เล่ห์มายา สกุณาที่รัก (ผ่านการพิจารณาจากสำนักพิมพ์อิงค์)
หล่อนต้องทำหน้าที่ทดแทนบุญคุณบุพการีซึ่งไม่เคยอุ้มชูหล่อนมาด้วยการยอมเป็นเมียเก็บของหนุ่มอิตาเลี่ยน…เทโรนี่ ดีน มอนดาโดรี่ ผู้ชายอันตรายที่หล่อนอยากหลีกหนีให้ไกลที่สุด แต่ทว่าพันธะสัญญาและคำว่า‘กตัญญู’ทำให้หล่อนหลุดไม่พ้นจากกรงทองที่เขาหยิบยื่นมาให้ !
นกตัวน้อยคอยอิสระเพื่อบินใหม่ ออกไปใช้ความเสรีที่โลกกว้าง
ในบางคราวอาจดิ้นรนหมดหนทาง มีหมอกพรางยังดีกว่าอยู่กรงทอง
สกุณาสาวถูกซาตานขังตัวไว้ บังคับให้เป็นภรรยาห้ามใจสอง
เพื่อหนี้สินยอมหุบปีกทนเป็นรอง น้ำตานองหวังให้สิ้นครบ1ปี
นานวันไปใจผันแปรเจ้านกเอ๋ย ดั่งทรามเชยถูกเด็ดปีกไร้ศักดิ์ศรี
คำว่ารักเกิดขึ้นมาแสนภักดี ชั่วชีวียอมถูกขังกรงใจจำ
ปิศาจเล่ห์ทุ่มเทรักหวังพิสูจน์ ให้นงนุชสุดสะคราญเผลอถลำ
ที่โหดร้ายพี่ทำไปเพราะ 3 คำ อยากให้จำ‘พี่รักน้อง’เลยต้องเลว !
นกตัวน้อยคอยอิสระเพื่อบินใหม่ ออกไปใช้ความเสรีที่โลกกว้าง
ในบางคราวอาจดิ้นรนหมดหนทาง มีหมอกพรางยังดีกว่าอยู่กรงทอง
สกุณาสาวถูกซาตานขังตัวไว้ บังคับให้เป็นภรรยาห้ามใจสอง
เพื่อหนี้สินยอมหุบปีกทนเป็นรอง น้ำตานองหวังให้สิ้นครบ1ปี
นานวันไปใจผันแปรเจ้านกเอ๋ย ดั่งทรามเชยถูกเด็ดปีกไร้ศักดิ์ศรี
คำว่ารักเกิดขึ้นมาแสนภักดี ชั่วชีวียอมถูกขังกรงใจจำ
ปิศาจเล่ห์ทุ่มเทรักหวังพิสูจน์ ให้นงนุชสุดสะคราญเผลอถลำ
ที่โหดร้ายพี่ทำไปเพราะ 3 คำ อยากให้จำ‘พี่รักน้อง’เลยต้องเลว !
Tags: น่ารัก อารมณ์ดี โรแมนติก 18+
ตอน: รอยยิ้มสกุณา
บทที่ 1
รอยยิ้มสกุณา
ป้ายขนาดใหญ่สีขาว เขียนด้วยหมึกสีดำเป็นภาษาอังกฤษอย่างเป็นระเบียบว่า ‘The pleasure of the wearer’ ภายในร้านกรุกระจกใส ทำให้บุคคลภายนอกสามารถมองเข้าไปเห็นข้างในได้ถนัด หุ่นโชว์หลายตัวทั้งหญิงและชายสวมใส่ชุดที่ตัดเย็บอย่างประณีต
ร่างสูงยืนมองผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งยองๆบนปลายเท้า จับชายกระโปรงที่สวมบนตัวหุ่นดูอย่างละเอียดราวกับจะตรวจดูหาตำหนิ
ผมของหล่อนรวบตึงขมวดเป็นมวยเล็กๆอวดลำคอระหง สวมแว่นตาใสๆกรอบสีฟ้า แม้ว่าจะเป็นเจ้าของร้านเสื้อผ้า แต่หล่อนกลับสวมเสื้อผ้าเรียบๆล้าสมัย แต่ก็ดู…น่ารักอยู่ดีในสายตาของชายหนุ่ม
แว่นตาดำถูกถอดลงแล้วเหน็บไว้ที่คอปกเสื้อเชิ้ตสีเทาดำ ก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในร้านอย่างมั่นใจโดยที่สายตาไม่ยอมละจากเจ้าของร่างบางเลยแม้แต่เสี้ยววินาที
กริ๊งๆๆๆ
โมบายสร้างจากไม้ไผ่กระทบกันดังก้องกังวาน…นุ่มนวลและสงบเย็นเมื่อมีเสียงของระฆังเงินอันเล็กๆสั่นไหวตามแรงลมที่พัดเอื่อยๆเข้ามา… ก้าวแรกที่เขาย่างเข้ามาในร้าน ความอบอุ่นผสานกับกลิ่นหอมหวานของวานิลลากระตุ้นให้เขาถึงกับชะงักกึก มองดูเจ้าของร้านสาวที่รีบขยับกายลุกขึ้นยืนเชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม…
“สวัสดีค่ะ ร้าน The pleasure of the wearer ยินดีต้องรับ ดิฉัน…สกุณาค่ะ เจ้าของร้านที่นี่ ต้องการชุดแบบไหน สไตล์ไหน สามารถสอบถามได้เลยนะคะ”
แม้จะพูดตามหน้าที่ที่ต้องทำ แต่แก้วเสียงที่เพราะและหวานทำให้ชายหนุ่มถึงกับครางในอก…เสียงระฆังทองยังพ่ายแพ้ต่อเสียงของหล่อน
ถึงจะอยู่ในชุดเก่าๆแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน วงหน้าสวยแบบเรียบๆ ดวงตาเป็นประกาย แต่น่าเสียดาย…หล่อนเป็นนางแม่มดที่เขาไม่ควรหลงใหล
“เอ่อ…ผมจะแต่งงาน” เสียงทุ้มบอก ในขณะที่สกุณาลอบถอนหายใจ…ว่าอยู่แล้วเชียวว่าผู้ชายหุ่นล่ำ ตัวสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาเช่นเขาจะต้องมีแฟนอยู่แล้ว แม้ว่าในใจจะคิดแอบเสียดาย แต่ริมฝีปากบางที่ปราศจากลิปสติกกลับยังคงคลี่ยิ้มดึงดูดใจลูกค้า
“อ๋อ…ถ้าเช่นนั้นคุณคงต้องการชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว ขอโทษนะคะ…คงไม่ว่าอะไร หากฉันต้องการทราบชื่อของคุณ”
“ผม… เทโรนี่ ดีน มอนดาโดรี่” แม้สำเนียงไทยจะฟังแปร่งๆแต่น้ำเสียงกลับนุ่มนวลชวนน่าฟัง หล่อนยิงฟันขาวพยักหน้ารับ…
“อ๋อ คนอิตาลี่หรือคะ”
“ครับ ผมเป็นชาวอิตาเลียน มีธุรกิจอยู่ที่โน่นแต่ก็แตกสาขามาเมืองไทยด้วย ผมได้รับมอบหมายหน้าที่ให้มาบริหารงานที่นี่”
“อ๋อ ค่ะ…คุณมอนดาโดรี่เป็นคนมีความสามารถ เจ้าสาวของคุณเป็นคนเอเชียหรือว่าชาวต่างชาติคะ” หล่อนถาม พลางเสมองไปทางอื่น…ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงรู้สึกอึดอัดชอบกลเมื่อถูกดวงตาสีเขียวอมฟ้าราวท้องทะเลจ้องมอง…สายตานั้นบ่งบอกถึงอะไรหลายๆอย่าง…ซึ่งหล่อนก็เดาไม่ออกว่ามันหมายถึงอะไร
“เรียกว่าเทโรนี่ดีกว่าครับคุณสกุณา…มิสสกุณา คุณสวยมาก” คำชมจากเขาทำให้หล่อนเริ่มวางตัวไม่ถูก…อะไรกันผู้ชายคนนี้ ทั้งๆนี้หล่อนอยู่ในสภาพแสนจะธรรมดา แต่เขากลับชมหน้าตาเฉยว่าหล่อนสวย ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นหล่อนแต่งตัวเชยๆแบบนี้ มีแต่จะว่าหล่อนเป็นยัยเฉิ่ม ทำตัวไร้รสนิยมทั้งๆที่เป็นเจ้าของร้านตัดเสื้อแท้ๆ
“เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะคุณเทโรนี่ คุณจะให้ฉันตัดชุดเจ้าสาวและเจ้าบ่าวแบบไหนคะ”
“นอกจากชุดแต่งงานแล้ว ร้านคุณรับตัดเสื้อผ้าแบบไหนอีก” เขาถาม และหล่อนก็จาระไนถึงงานของหล่อนด้วยน้ำเสียงราบรื่นราวกับภูมิใจในสิ่งที่ตนทำ
“ร้านของเรารับตัดเสื้อผ้าทุกประเภทค่ะ ไม่ว่าจะชุดออกงานทั่วไป ไปงานศพ ชุดทำงาน ยูนิฟอร์ม ชุดราตรี ปักมุก หรือชุดลำลอง ส่วนเรื่องเนื้อผ้า…สามารถสั่งได้ทุกชนิดค่ะ จะผ้าไหม ผ้าชีฟอง ผ้ายืด ผ้าเครป หรือต้องการแบบไหนก็แจ้งรายละเอียดมาได้”
“มีตัวอย่างผ้าให้เลือกมั้ย” เขาถาม ดวงตาคู่คมหลุบลงมองริมฝีปากอิ่มนิ่งนานราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
“ค่ะ มีค่ะ มีให้ลูกค้าได้เลือกจนกว่าจะพอใจ ทั้งผ้าไหมลาว ผ้าลินิน ผ้าฝ้าย ผ้าคอตตอน ผ้าเกาหลี ผ้าซีฟอง ผ้าพิมพ์ลาย และอีกมากมายค่ะ เชิญชมทางนี้ค่ะ” หล่อนผายมือเป็นเชิงเชิญให้เขาเข้าไปในห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นที่จัดเก็บตัวอย่างผ้าและตัวอย่างชุดหมายมายหลายลักษณะ แต่ทว่าเขากลับนิ่งเฉย แถมพูดด้วยท่าทางยียวนชวนให้หล่อนนึกโมโห
“ไม่ต้องหรอก ผมแค่ถามไปงั้นๆ นอกจากชุดแต่งงานแล้ว ผมก็ไม่สนใจชุดอย่างอื่นอีก”
“ค่ะ…งั้นขอวัดตัวคุณด้วย”
“เชิญ” ชายหนุ่มแบมือออกข้างลำตัว ดวงตามีรอยกริ่มๆ ยามเมื่อมือเรียวยื่นเสื้อผ้าให้เขา
“ชุดที่คุณสวมมันหนาเกินไป ช่วยเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเนื้อบางนี่ด้วยนะคะ จะได้สะดวกๆค่ะ” หล่อนบอก คิ้วเรียวขมวดนิดๆเมื่อปลายนิ้วของคนที่เอื้อมมารับผ้าสัมผัสมือหล่อนอย่างตั้งใจและอ้อยอิ่งจนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายชักมือกลับมา…ต่อให้รูปหล่อและมีเสน่ห์มากแค่ไหน แต่ถ้าทำตัวเจ้าชู้ทั้งๆที่ใกล้จะแต่งงานอยู่รอมร่อ หล่อนก็ไม่ชอบทั้งนั้น..
เทโรนี่ยิ้มนิดๆที่มุมปากอย่างรู้ทันความคิดของคนตรงหน้า เขาฮัมเพลงภาษาอังกฤษในลำคอเบาๆอย่างรื่นรมย์ก่อนจะเดินเข้าห้องลองชุด ทิ้งให้สกุณายืนตีหน้างอหงิกอยู่เพียงลำพัง
เจอกันแว่บแรก…หล่อนชื่นชมในหน้าตาและน้ำเสียงของเขา แต่นาทีถัดมา…หล่อนกลับไม่พอใจเขาอย่างแรงที่เขาทำท่าเจ้าชู้ใส่ทั้งๆที่มีคู่หมายอยู่แล้ว
เสียงอรชรซึ่งเป็นพนักงานคนหนึ่งในร้านดังขึ้นพร้อมร่างอวบอ้วนที่วิ่งตุบตับเข้ามา ทำให้หล่อนต้องหันไปมอง
“คุณนีน่าคะ เมื่อกี้นี้ ฉันไปส่งเสื้อให้ลูกค้า บังเอิญเห็นคุณพ่อของคุณนีน่ากินเหล้าอยู่ในร้านเหล้าค่ะ ทีแรกจำแทบไม่ได้ว่าเป็นพ่อของคุณ”
สกุณาหน้าเคร่งขึ้นมาชั่วแว่บหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติ หล่อนพูดเพียงว่า
“มันเป็นเรื่องปกติสำหรับคุณพ่อไปเสียแล้ว”
“ไม่คิดจะไปดูหน่อยเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ” ใช่…หลายๆคนอาจจะมองว่าหล่อนเห็นแก่ตัวที่ใจดำต่อบิดาบังเกิดเกล้า แต่ใครเล่าจะรู้ดีเท่าหล่อนว่าพ่อเป็นคนอย่างไร พ่อมีภรรยาน้อยตั้งแต่แม่ยังมีชีวิตอยู่ สร้างภาระให้แม่ซึ่งเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆแต่ต้องคอยดูแลสามีที่ไม่ได้เรื่องและเลี้ยงดูลูกสาวที่มีอยู่เพียงคนเดียว
แม่ให้การศึกษา แต่พ่อคอยแต่ดุด่า
แม่ให้ความรัก แต่พ่อกลับเอาแต่เสเพลและหันไปทุ่มเทความรักให้ผู้หญิงอื่น
ทุกครั้งที่มีความสุขและทุกข์ คนเดียวที่หล่อนจะเห็นหน้านั่นก็คือ…แม่…น้ำใจที่ไม่มีวันเหือด ผิดกับคนเป็นพ่อมอบแต่ความโหดร้ายให้กับครอบครัวนับตั้งแต่หล่อนจำความได้
คนดีๆเช่นแม่กลับอายุสั้น สิ้นใจไปตั้งแต่อายุเพียง42 พร้อมคำสอนที่แม่บอกหล่อนก่อนตาย
“แม่รักลูก ลูกรัก…ลูกรู้ใช่ไหมคำว่าสกุณาหมายถึงอะไร นกน้อยที่สามารถโผบินได้อย่างอิสระ ชีวิตลูกไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ใคร อย่าให้คนคนนั้นเอาสถานะของความเป็นพ่อมาบีบคั้นลูกให้อยู่แต่ในกรงล้อมรอบด้วยกรอบของความเห็นแก่ได้จากผู้ชายคนนั้น ฟังนะสกุณา…ลูกจะต้องโบกบินบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ แม่ตามดูแลปกป้องลูกไปตลอดไม่ได้ ลูกต้องยืนหยัดได้ด้วยขาของตัวเอง อย่าหวังพึ่งผู้ชาย จงฉลาด…อย่าโง่ จงรู้เท่าทันคนอื่น…อย่าฝึกเป็นผู้ตามจนเคยตัว แม่จะคอยมองดูลูกอยู่บนฟ้า”
“แต่แม่ขา…นีน่าไม่คิดจะมีคู่ชีวิตหรอกค่ะ เพศชายเป็นเพศที่น่ากลัว นีน่าไม่อยากเป็นแบบแม่”
“สกุณาลูกรัก” มือเหี่ยวผ่ายผอมลูบประโลมศีรษะทุยสวยอย่างแสนรักใคร่ รอยยิ้มที่แม่มอบให้..ดูจริงใจกว่ารอยยิ้มของใครๆที่หล่อนเคยได้รับ “เพราะลูกยังไม่เจอคนที่ใช่ ลูกจึงปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตคู่กับเพศตรงข้าม แต่ถ้าวันใด ลูกได้เจอใครคนนั้น จงอย่าปล่อยให้พลาดโอกาส ยึดเขาไว้แน่นๆ มนุษย์เกิดมาจำต้องมีคู่ครอง ได้คู่ดีก็นับว่ามีบุญ”
“แต่ถ้ามีคู่แย่ๆก็เหมือนมีบาป นีน่าไม่อยากเสี่ยง”
“ชีวิตเราต้องเจอความเสี่ยงนับครั้งไม่ถ้วน วันใดที่ไม่มีอะไรให้ต้องเสี่ยงอีกก็คือวันที่สิ้นสุดลมหายใจ…เหมือนแม่ในตอนนี้ที่เวลานั้นใกล้จะมาเยือนเต็มทน จึงได้แต่สอนลูก”
“แม่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ แม่ต้องอยู่กับนีน่าไปนานๆ นีน่าไม่ให้แม่ไปไหนนะ” น้ำตาพร่างพรูจนตาพร่ามัว แต่สิ่งที่ได้รับก็ยังคงเป็นมือข้างนั้นที่แสบอบอุ่น ลูบผมหล่อนไปมาแล้วเช็ดหยดน้ำใสๆออกจากพวงแก้มบุตรสาวให้
“คนเรา…เมื่อถึงเวลาก็ต้องไปกันทุกคน แม่ถือว่าแม่ใกล้พ้นทุกข์แล้ว จะเป็นห่วงก็เพียงลูกเท่านั้น แม่กลัวว่านีน่าจะซึมซับเอาพฤติกรรมของพ่อมามากเกินไปจนเข็ดขยาดไม่กล้ารักใครอีก”
ความกลัวของมารดาในอดีตเป็นตัวปลุกเร้าให้หล่อนยอมเปิดใจเพื่อรับผู้ชายสักคน ตั้งใจจะแสดงให้แม่ผู้ล่วงลับไปแล้วได้เห็นว่าหล่อนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างผู้หญิงปกติที่มีความรักและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้ แต่ทว่าชายคนแรกที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กลับทำให้หล่อนผิดหวังอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่คบหาหล่อนเท่านั้น เขายังคบกับใครต่อใครอีกหลายคน มิหนำซ้ำยังบอกเพื่อนๆว่าที่คบผู้หญิงเชยๆอย่างหล่อนก็เพราะว่า…หากแต่งงานกันไป หล่อนคงเป็นอีกแรงที่ช่วยทำเงินให้
ความผิดหวังที่ได้รับ ทำให้หล่อนตัดสินใจถอยออกมายืนอยู่ม่านหลังแห่งความมืดอีกครั้ง หากก้าวไปสู่แสงสว่างแล้วต้องพานพบกับความเจ็บปวด สู้เก็บใจไว้รักตัวเองแล้วอยู่เป็นโสดต่อไปเสียยังจะดีกว่า
ผู้ชายทุกคนล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว มักมากในกามารมณ์ไม่มีที่สิ้นสุด ชายที่รักเดียว…ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็คงไม่เจอ
ความเจ็บช้ำที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นความคิดคำนึงถึงกับหยุดชะงักลงเมื่อแก้วประสาทหูได้ยินเสียงอรชรเรียก
“คุณนีน่าคะ มีคนเรียกแน่ะค่ะ ยืนเหม่อเชียว”
หล่อนกระพริบตาปริบๆเพื่อฉุดรั้งความคิดให้กลับคืนสู่ปัจจุบัน…หันไปทางห้องลองเสื้อ เห็นมือแข็งแรงยื่นออกมากวักเรียกหยอยๆ พร้อมเสียงทุ้มที่เอ่ยเรียก
“มิสสกุณา มาที่นี่หน่อย ผมมีอะไรให้ช่วย”
เพราะหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้หล่อนจำต้องก้าวตรงไปตามเสียงเรียก แม้ว่าในใจจะไม่อยากเจอผู้ชายหน้าหล่อที่มีดวงตาพราวระยับส่อนัยเจ้าชู้คนนั้นเลยก็ตาม
“มีอะไรคะ”
“ช่วยเข้ามาในนี้หน่อย” เขาบอก เล่นเอาหญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น สัญชาตญาณความระแวงภัยทำให้หล่อนไม่กล้าขยับเท้าเข้าไปตามคำขอร้อง หากแต่กลับย้อนถามเสียงเรียบว่า
“คงไม่เหมาะถ้าจะให้ฉันเข้าไปในห้องลองเสื้อของผู้ชาย มีปัญหาอะไรก็บอกมาตรงนี้เลยดีกว่าค่ะ”
เขาเงียบชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดว่า
“ผมยังไม่ได้ถอดกางเกงหรอก สบายใจได้ เข้ามาหน่อย ผมไม่กัดหรอกน่า ลูกน้องในร้านคุณก็มี ใครจะไปกล้าทำอะไรคุณ”
คำพูดเขา ทำให้หล่อนนึกตริตรอง ครั้นเห็นจริงดั่งปากเขาว่า สกุณาจึงค่อยๆแง้มประตูสอดส่องสายตาเข้าไปมอง เห็นร่างสูงยืนนิ่ง ช่วงบนเปลือยเปล่า แต่ช่วงล่างยังนุ่งกางเกงยีนราคาแพงไว้อย่างมิดชิด
ร่างบางแทรกเข้าไปในห้อง รู้สึกร้อนอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่อากาศก็เย็นสบาย สายตาคมสีน้ำเงินเข้มจ้องมองหล่อนด้วยประกายพริบพราย…ช่วงอกตึงแน่นด้วยมัดกล้ามของผู้ชายที่ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ
หล่อนหลบตาวูบ ถามเสียงสั่นว่า “ต้องการอะไรคะ”
“รูดซิบออกให้ผมหน่อยเร็ว”
“ซิบ…ซิบอะไรคะ” ถามอย่างระแวดระวัง รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆจนต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ
“รูดซิบกางเกง มันรูดไม่ลง ช่วยหน่อย ไม่งั้นคงถอดออกไม่ได้แน่ๆ”
“ห๊ะ !” สกุณาอ้าปากค้าง ก่อนจะส่ายหน้าพึ่บพั่บไปมา รีบปฏิเสธเสียงรัว “ไม่เอาเด็ดขาด คุณก็พยายามเองสิคะ”
“แต่คุณต้องรูดซิบให้ผม” คราวนี้น้ำเสียงเข้มเริ่มดุดันขึ้น แต่มีหรือที่คนอย่างหล่อนจะกลัว คางเล็กเชิดขึ้นอย่างท้าทาย
“ต่อให้คุณอยู่ในตำแหน่ง CEOที่ยิ่งใหญ่และรวยขนาดไหน มีอิทธิพลมากเท่าไหร่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะคะ”
ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองคนตัวเล็กที่สูงแค่อกเขานิ่ง ก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“CEOอย่างผมอาจจะไม่มีผลต่อร้านเสื้อผ้าเล็กๆร้านนี้ของคุณ แต่สำหรับคนอีกคน…อาจจะโดนหางเลขไปด้วยได้นะ”
“หมายความว่าไง”
“ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้ มิสสกุณา…ถึงคุณจะไม่เกรงที่ผมเป็นถึงผู้บริหารระดับ CEO แต่คุณก็ควรให้เกียรติลูกค้า”
“เทโรนี่…” หล่อนส่ายหน้าไปมา ยังคงดึงดันจะเถียงต่อไป “ฉันให้เกียรติคุณในฐานะลูกค้าเหมือนคนทั่วๆไป แต่ถ้าจะให้ฉันรูดซิบกางเกงลงให้ คุณคงต้องรอสักครู่ ฉันจะไปตามผู้ชายมาช่วย”
ฟังน้ำเสียงเด็ดขาดของหล่อน ชายหนุ่มก็ถึงกับอมยิ้ม…นี่น่ะเหรอ…นางแม่มด หล่อนช่างหวงเนื้อหวงตัวและไม่ยอมสัมผัสผู้ชายโดยง่าย ทั้งๆที่รู้ว่าเขารวย ฐานะดี แต่แทนที่จะหาโอกาสใกล้ชิด หล่อนกลับพยายามพาตัวเองออกห่าง
“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่ช่วยผมด้วยตัวเอง ผมก็จะไม่ตัดชุดที่ร้านคุณ ทั้งๆที่คิดว่าหากเข้าพิธีแต่งงาน ผมจะโปรโมทร้านของคุณให้ด้วยแท้ๆ”
คำต่อรองของเขามีผลต่อหล่อนอยู่พอสมควร เพราะหญิงสาวชะงักกึก เม้มปากแน่น…กิจการภายในร้านดูจะย่ำแย่ลงจากเศรษฐกิจที่เริ่มซบเซาและมีร้านตัดเสื้อผ้าอื่นๆผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดในหน้าฝน ส่งผลให้หล่อนมีคู่แข่งทางการค้ามากขึ้น…ถ้าหากได้เขาช่วยโปรโมทให้ อาจจะทำให้สถานการณ์ในตอนนี้พลิกตัวกลับมาเฟื่องฟูดังเก่าได้
“ว่าไงล่ะ” เขาถามย้ำ
“ก็ได้ค่ะ…”
น่าแปลกที่หล่อนกลับยังคงยิ้มได้ แม้ว่าประกายตาจะวาววับราวนางเสือสาว…นั่นสินะ ความจริงเขาควรฉุกใจตั้งแต่ต้นแล้วว่ารอยยิ้มที่หล่อนโปรยให้ใครๆหลงใหล แท้จริงแล้วเป็นเพียงการเล่นละครตบตาคนอื่นเท่านั้น ความเซ็กซี่ความรัญจวนชวนสัมผัสที่หล่อนชม้ายสายตาเชิญชวนหนุ่มๆในค่ำคืนนั้น…นั่นคงไม่ใช่ตัวจริงแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้คงทำได้ทุกอย่างเพียงเพื่อแลกกับเงินก้อนโต
ความคิดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล คิ้วเข้มย่นเข้าหากันนิดๆ…หากหล่อนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ล่ะ เจตนารมย์ที่ตั้งไว้คงพังครืน
ตาคมกวาดมองทั่วร่างระหง หน้าเรียวใสกระจ่างปราศจากเครื่องสำอาง ดวงตาหลังกรอบแว่นใสดูมีชีวิตชีวาราวน้ำเพชร ริมฝีปากสีชมพูอ่อน…น่าจูบ จะผิดไหมนะถ้าเขาอยากลิ้มลองเรียวปากนี้
“เอ่อ…แค่กๆ” สกุณากระแอมในลำคอเสียงดัง รู้สึกชอบกลที่เห็นเขามองด้วยประกายตาประหลาดราวประเมินราคาตัวหล่อน
ทรุดลงนั่งยองๆแล้วเอื้อมมือรูดซิบให้เขา…แน่นพอสมควร อะไรไม่น่าอายเท่ากับตอนนี้รับรู้ว่าบางสิ่งใต้กางเกงยีนกำลังทักทายหล่อนอย่างคุ้นเคย
แก้มนวลแดงแปร๊ดซึ่งอากัปกิริยาของหล่อนก็ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาคมกริบ…คราวนี้เป็นความรู้สึกหล่อนจริงๆไม่ใช่เสแสร้ง ท่าทางเขินอายแบบนี้บางทีหล่อนอาจจะยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหน
“เอ่อ… มัน มันรูดยากจริงๆด้วยค่ะ เนื้อผ้าคงยัดเข้าไปในซิบ” หล่อนบอกเสียงอึดอัด ออกแรงทั้งหมดดึงลงอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลเมื่อตัวซิบเลื่อนลงอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับใบหน้าหนึ่งที่แหวกม่านโผล่เข้ามา
“พี่นีน่า…”
ทั้งหมดพากันตกตะลึง สกุณาหันไปมองผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ ดวงตาเบิกกว้าง ผละออกห่างร่างสูงทันควัน ในขณะที่พศินรีบผลุบหน้ากลับออกไปด้วยอาการงงๆ
“ตายแล้ว…” มือเรียวยกขึ้นปิดปาก ดวงตาตกลงมองพื้น เมื่อครู่นี้พศินเข้ามาเห็นหล่อนกำลังรูดซิบกางเกงลงให้ผู้ชาย…อีกไม่นานคนทั้งร้านคงรู้กันหมดและคงเข้าใจหล่อนผิด แล้วแบบนี้จะมีพนักงานคนไหนนับถือหล่อนอีก !!
รอยยิ้มสกุณา
ป้ายขนาดใหญ่สีขาว เขียนด้วยหมึกสีดำเป็นภาษาอังกฤษอย่างเป็นระเบียบว่า ‘The pleasure of the wearer’ ภายในร้านกรุกระจกใส ทำให้บุคคลภายนอกสามารถมองเข้าไปเห็นข้างในได้ถนัด หุ่นโชว์หลายตัวทั้งหญิงและชายสวมใส่ชุดที่ตัดเย็บอย่างประณีต
ร่างสูงยืนมองผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งยองๆบนปลายเท้า จับชายกระโปรงที่สวมบนตัวหุ่นดูอย่างละเอียดราวกับจะตรวจดูหาตำหนิ
ผมของหล่อนรวบตึงขมวดเป็นมวยเล็กๆอวดลำคอระหง สวมแว่นตาใสๆกรอบสีฟ้า แม้ว่าจะเป็นเจ้าของร้านเสื้อผ้า แต่หล่อนกลับสวมเสื้อผ้าเรียบๆล้าสมัย แต่ก็ดู…น่ารักอยู่ดีในสายตาของชายหนุ่ม
แว่นตาดำถูกถอดลงแล้วเหน็บไว้ที่คอปกเสื้อเชิ้ตสีเทาดำ ก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในร้านอย่างมั่นใจโดยที่สายตาไม่ยอมละจากเจ้าของร่างบางเลยแม้แต่เสี้ยววินาที
กริ๊งๆๆๆ
โมบายสร้างจากไม้ไผ่กระทบกันดังก้องกังวาน…นุ่มนวลและสงบเย็นเมื่อมีเสียงของระฆังเงินอันเล็กๆสั่นไหวตามแรงลมที่พัดเอื่อยๆเข้ามา… ก้าวแรกที่เขาย่างเข้ามาในร้าน ความอบอุ่นผสานกับกลิ่นหอมหวานของวานิลลากระตุ้นให้เขาถึงกับชะงักกึก มองดูเจ้าของร้านสาวที่รีบขยับกายลุกขึ้นยืนเชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม…
“สวัสดีค่ะ ร้าน The pleasure of the wearer ยินดีต้องรับ ดิฉัน…สกุณาค่ะ เจ้าของร้านที่นี่ ต้องการชุดแบบไหน สไตล์ไหน สามารถสอบถามได้เลยนะคะ”
แม้จะพูดตามหน้าที่ที่ต้องทำ แต่แก้วเสียงที่เพราะและหวานทำให้ชายหนุ่มถึงกับครางในอก…เสียงระฆังทองยังพ่ายแพ้ต่อเสียงของหล่อน
ถึงจะอยู่ในชุดเก่าๆแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน วงหน้าสวยแบบเรียบๆ ดวงตาเป็นประกาย แต่น่าเสียดาย…หล่อนเป็นนางแม่มดที่เขาไม่ควรหลงใหล
“เอ่อ…ผมจะแต่งงาน” เสียงทุ้มบอก ในขณะที่สกุณาลอบถอนหายใจ…ว่าอยู่แล้วเชียวว่าผู้ชายหุ่นล่ำ ตัวสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาเช่นเขาจะต้องมีแฟนอยู่แล้ว แม้ว่าในใจจะคิดแอบเสียดาย แต่ริมฝีปากบางที่ปราศจากลิปสติกกลับยังคงคลี่ยิ้มดึงดูดใจลูกค้า
“อ๋อ…ถ้าเช่นนั้นคุณคงต้องการชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว ขอโทษนะคะ…คงไม่ว่าอะไร หากฉันต้องการทราบชื่อของคุณ”
“ผม… เทโรนี่ ดีน มอนดาโดรี่” แม้สำเนียงไทยจะฟังแปร่งๆแต่น้ำเสียงกลับนุ่มนวลชวนน่าฟัง หล่อนยิงฟันขาวพยักหน้ารับ…
“อ๋อ คนอิตาลี่หรือคะ”
“ครับ ผมเป็นชาวอิตาเลียน มีธุรกิจอยู่ที่โน่นแต่ก็แตกสาขามาเมืองไทยด้วย ผมได้รับมอบหมายหน้าที่ให้มาบริหารงานที่นี่”
“อ๋อ ค่ะ…คุณมอนดาโดรี่เป็นคนมีความสามารถ เจ้าสาวของคุณเป็นคนเอเชียหรือว่าชาวต่างชาติคะ” หล่อนถาม พลางเสมองไปทางอื่น…ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงรู้สึกอึดอัดชอบกลเมื่อถูกดวงตาสีเขียวอมฟ้าราวท้องทะเลจ้องมอง…สายตานั้นบ่งบอกถึงอะไรหลายๆอย่าง…ซึ่งหล่อนก็เดาไม่ออกว่ามันหมายถึงอะไร
“เรียกว่าเทโรนี่ดีกว่าครับคุณสกุณา…มิสสกุณา คุณสวยมาก” คำชมจากเขาทำให้หล่อนเริ่มวางตัวไม่ถูก…อะไรกันผู้ชายคนนี้ ทั้งๆนี้หล่อนอยู่ในสภาพแสนจะธรรมดา แต่เขากลับชมหน้าตาเฉยว่าหล่อนสวย ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นหล่อนแต่งตัวเชยๆแบบนี้ มีแต่จะว่าหล่อนเป็นยัยเฉิ่ม ทำตัวไร้รสนิยมทั้งๆที่เป็นเจ้าของร้านตัดเสื้อแท้ๆ
“เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะคุณเทโรนี่ คุณจะให้ฉันตัดชุดเจ้าสาวและเจ้าบ่าวแบบไหนคะ”
“นอกจากชุดแต่งงานแล้ว ร้านคุณรับตัดเสื้อผ้าแบบไหนอีก” เขาถาม และหล่อนก็จาระไนถึงงานของหล่อนด้วยน้ำเสียงราบรื่นราวกับภูมิใจในสิ่งที่ตนทำ
“ร้านของเรารับตัดเสื้อผ้าทุกประเภทค่ะ ไม่ว่าจะชุดออกงานทั่วไป ไปงานศพ ชุดทำงาน ยูนิฟอร์ม ชุดราตรี ปักมุก หรือชุดลำลอง ส่วนเรื่องเนื้อผ้า…สามารถสั่งได้ทุกชนิดค่ะ จะผ้าไหม ผ้าชีฟอง ผ้ายืด ผ้าเครป หรือต้องการแบบไหนก็แจ้งรายละเอียดมาได้”
“มีตัวอย่างผ้าให้เลือกมั้ย” เขาถาม ดวงตาคู่คมหลุบลงมองริมฝีปากอิ่มนิ่งนานราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
“ค่ะ มีค่ะ มีให้ลูกค้าได้เลือกจนกว่าจะพอใจ ทั้งผ้าไหมลาว ผ้าลินิน ผ้าฝ้าย ผ้าคอตตอน ผ้าเกาหลี ผ้าซีฟอง ผ้าพิมพ์ลาย และอีกมากมายค่ะ เชิญชมทางนี้ค่ะ” หล่อนผายมือเป็นเชิงเชิญให้เขาเข้าไปในห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นที่จัดเก็บตัวอย่างผ้าและตัวอย่างชุดหมายมายหลายลักษณะ แต่ทว่าเขากลับนิ่งเฉย แถมพูดด้วยท่าทางยียวนชวนให้หล่อนนึกโมโห
“ไม่ต้องหรอก ผมแค่ถามไปงั้นๆ นอกจากชุดแต่งงานแล้ว ผมก็ไม่สนใจชุดอย่างอื่นอีก”
“ค่ะ…งั้นขอวัดตัวคุณด้วย”
“เชิญ” ชายหนุ่มแบมือออกข้างลำตัว ดวงตามีรอยกริ่มๆ ยามเมื่อมือเรียวยื่นเสื้อผ้าให้เขา
“ชุดที่คุณสวมมันหนาเกินไป ช่วยเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเนื้อบางนี่ด้วยนะคะ จะได้สะดวกๆค่ะ” หล่อนบอก คิ้วเรียวขมวดนิดๆเมื่อปลายนิ้วของคนที่เอื้อมมารับผ้าสัมผัสมือหล่อนอย่างตั้งใจและอ้อยอิ่งจนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายชักมือกลับมา…ต่อให้รูปหล่อและมีเสน่ห์มากแค่ไหน แต่ถ้าทำตัวเจ้าชู้ทั้งๆที่ใกล้จะแต่งงานอยู่รอมร่อ หล่อนก็ไม่ชอบทั้งนั้น..
เทโรนี่ยิ้มนิดๆที่มุมปากอย่างรู้ทันความคิดของคนตรงหน้า เขาฮัมเพลงภาษาอังกฤษในลำคอเบาๆอย่างรื่นรมย์ก่อนจะเดินเข้าห้องลองชุด ทิ้งให้สกุณายืนตีหน้างอหงิกอยู่เพียงลำพัง
เจอกันแว่บแรก…หล่อนชื่นชมในหน้าตาและน้ำเสียงของเขา แต่นาทีถัดมา…หล่อนกลับไม่พอใจเขาอย่างแรงที่เขาทำท่าเจ้าชู้ใส่ทั้งๆที่มีคู่หมายอยู่แล้ว
เสียงอรชรซึ่งเป็นพนักงานคนหนึ่งในร้านดังขึ้นพร้อมร่างอวบอ้วนที่วิ่งตุบตับเข้ามา ทำให้หล่อนต้องหันไปมอง
“คุณนีน่าคะ เมื่อกี้นี้ ฉันไปส่งเสื้อให้ลูกค้า บังเอิญเห็นคุณพ่อของคุณนีน่ากินเหล้าอยู่ในร้านเหล้าค่ะ ทีแรกจำแทบไม่ได้ว่าเป็นพ่อของคุณ”
สกุณาหน้าเคร่งขึ้นมาชั่วแว่บหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติ หล่อนพูดเพียงว่า
“มันเป็นเรื่องปกติสำหรับคุณพ่อไปเสียแล้ว”
“ไม่คิดจะไปดูหน่อยเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ” ใช่…หลายๆคนอาจจะมองว่าหล่อนเห็นแก่ตัวที่ใจดำต่อบิดาบังเกิดเกล้า แต่ใครเล่าจะรู้ดีเท่าหล่อนว่าพ่อเป็นคนอย่างไร พ่อมีภรรยาน้อยตั้งแต่แม่ยังมีชีวิตอยู่ สร้างภาระให้แม่ซึ่งเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆแต่ต้องคอยดูแลสามีที่ไม่ได้เรื่องและเลี้ยงดูลูกสาวที่มีอยู่เพียงคนเดียว
แม่ให้การศึกษา แต่พ่อคอยแต่ดุด่า
แม่ให้ความรัก แต่พ่อกลับเอาแต่เสเพลและหันไปทุ่มเทความรักให้ผู้หญิงอื่น
ทุกครั้งที่มีความสุขและทุกข์ คนเดียวที่หล่อนจะเห็นหน้านั่นก็คือ…แม่…น้ำใจที่ไม่มีวันเหือด ผิดกับคนเป็นพ่อมอบแต่ความโหดร้ายให้กับครอบครัวนับตั้งแต่หล่อนจำความได้
คนดีๆเช่นแม่กลับอายุสั้น สิ้นใจไปตั้งแต่อายุเพียง42 พร้อมคำสอนที่แม่บอกหล่อนก่อนตาย
“แม่รักลูก ลูกรัก…ลูกรู้ใช่ไหมคำว่าสกุณาหมายถึงอะไร นกน้อยที่สามารถโผบินได้อย่างอิสระ ชีวิตลูกไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ใคร อย่าให้คนคนนั้นเอาสถานะของความเป็นพ่อมาบีบคั้นลูกให้อยู่แต่ในกรงล้อมรอบด้วยกรอบของความเห็นแก่ได้จากผู้ชายคนนั้น ฟังนะสกุณา…ลูกจะต้องโบกบินบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ แม่ตามดูแลปกป้องลูกไปตลอดไม่ได้ ลูกต้องยืนหยัดได้ด้วยขาของตัวเอง อย่าหวังพึ่งผู้ชาย จงฉลาด…อย่าโง่ จงรู้เท่าทันคนอื่น…อย่าฝึกเป็นผู้ตามจนเคยตัว แม่จะคอยมองดูลูกอยู่บนฟ้า”
“แต่แม่ขา…นีน่าไม่คิดจะมีคู่ชีวิตหรอกค่ะ เพศชายเป็นเพศที่น่ากลัว นีน่าไม่อยากเป็นแบบแม่”
“สกุณาลูกรัก” มือเหี่ยวผ่ายผอมลูบประโลมศีรษะทุยสวยอย่างแสนรักใคร่ รอยยิ้มที่แม่มอบให้..ดูจริงใจกว่ารอยยิ้มของใครๆที่หล่อนเคยได้รับ “เพราะลูกยังไม่เจอคนที่ใช่ ลูกจึงปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตคู่กับเพศตรงข้าม แต่ถ้าวันใด ลูกได้เจอใครคนนั้น จงอย่าปล่อยให้พลาดโอกาส ยึดเขาไว้แน่นๆ มนุษย์เกิดมาจำต้องมีคู่ครอง ได้คู่ดีก็นับว่ามีบุญ”
“แต่ถ้ามีคู่แย่ๆก็เหมือนมีบาป นีน่าไม่อยากเสี่ยง”
“ชีวิตเราต้องเจอความเสี่ยงนับครั้งไม่ถ้วน วันใดที่ไม่มีอะไรให้ต้องเสี่ยงอีกก็คือวันที่สิ้นสุดลมหายใจ…เหมือนแม่ในตอนนี้ที่เวลานั้นใกล้จะมาเยือนเต็มทน จึงได้แต่สอนลูก”
“แม่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ แม่ต้องอยู่กับนีน่าไปนานๆ นีน่าไม่ให้แม่ไปไหนนะ” น้ำตาพร่างพรูจนตาพร่ามัว แต่สิ่งที่ได้รับก็ยังคงเป็นมือข้างนั้นที่แสบอบอุ่น ลูบผมหล่อนไปมาแล้วเช็ดหยดน้ำใสๆออกจากพวงแก้มบุตรสาวให้
“คนเรา…เมื่อถึงเวลาก็ต้องไปกันทุกคน แม่ถือว่าแม่ใกล้พ้นทุกข์แล้ว จะเป็นห่วงก็เพียงลูกเท่านั้น แม่กลัวว่านีน่าจะซึมซับเอาพฤติกรรมของพ่อมามากเกินไปจนเข็ดขยาดไม่กล้ารักใครอีก”
ความกลัวของมารดาในอดีตเป็นตัวปลุกเร้าให้หล่อนยอมเปิดใจเพื่อรับผู้ชายสักคน ตั้งใจจะแสดงให้แม่ผู้ล่วงลับไปแล้วได้เห็นว่าหล่อนสามารถใช้ชีวิตได้อย่างผู้หญิงปกติที่มีความรักและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้ แต่ทว่าชายคนแรกที่ผ่านเข้ามาในชีวิต กลับทำให้หล่อนผิดหวังอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่คบหาหล่อนเท่านั้น เขายังคบกับใครต่อใครอีกหลายคน มิหนำซ้ำยังบอกเพื่อนๆว่าที่คบผู้หญิงเชยๆอย่างหล่อนก็เพราะว่า…หากแต่งงานกันไป หล่อนคงเป็นอีกแรงที่ช่วยทำเงินให้
ความผิดหวังที่ได้รับ ทำให้หล่อนตัดสินใจถอยออกมายืนอยู่ม่านหลังแห่งความมืดอีกครั้ง หากก้าวไปสู่แสงสว่างแล้วต้องพานพบกับความเจ็บปวด สู้เก็บใจไว้รักตัวเองแล้วอยู่เป็นโสดต่อไปเสียยังจะดีกว่า
ผู้ชายทุกคนล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว มักมากในกามารมณ์ไม่มีที่สิ้นสุด ชายที่รักเดียว…ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็คงไม่เจอ
ความเจ็บช้ำที่ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นความคิดคำนึงถึงกับหยุดชะงักลงเมื่อแก้วประสาทหูได้ยินเสียงอรชรเรียก
“คุณนีน่าคะ มีคนเรียกแน่ะค่ะ ยืนเหม่อเชียว”
หล่อนกระพริบตาปริบๆเพื่อฉุดรั้งความคิดให้กลับคืนสู่ปัจจุบัน…หันไปทางห้องลองเสื้อ เห็นมือแข็งแรงยื่นออกมากวักเรียกหยอยๆ พร้อมเสียงทุ้มที่เอ่ยเรียก
“มิสสกุณา มาที่นี่หน่อย ผมมีอะไรให้ช่วย”
เพราะหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้หล่อนจำต้องก้าวตรงไปตามเสียงเรียก แม้ว่าในใจจะไม่อยากเจอผู้ชายหน้าหล่อที่มีดวงตาพราวระยับส่อนัยเจ้าชู้คนนั้นเลยก็ตาม
“มีอะไรคะ”
“ช่วยเข้ามาในนี้หน่อย” เขาบอก เล่นเอาหญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น สัญชาตญาณความระแวงภัยทำให้หล่อนไม่กล้าขยับเท้าเข้าไปตามคำขอร้อง หากแต่กลับย้อนถามเสียงเรียบว่า
“คงไม่เหมาะถ้าจะให้ฉันเข้าไปในห้องลองเสื้อของผู้ชาย มีปัญหาอะไรก็บอกมาตรงนี้เลยดีกว่าค่ะ”
เขาเงียบชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดว่า
“ผมยังไม่ได้ถอดกางเกงหรอก สบายใจได้ เข้ามาหน่อย ผมไม่กัดหรอกน่า ลูกน้องในร้านคุณก็มี ใครจะไปกล้าทำอะไรคุณ”
คำพูดเขา ทำให้หล่อนนึกตริตรอง ครั้นเห็นจริงดั่งปากเขาว่า สกุณาจึงค่อยๆแง้มประตูสอดส่องสายตาเข้าไปมอง เห็นร่างสูงยืนนิ่ง ช่วงบนเปลือยเปล่า แต่ช่วงล่างยังนุ่งกางเกงยีนราคาแพงไว้อย่างมิดชิด
ร่างบางแทรกเข้าไปในห้อง รู้สึกร้อนอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่อากาศก็เย็นสบาย สายตาคมสีน้ำเงินเข้มจ้องมองหล่อนด้วยประกายพริบพราย…ช่วงอกตึงแน่นด้วยมัดกล้ามของผู้ชายที่ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ
หล่อนหลบตาวูบ ถามเสียงสั่นว่า “ต้องการอะไรคะ”
“รูดซิบออกให้ผมหน่อยเร็ว”
“ซิบ…ซิบอะไรคะ” ถามอย่างระแวดระวัง รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆจนต้องลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ
“รูดซิบกางเกง มันรูดไม่ลง ช่วยหน่อย ไม่งั้นคงถอดออกไม่ได้แน่ๆ”
“ห๊ะ !” สกุณาอ้าปากค้าง ก่อนจะส่ายหน้าพึ่บพั่บไปมา รีบปฏิเสธเสียงรัว “ไม่เอาเด็ดขาด คุณก็พยายามเองสิคะ”
“แต่คุณต้องรูดซิบให้ผม” คราวนี้น้ำเสียงเข้มเริ่มดุดันขึ้น แต่มีหรือที่คนอย่างหล่อนจะกลัว คางเล็กเชิดขึ้นอย่างท้าทาย
“ต่อให้คุณอยู่ในตำแหน่ง CEOที่ยิ่งใหญ่และรวยขนาดไหน มีอิทธิพลมากเท่าไหร่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะคะ”
ดวงตาคู่คมหรี่ลงมองคนตัวเล็กที่สูงแค่อกเขานิ่ง ก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“CEOอย่างผมอาจจะไม่มีผลต่อร้านเสื้อผ้าเล็กๆร้านนี้ของคุณ แต่สำหรับคนอีกคน…อาจจะโดนหางเลขไปด้วยได้นะ”
“หมายความว่าไง”
“ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้ มิสสกุณา…ถึงคุณจะไม่เกรงที่ผมเป็นถึงผู้บริหารระดับ CEO แต่คุณก็ควรให้เกียรติลูกค้า”
“เทโรนี่…” หล่อนส่ายหน้าไปมา ยังคงดึงดันจะเถียงต่อไป “ฉันให้เกียรติคุณในฐานะลูกค้าเหมือนคนทั่วๆไป แต่ถ้าจะให้ฉันรูดซิบกางเกงลงให้ คุณคงต้องรอสักครู่ ฉันจะไปตามผู้ชายมาช่วย”
ฟังน้ำเสียงเด็ดขาดของหล่อน ชายหนุ่มก็ถึงกับอมยิ้ม…นี่น่ะเหรอ…นางแม่มด หล่อนช่างหวงเนื้อหวงตัวและไม่ยอมสัมผัสผู้ชายโดยง่าย ทั้งๆที่รู้ว่าเขารวย ฐานะดี แต่แทนที่จะหาโอกาสใกล้ชิด หล่อนกลับพยายามพาตัวเองออกห่าง
“ไม่ต้อง ถ้าคุณไม่ช่วยผมด้วยตัวเอง ผมก็จะไม่ตัดชุดที่ร้านคุณ ทั้งๆที่คิดว่าหากเข้าพิธีแต่งงาน ผมจะโปรโมทร้านของคุณให้ด้วยแท้ๆ”
คำต่อรองของเขามีผลต่อหล่อนอยู่พอสมควร เพราะหญิงสาวชะงักกึก เม้มปากแน่น…กิจการภายในร้านดูจะย่ำแย่ลงจากเศรษฐกิจที่เริ่มซบเซาและมีร้านตัดเสื้อผ้าอื่นๆผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดในหน้าฝน ส่งผลให้หล่อนมีคู่แข่งทางการค้ามากขึ้น…ถ้าหากได้เขาช่วยโปรโมทให้ อาจจะทำให้สถานการณ์ในตอนนี้พลิกตัวกลับมาเฟื่องฟูดังเก่าได้
“ว่าไงล่ะ” เขาถามย้ำ
“ก็ได้ค่ะ…”
น่าแปลกที่หล่อนกลับยังคงยิ้มได้ แม้ว่าประกายตาจะวาววับราวนางเสือสาว…นั่นสินะ ความจริงเขาควรฉุกใจตั้งแต่ต้นแล้วว่ารอยยิ้มที่หล่อนโปรยให้ใครๆหลงใหล แท้จริงแล้วเป็นเพียงการเล่นละครตบตาคนอื่นเท่านั้น ความเซ็กซี่ความรัญจวนชวนสัมผัสที่หล่อนชม้ายสายตาเชิญชวนหนุ่มๆในค่ำคืนนั้น…นั่นคงไม่ใช่ตัวจริงแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้คงทำได้ทุกอย่างเพียงเพื่อแลกกับเงินก้อนโต
ความคิดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล คิ้วเข้มย่นเข้าหากันนิดๆ…หากหล่อนไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ล่ะ เจตนารมย์ที่ตั้งไว้คงพังครืน
ตาคมกวาดมองทั่วร่างระหง หน้าเรียวใสกระจ่างปราศจากเครื่องสำอาง ดวงตาหลังกรอบแว่นใสดูมีชีวิตชีวาราวน้ำเพชร ริมฝีปากสีชมพูอ่อน…น่าจูบ จะผิดไหมนะถ้าเขาอยากลิ้มลองเรียวปากนี้
“เอ่อ…แค่กๆ” สกุณากระแอมในลำคอเสียงดัง รู้สึกชอบกลที่เห็นเขามองด้วยประกายตาประหลาดราวประเมินราคาตัวหล่อน
ทรุดลงนั่งยองๆแล้วเอื้อมมือรูดซิบให้เขา…แน่นพอสมควร อะไรไม่น่าอายเท่ากับตอนนี้รับรู้ว่าบางสิ่งใต้กางเกงยีนกำลังทักทายหล่อนอย่างคุ้นเคย
แก้มนวลแดงแปร๊ดซึ่งอากัปกิริยาของหล่อนก็ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาคมกริบ…คราวนี้เป็นความรู้สึกหล่อนจริงๆไม่ใช่เสแสร้ง ท่าทางเขินอายแบบนี้บางทีหล่อนอาจจะยังไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหน
“เอ่อ… มัน มันรูดยากจริงๆด้วยค่ะ เนื้อผ้าคงยัดเข้าไปในซิบ” หล่อนบอกเสียงอึดอัด ออกแรงทั้งหมดดึงลงอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลเมื่อตัวซิบเลื่อนลงอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับใบหน้าหนึ่งที่แหวกม่านโผล่เข้ามา
“พี่นีน่า…”
ทั้งหมดพากันตกตะลึง สกุณาหันไปมองผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ ดวงตาเบิกกว้าง ผละออกห่างร่างสูงทันควัน ในขณะที่พศินรีบผลุบหน้ากลับออกไปด้วยอาการงงๆ
“ตายแล้ว…” มือเรียวยกขึ้นปิดปาก ดวงตาตกลงมองพื้น เมื่อครู่นี้พศินเข้ามาเห็นหล่อนกำลังรูดซิบกางเกงลงให้ผู้ชาย…อีกไม่นานคนทั้งร้านคงรู้กันหมดและคงเข้าใจหล่อนผิด แล้วแบบนี้จะมีพนักงานคนไหนนับถือหล่อนอีก !!
1อังกฤษ2อักษรสีทอง3รามิล4จอมขวัญ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2557, 13:58:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มี.ค. 2557, 13:58:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1220
| << บทนำ | เหตุเกิดในห้องลองเสื้อ >> |