รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 6: ติดอยู่ในโลกแห่งกาลเวลา
ถ้าคุณคิดว่าที่พักของโลกในอีกสองร้อยปีข้างหน้า จะมีสภาพอย่างที่เห็นในภาพยนต์ไซไฟเกี่ยวกับอนาคต ซึ่งมีความทันสมัย เต็มไปด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ มีหุ่นยนต์ใช้งาน และทุกสิ่งทุกอย่างดูคล้ายๆ เอาโลหะสีหม่นๆ มาต่อรวมกันล่ะก้อ...คุณคิดผิด
ภาพห้องพักของนายไอแซคที่ฉันเห็นแตกต่างจากสิ่งที่เคยเห็นในภาพยนต์พวกนั้นโดยสิ้นเชิง....มันต่างแทบจะเรียกได้ว่าคาดไม่ถึง
ห้องทั้งห้องอาบด้วยสีขาวสะอาด แบ่งเป็นสัดส่วน มีทั้งส่วนที่ใช้เป็นที่พักผ่อน ส่วนทำอาหาร รับแขก และห้องน้ำ ในห้องนอนมีเตียงเดี่ยวจัดเป็นระเบียบ ผ้าปูที่นอนสีขาวลายดอกไม้เล็กๆ สีชมพูเรียบตึง ชั้นหนังสืออ่านเล่นและของใช้เป็นระเบียบ ราวกับห้องพักที่ถ่ายไว้เพื่อการโฆษณา ทุกอย่างล้วนโทนขาวเขียว ห้องน้ำ ขนาดเล็กๆ ที่มีความเรียบง่ายแต่เก๋ ในตัวเอง พร้อมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบ ห้องครัวที่มีอุปกรณ์ทำครัวอยู่มากเกินกว่าที่ฉันมีเองที่บ้านเสียอีก ในตู้เย็นขนาดกลางที่ติดอยู่กับผนังมีอาหารสดสารพัดชนิดอยู่ในนั้น มันถูกจัดเป็นระเบียบเช่นเดียวกัน
ส่วนที่ดีที่สุดของห้องเล็กๆ ห้องนี้คือ ส่วนที่เป็นห้องรับแขก มันถูกจัดแบ่งโดยมีโซฟาสีขาวครีมพาดยาวด้านหนึ่งของห้อง มีโต๊ะทำงานเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องเขียน และแจกันใส่ต้นไม้เล็กๆ มีดอกไม้สีม่วงอมขาววางไว้ มันดูราวกับเป็นต้นไม้ปลอม แต่หลังจากเอาปลายนิ้วไปสัมผัสกลีบอันอ่อนนุ่ม ฉันพบว่ามันเป็นของจริง
นี่เป็นห้องพักของผู้ชายจริงๆ เหรอ....แถมเป็นผู้ชายอายุยี่สิบต้นๆ ที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ คิดคิดเครื่องย้อนเวลา ไหนล่ะหลอดทดลอง ไหนล่ะตำราเล่มหนา ไหนล่ะคอมพิวเตอร์ ไม่มีสักอย่าง
ฉันเดินไปเดินมารอบห้อง สำรวจโน่นนี่นั่นไปเรื่อยอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ท้ายที่สุด ก็ได้หนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเล่มหนึ่งบนชั้นหนังสือในห้องนอนมานั่งอ่านรอเวลา ผ่านไปราวสามชั่วโมงเสียงประตูห้องเปิดออก ฉันรีบลุกเดินไปที่โถงทางเดิน นาธานพยุงไอแซคเข้าห้องมาอย่างทุลักทุเล เขาโบกมือไม่ให้ฉันถามอะไร ก่อนจะพยุงคนป่วยเข้าห้องนอน
หายไปราวห้านาที ชายหนุ่มร่างท้วมจึงเดินออกมา
"เป็นยังไงบ้าง ดูท่าทางแย่มากเลยนะ ป่วยหนักขนาดนี้ทำไมไม่อยู่โรงพยาบาล"
นาธานพยักหน้า “เจ้านี่มันดื้อ เป็นห่วงกลัวคุณอยู่ไม่ได้ เลยขอกลับมาพักที่บ้าน นี่ถึงเตียงก็หลับไปเลย คงเพลียจัด"
คนพูดพยักเพยิดไปในห้อง "ให้มันนอนสักพักก็ดี คุณล่ะกินอะไรหรือยัง"
ฉันส่ายหน้า "ตู้เย็นมีแต่ของสด...ฉันก็เลย ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
"อ๋อ คุณค้นในตู้เย็นโบราณของเจ้านั่นใช่ไหม”
“ตู้เย็นโบราณ”
“ครับ เจ้านั่นมันขอบของเก่า ..คุณอยากกินอะไร เหมือนมันอาหารสำเร็จรูปเก็บไว้"
"อะไรก็ได้ค่ะ"
"อะไรที่คุณชอบทานครับ เผื่อผมจะหาได้"
นาธานเดินไปที่ส่วนที่เป็นครัว ฉันเดินตามเข้าไป เห็นเขาเอาฝ่ามือทาบกับผนังด้นหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะมีกรอบรูปขนาดใหญ่ติดอยู่ กรอบรูปเปิดออก เผยให้เห็นว่าข้างในเป็นตู้ขนาดสี่เลี่ยมเล็กๆ สีขาวลายดอกไม้สีชมพู (อีกแล้ว)
"ในนี้มีสปาเกตตี้ซอสครีม ซีซาร์สลัด ไก่หมักซอส โจ๊กไก่ ซุบครีมเห็ด คุณอยากทานอะไรครับ"
ฉันอ้าปากค้าง ตู้เล็กๆ นั่นมีของเยอะขนาดนั้นเลยหรือ
นาธานหยิบเครื่องดื่มที่หน้าตาคล้ายๆ ไวน์ออกมาหนึ่งขวดจากชั้นเหนือกรอบรูป หยิบแก้วทรงสูงออกมา "ลองเครื่่องดื่มนี่ก่อนก็ได้ครับ" เขาส่งแก้วที่มีเครื่องดื่มสีทับทิมเข้มคล้ายไวน์ให้ฉัน "ไม่ใช่ไวน์ครับ เป็นน้ำทับทิมสด เจ้าไอซ์มันชอบดื่มมาก"
เครื่องดื่มอร่อยจริงๆ มันนุ่มลิ้น และไม่หวานจัด รสชาติอมเปรี้ยว อมหวานกำลังดี
"คิดได้หรือยังครับว่าจะทานอะไร ผมยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน ขอสปาเกตตี้นี่แหละ เอาไหมครับ คนละจาน กินไปคุยกันไป ผมมีเรื่องอยากรู้เกี่ยวกับโลกที่คุณมาเยอะเชียว"
"เอาเหมือนกันก็ได้"
จากนั้นฉันกับนาธานก็ช่วยกันจัดจานที่โต๊ะทานอาหาร อาจเพราะความหิว จึงรู้สึกว่ามันอร่อยรสชาติอาหารจึงเหมือนอาหารจากร้านอาหารหรูๆ รสเลิศ
"หมอบอกหรือเปล่าว่าอีกนานแค่ไหนเขาถึงเป็นปกติ" ฉันเข้าเรื่องทันทีที่ท้องเริ่มอิ่ม เป้าหมายต่อไปคือการกลับไปยังยุคที่ฉันอาศัยอยู่ให้เร็วที่สุด .... เมื่อเทียบกับเรื่องถูกผู้ชายทิ้ง กับเรื่องหลงยุคมาโดยไม่ตั้งใจแล้ว เรื่องแรกดูจะหนักหนาสาหัสน้อยกว่ามาก
"ไม่รู้ครับ พ่อของเขาบอกว่า โดยรวมร่างกายของเขาปกติดี อาจจะต้องพักอีกสักวันสองวันก็คงเริ่มงานได้แล้ว"
"หมายความว่าระหว่างนี้ ฉันต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่หรือคะ"
นาธานพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก "ครับ พรุ่งนี้คุณพ่อของไอซ์จะมาตรวจร่างกายของคุณ เพื่อดูว่ามีผลกระทบอะไรบ้างหรือเปล่ากับการย้อนเวลา"
“เขารู้”
“ครับ ผมปิดท่านไม่ได้ เพราะอาการป่วยของไอซ์มันผิดปกติ” คนพูดรวบช้อน "ระหว่างนี้ ผมฝากให้คุณดูแลเจ้าไอซ์ด้วย พอดีมีงานต้องไปทำให้เสร็จบ่ายนี้"
"แต่ว่า..."
นาธานก้มลงข้างโต๊ะ ดึงเอาอุปกรณ์ชนิดหนึ่งรูปร่างคล้ายๆ แทบเล็ตแต่ขนาดบางกว่ามากจากข้างโต๊ะ "ถ้าคุณมีอะไรด่วน โทรหาผม หรือหากต้องการสั่งอาหาร ของใช้อะไรแบบส่งตรงถึงบ้าน ก็ใช้ไอ้นี่จัดการได้ทั้งหมด"
ฉันรับมันมาถือไว้ "อะไรคะเนี่ย"
"เราเรียกมันว่าไอบุ๊ค เป็นอุปกรณ์ใช้สำหรับติดต่อสื่อสาร แล้วก็ควบคุมการทำงานของส่วนอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดที่อยู่ในห้องนี้ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเทียบได้อะไรในยุคของคุณนะ"
"รีโมทคอนโทรล บวกโน๊ตบุค" ฉันเสริม
"บวกโทรศัพท์มือถือ" เขาต่อให้ "ลองใช้ดูก็แล้วกันครับ ใช้งานไม่ยากหรอก"
ฉันพยักหน้า วางมันไว้บนโต๊ะ ส่วนอีกฝ่ายลุกขึ้น เดินเอาจานไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน "ฝากล้างด้วยนะครับ กดปุ่มตรงนี้ มันจะล้างให้อัตโนมัติ ผมต้องไปก่อน มีอะไรก็เข้าโหมดโทรศัพท์ แล้วโทรหาผมได้ทุกเมื่อ" คนพูดเดินหายเข้าไปในห้องนอนพักหนึ่งก็เดินออกมา "เจ้าไอซ์ยังหลับอยู่เลย สงสัยจะหลับอีกยาว ฝากด้วยนะครับ แล้วเย็นๆ ผมจะแวะมาดูอีกที"
"ค่ะ" ฉันตอบได้แค่นั้น
ร่างป้อมๆ เดินไปที่ประตูห้อง มือของเขาหยุดอยู่ที่ประตู และหันมา "ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้วันเกิดของคุณอลหม่านแบบนี้ เรา เอ่อ ผมหมายถึงผมกับไอซ์ คิดง่ายๆ ว่า การย้อนเวลาไปช่วยเหลือคุณในช่วงที่คุณกำลังแย่ จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น เราไม่ได้เตรียมแผนสำรองสำหรับหลายๆ เรื่อง จนสุดท้าย คุณก็ต้องมาลำบากอยู่ที่นี่"
ประโยคยาวๆ กับสีหน้าจริงใจของผู้ชายที่บอกว่าเป็นรุ่นหลานของหลานของฉัน ทำให้ฉันอึ้งพูดไม่ออกไปชั่วครู่
"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมไอซ์ถึงต้องพาคุณมาที่นี่ แต่เชื่อเถอะครับ มันต้องเป็นเรื่องจำเป็นจริงๆ"
"ช่างเถอะ ไหนๆ เขาก็ทำไปแล้วนี่ ที่เหลือก็ช่วยกันแก้ไข แล้วก็พาฉันกลับไปก็โอเคแล้ว"
นาธานพยักหน้า "ครับ ผมจะพยายามอย่างดีที่สุด ระหว่างนี้ อดทนกับเราสองคนหน่อยแล้วกันนะครับ"
เจ้าว่าที่หลานของฉันวาจาคมคายใช้ได้ อย่างน้อย คำพูดของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกดีกว่าคำพูดห้วนสั้นของเพื่อหน้าตาหล่อเหลาของเขามาก
"ผมไปก่อนนะครับ" จากนั้นนาธานออกจากห้องไป
สรุปว่า ฉันต้องมาติดแหง็กอยู่ที่นี่ โลกอนาคตแล้วจริงๆ
ภาพห้องพักของนายไอแซคที่ฉันเห็นแตกต่างจากสิ่งที่เคยเห็นในภาพยนต์พวกนั้นโดยสิ้นเชิง....มันต่างแทบจะเรียกได้ว่าคาดไม่ถึง
ห้องทั้งห้องอาบด้วยสีขาวสะอาด แบ่งเป็นสัดส่วน มีทั้งส่วนที่ใช้เป็นที่พักผ่อน ส่วนทำอาหาร รับแขก และห้องน้ำ ในห้องนอนมีเตียงเดี่ยวจัดเป็นระเบียบ ผ้าปูที่นอนสีขาวลายดอกไม้เล็กๆ สีชมพูเรียบตึง ชั้นหนังสืออ่านเล่นและของใช้เป็นระเบียบ ราวกับห้องพักที่ถ่ายไว้เพื่อการโฆษณา ทุกอย่างล้วนโทนขาวเขียว ห้องน้ำ ขนาดเล็กๆ ที่มีความเรียบง่ายแต่เก๋ ในตัวเอง พร้อมอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบ ห้องครัวที่มีอุปกรณ์ทำครัวอยู่มากเกินกว่าที่ฉันมีเองที่บ้านเสียอีก ในตู้เย็นขนาดกลางที่ติดอยู่กับผนังมีอาหารสดสารพัดชนิดอยู่ในนั้น มันถูกจัดเป็นระเบียบเช่นเดียวกัน
ส่วนที่ดีที่สุดของห้องเล็กๆ ห้องนี้คือ ส่วนที่เป็นห้องรับแขก มันถูกจัดแบ่งโดยมีโซฟาสีขาวครีมพาดยาวด้านหนึ่งของห้อง มีโต๊ะทำงานเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องเขียน และแจกันใส่ต้นไม้เล็กๆ มีดอกไม้สีม่วงอมขาววางไว้ มันดูราวกับเป็นต้นไม้ปลอม แต่หลังจากเอาปลายนิ้วไปสัมผัสกลีบอันอ่อนนุ่ม ฉันพบว่ามันเป็นของจริง
นี่เป็นห้องพักของผู้ชายจริงๆ เหรอ....แถมเป็นผู้ชายอายุยี่สิบต้นๆ ที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ คิดคิดเครื่องย้อนเวลา ไหนล่ะหลอดทดลอง ไหนล่ะตำราเล่มหนา ไหนล่ะคอมพิวเตอร์ ไม่มีสักอย่าง
ฉันเดินไปเดินมารอบห้อง สำรวจโน่นนี่นั่นไปเรื่อยอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ท้ายที่สุด ก็ได้หนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเล่มหนึ่งบนชั้นหนังสือในห้องนอนมานั่งอ่านรอเวลา ผ่านไปราวสามชั่วโมงเสียงประตูห้องเปิดออก ฉันรีบลุกเดินไปที่โถงทางเดิน นาธานพยุงไอแซคเข้าห้องมาอย่างทุลักทุเล เขาโบกมือไม่ให้ฉันถามอะไร ก่อนจะพยุงคนป่วยเข้าห้องนอน
หายไปราวห้านาที ชายหนุ่มร่างท้วมจึงเดินออกมา
"เป็นยังไงบ้าง ดูท่าทางแย่มากเลยนะ ป่วยหนักขนาดนี้ทำไมไม่อยู่โรงพยาบาล"
นาธานพยักหน้า “เจ้านี่มันดื้อ เป็นห่วงกลัวคุณอยู่ไม่ได้ เลยขอกลับมาพักที่บ้าน นี่ถึงเตียงก็หลับไปเลย คงเพลียจัด"
คนพูดพยักเพยิดไปในห้อง "ให้มันนอนสักพักก็ดี คุณล่ะกินอะไรหรือยัง"
ฉันส่ายหน้า "ตู้เย็นมีแต่ของสด...ฉันก็เลย ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
"อ๋อ คุณค้นในตู้เย็นโบราณของเจ้านั่นใช่ไหม”
“ตู้เย็นโบราณ”
“ครับ เจ้านั่นมันขอบของเก่า ..คุณอยากกินอะไร เหมือนมันอาหารสำเร็จรูปเก็บไว้"
"อะไรก็ได้ค่ะ"
"อะไรที่คุณชอบทานครับ เผื่อผมจะหาได้"
นาธานเดินไปที่ส่วนที่เป็นครัว ฉันเดินตามเข้าไป เห็นเขาเอาฝ่ามือทาบกับผนังด้นหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะมีกรอบรูปขนาดใหญ่ติดอยู่ กรอบรูปเปิดออก เผยให้เห็นว่าข้างในเป็นตู้ขนาดสี่เลี่ยมเล็กๆ สีขาวลายดอกไม้สีชมพู (อีกแล้ว)
"ในนี้มีสปาเกตตี้ซอสครีม ซีซาร์สลัด ไก่หมักซอส โจ๊กไก่ ซุบครีมเห็ด คุณอยากทานอะไรครับ"
ฉันอ้าปากค้าง ตู้เล็กๆ นั่นมีของเยอะขนาดนั้นเลยหรือ
นาธานหยิบเครื่องดื่มที่หน้าตาคล้ายๆ ไวน์ออกมาหนึ่งขวดจากชั้นเหนือกรอบรูป หยิบแก้วทรงสูงออกมา "ลองเครื่่องดื่มนี่ก่อนก็ได้ครับ" เขาส่งแก้วที่มีเครื่องดื่มสีทับทิมเข้มคล้ายไวน์ให้ฉัน "ไม่ใช่ไวน์ครับ เป็นน้ำทับทิมสด เจ้าไอซ์มันชอบดื่มมาก"
เครื่องดื่มอร่อยจริงๆ มันนุ่มลิ้น และไม่หวานจัด รสชาติอมเปรี้ยว อมหวานกำลังดี
"คิดได้หรือยังครับว่าจะทานอะไร ผมยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน ขอสปาเกตตี้นี่แหละ เอาไหมครับ คนละจาน กินไปคุยกันไป ผมมีเรื่องอยากรู้เกี่ยวกับโลกที่คุณมาเยอะเชียว"
"เอาเหมือนกันก็ได้"
จากนั้นฉันกับนาธานก็ช่วยกันจัดจานที่โต๊ะทานอาหาร อาจเพราะความหิว จึงรู้สึกว่ามันอร่อยรสชาติอาหารจึงเหมือนอาหารจากร้านอาหารหรูๆ รสเลิศ
"หมอบอกหรือเปล่าว่าอีกนานแค่ไหนเขาถึงเป็นปกติ" ฉันเข้าเรื่องทันทีที่ท้องเริ่มอิ่ม เป้าหมายต่อไปคือการกลับไปยังยุคที่ฉันอาศัยอยู่ให้เร็วที่สุด .... เมื่อเทียบกับเรื่องถูกผู้ชายทิ้ง กับเรื่องหลงยุคมาโดยไม่ตั้งใจแล้ว เรื่องแรกดูจะหนักหนาสาหัสน้อยกว่ามาก
"ไม่รู้ครับ พ่อของเขาบอกว่า โดยรวมร่างกายของเขาปกติดี อาจจะต้องพักอีกสักวันสองวันก็คงเริ่มงานได้แล้ว"
"หมายความว่าระหว่างนี้ ฉันต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่หรือคะ"
นาธานพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก "ครับ พรุ่งนี้คุณพ่อของไอซ์จะมาตรวจร่างกายของคุณ เพื่อดูว่ามีผลกระทบอะไรบ้างหรือเปล่ากับการย้อนเวลา"
“เขารู้”
“ครับ ผมปิดท่านไม่ได้ เพราะอาการป่วยของไอซ์มันผิดปกติ” คนพูดรวบช้อน "ระหว่างนี้ ผมฝากให้คุณดูแลเจ้าไอซ์ด้วย พอดีมีงานต้องไปทำให้เสร็จบ่ายนี้"
"แต่ว่า..."
นาธานก้มลงข้างโต๊ะ ดึงเอาอุปกรณ์ชนิดหนึ่งรูปร่างคล้ายๆ แทบเล็ตแต่ขนาดบางกว่ามากจากข้างโต๊ะ "ถ้าคุณมีอะไรด่วน โทรหาผม หรือหากต้องการสั่งอาหาร ของใช้อะไรแบบส่งตรงถึงบ้าน ก็ใช้ไอ้นี่จัดการได้ทั้งหมด"
ฉันรับมันมาถือไว้ "อะไรคะเนี่ย"
"เราเรียกมันว่าไอบุ๊ค เป็นอุปกรณ์ใช้สำหรับติดต่อสื่อสาร แล้วก็ควบคุมการทำงานของส่วนอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดที่อยู่ในห้องนี้ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเทียบได้อะไรในยุคของคุณนะ"
"รีโมทคอนโทรล บวกโน๊ตบุค" ฉันเสริม
"บวกโทรศัพท์มือถือ" เขาต่อให้ "ลองใช้ดูก็แล้วกันครับ ใช้งานไม่ยากหรอก"
ฉันพยักหน้า วางมันไว้บนโต๊ะ ส่วนอีกฝ่ายลุกขึ้น เดินเอาจานไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน "ฝากล้างด้วยนะครับ กดปุ่มตรงนี้ มันจะล้างให้อัตโนมัติ ผมต้องไปก่อน มีอะไรก็เข้าโหมดโทรศัพท์ แล้วโทรหาผมได้ทุกเมื่อ" คนพูดเดินหายเข้าไปในห้องนอนพักหนึ่งก็เดินออกมา "เจ้าไอซ์ยังหลับอยู่เลย สงสัยจะหลับอีกยาว ฝากด้วยนะครับ แล้วเย็นๆ ผมจะแวะมาดูอีกที"
"ค่ะ" ฉันตอบได้แค่นั้น
ร่างป้อมๆ เดินไปที่ประตูห้อง มือของเขาหยุดอยู่ที่ประตู และหันมา "ผมขอโทษนะครับ ที่ทำให้วันเกิดของคุณอลหม่านแบบนี้ เรา เอ่อ ผมหมายถึงผมกับไอซ์ คิดง่ายๆ ว่า การย้อนเวลาไปช่วยเหลือคุณในช่วงที่คุณกำลังแย่ จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น เราไม่ได้เตรียมแผนสำรองสำหรับหลายๆ เรื่อง จนสุดท้าย คุณก็ต้องมาลำบากอยู่ที่นี่"
ประโยคยาวๆ กับสีหน้าจริงใจของผู้ชายที่บอกว่าเป็นรุ่นหลานของหลานของฉัน ทำให้ฉันอึ้งพูดไม่ออกไปชั่วครู่
"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมไอซ์ถึงต้องพาคุณมาที่นี่ แต่เชื่อเถอะครับ มันต้องเป็นเรื่องจำเป็นจริงๆ"
"ช่างเถอะ ไหนๆ เขาก็ทำไปแล้วนี่ ที่เหลือก็ช่วยกันแก้ไข แล้วก็พาฉันกลับไปก็โอเคแล้ว"
นาธานพยักหน้า "ครับ ผมจะพยายามอย่างดีที่สุด ระหว่างนี้ อดทนกับเราสองคนหน่อยแล้วกันนะครับ"
เจ้าว่าที่หลานของฉันวาจาคมคายใช้ได้ อย่างน้อย คำพูดของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกดีกว่าคำพูดห้วนสั้นของเพื่อหน้าตาหล่อเหลาของเขามาก
"ผมไปก่อนนะครับ" จากนั้นนาธานออกจากห้องไป
สรุปว่า ฉันต้องมาติดแหง็กอยู่ที่นี่ โลกอนาคตแล้วจริงๆ
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.พ. 2557, 20:02:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ต.ค. 2559, 20:37:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 2956
| << 4: เหตุผลของการกลับไป | 7: ความจริง...ความฝัน...ความในใจ >> |
ใบบัวน่ารัก 5 ก.พ. 2557, 21:23:08 น.
ดูแลคนป่วยกันดีๆๆนะคะ
ดูแลคนป่วยกันดีๆๆนะคะ
คิมหันตุ์ 5 ก.พ. 2557, 22:02:19 น.
"(ไอแซค)แค่อ่อนเพลียจากการข้าม(มิ)ติเวลามาทั้งไปทั้งกลับ(ใกล้)ๆ เท่านั้นครับ"
แอบจับไก่ให้หนึ่งประโยคค่ะ...เมื่อไรนายไอซ์จะฟื้นเนี่ย!!
"(ไอแซค)แค่อ่อนเพลียจากการข้าม(มิ)ติเวลามาทั้งไปทั้งกลับ(ใกล้)ๆ เท่านั้นครับ"
แอบจับไก่ให้หนึ่งประโยคค่ะ...เมื่อไรนายไอซ์จะฟื้นเนี่ย!!
konhin 5 ก.พ. 2557, 23:22:29 น.
แหมมมม ได้เพื่อนออกหน้าให้นะเนี่ยยย
แหมมมม ได้เพื่อนออกหน้าให้นะเนี่ยยย
สิรินดา 6 ก.พ. 2557, 11:41:35 น.
แก้แล้วค่ะคุณคิมหันต์ ขอบคุณจ้าาา
แก้แล้วค่ะคุณคิมหันต์ ขอบคุณจ้าาา
Zephyr 6 ก.พ. 2557, 21:50:03 น.
หลานกะยายคุยกัน คุณ ผม ประหลาดๆไงไม่รู้ค่ะ
นายตัวดี หลับยาว น็อคไม่ตื่นเลย
นี่ถ้านาธานไม่ช่วยพูด ตาไอซ์หัวแหว่งแหงๆ
อืมมม นายนี่จะเป็นตาของนาธานป่ะนะ เพื่อนตัวเองกลายเป็นตาตัวเอง สายเลือดเดียวกัน หุหุ
หลานกะยายคุยกัน คุณ ผม ประหลาดๆไงไม่รู้ค่ะ
นายตัวดี หลับยาว น็อคไม่ตื่นเลย
นี่ถ้านาธานไม่ช่วยพูด ตาไอซ์หัวแหว่งแหงๆ
อืมมม นายนี่จะเป็นตาของนาธานป่ะนะ เพื่อนตัวเองกลายเป็นตาตัวเอง สายเลือดเดียวกัน หุหุ