เสน่หาภรรยาครึ่งปี
เสน่หาภรรยาครึ่งปี โดย กันต์ระพี
เดิมชื่อกรงรักวิมานร้อน
เธอ..ถูกหลอกขายให้ชายแปลกหน้า
เขา...ต้องการแค่ภรรยาครึ่งปี
เพียงความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน
เขาก็ต้องการหล่อนทั้งตัวและหัวใจ แต่จะทำฉันใด...
เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วนเท่านั้น วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book
เดิมชื่อกรงรักวิมานร้อน
เธอ..ถูกหลอกขายให้ชายแปลกหน้า
เขา...ต้องการแค่ภรรยาครึ่งปี
เพียงความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน
เขาก็ต้องการหล่อนทั้งตัวและหัวใจ แต่จะทำฉันใด...
เปิดให้ทดลองอ่านบางส่วนเท่านั้น วางจำหน่ายในรูปแบบ e-book
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตัวอย่างเนื้อเรื่อง
ที่โต๊ะอาหารภายในคฤหาสน์ดีแลนด์ พิมพ์ลดานั่งเขี่ยอาหารที่อยู่ในจานตรงหน้า ไม่ได้นึกอยากจะแตะต้องเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่ากลิ่นหอมของมันจะยวนยั่วให้น้ำลายสอชวนให้ลิ้มลองมากเพียงใด ซึ่งอากัปกิริยาดังกล่าวก็ทำให้ดีแลนด์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามอดที่จะถามขึ้นไม่ได้
“ไม่หิวเหรอเบบี๋?”
ดีแลนด์วางมีดกับส้อมลงแล้วยกผ้าสีขาวสะอาดตาที่พาดอยู่บนตักขึ้นเช็ดปาก พลางหยิบแก้วไวน์มายกดื่ม ทอดสายตามองพิมพ์ลดา อดนึกชมในใจไม่ได้ว่าเวลาที่หล่อนไม่แต่งหน้าก็ดูสวยไปอีกแบบ
เขาไม่เสียดายเงินสดห้าล้านที่จ่ายให้กับผู้ชายที่ชื่อภูมินทร์เลยสักนิด หลังจากได้ยินหมอนั่นพยายามเร่ขายพิมพ์ลดาให้กับพวกบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเปิดตัวบริษัทฯ ในเครือ แค่เห็นหล่อนแวบแรกไกลๆ ก็รู้ว่าสวย แต่ไม่นึกว่าจะสวยหวานไปทั้งตัวและไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน
“ฉันกลับได้หรือยัง”
“กลับไปไหน? อยากบอกนะว่าบ้าน เพราะตั้งแต่นี้ต่อไปคฤหาสน์หลังนี้คือบ้านของคุณ”
“คุณพูดอะไรของคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็มากเกินพอแล้ว แล้วยังจะมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันอีกเหรอ ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณ ฉันมีพ่อ มีแม่ มีงานที่ต้องทำ มีคนรักที่ต้องกลับไปหา”
“ที่คุณพูดมาทั้งหมด ผมก็พอรับอยู่หรอกนะ เว้นอยู่เรื่องเดียว ไอ้คนรักเฮงซวยของคุณ...จะไปสนใจมันทำไม” ชายหนุ่มแกว่งแก้วไวน์ที่อยู่ในมือเล่น ไม่ได้ใส่ใจที่จะมองคู่สนทนาเสียด้วยซ้ำ
“มิสเตอร์ดีแลนด์! ระวังคำพูดของคุณด้วย ถึงฉันจะมีอะไรกับคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมาดูถูกคนรักของฉันได้” พิมพ์ลดาตวาดกร้าว ไม่พอใจในคำพูดของเขาเลยสักนิด
“คุณจะปกป้องไอ้คนสารเลวนั่นไปทำไม ทั้งที่มันขายคุณให้กับผม!” ดีแลนด์กระแทกแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ ตวัดสายตามองหญิงสาว ก่อนจะกดยิ้มมุมปากราวจะเยาะในคำพูดนั้น
“ไม่จริง...คุณโกหก! ภูไม่มีวันทำอย่างนั้น เขาไม่มีวันทำกับฉันอย่างนั้นเด็ดขาด”
“ถ้าไม่เชื่อก็ตามมา”
ดีแลนด์ไม่ได้พูดเปล่า หากแต่ลุกจากเก้าอี้มาดึงมือหญิงสาว พาเดินจากห้องอาหารผ่านห้องโถงกว้าง ตรงไปยังปีกซ้ายของตัวคฤหาสน์อันเป็นห้องนอนของเขาที่อยู่ติดชายหาด โดยไม่สนใจว่าหล่อนจะเอะอะโวยวายหรือบริภาษเขาตลอดทาง
“นี่! จะพาฉันไปไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ...ปล่อยสิ ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า!”
ดีแลนด์เหวี่ยงร่างบางไปบนเตียงกว้าง ก่อนจะกระชากลิ้นชักโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียงหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาแล้วโยนไปตรงหน้าหญิงสาว
“เอา...ดูซะ! ดูให้เต็มตา”
พิมพ์ลดาหยิบซองเอกสารมาเปิดดู ก็จำได้ว่ามันคือสัญญาที่หล่อนเซ็นต่อหน้าเขา วันนั้นหล่อนไม่ได้อ่านเสียด้วยซ้ำ เพราะเชื่อคำพูดของภูมินทร์ แต่พอได้อ่านผ่านตาในวันนี้ก็ช็อกจนพูดไม่ออก เพราะเนื้อความในนั้นระบุว่าหล่อนยินยอมพร้อมใจที่จะทำสัญญาแต่งงานกับดีแลนด์ โดยมีเงื่อนไขว่าเขาจะต้องจ่ายเงินจำนวนห้าล้านให้กับภูมินทร์
“ภู...”
พิมพ์ลดาพึมพำออกมาเสียงเบาหวิว น้ำตารินไหลออกมาไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงว่าคนรักที่คบหาดูใจกันมาเกือบสองปีจะทำกันได้ถึงเพียงนี้ เสียแรงที่รักและไว้วางใจเขามาโดยตลอด แต่ภูมินทร์กลับลวงหลอกหล่อนมาขายให้ชายแปลกหน้า
“รู้แล้วสินะว่าผมพูดจริง และนี่คือเหตุผลที่คุณต้องอยู่ที่นี่”
“แต่ฉันถูกหลอก ฉันไม่ได้เต็มใจจะเซ็นสัญญาฉบับนี้”
“ผมไม่สน ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว อาทิตย์หน้าเราจะบินไปแต่งงานกันที่โบสถ์ในอังกฤษ”
แม้จะนึกสงสาร แต่ดีแลนด์ก็จำต้องตัดใจพูดออกไป เพราะเขาเองก็มีความจำเป็นที่จะต้องหาผู้หญิงสักคนมาแต่งงานให้เร็วที่สุด เพื่อใช้เป็นหลักฐานว่าเขาสามารถดูแลชาร์ลอตบุตรสาวเพียงคนเดียวได้เป็นอย่างดี ก่อนที่รีเบคก้าอดีตภรรยาของเขาจะยื่นเรื่องต่อศาลขอเป็นผู้ดูแลแทน
ใช่ว่าหลังจากหย่าขาดจากภรรยา ดีแลนด์จะไม่มีผู้หญิงอื่นผ่านเข้ามาในชีวิต แต่พวกผู้หญิงเหล่านั้นล้วนแต่จะจ้องจับเขา เพราะเห็นแก่ทรัพย์สินและเงินทองที่มากมาย หากแต่งงานด้วยก็คงสะบัดไม่หลุด ซึ่งดีแลนด์ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น
เวลานี้เขาต้องการผู้หญิงสักคน...จะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องเลิกลากันได้โดยง่ายและไม่มีข้อผูกมัดใดๆ เพื่อจะขจัดปัญหาระหว่างเขากับรีเบคก้าให้สิ้นสุดลง และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจซื้อพิมพ์ลดาด้วยจำนวนเงินห้าล้านจากภูมินทร์
“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ ฉันจะหนี ได้ยินไหมว่าฉันจะหนี!”
“ก็เอาสิ! ถ้าคิดว่าจะหนีไปจากเกาะนี้ได้...ก็เอาเลยเบบี๋ แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะว่าที่นี่ฉลามชุม ตอนที่ผมพบศพคุณ มันอาจจะไม่สวยสักเท่าไหร่”
“เกาะอย่างนั้นเหรอ?” พิมพ์ลดาหน้าเสีย พึมพำออกมาเบาๆ ราวกับรำพึงกับตนเอง ทำให้คนที่กำลังจะก้าวออกจากห้องหันกลับมามอง พลางกดยิ้มมุมปากราวกับจะเยาะความคิดตื้นๆ ของหล่อน
“ใช่ เกาะส่วนตัวของผมเอง ผมซื้อไว้ตอนที่มาเปิดสาขาใหม่ที่อินโดนีเซีย”
“อินโดนีเซีย นี่ก็หมายความว่า...”
“ใช่....ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย อย่าคิดหนีให้มันเหนื่อยเลย เพราะมันไม่มีวันที่จะเป็นไปได้” ดีแลนด์ชิงพูดขึ้นก่อนแล้วหมุนตัวกลับตั้งท่าจะเดินออก แต่ก็ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“เดี๋ยว...แล้วถ้าฉันยอมแต่งงานกับคุณล่ะ คุณจะปล่อยฉันกลับเมืองไทยไหม”
“แน่นอนเบบี๋ เราจะอยู่ด้วยกันแค่ครึ่งปีเท่านั้น”
ดีแลนด์ไม่ได้หันกลับมามองเสียด้วยซ้ำ พูดจบ...เขาก็ก้าวออกจากห้องไป ปล่อยให้พิมพ์ลดาส่งสายตามองตามแผ่นหลังกว้าง ระบายลมหายใจออกมาช้าๆ คิดไม่ตกด้วยจนหนทาง
“ไม่หิวเหรอเบบี๋?”
ดีแลนด์วางมีดกับส้อมลงแล้วยกผ้าสีขาวสะอาดตาที่พาดอยู่บนตักขึ้นเช็ดปาก พลางหยิบแก้วไวน์มายกดื่ม ทอดสายตามองพิมพ์ลดา อดนึกชมในใจไม่ได้ว่าเวลาที่หล่อนไม่แต่งหน้าก็ดูสวยไปอีกแบบ
เขาไม่เสียดายเงินสดห้าล้านที่จ่ายให้กับผู้ชายที่ชื่อภูมินทร์เลยสักนิด หลังจากได้ยินหมอนั่นพยายามเร่ขายพิมพ์ลดาให้กับพวกบรรดาแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเปิดตัวบริษัทฯ ในเครือ แค่เห็นหล่อนแวบแรกไกลๆ ก็รู้ว่าสวย แต่ไม่นึกว่าจะสวยหวานไปทั้งตัวและไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน
“ฉันกลับได้หรือยัง”
“กลับไปไหน? อยากบอกนะว่าบ้าน เพราะตั้งแต่นี้ต่อไปคฤหาสน์หลังนี้คือบ้านของคุณ”
“คุณพูดอะไรของคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็มากเกินพอแล้ว แล้วยังจะมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันอีกเหรอ ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณ ฉันมีพ่อ มีแม่ มีงานที่ต้องทำ มีคนรักที่ต้องกลับไปหา”
“ที่คุณพูดมาทั้งหมด ผมก็พอรับอยู่หรอกนะ เว้นอยู่เรื่องเดียว ไอ้คนรักเฮงซวยของคุณ...จะไปสนใจมันทำไม” ชายหนุ่มแกว่งแก้วไวน์ที่อยู่ในมือเล่น ไม่ได้ใส่ใจที่จะมองคู่สนทนาเสียด้วยซ้ำ
“มิสเตอร์ดีแลนด์! ระวังคำพูดของคุณด้วย ถึงฉันจะมีอะไรกับคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมาดูถูกคนรักของฉันได้” พิมพ์ลดาตวาดกร้าว ไม่พอใจในคำพูดของเขาเลยสักนิด
“คุณจะปกป้องไอ้คนสารเลวนั่นไปทำไม ทั้งที่มันขายคุณให้กับผม!” ดีแลนด์กระแทกแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ ตวัดสายตามองหญิงสาว ก่อนจะกดยิ้มมุมปากราวจะเยาะในคำพูดนั้น
“ไม่จริง...คุณโกหก! ภูไม่มีวันทำอย่างนั้น เขาไม่มีวันทำกับฉันอย่างนั้นเด็ดขาด”
“ถ้าไม่เชื่อก็ตามมา”
ดีแลนด์ไม่ได้พูดเปล่า หากแต่ลุกจากเก้าอี้มาดึงมือหญิงสาว พาเดินจากห้องอาหารผ่านห้องโถงกว้าง ตรงไปยังปีกซ้ายของตัวคฤหาสน์อันเป็นห้องนอนของเขาที่อยู่ติดชายหาด โดยไม่สนใจว่าหล่อนจะเอะอะโวยวายหรือบริภาษเขาตลอดทาง
“นี่! จะพาฉันไปไหน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ...ปล่อยสิ ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า!”
ดีแลนด์เหวี่ยงร่างบางไปบนเตียงกว้าง ก่อนจะกระชากลิ้นชักโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียงหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาแล้วโยนไปตรงหน้าหญิงสาว
“เอา...ดูซะ! ดูให้เต็มตา”
พิมพ์ลดาหยิบซองเอกสารมาเปิดดู ก็จำได้ว่ามันคือสัญญาที่หล่อนเซ็นต่อหน้าเขา วันนั้นหล่อนไม่ได้อ่านเสียด้วยซ้ำ เพราะเชื่อคำพูดของภูมินทร์ แต่พอได้อ่านผ่านตาในวันนี้ก็ช็อกจนพูดไม่ออก เพราะเนื้อความในนั้นระบุว่าหล่อนยินยอมพร้อมใจที่จะทำสัญญาแต่งงานกับดีแลนด์ โดยมีเงื่อนไขว่าเขาจะต้องจ่ายเงินจำนวนห้าล้านให้กับภูมินทร์
“ภู...”
พิมพ์ลดาพึมพำออกมาเสียงเบาหวิว น้ำตารินไหลออกมาไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงว่าคนรักที่คบหาดูใจกันมาเกือบสองปีจะทำกันได้ถึงเพียงนี้ เสียแรงที่รักและไว้วางใจเขามาโดยตลอด แต่ภูมินทร์กลับลวงหลอกหล่อนมาขายให้ชายแปลกหน้า
“รู้แล้วสินะว่าผมพูดจริง และนี่คือเหตุผลที่คุณต้องอยู่ที่นี่”
“แต่ฉันถูกหลอก ฉันไม่ได้เต็มใจจะเซ็นสัญญาฉบับนี้”
“ผมไม่สน ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้หมดแล้ว อาทิตย์หน้าเราจะบินไปแต่งงานกันที่โบสถ์ในอังกฤษ”
แม้จะนึกสงสาร แต่ดีแลนด์ก็จำต้องตัดใจพูดออกไป เพราะเขาเองก็มีความจำเป็นที่จะต้องหาผู้หญิงสักคนมาแต่งงานให้เร็วที่สุด เพื่อใช้เป็นหลักฐานว่าเขาสามารถดูแลชาร์ลอตบุตรสาวเพียงคนเดียวได้เป็นอย่างดี ก่อนที่รีเบคก้าอดีตภรรยาของเขาจะยื่นเรื่องต่อศาลขอเป็นผู้ดูแลแทน
ใช่ว่าหลังจากหย่าขาดจากภรรยา ดีแลนด์จะไม่มีผู้หญิงอื่นผ่านเข้ามาในชีวิต แต่พวกผู้หญิงเหล่านั้นล้วนแต่จะจ้องจับเขา เพราะเห็นแก่ทรัพย์สินและเงินทองที่มากมาย หากแต่งงานด้วยก็คงสะบัดไม่หลุด ซึ่งดีแลนด์ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น
เวลานี้เขาต้องการผู้หญิงสักคน...จะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องเลิกลากันได้โดยง่ายและไม่มีข้อผูกมัดใดๆ เพื่อจะขจัดปัญหาระหว่างเขากับรีเบคก้าให้สิ้นสุดลง และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจซื้อพิมพ์ลดาด้วยจำนวนเงินห้าล้านจากภูมินทร์
“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ ฉันจะหนี ได้ยินไหมว่าฉันจะหนี!”
“ก็เอาสิ! ถ้าคิดว่าจะหนีไปจากเกาะนี้ได้...ก็เอาเลยเบบี๋ แต่ขอเตือนไว้ก่อนนะว่าที่นี่ฉลามชุม ตอนที่ผมพบศพคุณ มันอาจจะไม่สวยสักเท่าไหร่”
“เกาะอย่างนั้นเหรอ?” พิมพ์ลดาหน้าเสีย พึมพำออกมาเบาๆ ราวกับรำพึงกับตนเอง ทำให้คนที่กำลังจะก้าวออกจากห้องหันกลับมามอง พลางกดยิ้มมุมปากราวกับจะเยาะความคิดตื้นๆ ของหล่อน
“ใช่ เกาะส่วนตัวของผมเอง ผมซื้อไว้ตอนที่มาเปิดสาขาใหม่ที่อินโดนีเซีย”
“อินโดนีเซีย นี่ก็หมายความว่า...”
“ใช่....ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย อย่าคิดหนีให้มันเหนื่อยเลย เพราะมันไม่มีวันที่จะเป็นไปได้” ดีแลนด์ชิงพูดขึ้นก่อนแล้วหมุนตัวกลับตั้งท่าจะเดินออก แต่ก็ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อน้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“เดี๋ยว...แล้วถ้าฉันยอมแต่งงานกับคุณล่ะ คุณจะปล่อยฉันกลับเมืองไทยไหม”
“แน่นอนเบบี๋ เราจะอยู่ด้วยกันแค่ครึ่งปีเท่านั้น”
ดีแลนด์ไม่ได้หันกลับมามองเสียด้วยซ้ำ พูดจบ...เขาก็ก้าวออกจากห้องไป ปล่อยให้พิมพ์ลดาส่งสายตามองตามแผ่นหลังกว้าง ระบายลมหายใจออกมาช้าๆ คิดไม่ตกด้วยจนหนทาง
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ค. 2557, 15:26:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ค. 2557, 10:35:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 2205
| << ตัวอย่างเนื้อเรื่อง | ตัวอย่างเนื้อเรื่อง >> |
นักอ่านเหนียวหนึบ 15 ก.ค. 2557, 14:06:54 น.
หุๆๆๆ เวลาหกเดือน มันน้อยไปนะ ว่าไหม 555
หุๆๆๆ เวลาหกเดือน มันน้อยไปนะ ว่าไหม 555