เลห์รัก fool in love
เรื่องราวรักหลอกๆของวิลักษณ์สาวใช้ในบ้านสุดแสบของบ้านอัศวกุล
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
Tags: รัก,โรแมนติก,คอมเมดี้
ตอน: แมวไม่อยู่หนูร่าเริง
วันต่อมา ณ บ้านอัศวกุล
ตระกูลอัศวกุล เป็นกระกูลผู้ดีเก่า ปัจจุบันมีธุรกิจส่วนตัวที่ใหญ่มากและเป็นที่รู้จักในหมู่มาก
ของสังคมไฮโซและนักธุรกิจ
"คุณหนูขาาาา ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะคะ คุณหนู คุณหนู" ลักษณ์เคาะประตูเรียกคนในห้อง
"โอ๊ยยย รู้แล้ว รู้แล้ว รู้แล้ว"
หญิงสาวผู้น่ารักลุกมาจากที่่นอนในอาการงัวเงียอย่างมาก ตะโกนโวยวายใส่คนด้านนอก
แกร๊ก เสียงเปิดประตูของห้องหญิงสาว ที่เปิดออกมาเจอหน้าคนด้านนอกที่เคาะประตูเรียก
เธออยู่ในสภาพผมยุ่งกระเซอะกระเซิงกับชุดนอนสีลายน่ารักๆ
"นี่ลักษณ์ เธอจะทำเกินหน้าที่ไปแล้วนะ วันนี้วันหยุดฉัน เธอจะปลุกฉันมาทำไมแต่เช้ากันห๊ะ"
หญิงสาวบ่นใส่ลักษณ์อยู่หน้าห้อง
"ก็ คุณผู้หญิงบอกว่าจะพาคุณหนู ไปหาคู่หมั้นของคุณหนูหนะคะ" ลักษณ์ยิ้มหวานใส่เธอ
"อีกแล้วหรอเนี่ย นี่เธอเชื่อไหมว่าฉันยังไม่เจอคู่หมั้นอะไรนั่นของฉันเลยซักครั้ง"
หญิงสาวยังบ่นต่อ
"ทำไมหล่ะคะ" ลักษณ์ถามเพราะความอยากรู้
"ก็ ตอนที่ฉันไป ก็บอกว่าอยู่ต่างประเทศยังไม่กลับ แค่ให้ไปทำความรู้จักพ่อแม่เขาไว้ก่อน"
"อ๋อ งั้นคุณหนูรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวลักษณ์เตรียมชุดให้ค่ะ"
ลักษณ์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปเตรียมชุดให้เธอ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
..........................................................................................................................
คุณหญิงวิไล เดินออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นรถของคนคุ้นเคยมาจอดที่หน้าบ้านของตัวเอง
"อ่าวคุณหญิงรัตนา มาแล้วหรอค่ะ"
"สวัสดีค่ะคุณหญิงวิไล ไม่เจอกันนานสบายดีนะคะ" คุณหญิงรัตนาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม
"สบายดีค่ะ" คุณหญิงวิไลยิ้มรับ
"สวัสดีค่ะคุณน้า" ศินารา หรือหนูนา ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงรัตนา ยกมือไหว้ทำความเคารพ
"ไหว้พระเถอะลูก งั้นเข้าบ้านกันดีกว่าเนาะ" คุณหญิงเอ่ยเชิญชวนเข้าไปในบ้าน
จากนั้นคุณหญิงวิไลก็พามานั่งเล่นที่ห้องรับแขก พร้อมกับมีคนรับใช้มาเสริฟ์น้ำเพื่อต้อนรับ
"เอ่อ ว่าแต่วันนี้คุณเมรุจไม่อยู่หรอค่ะ" คุณหญิงรัตนาเอ่ยถามไถ่
"อ่อ ขานั้นเขางานเยอะหนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาว่างๆ เอะอะๆ ก็เข้าบริษัท"
คุณหญิงวิไลพูดพร้อมกับหัวเราะให้เป็นเรื่องขบขัน
"เอ้ เห็นคุณบอกว่าลูกชายคุณกลับมาจากต่างประเทศตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่ค่ะ"
คุณหญิงรัตนาถามด้วยความสงสัย
"อ่ะ เอ่อ เรื่องนั้นหรอค่ะ มีเหตุฉุกเฉินนิดหน่อยหนะค่ะ ทำให้เลื่อนไฟลท์ไปก่อนหนะคะ"
"งั้นหรอค่ะ อ่าวแล้วยังงี้จะกลับเมื่อไหร่หล่ะค่ะ"
"อ่อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เจ้าธี นั้นพูดกับดิฉันไว้แล้วค่ะ"
"ขอเวลาเคลียร์บางอย่างก่อน หากเคลียร์เรียบร้อยแล้วจะแต่งกับหนูนาทันที"
คุณหญิงวิไลเล่าให้ฟัง
"จริงหรอค่ะ ดิฉันไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหมค่ะ"
"ไจริงค่ะ เจ้าธีบอกว่าขอเวลาอีก 3 เดือนเท่านั้นค่ะ"
ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานและรอยยิ้มอย่างคนสนิทสนมกันตลอด
แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกับยิ้มไม่ออกเมื่อรู้ว่าฝ่ายชายยอมแต่งงานแล้ว
แท้จริงๆแล้วเธอแค่หวังให้ฝ่ายชายนั้นปฏิเสธเธอเพราะเธอเองก็ไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเลย
-------------------------------------------------------------------------------------
ที่ห้างสรรพสินค้า
วิลักษณ์ ใส่ชุดกระโปรงสีฟ้าน่ารักพร้อมกระเป๋าใบเก๋ ผมลอนสวย ทั้งการแต่งหน้าที่พอดีพองาม
ทำให้เธอนั้นดูสวยเป็นธรรมชาติอย่างมาก เธอเดินไปรอบห้างด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย มีสง่าราศรี
จากนั้นเธอหาเดินดูของสวยๆงามๆไปทั่ว จนกระทั่งไปสะดุดที่ร้านสร้อยเพชรร้านหนึ่ง เธอจึงเดินเข้าไปดู
สายตาของเธอที่มองเพชรสีขาวเป็นประกายระยิบระยับ ด้วยความสนใจ
"สนใจหรอครับ" ชายหนุ่มรูปร่างดี ใบหน้าคม สูงขาว ก้มหน้ามาถามเธอที่กำลังดูสร้อยเพชรด้วยความสนใจ
ลักษณ์เงยหน้าขึ้นมาจากการจ้องดูสร้อย ก็ตะลึงในความหล่อของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเธอก็ตื่นจากภวังค์ความหล่อของชายคนนั้นก็พูดกับเขาว่า "อะ อ่อ ค่ะ ก็สวยดีนะคะ"
"งั้นหรอครับ คุณนี่ตาถึงจังเลยนะครับ เพชรชุดนี้เป็นชุดล่าสุดของทางร้านเลยนะครับ" ชายหนุ่มเริ่มสนทนาต่อ
"อะ อ่อค่ะ แต่ฉันว่ามันแพงไปหนะคะ" ลักษณ์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าซีด เพราะเธอเห็นราคาแล้ว
"ไม่นะครับ ดูจากการแต่งตัวคุณแล้ว ชุดคุณก็ราคาเกือบๆเท่ากับเพชรชุดนี้เลยนะครับ"
ชายหนุ่มไล่ตามองชุดของเธอ
"เอ่อ อ่อ อ้อใช่ค่ะ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แพงหรอกค่ะ"
"แต่ฉันไม่อยากใช้เงินเปลืองหนะคะ คุณหญิงแม่ชอบบ่นหนะคะ"
แถไปได้นะฉัน เขาไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร
"งั้นหรอครับ แหม่คุณนี่ดีจังเลยนะครับ" ชายหนุ่มยิ้มหวานใส่
"อ่อค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวสิครับ คุณชื่ออะไรครับ" ชายหนุ่มเรียกไว้
"อ่อ เอ่อ ฉันชื่อ...เอ่อชื่อวิลักษณ์ค่ะ" เธอยิ้มให้นิดๆ
"อ่อครับคุณวิลักษณ์ ผมกวีครับหรือเรียกว่าวีเฉยๆก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อทักทาย
วิลักษณ์จับมือเพื่อทักทายตามมารยาทด้วยอาการเขินอายนิดๆในความหล่อของเขา
"เอ่อ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ"
วิลักษณ์เอ่ยขอตัว พร้อมกับเดินหลบออกมา อร๊ายย นี่แหล่ะเทพบุตรของฉัน ใบหน้าอันแดงก่ำ
จากการเขินอายและรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ ทำให้เธอเดินไปโดยไม่ทันได้ระวังคนด้านหน้าเลย
"โอ๊ยยย" เธออุทานออกมาด้วยความเจ็บเมื่อรู้สึกได้ว่าถูกชนกับใครคนนึง จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่ามีน้ำสีแดงกระเด็นมาใส่ชุดของเธอ
"อ๊าย นี่คุณ เดินประสาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เห้นไหมชุดฉันเลอะหมดแล้ว"
เธอโวยวายใส่คนข้างหน้า
"นี่คุณ พูดมันให้ดีๆนะ คุณเองนั่นแหล่ะที่เดินมาชนผมเอง ผมยืนของผมอยู่ตรงนี้เฉยๆ
คุณนั่นแหล่ะที่ไม่มองทางเอง" ชายหนุ่มเถียงเธอกลับอย่างไม่พอใจ
"เอ่อ ถึงงั้นก็เหอะ แต่คุณทำชุดฉันเปื้อนคุณต้องรับผิดชอบ" ลักษณ์เอ่ยต่อว่าเขา
"ได้ไงหล่ะ ทำไมผมต้องรับผิดชอบหล่ะ ผมไม่ได้เป็นคนทำซะหน่อย" ชายหนุ่มทำไม่รู้ไม่ชี้
"นี่คุณ ได้ คุณจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม"
ลักษณ์ทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก จึงโผเข้ากอดชายหนุ่มพร้อมตะโกนดังไปทั่วห้าง
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ไอ้โรคจิตนี่มันลวนลามฉัน ช่วยด้วยค่ะ"
ชายหนุ่มพยายามสลัดเธอออก แต่เธอก็เกาะเหมือนปลิงไม่ยอมปล่อย ทำให้เขารู้สึกอายเมื่อ
เริ่มมีคนมองเยอะขึ้น เยอะขึ้น
เขาทำตัวไม่ถูกจึงตัดสินใจกระซิบกับเธอเบาๆว่า "โอเค โอเค ผมจะรับผิดชอบชุดคุณ"
ลักษณ์รุดออกจากกอดทันทีพร้อมกับยิ้มเจ้าเลห์ใส่เขา
"จะให้รับผิดชอบยังไงหล่ะ" เขาทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
"คุณต้องซื้อชุดใหม่ให้ฉัน แล้วก็ต้องเหมือนเดิมด้วย โอเค๊"
ลักษณ์พูดพร้อมทำสัญลักษณ์โอเคอย่างทะเล้น
"แล้วไอ้ชุดคุณนี่มันราคาเท่าไหร่หล่ะ"
"ถ้าแค่ชุดก็.....45,000 บาทถ้วน"
"ห๊าาา นี่ชุดคุณทำมาจากทองคำหรือไง ทำไมมันถึงแพงขนาดนี้"
ชายหนุ่มทำสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินค่าชุด
"จะทำมาจากอะไร คุณก็ต้องซื้อ เข้าใจ๊"
"ไม่หล่ะ ผมไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก ผมว่าคุณเอาไปซักจะดีกว่านะ"
เขาพูดพร้อมหาทางออกใหม่ให้เธอ
"ไม่ได้ นายต้องรับผิดชอบ" เธอตวาดใส่เขาเสียงดัง
"ไม่" เขาทำเสียงแข็งใส่เธอ
เธอจึงเข้าไปกอดเขาแบบเดิมเพื่อให้เขารับผิดชอบชุดนั่น
"ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย ไอ้นี่มันโรคจิตค่ะ มันจะลวนลามฉัน"
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" กวีเดินตรงดิ่งเข้ามาตามเสียงที่ดังไปทั่วห้าง
ลักษณ์หันมากำลังจะพูดก็ต้องตกใจที่เป็นเทพบุตรสุดหล่อของเธอเมื่อกี๊นั่นเอง
"อ่าวคุณวิลักษณ์ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" กวีเอ่ยทักทายเมื่อจำเธอได้
"อ่ะเอ่อ คือว่า ผู้ชายคนนี้เขาทำน้ำแดงเลอะชุดชั้นแล้วจะไม่รับผิดชอบค่ะ"
เธอทำเสียงเรียบๆเพื่อให้ดูดี
"นี่คณ ก็ชุดคุณมันแพงขนาดนี้ ผมไม่มีปัญญาซื้อให้ใหม่หรอก" ชายหนุ่มเอ่ยเถียงต่อ
"เอ่อ งั้นเอาอย่างนี้ละกัน ชุดนี่เดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ ส่วนนายก็ขอโทษคุณผู้หญิงซะ"
กวีหันมาเอ่ยบอกเธอ
"จะดีหรอค่ะ มันไม่ใช่ธุระอะไรของคุณเลย" ลักษณ์ทำสีหน้าจืดๆเพราะเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง" กวีเอ่ยปลอบให้เธอสบายใจ
"ก็ได้ งั้นคุณก็ขอโทษฉันสิ" ลักษณ์หันมาบ่นใส่เขา
"ขอโทษ" เขาพูดห้วนๆอย่างไม่พอใจ
"งั้นคุณวิลักษณ์ไปทางโน้นเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องชุดให้"
กวีทำทีประคองพาเธอเดินไปอีกทางหนึ่่ง
"ค่ะ" วิลักษณ์พยักหน้า และหันมายิ้มหน้าทะเล้นใส่อีกคนอย่างพอใจ
ชายหนุ่มยืนมองอยู่ด้านหลัง รู้สึกไม่พอใจมากกับความเจ้าเลห์ของเธอ และส่ายหัวเบาๆ
ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ตระกูลอัศวกุล เป็นกระกูลผู้ดีเก่า ปัจจุบันมีธุรกิจส่วนตัวที่ใหญ่มากและเป็นที่รู้จักในหมู่มาก
ของสังคมไฮโซและนักธุรกิจ
"คุณหนูขาาาา ตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะคะ คุณหนู คุณหนู" ลักษณ์เคาะประตูเรียกคนในห้อง
"โอ๊ยยย รู้แล้ว รู้แล้ว รู้แล้ว"
หญิงสาวผู้น่ารักลุกมาจากที่่นอนในอาการงัวเงียอย่างมาก ตะโกนโวยวายใส่คนด้านนอก
แกร๊ก เสียงเปิดประตูของห้องหญิงสาว ที่เปิดออกมาเจอหน้าคนด้านนอกที่เคาะประตูเรียก
เธออยู่ในสภาพผมยุ่งกระเซอะกระเซิงกับชุดนอนสีลายน่ารักๆ
"นี่ลักษณ์ เธอจะทำเกินหน้าที่ไปแล้วนะ วันนี้วันหยุดฉัน เธอจะปลุกฉันมาทำไมแต่เช้ากันห๊ะ"
หญิงสาวบ่นใส่ลักษณ์อยู่หน้าห้อง
"ก็ คุณผู้หญิงบอกว่าจะพาคุณหนู ไปหาคู่หมั้นของคุณหนูหนะคะ" ลักษณ์ยิ้มหวานใส่เธอ
"อีกแล้วหรอเนี่ย นี่เธอเชื่อไหมว่าฉันยังไม่เจอคู่หมั้นอะไรนั่นของฉันเลยซักครั้ง"
หญิงสาวยังบ่นต่อ
"ทำไมหล่ะคะ" ลักษณ์ถามเพราะความอยากรู้
"ก็ ตอนที่ฉันไป ก็บอกว่าอยู่ต่างประเทศยังไม่กลับ แค่ให้ไปทำความรู้จักพ่อแม่เขาไว้ก่อน"
"อ๋อ งั้นคุณหนูรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวลักษณ์เตรียมชุดให้ค่ะ"
ลักษณ์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปเตรียมชุดให้เธอ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
..........................................................................................................................
คุณหญิงวิไล เดินออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นรถของคนคุ้นเคยมาจอดที่หน้าบ้านของตัวเอง
"อ่าวคุณหญิงรัตนา มาแล้วหรอค่ะ"
"สวัสดีค่ะคุณหญิงวิไล ไม่เจอกันนานสบายดีนะคะ" คุณหญิงรัตนาเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม
"สบายดีค่ะ" คุณหญิงวิไลยิ้มรับ
"สวัสดีค่ะคุณน้า" ศินารา หรือหนูนา ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงรัตนา ยกมือไหว้ทำความเคารพ
"ไหว้พระเถอะลูก งั้นเข้าบ้านกันดีกว่าเนาะ" คุณหญิงเอ่ยเชิญชวนเข้าไปในบ้าน
จากนั้นคุณหญิงวิไลก็พามานั่งเล่นที่ห้องรับแขก พร้อมกับมีคนรับใช้มาเสริฟ์น้ำเพื่อต้อนรับ
"เอ่อ ว่าแต่วันนี้คุณเมรุจไม่อยู่หรอค่ะ" คุณหญิงรัตนาเอ่ยถามไถ่
"อ่อ ขานั้นเขางานเยอะหนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาว่างๆ เอะอะๆ ก็เข้าบริษัท"
คุณหญิงวิไลพูดพร้อมกับหัวเราะให้เป็นเรื่องขบขัน
"เอ้ เห็นคุณบอกว่าลูกชายคุณกลับมาจากต่างประเทศตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่ค่ะ"
คุณหญิงรัตนาถามด้วยความสงสัย
"อ่ะ เอ่อ เรื่องนั้นหรอค่ะ มีเหตุฉุกเฉินนิดหน่อยหนะค่ะ ทำให้เลื่อนไฟลท์ไปก่อนหนะคะ"
"งั้นหรอค่ะ อ่าวแล้วยังงี้จะกลับเมื่อไหร่หล่ะค่ะ"
"อ่อ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เจ้าธี นั้นพูดกับดิฉันไว้แล้วค่ะ"
"ขอเวลาเคลียร์บางอย่างก่อน หากเคลียร์เรียบร้อยแล้วจะแต่งกับหนูนาทันที"
คุณหญิงวิไลเล่าให้ฟัง
"จริงหรอค่ะ ดิฉันไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหมค่ะ"
"ไจริงค่ะ เจ้าธีบอกว่าขอเวลาอีก 3 เดือนเท่านั้นค่ะ"
ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานและรอยยิ้มอย่างคนสนิทสนมกันตลอด
แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกับยิ้มไม่ออกเมื่อรู้ว่าฝ่ายชายยอมแต่งงานแล้ว
แท้จริงๆแล้วเธอแค่หวังให้ฝ่ายชายนั้นปฏิเสธเธอเพราะเธอเองก็ไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเลย
-------------------------------------------------------------------------------------
ที่ห้างสรรพสินค้า
วิลักษณ์ ใส่ชุดกระโปรงสีฟ้าน่ารักพร้อมกระเป๋าใบเก๋ ผมลอนสวย ทั้งการแต่งหน้าที่พอดีพองาม
ทำให้เธอนั้นดูสวยเป็นธรรมชาติอย่างมาก เธอเดินไปรอบห้างด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย มีสง่าราศรี
จากนั้นเธอหาเดินดูของสวยๆงามๆไปทั่ว จนกระทั่งไปสะดุดที่ร้านสร้อยเพชรร้านหนึ่ง เธอจึงเดินเข้าไปดู
สายตาของเธอที่มองเพชรสีขาวเป็นประกายระยิบระยับ ด้วยความสนใจ
"สนใจหรอครับ" ชายหนุ่มรูปร่างดี ใบหน้าคม สูงขาว ก้มหน้ามาถามเธอที่กำลังดูสร้อยเพชรด้วยความสนใจ
ลักษณ์เงยหน้าขึ้นมาจากการจ้องดูสร้อย ก็ตะลึงในความหล่อของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นเธอก็ตื่นจากภวังค์ความหล่อของชายคนนั้นก็พูดกับเขาว่า "อะ อ่อ ค่ะ ก็สวยดีนะคะ"
"งั้นหรอครับ คุณนี่ตาถึงจังเลยนะครับ เพชรชุดนี้เป็นชุดล่าสุดของทางร้านเลยนะครับ" ชายหนุ่มเริ่มสนทนาต่อ
"อะ อ่อค่ะ แต่ฉันว่ามันแพงไปหนะคะ" ลักษณ์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าซีด เพราะเธอเห็นราคาแล้ว
"ไม่นะครับ ดูจากการแต่งตัวคุณแล้ว ชุดคุณก็ราคาเกือบๆเท่ากับเพชรชุดนี้เลยนะครับ"
ชายหนุ่มไล่ตามองชุดของเธอ
"เอ่อ อ่อ อ้อใช่ค่ะ จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แพงหรอกค่ะ"
"แต่ฉันไม่อยากใช้เงินเปลืองหนะคะ คุณหญิงแม่ชอบบ่นหนะคะ"
แถไปได้นะฉัน เขาไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร
"งั้นหรอครับ แหม่คุณนี่ดีจังเลยนะครับ" ชายหนุ่มยิ้มหวานใส่
"อ่อค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวสิครับ คุณชื่ออะไรครับ" ชายหนุ่มเรียกไว้
"อ่อ เอ่อ ฉันชื่อ...เอ่อชื่อวิลักษณ์ค่ะ" เธอยิ้มให้นิดๆ
"อ่อครับคุณวิลักษณ์ ผมกวีครับหรือเรียกว่าวีเฉยๆก็ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อทักทาย
วิลักษณ์จับมือเพื่อทักทายตามมารยาทด้วยอาการเขินอายนิดๆในความหล่อของเขา
"เอ่อ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ"
วิลักษณ์เอ่ยขอตัว พร้อมกับเดินหลบออกมา อร๊ายย นี่แหล่ะเทพบุตรของฉัน ใบหน้าอันแดงก่ำ
จากการเขินอายและรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ ทำให้เธอเดินไปโดยไม่ทันได้ระวังคนด้านหน้าเลย
"โอ๊ยยย" เธออุทานออกมาด้วยความเจ็บเมื่อรู้สึกได้ว่าถูกชนกับใครคนนึง จากนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่ามีน้ำสีแดงกระเด็นมาใส่ชุดของเธอ
"อ๊าย นี่คุณ เดินประสาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เห้นไหมชุดฉันเลอะหมดแล้ว"
เธอโวยวายใส่คนข้างหน้า
"นี่คุณ พูดมันให้ดีๆนะ คุณเองนั่นแหล่ะที่เดินมาชนผมเอง ผมยืนของผมอยู่ตรงนี้เฉยๆ
คุณนั่นแหล่ะที่ไม่มองทางเอง" ชายหนุ่มเถียงเธอกลับอย่างไม่พอใจ
"เอ่อ ถึงงั้นก็เหอะ แต่คุณทำชุดฉันเปื้อนคุณต้องรับผิดชอบ" ลักษณ์เอ่ยต่อว่าเขา
"ได้ไงหล่ะ ทำไมผมต้องรับผิดชอบหล่ะ ผมไม่ได้เป็นคนทำซะหน่อย" ชายหนุ่มทำไม่รู้ไม่ชี้
"นี่คุณ ได้ คุณจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม"
ลักษณ์ทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก จึงโผเข้ากอดชายหนุ่มพร้อมตะโกนดังไปทั่วห้าง
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ไอ้โรคจิตนี่มันลวนลามฉัน ช่วยด้วยค่ะ"
ชายหนุ่มพยายามสลัดเธอออก แต่เธอก็เกาะเหมือนปลิงไม่ยอมปล่อย ทำให้เขารู้สึกอายเมื่อ
เริ่มมีคนมองเยอะขึ้น เยอะขึ้น
เขาทำตัวไม่ถูกจึงตัดสินใจกระซิบกับเธอเบาๆว่า "โอเค โอเค ผมจะรับผิดชอบชุดคุณ"
ลักษณ์รุดออกจากกอดทันทีพร้อมกับยิ้มเจ้าเลห์ใส่เขา
"จะให้รับผิดชอบยังไงหล่ะ" เขาทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
"คุณต้องซื้อชุดใหม่ให้ฉัน แล้วก็ต้องเหมือนเดิมด้วย โอเค๊"
ลักษณ์พูดพร้อมทำสัญลักษณ์โอเคอย่างทะเล้น
"แล้วไอ้ชุดคุณนี่มันราคาเท่าไหร่หล่ะ"
"ถ้าแค่ชุดก็.....45,000 บาทถ้วน"
"ห๊าาา นี่ชุดคุณทำมาจากทองคำหรือไง ทำไมมันถึงแพงขนาดนี้"
ชายหนุ่มทำสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินค่าชุด
"จะทำมาจากอะไร คุณก็ต้องซื้อ เข้าใจ๊"
"ไม่หล่ะ ผมไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอก ผมว่าคุณเอาไปซักจะดีกว่านะ"
เขาพูดพร้อมหาทางออกใหม่ให้เธอ
"ไม่ได้ นายต้องรับผิดชอบ" เธอตวาดใส่เขาเสียงดัง
"ไม่" เขาทำเสียงแข็งใส่เธอ
เธอจึงเข้าไปกอดเขาแบบเดิมเพื่อให้เขารับผิดชอบชุดนั่น
"ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย ไอ้นี่มันโรคจิตค่ะ มันจะลวนลามฉัน"
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" กวีเดินตรงดิ่งเข้ามาตามเสียงที่ดังไปทั่วห้าง
ลักษณ์หันมากำลังจะพูดก็ต้องตกใจที่เป็นเทพบุตรสุดหล่อของเธอเมื่อกี๊นั่นเอง
"อ่าวคุณวิลักษณ์ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" กวีเอ่ยทักทายเมื่อจำเธอได้
"อ่ะเอ่อ คือว่า ผู้ชายคนนี้เขาทำน้ำแดงเลอะชุดชั้นแล้วจะไม่รับผิดชอบค่ะ"
เธอทำเสียงเรียบๆเพื่อให้ดูดี
"นี่คณ ก็ชุดคุณมันแพงขนาดนี้ ผมไม่มีปัญญาซื้อให้ใหม่หรอก" ชายหนุ่มเอ่ยเถียงต่อ
"เอ่อ งั้นเอาอย่างนี้ละกัน ชุดนี่เดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ ส่วนนายก็ขอโทษคุณผู้หญิงซะ"
กวีหันมาเอ่ยบอกเธอ
"จะดีหรอค่ะ มันไม่ใช่ธุระอะไรของคุณเลย" ลักษณ์ทำสีหน้าจืดๆเพราะเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง" กวีเอ่ยปลอบให้เธอสบายใจ
"ก็ได้ งั้นคุณก็ขอโทษฉันสิ" ลักษณ์หันมาบ่นใส่เขา
"ขอโทษ" เขาพูดห้วนๆอย่างไม่พอใจ
"งั้นคุณวิลักษณ์ไปทางโน้นเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องชุดให้"
กวีทำทีประคองพาเธอเดินไปอีกทางหนึ่่ง
"ค่ะ" วิลักษณ์พยักหน้า และหันมายิ้มหน้าทะเล้นใส่อีกคนอย่างพอใจ
ชายหนุ่มยืนมองอยู่ด้านหลัง รู้สึกไม่พอใจมากกับความเจ้าเลห์ของเธอ และส่ายหัวเบาๆ
ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
kongkang เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2557, 00:12:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2557, 00:12:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 804
| << จุดเริ่มต้นแห่งความวุ่นวาย (มันกำลังจะเกิดขึ้น) | วิธีทำความรู้จักหลอกๆ >> |