love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมิวนิคตามหาเจ้าของ Short note ที่ส่งมาให้ทุกวันโดยที่ไม่เคยรุ้ตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อนเลย แต่ในใจเธอก็แอบหวังว่าเจ้าของShort noteนั้นจะเป็นคนเดียวกับชายที่เขาแอบชอบเรื่องราววุ่นๆเริ่มเกิดขึ้นเมื่อ มิวนิควานให้สายลับสืบว่าใครเป็นเจ้าของกันแน่
Tags: love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
ตอน: ตอนที่1
ห้องซ้อมดนตรี...
ก๊อกๆๆๆ!!
ฉันเคาะประตูห้องซ้อมดนตรีของวงซีเคร็ตโค้ดแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิด ฉันจึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่พูดอะไร เอ๊ะทำไมห้องดูมืดๆเนี้ยหรือว่าไม่มีคนอยู่ ฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อคลำหาสวิตซ์ไฟ เอ๊ะเจอแล้วฉันกำลังจะกดแต่...
“เธอเป็นใครน่ะ”เสียงนิ่งเรียบทักขึ้นทำเอาฉันสดุ้งโหยงอย่างตกใจ
“น่ะ...นายเป็นใครอ่ะO_O” ฉันถามเสียงสั่นท่ามกลางความมืด
“ฉันถามเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาถามฉัน”
“ฉันมาตามหาซัน”
พรึบ!!!
อยู่ๆเขาก็เปิดสวิตซ์ไฟขึ้นแล้วห้องทั้งห้องก็สว่างวาบขึ้นมาทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าของคนร่างสูงตรงหน้าได้ชัดขึ้น ใบหน้าเรียวได้รูป นัยตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางสวยขึ้นสีแดงธรรมชาติทุกอย่างบนใบหน้าล้วนแล้วลงตัวเข้ากับผมซอยระต้นคอสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาของเขาดึงดูดให้ฉันมองเขาอย่างหลงไหลเหมือนมีแรงดึงดูดอย่างไงอย่างงั้นแต่เมื่อฉันสบตากับเขาไม่นานฉันก็ระสายตาจากเขาไปมองทางอื่นแทน
“มีอะไรว่ามา-_-” นายหน้าหล่อพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา
“ฉันมาหาซันไม่ใช่นาย”
“ก็ฉันเนี้ยแหละซัน-_-*” ว่าไงนะ นายคนนี้น่ะหรอคือซัน ในจินตนาการฉันคิดว่าซันจะเป็นคนร่าเริงเป็นกันเองมากกว่านี้ซะอีกไง๋เป็นคนแบบนี้ไปได้ ท่าทางแอคไม่เบาเลยนะนั่น
“เอ่อ...”
“ว่าไง...มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“เพื่อนฉันบอกว่านายสามารถสืบได้ฉันก็เลยอยากให้นายช่วยสืบหาคนให้ฉันหน่อย”
“ข้อมูลล่ะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าเขาส่งการ์ดนี่มาให้ฉันทุกวันเลย”ฉันบอกเขาพร้อมกับหยิบการ์ดในกระเป๋านักเรียนออกมาให้เขาดู
“อย่าใส่ใจเลยว่าฉันเป็นใครรู้แค่ว่าฉันชอบเธอก็พอ หึ! ^_^*” เขาอ่านข้อความบนการ์ดก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างกวนๆ
“ทำไม...ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง”ฉันถามขึ้นเมื่อซันกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เปล่า แค่แปลกใจว่าสมัยนี้ยังมีคนทำอะไรแบบนี้อยู่อีกหรอ”
“แล้วตกลงนายจะสืบให้ฉันได้หรือเปล่า-_-” ฉันเข้าเรื่อง
“ฉันทำไปแล้วได้อะไรล่ะ-_-”
“จะเอาอะไรก็ว่ามา เท่าไหร่ฉันก็จ่าย”
“เอาเป็นว่าฉันจะสืบให้เธอ ส่วนสิ่งแลกเปลี่ยนขอเก็บไว้ก่อนตอนนี้ยังคิดไม่ออก-_-”
“ฉันชื่อมิวนิคนะ อยู่ห้องB3 เรื่องการ์ดนั่นส่วนมากเขาจะเอามาฝากไว้กับหัวหน้าห้องของฉันทุกวันถ้าสืบได้เมื่อไหร่ก็มาบอกด้วย”
“ได้”
ฉันเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปจากห้องซ้อมดนตรีแล้วแล้วก็มีคนผลักเข้ามาซะก่อน ด้วยแรงของคนที่ผลักเข้ามานั้นใส่เข้ามาเต็มแรงจังหวะกับฉันเดินเข้าไปพอดีทำให้ศีรษะกระแทกเข้ากับประตูอย่างจังจนฉันหงายหลังล้มลงไปนั่งกับพื้น
พลั๊ก!! ตุ้บ!!
“โอ๊ย!”ฉันร้องลั่นห้อง
“เฮ้ย...ขอโทษเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” พอเงยหน้าขึ้นไปจากที่โกรธหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย
“เอ่อ...ฉันไม่เป็นไร^^” พอร์ชนั่งลงตรงหน้าฉันเพื่อช่วยพยุงให้ฉันลุกขึ้น
“เธอเดินไหวนะ”พอร์ชถามขึ้นเมื่อฉันก้าวออกมาจากห้องซ้อมของเขา
“ไหว^^” อ๊าย!!! สุภาพบุรุษมาก ผิดแล้วรู้จักขอโทษไม่เสียแรงที่ฉันชอบนาย
นี่ก็ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันรีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างลวกๆเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 3โมงครึ่งแล้วจากนั้นก็รีบวิ่งไปที่สนามบอลเพื่อดูพอร์ชแข่ง ความจริงฉันก็ไม่เคยชอบหรอกนะบอลเนี้ยแต่เพราะในสนามบอลมีคนที่แอบปิ๊งจึงทำให้ฉันรักกีฬานี้ขึ้นมาเลยล่ะ ฉันคิดว่าทุกคนก็ต้องเป็นแบบฉันนะคนที่เราแอบชอบทำอะไรชอบอะไรเราก็พลอยชอบไปหมดถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การแอบรักแต่มันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาไม่ว่าจะทำอะไร แค่นึกถึงใบหน้าของเขาก็ทำให้ฉันหายเหนื่อยและมีแรงขึ้นมาเลยล่ะ
“เฮ้ย...มิวแกจะรีบไปไหนเนี้ยรอฉันก่อนสิ”>พิกเล็ทวิ่งตามฉันมาพร้อมกับตะโกนถามฉัน
“ไปดูพอร์ชแข่งบอล^o^”
“แต่แกไม่เคยชอบบอลเลยนะ-o-”
“ตอนนี้ฉันชอบแล้วนี่นา^^” และฉันก็วิ่งมาถึงขอบสนามบอลจนได้ตอนนี้พอร์ชกำลังเลี้ยงลูกบอลที่อยู่ในสนาม คะแนนทีมเขานำอยู่2คะแนน
“เอ๊ะ...ฉันคิดว่าฉันก็ชอบบอลแล้วล่ะ^o^” ฉันมองตามสายตาของพิกเล็ท โอ้ชัดเลย
“ปอร์เช่ล่ะสินะ^^”
“>///<”
ในสนามนั้นแข่งกันอย่างดุเดือด พอร์ชส่งลูกบอลไปให้ปอร์เช่ฝ่ายปอร์เช่เมื่อได้รับลูกบอลเขาก็เลี้ยงหลบฝั่งตรงข้ามจนตอนนี้เขาได้เลี้ยงมาเกือบถึงประตูฝั่งตรงข้ามปอร์เช่ใช้จังหวะฝ่ายตรงข้ามวิ่งมาไม่ทันนั้นยิงลูกบอลไปที่ประตูผู้ต่อสู้และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ทีมของพอร์ชชนะ3:0(สามต่อศูนย์)
กรี๊ด!!! เฮ้!!
ฉันกรี๊ดอย่างลืมตัวเมื่อพอร์ชชนะ แต่ทว่าพิกเล็ทออกนอกหน้ามากกว่าฉันอีกเพราะลูกสุดท้ายที่เข้าประตูไปคนที่เตะเข้านั้นคือปอร์เช่นั่นเอง
“ปอร์เช่เท่ห์สุดๆไปเลยอ่ะแก”แหมแล้วทีตอนแรกฉันชวนมาก็ไม่ยอมมา
“พอร์ชกับปอร์เช่เดินมาทางนี้ด้วยอ่ะ^///^”
“เดี๋ยวฉันมานะ”พิกเล็ทหยิบขวดน้ำที่ไม่รู้ว่าไปซื้อมาตอนไหนแล้วจากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาปอร์เช่พร้อมกับยื่นน้ำให้ ปอร์เช่รับน้ำไปถือไว้แล้วส่งยิ้มชนิดที่สาวๆคนไหนเห็นเป็นต้องละลาย
“อ้าว...เธอชอบดูบอลด้วยหรอ”พอร์ชถามฉันระหว่างที่หย่อนก้นลงมานั่งลงข้างๆฉัน
“ชอบ^///^”
“ร้อนหรอหน้าแดงเชียว^^” อ๊ายยิ้มแบบนี้นายรู้ไหมว่าฉันเสียการทรงตัวน่ะ
“คงงั้นแหละ^_^” ฉันเอามือยกขึ้นเกาหัวแก้เก้อ “อ๊ะ หน้านายมีเหงื่อน่ะ”ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้เขาอย่างอายๆ
“ขอบใจนะ”ใจจริงอยากเช็ดให้นะแต่กลัวว่าจะแสดงอาการมากไป
ฉันนั่งมองพอร์ชอยู่นานเหมือนต้องมนต์สะกด ใบหน้ารูปไข่ ตาโต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสวย มีลักยิ้มทั้งสองข้างเวลายิ้มมีเสน่ห์พอร์ชเป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากแถมยังดัดฟันอีกด้วยสเป็คอ่ะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้น่ารักเป็นบ้าเลย
“เอ่อ...หน้าผากเธอเมื่อวานนี้เป็นยังไงบ้าง”พอร์ชระสายตาจากสนามบอลมามองฉัน
“ก็...ก็ไม่เป็นอะไรนี่^^”
“ขอโทษจริงๆนะฉันไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างในอ่ะ แล้วเธอเข้าไปทำอะไรในห้องซ้อมของพวกฉันล่ะ”เอาแล้วไงจะบอกว่าอะไรดีวะเนี้ย
“ก็...ฉันมีธุระกับซันนิดหน่อยน่ะ”หวังว่าเขาคงไม่ถามต่อหรอกนะว่าธุระอะไร
“อ๋อ...แล้วเธอชื่ออะไรล่ะคุยกันมาไม่รู้เลยว่าเธอชื่ออะไร^_^”
“มิวนิค”
“งั้นฉันเรียกเธอว่ามิวนะ^^”
“อื้ม... ^///^”
“มิวฉันกลับบ้านก่อนนะ”พิกเล็ทที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้บอกฉันก่อนจะโบกมือบ๊ายบายฉันลากลับบ้าน
“บ๊ายบาย^^”
“แล้วนี่ไม่กลับบ้านหรอ”
“ก็กำลังจะกลับแล้วล่ะ...งั้นฉันขอตัวกลับเลยนะ”ไม่พูดเปล่าฉันรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าอย่างลนลาน
“กลับบ้านดีๆนะ^^” โอ๊ย จะละลายแล้ว
หลังจากที่ได้คุยกับพอร์ชเป็นเรื่องเป็นราววันนั้นก็ทำให้ฉันนั่งเพ้อ นั่งยิ้มอยู่คนเดียวเป็นเวลาเกือบอาทิตย์หลังจากนั้นพอร์ชก็ทักทายฉันทุกครั้งเมื่อเจอฉัน ฉันชักจะอยากรู้แล้วสิว่าคนที่ส่งการ์ดมาบอกรักฉันคือใครถ้าเป็นพอร์ชฉันว่าฉันคงดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆเลย
“มิวเรื่องที่แกให้ซันไปสืบให้เนี้ยไปถึงไหนแล้วอ่ะ”>น้ำขิงถามฉัน
“ไม่รู้เหมือนกันฉันกะว่าวันนี้จะลองไปถามดูน่ะว่าเขาสืบไปถึงไหนแล้ว”ใจจริงฉันไม่ได้ต้องการไปถามซันอย่างเดียวหรอกแต่ฉันอยากเจอพอร์ชในห้องนั้นมากกว่าเรื่องที่จะไปถามน่ะประเด็นลอง
“เออวันนี้ตอนเย็นไปกินไอศกรีมกัน ฉันเห็นร้านเปิดใหม่แต่งร้านได้น่ารักมาก...”>น้ำขิงชวนฉันและเพื่อนๆ
“ประเด็นคือเป็นร้านของพี่เมลอน”>พิกเล็ทพูดแทรกขึ้นมา
“อ๋อ...อยากไปเพราะเจ้าของร้านว่างั้น^^”
“รู้ทันอีก-_-^^”
“ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ บอกตรงๆก็ได้ไม่เห็นต้องปิดบังเลยเนอะ”>ปาร์ตี้
“เอาเป็นว่าตกลงตอนเย็นไปนะ”>น้ำขิง
“งั้นฉันขอไปถามข่าวที่ห้องซ้อมดนตรีของซีเคร็ตโค้ดก่อนและกันนะ”
ก๊อกๆๆๆ!!
ฉันเคาะประตูห้องซ้อมดนตรีของวงซีเคร็ตโค้ดแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิด ฉันจึงตัดสินใจผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่พูดอะไร เอ๊ะทำไมห้องดูมืดๆเนี้ยหรือว่าไม่มีคนอยู่ ฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อคลำหาสวิตซ์ไฟ เอ๊ะเจอแล้วฉันกำลังจะกดแต่...
“เธอเป็นใครน่ะ”เสียงนิ่งเรียบทักขึ้นทำเอาฉันสดุ้งโหยงอย่างตกใจ
“น่ะ...นายเป็นใครอ่ะO_O” ฉันถามเสียงสั่นท่ามกลางความมืด
“ฉันถามเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาถามฉัน”
“ฉันมาตามหาซัน”
พรึบ!!!
อยู่ๆเขาก็เปิดสวิตซ์ไฟขึ้นแล้วห้องทั้งห้องก็สว่างวาบขึ้นมาทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าของคนร่างสูงตรงหน้าได้ชัดขึ้น ใบหน้าเรียวได้รูป นัยตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางสวยขึ้นสีแดงธรรมชาติทุกอย่างบนใบหน้าล้วนแล้วลงตัวเข้ากับผมซอยระต้นคอสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาของเขาดึงดูดให้ฉันมองเขาอย่างหลงไหลเหมือนมีแรงดึงดูดอย่างไงอย่างงั้นแต่เมื่อฉันสบตากับเขาไม่นานฉันก็ระสายตาจากเขาไปมองทางอื่นแทน
“มีอะไรว่ามา-_-” นายหน้าหล่อพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา
“ฉันมาหาซันไม่ใช่นาย”
“ก็ฉันเนี้ยแหละซัน-_-*” ว่าไงนะ นายคนนี้น่ะหรอคือซัน ในจินตนาการฉันคิดว่าซันจะเป็นคนร่าเริงเป็นกันเองมากกว่านี้ซะอีกไง๋เป็นคนแบบนี้ไปได้ ท่าทางแอคไม่เบาเลยนะนั่น
“เอ่อ...”
“ว่าไง...มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“เพื่อนฉันบอกว่านายสามารถสืบได้ฉันก็เลยอยากให้นายช่วยสืบหาคนให้ฉันหน่อย”
“ข้อมูลล่ะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าเขาส่งการ์ดนี่มาให้ฉันทุกวันเลย”ฉันบอกเขาพร้อมกับหยิบการ์ดในกระเป๋านักเรียนออกมาให้เขาดู
“อย่าใส่ใจเลยว่าฉันเป็นใครรู้แค่ว่าฉันชอบเธอก็พอ หึ! ^_^*” เขาอ่านข้อความบนการ์ดก่อนจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างกวนๆ
“ทำไม...ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง”ฉันถามขึ้นเมื่อซันกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“เปล่า แค่แปลกใจว่าสมัยนี้ยังมีคนทำอะไรแบบนี้อยู่อีกหรอ”
“แล้วตกลงนายจะสืบให้ฉันได้หรือเปล่า-_-” ฉันเข้าเรื่อง
“ฉันทำไปแล้วได้อะไรล่ะ-_-”
“จะเอาอะไรก็ว่ามา เท่าไหร่ฉันก็จ่าย”
“เอาเป็นว่าฉันจะสืบให้เธอ ส่วนสิ่งแลกเปลี่ยนขอเก็บไว้ก่อนตอนนี้ยังคิดไม่ออก-_-”
“ฉันชื่อมิวนิคนะ อยู่ห้องB3 เรื่องการ์ดนั่นส่วนมากเขาจะเอามาฝากไว้กับหัวหน้าห้องของฉันทุกวันถ้าสืบได้เมื่อไหร่ก็มาบอกด้วย”
“ได้”
ฉันเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปจากห้องซ้อมดนตรีแล้วแล้วก็มีคนผลักเข้ามาซะก่อน ด้วยแรงของคนที่ผลักเข้ามานั้นใส่เข้ามาเต็มแรงจังหวะกับฉันเดินเข้าไปพอดีทำให้ศีรษะกระแทกเข้ากับประตูอย่างจังจนฉันหงายหลังล้มลงไปนั่งกับพื้น
พลั๊ก!! ตุ้บ!!
“โอ๊ย!”ฉันร้องลั่นห้อง
“เฮ้ย...ขอโทษเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” พอเงยหน้าขึ้นไปจากที่โกรธหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย
“เอ่อ...ฉันไม่เป็นไร^^” พอร์ชนั่งลงตรงหน้าฉันเพื่อช่วยพยุงให้ฉันลุกขึ้น
“เธอเดินไหวนะ”พอร์ชถามขึ้นเมื่อฉันก้าวออกมาจากห้องซ้อมของเขา
“ไหว^^” อ๊าย!!! สุภาพบุรุษมาก ผิดแล้วรู้จักขอโทษไม่เสียแรงที่ฉันชอบนาย
นี่ก็ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันรีบเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างลวกๆเมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่าย 3โมงครึ่งแล้วจากนั้นก็รีบวิ่งไปที่สนามบอลเพื่อดูพอร์ชแข่ง ความจริงฉันก็ไม่เคยชอบหรอกนะบอลเนี้ยแต่เพราะในสนามบอลมีคนที่แอบปิ๊งจึงทำให้ฉันรักกีฬานี้ขึ้นมาเลยล่ะ ฉันคิดว่าทุกคนก็ต้องเป็นแบบฉันนะคนที่เราแอบชอบทำอะไรชอบอะไรเราก็พลอยชอบไปหมดถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การแอบรักแต่มันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาไม่ว่าจะทำอะไร แค่นึกถึงใบหน้าของเขาก็ทำให้ฉันหายเหนื่อยและมีแรงขึ้นมาเลยล่ะ
“เฮ้ย...มิวแกจะรีบไปไหนเนี้ยรอฉันก่อนสิ”>พิกเล็ทวิ่งตามฉันมาพร้อมกับตะโกนถามฉัน
“ไปดูพอร์ชแข่งบอล^o^”
“แต่แกไม่เคยชอบบอลเลยนะ-o-”
“ตอนนี้ฉันชอบแล้วนี่นา^^” และฉันก็วิ่งมาถึงขอบสนามบอลจนได้ตอนนี้พอร์ชกำลังเลี้ยงลูกบอลที่อยู่ในสนาม คะแนนทีมเขานำอยู่2คะแนน
“เอ๊ะ...ฉันคิดว่าฉันก็ชอบบอลแล้วล่ะ^o^” ฉันมองตามสายตาของพิกเล็ท โอ้ชัดเลย
“ปอร์เช่ล่ะสินะ^^”
“>///<”
ในสนามนั้นแข่งกันอย่างดุเดือด พอร์ชส่งลูกบอลไปให้ปอร์เช่ฝ่ายปอร์เช่เมื่อได้รับลูกบอลเขาก็เลี้ยงหลบฝั่งตรงข้ามจนตอนนี้เขาได้เลี้ยงมาเกือบถึงประตูฝั่งตรงข้ามปอร์เช่ใช้จังหวะฝ่ายตรงข้ามวิ่งมาไม่ทันนั้นยิงลูกบอลไปที่ประตูผู้ต่อสู้และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ทีมของพอร์ชชนะ3:0(สามต่อศูนย์)
กรี๊ด!!! เฮ้!!
ฉันกรี๊ดอย่างลืมตัวเมื่อพอร์ชชนะ แต่ทว่าพิกเล็ทออกนอกหน้ามากกว่าฉันอีกเพราะลูกสุดท้ายที่เข้าประตูไปคนที่เตะเข้านั้นคือปอร์เช่นั่นเอง
“ปอร์เช่เท่ห์สุดๆไปเลยอ่ะแก”แหมแล้วทีตอนแรกฉันชวนมาก็ไม่ยอมมา
“พอร์ชกับปอร์เช่เดินมาทางนี้ด้วยอ่ะ^///^”
“เดี๋ยวฉันมานะ”พิกเล็ทหยิบขวดน้ำที่ไม่รู้ว่าไปซื้อมาตอนไหนแล้วจากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาปอร์เช่พร้อมกับยื่นน้ำให้ ปอร์เช่รับน้ำไปถือไว้แล้วส่งยิ้มชนิดที่สาวๆคนไหนเห็นเป็นต้องละลาย
“อ้าว...เธอชอบดูบอลด้วยหรอ”พอร์ชถามฉันระหว่างที่หย่อนก้นลงมานั่งลงข้างๆฉัน
“ชอบ^///^”
“ร้อนหรอหน้าแดงเชียว^^” อ๊ายยิ้มแบบนี้นายรู้ไหมว่าฉันเสียการทรงตัวน่ะ
“คงงั้นแหละ^_^” ฉันเอามือยกขึ้นเกาหัวแก้เก้อ “อ๊ะ หน้านายมีเหงื่อน่ะ”ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้เขาอย่างอายๆ
“ขอบใจนะ”ใจจริงอยากเช็ดให้นะแต่กลัวว่าจะแสดงอาการมากไป
ฉันนั่งมองพอร์ชอยู่นานเหมือนต้องมนต์สะกด ใบหน้ารูปไข่ ตาโต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสวย มีลักยิ้มทั้งสองข้างเวลายิ้มมีเสน่ห์พอร์ชเป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากแถมยังดัดฟันอีกด้วยสเป็คอ่ะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้น่ารักเป็นบ้าเลย
“เอ่อ...หน้าผากเธอเมื่อวานนี้เป็นยังไงบ้าง”พอร์ชระสายตาจากสนามบอลมามองฉัน
“ก็...ก็ไม่เป็นอะไรนี่^^”
“ขอโทษจริงๆนะฉันไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างในอ่ะ แล้วเธอเข้าไปทำอะไรในห้องซ้อมของพวกฉันล่ะ”เอาแล้วไงจะบอกว่าอะไรดีวะเนี้ย
“ก็...ฉันมีธุระกับซันนิดหน่อยน่ะ”หวังว่าเขาคงไม่ถามต่อหรอกนะว่าธุระอะไร
“อ๋อ...แล้วเธอชื่ออะไรล่ะคุยกันมาไม่รู้เลยว่าเธอชื่ออะไร^_^”
“มิวนิค”
“งั้นฉันเรียกเธอว่ามิวนะ^^”
“อื้ม... ^///^”
“มิวฉันกลับบ้านก่อนนะ”พิกเล็ทที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้บอกฉันก่อนจะโบกมือบ๊ายบายฉันลากลับบ้าน
“บ๊ายบาย^^”
“แล้วนี่ไม่กลับบ้านหรอ”
“ก็กำลังจะกลับแล้วล่ะ...งั้นฉันขอตัวกลับเลยนะ”ไม่พูดเปล่าฉันรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าอย่างลนลาน
“กลับบ้านดีๆนะ^^” โอ๊ย จะละลายแล้ว
หลังจากที่ได้คุยกับพอร์ชเป็นเรื่องเป็นราววันนั้นก็ทำให้ฉันนั่งเพ้อ นั่งยิ้มอยู่คนเดียวเป็นเวลาเกือบอาทิตย์หลังจากนั้นพอร์ชก็ทักทายฉันทุกครั้งเมื่อเจอฉัน ฉันชักจะอยากรู้แล้วสิว่าคนที่ส่งการ์ดมาบอกรักฉันคือใครถ้าเป็นพอร์ชฉันว่าฉันคงดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆเลย
“มิวเรื่องที่แกให้ซันไปสืบให้เนี้ยไปถึงไหนแล้วอ่ะ”>น้ำขิงถามฉัน
“ไม่รู้เหมือนกันฉันกะว่าวันนี้จะลองไปถามดูน่ะว่าเขาสืบไปถึงไหนแล้ว”ใจจริงฉันไม่ได้ต้องการไปถามซันอย่างเดียวหรอกแต่ฉันอยากเจอพอร์ชในห้องนั้นมากกว่าเรื่องที่จะไปถามน่ะประเด็นลอง
“เออวันนี้ตอนเย็นไปกินไอศกรีมกัน ฉันเห็นร้านเปิดใหม่แต่งร้านได้น่ารักมาก...”>น้ำขิงชวนฉันและเพื่อนๆ
“ประเด็นคือเป็นร้านของพี่เมลอน”>พิกเล็ทพูดแทรกขึ้นมา
“อ๋อ...อยากไปเพราะเจ้าของร้านว่างั้น^^”
“รู้ทันอีก-_-^^”
“ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ บอกตรงๆก็ได้ไม่เห็นต้องปิดบังเลยเนอะ”>ปาร์ตี้
“เอาเป็นว่าตกลงตอนเย็นไปนะ”>น้ำขิง
“งั้นฉันขอไปถามข่าวที่ห้องซ้อมดนตรีของซีเคร็ตโค้ดก่อนและกันนะ”
momodji เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.พ. 2557, 17:40:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 มี.ค. 2557, 20:54:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 1216
| << บทนำ | ตอนที่2 >> |