เล่ห์แผนรัก
“ผู้หญิงอย่างเธอนะเหรอที่จะมาเป็นเจ้าสาวฉัน” ราฟาเอลมองลลิตาด้วยสายตาหยามเหยียด “เธอไม่ได้ครึ่งกับผู้หญิงที่ฉันเคยควงสักคน” ราฟาเอลพูดก่อนจะเดินผ่านหน้าลลิตาไป
“ทำไมฉันนี้แหละที่จะทำให้คุณหลงจนโงหัวไม่ขึ้น” ลลิตาตระโกนตามหลังร่างสูงที่เดินไปอย่างติดๆ
“แล้วฉันจะค่อยดู” ราฟาเอลหันมาพูดกับลลิตาด้วยน้ำเสียงเหย่อหยั่น
เขา……..โหดและเย็นชากับทุกคนแต่ทำไหมกับเธอเขาถึงได้อยู่เฉยไม่ได้เมื่อต้องเจอเธอ
เธอ…….. เขาเป็นใครถึงกล้ามาดูถูกฉันเห็นอย่างนี้ฉันก็มีดีทั้งตัวนะ
ทั้งเธอและเขากำลังรอค่อยใครสักคนเพื่อมาเติมเต็มสีสันให้ชีวิตที่เหมือนมีความสุขแต่ไม่ถึงขีดสุด และเมื่อเขาและเธอต้องมาแต่งงานกันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคนหนึ่งแสนเย็นชาส่วนอีกคนก็ดื้อไม่มีใครเกิน
“ทำไมฉันนี้แหละที่จะทำให้คุณหลงจนโงหัวไม่ขึ้น” ลลิตาตระโกนตามหลังร่างสูงที่เดินไปอย่างติดๆ
“แล้วฉันจะค่อยดู” ราฟาเอลหันมาพูดกับลลิตาด้วยน้ำเสียงเหย่อหยั่น
เขา……..โหดและเย็นชากับทุกคนแต่ทำไหมกับเธอเขาถึงได้อยู่เฉยไม่ได้เมื่อต้องเจอเธอ
เธอ…….. เขาเป็นใครถึงกล้ามาดูถูกฉันเห็นอย่างนี้ฉันก็มีดีทั้งตัวนะ
ทั้งเธอและเขากำลังรอค่อยใครสักคนเพื่อมาเติมเต็มสีสันให้ชีวิตที่เหมือนมีความสุขแต่ไม่ถึงขีดสุด และเมื่อเขาและเธอต้องมาแต่งงานกันจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อคนหนึ่งแสนเย็นชาส่วนอีกคนก็ดื้อไม่มีใครเกิน
Tags: หวานมันฮ่า
ตอน: ตอนที่ 6 ไม่มีทาง
“อ้าวตาราฟทำไมวันนี้ตื่นสายจังละ” กิ่งแก้วถามด้วยความแปลกใจพระปกติชายหนุ่มจะออกไปทำงานเช้าทุกวัน ไม่ว่าจะทำงานดึกหรือมีนัดสังสรรค์กับเพื่อนยันฟ้าสางยังไงก็จะต้องออกจากบ้าน 7 โมงเช้าทุกวัน ราฟาเอลเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาไม่เคยเสียงานเลยสักครั้งไม่ว่าอะไรก็ไม่เคยทำให้มารดาเป็นทุกข์เลยเขาเป็นคนที่สามารถพึ่งพาและดูแลครอบครัวได้อย่างดีติดอยู่อย่างเดียวคือไม่ค่อยมีเวลาให้กับครอบครัวเท่าไรเป็นเหตุให้นางรู้สึกน้อยใจอยู่บ่อยครั้ง
“พอดีผมนัดประชุมบอร์ดไว้ 10 โมง ครับและก็ไม่มีงานยุ่งผมเลยออกจากบ้านช้าหน่อยได้” เขาตอบมารดาก่อนจะเดินมานั่งโซฟาข้างมารดา เขาพิงแผ่นหลังกว้ากับโซฟาอย่างสบายๆ
“ดีแล้วละลูก…เอาเวลาไว้พักผ่อนบ้างอย่ามัวเอาเวลาไปเครียดกับงาน… เดียวอยู่ทานของว่างกับแม่ก่อนแล้วค่อยออกไปทำงานนะ” เพราะว่าตั้งแต่สามีเธอยกทุกอย่างในลูกชายตัวดีรับผิดชอบงานทุกอย่างดูเหมือนลูกชายของเธอไม่ค่อยจะได้พักผ่อนเติมที่จนเธออดจะเป็นห่วงสุขภาพของลูกชายไม่ได้ คงจะเป็นโชคดีของลูกชายเธอที่ร่างกายแข็งแรงนานๆถึงจะป่วยสักที เพราะเป็นคนที่ชอบออกกำลังกายจะไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหนก็ต้องมีเวลาออกกำลังกายอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งทำให้ชายหนุ่มมีร่างกายแข็งแรงมากก็ว่าได้
“มะลิจัดของว่างมาเลย” เธอเอ่ยสั่งสาวใช้คนสนิทที่อยู่รอรับใช้เธอในห้องนี้พอดี เธอคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสที่ฟ้าประทานมาให้แก่เธอก็ได้ในเมื่อฟ้าดูเป็นใจขนาดนี้ตัวเธอเองก็คงจะต้องคว้าโอกาสตรงหน้าไว้อย่างถึงที่สุดแน่นอน โอกาสดีๆอย่างนี้ไม่ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆหรอกนะ
“ค่ะคุณผู้หญิง” มะลิคำก่อนจะไปเอาของว่างที่จัดเตรียมไว้เมื่อเช้า แล้วเดินเข้ามาพร้องกับมะระที่ช่วยถือของว่างมาให้เพราะตนเองต้องถือเครื่องดื่มของทั้งสองท่านทำให้ถือของมาไม่หมด
“ได้แล้วค่ะคุณผู้หญิง” มะลิค่อยๆวางถาดที่มีชาเขียวรสชาติดีที่กำลังร้อนกำลังดีพร้อมกับกาแฟดำก่อนจะเอื้อมมือไปรับถาดที่มีคุ้กกี้จากมะลิมาเสริฟให้แล้วจึงเอาถาดให้มะระไปเก็บแล้วตนเองก็ไปนั่งรออยู่ที่ข้างๆโซฟา เพื่อนายของตนจะต้องการอะไรเพิ่มเติมจะได้เรียกใช้ได้สะดวก
“เมื่อวันก่อนแม่ไปบ้านเพื่อนมาได้คุกกี้กลับมาด้วยลูกลองทานดูสิจ๊ะ” เมื่อเห็นว่าลูกชายเอาแต่ดื่มกาแฟอยู่อย่างเดียวจึงพูดขึ้นแล้วหยิบคุกกี้มาป้อนให้ เพื่อตัดปัญหาของฝ่ายตรงข้ามที่ทำท่าจะปฏิเสธการกินขนมตรงหน้าเป็นแน่
“เป็นไงบ้างจ้ะอร่อยไหม… แม่ว่ารสชาติกำลังดีเลยนะลูกว่าไหม” เพราะโดนคนเป็นแม่บังคับกินคุกกี้โดยไม่อาจขัดขืนได้โดยการป้อนคุกกี้หรือจะเรียกอีกอย่างว่ายัดเข้าปากเลยก็ได้ว่าทำให้ชายหนุ่นต้องกินอย่างเสียไม่ได้
“ก็อร่อยดีครับคุณแม่…ไม่หวานมากเข้ากับกาแฟกำลังดี” แม้ว่าตนจะไม่ชอบของหวานๆเลียนๆแบบนี้แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชื้นชอบคุกกี้ที่ได้ทานเมื่อกี้ เพราะว่ามันลงตัวมากเมื่อกินกับกาแฟอดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้กินทุกวันก็คงดีแต่ถ้าได้กินทุกวันคงพุงออกเบาหวานเข้าหาเป็นแน่ คิดได้แบบนั้นก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ จนมารดาหันมามองหน้าด้วยความสงสัยว่าลูกชายตัวดีหัวเราะอะไร
“มีอะไรพ่อลูกชายหัวเราะอะไรจ้ะ” เธอดสงสัยท่าทางของลูกชายของเธอไม่ได้ ถ้าเธอไม่ได้แก่ขนาดตาขวาดเมื่อกี้นี้เหมือนจะเห็นลูกชายกำลังยิ้มแล้วเป็นยิ้มที่เหมือนว่าเป็นยิ้มที่เกิดขึ้นจากความพอใจในความคิดของตัวเองอยู่ ในจะท่าทางที่เหมือนว่าจิตใจไม่อยู่กับตัวนั้นอีก
“เปล่าครับคุณแม่…ผมก็คิดอะไรไปเรื่อย” เขาบอกปัดมารดาทันทีที่ตั้งตัวหลังจากที่เหมือนตนจะเผลอคิดอะไรแปลกๆที่ไม่สมควรที่จะเกิดความคิดนั้นเลยด้วยซ้ำขึ้น
“แต่แม่ว่า…มันต้องมีอะไรสักอย่างสิไม่งันลูกชายผู้ยิ้มอยากของแม่คงไม่ยิ้มออกมาหรอก” กิ่งแก้วถามอย่างจับผิดพร้อมกับจ้องตาลูกชายอย่างจับผิดพยายามมองหาช่องโหว่ของลูกชายตนเติมที่
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ…คุกกี้จานนี้คุณแม่บอกว่าได้มาจากบ้านเพื่อนเมื่อวันก่อนนี้…ได้มันมายังไงเหรอครับเพื่อนคุณแม่ทำเองหรือว่าเพื่อนคุณซื้อมาฝากครับ… ถ้าเพื่อนคุณแม่ทำเองคุณแม่ต้องไปบ้านเขาบ่อยๆนะครับหรือว่าซื้อมาจากร้านไหนผมจะได้ให้เลขาไปซื้อมาไว้รับรองแขกบ้าง” แม้จะแปลกใจตัวเองไม่น้อยที่ตนกำลังเอ่ยถามคำถามที่ดูไร้สาระกับผู้เป็นแม่ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไหมถึงถามใช่ว่าคนระดับเขาจะหาซื้อขนมที่รสชาติดีกว่านี้ไม่ได้สักหน่อย
“ไปซื้อมาไว้รับรองแขกหรือเอาไว้กินเองกันแน่” คนเป็นแม่ถามลูกชายอย่างรู้ทัน ในใจแอบดีใจเล็กๆที่ลูกชายดูว่าจะชอบขนมฝีมือของว่าลูกสะใภ้ของตนไม่น้อย ความดีใจนั้นเกือบจะปิดไม่มิดด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าจะทำให้เสียแผนเธอคงจะเอ่ยตอบคำถามที่ลูกชายตัวดีถามออกไปแล้ว
“ก็ทั้งสองอย่างละครับ…กินเองบ้างรับแขกบ้างไงครับ” ราฟาเอลพูดแล้วส่งยิ้มประจบให้กับมารดา เขาพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ก็ดูเหมือนว่ามารดาเขาจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไร
“นี่ลูกชายรู้ไหมว่าวันนี้ลูกยิ้มบ่อยมากเลยนะ” กิ่งแก้วพูดแล้วมองลูกชายอย่างยิ้มๆ จนชายหนุ่มที่ถูกทักทำหน้าไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะตอบกลับมารดาไปทีเล่นทีจริง
“เหรอครับ…สงสัยคงเป็นเพราะว่าได้ตื่นสายหน่อย…แล้วก็ได้ทานของวางกับคุณแม่ที่ไม่ได้ทานด้วยกันมานานแล้ว…ไหนจะคุกกี้ที่แสนอร่อยนั้นอีก…มันคงจะไปทำปฏิกิริยากันทำให้สมองสั่งการให้เส้นประสาทตรงริมฝีปากกระตุกมั้งครับผมไม่ได้ยิ้มสักหน่อย” เขาพยายามแถเอาตัวลอกสุดชีวิต แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ลอดอยู่ดี เพราะคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อเลยสักนิด
“จ้าไม่ได้ยิ้มเลยจริงๆแม่เชื่อ…เชื่อจริงๆนะ” กิ่งแก้วทำเสียงประชดลูกชาย พลันคิดว่าถ้าลูกชายของตนรู้เรื่องว่าที่ลูกสะใภ้ตอนนี้ก็อาจจะได้รับการตอบรับที่ดีก็เป็นได้ เพราะตอนนี้ดูเหมือนลูกชายของเธอจะอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อย
“ราฟปีนี้ลูกก็อายุ 30 แล้ว…แม่ว่าลูกหน้าจะแต่งงานได้แล้วนะ” คุณกิ่งแก้วจับมือลูกชายแล้วเอ่ยบอกกับลูกชายด้วยน้ำเสียงหวานๆ พร้อมส่งสายตาออดอ้อนเต็มที่
“แม่ครับผมยังไม่พร้อมจะแต่งตอนนี้ครับ…อีกอย่างผมก็ยังไม่มีคนที่คิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะครับ…แล้วคุณแม่จะให้ผมแต่กับใครละครับ” ราฟาเอลตกใจไม่น้อยกับคำพูดที่พึ่งหลุดจากปากของมารดา ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้จากปากมารดาเลยด้วยซ้ำ คงเป็นเพราะเห็นพ่อและแม่ของเขารักกันมากจนคิดว่ามารดาตนจะไม่มีความคิดให้เขาแต่งงานถ้าเขาไม่อยากที่จะแต่งมันเอง
“ไม่พร้อมตอนนี้…แล้วเมื่อไหร่จะพร้อมสักทีละลูก…ในเมื่อลูกไม่มีใครก็ไม่เป็นไร แม่มีคนที่อยู่ในใจแม่อยู่แล้วละ… นะลูกนะแต่งงานนะ… แม่อยากอุ้มหลาน…อีกอย่างแม่ก็แก่แล้วจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ อยู่บ้านคนเดี่ยวมันเหงาจะตาย พอลูกแต่งงานแล้วแม่จะได้มีลูกสะใภ้ไว้คุยไว้ไปช็อปปิ้งด้วยกันไงนะ” คุณกิ่งแก้วส่งสายตาออดอ้อนลูกชายสุดฤทธิ์ แม้จะไม่เห็นว่าคนตรงหน้าจะมีท่าทีอ่อนโอนตามเธอเลยก็ตาม
“ไม่ครับผมไม่แต่งงาน…อีกอย่างบ้านเรามีคนตั้งเยอะคุณแม่จะเหงายังไง มีทั้งมะลิกับมะระค่อยอยู่ด้วยตลอด ผมขอตัวนะครับได้เวลาต้องไปบริษัท แล้ว” ราฟาเอพูดพลางลุกจากโซฟา ก่อนจะเดินออกจาห้องเพื่อไปขึ้นรถที่ลุงสมคนขับรถเอารถมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว เพื่อเป็นการตัดปัญหาอย่างรวดเร็ว
“ไม่ทราบว่า…คุณเจอราฟาเอลจะเข้าบริษัทเลย…หรือว่าจะแวะไปที่อื่นก่อนหรือป่าวครับ” ลุงสมเอ่ยถามผู้เป็นนายที่ตนเอ็นดูและเห็นมาตั้งแต่เล็กๆ แม้ตอนนี้คนที่ว่าจะมีท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรเหมือนว่าพึ่งเจอเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดมา
“ไม่… เข้าบริษัทเลย” เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ราฟาเอลก็คิดถึงคำพูดของมารดาที่ได้พูดกลับเขาเมื่อครู่นี้ขึ้นมา แต่งงานหรอมันเป็นความคิดที่ไม่เคยมีเลยก็ว่าได้กับสิ่งที่เรื่องกันว่าการแต่งงาน การใช้ชีวิตคู่กลับคนที่เรารัก
ใช่การใช้ชีวิตคู่กับคนที่เรารัก คงเป็นเพราะเขาไม่เคยรักใครและไม่เคยมีคนที่เข้ามาเพราะรักเขาอย่างจริงใจเลยสักคนทุกคนที่เข้ามาล้วนหวังแต่ทรัพย์สินเงินทองที่เขามีทำให้เขาไม่เคยคิดถึงความรักแท้ ความรักที่จริงใจไม่ใส่หน้ากากเข้าหากันรู้จักแต่เพียงความสัมพันข้ามคืนที่มีค่าตอบแทนเป็นเงินเมื่อเขาได้รับการปลดปล่อยความต้องการที่มีก็เท่านั้น
การสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ราฟาเอลใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูททำให้เขาหลุดจากความคิดและเอามือหยิบโทรศัทพ์ออกมาเมื่เห็นว่าเป็นเลขาคนสนิทก็กดรับสายทันที แม้ตอนนี้เขาจะรู้สึกไม่อยากคุยหรือรับรู้อะไรก็ตาม ครั้นจะไม่รับโทรศัพท์ก็กลัวว่าจะเป็นงานหรืออะไรที่สำคัญและเร่งด่วนจึงจำเป็นต้องกดรับอย่างเสียไม่ได้
“มีอะไรเควิน” ชายหนุ่มกรอกเสียงเรียบถามเลขาหนุ่ม
“เจ้านายใกล้ถึงบริษัทหรือยังครับ” เลขาหนุ่มเอ่ยถามเจ้านายอย่างกลัวๆเกรงๆ เพราะรู้ว่าตอนนี้เจ้านายกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เมื่อได้ฟังจากน้ำเสียงเมื่อครู่
“ใกล้จะถึงแล้ว…เดี๋ยวนายเตรียมรายงานการประชุมครั้งก่อนของบริษัทไว้ด้วยฉันจะอ่านก่อนเข้าประชุม” ราฟาเอลสั่งงานเควินก่อนจะกดตัดสายทันทีไม่รอฟังคำตอบรับจากปลายสาย
หลังจากที่เจ้านายตนวางสายไปแล้วเลขาหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาทันที เขาภาวนาให้เจ้านายเขาอารมณ์ดีขึ้นก่อนจะมาถึงบริษัท เพราะไม่อย่างนั้นการประชุมในวันนี้อาจจะมีคนตายจากการโดนมองด้วยสายตาที่สามารถแช่แข็งทุกคนได้แล้วไหนจะถ้อยที่สามารถทำให้คนที่ได้ยินหรืออยู่ในเหตุการณ์อยากหายไปจากตรงนั้นเลยก็เป็นได้
“สวัสดีค่ะท่านประธาน”
“สวัสดีครับท่านประธาน”
ทันทีที่ราฟาเอลก้าวเข้ามาในโรงแรมทุกสายตาก็จับจ้องมองมายังเขาเพียงคนเดี่ยว ทุกคนที่เดินผ่านล้วนทำความเคารพตลอดทางจนกระทั่งเขาเดินเข้าลิฟท์ไปเหล่าพนักงานพวกนั้นจริงกลับไปทำงาน ราฟาเอลได้รับความเคารพจากทุกคนในบริษัทเพราะเป็นคนเก่งมีความสามารถและเป็นคนที่มีความรับผิดชอบบวกกับหน้าตาที่หล่อเหลาด้วยทำให้ครองใจทุกคนในบริษัทไม่ว่าจะเป็นพนักงานชาย พนังงานหญิง หรือพนังงานที่เป็นเพศที่สาม อีกทั้งความสามารถที่เป็นที่ยอมรับเมื่อเขาขึ้นมาป็นประธานบริษัทก็ทำให้กิจการขยายตัวจนตอนนี้ทั้งโรงแรมรีสอร์ทในเครือคาร์ดโปรดั่กชั่นโด่งดังไปทั่วโลกและได้รับความไว้วางใจจากนักท่องเที่ยวมากมายจากทั่วโลกด้วยเช่นกัน
“สวัสดีครับนาย” เมื่อเห็นราฟาเอลเดินออกจากลิฟท์ เควินก็รีบเดินเข้ามาหาทันที แต่ก็เหมือนคนที่ตนทักและพยายามภวนาให้อารมณ์ดีขึ้นมันจะไม่เป็นผลเลยก็ว่าได้
“รายงานการประชุมครั้งที่แล้ว” ราฟาเอลถามถึงทันที ตอนนี้เขาไม่อยากใส่ใจสิ่งรอบข้างเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาสนใจที่สุดในตอนนี้มีแค่เรื่องงานเท่านั้น
“ผมเอาไปวางไว้ให้บนโต๊ะแล้วครับ” เควินตอบผู้เป็นนายทันควัน กลัวเหลือเกินว่าจะโดนพิพากษาเป็นคนแรกทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำความผิด แต่คิดว่าตอนนี้ไม่ว่าตนจะทำอะไรก็ดูเหมือนจะไม่ถูกใจเจ้านายเลยสักอย่างและนั้นอาจจะกลายมาเป็นความผิดของเข้าเลยก็เป็นได้
“ฉันมีเวลาก่อนถึงการประชุมเท่าไหร่” เขาต้องหันไปถามเลขาคนสนิทอีกครั้งเพื่อที่ทุกอย่างที่เขากำลังทำจะได้ไม่มีข้อผิดพลาดตามมาที่หลัง
“อีก 30 นาที ครับ” เลขาหนุ่มรีบก้มดูนาฬิกาทันที ครั้นจะถามว่าทำไมเจ้านายตนที่ใส่นาฬิกาอยู่แล้วก็ยังมาถามเวลากับตน แต่ก็คงต้องเก็บความสงสัยไว้เพราะว่าเขายังไม่อยากเปลื่ยนงานตอนนี้
“อือ…ฉันต้องการบัญชีรายรับ-รายจ่ายของบริษัทตั้งแต่ต้นปีที่แล้วเดียวนายไปขอฝ่ายบัญชีมาด้วยนะ ประชุมเสร็จฉันต้องได้” เมื่อชายหนุ่มสั่งเสร็จก็เดินเข้าห้องไปทันทีไม่แม้แต่จะรับคำกล่าวสวัสดีจากผู้ช่วยเลขาเลยด้วยซ้ำ ผู้ช่วยเลขาจึงได้แต่สงสายตาเป็นคำถามไปให้คนที่เหมือนจะรู้ดีที่สุด
“งงใช่ไหมปัท…พี่ก็งงเหมือนกัน วันนี้นายอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ตอนโทรไปเตือนการประชุมตั้งแต่เมื่อเช้า” เลขาหนุ่มหันไปคุยกับผู้ช่วยเลยขาคนสนิทที่เป็นทั้งรุ่นน้องที่มหาลัยรวมทั้งเป็นญาติของเขาด้วย
“เดียวพี่จะลงไปฝ่ายบัญชีสักหน่อย…ฝากดูนายด้วยนะเผื่อต้องการอะไร…อ่อแล้วพี่ว่าปัทลืมกาแฟคุณราฟาเอลรึเปล่า” เควินหันมาสั่งปัทมาก่อนจะเดินไปกดลิฟท์
สิ้นเสียของเควินปัทมาก็ทำท่าตกใจก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องชงกาแฟทันที เควินเห็นอย่างงั้นก็อยากหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออกเพราที่ปัทมากลัวนั้นไม่ได้เว่อร์ไปเลย เพราะเวลาที่เจ้านายโมโหมันชั่งเหมือนกับเวลาที่ประตูนรกแตกก็ไม่ปาน เมื่อคิดได้ดังนั้นเลขาหนุ่มจึงหันกดลิฟท์ย้ำอีกหลายครั้งก่อนจะสถบออกมาอย่างร้อนใจว่า “ทำไมลิฟท์มันช้าอย่างนี้วะ”
เสียงประตูห้องประชุมใหญ่ถูกเปิดเข้ามาเสียงดังโดยไม่มีการเคาะก่อนล่วงหน้าทำให้คนที่อยู่ในห้องก่อนแล้วหลายคนพร้อมใจกันหันไปที่ประตูเพื่อหาต้นต่อของผู้ที่เป็นคนเปิด เมื่อเห็นว่าเป็นประธานหนุ่มทุกคนในห้องต่างก็พากันยืนขึ้นและรอจนประธานหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งที่อยู่สูงสุดแล้วจึงค่อยๆนั่งลงตาม
“สวัสดีครับท่านประธาน/สวัสดีค่ะท่านประธาน” เสียงหัวหน้าฝ่ายต่างๆทำความเคารพประธานหนุ่มอย่างพร้อมเพียง
“ครับสวัสดีทุกคน…ผมขอเปิดการประชุมเลยแล้วกัน” บอกเสียงเรียบก่อนจะเปิดเอกสารตัวอย่างที่นำมาใช้ประกอบการประชุมไปพลางระหว่างรอการรายงานผลการทำงานที่ได้ให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลลงไปตรวจสอบพนักงาน
เสียงเคาะประตูทำให้การประชุมหยุดลงพร้อมกับการปรากฏตัวของปัทมาผู้ช่วยเลขาที่ตอนนี้เหมือนว่ากำลังตกใจกับเรื่องอะไรสักอย่างอยู่
“มีอะไรคุณปัทมา…คุณรู้ไหมว่าเราประชุมกันอยู่คุณไม่ควรเข้ามาตอนนี้” ราฟาเอลถามผู้ช่วยเลขาสาวอย่างหงุดหงิด
“ขอโทษค่ะท่านประธาน… เมื่อสักครู่มีโทรศัพท์มาจากบ้านท่านประธานค่ะ… บอกว่าตอนนี้คุณกิ่งแก้วหมดสติค่ะกำลังอยู่ในห้อง ICU ค่ะ” เธอรีบบอกถึงเรื่องที่ทำให้เธอต้องพรวดพลาดเข้ามาจนเป็นผลให้โดนกล่าวโทษจากเจ้านายขณะนี้
“อะไรนะ…คุณบอกว่าคุณแม่เข้าโรงพยาบาลงั้นเหรอ” ราฟาเอลถามผู้ช่วยเลขาซ้ำเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าหูของเขาไม่ได้ขวาดไปเอง
“ค่ะท่าน..คุณกิ่งแก้วเข้าโรงพยาบาลค่ะ” ปัทมาตอบกับทันทีเมื่อราฟาเอลถามซ้ำ เธอรู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายคงกำลังตกใจอยู่ไม่น้อยเห็นจากสีหน้าเป็นกังวลที่เห็นได้ชัดในยามนี้
“เควินโทรเรียกรถให้ฉันที…ผมขอปิดการประชุมไว้แค่นี้ก่อนนะครับ” เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็รีบหันไปสั่งเควินก่อนจะขอปิดการประชุมและวิ่งออกจากห้องไปด้วยความร้อนใจ
ม่านพระจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มิ.ย. 2557, 23:00:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มิ.ย. 2557, 23:00:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 738
| << ตอนที่ 5 คลับมหาสนุก | ตอนที่ 7 เหตุจำยอม >> |