เลห์รัก fool in love
เรื่องราวรักหลอกๆของวิลักษณ์สาวใช้ในบ้านสุดแสบของบ้านอัศวกุล
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
ที่มักจะชอบแอบเอาชุดของเจ้านายตัวเองมาใส่และโกหกใครๆว่าเป็นลูกคุณหนูไฮโซ
ความวุ่นวายของวิลักษณ์ที่ก่อขึ้นนั้นจะจบลงอย่างไร เมื่อมีหนุ่มไฮโซมาแอบชอบเธอ
เพราะคิดว่าเธอนั้นเป็นลูกคุณหนูจริงๆ งานนี้วิลักษณ์จะทำยังไง
โปรดติดตามไปด้วยกันนะคะ
นิยายเรื่องนี้แต่ง 2 เว็บนะคะ ผู้แต่งเป็นคนเดียวกัน
ติดตามการอัพเดตได้ทั้งสองเว็บเลยค่ะ
ทั้งเว็บนี้และเว็บขีดเขียนนะคะ
http://www.keedkean.com/member.html?id=12767
ตามลิงค์นี้เลยนะคะ เป็นเว็บหลักของนักเขียนเองค่ะ
Tags: รัก,โรแมนติก,คอมเมดี้
ตอน: วิธีทำความรู้จักหลอกๆ
ติ๊ดด ตี๊ดดด เสียงมือถือของชายหนุ่มดังขึ้น
"ฮัลโหล"
"ไอ้ธี นี่แกอยู่ไหนว่ะ พวกฉันมารอแกนานแล้วนะ" เสียงปลายสายโวยวาย
"อ่อ คือเมื่อกี๊ เกิดเรื่องนิดหน่อยว่ะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ"
ชายหนุ่มรีบวางสายทันที แล้วตรงดิ่งไปยังร้านอาหารที่นัดเพื่อนของเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้
"โทษทีว่ะ เมื่อกี๊เกิดเรื่องนิดหน่อย" ชายหนุ่มเดินเข้ามาร้านอาหารพร้อมกับทักทายเพื่อนๆทันที
"เกิดอะไรขึ้นว่ะ" เพื่อนเขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อ้อ ก็เจอพวกประสาทไม่ดี เดินชนฉัน แล้วก็โวยวายให้ฉันรับผิดชอบ" เขาส่ายหน้าเบาๆ
"เอ่อ แบบนี้ก็มีด้วย" เพื่อนเขาหัวเราะนิดๆ
"ว่าแต่แกนัดพวกฉันมาทำไมว่ะ วันนี้แกมีนัดกับคู่หมั้นแกไม่ใช่หรอ" เพื่อนอีกคนเอ่ยถามเขาต่อ
"ก็ฉันยังไม่อยากเจอคู่หมั้นฉันนะสิ ฉันต้องทำความรู้จักกับเธอก่อน" พาธียิ้มเจ้าเลห์นิด
"ยังไงว่ะ" เพือนเขาทำหน้าสงสัยแล้วมองมาที่เขาพร้อมๆกัน
"ฉันก็จะปลอมตัวเข้าไปทำงานที่บ้านเธอหนะสิ และที่ฉันนัดพวกแกมาที่นี่ก็เพื่อที่จะมาบอกเรื่องนี้แหล่ะ"
"เห้ยย นี่แกต้องทำขนาดนั้นเลยหรอว่ะ มันไม่ยุ่งยากไปหน่อยหรอไอ้ธี"
"ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าเธอเป็นคนยังไงก็แค่นั้นเอง ฉะนั้นเรื่องนี้พวกแกต้องปิดเป็นความลับนะ"
"เออๆโอเคๆ"
พาธีและเพื่อนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานในร้านอาหาร พวกเขาเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
ตั้งแต่สมัยมัธยมพาธีจึงไว้ใจพวกเขามาก
ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้า
"นี่ค่ะ ชุดที่คุณต้องการ" พนักงานหญิงสาวยื่นชุดที่เหมือนกันกับชุดวิลักษณ์ใส่ ให้ดู
"แบบเดียวกันเลยใช่ไหมครับ" กวีถามพนักงาน
"อ่อใช่ค่ะ ชุดนี้เป็นล๊อตเดียวกับที่คุณผู้หญิงใส่และทางร้านเหลือแค่ชุดเดียวค่ะ"
"งั้นตกลงเอาชุดนี้ละกันครับ"
"ยังไง ฉันก็ขอบคุณ คุณกวีมากๆนะคะ" วิลักษณ์หันมายิ้มให้นิดๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับเรื่องเล็กน้อย ผมว่าคุณวิลักษณ์เปลี่ยนชุดหน่อยดีไหมครับ"
กวีหันมาบอกเพราะเห็นว่าชุดเธอเลอะมาก
"เอ่อ คือว่า...." วิลักษณ์ไม่รู้จะบอกอะไรเพราะเธอไม่มีปัญญาซื้อชุดใหม่ใส่หรอก
อีกอย่างเธอก็ไม่อยากเสี่ยงใส่ชุดที่เขาซื้อให้ใหม่เพราะกลัวเกิดอุบัตเหตุอีก
"งั้นเอาอย่างนี้ครับ คุณวิลักษณ์อยากได้ชุดไหนเลือกเลย เดี๋ยวผมซื้อให้เองครับ"
"มะ มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" วิลักษณ์ปฏิเสธทันทีเพราะเกรงใจเขา
"เอาเถอะน่าครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ" กวีพยายามตื้อเธอให้ใจอ่อน
"เอ่อ คือว่า จริงๆแล้วคุณหญิงแม่จำกัดเงินดิฉันหนะคะ ก็เลยซื้อของพวกนี้ไม่ได้หนะคะ"
เอ้า เอาเข้าไปแถไปได้
"ครับ ผมเข้าใจ งั้นผมซื้อให้คุณเองละกันนะครับ เชิญเลือกเลยครับ" กวียิ้มรับอย่างเข้าใจเธอ
"เอ่อ งั้น ฉันต้องขอบคุณ คุณกวีอีกครั้งนะคะ"
"เอาเป็นว่าคราวหน้าถ้ามีโอกาสฉันจะเลี้ยงข้าวคุณแทนละกันค่ะ"
เอิ่มเลี้ยงข้าว พูดไปงั้นๆแหล่ะ คงไม่ได้เจอกันอีกหรอกมั้ง เฮ้อออ
จากนั้นวิลักษณ์ก็เดินเลือกดูเสื้อผ้า พร้อมกับเปลี่ยนเรียบร้อยในทันที
"ห๊าาา นี่หกโมงแล้วหรอเนี่ย" เธอตะโกนขึ้นดังๆในใจ
ตายแล้วฉันต้องรีบกลับบ้านแล้ว ขืนคุณหนูกลับมามีหวังถูกจับได้แน่ๆ
ท่าทีร้อนรนของวิลักษณ์หลังจากที่ดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
"เอ่อ คุณกวีค่ะ คือดิฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วหล่ะคะ ป่านนี้คุณหญิงแม่เป็นห่วงแย่แล้ว"
เวลารีบร้อนอย่างนี้ยังจะมาคุณหญิงมง คุณหญิงแม่อีก แต่ก็เอาน่าเพื่อความดูดี
"งั้นหรอครับ ให้ผมไปส่งดีไหมครับ" กวีเอ่ยถาม
"ไม่" เธอขึ้นเสียงดังโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะเบาลงทันที
"มะ มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเอารถมาหนะคะ"
"อ่อครับ งั้นคุณวิลักษณ์รีบกลับบ้านเถอะครับ"
"งั้นฉันขอตัวก่อนละกันนะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ" วิลักษณ์ยิ้มให้เพราะรู้สึกผิดนิดๆ
"ครับ ไม่เป็นไรครับ ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ" กวีเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานของเขา
จากนั้นวิลักษณ์ก็เดินหันหลังออกมาจากร้านเสื้อพร้อมกับถุงผ้าที่เขาซื้อให้
และเมื่อเธอเดินออกมาไกลจนมองไม่เขาแล้ว เธอก็รีบใส่เกียร์ม้า วิ่งไปด้วยความเร็วทันที
"แท็กซี่ แท็กซี่" เธอตะโกนเรียกแท็กซี่พร้อมกับโบกมือเรียกอย่างร้อนรน
"พี่ ไปตามที่อยู่นี่เลยนะ ด่วนๆเลย" วิลักษณ์เข้ามานั่งด้วยความไวพร้อมยื่นกระดาษที่อยู่ให้คนขับรถ
จากนั้นแท็กซี่ก็ขับรถออกไปจากห้างโดยทันที แต่ก็ดันมาติดไฟแดงอีก
ยิ่งทำให้วิลักษณ์หงุดหงิดหนักกว่าเดิม วิลักษณ์มองซ้ายมองขวาก็เห็นวินมอไซด์มาจอด
เทียบข้างก็นึกอะไรบ้างอย่างจากนั้นก็ไม่รอช้า
"อ่ะนี่พี่ ค่าแท็กซ๊่" เธอยื่นเงินให้หนึ่งร้อยบาทพร้อมกับเปิดประตูออกมาจากรถทันที
เธอขึ้นไปคร่อมนั่งท้ายมอไซด์คันนั้นทันที พร้อมบอกคนขับว่า
"พี่ ไปส่งที่ลาดพร้าว ซอย5 นะ ด่วนๆเลย"
วินมอเตอร์ไซด์ก็พาเธอซิ่งหลบซ้ายหลบขวา ไปมาด้วยความว่องไว ไปซอยโน่นซอยนี่
จนกระทั่งมาถึงที่หน้าบ้านพอดี เธอจึงรีบจ่ายค่ารถทันที พร้อมกับลงมาจากรถด้วยความรีบร้อน
ให้ตายสิถ้าคุณกวีเห็นฉันในสภาพนี้จะเป็นยังไงนะ
เธอจับดูผมที่กระเซอะกระเซิงจากการนั่งรถมอเตอร์ไซด์มา
จากนั้นเธอแอบย่องๆเข้าไปในบ้านเพื่อไม่ให้ใครเห็นจนมาถึงเรือนคนใช้
เธอรีบเข้าไปในห้องแล้วเปลี่ยนชุดของคนรับใช้ทันที
"ฮัลโหล"
"ไอ้ธี นี่แกอยู่ไหนว่ะ พวกฉันมารอแกนานแล้วนะ" เสียงปลายสายโวยวาย
"อ่อ คือเมื่อกี๊ เกิดเรื่องนิดหน่อยว่ะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ"
ชายหนุ่มรีบวางสายทันที แล้วตรงดิ่งไปยังร้านอาหารที่นัดเพื่อนของเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้
"โทษทีว่ะ เมื่อกี๊เกิดเรื่องนิดหน่อย" ชายหนุ่มเดินเข้ามาร้านอาหารพร้อมกับทักทายเพื่อนๆทันที
"เกิดอะไรขึ้นว่ะ" เพื่อนเขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อ้อ ก็เจอพวกประสาทไม่ดี เดินชนฉัน แล้วก็โวยวายให้ฉันรับผิดชอบ" เขาส่ายหน้าเบาๆ
"เอ่อ แบบนี้ก็มีด้วย" เพื่อนเขาหัวเราะนิดๆ
"ว่าแต่แกนัดพวกฉันมาทำไมว่ะ วันนี้แกมีนัดกับคู่หมั้นแกไม่ใช่หรอ" เพื่อนอีกคนเอ่ยถามเขาต่อ
"ก็ฉันยังไม่อยากเจอคู่หมั้นฉันนะสิ ฉันต้องทำความรู้จักกับเธอก่อน" พาธียิ้มเจ้าเลห์นิด
"ยังไงว่ะ" เพือนเขาทำหน้าสงสัยแล้วมองมาที่เขาพร้อมๆกัน
"ฉันก็จะปลอมตัวเข้าไปทำงานที่บ้านเธอหนะสิ และที่ฉันนัดพวกแกมาที่นี่ก็เพื่อที่จะมาบอกเรื่องนี้แหล่ะ"
"เห้ยย นี่แกต้องทำขนาดนั้นเลยหรอว่ะ มันไม่ยุ่งยากไปหน่อยหรอไอ้ธี"
"ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่าเธอเป็นคนยังไงก็แค่นั้นเอง ฉะนั้นเรื่องนี้พวกแกต้องปิดเป็นความลับนะ"
"เออๆโอเคๆ"
พาธีและเพื่อนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานในร้านอาหาร พวกเขาเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
ตั้งแต่สมัยมัธยมพาธีจึงไว้ใจพวกเขามาก
ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้า
"นี่ค่ะ ชุดที่คุณต้องการ" พนักงานหญิงสาวยื่นชุดที่เหมือนกันกับชุดวิลักษณ์ใส่ ให้ดู
"แบบเดียวกันเลยใช่ไหมครับ" กวีถามพนักงาน
"อ่อใช่ค่ะ ชุดนี้เป็นล๊อตเดียวกับที่คุณผู้หญิงใส่และทางร้านเหลือแค่ชุดเดียวค่ะ"
"งั้นตกลงเอาชุดนี้ละกันครับ"
"ยังไง ฉันก็ขอบคุณ คุณกวีมากๆนะคะ" วิลักษณ์หันมายิ้มให้นิดๆ
"ไม่เป็นไรหรอกครับเรื่องเล็กน้อย ผมว่าคุณวิลักษณ์เปลี่ยนชุดหน่อยดีไหมครับ"
กวีหันมาบอกเพราะเห็นว่าชุดเธอเลอะมาก
"เอ่อ คือว่า...." วิลักษณ์ไม่รู้จะบอกอะไรเพราะเธอไม่มีปัญญาซื้อชุดใหม่ใส่หรอก
อีกอย่างเธอก็ไม่อยากเสี่ยงใส่ชุดที่เขาซื้อให้ใหม่เพราะกลัวเกิดอุบัตเหตุอีก
"งั้นเอาอย่างนี้ครับ คุณวิลักษณ์อยากได้ชุดไหนเลือกเลย เดี๋ยวผมซื้อให้เองครับ"
"มะ มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" วิลักษณ์ปฏิเสธทันทีเพราะเกรงใจเขา
"เอาเถอะน่าครับ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ" กวีพยายามตื้อเธอให้ใจอ่อน
"เอ่อ คือว่า จริงๆแล้วคุณหญิงแม่จำกัดเงินดิฉันหนะคะ ก็เลยซื้อของพวกนี้ไม่ได้หนะคะ"
เอ้า เอาเข้าไปแถไปได้
"ครับ ผมเข้าใจ งั้นผมซื้อให้คุณเองละกันนะครับ เชิญเลือกเลยครับ" กวียิ้มรับอย่างเข้าใจเธอ
"เอ่อ งั้น ฉันต้องขอบคุณ คุณกวีอีกครั้งนะคะ"
"เอาเป็นว่าคราวหน้าถ้ามีโอกาสฉันจะเลี้ยงข้าวคุณแทนละกันค่ะ"
เอิ่มเลี้ยงข้าว พูดไปงั้นๆแหล่ะ คงไม่ได้เจอกันอีกหรอกมั้ง เฮ้อออ
จากนั้นวิลักษณ์ก็เดินเลือกดูเสื้อผ้า พร้อมกับเปลี่ยนเรียบร้อยในทันที
"ห๊าาา นี่หกโมงแล้วหรอเนี่ย" เธอตะโกนขึ้นดังๆในใจ
ตายแล้วฉันต้องรีบกลับบ้านแล้ว ขืนคุณหนูกลับมามีหวังถูกจับได้แน่ๆ
ท่าทีร้อนรนของวิลักษณ์หลังจากที่ดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
"เอ่อ คุณกวีค่ะ คือดิฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วหล่ะคะ ป่านนี้คุณหญิงแม่เป็นห่วงแย่แล้ว"
เวลารีบร้อนอย่างนี้ยังจะมาคุณหญิงมง คุณหญิงแม่อีก แต่ก็เอาน่าเพื่อความดูดี
"งั้นหรอครับ ให้ผมไปส่งดีไหมครับ" กวีเอ่ยถาม
"ไม่" เธอขึ้นเสียงดังโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะเบาลงทันที
"มะ มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเอารถมาหนะคะ"
"อ่อครับ งั้นคุณวิลักษณ์รีบกลับบ้านเถอะครับ"
"งั้นฉันขอตัวก่อนละกันนะคะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ" วิลักษณ์ยิ้มให้เพราะรู้สึกผิดนิดๆ
"ครับ ไม่เป็นไรครับ ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ" กวีเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานของเขา
จากนั้นวิลักษณ์ก็เดินหันหลังออกมาจากร้านเสื้อพร้อมกับถุงผ้าที่เขาซื้อให้
และเมื่อเธอเดินออกมาไกลจนมองไม่เขาแล้ว เธอก็รีบใส่เกียร์ม้า วิ่งไปด้วยความเร็วทันที
"แท็กซี่ แท็กซี่" เธอตะโกนเรียกแท็กซี่พร้อมกับโบกมือเรียกอย่างร้อนรน
"พี่ ไปตามที่อยู่นี่เลยนะ ด่วนๆเลย" วิลักษณ์เข้ามานั่งด้วยความไวพร้อมยื่นกระดาษที่อยู่ให้คนขับรถ
จากนั้นแท็กซี่ก็ขับรถออกไปจากห้างโดยทันที แต่ก็ดันมาติดไฟแดงอีก
ยิ่งทำให้วิลักษณ์หงุดหงิดหนักกว่าเดิม วิลักษณ์มองซ้ายมองขวาก็เห็นวินมอไซด์มาจอด
เทียบข้างก็นึกอะไรบ้างอย่างจากนั้นก็ไม่รอช้า
"อ่ะนี่พี่ ค่าแท็กซ๊่" เธอยื่นเงินให้หนึ่งร้อยบาทพร้อมกับเปิดประตูออกมาจากรถทันที
เธอขึ้นไปคร่อมนั่งท้ายมอไซด์คันนั้นทันที พร้อมบอกคนขับว่า
"พี่ ไปส่งที่ลาดพร้าว ซอย5 นะ ด่วนๆเลย"
วินมอเตอร์ไซด์ก็พาเธอซิ่งหลบซ้ายหลบขวา ไปมาด้วยความว่องไว ไปซอยโน่นซอยนี่
จนกระทั่งมาถึงที่หน้าบ้านพอดี เธอจึงรีบจ่ายค่ารถทันที พร้อมกับลงมาจากรถด้วยความรีบร้อน
ให้ตายสิถ้าคุณกวีเห็นฉันในสภาพนี้จะเป็นยังไงนะ
เธอจับดูผมที่กระเซอะกระเซิงจากการนั่งรถมอเตอร์ไซด์มา
จากนั้นเธอแอบย่องๆเข้าไปในบ้านเพื่อไม่ให้ใครเห็นจนมาถึงเรือนคนใช้
เธอรีบเข้าไปในห้องแล้วเปลี่ยนชุดของคนรับใช้ทันที
kongkang เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2557, 00:14:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2557, 00:14:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 844
| << แมวไม่อยู่หนูร่าเริง | มาสมัครงานครับ >> |