บ่วงนฤมิต พิมพ์คำ ตีพิมพ์
ละครที่รับเล่น บทประพันธุ์เรื่องเยี่ยมที่เป็นตำนานเล่าขาน ทำให้ขวัญอุมากังขาถึงเงื่อนงำบางอย่าง ยิ่งสืบยิ่งค้นก็ยิ่งเห็นว่ามีบางอย่างปิดปกติ
Tags: บ่วง ลินิน
ตอน: ตอนที่ 5 70%
“นี่มันอะไรกัน” ชายหนุ่มพึมพำพร้อมกันนั้นขนในกายก็ลุกชันไปทั่วตัว ความรู้สึกอึงอลในอก มือที่จับรูปขาวดำแผ่นนั้นสั่นระริก ความรู้สึกเจ็บปวดที่ซุกซ่อนอยู่ในก้นบึ้งหัวใจถาโถม สตรีในภาพมองจ้องมาทางเขา ริมฝีปากดุจคลี่ยิ้มด้วยไมตรี
หัวใจของธีรัชเต้นแรงและเร็วจนต้องยกมือมากุมเอาไว้ เขาบังคับหยาดน้ำตาที่แล่นมาคลอขังในดวงตาไม่ได้ท้ายสุดมันก็ค่อยๆ รินไหลออกมาเงียบๆ จนต้องสอดรูปนั้นไว้ในหนังสือแล้วจับยัดเข้าตู้ไม้มะเกลือตามเดิม ความเจ็บปวดนั้นจึงค่อยๆ สร่างซา
ใคร?
เขาสองคนเป็นใครกันแน่ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องราวในรอยอดีต
ชายหนุ่มขบคิดจนปวดศีรษะ หนักอึ้งจนแทบระเบิด ท้ายสุดจึงต้องลงไปหยิบยาในตู้ข้างล่างมากิน ปฏิเสธการทานอาหารเย็นที่ป้าสุดใจอุตส่าห์เตรียมมาให้ พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท
งานเลี้ยงต้อนรับการกลับบ้านของปภาคิน รมย์ฤดี ทำให้วรดาตื่นเต้นยินดียิ่งกว่าผู้เป็นพี่ชายเสียอีก หญิงสาวลงมือเป็นแม่งานบงการให้เด็กในบ้านจัดโน่นเตรียมนี่วุ่นวายตั้งแต่เช้า
“ประดับไฟตรงนี้นะ พุ่มดอกปีบเอาให้เยอะๆ แล้วนั่นโต๊ะจัดมุมนั้น ตรงนี้จะให้พี่ชายใหญ่เปิดฟลอร์เต้นรำ เครื่องเสียงวางตรงนี้เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเลือกเพลงเอง” วรดาจัดแจงวุ่นวายในขณะที่เจ้าของงานนอนอ่านหนังสืออยู่บนเปลสบายไป หญิงสาวจึงเดินลิ่วมาหา
“พี่ใหญ่มาช่วยกันบ้างสิคะ เอาแต่อ่านหนังสืออยู่ได้” วรดาแย่งหนังสือมาจากมือพี่ชายแล้วเบ้หน้า “โรมิโอกับจูเลียส ผู้ชายอะไรชอบอ่านนิยายปรัมปรา”
“อ้าว…แล้วผู้ชายไม่มีหัวใจไม่มีอารมณ์สุนทรีย์หรือคะ” ผู้เป็นพี่ชายย้อนถาม คนเป็นน้องทำหน้ายุ่งแล้วหย่อนตัวลงบนเปลด้านตรงข้าม
“งานตัวเองแท้ๆ ไม่ช่วยบ้างเลย”
“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่คะ เด็กในบ้านก็ทำได้ มีแต่เล็กเองนั่นแหละวุ่นวายไปเอง ดูสิเหงื่อโซมไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มว่าแล้วจึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับให้ กิริยาอ่อนโยนค่อยทำให้คนเป็นน้องยิ้มออก แต่ไม่วายค้อนให้
“เด็กจัดไปตามประสาจะไปได้เรื่องอะไร งานคืนนี้เล็กชวนเพื่อนผู้หญิงมาตั้งหลายคน เกิดมาเจองานจัดแบบบ้านๆ ก็ขายหน้าเขาตายเลย ซุ้มอาหารเอย เครื่องดื่มเอยก็ต้องจัดให้เป็นระเบียบแล้วพี่ชายใหญ่เองก็ห้ามทำให้เล็กขายหน้าด้วยนะคะ”
“หืม? พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้ เล็กจะให้พี่ทำอะไร”
“ก็ไม่ยังไงหรอกค่ะก็แค่ทำหน้าให้หล่อๆ ให้สมกับราคาคุยของเล็กก็พอ”
“เราละก็ไปอวดอะไรไม่เข้าเรื่อง พี่ก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง อีกอย่างเพื่อนเราแต่ละคนก็ยังเด็กอยู่แก่แดดนักเชียว”
ผู้เป็นพี่ชายทำท่าจะยกมะเหงกให้ วรดาหลบว่องไวแล้วหัวเราะคิก
“ก็แค่พัพพี้เลิฟเอาไว้ฝันหวานถึงนี่คะ แต่ถึงพี่ใหญ่จะรักใครชอบใครในกลุ่มเล็กก็ไม่ขัดหรอกค่ะ แต่…ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษมากพอจะฝากชีวิตของพี่ใหญ่ให้ดูแล” คนพูดทำตาปริบๆ ล้อเลียน พี่ชายส่ายหน้าระอากับความคิดโลดโผนของน้องสาว
“พี่ไม่นิยมกินเด็กเสียด้วยสิ”
“โธ่เอ๊ย…พี่ไม่เคยได้ยินหรือยังไงคะว่าผู้หญิงแก่เร็วจะตาย พี่ใหญ่อายุห่างจากเล็กตั้งสิบปี เดี๋ยวก็ทันกันค่ะ แต่…”
“อะไรอีกล่ะแม่คนข้อแม้เยอะ”
“ก็คนที่เล็กอยากจะฝากฝังพี่ใหญ่เอาไว้ให้ดูแลอายุไล่เลี่ยกับพี่นะสิคะ” หญิงสาวทำหน้าจริงจัง เหลียวหน้ามองหลังเพราะเกรงบ่าวไพร่ได้ยินแล้วแปลงร่างเป็นพรายกระซิบไปบอกแม่
“ใคร ครูฉัตรชนกนั่นนะหรือ” ชายหนุ่มย้อนถาม น่าแปลกอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินชื่อนี้ผ่านหูเข้ามาแค่ครั้งเดียวแต่กลับจำได้อย่างแม่นยำจนแม้แต่วรดาเองยังแปลกใจ
“จำได้ด้วยหรือคะ”
“ก็…ชื่อแปลกดี แปลว่าหญิงผู้มีเกียรติ”
“แหม…นอกจากจำชื่อได้แล้วยังรู้ความหมาย แบบนี้ไม่อยากลองพบตัวจริงดูบ้างหรือคะ ที่จริงเล็กก็ว่าจะชวนครูมาแต่ก็ไม่กล้า กลัวคุณแม่จะว่าเอา”
“เอาเถอะ วันหลังจะไปส่งที่โรงเรียน”
“จริงนะคะพี่ใหญ่ อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย รับรองเลยนะคะว่าถ้าพี่ใหญ่ได้รู้จักครูฉัตรชนกจะต้องชอบเธอแน่”หญิงสาวเจื้อยแจ้ว หัวข้อสนทนาต่อมาล้วนแต่เป็นเรื่องของครูฉัตรชนกจนเขาเองนึกอยากเห็นหน้าว่าจะสวยและดีสมคำโฆษณาหรือเปล่า
ชายหนุ่มพักความสนใจต่อครูสาวในดวงใจของวรดาเอาไว้เพียงเท่านั้น หลังจากดูเวลาแล้วเห็นว่าใกล้จะได้เวลางานเริ่ม
คืนนี้เขาจะได้พบกับกนกแข สตรีที่ผู้เป็นแม่สาธยายสรรพคุณเหมือนอย่างที่เขาเพิ่งฟังวรดาเสร็จ ปีนี้เห็นทีจะเจอเนื้อคู่แน่ๆ มีแรงยุส่งจากคนรอบข้างขนาดนี้
ฉัตรชนกมองชุดที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วยิ้มในหน้า เป็นชุดผ้าลูกไม้สีขาวครีมที่แม่เคยตัดเย็บให้ด้วยมือเมื่อครั้งไปสมัครงาน แต่เธอก็ใช้เสียคุ้มเพราะยามเมื่อมีเหตุจำเป็นต้องออกงานก็หยิบมาใช้ตลอด จนคนเป็นเพื่อนผู้มีชุดสวยๆ มากมายอย่างกนกแขค่อนแคะ
“ชุดนี้อีกแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“เบื่อทำไมกันจ๊ะ นานๆ ทีฉันก็ไม่ได้ออกงานที่ไหน อีกอย่างชุดนี้แม่ฉันเป็นคนออกแบบตัดเย็บเองกับมือ ฉันตั้งใจจะใช้ไปจนกว่ามันจะใช้ไม่ได้” เจ้าตัวบอกอย่างภาคภูมิใจพลางหมุนตัวไปมา เป็นชุดเสื้อแขนตุ๊กตาสีขาวด้านล่างของตัวแขนเสื้อเย็บลูกไม้ติด เช่นเดียวกับชายกระโปรงพองจับจีบด้านหน้าและด้านข้างคาดด้วยริบบิ้นสีเหลือบทองตรงเอวส่งผลให้เอวนั้นคอดกิ่วขับทรวดทรง
กนกแขมักมีชุดสวยๆ ออกแบบนำสมัยจากร้านตัดเสื้อดังๆ มาอวดเสมอ เนื้อผ้าส่งตรงจากต่างประเทศนุ่มมือ แค่ราคาลูกไม้ที่ต่อกับตัวชุดก็แพงกว่าของเธอทั้งชุดอยู่หลายเท่า แต่เธอก็ไม่ได้คิดเปรียบเทียบให้ตัวเองต้องน้อยเนื้อต่ำใจ คนเราเกิดมาเหมือนกันแต่วาสนาไม่เหมือนกัน
“ฉัตร”
หัวใจของธีรัชเต้นแรงและเร็วจนต้องยกมือมากุมเอาไว้ เขาบังคับหยาดน้ำตาที่แล่นมาคลอขังในดวงตาไม่ได้ท้ายสุดมันก็ค่อยๆ รินไหลออกมาเงียบๆ จนต้องสอดรูปนั้นไว้ในหนังสือแล้วจับยัดเข้าตู้ไม้มะเกลือตามเดิม ความเจ็บปวดนั้นจึงค่อยๆ สร่างซา
ใคร?
เขาสองคนเป็นใครกันแน่ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องราวในรอยอดีต
ชายหนุ่มขบคิดจนปวดศีรษะ หนักอึ้งจนแทบระเบิด ท้ายสุดจึงต้องลงไปหยิบยาในตู้ข้างล่างมากิน ปฏิเสธการทานอาหารเย็นที่ป้าสุดใจอุตส่าห์เตรียมมาให้ พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท
งานเลี้ยงต้อนรับการกลับบ้านของปภาคิน รมย์ฤดี ทำให้วรดาตื่นเต้นยินดียิ่งกว่าผู้เป็นพี่ชายเสียอีก หญิงสาวลงมือเป็นแม่งานบงการให้เด็กในบ้านจัดโน่นเตรียมนี่วุ่นวายตั้งแต่เช้า
“ประดับไฟตรงนี้นะ พุ่มดอกปีบเอาให้เยอะๆ แล้วนั่นโต๊ะจัดมุมนั้น ตรงนี้จะให้พี่ชายใหญ่เปิดฟลอร์เต้นรำ เครื่องเสียงวางตรงนี้เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเลือกเพลงเอง” วรดาจัดแจงวุ่นวายในขณะที่เจ้าของงานนอนอ่านหนังสืออยู่บนเปลสบายไป หญิงสาวจึงเดินลิ่วมาหา
“พี่ใหญ่มาช่วยกันบ้างสิคะ เอาแต่อ่านหนังสืออยู่ได้” วรดาแย่งหนังสือมาจากมือพี่ชายแล้วเบ้หน้า “โรมิโอกับจูเลียส ผู้ชายอะไรชอบอ่านนิยายปรัมปรา”
“อ้าว…แล้วผู้ชายไม่มีหัวใจไม่มีอารมณ์สุนทรีย์หรือคะ” ผู้เป็นพี่ชายย้อนถาม คนเป็นน้องทำหน้ายุ่งแล้วหย่อนตัวลงบนเปลด้านตรงข้าม
“งานตัวเองแท้ๆ ไม่ช่วยบ้างเลย”
“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่คะ เด็กในบ้านก็ทำได้ มีแต่เล็กเองนั่นแหละวุ่นวายไปเอง ดูสิเหงื่อโซมไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มว่าแล้วจึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับให้ กิริยาอ่อนโยนค่อยทำให้คนเป็นน้องยิ้มออก แต่ไม่วายค้อนให้
“เด็กจัดไปตามประสาจะไปได้เรื่องอะไร งานคืนนี้เล็กชวนเพื่อนผู้หญิงมาตั้งหลายคน เกิดมาเจองานจัดแบบบ้านๆ ก็ขายหน้าเขาตายเลย ซุ้มอาหารเอย เครื่องดื่มเอยก็ต้องจัดให้เป็นระเบียบแล้วพี่ชายใหญ่เองก็ห้ามทำให้เล็กขายหน้าด้วยนะคะ”
“หืม? พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้ เล็กจะให้พี่ทำอะไร”
“ก็ไม่ยังไงหรอกค่ะก็แค่ทำหน้าให้หล่อๆ ให้สมกับราคาคุยของเล็กก็พอ”
“เราละก็ไปอวดอะไรไม่เข้าเรื่อง พี่ก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง อีกอย่างเพื่อนเราแต่ละคนก็ยังเด็กอยู่แก่แดดนักเชียว”
ผู้เป็นพี่ชายทำท่าจะยกมะเหงกให้ วรดาหลบว่องไวแล้วหัวเราะคิก
“ก็แค่พัพพี้เลิฟเอาไว้ฝันหวานถึงนี่คะ แต่ถึงพี่ใหญ่จะรักใครชอบใครในกลุ่มเล็กก็ไม่ขัดหรอกค่ะ แต่…ไม่ได้ชอบใครเป็นพิเศษมากพอจะฝากชีวิตของพี่ใหญ่ให้ดูแล” คนพูดทำตาปริบๆ ล้อเลียน พี่ชายส่ายหน้าระอากับความคิดโลดโผนของน้องสาว
“พี่ไม่นิยมกินเด็กเสียด้วยสิ”
“โธ่เอ๊ย…พี่ไม่เคยได้ยินหรือยังไงคะว่าผู้หญิงแก่เร็วจะตาย พี่ใหญ่อายุห่างจากเล็กตั้งสิบปี เดี๋ยวก็ทันกันค่ะ แต่…”
“อะไรอีกล่ะแม่คนข้อแม้เยอะ”
“ก็คนที่เล็กอยากจะฝากฝังพี่ใหญ่เอาไว้ให้ดูแลอายุไล่เลี่ยกับพี่นะสิคะ” หญิงสาวทำหน้าจริงจัง เหลียวหน้ามองหลังเพราะเกรงบ่าวไพร่ได้ยินแล้วแปลงร่างเป็นพรายกระซิบไปบอกแม่
“ใคร ครูฉัตรชนกนั่นนะหรือ” ชายหนุ่มย้อนถาม น่าแปลกอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินชื่อนี้ผ่านหูเข้ามาแค่ครั้งเดียวแต่กลับจำได้อย่างแม่นยำจนแม้แต่วรดาเองยังแปลกใจ
“จำได้ด้วยหรือคะ”
“ก็…ชื่อแปลกดี แปลว่าหญิงผู้มีเกียรติ”
“แหม…นอกจากจำชื่อได้แล้วยังรู้ความหมาย แบบนี้ไม่อยากลองพบตัวจริงดูบ้างหรือคะ ที่จริงเล็กก็ว่าจะชวนครูมาแต่ก็ไม่กล้า กลัวคุณแม่จะว่าเอา”
“เอาเถอะ วันหลังจะไปส่งที่โรงเรียน”
“จริงนะคะพี่ใหญ่ อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย รับรองเลยนะคะว่าถ้าพี่ใหญ่ได้รู้จักครูฉัตรชนกจะต้องชอบเธอแน่”หญิงสาวเจื้อยแจ้ว หัวข้อสนทนาต่อมาล้วนแต่เป็นเรื่องของครูฉัตรชนกจนเขาเองนึกอยากเห็นหน้าว่าจะสวยและดีสมคำโฆษณาหรือเปล่า
ชายหนุ่มพักความสนใจต่อครูสาวในดวงใจของวรดาเอาไว้เพียงเท่านั้น หลังจากดูเวลาแล้วเห็นว่าใกล้จะได้เวลางานเริ่ม
คืนนี้เขาจะได้พบกับกนกแข สตรีที่ผู้เป็นแม่สาธยายสรรพคุณเหมือนอย่างที่เขาเพิ่งฟังวรดาเสร็จ ปีนี้เห็นทีจะเจอเนื้อคู่แน่ๆ มีแรงยุส่งจากคนรอบข้างขนาดนี้
ฉัตรชนกมองชุดที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วยิ้มในหน้า เป็นชุดผ้าลูกไม้สีขาวครีมที่แม่เคยตัดเย็บให้ด้วยมือเมื่อครั้งไปสมัครงาน แต่เธอก็ใช้เสียคุ้มเพราะยามเมื่อมีเหตุจำเป็นต้องออกงานก็หยิบมาใช้ตลอด จนคนเป็นเพื่อนผู้มีชุดสวยๆ มากมายอย่างกนกแขค่อนแคะ
“ชุดนี้อีกแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“เบื่อทำไมกันจ๊ะ นานๆ ทีฉันก็ไม่ได้ออกงานที่ไหน อีกอย่างชุดนี้แม่ฉันเป็นคนออกแบบตัดเย็บเองกับมือ ฉันตั้งใจจะใช้ไปจนกว่ามันจะใช้ไม่ได้” เจ้าตัวบอกอย่างภาคภูมิใจพลางหมุนตัวไปมา เป็นชุดเสื้อแขนตุ๊กตาสีขาวด้านล่างของตัวแขนเสื้อเย็บลูกไม้ติด เช่นเดียวกับชายกระโปรงพองจับจีบด้านหน้าและด้านข้างคาดด้วยริบบิ้นสีเหลือบทองตรงเอวส่งผลให้เอวนั้นคอดกิ่วขับทรวดทรง
กนกแขมักมีชุดสวยๆ ออกแบบนำสมัยจากร้านตัดเสื้อดังๆ มาอวดเสมอ เนื้อผ้าส่งตรงจากต่างประเทศนุ่มมือ แค่ราคาลูกไม้ที่ต่อกับตัวชุดก็แพงกว่าของเธอทั้งชุดอยู่หลายเท่า แต่เธอก็ไม่ได้คิดเปรียบเทียบให้ตัวเองต้องน้อยเนื้อต่ำใจ คนเราเกิดมาเหมือนกันแต่วาสนาไม่เหมือนกัน
“ฉัตร”
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 มี.ค. 2557, 22:48:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 มี.ค. 2557, 22:48:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 1393
| << ตอนที่ 5 50% | ตอนที่ 5 100% >> |