การแต่งงานเพราะผลประโยชน์ทำให้เธอได้พบกับเขา ผู้ชายคนแรกในคืน one night stand น่าขำที่เธอตกหลุมรักชายคนนี้ทั้งที่ก่อนนั้นไม่อยากแต่งงาน และนั่นไม่ได้อยู่ในข้อตกลง แล้วเขาล่ะ...คิดกับเธออย่างไร

งานที่โพสต์ให้อ่านเป็นตัวที่ขัดเกลาแบบหยาบๆ จากตัวดราฟประมาณ 1-3 รอบนะคะ เพราะฉะนั้นหากมีข้อผิดพลาดใด หรือคำสลับ คำผิด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ และหากท่านต้องการแนะนำ หรือช่วยเหลือเรื่องใด อ้อยก็ขอขอบพระคุณจากใจเช่นกัน

ขอขอบพระคุณทุกๆ คอมเม้นท์ที่เม้นท์ไว้ด้วยนะคะ อ้อยได้อ่านแล้ว ดีใจจริงๆ ที่ท่านแวะมาทักทาย เหมือนเรามีกันและกันตลอดเวลาเนอะ (ปากหวานชวนแหวะซะงั้น 55555)

กำหนดอัพยังไม่แน่ใจค่ะ ช่วงนี้กำลังอยู่ในระยะการทำงานแบบเข้มข้นขันแข็ง (ไฟลนก้นนั่นแหละค่ะ) แต่ถ้าแว้บมาได้บ่อยๆ ก็จะมาจ้า

รักนะจ๊ะ จุ๊บๆ
อ้อย/สุชาคริยา

ปล. จริงๆ รีบมาอัพเพราะกลัวคนอ่านจะอึดอัดกับตอนที่แล้วมากไปหน่อยค่ะ เลยรีบเอาเฉลยมาแปะติดๆ กัน จะได้ไม่เครียด (^.^)

--------------------------------------------



ความอื้ออึงยังทึ้งรุมเมื่อเดินเข้ามาในตัวอาคาร ถิรมนรู้สึกถึงความไร้ค่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยพบเหตุการณ์อะไรแบบนี้สักครั้ง ยิ่งกว่าโดนตบหน้ากลางสี่แยกดั่งคำเปรียบเปรยที่เคยได้ยิน ทว่าแรงจับที่ข้อมือข้างหนึ่งจนแขนตึงทำให้ต้องหันหันมอง

“ที่พี่บอกว่าไปได้แล้วน่ะ หมายถึง ‘เรา’ ไม่ได้ความหมายว่าไล่เธอนะ” เสียงของปรมัตถ์จริงจังเช่นเดียวกับสีหน้า จ้องถิรมนตาไม่กะพริบ

เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ปรมัตถ์ไม่ยอมปล่อยมือแม้พยายามบิดให้หลุดจากการเกาะกุม ความเจ็บแปลบในใจเกิดขึ้นตลอดเวลา จนต้องรีบหันไปทางอื่นเพราะน้ำตาที่กลั้นไว้กำลังไหล ใช้มืออีกข้างเช็ดออกไปรวดเร็ว

“พี่จะไม่โกหกเธอว่าพี่ไม่รู้สึกอะไรกับการที่เราจูบกัน และมันคงไม่ดีต่อเธอมากกว่าพี่ถ้าเราไม่รีบออกมา”

ฟังคำอธิบายแล้วรู้สึกสับสน เขาเห็นเธอเป็นอะไร คิดจะทำอะไรก็ได้เหมือนของไม่มีค่าอย่างนั้นหรือ นั่งจึงทำให้มองเขานิ่งๆ

ปรมัตถ์ไม่พูด เขาก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ มือข้างหนึ่งที่ว่างยื่นมาเช็ดน้ำตา ถิรมนเอียงตัวหลบแต่ไม่พ้น จึงได้แต่หลบตาลง รับรู้เพียงมืออุ่นนุ่มของปรมัตถ์กำลังไล้แนบแก้ม เกลี่ยน้ำตาให้เหือดหาย

ยากจะบรรยายว่ารู้สึกอย่างไรกับการกระทำของเขา

“อ้าวคุณมัตถ์ มาแล้วเหรอครับ”

ปรมัตถ์เอี้ยวตัวไปมอง มือข้างหนึ่งแนบอยู่บนแก้มเธอ ปลายนิ้วของยังเขาเกลี่ยน้ำตาที่เหลือให้หมดไป เอ่ยตอบทั้งสภาพนั้นราวกับให้ความสำคัญแก่เธอมากกว่าคู่สนทนา “ไม่มาแล้วจะเห็นเหรอครับคุณธัน” พูดจบก็ใช้สองมือประคองแก้มถิรมนให้เงยขึ้น ยิ้มให้ราวกับจะเอ่ยว่าดีกันนะ ยกโทษให้เขาเถอะ เขาไม่ได้ตั้งใจพูดให้ฟังเข้าใจผิดจริงๆ แล้วจึงหันหน้าออกไป ขยับยืนคู่กับเธอ เอ่ยว่า...

“คุณธันรู้จักภรรยาผมหรือยัง” ปรมัตถ์เอ่ยอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส มือข้างหนึ่งยกขึ้นโอบไหล่ของถิรมน ก้มหน้าพูดกับเธอว่า “น้องเลิฟ นี่คุณธันวา ผู้จัดการฝ่ายช่าง” แล้วผายมือไปยังคนที่ถูกกล่าวถึง

ถิรมนยกมือไหว้ชายวัยประมาณเกือบสี่สิบปี เขาไม่อ้วน แต่ลงพุงชัดเจน “สวัสดีค่ะ ถิรมนค่ะ” เอ่ยทักทายไปก็ค่อยๆ ขยับห่างปรมัตถ์ไป

ทว่าชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยให้เธอทำอย่างใจคิด เขาขยับตาม เกาะเธอแน่นยิ่งกว่าปาท่องโก๋ที่ต้องอยู่คู่กัน มืออีกข้างซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ท่าทางสบายๆ ใบหน้ามีรอยยิ้มนิดๆ ตลอดเวลา

ธันวายิ้มกับภาพที่เห็น “ยินดีด้วยนะครับคุณมัตถ์ คุณถิรมน ผมขอโทษจริงๆ ที่วันงานไม่ได้ไปร่วมด้วย ติดไซต์งานที่ปราจีน กลับไม่ทันครับ” เขาแสดงความจริงใจผ่านสีหน้าท่าทางตามคำเอ่ย ยิ้มให้อย่างยินดี ขณะเดียวกันก็แอบมองมือของปรมัตถ์สลับกับใบหน้าของปรมัตถ์กับถิรมนเป็นระยะ

ปรมัตถ์ก้มมองคนในอ้อมแขน ส่งสัญญาณบางอย่างออกมา ซึ่งมีความหมายว่าให้ถิรมนเอ่ยตอบรับการที่ธันวาร่วมยินดี

“ขอบคุณค่ะ” พูดแล้วก็ยิ้มให้พองาม

“ขอบคุณมากครับ” ปรมัตถ์พูดตามจนรู้สึกว่าเอ่ยมาจากใจจริงๆ ตามประสาคู่แต่งงานที่รักกันหวานชื่น

นี่เขาแสดงละครได้เก่งทุกเวลาจนไม่อยากจะเชื่อ

ปรมัตถ์ปล่อยถิรมนเป็นอิสระ หญิงสาวถอยห่างออกมานิดหนึ่งอย่างไม่น่าเกลียด ทว่าปรมัตถ์กลับสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อเห็นกริยา เขาซุกสองมือไว้ในกระเป๋ากางเกง มองธันวา และพูดว่า “ไปสิคุณธัน ผมยังมีงานอีกเยอะนะ”

“ครับๆ” ธันวาละล่ำละลักตอบ สายตาที่มองถิรมนก่อนนี้จึงเบนไปทางอื่น เดินนำออกไป

“เย็นนี้เจอกันที่บ้าน” ปรมัตถ์ก้มกระซิบริมใบหูของเธอพอให้ได้ยินกันสองคน เดินตามธันวาไปทันทีโดยไม่หันกลับมา

ถิรมนไม่เข้าใจว่าปรมัตถ์คิดอะไร แต่กระนั้นก็ต้องรีบหันไปมองรอบๆ จึงเห็นว่ามีคนแอบมองอยู่จนต้องหันหลังหนี อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองเบาๆ ความหนืดเหนียวบอกให้รู้ว่าแป้งใบหน้านี้คงหมดไป หวังว่ามาสคาร่าจะไม่เลอะจนกลายเป็นหมีแพนด้าไปเสียก่อน

“คุณถิรมนคะ” พนักงานหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียก

“คะ” ถิรมนรีบลูบแก้มซ้ำๆ โดยยังหันหลังให้ หวังว่าการลูบไปลูบมาจะเกลี่ยแป้งให้เบาบาง ไม่เป็นคราบให้รู้ว่าก่อนนี้ทำอะไรมา กะว่าคงเจือจางไม่มีคราบระดังหนึ่งจึงหันไปมอง ยิ้มให้คนเรียก

“เชิญทางนี้ค่ะ” หล่อนผายมือและยิ้มให้เธอ

ถิรมนยิ้มขอบคุณและพยักหน้ารับ เดินผ่านกระจกก็ต้องแอบเล็ง โชคดีว่าหน้าตาไม่เลอะสักเท่าไหร่ แป้งอาจจะหายไปหรือบางลงเท่านั้น แต่ที่ทำให้เกร็งก็คือดูเหมือนจะเป็นจุดสนใจเมื่อเข้ามาถึง ห้องนี้เต็มไปด้วยโต๊ะทำงานขนาดใหญ่และโต๊ะเขียนแบบ ถิรมนเดินตามหญิงสาวคนเมื่อครู่ไม่ห่าง สังเกตว่าชุดทำงานของพนักงานหญิงในอาคารนี้มักสวมกางเกง ไม่ใช่กระโปรง ต่างจากอาคารสำนักงานใหญ่ แสดงว่าลักษณะงานต้องใช้ความคล่องตัวหรือไม่คงออกพื้นที่ตลอดเวลา

สิ่งหนึ่งที่ถิรมนเห็นชัดก็คือการพูดจาทักทายระหว่างกัน พวกเขาดูเป็นกันเอง ไม่อึดอัดเหมือนพนักงานในตึกฝั่งนู้นเลย

“คุณปภาวีโทรมาบอกไว้แล้ว เอกสารตามนี้นะคะ”

ถิรมนรับแฟ้มมาถือเอาไว้ มองอีกฝ่าย “มีแค่แฟ้มเดียวเหรอคะ”

“ค่ะ” หล่อนยืนยัน แสดงสีหน้าเหมือนจะถามว่าเธอมีอะไรหรือเปล่า

“ถ้าอย่างนั้น” ถิรมนยิ้มแห้งๆ “ไปนะคะ”

“ค่ะ”

ทันทีที่อีกฝ่ายตอบรับ ถิรมนก็เดินออกมา มองแฟ้มกระดาษในมือที่พาเธอมาเจอเหตุการณ์สารพัดในเวลาไม่กี่นาที อยากโทษนักเจ้านี่ว่าเป็นต้นเหตุ แต่ใจกลับประหวัดคิดถึงปรมัตถ์ไปเสียได้ เขาช่างเอาแต่ใจตัวเองเหลือเกิน

และเมื่อคิดถึงจูบนั้น คิดถึงการโอบกอด และข้อความทิ้งท้าย ใบหน้าก็เหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด อารมณ์ของเธอแปรปรวนเหลือเกิน ปรับตัวแทบไม่ทันกับแต่ละเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -

สุชาคริยา

จำนวนการเข้าชม : 2129

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery