ดอกไม้ซาตาน
คุณากร สตีลเว่น เจ้าพ่อธุรกิจร้อยล้านมีหุ้นส่วนกับบริษัตทั่วโลก เดินทางไปงานเปิดตัวปางไม้หนึ่งในธุรกิจที่เขาได้มาสดๆร้อนๆพร้อมภรรยาสาวสุดสวยที่เขาเพิ่งแต่งได้ 3 เดือน ‘ใยไหม’ ม่ายสาวพราวเสน่ห์ และที่นั่นเธอเขาได้เจอกับนางรำที่หน้าตาธรรมดาแต่สะดุดใจเขาเข้าอย่างจัง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าในต่างจังหวัดจะมีคนที่รำสวยเหมือนได้รับการฝึกมาอย่างดีในวัง ทั้งๆที่เขามีแฟนสาวอยู่ข้างกายเธอเป็นใครทำไมถึงดึงดูดใจเขาตั้งแรกเห็น ทั้งเธอก็ไม่ยั่วยวนอะไรเขาด้วยซ้ำ ‘นีระดา’ เธอไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเธอทั้งๆที่เธอหน้าไม่สวยโดดเด่น อาจจะน่ารักบ้างแต่ก็มีให้เห็นเกลื่อนกลาดไม่ใช่หรือหน้าตาแบบนี้ และเธอจะดีใจมากกว่านี้ถ้าคนๆนั้นไม่พันธะ แต่นี่เขาควงกันเป็นตัวเป็นตน แต่เขากลับมาบอกจะเอาเธอไปอยู่ด้วยให้ได้ เธอไม่ยินดีสักนิดเดียวแต่เธอจะรอดพ้น ‘อำนาจ’ และ ‘เงินตรา’ ได้หรือไม่
Tags: ร้อนแรง nc25+
ตอน: บทที่ 2 คุณหนูเอาแต่ใจ (555+สงสารนางเอกอ่ะ)
“คุณหนูแอนนาค่ะไม่ใช่ย่อแบบนั้นค่ะต้องเอียงหัวขณะย่อด้วย” เสียงหวานเจื่อเหนี่อยใจเมื่อต้องพูดประโยคนี้ซ้ำๆสั 10 รอบได้ จากนั้นไม่กี่อึดใจจะมีเสียงหวีดร้องขัดใจดังต่อมา
“โอยยยยยย...นี่ฉันรำท่านี้รอบที่ 10 แล้วมั้ง ท่านี้มันยากไปไหนนะหรือเธอสอนไม่ได้เรื่องเองย่ะ!!!”
“โถ่เอ๊ย ตลกท่ารำพีจริงๆ นี่ปาไปวันที่ 3 แล้วนะยังรำไม่เป็นอีกหรอ” เสียงบีบเล็กดังขึ้นหน้าประตู ปรากฏร่างเด็กสาวอีกคนที่สวยน่ารักยืนแบะปากใส่คนที่เป็นพีที่ยืนด้วยสีหน้าโมโหแดงก่ำไปหมด เธอได้ยินประโยคที่พีเธอถามครูพอดีเธอจึงแกล้งคนเป้นพีเบาๆ
“เฮอะว่าไปเรื่อยน้องเองยังรำได้ดีเลย ทั้งๆครูฝึกคนเดียวกันแท้ๆ นี่วันนี้ฉันขึ้นท่าที่ 3 ได้แล้วนะ” ประโยคหลังนี่หันไปพูดกับครูสาวที่อ่นกว่าวัยประมาน 2-3 ปีกว่าพลางจิกหน้าไปที่พีสาวคนเดียวของตน
“เชอะ ถึงคิวแกละ...ฉันเมื่อยตัวไปหมด จะไปนวดตัวที่สปาหน่อย ไปละ” ฉันส่ายหัวกับการกัดกันเล็กๆของ 2 พี่น้องนี่ไม่ได้ถ้าไม่รักกันทำไม่ได้นะนี่ แล้วคนพี่อีกน่าจะเอาเวลานี่ไปฝึกซ้อมกลับเอาเวลาไปนวดตัวซะได้
“คุณหนูแอนนาค่ะ อย่าลืมไปซ้อมบ้างนะค่ะ” ฉันเตือนด้วยเสียงหวาดๆแม้รู้ดีว่าเตื่อนไปเธอก็ไม่ทำหรอกแต่เธอก็จะทำเพื่อเป็นครูที่ดี แต่เธอกลับได้เสียงแหวอย่างไม่พอใจดังขึ้นเพื่อเป็นรางวัล
“มันเรื่องของฉัน!!” ว่าจบเธอก็เดินบิดสะโพกจากไป
“มาค่ะ คุณแอนนี่ เรามาต่อท่าต่อไปกัน”
“ไงลูกวันนี้เหนื่อยมั๊ย” เสียงมีอายุประมาน 40-50 ดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคุ้นเคยเข้ามาใกล้ ดวงตาใสแจ๋วเหมือนคนปกติกลอกไปมาแต่ถ้าดูดีๆตาท้ง 2 ข้างจะเม่อไปทางอืนที่ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง นีระดายิ้มกับอากัปกิริยาที่ดีขึ้นของพ่อเธอที่ตอนนี้หูไวขึ้นและหยิบจับอะไรได้บ้างแล้วเธอน้ำตาซึมแต่น้ำเสียงยังคงสดใส
“ไม่เหนี่อยค่ะ คุณหนูแอนนาและคุณหนูแอนนี่สอนเก่งมากสอนไม่กี่ท่าเธอก้คล่อง รำปล๋อเลยค่ะพ่อ” ฉันโกหกเสียงเรียบแต่แววตากลอกไปมาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องให้ห่างตัวที่สุด
“วันนี้มียำปลากระป๋องนะจ๊ะ หนูไปช่วยป้านิดไม่ทันป้าแกเลยเหลือแคนี้ คุณพ่อกินได้นะค่ะ” เสียงแจ๋วๆข้างหูชายชราตาบอดยิ้มนิดๆเมือนึกถึงป้านิดแก เมื่อหลายเดือนก่อนที่ตาจะบอดมองอะไรไม่เห็นตลอดกาล ร่างอวบใจดีที่ขายแกงประจำที่ตลาดในตัวอำเภอนี้เป้นคนเดียวที่ขายถูกที่สุดขายดีที่สุดและอร่อยที่สุดก็ว่าได้แกยังเป็นเพื่อนบ้านที่ดี เมื่อก่อนนั้นฐานะทางบ้านไม่ยากจนนัก บ้านของเขาผูกปิ่นโตที่ร้านป้านิดปะจำ จนวันหนึ่งบ้านของเขาที่คาดหวังว่าจะสงบสุขและเรียบง่ายอย่างนี้ตลอดไปกลับมีอุบัติเหตุไม่คาดฝัน พลาดชีวิตเมียรักเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ขาเข้มแข็งยืนหยัดสู้ต่อไป จนเมือหลายเดือนก่อนเกิดเหตุจากความประมาณของของรถคว่ำเพราะเขาหลับใน คู้กรณีเสียชีวิตทั้ง พ่อ แม่ ลูกเพราะซ้อน 3 มา ส่วนเขาขาหักอยู่โรงพยาบาลเกือบเดือน กระจกบาดแก้วตาเสียหายหนักผ่าตัดเสียเงินหลายแสน ตอนนั้นเงินหมดไปกับค่าทำขวัญของญาติผู้เสียชีวิต ผ่าตัดดามขาอีกหลายหมื่นตอนนั้นเป็นช่วงที่หมดตัวสุดๆก็เป็นได้
“ป่ะพ่อ เข้าบ้านกันยุงเริ่มเยอะละ” พูดจบร่างบางก็จูงมือพ่อตัวเองเข้าบ้านอย่างกระฉับกระเฉง โดยมองข้ามรอยยิ้มเศร้าของพ่อตัวเองไป เพราะเธอรู้ดีว่าพ่อกำลังนึกถึงเรื่องอะไร
“เป็นไงนีระดา การสอนไปถึงไหนละ” ครูฉายแสงถามเมื่อเจอหญิงสาวลูกศิษย์สุดที่รักกลางทางดูเหมือนเธอจะไปเรียนคาบต่อไปจึงดินสับเปลี่ยนคาบซึ่งโรงเรียนนี้เน้นระบบการเดินเรียนมากกว่าประจำห้องซึ่งจะมีห้องยกเว้นคือห้องดนตรีและนาฏศิลป์ซึ่งแยกออกชัดเจนห้องดนตรีจะมีไว้ซ้อมร้อง เล่น เต้น กิจกรรมต่างๆที่เน้นเสียงดังจะอยู่ที่ห้องดนตรีและอยู่ท้ายๆโรงเรียนหรืออยู่หลังสุดเพื่อเวลาทำกิจกรรมจะได้ไม่กวนนักเรียนที่กำลังเรียนอยู่ ส่วนห้องนาฏศิลป์เอาไว้เก็บดนตรีไทย ซ้อมรำ ไม่ทำกิจกรรมโลดโผน
“เอ่อ...ไม่ค่อยก้าวหน้าเลยค่ะครูคุณหนูแอนนาซึ่งรำเปิดงานเธอรำไม่เป็นเลยจึงต้องฝึดตั้งแต่พื้นฐานเลยตั้งแต่การย่อ การจีบมือ ส่วนคุณแอนนีเธอหัวไวหน่อยค่ะ สอนแปปเดียวเธอก็เป็นละ แต่ติดตรงที่เธอคุยโทรศัพท์เหลือเกิน มีสายเข้าตลอดจนสอนไม่รู้เรื่องบ้างน่ะค่ะ” นีระดายิ้มแหยๆเมือนึกถึงลูกศิษย์ทั้ง 2 ของเธอ
“อืม...เอางี้ 1 อาทิตย์ก่อนรำจริง ครูจะช่วยสอนให้ ออ!ไม่ต้องกลัวว่ารายได้จะน้อยลงนะจ๊ะ เธอจะมาสอนกับครูด้วยเอาแบบทั้งวันทั้งคืนเลย มันต้องได้ซิ” นีระดาพยักหน้าหงึกอย่างเข้าใจก่อนจะยิงคำถามที่ค้างคาเอาไว้
“ครูค่ะ ครูพอจะรู้ไหมว่าเขามีงานอะไรทำไมต้องใช้ลูกนายอำเภอรำต้อนรับค่ะ มันยิ่งใหญ่มากหรือ” นีระดาถามอย่างไร้เดียงสาครูฉายแสงยิ้มอ่อนอกอ่อนใจพลางอธิบายกับลูกศิษย์ที่รัก
“ครูก็...ไม่รู้รายละเอียดมากซะด้วย งั้นครูพูดพอรู้ให้นะจ๊ะ พอดีนายอำเภอเขาเลี้ยงต้อนรับเศรษฐีปางไม้คนใหม่จ๊ะเห็นว่างานนี้จะจัดเรียบง่ายแต่จะเน้นคนใหญ่คนโตเยอะ ดังนั้นแกจึงทุ่มสุดตัวไงละจ๊ะ”
“อ้าวเศรษฐีปางไม้คนเก่ามีไหนซะละค่ะ” นีระดาถามครูต่อ เพราะเคยเห็นและเจอคนนั้นประมาณ 2-3 ครั้งเป้นตาแกหัวล้านเลี่ยนๆพุงย้วยๆชอบสาวเอาะๆ ไปตลาดที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า แถมพอมันเห็นเธอทำท่าจะสนใจเธออีก แต่ป้านิดช่วยเธอไว้ได้ทันบอกเสี่ยคนนั้นว่าแม่เธอตายเพราะติดโรคร้ายไม่รู้ว่ามะนลามมาหรือเปล่า ดังนั้นมันจึงยอมถอยเพราะสืบได้ว่าแม่เธอตายจริงพอเธอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรเธอยังเจ็บใจไม่หาย ไอ้แก่ตันหากลับ เจ้าชู้เรี่ยราด มีแต่คนรังเกียจ
“แกหนีคดีไปแล้วจ๊ะ” นีระดาพยักน้ารับรู้แต่ไม่ซักไซ้อะไรเพิ่มมากนักเพราะเธอไม่ได้สนใจตานั้นเพียงแต่สงสัยเท่านั้นเอง จากนั้นเธอจึงขอตัวไปเรียนเมื่อเห็นว่าเลยเวลามากแล้ว
Dada
ฮ้า555 มาแล้วใครคิดถึงน้องดาบ้าง
ใกล้แล้วๆๆๆเธอใกล้จะเจอพระเอกแว้วววว
มาเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ต่อไปนะค่ะ
ฝากติชมผลงานด้วยค่ะ
ติดต่อสอบถามที่ dadalove-302@hotmail.com
“โอยยยยยย...นี่ฉันรำท่านี้รอบที่ 10 แล้วมั้ง ท่านี้มันยากไปไหนนะหรือเธอสอนไม่ได้เรื่องเองย่ะ!!!”
“โถ่เอ๊ย ตลกท่ารำพีจริงๆ นี่ปาไปวันที่ 3 แล้วนะยังรำไม่เป็นอีกหรอ” เสียงบีบเล็กดังขึ้นหน้าประตู ปรากฏร่างเด็กสาวอีกคนที่สวยน่ารักยืนแบะปากใส่คนที่เป็นพีที่ยืนด้วยสีหน้าโมโหแดงก่ำไปหมด เธอได้ยินประโยคที่พีเธอถามครูพอดีเธอจึงแกล้งคนเป้นพีเบาๆ
“เฮอะว่าไปเรื่อยน้องเองยังรำได้ดีเลย ทั้งๆครูฝึกคนเดียวกันแท้ๆ นี่วันนี้ฉันขึ้นท่าที่ 3 ได้แล้วนะ” ประโยคหลังนี่หันไปพูดกับครูสาวที่อ่นกว่าวัยประมาน 2-3 ปีกว่าพลางจิกหน้าไปที่พีสาวคนเดียวของตน
“เชอะ ถึงคิวแกละ...ฉันเมื่อยตัวไปหมด จะไปนวดตัวที่สปาหน่อย ไปละ” ฉันส่ายหัวกับการกัดกันเล็กๆของ 2 พี่น้องนี่ไม่ได้ถ้าไม่รักกันทำไม่ได้นะนี่ แล้วคนพี่อีกน่าจะเอาเวลานี่ไปฝึกซ้อมกลับเอาเวลาไปนวดตัวซะได้
“คุณหนูแอนนาค่ะ อย่าลืมไปซ้อมบ้างนะค่ะ” ฉันเตือนด้วยเสียงหวาดๆแม้รู้ดีว่าเตื่อนไปเธอก็ไม่ทำหรอกแต่เธอก็จะทำเพื่อเป็นครูที่ดี แต่เธอกลับได้เสียงแหวอย่างไม่พอใจดังขึ้นเพื่อเป็นรางวัล
“มันเรื่องของฉัน!!” ว่าจบเธอก็เดินบิดสะโพกจากไป
“มาค่ะ คุณแอนนี่ เรามาต่อท่าต่อไปกัน”
“ไงลูกวันนี้เหนื่อยมั๊ย” เสียงมีอายุประมาน 40-50 ดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคุ้นเคยเข้ามาใกล้ ดวงตาใสแจ๋วเหมือนคนปกติกลอกไปมาแต่ถ้าดูดีๆตาท้ง 2 ข้างจะเม่อไปทางอืนที่ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง นีระดายิ้มกับอากัปกิริยาที่ดีขึ้นของพ่อเธอที่ตอนนี้หูไวขึ้นและหยิบจับอะไรได้บ้างแล้วเธอน้ำตาซึมแต่น้ำเสียงยังคงสดใส
“ไม่เหนี่อยค่ะ คุณหนูแอนนาและคุณหนูแอนนี่สอนเก่งมากสอนไม่กี่ท่าเธอก้คล่อง รำปล๋อเลยค่ะพ่อ” ฉันโกหกเสียงเรียบแต่แววตากลอกไปมาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องให้ห่างตัวที่สุด
“วันนี้มียำปลากระป๋องนะจ๊ะ หนูไปช่วยป้านิดไม่ทันป้าแกเลยเหลือแคนี้ คุณพ่อกินได้นะค่ะ” เสียงแจ๋วๆข้างหูชายชราตาบอดยิ้มนิดๆเมือนึกถึงป้านิดแก เมื่อหลายเดือนก่อนที่ตาจะบอดมองอะไรไม่เห็นตลอดกาล ร่างอวบใจดีที่ขายแกงประจำที่ตลาดในตัวอำเภอนี้เป้นคนเดียวที่ขายถูกที่สุดขายดีที่สุดและอร่อยที่สุดก็ว่าได้แกยังเป็นเพื่อนบ้านที่ดี เมื่อก่อนนั้นฐานะทางบ้านไม่ยากจนนัก บ้านของเขาผูกปิ่นโตที่ร้านป้านิดปะจำ จนวันหนึ่งบ้านของเขาที่คาดหวังว่าจะสงบสุขและเรียบง่ายอย่างนี้ตลอดไปกลับมีอุบัติเหตุไม่คาดฝัน พลาดชีวิตเมียรักเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ขาเข้มแข็งยืนหยัดสู้ต่อไป จนเมือหลายเดือนก่อนเกิดเหตุจากความประมาณของของรถคว่ำเพราะเขาหลับใน คู้กรณีเสียชีวิตทั้ง พ่อ แม่ ลูกเพราะซ้อน 3 มา ส่วนเขาขาหักอยู่โรงพยาบาลเกือบเดือน กระจกบาดแก้วตาเสียหายหนักผ่าตัดเสียเงินหลายแสน ตอนนั้นเงินหมดไปกับค่าทำขวัญของญาติผู้เสียชีวิต ผ่าตัดดามขาอีกหลายหมื่นตอนนั้นเป็นช่วงที่หมดตัวสุดๆก็เป็นได้
“ป่ะพ่อ เข้าบ้านกันยุงเริ่มเยอะละ” พูดจบร่างบางก็จูงมือพ่อตัวเองเข้าบ้านอย่างกระฉับกระเฉง โดยมองข้ามรอยยิ้มเศร้าของพ่อตัวเองไป เพราะเธอรู้ดีว่าพ่อกำลังนึกถึงเรื่องอะไร
“เป็นไงนีระดา การสอนไปถึงไหนละ” ครูฉายแสงถามเมื่อเจอหญิงสาวลูกศิษย์สุดที่รักกลางทางดูเหมือนเธอจะไปเรียนคาบต่อไปจึงดินสับเปลี่ยนคาบซึ่งโรงเรียนนี้เน้นระบบการเดินเรียนมากกว่าประจำห้องซึ่งจะมีห้องยกเว้นคือห้องดนตรีและนาฏศิลป์ซึ่งแยกออกชัดเจนห้องดนตรีจะมีไว้ซ้อมร้อง เล่น เต้น กิจกรรมต่างๆที่เน้นเสียงดังจะอยู่ที่ห้องดนตรีและอยู่ท้ายๆโรงเรียนหรืออยู่หลังสุดเพื่อเวลาทำกิจกรรมจะได้ไม่กวนนักเรียนที่กำลังเรียนอยู่ ส่วนห้องนาฏศิลป์เอาไว้เก็บดนตรีไทย ซ้อมรำ ไม่ทำกิจกรรมโลดโผน
“เอ่อ...ไม่ค่อยก้าวหน้าเลยค่ะครูคุณหนูแอนนาซึ่งรำเปิดงานเธอรำไม่เป็นเลยจึงต้องฝึดตั้งแต่พื้นฐานเลยตั้งแต่การย่อ การจีบมือ ส่วนคุณแอนนีเธอหัวไวหน่อยค่ะ สอนแปปเดียวเธอก็เป็นละ แต่ติดตรงที่เธอคุยโทรศัพท์เหลือเกิน มีสายเข้าตลอดจนสอนไม่รู้เรื่องบ้างน่ะค่ะ” นีระดายิ้มแหยๆเมือนึกถึงลูกศิษย์ทั้ง 2 ของเธอ
“อืม...เอางี้ 1 อาทิตย์ก่อนรำจริง ครูจะช่วยสอนให้ ออ!ไม่ต้องกลัวว่ารายได้จะน้อยลงนะจ๊ะ เธอจะมาสอนกับครูด้วยเอาแบบทั้งวันทั้งคืนเลย มันต้องได้ซิ” นีระดาพยักหน้าหงึกอย่างเข้าใจก่อนจะยิงคำถามที่ค้างคาเอาไว้
“ครูค่ะ ครูพอจะรู้ไหมว่าเขามีงานอะไรทำไมต้องใช้ลูกนายอำเภอรำต้อนรับค่ะ มันยิ่งใหญ่มากหรือ” นีระดาถามอย่างไร้เดียงสาครูฉายแสงยิ้มอ่อนอกอ่อนใจพลางอธิบายกับลูกศิษย์ที่รัก
“ครูก็...ไม่รู้รายละเอียดมากซะด้วย งั้นครูพูดพอรู้ให้นะจ๊ะ พอดีนายอำเภอเขาเลี้ยงต้อนรับเศรษฐีปางไม้คนใหม่จ๊ะเห็นว่างานนี้จะจัดเรียบง่ายแต่จะเน้นคนใหญ่คนโตเยอะ ดังนั้นแกจึงทุ่มสุดตัวไงละจ๊ะ”
“อ้าวเศรษฐีปางไม้คนเก่ามีไหนซะละค่ะ” นีระดาถามครูต่อ เพราะเคยเห็นและเจอคนนั้นประมาณ 2-3 ครั้งเป้นตาแกหัวล้านเลี่ยนๆพุงย้วยๆชอบสาวเอาะๆ ไปตลาดที่ควงสาวไม่ซ้ำหน้า แถมพอมันเห็นเธอทำท่าจะสนใจเธออีก แต่ป้านิดช่วยเธอไว้ได้ทันบอกเสี่ยคนนั้นว่าแม่เธอตายเพราะติดโรคร้ายไม่รู้ว่ามะนลามมาหรือเปล่า ดังนั้นมันจึงยอมถอยเพราะสืบได้ว่าแม่เธอตายจริงพอเธอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรเธอยังเจ็บใจไม่หาย ไอ้แก่ตันหากลับ เจ้าชู้เรี่ยราด มีแต่คนรังเกียจ
“แกหนีคดีไปแล้วจ๊ะ” นีระดาพยักน้ารับรู้แต่ไม่ซักไซ้อะไรเพิ่มมากนักเพราะเธอไม่ได้สนใจตานั้นเพียงแต่สงสัยเท่านั้นเอง จากนั้นเธอจึงขอตัวไปเรียนเมื่อเห็นว่าเลยเวลามากแล้ว
Dada
ฮ้า555 มาแล้วใครคิดถึงน้องดาบ้าง
ใกล้แล้วๆๆๆเธอใกล้จะเจอพระเอกแว้วววว
มาเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ต่อไปนะค่ะ
ฝากติชมผลงานด้วยค่ะ
ติดต่อสอบถามที่ dadalove-302@hotmail.com
ราศีกันย์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 มิ.ย. 2557, 12:23:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มิ.ย. 2557, 12:23:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1176
| << บทที่1 จุดเริ่มต้น | บทที่ 3 ฤทธิ์เดชของอารมณ์ (เล่นกันเกือบตายขอบอก) >> |