บ่วงนฤมิต พิมพ์คำ ตีพิมพ์
ละครที่รับเล่น บทประพันธุ์เรื่องเยี่ยมที่เป็นตำนานเล่าขาน ทำให้ขวัญอุมากังขาถึงเงื่อนงำบางอย่าง ยิ่งสืบยิ่งค้นก็ยิ่งเห็นว่ามีบางอย่างปิดปกติ
Tags: บ่วง ลินิน
ตอน: ตอนที่ 5 50%
เปลือกตาหนาเปิดขึ้นเมื่อเจ้าของตักขยับตัว ชายหนุ่มตกใจเมื่อเห็นว่าแดดเปรี้ยงๆ กลายเป็นสีหมากสุกเสียแล้ว จึงรีบลุกขึ้นในท่านั่ง
วิยาดาส่งยิ้มมาให้ลูกชายแล้วถามเสียงอ่อน
“ท่าทางจะฝันดี แอบกรนด้วยแหนะ”
ชายหนุ่มทำสีหน้างุนงงครู่หนึ่งเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ยังแยกไม่ออกว่าตอนนี้อยู่ในความฝันหรือความจริงกันแน่จึงย้อนถามออกไป
“ที่นี่บ้านเราหรือครับแม่”
“หืม? ก็บ้านเราสิจ๊ะ ตื่นหรือยังเนี่ย” ผู้เป็นแม่ย้อนถามแล้วหัวเราะ ธีรัชเกาท้ายทอยเมื่อกวาดสายตามองไปรอบบ้านแล้วเห็นว่าตัวเองยังอยู่ในศาลา เศษแป้งยังตกอยู่ใกล้ๆ ป้าสุดใจลุกออกไปแล้ว คงเอาขนมเข้าครัวไป แต่แม่ยังลุกไปไหนไม่ได้เพราะตัวเขานอนทับเอาไว้
“แม่ทำไมไม่ปลุกละครับ ตะคริวกินแย่” เขาส่งยิ้มแหยมาให้แล้วประคองแม่ให้ลุกขึ้น
“เห็นหลับไปยิ้มไปท่าทางฝันดีอย่างนั้นใครจะกล้าปลุก แล้วนี่หิวหรือยัง บัวลอยคงเสร็จแล้ว ทานรองท้องซะก่อน” วิยาดาเกาะแขนลูกชายเดินลงบันไดศาลามาแล้วเดินกลับเข้าบ้าน
“ยังไม่หิวหรอกครับแม่ ผมอ่านนิยายค้างไว้ว่าจะเอาไปนั่งอ่านต่อซักหน่อย” ธีรัชเดินประคองแม่มาถึงห้องรับแขก จำได้ว่าตัวเองวางหนังสือนิยายเอาไว้ก่อนออกไปข้างนอกกับแม่ เมื่อไม่เห็นจึงร้องถาม แต่ทุกคนก็พร้อมใจกันส่ายหน้า
“ไม่เห็นเลยค่ะ แป้นเก็บห้องนี้ก็ไม่เห็นนิยายซักเล่มเลยนะคะ นอกจากหนังสือพิมพ์กับนิตยสารของคุณผู้หญิง” แป้น สาวใช้ที่อยู่กับวิยาดามานานปีเอ่ยขึ้น สีหน้ามั่นใจเพราะเธอเก็บของทุกอย่างเป็นระเบียบทุกเย็น อะไรที่ไม่เข้าที่เข้าทางก็เก็บเข้าที่เดิมจึงไม่มีอะไรผ่านตาไปได้
“อย่างนั้นผมกลับขึ้นไปดูที่ห้อง” ท่าทางชายหนุ่มร้อนใจ วิ่งขึ้นบันไดตึงตังไป วิยาดามองตามอย่างไม่สบายใจ หันมาสบตากับสุดใจที่ถึงขนาดออกปาก
“หนังสือนิยายอะไรคะคุณวิ ท่าทางติดเชียว”
“หนังสือของฉันเองล่ะจ้ะ จู่ๆ เขาก็อยากอ่านเรื่องนี้ขึ้นมา คงกำลังติดลม ไม่มีอะไรหรอก” วิยาดายักไหล่ พยายามคิดว่าไม่มีอะไร เพราะเห็นว่าตัวเองก็เคยติดนิยายมาพักใหญ่จึงละความสนใจเอาไว้เพียงเท่านั้น แต่ไม่นานลูกชายก็วิ่งลงมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ไม่สบอารมณ์
“บนห้องก็ไม่มีครับ ก่อนไปผมจำได้ว่าเอาวางไว้ในห้องรับแขก แป้น แน่ใจเหรอว่าไม่เจอ”
“ไม่มีเลยค่ะคุณรัช เดี๋ยวแป้นจะหาใหม่อีกรอบนะคะ” แป้นเห็นผู้เป็นเจ้านายคุกเข่าลงรื้อค้นชั้นหนังสือใกล้โซฟา แล้วทำหน้าผิดหวังเมื่อหาไม่พบ
“แป้นกับป้าสุดใจช่วยหาด้วยนะครับ ผมต้องการหนังสือเล่มนั้นจริงๆ” ชายหนุ่มยังคงรื้อค้นหนังสือที่แป้นจัดเอาไว้เรียบร้อยอีกเป็นรอบที่สอง
วิยาดาจึงเรียกคนในบ้านที่เหลือมาถาม
“มีใครเห็นหนังสือนิยายเล่มสีน้ำตาลอมแดงตัวหนังสือสีทองของคุณรัชบ้าง”
ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า เพราะหน้าที่เก็บกวาดบ้านหลังใหญ่เป็นของแป้นจึงไม่มีใครเข้ามายุ่มย่าม วันนี้ก็ไม่มีแขกที่ไหนมาเยี่ยมเยียน ทุกคนก็มายืนออกันอยู่ตรงนี้จะเหลือก็แต่
ยายชุ่ม…แม่ของป้าสุดใจ ที่ปีนี้อายุแปดสิบกว่าเกือบเก้าสิบ เดินเหินไม่ค่อยสะดวกจึงนอนอยู่ในห้องเป็นส่วนใหญ่ นานๆ ทีจึงจะให้ลูกสาวพาเดินเล่นในสวนเสียที
“อาจจะเผลอเอาไปวางไว้ที่ไหนหรือเปล่าลูก วันหลังค่อยอ่านก็ได้นี่นา” วิยาดาวางทาบฝ่ามือไปบนแผ่นหลังของบุตรชาย เมื่อเห็นเขาออกอาการร้อนใจเกินเหตุ “แค่นิยายนี่นารัช”
“แต่ว่ามัน…” ชายหนุ่มทำท่าขัดใจอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เหตุผลในความร้อนใจติดอยู่แค่ริมฝีปากแต่พอจะพูดอะไรออกไปกลับคิดไม่ออกเสียเฉยๆ สายตาทุกคู่มองมาด้วยความแปลกใจในท่าทีที่เปลี่ยนไปจากที่เคยของชายหนุ่ม
ธีรัชรู้สึกตัวจึงเอ่ยเสียงอ่อน
“ขอโทษทุกคนครับที่ทำให้ตกอกตกใจ ไม่มีอะไรแล้วกลับไปทำงานต่อเถอะ บางทีผมอาจจะลืมเอาไว้ที่ไหนก็ได้ เดี๋ยวจะลองหาดูแถวนี้”
ทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว จึงเหลือก็แต่วิยาดา สตรีมากวัยกว่าวางฝ่ามือแข็งแรงไว้บนหัวไหล่ของลูกชายแล้วจับให้หมุนมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“รัช…ติดใจอะไรในนิยายเรื่องนั้นมากนักหรือ” น้ำเสียงทอดอ่อนไร้รอยคาดคั้น ทว่าสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย อาการของลูกชายชักจะดูมากไปกว่าคนติดนิยายธรรมดาเสียแล้ว
“ผม…”
“แม่อ่านมาแล้วไม่ต่ำกว่าสองรอบ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษไปจากนิยายชิงรักหักสวาทธรรมดานี่จ๊ะ ติดใจสงสัยตรงไหนหรือ”
“บอกไม่ถูกหรอกครับแม่ แต่ผมรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้น่าสนใจ เหมือนเป็นเรื่องจริงของคนคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก เพียงแต่ผมยังอ่านไปได้ไม่กี่หน้า อยากจะรู้เรื่องราวต่อจากนั้น มันค้างคาใจครับ”
“ที่แท้ก็ติดนิยายเข้าแล้วนี่เอง จะให้แม่เล่าให้ฟังไหมละจ๊ะ” วิยาดาหัวเราะ สมัยตัวเองติดนิยายก็อย่างนี้ อ่านแล้วหยุดไม่ได้ อยากรู้เรื่องราวจนถึงบรรทัดสุดท้าย
“โอ๊ะ…อย่าครับแม่ รู้ก่อนจะไปสนุกได้ยังไง อย่างนั้นผมขอตัวไปอาบน้ำนะครับถ้าหาหนังสือไม่เจอจริงๆ แล้วจะขอให้แม่เล่า” ชายหนุ่มสวมกอดแม่หลวมๆ แล้วผละออกไป นึกเสียดายที่ไม่ได้อ่านเรื่องราวต่อหลังจากนั้น ทว่ามีบางอย่างที่เขาหาเหตุอธิบายไม่ถูก
เมื่อตอนบ่ายเขาฝันเรื่องราวได้ปะติดปะต่อจากในหนังสือที่อ่านค้างเอาไว้จนไม่น่าเชื่อว่าจะเก็บเอาไปฝันได้เป็นตุเป็นตะอย่างนี้
ฝัน…เหมือนจริงเหลือเกิน
คลับคล้ายคลับคลากับเรื่องราวทว่ายามจะนึกกลับนึกไม่ออก คุ้นกับใคร ตรงไหนและอะไร เหมือนบางครั้งในสมองมีภาพขาดๆ วิ่นๆ ของใครคนหนึ่งในความทรงจำอันสลัวราง
ในความฝันผู้ชายคนนั้น ปภาคิน รมย์ฤดีเขาเป็นใคร แค่ตัวละครในนิยายแน่หรือ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองกับผู้ชายคนนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกัน
หากบอกใครซักคนถึงเรื่องที่เขากำลังคิดอยู่นี้ ไม่ใครก็ใครคงจะกล่าวหาว่าเขาเพี้ยนที่อินจัดจนคิดว่าตัวเองคือพระเอกในนิยาย และยิ่งจู่ๆ ภาพยายผู้หญิงปากร้ายที่มีเรื่องกันในร้านหนังสือก็ซ้อนทับเข้ามาในใบหน้าของผู้หญิงในฝัน หรือว่าเขาจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจ ตั้งใจจะปัดเรื่องราวในหนังสือเล่มนั้นออกไปให้พ้นจากสมองและการรับรู้ทว่ามันยังตามมาหลอกหลอนราวกับเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต หลังอาบน้ำเสร็จจึงลงมือค้นหนังสือเล่มนั้นอีกครั้ง แม้ห้องนี้จะเป็นห้องของตัวเองแต่เพราะนับครั้งได้ที่เขาจะนอนที่นี่จึงเพิ่งสังเกตว่าตู้ไม้มะเกลือแกะสลัก ที่ตั้งอยู่ปีกซ้ายของห้องนอนบรรจุหนังสือเอาไว้จนเต็ม หนังสือเก่าหายากเสียด้วย
ธีรัชไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือแปลและบทกวีต่างๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นหนังสือของเจ้าของเดิมหรือของคุณตาซื้อมาเก็บไว้เอง
โรมิโอแอนด์จูเลียส…
ชายหนุ่มหยิบหนังสือเล่มนี้มาดูอย่างสนใจ วรรณกรรมเลื่องชื่อแต่เขาไม่เคยอ่านผ่านตามาก่อน แม้จะเก็บไว้ในตู้ไม้มะเกลือมานานปีทว่าหนังสือถูกเก็บรักษาอย่างดีและได้รับการทำความสะอาดเป็นประจำ
ธีรัชถือหนังสือไปนั่งริมหน้าต่างมุมเดิมเช่นเมื่อวานทว่าหนังสือต่างเล่ม แต่เมื่อเปิดเพียงหน้าแรกก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างสอดแทรกอยู่กึ่งกลางหนังสือเล่มโตจึงเปิดขึ้น
ปัง!
อีกครั้งที่หน้าต่างบานเล็กเหนือเตียงนอนถูกลมตีมากระแทกกับขอบหน้าต่าง แผ่นกระดาษแข็งเป็นมันปลิวหล่นลงกับพื้นจึงได้ก้มลงหยิบขึ้นมาดู เป็นภาพถ่ายของชายหญิงคู่หนึ่ง
พระเจ้า!
เขาอุทานในใจด้วยคำคำนี้ทั้งที่นับถือศาสนาพุทธ บุรุษและสตรีในภาพถ่ายสีขาวดำเหมือนกับบุคคลที่เขาเพิ่งฝันถึงเมื่อตอนกลางวันราวกับคนเดียวกัน
ปภาคิน รมย์ฤดี กับกนกแข…
วิยาดาส่งยิ้มมาให้ลูกชายแล้วถามเสียงอ่อน
“ท่าทางจะฝันดี แอบกรนด้วยแหนะ”
ชายหนุ่มทำสีหน้างุนงงครู่หนึ่งเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ยังแยกไม่ออกว่าตอนนี้อยู่ในความฝันหรือความจริงกันแน่จึงย้อนถามออกไป
“ที่นี่บ้านเราหรือครับแม่”
“หืม? ก็บ้านเราสิจ๊ะ ตื่นหรือยังเนี่ย” ผู้เป็นแม่ย้อนถามแล้วหัวเราะ ธีรัชเกาท้ายทอยเมื่อกวาดสายตามองไปรอบบ้านแล้วเห็นว่าตัวเองยังอยู่ในศาลา เศษแป้งยังตกอยู่ใกล้ๆ ป้าสุดใจลุกออกไปแล้ว คงเอาขนมเข้าครัวไป แต่แม่ยังลุกไปไหนไม่ได้เพราะตัวเขานอนทับเอาไว้
“แม่ทำไมไม่ปลุกละครับ ตะคริวกินแย่” เขาส่งยิ้มแหยมาให้แล้วประคองแม่ให้ลุกขึ้น
“เห็นหลับไปยิ้มไปท่าทางฝันดีอย่างนั้นใครจะกล้าปลุก แล้วนี่หิวหรือยัง บัวลอยคงเสร็จแล้ว ทานรองท้องซะก่อน” วิยาดาเกาะแขนลูกชายเดินลงบันไดศาลามาแล้วเดินกลับเข้าบ้าน
“ยังไม่หิวหรอกครับแม่ ผมอ่านนิยายค้างไว้ว่าจะเอาไปนั่งอ่านต่อซักหน่อย” ธีรัชเดินประคองแม่มาถึงห้องรับแขก จำได้ว่าตัวเองวางหนังสือนิยายเอาไว้ก่อนออกไปข้างนอกกับแม่ เมื่อไม่เห็นจึงร้องถาม แต่ทุกคนก็พร้อมใจกันส่ายหน้า
“ไม่เห็นเลยค่ะ แป้นเก็บห้องนี้ก็ไม่เห็นนิยายซักเล่มเลยนะคะ นอกจากหนังสือพิมพ์กับนิตยสารของคุณผู้หญิง” แป้น สาวใช้ที่อยู่กับวิยาดามานานปีเอ่ยขึ้น สีหน้ามั่นใจเพราะเธอเก็บของทุกอย่างเป็นระเบียบทุกเย็น อะไรที่ไม่เข้าที่เข้าทางก็เก็บเข้าที่เดิมจึงไม่มีอะไรผ่านตาไปได้
“อย่างนั้นผมกลับขึ้นไปดูที่ห้อง” ท่าทางชายหนุ่มร้อนใจ วิ่งขึ้นบันไดตึงตังไป วิยาดามองตามอย่างไม่สบายใจ หันมาสบตากับสุดใจที่ถึงขนาดออกปาก
“หนังสือนิยายอะไรคะคุณวิ ท่าทางติดเชียว”
“หนังสือของฉันเองล่ะจ้ะ จู่ๆ เขาก็อยากอ่านเรื่องนี้ขึ้นมา คงกำลังติดลม ไม่มีอะไรหรอก” วิยาดายักไหล่ พยายามคิดว่าไม่มีอะไร เพราะเห็นว่าตัวเองก็เคยติดนิยายมาพักใหญ่จึงละความสนใจเอาไว้เพียงเท่านั้น แต่ไม่นานลูกชายก็วิ่งลงมาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ไม่สบอารมณ์
“บนห้องก็ไม่มีครับ ก่อนไปผมจำได้ว่าเอาวางไว้ในห้องรับแขก แป้น แน่ใจเหรอว่าไม่เจอ”
“ไม่มีเลยค่ะคุณรัช เดี๋ยวแป้นจะหาใหม่อีกรอบนะคะ” แป้นเห็นผู้เป็นเจ้านายคุกเข่าลงรื้อค้นชั้นหนังสือใกล้โซฟา แล้วทำหน้าผิดหวังเมื่อหาไม่พบ
“แป้นกับป้าสุดใจช่วยหาด้วยนะครับ ผมต้องการหนังสือเล่มนั้นจริงๆ” ชายหนุ่มยังคงรื้อค้นหนังสือที่แป้นจัดเอาไว้เรียบร้อยอีกเป็นรอบที่สอง
วิยาดาจึงเรียกคนในบ้านที่เหลือมาถาม
“มีใครเห็นหนังสือนิยายเล่มสีน้ำตาลอมแดงตัวหนังสือสีทองของคุณรัชบ้าง”
ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า เพราะหน้าที่เก็บกวาดบ้านหลังใหญ่เป็นของแป้นจึงไม่มีใครเข้ามายุ่มย่าม วันนี้ก็ไม่มีแขกที่ไหนมาเยี่ยมเยียน ทุกคนก็มายืนออกันอยู่ตรงนี้จะเหลือก็แต่
ยายชุ่ม…แม่ของป้าสุดใจ ที่ปีนี้อายุแปดสิบกว่าเกือบเก้าสิบ เดินเหินไม่ค่อยสะดวกจึงนอนอยู่ในห้องเป็นส่วนใหญ่ นานๆ ทีจึงจะให้ลูกสาวพาเดินเล่นในสวนเสียที
“อาจจะเผลอเอาไปวางไว้ที่ไหนหรือเปล่าลูก วันหลังค่อยอ่านก็ได้นี่นา” วิยาดาวางทาบฝ่ามือไปบนแผ่นหลังของบุตรชาย เมื่อเห็นเขาออกอาการร้อนใจเกินเหตุ “แค่นิยายนี่นารัช”
“แต่ว่ามัน…” ชายหนุ่มทำท่าขัดใจอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เหตุผลในความร้อนใจติดอยู่แค่ริมฝีปากแต่พอจะพูดอะไรออกไปกลับคิดไม่ออกเสียเฉยๆ สายตาทุกคู่มองมาด้วยความแปลกใจในท่าทีที่เปลี่ยนไปจากที่เคยของชายหนุ่ม
ธีรัชรู้สึกตัวจึงเอ่ยเสียงอ่อน
“ขอโทษทุกคนครับที่ทำให้ตกอกตกใจ ไม่มีอะไรแล้วกลับไปทำงานต่อเถอะ บางทีผมอาจจะลืมเอาไว้ที่ไหนก็ได้ เดี๋ยวจะลองหาดูแถวนี้”
ทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว จึงเหลือก็แต่วิยาดา สตรีมากวัยกว่าวางฝ่ามือแข็งแรงไว้บนหัวไหล่ของลูกชายแล้วจับให้หมุนมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“รัช…ติดใจอะไรในนิยายเรื่องนั้นมากนักหรือ” น้ำเสียงทอดอ่อนไร้รอยคาดคั้น ทว่าสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย อาการของลูกชายชักจะดูมากไปกว่าคนติดนิยายธรรมดาเสียแล้ว
“ผม…”
“แม่อ่านมาแล้วไม่ต่ำกว่าสองรอบ ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษไปจากนิยายชิงรักหักสวาทธรรมดานี่จ๊ะ ติดใจสงสัยตรงไหนหรือ”
“บอกไม่ถูกหรอกครับแม่ แต่ผมรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้น่าสนใจ เหมือนเป็นเรื่องจริงของคนคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก เพียงแต่ผมยังอ่านไปได้ไม่กี่หน้า อยากจะรู้เรื่องราวต่อจากนั้น มันค้างคาใจครับ”
“ที่แท้ก็ติดนิยายเข้าแล้วนี่เอง จะให้แม่เล่าให้ฟังไหมละจ๊ะ” วิยาดาหัวเราะ สมัยตัวเองติดนิยายก็อย่างนี้ อ่านแล้วหยุดไม่ได้ อยากรู้เรื่องราวจนถึงบรรทัดสุดท้าย
“โอ๊ะ…อย่าครับแม่ รู้ก่อนจะไปสนุกได้ยังไง อย่างนั้นผมขอตัวไปอาบน้ำนะครับถ้าหาหนังสือไม่เจอจริงๆ แล้วจะขอให้แม่เล่า” ชายหนุ่มสวมกอดแม่หลวมๆ แล้วผละออกไป นึกเสียดายที่ไม่ได้อ่านเรื่องราวต่อหลังจากนั้น ทว่ามีบางอย่างที่เขาหาเหตุอธิบายไม่ถูก
เมื่อตอนบ่ายเขาฝันเรื่องราวได้ปะติดปะต่อจากในหนังสือที่อ่านค้างเอาไว้จนไม่น่าเชื่อว่าจะเก็บเอาไปฝันได้เป็นตุเป็นตะอย่างนี้
ฝัน…เหมือนจริงเหลือเกิน
คลับคล้ายคลับคลากับเรื่องราวทว่ายามจะนึกกลับนึกไม่ออก คุ้นกับใคร ตรงไหนและอะไร เหมือนบางครั้งในสมองมีภาพขาดๆ วิ่นๆ ของใครคนหนึ่งในความทรงจำอันสลัวราง
ในความฝันผู้ชายคนนั้น ปภาคิน รมย์ฤดีเขาเป็นใคร แค่ตัวละครในนิยายแน่หรือ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองกับผู้ชายคนนั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกัน
หากบอกใครซักคนถึงเรื่องที่เขากำลังคิดอยู่นี้ ไม่ใครก็ใครคงจะกล่าวหาว่าเขาเพี้ยนที่อินจัดจนคิดว่าตัวเองคือพระเอกในนิยาย และยิ่งจู่ๆ ภาพยายผู้หญิงปากร้ายที่มีเรื่องกันในร้านหนังสือก็ซ้อนทับเข้ามาในใบหน้าของผู้หญิงในฝัน หรือว่าเขาจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจ ตั้งใจจะปัดเรื่องราวในหนังสือเล่มนั้นออกไปให้พ้นจากสมองและการรับรู้ทว่ามันยังตามมาหลอกหลอนราวกับเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต หลังอาบน้ำเสร็จจึงลงมือค้นหนังสือเล่มนั้นอีกครั้ง แม้ห้องนี้จะเป็นห้องของตัวเองแต่เพราะนับครั้งได้ที่เขาจะนอนที่นี่จึงเพิ่งสังเกตว่าตู้ไม้มะเกลือแกะสลัก ที่ตั้งอยู่ปีกซ้ายของห้องนอนบรรจุหนังสือเอาไว้จนเต็ม หนังสือเก่าหายากเสียด้วย
ธีรัชไล่ปลายนิ้วไปตามสันหนังสือ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือแปลและบทกวีต่างๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นหนังสือของเจ้าของเดิมหรือของคุณตาซื้อมาเก็บไว้เอง
โรมิโอแอนด์จูเลียส…
ชายหนุ่มหยิบหนังสือเล่มนี้มาดูอย่างสนใจ วรรณกรรมเลื่องชื่อแต่เขาไม่เคยอ่านผ่านตามาก่อน แม้จะเก็บไว้ในตู้ไม้มะเกลือมานานปีทว่าหนังสือถูกเก็บรักษาอย่างดีและได้รับการทำความสะอาดเป็นประจำ
ธีรัชถือหนังสือไปนั่งริมหน้าต่างมุมเดิมเช่นเมื่อวานทว่าหนังสือต่างเล่ม แต่เมื่อเปิดเพียงหน้าแรกก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างสอดแทรกอยู่กึ่งกลางหนังสือเล่มโตจึงเปิดขึ้น
ปัง!
อีกครั้งที่หน้าต่างบานเล็กเหนือเตียงนอนถูกลมตีมากระแทกกับขอบหน้าต่าง แผ่นกระดาษแข็งเป็นมันปลิวหล่นลงกับพื้นจึงได้ก้มลงหยิบขึ้นมาดู เป็นภาพถ่ายของชายหญิงคู่หนึ่ง
พระเจ้า!
เขาอุทานในใจด้วยคำคำนี้ทั้งที่นับถือศาสนาพุทธ บุรุษและสตรีในภาพถ่ายสีขาวดำเหมือนกับบุคคลที่เขาเพิ่งฝันถึงเมื่อตอนกลางวันราวกับคนเดียวกัน
ปภาคิน รมย์ฤดี กับกนกแข…
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 มี.ค. 2557, 22:40:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 มี.ค. 2557, 22:40:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1401
| << ตอนที่ 4 100% | ตอนที่ 5 70% >> |
แว่นใส 7 มี.ค. 2557, 23:15:24 น.
เกี่ยวข้องกันยังไงนะ
เกี่ยวข้องกันยังไงนะ
สาริน 8 มี.ค. 2557, 20:34:01 น.
ต้องติดตามตอนต่อไปค่า
ต้องติดตามตอนต่อไปค่า