่สั่งจากร้านข้างล่างด้วย
“คุณไปนั่งรอตรงโน้นรอเลย ไม่เกินยี่สิบนาทีได้กินแน่”
สาวนุ่งนั้นรีบหุงข้าว เอาอาหารที่แม่จัดมาให้และของคุณหญิงอีกหม้อหนึ่งส่งเข้าไมโครเวฟ ทีละอย่างๆ สลับกับการเดินเข้าห้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้รัดกุมไปด้วย ชายหนุ่ที่เอนตัวลงนอนรออยู่โซฟาพาดวงตาคมเข้มจับจ้องตามร่างผอมบางเดินวกไปวนมาท่าทีคล่องแคล่ว เลยคิดถึงสมัยก่อนที่มักจะเห็นยัยถั่วงอกวิ่งวกไปวนมาในบ้านไม่ได้
“เชิญเจ้าค่ะ”
แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงใสของคนที่วุ่นอยู่กับการรินน้ำเย็นใส่แก้ว เขาจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินตรงไปนั่งมองอาหารในถ้วยด้วยไม่เชื่อว่ายัยถั่วงอกจะทำเป็นและรวดเร็วขนาดนี้ ยิ่งได้ลองชิมรสชาติก็ไม่เลวเลยทีเดียว
“อย่าบอกนะว่าทำเอง ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ต่อให้แม่คุณทำอาหารอร่อยสักแค่ไหน ผมก็ไม่คิดว่าลูกไม้อย่างคุณจะหล่นใกล้ต้นหรอก” จึงแซวขึ้นแม้อาหารจะเต็มปากอยู่ อีกคนจึงส่งค้อนขมับๆ ให้
“คุณไม่โชคดีขนาดนั้นหรอก”
และดักคอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะก้มหน้าตักข้าวเข้าปากโดยไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอีก เพราะเริ่มหิวไม่น้อย ส่วนเขาก็มีอาการไม่แพ้กันหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
“โอย! อิ่ม แต่ถ้ามีของหวานตบท้ายจะเพอร์เฟคมากเลยนะคุณ”
ชายหนุ่มตบพุงแปะๆ เมื่อได้ข้าวสองจานเต็มๆ ไปอยู่ในท้อง แต่ก็ไม่ยอมหยุดเรียกร้องอีก เจ้าของห้องไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเดินไปเปิดตู้เย็น ยกผลไม้จานใหญ่ที่เอมี่เพื่อนรักคงจะปอกมาแช่ไว้ให้ตามเคย เดินเอามาวางตรงหน้าเขาโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ว้าว! น่ากินจัง อย่าบอกนะว่าคุณปอกไว้เอง เพราะมันออกจะเป็นแม่ศรีเรือนเกินไปหน่อย ผิดบุคคลิคยัยถั่วงอกอย่างคุณน่ะ หรือว่าอยู่กับแม่ผมนานๆ เลยถูกเปลี่ยนลุ๊คใหม่กันแน่ ฮืห์มม”
ปากก็แหย่ไป มือก็จิ้มเข้าปากไปด้วยความอารมณ์ดี อาทิตยาให้เจ็บใจนักเมื่อเขาปากดีไม่เลิก จนอยากตอกกลับให้หนักๆ แต่ก็พยายามยั้งปากเอาไว้จนกระทั่งผลไม้หมดจาน
“คุณแล้วยัง” เลยออกปากไล่ทางอ้อม แล้วลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บ ร่างสูงรีบลุกและลำเลิกบุญคุณอีกครั้ง
“หมดประโยชน์ก็รีบไล่เลยนะ แต่ผมไม่ไปหรอกถ้าไม่ได้รางวัลปลอบใจที่คุณอ้วกรดตัวผมรดพื้นห้องผมเมื่อคืนนี้ก่อนน่ะ”
“อย่ามาโม้หน่อยเลย ฉันเมาทีไรไม่เคยอ้วก และมื้อเที่ยงกับผลไม้จานเบ่อเร่อฉันก็เลี้ยงเป็นการตอบแทนคุณแล้วไง ไม่ทราบจะให้ฉันทำยังไงอีกคุณถึงจะพอใจ” ความอดทนที่เหลือน้อยเต็มทีเลยหมดลงตรงนั้น ร่างเล็กที่กำลังจะเก็บจานเลยถูกร่างใหญ่รวบไว้จากด้านหลัง
“ก็ยืนนิ่งๆ ให้ผมทำ หื๊ดดดดด แบบนี้ไง” แก้มนุ่มถูกเขาหอมเข้าเต็มรัก
“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้นะ” เจ้าของแก้มเลยเกิดอาการฮึดฮัดขัดขืนแล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตามด้วยกำปั้นทุบลงไปที่อกเขาหลายครั้งแต่มีหรือจะเจ็บ แถมยังยิ้มกริ่มด้วยความอิ่มใจอีกต่างหาก
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะก็ทำอยู่นี่ไง” แล้วฉกลงไปหาอีกแก้มดมอย่างเต็มรักอีก
“ปล่อยฉันนะคุณจิณ ฉันไม่ใช่เด็กๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะที่คุณจะได้มาแกล้งแบบนี้” เจ้าของแก้มดิ้นรนให้หลุดออกจากวงแขนเขาหนักกว่าเดิมด้วยความโกรธ แต่เขากลับยิ้มร่าด้วยความอารมณ์ดี
“โอ้ว! จริงด้วย! คุณไม่ใช่เด็กแล้ว งั้นผมก็ควรจะทำอะไรแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันน่ะสิ” ใบหน้าคมก้มไปหาริมฝีปากทำท่าเหมือนจะจูบ คนในอ้อมแขนต้องรีบเบี่ยงหนีและดิ้นรินออกห่างอกอุ่นของเขา
“ปล่อยฉันนะคุณจิณ!!!” ด้วยอาการโกรธจนสุดเหวี่ยง อาการกอดรัดฟัดเหวี่ยงของสองหนุ่มสาวเลยเกิดขึ้นจนสุดท้ายร่างเล็กต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เมื่อแผ่นหลังตรึงอยู่กับผนังห้อง โดยมีร่างใหญ่กอดเกี่ยวอยู่เบื้องหน้า อาการเหนื่อยหอบนิดๆ เกิดขึ้นกับคนร่างเล็กกว่า ก่อนที่ลมหายใจจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกอีกมือเชยคางมนขึ้น
‘ยัยถั่วงอกเป็นสาวแล้วจริงๆ’
เขายอมรับกับตัวเองอย่างไม่กังขา แถมสวยไม่หยอกเมื่อเวลาได้จ้องมองใกล้ๆ สวยจนเขาอยากจะก้มลงไปหาริมฝีปากสีชมพูเพื่อลิ้มลองความหอมหวานอย่างอดใจไม่ไหว และอีกไม่กี่วินาทีเขาคงได้รู้แล้ว หากไม่มีเสียงออดดังขึ้นก่อน
นั่นเป็นโอกาสทองที่สองมือนุ่มได้ยกขึ้นผลักอกเขาออกโดยแรงจนผงะไปสองสามก้าว อาทิตยารีบรีบวิ่งไปดาตาไก่ตรงประตู เมื่อรู้ว่าเป็นจำเลยที่สร้างวีระกรรมไว้เมื่อคืนนี้ยืนรออยู่ ก็รีบเปิดให้ทันที
“โอ๊ะโอ! ฉันมาผิดเวลาหรือเปล่าเพื่อน หวัดดีค่ะคุณจิณ”
เอมิกาที่ยังอยู่ในชุดเมื่อคืนทำสีหน้ารู้สึกผิดไม่น้อย เมื่อคาดเดาว่าเข้ามาไม่ถูกจังหวะไปหน่อย แต่ก็ไม่ยอมเดินกลับเมื่อเพื่อนเปิดประตูอ้าซ่าและเต็มอกเต็มใจให้เข้าไปเหลือเกิน เลยส่งสายตามีเลศนัยไปหา จิณณวัตรเหมือนจะอ่านออก จึงคิดว่าควรจะทำอะไรบ้างเพื่อไม่ให้ถูกเข้าใจผิดๆๆ
“ไม่ผิดหรอกครับผมกำลังจะกลับพอดี” แล้วรีบเดินไปคว้ากุญแจกับมือถือที่วางไว้โต๊ะกลางของชุดรับแขก
“งั้นก็ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณมี่” ก่อนจะส่งคำลาให้สาวนุ่งสั้นเมื่อเดินไปหยุดยืนตรงประตู
“ขอบคุณที่เรียกใช้บริการครับ” แล้วปรายตาคมเข้มไปหาอีกคนด้วยความอารมณ์ดี
“ค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ”
เอมิกายกมือกวักไปมาเป็นเชิงบอกลา พร้อมกับทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีแทนเพื่อน ด้วยการเดินไปถึงหน้าประตูลิฟท์เสร็จสรรพ กลับเข้าห้องอีกทีเห็นเพื่อนทำหน้าบึ้งใส่ก็ยิ้มร่าเริงให้อย่างไม่สะทกสะท้านในวีระกรรมของตัวเองสักนิด แถมเดินดุ่มๆ ไปคว้าผ้าขนหนูผืนมาหุ้มกายแล้วเปลื้องผ้าชุดเก่าออกประหนึ่งเป็นบ้านของตัวเอง
“นี่ยัยมี่ บอกมาดีๆ ว่าเมื่อคืนนี้ทำไมทิ้งฉันไว้กับคุณชายเนี๊ยบห๊า” อาทิตยาถึงกับเท้าสะเอวใส่
“อ้าว!!! แล้วไม่ดีหรือไงยะได้อยู่กับหนุ่มหล่อๆ แถมรวยอีกต่างหาก ว่าทำอะไรกันบ้างบอกมาให้หมดนะ”
เอมิกายิ้มร่าเดินเข้าห้องน้ำไปแถมเปิดประตูอ้าซ่าเอาไว้ เพื่อรอฟังเพื่อนเล่าช็อตเด็ดควบคู่กับการอาบน้ำไปอย่างอารมณ์ดี ครั้นไม่มีเสียงสักแอะ ก็ชะโงกหน้าออกมาโผล่พ้นประตูเพียงแต่คอ
“ว่าไงล่ะ อย่าบอกนะว่าจะไม่เล่า”
“จะไปมีล่ะยะ ก็แค่เขาพาฉันไปนอนคอนโด” “อูว์!” เอมิกาทำสายตาตื่นเต้น
“นอนคนละห้องยะ พอตื่นขึ้นเขามาส่ง แล้วฉันก็เลี้ยงข้าวเที่ยงเป็นการตอบแทนก็แค่นั้น ว่าแต่หล่อนเถอะทำไมทิ้งฉันได้ ยัยเพื่อนทรยศ ออกมาเหอะแม่จะเล่นงานให้เจ็บเลย” อาทิตยาทำตาขมึงใส่ จนเอมิกาต้องรีบผลุบเข้าไปอาบน้ำต่อ เลยต้องหันไปเก็บสำรับบนโต๊ะล้างให้เรียบร้อย
“นี่หล่อนจะบอกว่าอยู่กับเขาทั้งคืนแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ” คนออกจากห้องน้ำไม่ยอมเลิกลา เลยรีบถามสายตาก็ควานหาชุดนอนมาใส่ แล้วเดินเข้าห้องไปกระโดดขึ้นเตียงอย่างสบายอารมณ์ แต่ยังจ้องไปหาเพื่อนเพื่อรอคำตอบ
“นี่ยัยมี่ จะให้ฉันไปทำอะไรกับเขายะ อย่างนายนั่นชาติหน้าตอนบ่ายๆ เหอะฉันถึงจะมอง เขาเองก็คงจะไม่มีทางมองฉันแน่ ไม่เห็นเหรอว่าคู่ควงคู่ขาแต่ละคนนางแบบทั้งนั้น อย่างฉันคงจะอยู่รัศมีหางตาเขาหรอกนะ หรือถึงจะอยู่ฉันก็ไม่มีทางมองผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณชายเนี๊ยบแน่ ช้ำใจตายชัก”
“แหม!!! หล่อน คนรูปหล่อพ่อรวยก็ต้องคัดสรรหน่อยสิ แต่แน่ใจเหรอเขาว่าไม่สนหล่อนน่ะ เมื่อคืนทิ้งยัยนางแบบไปเฝ้าเธอหน้าห้องน้ำเลยนะยะ ไม่แน่น้า! เขาอาจจะเบื่อพวกหุ่นเสาโทรเลขมามองตอม่ออย่างหล่อนก็ได้”
“เช๊อะ! แต่ฉันว่าเขาทะเลาะกัน เลยผละไปหาฉันเพื่อประชดและเรียกร้องความสนใจมากกว่า มีแฟนเป็นนางแบบใช่ว่าใครๆ จะอยากมีก็ได้นะ ไม่หล่อรวยพวกแม่คุณไม่มองหรอกย่ะ”
แข่งกับเสียงเครื่องปรับอากาศในห้อง แล้วค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปในโสตประสาทคนหลับลึกหลับยาวมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้ช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวไปมา แล้วลืมตาในที่สุด ไม่นานทั้งร่างก็ดีดขึ้นนั่ง เมื่อรู้แน่แท้แล้วว่าไม่ได้นอนอยู่ในห้องอันคุ้นเคยของตัวเอง อาการปวดหัวหนึบๆ ก็เกิดขึ้นทันที
เมื่อพยายามคิดทบทวนว่ามาอยู่นี่ได้ยังไง จำได้แค่ว่าถูกคุณชายเนี๊ยบยัดใส่รถแล้วต่อปากต่อคำกัน จากนั้นทุกอย่างก็มืดมิด แม้จะมั่นใจว่าตัวเองปลอดภัยจากลูกชายเจ้านาย แต่เพื่อความแน่ใจก็ขอให้ได้สำรวจเรือนร่างก่อน เมื่อพบว่าปกติดีแล้ว จึงค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูอย่างแผ่วเบาที่สุด
ทว่าเจ้าคนนั่งทำงานอยู่ก็รู้และหันมาจ้องอยู่เป็นนานจนร่างผอมเล็กยืนหนีบขาขาวเข้าหากันด้วยความเขินอายในกระโปรงอันสั้นจู๋ แต่เขาก็มองไม่วางตา แถมลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาอย่างตั้งใจ ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า จนมือบางต้องดึงชายกระโปรงผ้ายืดลงให้ต่ำลงไปปิดขาอย่างคนขาดความมั่นใจขึ้นมาทันที
“อะไรดลใจให้ยัยถั่วงอกใส่ชุดนี้เข้าไปได้นะ ไม่อยากคิดว่าถ้าคุณแม่มาเห็นจะทำหน้าเหลอแค่ไหน” อดบ่นน้อยๆ และตีสีหน้าไม่ชอบใจออกมาไม่ได้จริงๆ
“นี่คุณ! อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”
เมื่อทนไม่ไหว เจ้าของผมยาวลอนใหญ่และยุ่งเหยิงถึงกับแหวใส่อย่างไม่เกรงใจในทันที เพราะเกลียดฉายาที่เขาตั้งให้เข้าไส้ก็ว่าได้ เกลียดมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว และไม่อยากได้ยินเขาเรียกอย่างนี้อีกตลอดชีวิต
“อุ๊บ! อารมณ์บูดแต่เช้าแฮะ โอเคๆ ไม่เรียกก็ได้”
ชายหนุ่มยกมือสองข้างขึ้นทำท่าทางเป็นเชิงยอมแพ้ อีกคนถึงได้สีหน้าดีขึ้นหน่อย แต่ก็ดีได้ไม่นาน เมื่อเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ หัวฟูๆ ทำท่าทำทางสูดดมแรงๆ ออกมาพร้อมกับย่นจมูก
“โอ้มายก๊อด!!! กลิ่นเหลือรับทานยิ่งกว่าถั่วงอกเน่าอีกแน่ะ ไปอาบน้ำให้ตัวหายเหม็นก่อนดีกว่านะ ในห้องมีผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุม เดี๋ยวผมจะลงไปดูว่าแถวนี้มีอะไรให้คุณเปลี่ยนบ้าง”
คนยืนพิงประตูอยู่ออกอาการโล่งอกเมื่อเขาออกไปได้ เลยมีเวลาสำรวจตัวเองด้วยจมูกกลิ่นของเก่าโชยมาไม่น้อย ยิ่งตามยุ่งๆ ด้วยเหม็นอย่าบอกใครจรืงไ เมื่อมือรวบกำขึ้นมาดม
“อี๋ อี๋ อี๋ อี๋ ถั่วงอกเน่าชัดๆ”
เท่านั้นล่ะ ร่างผอมบางก็แทบจะเหาะเข้าห้องน้ำเลยทีเดียว กว่าจะเสร็จกินเวลาครึ่งชั่วโมงถึงได้ออกมาพร้อมเสื้อคลุมกับผ้าขนหนูเช็ดผมไปมาระหว่างเดินออกจากห้องน้ำ ไม่ทันได้ก้าวไปไหนประตูห้องก็เปิดผั๊วะออกด้วยเจ้าของร่างสูงแล้ว
“ว๊าย!!!” ตกใจจนต้องร้องออกมาสุดเสียง
“อุ๊บ!!! ซอรี่ๆ ผมไม่คิดว่าคุณจะอาบน้ำเสร็จเร็วอย่างนี้ ะปกติสาวของผมอาบทีจะใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ กว่าจะออกจากห้องน้ำได้ แต่ก็อย่างว่าอะนะ คนสวยๆ ก็ต้องพิถีพิถันมากหน่อย ใครจะไปเหมือนถั่วงอกล่ะ”
จิณณวัตรยิ้มกว้างด้วยความขำ แต่ก็ยื่นถุงเสื้อผ้าให้คนตรงหน้า แล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว และเร็วจนอีกคนไม่ทันได้ชักสีหน้าบึ้งๆ ใส่ด้วยซ้ำ และยิ่งบึ้งขึ้นอีกเมื่อเปิดดูในถุง มีกางเกงขาสั้นจู๋ เสื้อยืดพอดีตัว แถมด้วยชั้นในหนึ่งชุด สีชมพูหวานแหว๋วและกะไซด์ได้พอดีเป๊ะ
“คงจะซื้อให้สาวๆ บ่อยล่ะสิท่าถึงได้กะถูกนัก” จนอดบ่นไม่ได้ แต่ก็รีบใส่อย่างรวดเร็ว เพราะอยากจะไปจากฮาเร็มของเขาโดยเร็วไม่แพ้กัน
“เฮ่ๆๆ ได้ไงล่ะ! คุณต้องเลี้ยงมื้อเที่ยงผมเป็นการตอบแทนที่แบกคุณมาจากผับเมื่อคืนนี้ก่อน ไม่งั้นผมจะแบล็คเมล์คุณด้วยการเอาไปเม้าส์ให้ทุกคนในบ้านฟังว่าคนเมาปลิ้นขนาดไหน และก็อย่าหวังว่าผมจะปล่อยคุณนั่งแท็กซี่กลับด้วยการใส่เสื้อผ้าแบบนี้นะ” พอแจ้งความจำนงค์ต่อเขาแล้วก็ถูกล้ำเลิกบุญคุณขึ้นมาทันที
‘ลูกไม้หล่นใต้ต้นเชียวนะ นิดๆ หน่อยๆ ก็ยกเอามาเป็นบุญคุณหมด’
แต่ก็เป็นเพียงการบ่นในใจคนเดียวเท่านั้น เพราะสาวกางเกงสั้นรู้ดีว่าลองเขาได้ตั้งมั่นขนาดนี้ มีหรือจะขัดได้ อีกทั้งก็อยากจะกลับๆ ออกไปให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังอยากจะบ่นใส่หน้าเขาอยู่ดี
“อ้าว! ก็คุณซื้อแบบนี้มาทำไมล่ะ”
“ก็เพราะว่าแถวนี้มีแต่แบบนี้ขายน่ะสิ ช่างเถอะใส่ชั่วคราวแค่นั้น ถึงห้องแล้วคุณก็ค่อยเปลี่ยนสิ ว่าแต่ตกลงตามที่ผมขอใช่มั้ย ผมจะได้เตรียมตัว หิวจะแย่ละ” จิณณวัตรไม่ได้มีท่าทีว่าจะรั้งรอคำตอบจากปากบางเลยสักนิดก็ลุกไปหันหากุญแจรถแล้ว
“ก็ได้ๆ แค่นี้ทำเป็นทวงบุญคุณ”
จึงจำใจยอมรับปากแล้วเดินตามเจ้าเขาออกไป แถมกลายเป็นเป้าสายตาให้คนเดินไปมาในล็อบบี้คอนโดไฮโซหรูหรามองไปตามๆ กันกับความสั้นของกางเกง เผลอๆ ก็อาจจะเหมาว่าเธอเป็นไก่ที่เขาหิ้วมาเมื่อคืนด้วยกระมัง และเขาก็ไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับสายตาคนเหล่านั้น เลยรีบจูงมือบางให้รีบเดินออกไปหารถโดยเร็ว
“หมายความว่าไงที่คุณจะไม่ไปนั่งกินในร้านแต่จะไปคอนโดฉันแทน” ดวงหน้าสวยหัวขวับทันทีเมื่อเขาแจ้งความประสงค์จะไปกินข้าวที่ไหน
“ก็หมายความว่าผมไม่อยากเห็นคุณกลายเป็นเป้าสายตาให้คนมองขา หรือมองอะไรต่อมิอะไรอีกแล้วน่ะสิ หรือว่าชอบ ผมจะได้พาไปเดินย่านชุมชนให้รู้แล้วรู้รอดไป” เขาแหย่ไปด้วยควบคู่กับขับรถออกจากที่จอดช้าๆ และเมื่อเห็นคนข้างๆ เงียบ เลยทึกทักเอาว่าคงจะยอมตามคำขอแล้ว จึงหันไปเร่งความเร็วรถ
“เอ้า! บอกทางไปคอนโดคุณมาสิ เร็วเข้า นี่จะบ่ายโมงแล้วนะ ผมหิว คนอะไรขี้เซานอนไม่รู้จักตื่น ทำไมไม่เอาอย่างผมล่ะ เที่ยวดึกแต่ไม่เสียการเสียงานน่ะ ริจะเป็นนักท่องราตรี เจอหล้าไม่กี่อมก็เมาไม่รู้เนื้อรู้ตัว”
“คุณจะบ่นไปอีกนานมั้ย เลี้ยวขวาแล้วตรงไป”
ปากบางจำเป็นต้องขยับบอกด้วยท่าทีรำคาญไม่น้อยกับการบ่นประหนึ่งเป็นผู้ปกครองก็ไม่ปาน
ไม่ถึงชั่วโมงร่างเล็กก็เดินนำร่างใหญ่มายืนอยู่หน้าห้องแล้ว ดวงหน้าสวยอดหันไปมองประตูห้องเพื่อนไม่ได้ และคาดโทษเอาไว้ก่อน
“แน่ใจนะว่าในห้องคุณมีอาหารให้ผมกิน” จิณณวัตรให้สงสัยเพราะยัยถั่วงอกยืนยันเสียงหนักแน่นว่าไม่ไม่ต้องซื้ออะไรมา และไม่สั่งจากร้านข้างล่างด้วย
“คุณไปนั่งรอตรงโน้นรอเลย ไม่เกินยี่สิบนาทีได้กินแน่”
สาวนุ่งนั้นรีบหุงข้าว เอาอาหารที่แม่จัดมาให้และของคุณหญิงอีกหม้อหนึ่งส่งเข้าไมโครเวฟ ทีละอย่างๆ สลับกับการเดินเข้าห้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้รัดกุมไปด้วย ชายหนุ่ที่เอนตัวลงนอนรออยู่โซฟาพาดวงตาคมเข้มจับจ้องตามร่างผอมบางเดินวกไปวนมาท่าทีคล่องแคล่ว เลยคิดถึงสมัยก่อนที่มักจะเห็นยัยถั่วงอกวิ่งวกไปวนมาในบ้านไม่ได้
“เชิญเจ้าค่ะ”
แต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงใสของคนที่วุ่นอยู่กับการรินน้ำเย็นใส่แก้ว เขาจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะเดินตรงไปนั่งมองอาหารในถ้วยด้วยไม่เชื่อว่ายัยถั่วงอกจะทำเป็นและรวดเร็วขนาดนี้ ยิ่งได้ลองชิมรสชาติก็ไม่เลวเลยทีเดียว
“อย่าบอกนะว่าทำเอง ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ต่อให้แม่คุณทำอาหารอร่อยสักแค่ไหน ผมก็ไม่คิดว่าลูกไม้อย่างคุณจะหล่นใกล้ต้นหรอก” จึงแซวขึ้นแม้อาหารจะเต็มปากอยู่ อีกคนจึงส่งค้อนขมับๆ ให้
“คุณไม่โชคดีขนาดนั้นหรอก”
และดักคอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะก้มหน้าตักข้าวเข้าปากโดยไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอีก เพราะเริ่มหิวไม่น้อย ส่วนเขาก็มีอาการไม่แพ้กันหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
“โอย! อิ่ม แต่ถ้ามีของหวานตบท้ายจะเพอร์เฟคมากเลยนะคุณ”
ชายหนุ่มตบพุงแปะๆ เมื่อได้ข้าวสองจานเต็มๆ ไปอยู่ในท้อง แต่ก็ไม่ยอมหยุดเรียกร้องอีก เจ้าของห้องไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเดินไปเปิดตู้เย็น ยกผลไม้จานใหญ่ที่เอมี่เพื่อนรักคงจะปอกมาแช่ไว้ให้ตามเคย เดินเอามาวางตรงหน้าเขาโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ว้าว! น่ากินจัง อย่าบอกนะว่าคุณปอกไว้เอง เพราะมันออกจะเป็นแม่ศรีเรือนเกินไปหน่อย ผิดบุคคลิคยัยถั่วงอกอย่างคุณน่ะ หรือว่าอยู่กับแม่ผมนานๆ เลยถูกเปลี่ยนลุ๊คใหม่กันแน่ ฮืห์มม”
ปากก็แหย่ไป มือก็จิ้มเข้าปากไปด้วยความอารมณ์ดี อาทิตยาให้เจ็บใจนักเมื่อเขาปากดีไม่เลิก จนอยากตอกกลับให้หนักๆ แต่ก็พยายามยั้งปากเอาไว้จนกระทั่งผลไม้หมดจาน
“คุณแล้วยัง” เลยออกปากไล่ทางอ้อม แล้วลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บ ร่างสูงรีบลุกและลำเลิกบุญคุณอีกครั้ง
“หมดประโยชน์ก็รีบไล่เลยนะ แต่ผมไม่ไปหรอกถ้าไม่ได้รางวัลปลอบใจที่คุณอ้วกรดตัวผมรดพื้นห้องผมเมื่อคืนนี้ก่อนน่ะ”
“อย่ามาโม้หน่อยเลย ฉันเมาทีไรไม่เคยอ้วก และมื้อเที่ยงกับผลไม้จานเบ่อเร่อฉันก็เลี้ยงเป็นการตอบแทนคุณแล้วไง ไม่ทราบจะให้ฉันทำยังไงอีกคุณถึงจะพอใจ” ความอดทนที่เหลือน้อยเต็มทีเลยหมดลงตรงนั้น ร่างเล็กที่กำลังจะเก็บจานเลยถูกร่างใหญ่รวบไว้จากด้านหลัง
“ก็ยืนนิ่งๆ ให้ผมทำ หื๊ดดดดด แบบนี้ไง” แก้มนุ่มถูกเขาหอมเข้าเต็มรัก
“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้นะ” เจ้าของแก้มเลยเกิดอาการฮึดฮัดขัดขืนแล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตามด้วยกำปั้นทุบลงไปที่อกเขาหลายครั้งแต่มีหรือจะเจ็บ แถมยังยิ้มกริ่มด้วยความอิ่มใจอีกต่างหาก
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะก็ทำอยู่นี่ไง” แล้วฉกลงไปหาอีกแก้มดมอย่างเต็มรักอีก
“ปล่อยฉันนะคุณจิณ ฉันไม่ใช่เด็กๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะที่คุณจะได้มาแกล้งแบบนี้” เจ้าของแก้มดิ้นรนให้หลุดออกจากวงแขนเขาหนักกว่าเดิมด้วยความโกรธ แต่เขากลับยิ้มร่าด้วยความอารมณ์ดี
“โอ้ว! จริงด้วย! คุณไม่ใช่เด็กแล้ว งั้นผมก็ควรจะทำอะไรแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันน่ะสิ” ใบหน้าคมก้มไปหาริมฝีปากทำท่าเหมือนจะจูบ คนในอ้อมแขนต้องรีบเบี่ยงหนีและดิ้นรินออกห่างอกอุ่นของเขา
“ปล่อยฉันนะคุณจิณ!!!” ด้วยอาการโกรธจนสุดเหวี่ยง อาการกอดรัดฟัดเหวี่ยงของสองหนุ่มสาวเลยเกิดขึ้นจนสุดท้ายร่างเล็กต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เมื่อแผ่นหลังตรึงอยู่กับผนังห้อง โดยมีร่างใหญ่กอดเกี่ยวอยู่เบื้องหน้า อาการเหนื่อยหอบนิดๆ เกิดขึ้นกับคนร่างเล็กกว่า ก่อนที่ลมหายใจจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกอีกมือเชยคางมนขึ้น
‘ยัยถั่วงอกเป็นสาวแล้วจริงๆ’
เขายอมรับกับตัวเองอย่างไม่กังขา แถมสวยไม่หยอกเมื่อเวลาได้จ้องมองใกล้ๆ สวยจนเขาอยากจะก้มลงไปหาริมฝีปากสีชมพูเพื่อลิ้มลองความหอมหวานอย่างอดใจไม่ไหว และอีกไม่กี่วินาทีเขาคงได้รู้แล้ว หากไม่มีเสียงออดดังขึ้นก่อน
นั่นเป็นโอกาสทองที่สองมือนุ่มได้ยกขึ้นผลักอกเขาออกโดยแรงจนผงะไปสองสามก้าว อาทิตยารีบรีบวิ่งไปดาตาไก่ตรงประตู เมื่อรู้ว่าเป็นจำเลยที่สร้างวีระกรรมไว้เมื่อคืนนี้ยืนรออยู่ ก็รีบเปิดให้ทันที
“โอ๊ะโอ! ฉันมาผิดเวลาหรือเปล่าเพื่อน หวัดดีค่ะคุณจิณ”
เอมิกาที่ยังอยู่ในชุดเมื่อคืนทำสีหน้ารู้สึกผิดไม่น้อย เมื่อคาดเดาว่าเข้ามาไม่ถูกจังหวะไปหน่อย แต่ก็ไม่ยอมเดินกลับเมื่อเพื่อนเปิดประตูอ้าซ่าและเต็มอกเต็มใจให้เข้าไปเหลือเกิน เลยส่งสายตามีเลศนัยไปหา จิณณวัตรเหมือนจะอ่านออก จึงคิดว่าควรจะทำอะไรบ้างเพื่อไม่ให้ถูกเข้าใจผิดๆๆ
“ไม่ผิดหรอกครับผมกำลังจะกลับพอดี” แล้วรีบเดินไปคว้ากุญแจกับมือถือที่วางไว้โต๊ะกลางของชุดรับแขก
“งั้นก็ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณมี่” ก่อนจะส่งคำลาให้สาวนุ่งสั้นเมื่อเดินไปหยุดยืนตรงประตู
“ขอบคุณที่เรียกใช้บริการครับ” แล้วปรายตาคมเข้มไปหาอีกคนด้วยความอารมณ์ดี
“ค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ”
เอมิกายกมือกวักไปมาเป็นเชิงบอกลา พร้อมกับทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีแทนเพื่อน ด้วยการเดินไปถึงหน้าประตูลิฟท์เสร็จสรรพ กลับเข้าห้องอีกทีเห็นเพื่อนทำหน้าบึ้งใส่ก็ยิ้มร่าเริงให้อย่างไม่สะทกสะท้านในวีระกรรมของตัวเองสักนิด แถมเดินดุ่มๆ ไปคว้าผ้าขนหนูผืนมาหุ้มกายแล้วเปลื้องผ้าชุดเก่าออกประหนึ่งเป็นบ้านของตัวเอง
“นี่ยัยมี่ บอกมาดีๆ ว่าเมื่อคืนนี้ทำไมทิ้งฉันไว้กับคุณชายเนี๊ยบห๊า” อาทิตยาถึงกับเท้าสะเอวใส่
“อ้าว!!! แล้วไม่ดีหรือไงยะได้อยู่กับหนุ่มหล่อๆ แถมรวยอีกต่างหาก ว่าทำอะไรกันบ้างบอกมาให้หมดนะ”
เอมิกายิ้มร่าเดินเข้าห้องน้ำไปแถมเปิดประตูอ้าซ่าเอาไว้ เพื่อรอฟังเพื่อนเล่าช็อตเด็ดควบคู่กับการอาบน้ำไปอย่างอารมณ์ดี ครั้นไม่มีเสียงสักแอะ ก็ชะโงกหน้าออกมาโผล่พ้นประตูเพียงแต่คอ
“ว่าไงล่ะ อย่าบอกนะว่าจะไม่เล่า”
“จะไปมีล่ะยะ ก็แค่เขาพาฉันไปนอนคอนโด” “อูว์!” เอมิกาทำสายตาตื่นเต้น
“นอนคนละห้องยะ พอตื่นขึ้นเขามาส่ง แล้วฉันก็เลี้ยงข้าวเที่ยงเป็นการตอบแทนก็แค่นั้น ว่าแต่หล่อนเถอะทำไมทิ้งฉันได้ ยัยเพื่อนทรยศ ออกมาเหอะแม่จะเล่นงานให้เจ็บเลย” อาทิตยาทำตาขมึงใส่ จนเอมิกาต้องรีบผลุบเข้าไปอาบน้ำต่อ เลยต้องหันไปเก็บสำรับบนโต๊ะล้างให้เรียบร้อย
“นี่หล่อนจะบอกว่าอยู่กับเขาทั้งคืนแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ” คนออกจากห้องน้ำไม่ยอมเลิกลา เลยรีบถามสายตาก็ควานหาชุดนอนมาใส่ แล้วเดินเข้าห้องไปกระโดดขึ้นเตียงอย่างสบายอารมณ์ แต่ยังจ้องไปหาเพื่อนเพื่อรอคำตอบ
“นี่ยัยมี่ จะให้ฉันไปทำอะไรกับเขายะ อย่างนายนั่นชาติหน้าตอนบ่ายๆ เหอะฉันถึงจะมอง เขาเองก็คงจะไม่มีทางมองฉันแน่ ไม่เห็นเหรอว่าคู่ควงคู่ขาแต่ละคนนางแบบทั้งนั้น อย่างฉันคงจะอยู่รัศมีหางตาเขาหรอกนะ หรือถึงจะอยู่ฉันก็ไม่มีทางมองผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณชายเนี๊ยบแน่ ช้ำใจตายชัก”
“แหม!!! หล่อน คนรูปหล่อพ่อรวยก็ต้องคัดสรรหน่อยสิ แต่แน่ใจเหรอเขาว่าไม่สนหล่อนน่ะ เมื่อคืนทิ้งยัยนางแบบไปเฝ้าเธอหน้าห้องน้ำเลยนะยะ ไม่แน่น้า! เขาอาจจะเบื่อพวกหุ่นเสาโทรเลขมามองตอม่ออย่างหล่อนก็ได้”
“เช๊อะ! แต่ฉันว่าเขาทะเลาะกัน เลยผละไปหาฉันเพื่อประชดและเรียกร้องความสนใจมากกว่า มีแฟนเป็นนางแบบใช่ว่าใครๆ จะอยากมีก็ได้นะ ไม่หล่อรวยพวกแม่คุณไม่มองหรอกย่ะ”
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ม.ค. 2557, 19:09:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ม.ค. 2557, 19:09:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1180
| << สาวเปรี้ยว เจอหนุ่มเนี๊ยบ | ใจเกือบสลายเพราะลูกชายเป็นเหตุ >> |