เล่ห์แผนรัก
“ผู้หญิงอย่างเธอนะเหรอที่จะมาเป็นเจ้าสาวฉัน” ราฟาเอลมองลลิตาด้วยสายตาหยามเหยียด “เธอไม่ได้ครึ่งกับผู้หญิงที่ฉันเคยควงสักคน” ราฟาเอลพูดก่อนจะเดินผ่านหน้าลลิตาไป
“ทำไมฉันนี้แหละที่จะทำให้คุณหลงจนโงหัวไม่ขึ้น” ลลิตาตระโกนตามหลังร่างสูงที่เดินไปอย่างติดๆ
“แล้วฉันจะค่อยดู” ราฟาเอลหันมาพูดกับลลิตาด้วยน้ำเสียงเหย่อหยั่น
เขา……..โหดและเย็นชากับทุกคนแต่ทำไหมกับเธอเขาถึงได้อยู่เฉยไม่ได้เมื่อต้องเจอเธอ
เธอ…….. เขาเป็นใครถึงกล้ามาดูถูกฉันเห็นอย่างนี้ฉันก็มีดีทั้งตัวนะ
ทั้งเธอและเขากำลังรอค่อยใครสักคนเพื่อมาเติมเต็มสีสันให้ชีวิตที่เหมือนมีความสุขแต่ไม่ถึงขีดสุด และเมื่อเขาและเธอต้องมาแต่งงานกันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคนหนึ่งแสนเย็นชาส่วนอีกคนก็ดื้อไม่มีใครเกิน
“ทำไมฉันนี้แหละที่จะทำให้คุณหลงจนโงหัวไม่ขึ้น” ลลิตาตระโกนตามหลังร่างสูงที่เดินไปอย่างติดๆ
“แล้วฉันจะค่อยดู” ราฟาเอลหันมาพูดกับลลิตาด้วยน้ำเสียงเหย่อหยั่น
เขา……..โหดและเย็นชากับทุกคนแต่ทำไหมกับเธอเขาถึงได้อยู่เฉยไม่ได้เมื่อต้องเจอเธอ
เธอ…….. เขาเป็นใครถึงกล้ามาดูถูกฉันเห็นอย่างนี้ฉันก็มีดีทั้งตัวนะ
ทั้งเธอและเขากำลังรอค่อยใครสักคนเพื่อมาเติมเต็มสีสันให้ชีวิตที่เหมือนมีความสุขแต่ไม่ถึงขีดสุด และเมื่อเขาและเธอต้องมาแต่งงานกันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคนหนึ่งแสนเย็นชาส่วนอีกคนก็ดื้อไม่มีใครเกิน
Tags: หวานมันฮ่า
ตอน: ตอนที่ 4 คุณป้าคนสวย (มหาภัย)
“ลิต้า…ทำอะไรอยู่ลูกกลิ่นหอมเชียว” ลดาบอกเมื่อเดินเข้ามาแล้วเห็นลิต้ากำลังยกถาดขนมออกจากเตาอบ เธอรู้สึกแปลกใจอย่างมากที่เห็นเพราะลูกสาวของเธอไม่ค่อยได้เข้าครัวเท่าไหร่ อาหารง่ายๆก็พอจะทำได้บ้างสัก 3-4 อย่าง แต่ตอนนี้กำลังทำคุกกี้ที่กลิ่นหอมหน้ารับประทานอย่างคล่องแคล้ว
“คุกกี้เนยสดนะค่ะแม่” เธอหันไปส่งยิ้มให้แก่คนถาม พลางหยิบคุกกี้ที่หายร้อนแล้วออกจากถาดที่ละชิ้น
“ลูกทำเป็นด้วยเหรอลูก” ลดาถามลูกอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้ามาดูอย่างสนใจ เพราะเธอถนัดกับการทำขนมไทยมากกว่าขนมฝรั่งอย่างคุกกี้ที่ลูกสาวของเธอกำลังทำมันอยู่
“เป็นสิค่ะ…ก็ลิต้าชอบกินเลยอยากลองทำดูค่ะ… และอีกอย่างตอนลิต้าไปเรียนที่อเมริกาลิต้าทำงานที่พิเศษร้านขนมค่ะ” ลิต้าตอบมารดาทั้งที่มือยังไม่หยุดหยิบคุกกี้ออกจากถาด
ในช่วงที่ไปเรียนต่อที่อเมริกาเธอมีเพื่อนเป็นลูกสาวเจ้าของร้านขนมช่วงปิดเทอมเลยแวะไปช่วยงานและช่วยชิ้มขนมที่ ทาเลีย แม่ของพิซีเลียเพื่อนสนิทเป็นคนทำทาเลียเห็นว่าเธอชอบคุกกี้มากเลยช่วยสอนวิธีการทำให้คุ้กกี้ง่ายๆให้
“คุณแม่ลองชิ้มดูสิค่ะ หนูทำรสไม่ค่อยหวานมาก ไว้ท่านกับชากาแฟค่ะ” ลิต้าบอกแล้วหยิบคุกกี้ส่งให้มารดาลองชิ้มดู เธอมั่นใจในการทำคุกกี้เพราะว่าเธอทำมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนก็ว่าได้เลยทีเดียว
“อือ…อร่อยใช้ได้เลยนนี้ลูก” ลดาบอกอย่างชื่นชมเมื่อเธอลองชิ้มเข้าไปแล้วรู้สึกถึงส่วนผสมที่เข้ากันได้อย่างดี ไม่หวานเกินไปกำลังดี เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวที่ไม่ค่อยชอบทำอาหารเท่าไหร่จะทำมันออกมาได้ดีขนาดนี้
“ต้องอร่อยสิค่ะ...ไม่อร่อยได้ยังไงหนูฝึกทำตั้งหลายครั้งค่ะ” บอกแล้วหัวเราะเสียงดังทำให้คุณลดาหัวเราะตามไปด้วย
“ว่าแต่…คุณแม่เข้ามาหาหนูมีอะไรหรือเปล่าค่ะ” เธอถามเพราะดูจากเมื่อตอนเข้ามามารดาตั้งใจจะเข้ามาบอกอะไรกับเธอสักอย่าง
“เมื่อครู่คุณพ่อโทรมาบอกว่าจะพาเพื่อนมาทานข้าวเย็น แม่…เลยจะมาถามว่าลูกจะออกไปไหนรึเปล่าเย็นนี้” คำถามจากลูกสาวทำให้ผู้เป็นแม่ที่กำลังหยิบขนมกินเพลินนึกขึ้นมาได้ ก่อนจะเอ่ยถึงเหตุที่เธอเดินเข้ามาหาลูก
“เปล่าค่ะ…แต่ว่าตอนค่ำยัยเมย์กับกานจะมารับไปฉลองกับเพื่อนๆนะค่ะ” เธอตอบมารดาละบอกถึงกำหนดการที่เธอกับเพื่อนนัดกันไว้ให้มารดาฟังเพื่อเป็นการขออนุญาติไปในตัวด้วย
“อ่อ…หนูเมย์กับหนูกานที่เมื่อก่อนมาค้างบ้านเราบ่อยๆใช่ไหมลูก” ลดานึกถึงเด็กสองคนที่เคยมาค้างที่นี้บ่อยๆเมื่อนานมาแล้ว
เมย์กับกานเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของลิต้าตั้งแต่เรียนมัธยมปลายวันไหนมีสอบก็จะพากันมานอนค้างที่บ้านทำให้สนิทกับทุกคนในครอบครัวของลิต้าด้วยจนกระทั่งลิต้าได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาทำให้ทั้งสองไม่ได้มาค้างอีก นานๆทั้งสองถึงจะมาหาเอาของฝากมาให้บางเมื่อไปเที่ยวกันมา ทั้งสองเป็นเด็กดีกิริยาน่ารัก
“ค่ะ…คงจะมารับประมาณสามทุ่ม” เธอรับคำมารดาและบอกเวลาที่นัดหมายเสร็จสรรพ
ที่เธอบอกทุกอย่างแก่มารดาเพื่อที่มารดาจะได้ไม่เป็นห่วง ความจริงมารดาของเธอไม่ค่อยชอบให้ออกไปเที่ยวตอนกลางคืนเท่าไหร่เพราะว่ามันอันตรายแต่เพราะเธอออกไปกลับเพื่อนหลายคนที่ไว้ใจได้อีกอย่างเธอก็โตแล้วรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรมารดาเลยปล่อยให้เธออกไปเที่ยวได้ โดยมีคำสัญญาว่าจะต้องไม่กลับดึกมากจนเกินไปและไม่ออกไปข้างนอกบ้านโดยไม่โทรมาบอกก่อน
“โอเค…แม่เข้าใจแล้วว่าแต่ลูกทำคุกกี้เสร็จรึยังแม่จะเตรียมของสำหรับทำอาหารเย็น” เพราะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วเธอที่เป็นคนทำมันต้องเข้ามาเตรียมความพร้อมของเครื่องปรุง อย่างเชื่อหันผัก หันหมูเพื่อที่เวลาทำจะได้สะดวกรวดเร็ว
“เสร็จแล้วค่ะ…ลิต้าขอช่วยแม่เตรียมของนะค่ะ” เธออาสาอย่างนึกสนุก
“ได้เลยจ้ะ…อย่างแรกไปเอาผักออกมาล้างก่อนนะลูก” นานๆครั้งเธอจึงจะได้มีเวลาเข้าครัวกลับลูกสาวคนเล็กทำให้เธอตอบตกลงทันที
“รับทราบค่ะ” บอกเสียงดังแล้วเอามือขึ้นทำความเคารพแบบตำรวจก่อนจะวิ่งไปที่ตู้เย็น
“จริงๆเลยลูกคนนี้นิ” เธอมองตามก่อนจะอมยิ้มกับท่าทางของลูกสาว
“กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณ” เสียงคุณแก้วบอกเมื่อเห็นกิติเดินเข้ามา
“ลดานี่…คุณเจอราฟและคุณกิ่งแก้วเพื่อนผม” กิติเอ่ยแนะนำทั้งสองกับภรรยาทันทีเมื่อเห็นสายตาที่สงมาเป็นคำถามของเธอว่าทั้งวองเป็นใคร
“สวัสดีค่ะ…คุณเจอราฟคุณกิ่งแก้ว” ทันทีที่สามีเอ่ยแนะนำผู้ที่มาเป็นแขกทั้งสองทำให้ลดารีบยกมือไหว้ทั้งสองทันทีเพราะชื่อของเจอราฟเหมือนชื่อเจ้าประธานบริษัทคนเก่าที่สามีเคยทำงายอยู่ที่ตอนนี้ให้ลูกชายเข้ามาบริหารงานแทน
“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ…เรียกแก้วเฉยๆก็ได้คนกันเองทั้งนั้น” เมื่อเห็นว่าภรรยาของคุณกิติหรืออีกฐานะคือแม่ของว่าที่ลูกสะใภ้ จึงบอกเสียงหวานพลางทำตัวเป็นกันเองเพื่อเตรียมสร้างสัมพันธ์อันดีทันที
“จ้ะ…แก้ว” ลดาตอบพลางลงยิ้มบางๆให้กับแขกที่แม้ว่าจะอายุน่าจะเท่าตนแต่ว่าความสวยไม่ได้ลดน้อยลงเลยอย่างยินดีและเป็นมิตรเหมือนกัน
“ผมว่า…เราเข้าบ้านกันเลยดีกว่านะครับ” กิติบอกเมื่อเห็นว่าการสนทนาของผู้หญิงทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย ในใจก็รู้สึกหวั่นใจน้อยๆ ก่อนจะก้าวเดินนำหน้าภรรยาและแขกทั้งสองเข้ามาในบ้าน
“ลดา…ลูกๆไปไหนกันหมดละ” กิติถามเมื่อเข้ามานั่งที่ห้องรับแขกแล้ว เห็นว่าภรรยาของเจ้านายเก่าเอาแต่มองไปทั่ว เขาแน่ใจมากว่าคนที่เธอกำลังมองหาอยู่ต้องเป็นลูกสาวที่เป็นเหตุทำให้สามีภรรยาคู่นี้มาบ้านเขาเป็นแน่แต่จะให้บอกให้ถูกคงต้องเป็นภรรยาลากสามีมาต่างหากถึงจะถูกและเป็นความจริงที่สุด ถึงว่าทำเขาถึงรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรให้เขาต้องปวดหัวครั้งใหญ่ยังไงก็ไม่รู้
“ยัยปาลีกลับบ้านโน้นไปเมื่อเช้าหลังคุณออกไปนะค่ะ…ส่วนยัยลิต้าขึ้นไปอาบน้ำค่ะแกพึ่งช่วยฉันทำอาหารเสร็จ” เมื่อสามีถามเธอจึงตอบกลับไปทันทีอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติที่สามีตนจะถามถึงลูกๆ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเสียงตอบรับที่ควรจะเป็นของสามีที่นั่งอยู่ข้างๆกับดังมาจากปากของผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเธอแทน
“อ่อ…” กิ่งแก้วเผลอพูดออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่ตนมองหาอยู่ไปไหน ทำให้ลดาที่ตอบสามีออกอาการงงออกมาไม่หน่อย เธอจึงคิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วคงต้องเปิดอกคุยกันให้มันรู้แล้ว รู้รอด คิดได้ดังนั้นเธอก็เอ่ยออดมาทันที
“ลดาจ้ะ…ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับลดาเกี่ยวกับหนูลิต้าหน่อยนะจ้ะ” เธอพูดก่อนจะมองน่าลดาอยย่างจริงจัง
“มีเรื่องอะไรเหรอค่ะ” เธอรู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อโดยกิ่งแก้วมองมาอย่างเว้าวอนอยู่ในที
“คือ…ฉันชอบหนูลิต้า…อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้คุณลดาจะว่าอะไรไหมจ้ะ” กิ่งแก้วพูดออกมาเสียงดังไม่สนใจว่าคนเดียวที่ยังไม่รู้เรื่องว่าเธอมาที่นี้เพื่ออะไรจะตกใจขนาดไหนเมื่อได้รู้ เรื่องนี้
“อยากได้ลิต้าไปเป็นสะใภ้…” ลดาเอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อหู เธอรู้สึกตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้และไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป
“ใช่ค่ะ…คุณลดาจะว่าอะไรไหม” เธอถามอย่างรวดเร็วเพราะมันอาจจะแสดงออกถึงความมั่นคงและจริงใจของเธอที่มีต่อคำพูดที่ได้พูดออกไปได้
“รู้จักยัยลิต้าด้วยเหรอค่ะ” เมื่อเริ่มจะตั้งสติที่เตลิดไปแล้วไปเธอก็ตัดสินใจถามคำถามที่อยากรู้ออกไป ในใจสงสัยเขาจะรู้จักลูกของเธอได้อย่างไรในเมื่อเธอมั่นใจว่าทั้งสองต้องไม่เคยเจอกันมาก่อนแน่น
กิ่งแก้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนให้ลดาฟังอย่างใจเย็น เมื่อเล่าจบก็เอ่ยถามความเห็นของแม่ของลูกสะใภ้ในอนาคตทันที “นี่แหละค่ะเหตุผล คุณลดาว่ายังไงค่ะ”
“ฉันคงตอบแทนแกไม่ได้หรอกค่ะ…เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับแกฉันคงจะไปตัดสินใจอะไรแทนแกไม่ได้” ถึงเธอจะเข้าใจเหตุผลทั้งหมดที่ได้ฟังจากปากของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ไม่สามารถจะตอบรับหรือปฏิเสธแทนลูกสาวได้ เธอยอมรับการตัดสินใจของลูกเสมอและในเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้เกี่ยวกับการแต่งงานที่จะมีแค่ครั้งเดียวในชีวิตเธอยิ่งตัดสินใจแทนลูกไม่ได้
“แต่…ถ้าหนูลิต้าตกลงคุณลดาก็ไม่ขัดอะไรใช้ไหมค่ะ” เธอถามออกมาอย่างจริงจังนัยตาแพรวพราวอย่างคนที่มีแผนการอยู่ในใจ
“ค่ะ…ไม่ขัดลดาตามใจยัยลิต้าอยู่แล้วค่ะ…แต่ยัยลิต้าคงจะไม่ยอมง่ายๆแน่ค่ะ แกดื้อจะตาย” ลดาเอ่ยเตือน เพราะรู้จักนิสัยของลูกตนเองดี
“เรื่องนั้น…ไม่ต้องเป็นหวงหรอกค่ะฉันคิดแผนเอาไว้แล้ว” สิ้นเสียงนั้นเรียกสายตาจากคนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ด้วยได้อย่างดี ทั้งสามคิดเอาไว้เหมือนกันว่ากิ่งแก้วต้องมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่นอน ทำให้พวกเขาขนลุกอย่างไรเหตุผลน้อยๆ
“คุณค่ะ…ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอค่ะ” ลดากระซิบถามสามีอย่างหวั่นใจได้ยินคำพูดที่ออกมาจากบ้างของกิ่งแก้ว
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ…คุณกิ่งกับคุณเจอราฟเป็นคนดี…อีกอย่างลูกชายคุณกิ่งแก้วเป็นคนที่เก่งมีความรับผิดชอบมากเลยนะ…ตอนนี้เขาเป็นประธานบริษัทที่ผมทำงานอยู่เป็นคนที่เก่งมากจริงๆ”
“ได้ยินคุณพูดแบบนี้แล้วฉันค่อยเปล่าใจหน่อย…” ลดาบอกสามีแม้ในใจจะยังไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ก็ตาม
“ลดาขอตัวไปตั้งโต๊ะก่อนนะค่ะ” เมื่อเห็นว่าหน้าจะหมดเรื่องที่จะต้องคุยกันแล้วและนี่ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เธอเลยขออนุญาติที่จะออกไปตั้งโต๊อาหารเพื่อที่แขกทั้งสองจะได้รับประทานอาหารกัน
“เดียวแก้วช่วยค่ะ” กิ่งแก้วเมื่อได้ยินว่าลดาจะออกไปตั้งโต๊ะอาหารเลยอาสาช่วยแล้วเดินออกไปกับลดา
“แม่ค่ะ…” ลิต้าเอ่ยเรียกมารดาเมื่อเดินเข้ามาในครัวเห็นมารดากำลังยืนคุยกับคุณป้าคนหนึ่ง
“ลงมาแล้วเหรอลูก” ลดาหันมาตามเสียงเรียกเธอส่งยิ้มให้ลูกสาว เมื่อเห็นลูกสาวมองคนที่อยู่ในห้องครัวอีกคนก่อนจะส่งสายตามาถามเธออย่างกายๆว่าคนๆนี้เป็นใคร
“นี่…คุณกิ่งแก้วจ้ะเพื่อนคุณพ่อ” ลดาเอ่ยตอบลูกสาวพร้อมกับแนะนำคนที่ยืนอยู่ข้างตัวของตนพร้อมกัน
“สวัสดีค่ะ” ลิต้ายกมือไหว้ทันทีที่มารดาแนะนำเสร็จ เธอรู้สึกคุ้นหน้าคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
“จ้ะสวัสดีลูก…หนูลิต้าใช้ไหมจ๊ะ” กิ่งแก้วรับคำว่าที่ลูกสะใภ้ในดวงใจแล้วยิ้มส่งเป็นมืตรไปให้สาวน้อยหน้าหวานตรงหน้าอย่างเป็นปลื้มอยู่ในใจ
“ค่ะ…ไม่ทราบว่าเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าค่ะหนูคุ้นหน้าคุณป้าจัง” เมื่อทนต่อความสงสัยไม่ไหวสาวหน้าหวานจึงเสี่ยงที่จะถามเพื่อคลายความสงสัยที่มีอยู่ตอนนี้
“เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาลเมื่อ 2 ปีก่อนไงจ้ะ…หนูจำได้ไหม” คำตอบที่ออกมาจากปากคุณน้าที่ดูดีตรงหน้าทำให้ลิต้าคลายความสงสัยที่มีอยู่ก่อนกหน้าได้กระจ่างทันที
“อ่อ…คุณป้าที่เป็นลมตรงทางไปห้องน้ำใช่ไหมค่ะ” เธอนึกออกทันทีเพราะดวงหน้าที่ยังดูสวยไม่สร่างของคนตรงหน้าชั่งเหมือนกับใครคนนึงที่เธอเคยเจอเมื่อสองปีก่อน
“ใช่จ้ะ…ดีใจจังที่หนูจำฉันได้” เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะไม่นึกว่าเด็กสาวตรงหน้าจะจำตนได้
“ต้องจำได้อยู่แล้วคุณป้าสวยขนาดนี้” สาวหน้าหวานเอ่ยเอาใจคนถามที่ตนรู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างไม่หน้าเชื่อ
“แหม่…ปากหวานจริงเชียว” คนถูกชมออกอาการเขินนิดๆเมื่อโดนคนที่เธอจับจองอยากได้เป็นสะใภ้ชมทำให้ยิ่งทำให้เธอยิ่งชอบว่าที่ลูกสะใภ้มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
“ว่าแต่…มีอะไรให้ลิต้าช่วยหรือเปล่าค่ะแม่” เมื่อคุยกับคุณน้าคนสวยเสร็จก็เดินเข้าไปหามารดา เผื่อว่ามารดาจะมีอะไรให้ตนช่วย
“ช่วยแม่ยกแกงจืดกับยำวุ้นเส้นไปที่โต๊ะทีไป” เมื่อได้ยินเสียงอาสาของลูกสาวคนเป็นแม่ก็ไม่นึกจะขัดหันไปสั่งลูกสาวตัวดีก่อนจะชี้ไปที่บนโต๊ะที่มียำวุ่นเส้นกับแกงจืดอยู่บนโต๊ะ
“ค่ะแม่…ขอตัวนะค่ะคุณป้า” เมื่อได้ยินคำสั่งของมารดาเธอก็ตรงไปหยิบยำวุ่นเส้นและแกงจืดขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขอตัวอย่างเสียงอ่อนเสียงหวาน
“จ้ะ” กิ่งแก้วบอกอย่างเอ็นดู เห็นท่าทางของว่าที่ลูกสะใภ้ที่แสนน่ารักขนาดนี้ยิ่งทำให่เธออยากได้สาวน้อยคนนี้ไปเป็นลูกสะใภ้เร็วขึ้น
“หนูลิต้าจ้ะ…นี่ลุงเจอราฟสามีป้าจ้ะ” กิ่งแก้วบอกลิต้าเมื่อเดินมาเจอกับเจอราฟที่กำลังเดินเข้ามาที่ห้องอาหารพ่อดี
“สวัสดีค่ะ…คุณลุงเจอราฟ” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้พลางส่งยิ้มไปให้คนที่เป็นสามีของคุณป้าคนสวยที่ดูท่าทางใจดีและอบอุ่น ด้วยความรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก
“จ้ะหนูลิต้า” เจอราฟไม่แปลกใจเลยว่าทำไมภรรยาขอเขาถึงได้ชอบสาวน้อยตรงหน้าจนอยากไปมาเป็นลูกสะใภ้ก็สาวน้อยตรงหน้าของเขาดูจะน่ารักอ่อนหวานยิ้มทีโลกทั้งใบเหมือนจะอบอวลไปด้วยความสุข
“เอาละ…ทำความรู้จักกันเสร็จแล้วก็ลงมือทานอาหารกันเถอะ” กิติเมื่อเห็นว่าถ้าเขาไม่หยุดการสนทนาตอนนี้คงอีกนานเป็นแน่กว่าเขาจะได้กินข้าวเพราะการสนทนาในตอนนี้รู้สึกว่าจะสนุกสนานขึ้นเรื่อยๆ
“ค่ะ…คุณพ่อคุณลุงกับคุณป้าลองชิ้มแกงจืดสิค่ะฝีมือลิต้าเองค่ะ…เมื่อตอนกลางวันคุณแม่สอนให้” เธอรีบนำเสนอผลงานชิ้นเอกของวันนี้ให้พ่อและแขกทั้งสองอย่างออกหน้าออกตา
“อือ…รสชาติกำลังดีเลยจ้ะ” กิ่งแก้วตอบสาวน้อยที่กำลังจ้องมองมายังเธออย่างลุ้นเต็มกำลัง
“อร่อยมากลูก” เจอราฟก็เอ่ยตอบสาวน้อยตรงหน้าที่จ้องมองตนอยู่อย่างรู้สึกมีความสุขแปลกๆความน่ารักของสาวหน้าหวานตรงหน้ามันชั่งบงบอกถึงความจริงใจที่มีอย่างเห็นได้ชัดยิ่งกว่าดูหนัง 3 มิติซะอีก
“ขอบคุณค่ะ” เมื่อได้ยินตอบของแขกทั้งสองคนทำให้เธอดีใจเป็นอย่างมาก
เมื่อมื้อเย็นที่มีแต่เสียงหัวเราะผ่านไปคุณกิ่งแก้วและเจอราฟก็ขอตัวกลับบ้านเพราะว่าตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วเห็นจะเป็นการไม่สมควรถ้าหากจะอยู่รบกวนนานกว่านี้
“ฉันกับเจอราฟขอตัวกลับก่อนนะ…วันนี้ฉันมีความสุขมากอาหารก็อร่อยมากเลยละ…ป้ากลับก่อนน่ะจ้ะหนูลิต้า” เธอเอ่ยขอตัวจากเจ้าบ้านที่เธอและสามีมาเป็นแขกด้วยรอยยิ้มที่แสดงให้เห็นถึงความสุขเติมที่
“ค่ะ..คุณป้านี่เป็นคุกกี้ที่ลิต้าทำเองค่ะ…คุณป้าลองเอาไปชิ้มนะค่ะ” ลิต้าส่งถุงคุกกี้ที่พึ่งทำเสร็จวันนี้ให้ในคุณป้าคนสวยที่เธอรู้สึกถูกชะตามากเลยอยากให้ลอยชิ้มขนมที่เธอตั้งใจทำขึ้นอันนี้ด้วย
“จ้ะ…ลูกขอบใจมากนะ” คุณแก้วบอกแล้วส่งยิ้มให้ เธอพอใจไม่น้อยที่เห็นสาวน้อยตรงหน้าให้ความสำคัญกับเธอมากอดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้อยู่บ้านหลังเดียวกับสาวน้อยเมื่อไหร่คงมีความสุขมากเป็นแน่
“ไม่เป็นไรค่ะ… คุณลุงกับคุณป้ามาเที่ยวบ้านเราบ่อยๆนะค่ะ” เธออ้อนแขกทั้งสองของบ้านต่อทันทีด้วยท่าทางแสนน่ารัก จนแขกทั้งสองอดชอบใจไม่ได้
“จ้ะ…ป้าจะมาบ่อยๆถ้าหนูไม่เบื่อเอาซะก่อน” กิ่งแก้วบอกพลางหัวเราะทำให้ลิต้าและคนอื่นๆพากันหัวเราะไปด้วย
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ…บ้านนี้ยินดีต้อนรับคุณลุงกับคุณป้าเสมอ” เธอพูดเอาใจพลางส่งยิ้มให้คนทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าสิ่งที่ตนได้พูดออกไปเป็นเรื่องที่ออกมาจากใจจริงๆ
“ป้ากับลุงเจอราฟไปก่อนนะลูก” กิ่งแก้วบอกเมื่อเห็นคมเดชขับรถมารอรับอยู่หน้าบ้านแล้ว
“ค่ะ…สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” ลิต้าไหว้ลาทั้งสองคนก่อนจะเดินไปเปิดประตูรั้วบ้านให้แขกทั้งสองออก เธอลงแขกทั้งสองจนเห็นว่าขึ้นรถเรียบร้อยเธอจึงเดินมาหาพ่อกับแม่ที่ยืนรออยู่ที่ประตูเข้าบ้าน
“ชอบคุณลุงกับคุณป้ามากเหรอลูก” กิติถามลูกสาวขณะเดินเข้าบ้าน
“ค่ะ…หนูรู้สึกถูกชะตากับคุณลุงคุณป้ายังไงก็ไม่รู้” ลิต้าบอกพลางยิ้มอย่างมีความสุข
“ดีแล้วที่หนูชอบคุณทั้งสองเขา” ลดาบอกรู้สึกโล่งอกได้หน่อยแล้วเพราะว่าไม่ว่าเรื่องจะดำเนินไปอย่างก็ตามลูกสาวของเธอก็จะต้องมีความสุขไม่มากก็คงไม่น้อยหรือคงไม่มีทางที่จะไม่มีเลย
“ทำไมเหรอค่ะแม่” เธอรู้สึกแปลกใจมาเมื่ออยู่ๆมารดาก็พูดอะไรกำกวมออกมา
“ไม่มีอะไรหรอกลูก…หนูเมย์กับหนูกานจะมารับตอน 3 ทุ่มไม่ใช่เหรอ…ขึ้นไปเตรียมตัวไปลูก” ลดาเอ่ยบอกลูกสาวอย่างตัดปัญหา กลัวว่าลูกสาวจะสงสัย
“ค่ะ…” ลิต้าตอบรับคำมารดาแม้ว่าเธอจะรู้สึกสงสัยไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เธอตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไป
“เป็นไงค่ะ…ว่าที่ลูกสะใภ้น่ารักไหม” เธอถามความเห็นสามีทันทีเมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนรถเพื่อกับบ้านแล้ว
“น่ารักมาก…ผมไม่แปลกใจเลยที่คุณชอบ… คนอย่างนี่นี้แหละที่เหมาะกับเจ้าราฟ” ความจริงเขาคิดว่าที่ภรรยาของเขาชอบหนูลิต้าเพราะเธอเคยช่วยภรรยาเขาเอาไว้แต่เขาคิดผิดตัวจริงสาวน้องหน้าหวานคนนั้นทั้ง ว่างตัวเก่ง น่ารักดูจริงใจและหน้าจะเข้ากับคนอย่างลูกชายที่แสนจะเย็นเป็นน้ำแข็งของเขาได้
แต่ว่าเรื่องนี้มันคงไม่หน้าจะสำเร็จง่ายนี้สิที่เข้าเป็นห้วงจนอดจะถามคนเจ้าแผนการที่นั่งอยู่เบาะข้างๆไม่ได้ “แล้วคุณจะทำยังไงต่อละที่รัก”
“พรุ่งนี้ฉันนัดคุณกิติกับลดาไว้แล้วเราจะคุยเกี่ยวกับรายละเอียดแล้วเริ่มแผนกันเลย” เธอพูดและพบตากับสามีแสดงถึงความมั่นใจว่าแผนที่คิดไว้ต้องสำเร็จเป็นแน่
“คุกกี้เนยสดนะค่ะแม่” เธอหันไปส่งยิ้มให้แก่คนถาม พลางหยิบคุกกี้ที่หายร้อนแล้วออกจากถาดที่ละชิ้น
“ลูกทำเป็นด้วยเหรอลูก” ลดาถามลูกอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้ามาดูอย่างสนใจ เพราะเธอถนัดกับการทำขนมไทยมากกว่าขนมฝรั่งอย่างคุกกี้ที่ลูกสาวของเธอกำลังทำมันอยู่
“เป็นสิค่ะ…ก็ลิต้าชอบกินเลยอยากลองทำดูค่ะ… และอีกอย่างตอนลิต้าไปเรียนที่อเมริกาลิต้าทำงานที่พิเศษร้านขนมค่ะ” ลิต้าตอบมารดาทั้งที่มือยังไม่หยุดหยิบคุกกี้ออกจากถาด
ในช่วงที่ไปเรียนต่อที่อเมริกาเธอมีเพื่อนเป็นลูกสาวเจ้าของร้านขนมช่วงปิดเทอมเลยแวะไปช่วยงานและช่วยชิ้มขนมที่ ทาเลีย แม่ของพิซีเลียเพื่อนสนิทเป็นคนทำทาเลียเห็นว่าเธอชอบคุกกี้มากเลยช่วยสอนวิธีการทำให้คุ้กกี้ง่ายๆให้
“คุณแม่ลองชิ้มดูสิค่ะ หนูทำรสไม่ค่อยหวานมาก ไว้ท่านกับชากาแฟค่ะ” ลิต้าบอกแล้วหยิบคุกกี้ส่งให้มารดาลองชิ้มดู เธอมั่นใจในการทำคุกกี้เพราะว่าเธอทำมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนก็ว่าได้เลยทีเดียว
“อือ…อร่อยใช้ได้เลยนนี้ลูก” ลดาบอกอย่างชื่นชมเมื่อเธอลองชิ้มเข้าไปแล้วรู้สึกถึงส่วนผสมที่เข้ากันได้อย่างดี ไม่หวานเกินไปกำลังดี เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวที่ไม่ค่อยชอบทำอาหารเท่าไหร่จะทำมันออกมาได้ดีขนาดนี้
“ต้องอร่อยสิค่ะ...ไม่อร่อยได้ยังไงหนูฝึกทำตั้งหลายครั้งค่ะ” บอกแล้วหัวเราะเสียงดังทำให้คุณลดาหัวเราะตามไปด้วย
“ว่าแต่…คุณแม่เข้ามาหาหนูมีอะไรหรือเปล่าค่ะ” เธอถามเพราะดูจากเมื่อตอนเข้ามามารดาตั้งใจจะเข้ามาบอกอะไรกับเธอสักอย่าง
“เมื่อครู่คุณพ่อโทรมาบอกว่าจะพาเพื่อนมาทานข้าวเย็น แม่…เลยจะมาถามว่าลูกจะออกไปไหนรึเปล่าเย็นนี้” คำถามจากลูกสาวทำให้ผู้เป็นแม่ที่กำลังหยิบขนมกินเพลินนึกขึ้นมาได้ ก่อนจะเอ่ยถึงเหตุที่เธอเดินเข้ามาหาลูก
“เปล่าค่ะ…แต่ว่าตอนค่ำยัยเมย์กับกานจะมารับไปฉลองกับเพื่อนๆนะค่ะ” เธอตอบมารดาละบอกถึงกำหนดการที่เธอกับเพื่อนนัดกันไว้ให้มารดาฟังเพื่อเป็นการขออนุญาติไปในตัวด้วย
“อ่อ…หนูเมย์กับหนูกานที่เมื่อก่อนมาค้างบ้านเราบ่อยๆใช่ไหมลูก” ลดานึกถึงเด็กสองคนที่เคยมาค้างที่นี้บ่อยๆเมื่อนานมาแล้ว
เมย์กับกานเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของลิต้าตั้งแต่เรียนมัธยมปลายวันไหนมีสอบก็จะพากันมานอนค้างที่บ้านทำให้สนิทกับทุกคนในครอบครัวของลิต้าด้วยจนกระทั่งลิต้าได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาทำให้ทั้งสองไม่ได้มาค้างอีก นานๆทั้งสองถึงจะมาหาเอาของฝากมาให้บางเมื่อไปเที่ยวกันมา ทั้งสองเป็นเด็กดีกิริยาน่ารัก
“ค่ะ…คงจะมารับประมาณสามทุ่ม” เธอรับคำมารดาและบอกเวลาที่นัดหมายเสร็จสรรพ
ที่เธอบอกทุกอย่างแก่มารดาเพื่อที่มารดาจะได้ไม่เป็นห่วง ความจริงมารดาของเธอไม่ค่อยชอบให้ออกไปเที่ยวตอนกลางคืนเท่าไหร่เพราะว่ามันอันตรายแต่เพราะเธอออกไปกลับเพื่อนหลายคนที่ไว้ใจได้อีกอย่างเธอก็โตแล้วรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรมารดาเลยปล่อยให้เธออกไปเที่ยวได้ โดยมีคำสัญญาว่าจะต้องไม่กลับดึกมากจนเกินไปและไม่ออกไปข้างนอกบ้านโดยไม่โทรมาบอกก่อน
“โอเค…แม่เข้าใจแล้วว่าแต่ลูกทำคุกกี้เสร็จรึยังแม่จะเตรียมของสำหรับทำอาหารเย็น” เพราะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วเธอที่เป็นคนทำมันต้องเข้ามาเตรียมความพร้อมของเครื่องปรุง อย่างเชื่อหันผัก หันหมูเพื่อที่เวลาทำจะได้สะดวกรวดเร็ว
“เสร็จแล้วค่ะ…ลิต้าขอช่วยแม่เตรียมของนะค่ะ” เธออาสาอย่างนึกสนุก
“ได้เลยจ้ะ…อย่างแรกไปเอาผักออกมาล้างก่อนนะลูก” นานๆครั้งเธอจึงจะได้มีเวลาเข้าครัวกลับลูกสาวคนเล็กทำให้เธอตอบตกลงทันที
“รับทราบค่ะ” บอกเสียงดังแล้วเอามือขึ้นทำความเคารพแบบตำรวจก่อนจะวิ่งไปที่ตู้เย็น
“จริงๆเลยลูกคนนี้นิ” เธอมองตามก่อนจะอมยิ้มกับท่าทางของลูกสาว
“กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณ” เสียงคุณแก้วบอกเมื่อเห็นกิติเดินเข้ามา
“ลดานี่…คุณเจอราฟและคุณกิ่งแก้วเพื่อนผม” กิติเอ่ยแนะนำทั้งสองกับภรรยาทันทีเมื่อเห็นสายตาที่สงมาเป็นคำถามของเธอว่าทั้งวองเป็นใคร
“สวัสดีค่ะ…คุณเจอราฟคุณกิ่งแก้ว” ทันทีที่สามีเอ่ยแนะนำผู้ที่มาเป็นแขกทั้งสองทำให้ลดารีบยกมือไหว้ทั้งสองทันทีเพราะชื่อของเจอราฟเหมือนชื่อเจ้าประธานบริษัทคนเก่าที่สามีเคยทำงายอยู่ที่ตอนนี้ให้ลูกชายเข้ามาบริหารงานแทน
“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ…เรียกแก้วเฉยๆก็ได้คนกันเองทั้งนั้น” เมื่อเห็นว่าภรรยาของคุณกิติหรืออีกฐานะคือแม่ของว่าที่ลูกสะใภ้ จึงบอกเสียงหวานพลางทำตัวเป็นกันเองเพื่อเตรียมสร้างสัมพันธ์อันดีทันที
“จ้ะ…แก้ว” ลดาตอบพลางลงยิ้มบางๆให้กับแขกที่แม้ว่าจะอายุน่าจะเท่าตนแต่ว่าความสวยไม่ได้ลดน้อยลงเลยอย่างยินดีและเป็นมิตรเหมือนกัน
“ผมว่า…เราเข้าบ้านกันเลยดีกว่านะครับ” กิติบอกเมื่อเห็นว่าการสนทนาของผู้หญิงทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย ในใจก็รู้สึกหวั่นใจน้อยๆ ก่อนจะก้าวเดินนำหน้าภรรยาและแขกทั้งสองเข้ามาในบ้าน
“ลดา…ลูกๆไปไหนกันหมดละ” กิติถามเมื่อเข้ามานั่งที่ห้องรับแขกแล้ว เห็นว่าภรรยาของเจ้านายเก่าเอาแต่มองไปทั่ว เขาแน่ใจมากว่าคนที่เธอกำลังมองหาอยู่ต้องเป็นลูกสาวที่เป็นเหตุทำให้สามีภรรยาคู่นี้มาบ้านเขาเป็นแน่แต่จะให้บอกให้ถูกคงต้องเป็นภรรยาลากสามีมาต่างหากถึงจะถูกและเป็นความจริงที่สุด ถึงว่าทำเขาถึงรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรให้เขาต้องปวดหัวครั้งใหญ่ยังไงก็ไม่รู้
“ยัยปาลีกลับบ้านโน้นไปเมื่อเช้าหลังคุณออกไปนะค่ะ…ส่วนยัยลิต้าขึ้นไปอาบน้ำค่ะแกพึ่งช่วยฉันทำอาหารเสร็จ” เมื่อสามีถามเธอจึงตอบกลับไปทันทีอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติที่สามีตนจะถามถึงลูกๆ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเสียงตอบรับที่ควรจะเป็นของสามีที่นั่งอยู่ข้างๆกับดังมาจากปากของผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเธอแทน
“อ่อ…” กิ่งแก้วเผลอพูดออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่ตนมองหาอยู่ไปไหน ทำให้ลดาที่ตอบสามีออกอาการงงออกมาไม่หน่อย เธอจึงคิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วคงต้องเปิดอกคุยกันให้มันรู้แล้ว รู้รอด คิดได้ดังนั้นเธอก็เอ่ยออดมาทันที
“ลดาจ้ะ…ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับลดาเกี่ยวกับหนูลิต้าหน่อยนะจ้ะ” เธอพูดก่อนจะมองน่าลดาอยย่างจริงจัง
“มีเรื่องอะไรเหรอค่ะ” เธอรู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อโดยกิ่งแก้วมองมาอย่างเว้าวอนอยู่ในที
“คือ…ฉันชอบหนูลิต้า…อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้คุณลดาจะว่าอะไรไหมจ้ะ” กิ่งแก้วพูดออกมาเสียงดังไม่สนใจว่าคนเดียวที่ยังไม่รู้เรื่องว่าเธอมาที่นี้เพื่ออะไรจะตกใจขนาดไหนเมื่อได้รู้ เรื่องนี้
“อยากได้ลิต้าไปเป็นสะใภ้…” ลดาเอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อหู เธอรู้สึกตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้และไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป
“ใช่ค่ะ…คุณลดาจะว่าอะไรไหม” เธอถามอย่างรวดเร็วเพราะมันอาจจะแสดงออกถึงความมั่นคงและจริงใจของเธอที่มีต่อคำพูดที่ได้พูดออกไปได้
“รู้จักยัยลิต้าด้วยเหรอค่ะ” เมื่อเริ่มจะตั้งสติที่เตลิดไปแล้วไปเธอก็ตัดสินใจถามคำถามที่อยากรู้ออกไป ในใจสงสัยเขาจะรู้จักลูกของเธอได้อย่างไรในเมื่อเธอมั่นใจว่าทั้งสองต้องไม่เคยเจอกันมาก่อนแน่น
กิ่งแก้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อนให้ลดาฟังอย่างใจเย็น เมื่อเล่าจบก็เอ่ยถามความเห็นของแม่ของลูกสะใภ้ในอนาคตทันที “นี่แหละค่ะเหตุผล คุณลดาว่ายังไงค่ะ”
“ฉันคงตอบแทนแกไม่ได้หรอกค่ะ…เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับแกฉันคงจะไปตัดสินใจอะไรแทนแกไม่ได้” ถึงเธอจะเข้าใจเหตุผลทั้งหมดที่ได้ฟังจากปากของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ไม่สามารถจะตอบรับหรือปฏิเสธแทนลูกสาวได้ เธอยอมรับการตัดสินใจของลูกเสมอและในเรื่องที่ใหญ่ขนาดนี้เกี่ยวกับการแต่งงานที่จะมีแค่ครั้งเดียวในชีวิตเธอยิ่งตัดสินใจแทนลูกไม่ได้
“แต่…ถ้าหนูลิต้าตกลงคุณลดาก็ไม่ขัดอะไรใช้ไหมค่ะ” เธอถามออกมาอย่างจริงจังนัยตาแพรวพราวอย่างคนที่มีแผนการอยู่ในใจ
“ค่ะ…ไม่ขัดลดาตามใจยัยลิต้าอยู่แล้วค่ะ…แต่ยัยลิต้าคงจะไม่ยอมง่ายๆแน่ค่ะ แกดื้อจะตาย” ลดาเอ่ยเตือน เพราะรู้จักนิสัยของลูกตนเองดี
“เรื่องนั้น…ไม่ต้องเป็นหวงหรอกค่ะฉันคิดแผนเอาไว้แล้ว” สิ้นเสียงนั้นเรียกสายตาจากคนทั้งสามคนที่นั่งอยู่ด้วยได้อย่างดี ทั้งสามคิดเอาไว้เหมือนกันว่ากิ่งแก้วต้องมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่นอน ทำให้พวกเขาขนลุกอย่างไรเหตุผลน้อยๆ
“คุณค่ะ…ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอค่ะ” ลดากระซิบถามสามีอย่างหวั่นใจได้ยินคำพูดที่ออกมาจากบ้างของกิ่งแก้ว
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ…คุณกิ่งกับคุณเจอราฟเป็นคนดี…อีกอย่างลูกชายคุณกิ่งแก้วเป็นคนที่เก่งมีความรับผิดชอบมากเลยนะ…ตอนนี้เขาเป็นประธานบริษัทที่ผมทำงานอยู่เป็นคนที่เก่งมากจริงๆ”
“ได้ยินคุณพูดแบบนี้แล้วฉันค่อยเปล่าใจหน่อย…” ลดาบอกสามีแม้ในใจจะยังไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ก็ตาม
“ลดาขอตัวไปตั้งโต๊ะก่อนนะค่ะ” เมื่อเห็นว่าหน้าจะหมดเรื่องที่จะต้องคุยกันแล้วและนี่ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เธอเลยขออนุญาติที่จะออกไปตั้งโต๊อาหารเพื่อที่แขกทั้งสองจะได้รับประทานอาหารกัน
“เดียวแก้วช่วยค่ะ” กิ่งแก้วเมื่อได้ยินว่าลดาจะออกไปตั้งโต๊ะอาหารเลยอาสาช่วยแล้วเดินออกไปกับลดา
“แม่ค่ะ…” ลิต้าเอ่ยเรียกมารดาเมื่อเดินเข้ามาในครัวเห็นมารดากำลังยืนคุยกับคุณป้าคนหนึ่ง
“ลงมาแล้วเหรอลูก” ลดาหันมาตามเสียงเรียกเธอส่งยิ้มให้ลูกสาว เมื่อเห็นลูกสาวมองคนที่อยู่ในห้องครัวอีกคนก่อนจะส่งสายตามาถามเธออย่างกายๆว่าคนๆนี้เป็นใคร
“นี่…คุณกิ่งแก้วจ้ะเพื่อนคุณพ่อ” ลดาเอ่ยตอบลูกสาวพร้อมกับแนะนำคนที่ยืนอยู่ข้างตัวของตนพร้อมกัน
“สวัสดีค่ะ” ลิต้ายกมือไหว้ทันทีที่มารดาแนะนำเสร็จ เธอรู้สึกคุ้นหน้าคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
“จ้ะสวัสดีลูก…หนูลิต้าใช้ไหมจ๊ะ” กิ่งแก้วรับคำว่าที่ลูกสะใภ้ในดวงใจแล้วยิ้มส่งเป็นมืตรไปให้สาวน้อยหน้าหวานตรงหน้าอย่างเป็นปลื้มอยู่ในใจ
“ค่ะ…ไม่ทราบว่าเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าค่ะหนูคุ้นหน้าคุณป้าจัง” เมื่อทนต่อความสงสัยไม่ไหวสาวหน้าหวานจึงเสี่ยงที่จะถามเพื่อคลายความสงสัยที่มีอยู่ตอนนี้
“เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาลเมื่อ 2 ปีก่อนไงจ้ะ…หนูจำได้ไหม” คำตอบที่ออกมาจากปากคุณน้าที่ดูดีตรงหน้าทำให้ลิต้าคลายความสงสัยที่มีอยู่ก่อนกหน้าได้กระจ่างทันที
“อ่อ…คุณป้าที่เป็นลมตรงทางไปห้องน้ำใช่ไหมค่ะ” เธอนึกออกทันทีเพราะดวงหน้าที่ยังดูสวยไม่สร่างของคนตรงหน้าชั่งเหมือนกับใครคนนึงที่เธอเคยเจอเมื่อสองปีก่อน
“ใช่จ้ะ…ดีใจจังที่หนูจำฉันได้” เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะไม่นึกว่าเด็กสาวตรงหน้าจะจำตนได้
“ต้องจำได้อยู่แล้วคุณป้าสวยขนาดนี้” สาวหน้าหวานเอ่ยเอาใจคนถามที่ตนรู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างไม่หน้าเชื่อ
“แหม่…ปากหวานจริงเชียว” คนถูกชมออกอาการเขินนิดๆเมื่อโดนคนที่เธอจับจองอยากได้เป็นสะใภ้ชมทำให้ยิ่งทำให้เธอยิ่งชอบว่าที่ลูกสะใภ้มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
“ว่าแต่…มีอะไรให้ลิต้าช่วยหรือเปล่าค่ะแม่” เมื่อคุยกับคุณน้าคนสวยเสร็จก็เดินเข้าไปหามารดา เผื่อว่ามารดาจะมีอะไรให้ตนช่วย
“ช่วยแม่ยกแกงจืดกับยำวุ้นเส้นไปที่โต๊ะทีไป” เมื่อได้ยินเสียงอาสาของลูกสาวคนเป็นแม่ก็ไม่นึกจะขัดหันไปสั่งลูกสาวตัวดีก่อนจะชี้ไปที่บนโต๊ะที่มียำวุ่นเส้นกับแกงจืดอยู่บนโต๊ะ
“ค่ะแม่…ขอตัวนะค่ะคุณป้า” เมื่อได้ยินคำสั่งของมารดาเธอก็ตรงไปหยิบยำวุ่นเส้นและแกงจืดขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขอตัวอย่างเสียงอ่อนเสียงหวาน
“จ้ะ” กิ่งแก้วบอกอย่างเอ็นดู เห็นท่าทางของว่าที่ลูกสะใภ้ที่แสนน่ารักขนาดนี้ยิ่งทำให่เธออยากได้สาวน้อยคนนี้ไปเป็นลูกสะใภ้เร็วขึ้น
“หนูลิต้าจ้ะ…นี่ลุงเจอราฟสามีป้าจ้ะ” กิ่งแก้วบอกลิต้าเมื่อเดินมาเจอกับเจอราฟที่กำลังเดินเข้ามาที่ห้องอาหารพ่อดี
“สวัสดีค่ะ…คุณลุงเจอราฟ” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้พลางส่งยิ้มไปให้คนที่เป็นสามีของคุณป้าคนสวยที่ดูท่าทางใจดีและอบอุ่น ด้วยความรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก
“จ้ะหนูลิต้า” เจอราฟไม่แปลกใจเลยว่าทำไมภรรยาขอเขาถึงได้ชอบสาวน้อยตรงหน้าจนอยากไปมาเป็นลูกสะใภ้ก็สาวน้อยตรงหน้าของเขาดูจะน่ารักอ่อนหวานยิ้มทีโลกทั้งใบเหมือนจะอบอวลไปด้วยความสุข
“เอาละ…ทำความรู้จักกันเสร็จแล้วก็ลงมือทานอาหารกันเถอะ” กิติเมื่อเห็นว่าถ้าเขาไม่หยุดการสนทนาตอนนี้คงอีกนานเป็นแน่กว่าเขาจะได้กินข้าวเพราะการสนทนาในตอนนี้รู้สึกว่าจะสนุกสนานขึ้นเรื่อยๆ
“ค่ะ…คุณพ่อคุณลุงกับคุณป้าลองชิ้มแกงจืดสิค่ะฝีมือลิต้าเองค่ะ…เมื่อตอนกลางวันคุณแม่สอนให้” เธอรีบนำเสนอผลงานชิ้นเอกของวันนี้ให้พ่อและแขกทั้งสองอย่างออกหน้าออกตา
“อือ…รสชาติกำลังดีเลยจ้ะ” กิ่งแก้วตอบสาวน้อยที่กำลังจ้องมองมายังเธออย่างลุ้นเต็มกำลัง
“อร่อยมากลูก” เจอราฟก็เอ่ยตอบสาวน้อยตรงหน้าที่จ้องมองตนอยู่อย่างรู้สึกมีความสุขแปลกๆความน่ารักของสาวหน้าหวานตรงหน้ามันชั่งบงบอกถึงความจริงใจที่มีอย่างเห็นได้ชัดยิ่งกว่าดูหนัง 3 มิติซะอีก
“ขอบคุณค่ะ” เมื่อได้ยินตอบของแขกทั้งสองคนทำให้เธอดีใจเป็นอย่างมาก
เมื่อมื้อเย็นที่มีแต่เสียงหัวเราะผ่านไปคุณกิ่งแก้วและเจอราฟก็ขอตัวกลับบ้านเพราะว่าตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วเห็นจะเป็นการไม่สมควรถ้าหากจะอยู่รบกวนนานกว่านี้
“ฉันกับเจอราฟขอตัวกลับก่อนนะ…วันนี้ฉันมีความสุขมากอาหารก็อร่อยมากเลยละ…ป้ากลับก่อนน่ะจ้ะหนูลิต้า” เธอเอ่ยขอตัวจากเจ้าบ้านที่เธอและสามีมาเป็นแขกด้วยรอยยิ้มที่แสดงให้เห็นถึงความสุขเติมที่
“ค่ะ..คุณป้านี่เป็นคุกกี้ที่ลิต้าทำเองค่ะ…คุณป้าลองเอาไปชิ้มนะค่ะ” ลิต้าส่งถุงคุกกี้ที่พึ่งทำเสร็จวันนี้ให้ในคุณป้าคนสวยที่เธอรู้สึกถูกชะตามากเลยอยากให้ลอยชิ้มขนมที่เธอตั้งใจทำขึ้นอันนี้ด้วย
“จ้ะ…ลูกขอบใจมากนะ” คุณแก้วบอกแล้วส่งยิ้มให้ เธอพอใจไม่น้อยที่เห็นสาวน้อยตรงหน้าให้ความสำคัญกับเธอมากอดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้อยู่บ้านหลังเดียวกับสาวน้อยเมื่อไหร่คงมีความสุขมากเป็นแน่
“ไม่เป็นไรค่ะ… คุณลุงกับคุณป้ามาเที่ยวบ้านเราบ่อยๆนะค่ะ” เธออ้อนแขกทั้งสองของบ้านต่อทันทีด้วยท่าทางแสนน่ารัก จนแขกทั้งสองอดชอบใจไม่ได้
“จ้ะ…ป้าจะมาบ่อยๆถ้าหนูไม่เบื่อเอาซะก่อน” กิ่งแก้วบอกพลางหัวเราะทำให้ลิต้าและคนอื่นๆพากันหัวเราะไปด้วย
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ…บ้านนี้ยินดีต้อนรับคุณลุงกับคุณป้าเสมอ” เธอพูดเอาใจพลางส่งยิ้มให้คนทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าสิ่งที่ตนได้พูดออกไปเป็นเรื่องที่ออกมาจากใจจริงๆ
“ป้ากับลุงเจอราฟไปก่อนนะลูก” กิ่งแก้วบอกเมื่อเห็นคมเดชขับรถมารอรับอยู่หน้าบ้านแล้ว
“ค่ะ…สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า” ลิต้าไหว้ลาทั้งสองคนก่อนจะเดินไปเปิดประตูรั้วบ้านให้แขกทั้งสองออก เธอลงแขกทั้งสองจนเห็นว่าขึ้นรถเรียบร้อยเธอจึงเดินมาหาพ่อกับแม่ที่ยืนรออยู่ที่ประตูเข้าบ้าน
“ชอบคุณลุงกับคุณป้ามากเหรอลูก” กิติถามลูกสาวขณะเดินเข้าบ้าน
“ค่ะ…หนูรู้สึกถูกชะตากับคุณลุงคุณป้ายังไงก็ไม่รู้” ลิต้าบอกพลางยิ้มอย่างมีความสุข
“ดีแล้วที่หนูชอบคุณทั้งสองเขา” ลดาบอกรู้สึกโล่งอกได้หน่อยแล้วเพราะว่าไม่ว่าเรื่องจะดำเนินไปอย่างก็ตามลูกสาวของเธอก็จะต้องมีความสุขไม่มากก็คงไม่น้อยหรือคงไม่มีทางที่จะไม่มีเลย
“ทำไมเหรอค่ะแม่” เธอรู้สึกแปลกใจมาเมื่ออยู่ๆมารดาก็พูดอะไรกำกวมออกมา
“ไม่มีอะไรหรอกลูก…หนูเมย์กับหนูกานจะมารับตอน 3 ทุ่มไม่ใช่เหรอ…ขึ้นไปเตรียมตัวไปลูก” ลดาเอ่ยบอกลูกสาวอย่างตัดปัญหา กลัวว่าลูกสาวจะสงสัย
“ค่ะ…” ลิต้าตอบรับคำมารดาแม้ว่าเธอจะรู้สึกสงสัยไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เธอตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไป
“เป็นไงค่ะ…ว่าที่ลูกสะใภ้น่ารักไหม” เธอถามความเห็นสามีทันทีเมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนรถเพื่อกับบ้านแล้ว
“น่ารักมาก…ผมไม่แปลกใจเลยที่คุณชอบ… คนอย่างนี่นี้แหละที่เหมาะกับเจ้าราฟ” ความจริงเขาคิดว่าที่ภรรยาของเขาชอบหนูลิต้าเพราะเธอเคยช่วยภรรยาเขาเอาไว้แต่เขาคิดผิดตัวจริงสาวน้องหน้าหวานคนนั้นทั้ง ว่างตัวเก่ง น่ารักดูจริงใจและหน้าจะเข้ากับคนอย่างลูกชายที่แสนจะเย็นเป็นน้ำแข็งของเขาได้
แต่ว่าเรื่องนี้มันคงไม่หน้าจะสำเร็จง่ายนี้สิที่เข้าเป็นห้วงจนอดจะถามคนเจ้าแผนการที่นั่งอยู่เบาะข้างๆไม่ได้ “แล้วคุณจะทำยังไงต่อละที่รัก”
“พรุ่งนี้ฉันนัดคุณกิติกับลดาไว้แล้วเราจะคุยเกี่ยวกับรายละเอียดแล้วเริ่มแผนกันเลย” เธอพูดและพบตากับสามีแสดงถึงความมั่นใจว่าแผนที่คิดไว้ต้องสำเร็จเป็นแน่
ม่านพระจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มิ.ย. 2557, 22:57:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มิ.ย. 2557, 22:57:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 817
| << ตอนที่ 3 ก่อการร้าย | ตอนที่ 5 คลับมหาสนุก >> |