^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: ...บางตอนของความฝันอันแสนหวาน(1)...
เรื่องบางอย่างก็เหมือนความฝันที่สวยงาม เป็นความทรงจำที่ผ่านมาให้หวนคิดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นให้หัวใจได้ชุ่มฉ่ำอยู่เสมอ
มันอาจไม่ใช่รักดี ๆ ในความเป็นจริง
แต่ก็คงเป็น...ความทรงจำแสนหวาน ในความฝัน...ที่บังเอิญเป็นจริง
เรื่องมันเริ่มตั้งแต่วันนั้น วันธรรมดา ๆ ที่ไม่มีใครคิดว่ามันจะกลายเป็น...วันพิเศษ...
“เฮ้ย…พี่เดนท์มาแล้ว” เสียงเรียกของเพื่อนร่วมกลุ่มทำให้ทุกคนสะดุ้งโหยงสุดตัว ฉันรีบวางชาร์ทผู้ป่วยไว้ที่ปลายเตียง แล้วแทบวิ่งถลาไปที่หน้าวอร์ดซึ่งเพื่อน ๆ ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
เรสิเดนท์คนใหม่ยืนอยู่ที่หน้าวอร์ด ร่างสูงหนากับใบหน้าเรียบเฉยนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเห็นหูลู่ๆอยู่บนหัวเพื่อน ๆ ขึ้นมาทันที
…ท่าทางจะคุยยาก!
“เอ้า...พี่ชื่อพี่มิคนะครับ น้อง ชื่ออะไรกันบ้าง”
แต่ละคนรีบแนะนำตัวเอง จนมาถึงฉัน เขาเลิกคิ้วมองคล้ายรอคำตอบ ก่อนจะมาถึงฉันเป็นคนสุดท้าย ฉันเอ่ยชื่อตัวเองออกไป แล้วเขาก็เอ่ยทวนชื่อนั้น พยักหน้ารับเบา ๆ
“อย่างนั้น เริ่มราว์นกันเลยนะ” เขาบอกก่อนจะเดินนำบรรดาเอ็กซ์เทิร์นอย่างพวกฉันไปที่เตียงผู้ป่วย
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยรายงานเคส ก่อนที่ทุกคนจะนิ่งไปเมื่อเขาเริ่มยิงคำถามเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกมา
“พี่ว่า...น้องควรจะดูเคสให้ละเอียดกว่านี้ เราดูแลคนไข้ให้ดีขึ้นนะครับ ไม่ใช่ปล่อยตามมีตามเกิดให้แย่ลง”
เพื่อนทั้งกลุ่มเบิกตาโตมองหน้ากัน เริ่มรู้สึกถึงสัญญาณไม่ดี หากเขาจะดุใส่พวกเราขนาดนี้การราว์นวอร์ดคงตึงเครียดมากขึ้นแน่
“ขอโทษค่ะพี่...นี่เป็นวันแรกที่พวกเราย้ายมาอยู่วอร์ดนี้เหมือนกัน” ฉันตัดสินใจบอกเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเขาดูอารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อราว์นผ่านมาหลายเตียง และยังมีคำถามที่พวกเราตอบไม่ได้อยู่เสมอ
“น้องก็ควรมารับเคสตั้งแต่เมื่อวาน พี่ก็เพิ่งมาวันแรก เมื่อคืนพี่รับเคสอยู่ที่นี่ถึงตีหนึ่ง แต่ไม่เห็นพวกน้องขึ้นมาแม้แต่คนเดียว”
พวกเราได้แต่ยืนเงียบ ความจริงชีวิตเอ็กซ์เทิร์นที่มีเวรวอร์ดแทบวันเว้นวัน ยังไม่ได้นับเวรห้องฉุกเฉินที่กว่าจะได้พักก็สบลเหมือด คงไม่แปลกที่บางคราวอาจจะเผลอทำตัวเหลวไหลกันไปบ้าง และเมื่อผลของความเหลวไหลมาประจาญเราอยู่ตรงหน้า เราก็คงต้องยอมรับ
เมื่อราว์นวอร์ดเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ลงไปสแตนด์บายที่ห้องฉุกเฉิน คอยรับเคสอุบัติเหตุ และผู้ป่วยปรึกษาแผนกศัลยกรรม พี่มิคไปเข้าห้องผ่าตัดตามตารางที่ถูกกำหนดไว้ แต่เพียงไม่ถึงเที่ยงดี ร่างสูงในชุดสีเขียวของห้องผ่าตัดก็ก้าวเข้ามาในห้องฉุกเฉิน
“ปกติน้องไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกัน”
ฉันเงยหน้าจากฟิล์มเอ็กซเรย์ที่จอคอมพิวเตอร์ มองหน้าผู้ชายตรงหน้าเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด ขณะที่เพื่อน ๆ เริ่มมองตากันเลิกลั่ก เดาใจไม่ถูกว่าคุณพี่ปีศาจที่เพิ่งกินหัวพวกเราไปเมื่อเช้าคิดจะมาไม้ไหน
“ก็…หลังโรงพยาบาลค่ะ” ฉันตอบแล้วหันไปมองฟิล์มในจอต่อ “พี่ว่า...ฟิล์มมันดูบาวไดเลท(มีการขยายตัวของลำไส้)ไหมคะ”
“ประวัติล่ะครับ เราไม่วินิจฉัยคนไข้จากฟิล์มโดยไม่ดูประวัติหรอกนะ”
ฉันนิ่งไปครู่ ขณะที่เพื่อนแอบมองแล้วขยิบตาให้ ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือเห็นใจ เพราะฉันหาเรื่องไปปรึกษาปีศาจเอง
“ผู้ป่วยหญิง 28 ปี ปวดท้องมา 1 วัน ไม่ถ่าย 3 วัน อาเจียน กินไม่ได้ แต่ยังผายลมค่ะ ตรวจร่างกายเจเนรัลไลซ์เทนเดอเนส โนการ์ดดิ้ง(กดเจ็บทั่วท้อง ไม่มีท้องแข็ง) ประวัติเดิมคนไ้เคยผ่าตัดไส้ติ่งเมื่อ 5 ปีก่อน และเคยผ่าลำไส้อุดตันเมื่อ 2 ปีก่อน”
“แล้วน้องคิดถึงอะไรล่ะ”
“พาเชี่ยลกัทออบสตรัค(ภาวะลำไส้อุดตันบางส่วน)ค่ะ”
เรสิเดนท์ปีศาจพยักหน้ารับ “ตามนั้น...แล้วน้องจะทำยังไงต่อ”
“แอดมิท ให้ไอวี(น้ำเกลือ) รีเทนเอ็นจี(ใส่สายทางจมูกเข้าสู่กระเพาะอาหาร)”
“ดีครับ...รีบเขียนสิ เดี๋ยวไปกินข้าวกัน” เขาบอก แล้วส่งเอกสารให้ฉันดื้อ ๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ
ฉันจะทำอะไรได้ นอกจากเขียนประวัติผู้ป่วยลงในใบประวัติ แล้วจัดการเขียนบันทึกคำสั่งสำหรับการดูแลรักษาจนเรียบร้อยเกือบหนึ่งหน้ากระดาษ แล้วส่งให้เขาตรวจสอบ เขาตวัดสายตามองผ่าน ๆ แล้วหยิบปากกามาเซ็นชื่อตัวเองทับหลังชื่อฉัน
“ไป…พี่หิวแล้ว”
“เอ่อ…พี่จะทานที่ไหนคะ” ฉันเลิกคิ้วถาม
“อ้าว…ก็ปกติน้องกินหลังโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ มีอะไรบ้างล่ะ”
“ก็…อาการตามสั่ง ข้าวเหนียว ส้มตำ ไก่ทอด...เทือกนี้ล่ะค่ะ”
“ก็ได้…ไปลองส้มตำก็ได้” เขาพยักหน้า แล้วหันไปบอกเพื่อน ๆ “ไป…กินข้าวกันได้แล้ว”
สุดท้ายพวกเราจึงได้ยกขโยงกันไปกินข้าวพร้อมรุ่นพี่เรสิเดนท์ปีศาจ กระทั่งเวลากินเขายังไม่ลืมสั่งงานให้พวกเราแบ่งกลุ่มย่อยขึ้นไปเคลียร์วอร์ดในช่วงบ่าย
หลังมื้ออาหารกลางวันเรียบร้อย ฉันแยกตัวจากเพื่อน ๆ ไปเคลียร์งานวอร์ด ส่วนปีศาจแยกไปห้องผ่าตัด เราจึงขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน
“ได้ยินว่าน้องอยากเรียนศัลย์”
“ค่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ตกหลุมรักมั้งคะ” ฉันเอ่ยกลั้วหัวเราะ ทำให้เขาเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ
“หมายถึงอะไร...”
“หนูไม่ชอบโมเมนท์ที่เราต้องยืนเฉย ๆ โดยที่ทำอะไรไม่ได้” ฉันถอนใจเบา ๆ “ถ้าเป็นศัลยแพทย์ คงไม่ต้องเจอโมเมนท์นั้นบ่อยนัก”
เขานิ่งไปครู่ ก่อนบอกเบา ๆ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก “มันก็ไม่แน่...ถึงมีมีดอยู่ในมือ แต่เราก็ไม่ใช่พระเจ้าหรอกนะ”
“อย่างน้อย...หนูก็ได้บอกตัวเองว่าเราพยายามเต็มที่แล้ว” ฉันบอกก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ โคลงศีรษะให้เขาเบา ๆ “ขอบคุณมากนะคะ”...สำหรับมื้อกลางวัน...
ตั้งแต่วันนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ปีศาจก็ดูใจดีมากขึ้น เขาพาพวกเราไปกินข้าวข้างนอกหลายครั้ง และที่ใจดีที่สุดคือชวนฉันเข้าห้องผ่าตัดเคสอุบัติเหตุ ทั้งที่ปกติไม่มีเอ็กซ์เทิร์นคนไหนได้เข้าห้องผ่าตัดในเวลา
เราเริ่มราว์นอย่างผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อได้ศึกษาเคสผู้ป่วยจนเข้าใจละเอียดมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นปีศาจก็ยังไม่ทิ้งความเป็นปีศาจ เขาคงเป็นเรสิเดนท์คนแรกที่พวกเราเคยเจอ ที่หักคอฉันให้ไปหาเปเปอร์เรื่องโภชนาการ เพื่อปรับอาหารและการดูแลผู้ป่วย แล้วก็เป็นเขาอีกนั่นล่ะที่เดินเข้ามาหาฉันในเย็นวันนั้น
“วันนี้เข้าเวรไหม”
“ไม่ค่ะ...”
“อ่อ…วันนี้พี่เข้าเวร อยากเข้าโออาร์ไหม” เขาชวนเข้าห้องผ่าตัดเสียดื้อ ๆ
ฉันคลี่ยิ้ม ใจจริงอยากจะตอบรับแทบแย่ แต่สำนึกได้ว่ามีเพื่อนที่อยู่เวรห้องผ่าตัดซึ่งจะเข้าช่วยในห้องผ่าตัดอยู่แล้ว ฉันก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ตอบ “อยากเขานะคะ แต่ว่า...มีเพื่อนอยู่เวรโออาร์อยู่แล้วน่ะค่ะ”
“เอาอย่างนี้ ถ้ามีเคสแล้วไม่มีคนช่วย เดี๋ยวพี่โทร.หา”
“ได้ค่ะ...ถ้าหนูไม่หนีออกไปเที่ยวไหนเสียก่อน จะเข้าไปนะคะ” ฉันตอบกลั้วหัวเราะอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ อุตส่าห์ไม่ต้องเข้าเวรทั้งที ใครจะทนนอนอุดอู้อยู่แต่ที่หอพักโรงพยาบาลไหว ฉันมีแผนการเที่ยวยาวเหยียดตั้งแต่ร้านขนมเค้กยันห้างสรรพสินค้าเลยล่ะ
“น้องเบอร์อะไรนะ เดี๋ยวพี่ยิงไปหา”
ฉันบอกหมายเลขโทรศัพท์ไปโดยไม่ทันได้คิดอะไรมาก เขากดต่อสายเข้ามา ฉันจึงยกโทรศัพท์ให้ดูเป็นเชิงว่าได้รับแล้ว เขาพยักหน้ารับ ก่อนเก็บโทรศัพท์ไปแล้วบอก
“เดี๋ยวไลน์อีเมล์ให้พี่ด้วยนะ จะส่งเปเปอร์ไปให้”
“ได้ค่ะ...ขอบคุณนะคะ” ฉันยิ้มบอกอย่างรู้สึกขอบคุณ ในใจนึกชื่นชมว่าความจริงเขาก็ใจดีไม่น้อย ไม่ได้โหดร้ายให้ฉันไปนั่งหาเปเปอร์อ่านเอง
ฉันยกมือไหว้ลาเขา ก่อนจะเดินแยกไปที่หอพัก เมื่อถึงห้องจึงพิมพ์อีเมล์ส่งข้อความไปให้เขา เพียงครู่เดียวก็มีข้อความตอบกลับมา
‘…ถึงห้องแล้วเหรอครับ...’
‘ค่ะ’
‘…แล้วตกลงออกไปกินอะไรที่ไหนหรือเปล่า?...’
‘กำลังคิดอยู่ค่ะ’
‘พี่อยากกินอาหารญี่ปุ่น ไปด้วยกันไหม’ แล้วเขาก็พิมพ์ชื่อร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนักส่งมาให้ฉัน
‘เคยไปไหม เห็นในรีวิวว่าอร่อยดี’
‘ก็ใช้ได้ค่ะ...แต่พี่ออกไปได้เหรอ’
‘แปปเดียว ใกล้ ๆ นี่เอง เดี๋ยวฝากพี่เดนท์หนึ่งดูก่อนก็ได้’
‘โอว…ชีฟเกเรนี่คะ แบบนี้’ ฉันส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนหัวเราะไป
ครู่ใหญ่เขาก็ตอบกลับมา ‘ไม่ไปแล้วก็ได้ครับ’
‘งานเข้าเหรอคะ’ ฉันเดา
‘blunt abdomen with shock เดี๋ยวพี่จะเซทโออาร์อีเมอ’ เขาหมายถึงผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บบริเวณช่องท้อง และมีความดันโลหิตต่ำ สงสัยว่าอาจมีเลือดออกในช่องท้อง ‘สนใจไหม’
ความจริง ต้องบอกว่าผู้ป่วยอุบัติเหตุเป็นเคสที่ฉันชอบเข้าช่วยผ่าตัดที่สุด เพราะได้เรียนรู้การแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าหลาย ๆ อย่าง แต่ฉันมาถึงห้องพัก เปลี่ยนชุดและเตรียมจะหนีเที่ยวอยู่แล้ว ต่อให้เคสน่าสนใจแค่ไหน ตอนนี้ฉันก็ไร้แรงบันดาลใจจะลากสังขารไปทำงานต่อจริง ๆ
‘ไม่ไหวล่ะค่ะ...เดี๋ยวหนูกินเผื่อละกันนะคะ’
ฉันส่งตัวการ์ตูนโบกมือไปให้เขา ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายเตรียมตัวออกไปเที่ยวหาอาหารและขนมเต็มที่
รอก่อนนะ...ฮันนี่โทส ชอคลาวา...แล้วฉันจะกินเธอ
------
คิดถึงวันอยากเขียนกันบ้างไหมคะ ไอซ์คิดถึงทุกท่าน และคิดถึงการเขียนแบบฉบับวันอยากเขียนขึ้นมา จึงปั่นบางเรื่องราวมาฝากให้อ่านเล่นกันก่อนเป็นน้ำจิ้มเบา ๆ
มีใครว่า...พี่มิคน่ารัก...บ้างไหมคะ
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 เม.ย. 2557, 20:30:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 เม.ย. 2557, 20:30:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 2044
| << เรียนคุณเพื่อนชายที่เคารพ! | ...บางตอนของความฝันอันแสนหวาน(2)... >> |
mhengjhy 2 เม.ย. 2557, 21:05:05 น.
อืมมม น่าสงสัยยย
อืมมม น่าสงสัยยย
pkka 2 เม.ย. 2557, 21:11:21 น.
นั้นสิ สงสัย ยังไงๆอยู่
นั้นสิ สงสัย ยังไงๆอยู่
คิมหันตุ์ 2 เม.ย. 2557, 21:51:09 น.
พี่มิกซ์มีเลศนัยนะฮะ
พี่มิกซ์มีเลศนัยนะฮะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 2 เม.ย. 2557, 22:00:55 น.
กิ้ดดดให้พี่มิคเบาๆ คิๆๆ คิดถึงไรเตอร์สุดๆ
กิ้ดดดให้พี่มิคเบาๆ คิๆๆ คิดถึงไรเตอร์สุดๆ
goldensun 2 เม.ย. 2557, 22:03:39 น.
พี่เดนท์มิคน่ารักดีค่ะ ท่าทางจะเอ็นดูน้องมากกกกก
พี่เดนท์มิคน่ารักดีค่ะ ท่าทางจะเอ็นดูน้องมากกกกก
ใบบัวน่ารัก 2 เม.ย. 2557, 22:16:39 น.
น่ารัก
น่ารัก
konhin 3 เม.ย. 2557, 00:49:10 น.
น่าฮักกกกกก
น่าฮักกกกกก
เพาพะงา 3 เม.ย. 2557, 23:08:37 น.
คิดถึงวันอยากเขียนมากมาย
คิดถึงวันอยากเขียนมากมาย