หัวใจ...error
ฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นคืนกลับมา เขาพยายามที่จะยื้อยุดความรักไว้สุดแรงเท่าที่จะทำได้ ทว่า...เมื่อออมทองได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตของเขา ผู้หญิงที่เก่งแต่ปากคนนี้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของเขานั้นเปลี่ยนไป...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 2
ฟ้าครามหย่อนจดหมายลงตู้ไปรษณีย์ด้วยท่าทางเงียบขรึม เขาไม่อยากจะนับว่า
จดหมายที่ส่งไปนั้นเป็นฉบับที่เท่าไหร่ แม้ว่าจะผ่านมาแล้วถึงสองปีเขาก็ยังทำแบบเดิม
ไม่เคยเปลี่ยน นั่นคือทุกวันศุกร์เขาจะขับเรือสปีดโบ๊ทจากเกาะมาบนฝั่งเพื่อที่จะส่ง
จดหมายเล่าเรื่องต่างๆ ให้คนปลายทางได้รับทราบทุกอาทิตย์โดยที่เขาไม่เคยได้รับ
การตอบกลับจากผู้รับปลายทางเลยสักครั้ง แต่นั่นมันไม่สำคัญ...เขาแค่อยากให้เธอ
รับรู้ว่า เขาสามารถทำได้และจะทำอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะยอมรับและเห็น
ถึงความรักของเขาที่มีให้อย่างไม่เสื่อมคลาย ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินไปตาม
แผงที่เป็นร้านขายของแห้งจากทะเลซึ่งมีร้านเปิดมากมายเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว รวม
ทั้งเสียงกรุ๊งกริ๊งจากเปลือกหอยยามเมื่อต้องลม ฟังแล้วรู้สึกสบายและผ่อนคลาย แต่
สำหรับเขามันเป็นเรื่องปกติเพราะบ้านพักของเขาแต่ละหลังนั้นประดับประดาไปด้วย
เปลือกหอยเหล่านี้ทั้งนั้น
“นาย นายคราม” เสียงหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น ทำให้เขาหันกลับมามองต้น
เสียงทันที
“....” เขามองหน้ากลมแป้นที่ฉีกยิ้มกว้างด้วยแววตาสงสัยก่อนจะปรับสายตา
เป็นปกติเมื่อจำได้ “ป้านิด”
“ใช่จ้ะ นี่จ้ะ” ป้านิดยิ้มแล้วยื่นของอย่างหนึ่งให้เขา ซึ่งเขารับโดยอัตโนมัติพลาง
มองถุงพลาสติกที่มองออกว่ามีปลาหมึกแห้งอยู่ในถุงนั้น จากสายตามองแล้วน่าจะไม่
ต่ำกว่ากิโล “ปลาหมึกไข่แดดเดียว ป้าทำเองเลย”
“เท่าไหร่ล่ะป้า” เขาเอ่ยถามราคาพร้อมกับเตรียมหยิบเงินให้ แต่เจ้าตัวกลับส่าย
หน้าผลักมือเขาออกไป
“ไม่จ้ะ นายคราม ทุกอย่างที่ป้าทำให้นายยังไม่สามารถทดแทนที่นายพาไอ้
เปี๊ยกไปหาหมอในเมืองได้เลย” ป้านิดบอกด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง
“อย่าคิดอย่างนั้นเลย” เขาบอกยิ้มๆ นึกถึงวันที่เขาขับรถพาเด็กชายตัวเล็กไป
โรงพยาบาลในเมืองขณะที่ฝนตกหนักจนแทบไม่เห็นทาง หมอที่รักษาบอกว่าโชคดีที่
พามาทัน เพราะเปี๊ยกเป็นไข้เลือดออกต้องรักษาเป็นการด่วน “แล้วนี่เจ้าตัวแสบไป
ไหนล่ะ” เขาเอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ
“วิ่งเล่นกับพวกอยู่ตรงนู้นแน่ะ” ป้านิดบอกพลางชี้ไปทางท่าเรือที่มีเรือเทียบท่า
อยู่เพียงไม่กี่ลำ เขาเห็นเด็กชายหลายคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจสิ่ง
รอบข้างซึ่งหนึ่งในนั้นคือเจ้าเปี๊ยก เขายิ้มนิดๆ ทำให้ใบหน้าคมเข้มนั้นดูอ่อนโยนซึ่ง
น้อยคนนักจะได้เห็น
“ขอบใจนะป้า ฉันต้องไปล่ะ ถ้าช้ากว่าเดี๋ยวเรือเทียบท่าเยอะแล้วจะออก
ลำบาก” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังเรือสปีดโบ๊ทสีขาวที่มีชื่อ
รีสอร์ทอยู่ทางด้านข้างพลางนึกขึ้นมาได้ว่าเขาจะต้องสั่งของสดบางอย่างที่นักท่อง
เที่ยวกลุ่มหนึ่งต้องการเพิ่มเติมเป็นกรณีพิเศษ ชายหนุ่มส่ายหน้ากับความขี้ลืมของตัว
เองก่อนจะหันกลับไปทางเดิมที่เดินจากมาแต่ทว่า....กระดาษที่เขาจดรายละเอียดมา
นั้นอยู่ในเรือ ให้มันได้อย่างนี้สิ...เขาหันหลังกลับเดินตรงไปยังเรืออย่างรวดเร็ว
หญิงสาวร่างโปร่งบางยืนหลบแดดตามร่มเงาของเรือลำใหญ่ที่เทียบท่าอยู่เคียง
ข้างเรือเร็วของฟ้าครามรีสอร์ท ซึ่งเธอคิดว่าเรือลำนี้ต้องเป็นเรือของรีสอร์ทที่เธอได้
จองบ้านพักไว้ ใจของเธออยากจะไปนั่งรอในเรือมากกว่าที่จะมายืนหลบๆ ซ่อนๆ
อย่างนี้ แต่อะไรบางอย่างบอกกับตัวเองว่า...เธอควรยืนรอตรงนี้จนกว่าจะได้พบ
พนักงานของรีสอร์ทจะดีกว่า...ออมทองเม้มปากแน่น ใบหน้ารูปไข่นั้นบูดบึ้งอย่างไม่
สบอารมณ์ ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนนั้นเจิดจ้าด้วยความขุ่นเคือง แก้มขาว
เริ่มแดงจัดขึ้นเรื่อยๆ เพราะความร้อนและอบอ้าวของอากาศโดยรอบ เธอเพ่งสายตา
มองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงเลสีเข้มกับเสื้อกล้ามสีขาวที่ก้าวยาวๆ ลงเรือฟ้า
ครามรีสอร์ทด้วยท่าทางเร่งรีบ
“ช้าจริงๆ เลย รู้มั้ยว่าฉันมานั่งคอยตั้งนานแล้ว” เธอโวยวายเสียงแหลมด้วย
ความไม่พอใจ
“...” ฟ้าครามหยุดชะงัก หันหาต้นเสียงทันที ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงตัวเล็ก ยืนเท้าเอว
มองหน้าเขาด้วยแววตาเอาเรื่องโดยมีเป้และกระเป๋าเดินทางวางกองอยู่ที่เท้า เขาขมวด
คิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร...ทำไมถึงมายืนจ้องหน้าเขาอย่างนี้ ถ้า
สายตาที่มองเขานั้นเป็นไฟ ป่านนี้เขาคงไหม้เป็นตอตะโกแล้ว
“มองอะไร รีบๆ ออกเรือได้แล้ว ดูสิ...นี่มันกี่โมงแล้ว คอยดูนะ ถ้าฉันไปถึงรีสอร์ทเมื่อ
ไหร่ นายเจอดีแน่ ฉันจะฟ้องเจ้าของรีสอร์ทว่านายทำให้ฉันยืนคอยจนขาจะแข็ง
ตายอยู่แล้ว” เธอต่อว่าด้วยความโมโห ยิ่งสายตาคมเข้มจ้องมองมาอย่างไม่สำนึกผิด
ยิ่งทำให้เธอทวีความโกรธมากขึ้น
“คุณพูดกับผมหรือเปล่า” เขาย้อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ก็มีแค่นายกับฉันเท่านั้น จะให้ฉันพูดกับใครล่ะ” เธอโต้กลับไปทันควัน
“ผมว่า...เราไม่รู้จักกัน คุณจำคนผิดหรือเปล่า” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำ
พยายามบอกกับตัวเองให้ใจเย็น อย่าอารมณ์ร้อนตามผู้หญิงคนนี้
“ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ คือนายเป็นคนขับเรือ มีหน้าที่ขับเรือไปส่งลูกค้าที่
รีสอร์ท และฉันเป็นลูกค้าคนหนึ่งของรีสอร์ท เข้าใจแล้วใช่มั้ย” เธอตอบกลับมาด้วย
ท่าทางเย่อหยิ่ง “แล้วนี่นักท่องเที่ยวคนอื่นหายไปไหนล่ะ” เธอเอ่ยถามพลางหันไป
มองรอบๆ ซึ่งไม่พบใครเลย นอกจากคนตัวโตที่ยืนทำเป็นไม่รู้ ไม่ชี้บนเรือนั่น
“นักท่องเที่ยว...ไหน” เขาย้อนถามและมั่นใจว่าวันนี้รีสอร์ทไม่มีนัดรับลูกค้า เพราะเขา
เป็นคนจัดตารางเรือรับลูกค้าด้วยตัวเอง
“ก็กรุ๊ปของฟ้าครามรีสอร์ทไง หรือว่า...เขาไปกันหมดแล้ว” เธอเบิกตากว้างเมื่อคิดว่า
ต้องโดนทิ้งอยู่คนเดียว
“หรือว่าฉันมาก่อนเวลา” เธอก้มมองนาฬิกาข้อมือพร้อมกับเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบ
กระดาษออกมากวาดสายตาเร็วๆ
“...” เขาถอนหายใจ มองกริยาตีโพยตีพายของผู้หญิงคนนี้แล้วถอนหายใจ มัน
เรื่องอะไรที่เขาจะต้องมายืนฟังเจ้าหล่อนพร่ำบ่นอย่างนี้
“นี่ไง เรือออกบ่ายโมง แล้วตอนนี้ก็...” เธอมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งก่อนจะเงย
หน้าสบตาเขาอย่างท้าทาย “อีกสิบนาที บ่ายโมง”
“แล้วไงครับ” เขาย้อนถามแล้วเดินไปหากระดาษที่เขาวางไว้ข้างพวงมาลัย “คุณ
มีอะไรอีกหรือเปล่า ผมไม่มีเวลามากนัก” เขาตัดบท ผู้หญิงคนนี้ต้องจำชื่อรีสอร์ทผิด
แน่ๆ
“อย่ามาปัดความรับผิดชอบอย่างนี้นะ” เธอแหวกลับมาจนชายหนุ่มกัดกรามแน่นเพื่อ
สงบสติอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นขึ้นมาทันที
“ผมว่าคุณจำชื่อรีสอร์ทผิดมากกว่า” เขาตอบกลับไป พยายามบังคับตัวเองให้ใจเย็น
อย่างที่สุด ก่อนจะนั่งลงเพื่อหากระดาษที่ตัวเองจดรายการของที่ลูกค้าต้องการเป็น
พิเศษโดยไม่สนใจเสียงโวยวายที่ดังอยู่ทางด้านหลัง
“ฉันไม่สนใจ ฉันมีใบจองและใบเสร็จรับเงินซึ่งทางรีสอร์ทรับเงินไปเรียบร้อยแล้ว นี่
เห็นมั้ย” ออมทองก้าวเท้าลงเรือตามผู้ชายตัวโตนั้นไปด้วยความโมโห แต่เท้าเจ้ากรรม
ของเธอสะดุดกับกองเชือกในเรือทำให้ร่างบางนั้นถลาไปข้างหน้าโดยใบหน้าเธอนั้น
กระแทกแผ่นหลังกำยำนั่นอย่างจัง
“ว้ายยยย” เธอกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น ใบหน้านวล
นั้นเหยเกด้วยความเจ็บ
“เฮ้ย” เขาอุทาน หันกลับมาอย่างรวดเร็วโดยที่หญิงสาวนั่งอยู่กับพื้น มือเรียวบางจับ
จมูกตัวเองไปมา “เป็นไงบ้างคุณ ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย” เขาถาม ทั้งที่กำลังสะกดกลั้น
อารมณ์ขำเมื่อเห็นคนที่ปากดี ล้มไม่เป็นท่าอย่างนี้
“เจ็บสิ ถามได้” เธอบ่น พยายามลุกขึ้นแล้วยื่นแผ่นกระดาษบางๆ ใส่หน้าเขาจนเขา
ต้องผงะไปข้างหลัง เขาหลุบตามองเร็วๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“นายต้องพาฉันไปที่เกาะนั่นเดี๋ยวนี้ ฉันจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วด้วย ถึงแม้ว่าจะมี
ลูกค้าแค่ฉันคนเดียว นายก็ต้องทำหน้าที่ที่รับผิดชอบ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่คิดว่า
เป็นต่อ เขาถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือดึงกระดาษแผ่นบางนั่นมาดูอีกครั้ง
“วันนี้มันวันพฤหัส ส่วนในใบจองนี้มันวันศุกร์” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อน
จะสบตากลมโตที่เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ
“อะ...อะไรนะ”
“ทริปของคุณคือวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ แต่ว่า...วันนี้มันวันพฤหัส” เขาย้ำอีกครั้ง
ยิ้มที่มุมปากนิดๆ นึกขำกับท่าทางตระหนกของคนตรงหน้า
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ เอามานี่เลย” เธอบอกระรัวพร้อมกับดึงกระดาษจากมือเขา
ไปอ่านอย่างตั้งใจ ใบหน้านวลที่แดงในตอนแรกค่อยๆ ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“วันศุกร์ ตอนบ่ายโมง ไม่จริงใช่มั้ย” เธอพึมพำ มองหน้าเขาด้วยสายตาหวั่นๆ
เขาเหยียดยิ้มก่อนจะยักไหล่
“วันนี้วันพฤหัส เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับ” เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมี
ความรู้สึกอย่างไร
“นายไล่ฉันเหรอ ฉันเป็นลูกค้าของฟ้าครามรีสอร์ทนะ” เธอย้อนกลับไปทั้งๆ ที่
ในใจนั้นเริ่มกลัว
“เปล่า ผมไม่ได้ไล่คุณ แค่อยากจะบอกว่านักท่องเที่ยวที่จะมาพักฟ้าคราม
รีสอร์ทนั้นจะต้องมีการจองล่วงหน้า เพราะว่าบ้านพักมีจำกัด แล้วคุณจองที่พักกับ
รีสอร์ทในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นทางรีสอร์ทจะส่งเรือมารับคุณพรุ่งนี้ เวลาบ่ายโมงตรง ส่วน
วันนี้ทางที่ดีคุณควรหาที่พักบนฝั่งสักคืนจะดีกว่า” เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเย็น
“....” ออมทองยืนนิ่ง มองคนตัวใหญ่ข้างหน้าอย่างครุ่นคิด เธอควรจะทำอย่าง
ไร คนขับเรือคนนี้ดูแปลกๆ บางครั้งก็ดูกวนๆ แต่บางครั้งก็ดูเหมือนมีเหตุผล ถ้าเธอ
ตัดสินใจไปกับเขา เธอจะโดนโยนลงทะเลหรือเปล่า แต่ว่า...ถ้าเธออยู่ที่นี่ เธอจะพักที่
ไหน
“ที่ผมพูดมาทั้งหมดนี่ คุณเข้าใจใช่มั้ย” เขาหันมาถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิมทำให้
ร่างบางนั้นสะดุ้งสุดตัว
“ฉันไม่อยากค้างบนฝั่ง อยากไปที่รีสอร์ทวันนี้เลย จริงๆ แล้วที่รีสอร์ทน่าจะมี
บ้านว่างสักหลังให้ฉันพัก ฉันไม่คิดว่าคนของรีสอร์ทจะใจจืดใจดำทิ้งนักท่องเที่ยวที่
เป็นลูกค้าผู้หญิงตัวคนเดียวให้ติดอยู่บนฝั่งตามลำพังโดยไม่ใส่ใจและไม่ให้ความ
สำคัญ” เธอบ่นไปเรื่อยๆ พลางเหลือบมองคนตัวโตที่ยืนเม้มปากแน่น สันกรามนูนจน
เห็นได้ชัด “ถ้าฉันไปโพสในอินเตอร์เนต แล้วมีนักท่องเน็ตได้รู้ว่า...มีพนักงานของฟ้า
ครามรีสอร์ทแล้งน้ำใจขนาดนี้ คงลือไปทั่ว รีสอร์ทต้องเสียหาย แล้วอาจไม่มีใคร
อยากเสี่ยงมาเที่ยวที่นี่ แค่เรื่องลูกค้ามาผิดวันแล้วมีเรือรีสอร์ทอยู่ที่ท่าเรือแล้วแท้ๆยัง
ไม่ดูดำดูดีพาไปส่ง ทั้งที่ไม่ได้ขออยู่ฟรี แต่พนักงานกลับทอดทิ้งไว้บนฝั่ง นับประสา
อะไรกับเรื่องความสะดวกสบาย ความปลอดภัย ไว้เนื้อเชื่อใจคนที่นั่นจะมีให้หรือ
…....”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มกัดฟันพูด รู้สึกอยากบีบคอผู้หญิงตรงหน้าเหลือเกิน
แต่เขาไม่สามารถทำได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าแม่คุณจะมีเลือดบ้าขนาดไหน ออมทองเบือน
หน้าไปทางอื่นแล้วแอบยิ้ม ยกนี้เธอชนะ
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะไปเกาะกับนายเดี๋ยวนี้ เพราะถึงไงฉันก็ต้องไปเกาะนั่นอยู่แล้ว”
เธอบอกพร้อมกับเดินไปหยิบสัมภาระตัวเองบนฝั่งก่อนจะก้าวลงเรือมานั่งเก้าอี้ตรงห้อง
โดยสารพลางเหลือบมองคนขับเรือด้วยใบหน้าที่เป็นต่อ
“....” ฟ้าครามถอนหายใจก่อนจะกลับไปนั่งหลังพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด
“ไม่ไปทำธุระแล้วเหรอ” ออมทองตะโกนถามพร้อมกับหัวเราะในลำคอ ยิ่งทำให้ชาย
หนุ่มหงุดหงิดมากขึ้น
“ไม่” เขาตอบกลับไปสั้นๆ
“รู้จักออมทองน้อยไปซะแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นลอยๆ ก่อนจะร้องวี้ดสุดเสียงเพราะเรือ
แล่นออกจากท่าไปอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
ฟ้าครามกระโดดลงจากเรือเมื่อมาถึงชายหาดหน้าเกาะ เขามองหญิงสาวที่เดิน
มายืนท้ายเรือด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ บ่าบางนั้นสะพายเป้ ส่วนมือก็หิ้วประเป๋าเดินทางใบ
ย่อม
“ลงได้มั้ยครับ” เขาเอ่ยถาม ออมทองยืนมองน้ำทะเลใสที่สูงประมาณหน้าแข้ง
ของคนตัวโตข้างล่าง เห็นทรายขาวที่เป็นริ้วคลื่นอย่างชัดเจน น้ำทะเลใสอย่างที่
โฆษณาไว้จริงๆ ด้วย ไม่น่าเชื่อเลย...
“ช่วยหิ้วกระเป๋าหน่อย” เธอบอกแล้วยื่นกระเป๋าเดินทางกับเป้ให้ ทำให้ชายหนุ่ม
รับอย่างเสียไม่ได้ เขาก้าวยาวๆ ต้านแรงของคลื่นเล็กๆ เพื่อเดินเข้าฝั่ง แต่ทว่า....
“กรี้ดดดดดด”
‘ตูมมมมม’
“อ้าว เฮ้ย” ฟ้าครามหันกลับมามองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิง
สาวนั่งแช่อยู่ในน้ำ ชายหนุ่มเดินกลับไปหาแล้วโน้มตัวพยุงร่างหญิงสาวด้วยมือข้าง
เดียวโดยไม่สนใจการดิ้นรนขัดขืนของเธอเลยสักนิด
“ปล่อย ไม่ต้องมายุ่ง ฉันลุกเองได้” ออมทองโวยวายพร้อมกับสะบัดแขนให้พ้น
จากการช่วยเหลือของเขา ใบหน้าเรียวนั้นเบะปากอย่างรังเกียจ เขาปล่อยมือทันที
พลางมองร่างเล็กที่ยืนปัดเนื้อตัวไปมาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะต้องกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นคน
อวดดีนั้นล้มไปอีกครั้งเมื่อเจอคลื่นเล็กๆ ที่ซัดเข้าหาฝั่ง ผู้หญิงคนนี้มีกระดูกหรือเปล่า
เนี่ย ล้มอยู่เรื่อย...
“ไอ้คลื่นบ้า ซัดมาก็ไม่รู้จักบอก” เธอโวยวายพลางตีน้ำไปมาอย่างโมโหก่อนจะ
ลุกขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าขาวนั้นมีหยดน้ำกระเซ็นไปทั่ว ดวงตากลมโตมองเขาอย่างโมโห
ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางถอนหายใจก่อนจะเดินกลับเข้าฝั่งโดยไม่สนใจเสียงน้ำกระจาย
จากฝีเท้าของคนที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง
ออมทองมองพนักงานต้อนรับของรีสอร์ทที่เดินปรี่เข้ามารับกระเป๋าเดินทางของ
เธอจากคนขับเรือคนนี้ด้วยความสงสัย แค่คนขับเรือคนหนึ่งทำไมต้องนอบน้อมขนาด
นี้
“ดูบ้านทะเลครามสิ ว่างหรือเปล่า” เขาเอ่ยถาม จำได้ว่ามีลูกค้าที่จองบ้านหลังนี้
ไว้ขอเลื่อนวันเข้าพักกะทันหันเป็นสัปดาห์หน้า แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีลูกค้ากลุ่มล่าสุดนี้ขอ
เปลี่ยนบ้านพักหรือเปล่า
“ว่างค่ะ นาย” ปราณีบอกหลังจากที่ตรวจเช็คเรียบร้อยแล้ว เธอมองหญิงสาวตัว
เล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังนายหนุ่มด้วยแววตาเป็นมิตร
“รบกวนขอบัตรประชาชนด้วยครับ” เขาหันกลับมามองหญิงสาวเจ้าปัญหาที่ยืน
มองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
“บะ บัตรเหรอ” ออมทองอึกอักเพราะตกใจที่จู่ๆ เขาหันกลับมาถาม เธอล้วง
กระเป๋าเงินใบเล็กออกมาก่อนจะหยิบบัตรประชาชนยื่นให้ฝั่งตรงข้าม มือคร้ามรับบัตร
ไปพลางกวาดสายตามองบัตรเร็วๆ ก่อนจะยื่นให้ปราณีทำการเช็คอินบ้านพัก
“คุณออมทองเป็นลูกค้าที่จองทริปเราในวันพรุ่งนี้ มีการเข้าใจผิดนิดหน่อย ทำให้
เธอต้องมาพักที่นี่ก่อนกำหนด” เขาบอกสั้นๆ “เรียบร้อยแล้วพาแขกไปที่บ้านพักด้วย
นะ”
“ค่ะ นาย” ปราณีตอบรับอย่างสุภาพ ฟ้าครามหันหลังมาอีกครั้ง สบตากลมสวยที่
มองมาอย่างไม่วางตานั่น
“คุณออมทองสะดวกชำระค่าบ้านพักสำหรับวันนี้เลยไหมคะ บ้านทะเลครามเป็น
บ้านราคาเดียวกับที่คุณออมทองจองไว้พอดีเลยค่ะ จะได้พักยาวไม่ต้องเปลี่ยนในวัน
พรุ่งนี้” ปราณีเอ่ยถามทำให้ออมทองละสายตาจากใบหน้าคมเข้มทันที
“อ้อ...ค่ะ” เธอพยักหน้าด้วยความโล่งใจที่อย่างน้อยคืนนี้เธอมีที่พัก
“ปกติบ้านทะเลครามถ้าเป็นช่วงวันหยุดยาวจะราคาแพงกว่านี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ
ออมทองจะรับเป็นแพ็คเกจค่าห้องรวมค่าอาหารสองมื้อเลยหรือว่าจะจ่ายเฉพาะค่า
ห้องอย่างเดียวคะ” ปราณีบอกพร้อมกับยื่นเอกสารราคาที่พักให้เธอดู
“ขอเป็นค่าห้องอย่างเดียวแล้วกันค่ะ ออมอยากลองชิมอาหารแปลกๆ ดูบ้าง”
เธอตอบกลับไปพร้อมกับชำระค่าห้อง หญิงสาวหันกลับมาเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
ทว่า....เธอต้องชะงักเมื่อฟ้าครามยังยืนมองเธออยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวปราณีจะพาคุณไปที่บ้านพัก หวังว่า...คุณคงมีความสุขกับฟ้าครามรีสอร์ท
นะครับ คุณออมทอง” ฟ้าครามบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ อ่อนโยน แต่ทว่า...สายตาที่
มองมานั้น ออมทองเห็นว่ามันไม่ได้อ่อนโยนเหมือนน้ำเสียงเลยสักนิด มีแต่ความเย็น
ชาจนเธอคิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์พูดได้...
“....” เธอนิ่ง
“ผมขอตัวไปทำงานต่อ แล้วเจอกันในวันพรุ่งนี้นะครับ” เขาบอกอีกครั้งก่อนจะ
เดินผ่านไป ทิ้งให้เธอมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างสงสัย
“คุณออมทองคะ เชิญค่ะ” เสียงปราณีดังขึ้นทำให้เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ค่ะ” เธอพึมพำ
“ทางนี้ค่ะ” ปราณีเดินนำไปยังบ้านพักโดยที่หญิงสาวมองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่น
ใจ จนกระทั่งมาถึงบ้าน ‘ทะเลคราม’
“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยเบาๆ หลังจากที่ปราณีเปิดประตูแล้ววางกระเป๋าให้อย่าง
เรียบร้อย
“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติม แจ้งได้นะคะ” ปราณีบอกอย่างสุภาพ
“ค่ะ เออ...ผู้ชายคนเมื่อกี้...เป็นใครคะ” เธอเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยในใจตั้งแต่เดิน
เข้ามาสู่รีสอร์ทหรือแม้กระทั่งสายตาของพนักงานที่เดินผ่านไปมา
“อ๋อ คุณฟ้าครามค่ะ เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่ค่ะ” ปราณีบอกแล้วเดินจากไป ทิ้งให้
เธอยืนตัวแข็ง งงเป็นไก่ตาแตกอยู่หน้าประตูบ้านพัก ซึ่งมีเพียงเสียงใบมะพร้าวลู่ลม
เท่านั้น
ออมทองถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตากลมโตมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่าง
เบื่อหน่ายเมื่อพรพรรณบ่นเธอไม่จบสิ้นหลังจากที่รู้ว่าเธอจำวันผิด
“ออม ฟังอยู่มั้ย” เสียงพรพรรณดังลอดมาทำให้เธอรีบยกโทรศัพท์แนบหูทันที
“ฟังอยู่จ้า”
“ดีนะ ที่ยังมีเรือพาออมไปเกาะ ไม่อย่างนั้นคงลำบาก ทำไมไม่รู้จักดูให้ดีก่อน
นะ ออมชอบเป็นอย่างนี้ ไม่เคยรอบคอบเลย” พรพรรณยังบ่นไม่จบ เธอรู้ว่าเพื่อนสาว
ห่วงเธอขนาดไหน
“ขอโทษจ้า ต่อไปนี้ออมจะระวังให้มากขึ้น” เธอตอบกลับไปอย่างสำนึกผิด
“แล้วที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง สวยเหมือนที่โฆษณาไว้มั้ย” พรพรรณถามด้วยน้ำ
เสียงอยากรู้
“สวยมากเลยจ้ะ น้ำทะเลใสจนเห็นทรายเลยล่ะ ตอนเรือมาถึงชายหาดหน้า
รีสอร์ทออมเห็นปลาสวยๆ เยอะแยะเลย ขอบคุณพรรณมากเลยนะที่จองทริปนี้ให้
ออม” เธอบอกอย่างซาบซึ้ง ถ้าพรพรรณไม่จองให้ อย่าหวังว่าเธอจะมาเที่ยวเพราะ
ทริปนี้ไม่ต่ำกว่าหมื่นและถ้าเพื่อนเธอไม่หนีไปสัมมนากับบริษัทตัวเองก่อนหลายวัน
เธอคงไม่มาโก๊ะขนาดมาเที่ยวผิดวันอย่างนี้หรอก
“เพื่อเพื่อน น้อยกว่านี้ได้ไง ออมพักผ่อนให้เต็มที่นะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงอะไร ทำใจ
ให้สบาย กลับมาแล้วค่อยว่ากันนะจ๊ะ”
พรพรรณวางสายไปแล้ว แต่เธอยังอมยิ้มอยู่ในหน้าเมื่อคิดถึงวันที่เพื่อนเธอมอบ
ของขวัญพิเศษให้เธอ ยังจำได้ว่าเธอโวยวายกับราคาที่ค่อนข้างแพงสำหรับการมาพัก
ที่นี่เพราะเธอจะไม่มีวันจ่ายด้วยราคาแพงอย่างนี้เด็ดขาด เงินก้อนขนาดนี้เธอเก็บไว้ใช้
ดีกว่า ออมทองลุกขึ้นยืนบิดตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้าก่อนจะเดินไปยังระเบียงหน้า
บ้านเพื่อรับลมทะเลที่ค่อนข้างแรง จากตรงนี้เธอมองเห็นคลื่นที่ซัดเข้าสู่ฝั่งระลอกแล้ว
ระลอกเล่า ฟองขาวของคลื่นแต่ละลูกที่ซัดเข้ามานั้นเหมือนกำลังกวักมือชวนเชิญให้
ลงไปสัมผัสเหลือเกิน หญิงสาวยิ้มอย่างพึงใจก่อนจะหยุดยิ้มเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ใน
กางเกงเลสีเข้มคุ้นตา
“นายฟ้าคราม” เธอพึมพำพร้อมกับหรี่ตามอง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้ชายคนนี้จะเป็น
เจ้าของรีสอร์ทที่นี่ แม้ว่าลักษณะท่าทางของเขาที่เธอเห็นครั้งแรกนั้นจะดูผึ่งผาย สง่า
เกินกว่าจะเป็นคนขับเรือทั่วไป แต่นั่นแหละ...จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะเชื่อสายตา
อยู่ดี...เวลานี้เขากำลังพูดอยู่กับใครสักคนที่มีรูปร่างใหญ่ไม่แพ้กัน เพียงแต่ว่าอีกคน
จะดูอ้วนไม่ใช่ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นเขาพูดอะไร
สักอย่างแล้วชี้ไปยังเรือที่ขับพาเธอมาที่เกาะนี้ ผู้ชายอีกคนพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปที่
เรือทันที
“ชิ๊” เธอเบะปาก เป็นจังหวะเดียวกับที่ฟ้าครามหันมาสบตาเธอพอดี แววตาคม
เข้มนั้นเจิดจ้าจนเธอขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอปิดประตูบ้านทันทีรู้สึกไม่สบ
อารมณ์ ซึ่งเธอก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าไม่พอใจด้วยเรื่องอะไร
ฟ้าครามหรี่ตามองลูกค้าปากเก่งที่ปิดประตูบ้านหนีเขาทันทีที่สบตากัน เพราะ
ผู้หญิงคนนี้คนเดียวทำให้เขาต้องใช้ไอ้ยักษ์ขับเรือไปซื้อของที่ฝั่งอีกรอบ เป็นการสิ้น
เปลืองน้ำมันโดยใช่เหตุจริงๆ แล้วอย่างนี้เขาจะไปเก็บค่าน้ำมันกับใคร เขาส่ายหน้า
อย่างเอือมระอา...
*********************************
มิตรร๊าก....แควนคลับ
ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันไม่ห่างเหมือนเคย หุ หุ หุ สำหรับตอนต่อไปเจอกัน
อาทิตย์หน้าเน้อออออ...
จดหมายที่ส่งไปนั้นเป็นฉบับที่เท่าไหร่ แม้ว่าจะผ่านมาแล้วถึงสองปีเขาก็ยังทำแบบเดิม
ไม่เคยเปลี่ยน นั่นคือทุกวันศุกร์เขาจะขับเรือสปีดโบ๊ทจากเกาะมาบนฝั่งเพื่อที่จะส่ง
จดหมายเล่าเรื่องต่างๆ ให้คนปลายทางได้รับทราบทุกอาทิตย์โดยที่เขาไม่เคยได้รับ
การตอบกลับจากผู้รับปลายทางเลยสักครั้ง แต่นั่นมันไม่สำคัญ...เขาแค่อยากให้เธอ
รับรู้ว่า เขาสามารถทำได้และจะทำอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะยอมรับและเห็น
ถึงความรักของเขาที่มีให้อย่างไม่เสื่อมคลาย ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินไปตาม
แผงที่เป็นร้านขายของแห้งจากทะเลซึ่งมีร้านเปิดมากมายเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว รวม
ทั้งเสียงกรุ๊งกริ๊งจากเปลือกหอยยามเมื่อต้องลม ฟังแล้วรู้สึกสบายและผ่อนคลาย แต่
สำหรับเขามันเป็นเรื่องปกติเพราะบ้านพักของเขาแต่ละหลังนั้นประดับประดาไปด้วย
เปลือกหอยเหล่านี้ทั้งนั้น
“นาย นายคราม” เสียงหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น ทำให้เขาหันกลับมามองต้น
เสียงทันที
“....” เขามองหน้ากลมแป้นที่ฉีกยิ้มกว้างด้วยแววตาสงสัยก่อนจะปรับสายตา
เป็นปกติเมื่อจำได้ “ป้านิด”
“ใช่จ้ะ นี่จ้ะ” ป้านิดยิ้มแล้วยื่นของอย่างหนึ่งให้เขา ซึ่งเขารับโดยอัตโนมัติพลาง
มองถุงพลาสติกที่มองออกว่ามีปลาหมึกแห้งอยู่ในถุงนั้น จากสายตามองแล้วน่าจะไม่
ต่ำกว่ากิโล “ปลาหมึกไข่แดดเดียว ป้าทำเองเลย”
“เท่าไหร่ล่ะป้า” เขาเอ่ยถามราคาพร้อมกับเตรียมหยิบเงินให้ แต่เจ้าตัวกลับส่าย
หน้าผลักมือเขาออกไป
“ไม่จ้ะ นายคราม ทุกอย่างที่ป้าทำให้นายยังไม่สามารถทดแทนที่นายพาไอ้
เปี๊ยกไปหาหมอในเมืองได้เลย” ป้านิดบอกด้วยน้ำเสียงซาบซึ้ง
“อย่าคิดอย่างนั้นเลย” เขาบอกยิ้มๆ นึกถึงวันที่เขาขับรถพาเด็กชายตัวเล็กไป
โรงพยาบาลในเมืองขณะที่ฝนตกหนักจนแทบไม่เห็นทาง หมอที่รักษาบอกว่าโชคดีที่
พามาทัน เพราะเปี๊ยกเป็นไข้เลือดออกต้องรักษาเป็นการด่วน “แล้วนี่เจ้าตัวแสบไป
ไหนล่ะ” เขาเอ่ยถามพลางมองไปรอบๆ
“วิ่งเล่นกับพวกอยู่ตรงนู้นแน่ะ” ป้านิดบอกพลางชี้ไปทางท่าเรือที่มีเรือเทียบท่า
อยู่เพียงไม่กี่ลำ เขาเห็นเด็กชายหลายคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจสิ่ง
รอบข้างซึ่งหนึ่งในนั้นคือเจ้าเปี๊ยก เขายิ้มนิดๆ ทำให้ใบหน้าคมเข้มนั้นดูอ่อนโยนซึ่ง
น้อยคนนักจะได้เห็น
“ขอบใจนะป้า ฉันต้องไปล่ะ ถ้าช้ากว่าเดี๋ยวเรือเทียบท่าเยอะแล้วจะออก
ลำบาก” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังเรือสปีดโบ๊ทสีขาวที่มีชื่อ
รีสอร์ทอยู่ทางด้านข้างพลางนึกขึ้นมาได้ว่าเขาจะต้องสั่งของสดบางอย่างที่นักท่อง
เที่ยวกลุ่มหนึ่งต้องการเพิ่มเติมเป็นกรณีพิเศษ ชายหนุ่มส่ายหน้ากับความขี้ลืมของตัว
เองก่อนจะหันกลับไปทางเดิมที่เดินจากมาแต่ทว่า....กระดาษที่เขาจดรายละเอียดมา
นั้นอยู่ในเรือ ให้มันได้อย่างนี้สิ...เขาหันหลังกลับเดินตรงไปยังเรืออย่างรวดเร็ว
หญิงสาวร่างโปร่งบางยืนหลบแดดตามร่มเงาของเรือลำใหญ่ที่เทียบท่าอยู่เคียง
ข้างเรือเร็วของฟ้าครามรีสอร์ท ซึ่งเธอคิดว่าเรือลำนี้ต้องเป็นเรือของรีสอร์ทที่เธอได้
จองบ้านพักไว้ ใจของเธออยากจะไปนั่งรอในเรือมากกว่าที่จะมายืนหลบๆ ซ่อนๆ
อย่างนี้ แต่อะไรบางอย่างบอกกับตัวเองว่า...เธอควรยืนรอตรงนี้จนกว่าจะได้พบ
พนักงานของรีสอร์ทจะดีกว่า...ออมทองเม้มปากแน่น ใบหน้ารูปไข่นั้นบูดบึ้งอย่างไม่
สบอารมณ์ ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนนั้นเจิดจ้าด้วยความขุ่นเคือง แก้มขาว
เริ่มแดงจัดขึ้นเรื่อยๆ เพราะความร้อนและอบอ้าวของอากาศโดยรอบ เธอเพ่งสายตา
มองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงเลสีเข้มกับเสื้อกล้ามสีขาวที่ก้าวยาวๆ ลงเรือฟ้า
ครามรีสอร์ทด้วยท่าทางเร่งรีบ
“ช้าจริงๆ เลย รู้มั้ยว่าฉันมานั่งคอยตั้งนานแล้ว” เธอโวยวายเสียงแหลมด้วย
ความไม่พอใจ
“...” ฟ้าครามหยุดชะงัก หันหาต้นเสียงทันที ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงตัวเล็ก ยืนเท้าเอว
มองหน้าเขาด้วยแววตาเอาเรื่องโดยมีเป้และกระเป๋าเดินทางวางกองอยู่ที่เท้า เขาขมวด
คิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร...ทำไมถึงมายืนจ้องหน้าเขาอย่างนี้ ถ้า
สายตาที่มองเขานั้นเป็นไฟ ป่านนี้เขาคงไหม้เป็นตอตะโกแล้ว
“มองอะไร รีบๆ ออกเรือได้แล้ว ดูสิ...นี่มันกี่โมงแล้ว คอยดูนะ ถ้าฉันไปถึงรีสอร์ทเมื่อ
ไหร่ นายเจอดีแน่ ฉันจะฟ้องเจ้าของรีสอร์ทว่านายทำให้ฉันยืนคอยจนขาจะแข็ง
ตายอยู่แล้ว” เธอต่อว่าด้วยความโมโห ยิ่งสายตาคมเข้มจ้องมองมาอย่างไม่สำนึกผิด
ยิ่งทำให้เธอทวีความโกรธมากขึ้น
“คุณพูดกับผมหรือเปล่า” เขาย้อนถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ก็มีแค่นายกับฉันเท่านั้น จะให้ฉันพูดกับใครล่ะ” เธอโต้กลับไปทันควัน
“ผมว่า...เราไม่รู้จักกัน คุณจำคนผิดหรือเปล่า” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำ
พยายามบอกกับตัวเองให้ใจเย็น อย่าอารมณ์ร้อนตามผู้หญิงคนนี้
“ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ คือนายเป็นคนขับเรือ มีหน้าที่ขับเรือไปส่งลูกค้าที่
รีสอร์ท และฉันเป็นลูกค้าคนหนึ่งของรีสอร์ท เข้าใจแล้วใช่มั้ย” เธอตอบกลับมาด้วย
ท่าทางเย่อหยิ่ง “แล้วนี่นักท่องเที่ยวคนอื่นหายไปไหนล่ะ” เธอเอ่ยถามพลางหันไป
มองรอบๆ ซึ่งไม่พบใครเลย นอกจากคนตัวโตที่ยืนทำเป็นไม่รู้ ไม่ชี้บนเรือนั่น
“นักท่องเที่ยว...ไหน” เขาย้อนถามและมั่นใจว่าวันนี้รีสอร์ทไม่มีนัดรับลูกค้า เพราะเขา
เป็นคนจัดตารางเรือรับลูกค้าด้วยตัวเอง
“ก็กรุ๊ปของฟ้าครามรีสอร์ทไง หรือว่า...เขาไปกันหมดแล้ว” เธอเบิกตากว้างเมื่อคิดว่า
ต้องโดนทิ้งอยู่คนเดียว
“หรือว่าฉันมาก่อนเวลา” เธอก้มมองนาฬิกาข้อมือพร้อมกับเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบ
กระดาษออกมากวาดสายตาเร็วๆ
“...” เขาถอนหายใจ มองกริยาตีโพยตีพายของผู้หญิงคนนี้แล้วถอนหายใจ มัน
เรื่องอะไรที่เขาจะต้องมายืนฟังเจ้าหล่อนพร่ำบ่นอย่างนี้
“นี่ไง เรือออกบ่ายโมง แล้วตอนนี้ก็...” เธอมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งก่อนจะเงย
หน้าสบตาเขาอย่างท้าทาย “อีกสิบนาที บ่ายโมง”
“แล้วไงครับ” เขาย้อนถามแล้วเดินไปหากระดาษที่เขาวางไว้ข้างพวงมาลัย “คุณ
มีอะไรอีกหรือเปล่า ผมไม่มีเวลามากนัก” เขาตัดบท ผู้หญิงคนนี้ต้องจำชื่อรีสอร์ทผิด
แน่ๆ
“อย่ามาปัดความรับผิดชอบอย่างนี้นะ” เธอแหวกลับมาจนชายหนุ่มกัดกรามแน่นเพื่อ
สงบสติอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นขึ้นมาทันที
“ผมว่าคุณจำชื่อรีสอร์ทผิดมากกว่า” เขาตอบกลับไป พยายามบังคับตัวเองให้ใจเย็น
อย่างที่สุด ก่อนจะนั่งลงเพื่อหากระดาษที่ตัวเองจดรายการของที่ลูกค้าต้องการเป็น
พิเศษโดยไม่สนใจเสียงโวยวายที่ดังอยู่ทางด้านหลัง
“ฉันไม่สนใจ ฉันมีใบจองและใบเสร็จรับเงินซึ่งทางรีสอร์ทรับเงินไปเรียบร้อยแล้ว นี่
เห็นมั้ย” ออมทองก้าวเท้าลงเรือตามผู้ชายตัวโตนั้นไปด้วยความโมโห แต่เท้าเจ้ากรรม
ของเธอสะดุดกับกองเชือกในเรือทำให้ร่างบางนั้นถลาไปข้างหน้าโดยใบหน้าเธอนั้น
กระแทกแผ่นหลังกำยำนั่นอย่างจัง
“ว้ายยยย” เธอกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น ใบหน้านวล
นั้นเหยเกด้วยความเจ็บ
“เฮ้ย” เขาอุทาน หันกลับมาอย่างรวดเร็วโดยที่หญิงสาวนั่งอยู่กับพื้น มือเรียวบางจับ
จมูกตัวเองไปมา “เป็นไงบ้างคุณ ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย” เขาถาม ทั้งที่กำลังสะกดกลั้น
อารมณ์ขำเมื่อเห็นคนที่ปากดี ล้มไม่เป็นท่าอย่างนี้
“เจ็บสิ ถามได้” เธอบ่น พยายามลุกขึ้นแล้วยื่นแผ่นกระดาษบางๆ ใส่หน้าเขาจนเขา
ต้องผงะไปข้างหลัง เขาหลุบตามองเร็วๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“นายต้องพาฉันไปที่เกาะนั่นเดี๋ยวนี้ ฉันจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วด้วย ถึงแม้ว่าจะมี
ลูกค้าแค่ฉันคนเดียว นายก็ต้องทำหน้าที่ที่รับผิดชอบ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่คิดว่า
เป็นต่อ เขาถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือดึงกระดาษแผ่นบางนั่นมาดูอีกครั้ง
“วันนี้มันวันพฤหัส ส่วนในใบจองนี้มันวันศุกร์” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อน
จะสบตากลมโตที่เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ
“อะ...อะไรนะ”
“ทริปของคุณคือวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ แต่ว่า...วันนี้มันวันพฤหัส” เขาย้ำอีกครั้ง
ยิ้มที่มุมปากนิดๆ นึกขำกับท่าทางตระหนกของคนตรงหน้า
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ เอามานี่เลย” เธอบอกระรัวพร้อมกับดึงกระดาษจากมือเขา
ไปอ่านอย่างตั้งใจ ใบหน้านวลที่แดงในตอนแรกค่อยๆ ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“วันศุกร์ ตอนบ่ายโมง ไม่จริงใช่มั้ย” เธอพึมพำ มองหน้าเขาด้วยสายตาหวั่นๆ
เขาเหยียดยิ้มก่อนจะยักไหล่
“วันนี้วันพฤหัส เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับ” เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมี
ความรู้สึกอย่างไร
“นายไล่ฉันเหรอ ฉันเป็นลูกค้าของฟ้าครามรีสอร์ทนะ” เธอย้อนกลับไปทั้งๆ ที่
ในใจนั้นเริ่มกลัว
“เปล่า ผมไม่ได้ไล่คุณ แค่อยากจะบอกว่านักท่องเที่ยวที่จะมาพักฟ้าคราม
รีสอร์ทนั้นจะต้องมีการจองล่วงหน้า เพราะว่าบ้านพักมีจำกัด แล้วคุณจองที่พักกับ
รีสอร์ทในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นทางรีสอร์ทจะส่งเรือมารับคุณพรุ่งนี้ เวลาบ่ายโมงตรง ส่วน
วันนี้ทางที่ดีคุณควรหาที่พักบนฝั่งสักคืนจะดีกว่า” เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเย็น
“....” ออมทองยืนนิ่ง มองคนตัวใหญ่ข้างหน้าอย่างครุ่นคิด เธอควรจะทำอย่าง
ไร คนขับเรือคนนี้ดูแปลกๆ บางครั้งก็ดูกวนๆ แต่บางครั้งก็ดูเหมือนมีเหตุผล ถ้าเธอ
ตัดสินใจไปกับเขา เธอจะโดนโยนลงทะเลหรือเปล่า แต่ว่า...ถ้าเธออยู่ที่นี่ เธอจะพักที่
ไหน
“ที่ผมพูดมาทั้งหมดนี่ คุณเข้าใจใช่มั้ย” เขาหันมาถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิมทำให้
ร่างบางนั้นสะดุ้งสุดตัว
“ฉันไม่อยากค้างบนฝั่ง อยากไปที่รีสอร์ทวันนี้เลย จริงๆ แล้วที่รีสอร์ทน่าจะมี
บ้านว่างสักหลังให้ฉันพัก ฉันไม่คิดว่าคนของรีสอร์ทจะใจจืดใจดำทิ้งนักท่องเที่ยวที่
เป็นลูกค้าผู้หญิงตัวคนเดียวให้ติดอยู่บนฝั่งตามลำพังโดยไม่ใส่ใจและไม่ให้ความ
สำคัญ” เธอบ่นไปเรื่อยๆ พลางเหลือบมองคนตัวโตที่ยืนเม้มปากแน่น สันกรามนูนจน
เห็นได้ชัด “ถ้าฉันไปโพสในอินเตอร์เนต แล้วมีนักท่องเน็ตได้รู้ว่า...มีพนักงานของฟ้า
ครามรีสอร์ทแล้งน้ำใจขนาดนี้ คงลือไปทั่ว รีสอร์ทต้องเสียหาย แล้วอาจไม่มีใคร
อยากเสี่ยงมาเที่ยวที่นี่ แค่เรื่องลูกค้ามาผิดวันแล้วมีเรือรีสอร์ทอยู่ที่ท่าเรือแล้วแท้ๆยัง
ไม่ดูดำดูดีพาไปส่ง ทั้งที่ไม่ได้ขออยู่ฟรี แต่พนักงานกลับทอดทิ้งไว้บนฝั่ง นับประสา
อะไรกับเรื่องความสะดวกสบาย ความปลอดภัย ไว้เนื้อเชื่อใจคนที่นั่นจะมีให้หรือ
…....”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มกัดฟันพูด รู้สึกอยากบีบคอผู้หญิงตรงหน้าเหลือเกิน
แต่เขาไม่สามารถทำได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าแม่คุณจะมีเลือดบ้าขนาดไหน ออมทองเบือน
หน้าไปทางอื่นแล้วแอบยิ้ม ยกนี้เธอชนะ
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะไปเกาะกับนายเดี๋ยวนี้ เพราะถึงไงฉันก็ต้องไปเกาะนั่นอยู่แล้ว”
เธอบอกพร้อมกับเดินไปหยิบสัมภาระตัวเองบนฝั่งก่อนจะก้าวลงเรือมานั่งเก้าอี้ตรงห้อง
โดยสารพลางเหลือบมองคนขับเรือด้วยใบหน้าที่เป็นต่อ
“....” ฟ้าครามถอนหายใจก่อนจะกลับไปนั่งหลังพวงมาลัยด้วยความหงุดหงิด
“ไม่ไปทำธุระแล้วเหรอ” ออมทองตะโกนถามพร้อมกับหัวเราะในลำคอ ยิ่งทำให้ชาย
หนุ่มหงุดหงิดมากขึ้น
“ไม่” เขาตอบกลับไปสั้นๆ
“รู้จักออมทองน้อยไปซะแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นลอยๆ ก่อนจะร้องวี้ดสุดเสียงเพราะเรือ
แล่นออกจากท่าไปอย่างรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
ฟ้าครามกระโดดลงจากเรือเมื่อมาถึงชายหาดหน้าเกาะ เขามองหญิงสาวที่เดิน
มายืนท้ายเรือด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ บ่าบางนั้นสะพายเป้ ส่วนมือก็หิ้วประเป๋าเดินทางใบ
ย่อม
“ลงได้มั้ยครับ” เขาเอ่ยถาม ออมทองยืนมองน้ำทะเลใสที่สูงประมาณหน้าแข้ง
ของคนตัวโตข้างล่าง เห็นทรายขาวที่เป็นริ้วคลื่นอย่างชัดเจน น้ำทะเลใสอย่างที่
โฆษณาไว้จริงๆ ด้วย ไม่น่าเชื่อเลย...
“ช่วยหิ้วกระเป๋าหน่อย” เธอบอกแล้วยื่นกระเป๋าเดินทางกับเป้ให้ ทำให้ชายหนุ่ม
รับอย่างเสียไม่ได้ เขาก้าวยาวๆ ต้านแรงของคลื่นเล็กๆ เพื่อเดินเข้าฝั่ง แต่ทว่า....
“กรี้ดดดดดด”
‘ตูมมมมม’
“อ้าว เฮ้ย” ฟ้าครามหันกลับมามองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิง
สาวนั่งแช่อยู่ในน้ำ ชายหนุ่มเดินกลับไปหาแล้วโน้มตัวพยุงร่างหญิงสาวด้วยมือข้าง
เดียวโดยไม่สนใจการดิ้นรนขัดขืนของเธอเลยสักนิด
“ปล่อย ไม่ต้องมายุ่ง ฉันลุกเองได้” ออมทองโวยวายพร้อมกับสะบัดแขนให้พ้น
จากการช่วยเหลือของเขา ใบหน้าเรียวนั้นเบะปากอย่างรังเกียจ เขาปล่อยมือทันที
พลางมองร่างเล็กที่ยืนปัดเนื้อตัวไปมาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะต้องกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นคน
อวดดีนั้นล้มไปอีกครั้งเมื่อเจอคลื่นเล็กๆ ที่ซัดเข้าหาฝั่ง ผู้หญิงคนนี้มีกระดูกหรือเปล่า
เนี่ย ล้มอยู่เรื่อย...
“ไอ้คลื่นบ้า ซัดมาก็ไม่รู้จักบอก” เธอโวยวายพลางตีน้ำไปมาอย่างโมโหก่อนจะ
ลุกขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าขาวนั้นมีหยดน้ำกระเซ็นไปทั่ว ดวงตากลมโตมองเขาอย่างโมโห
ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางถอนหายใจก่อนจะเดินกลับเข้าฝั่งโดยไม่สนใจเสียงน้ำกระจาย
จากฝีเท้าของคนที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง
ออมทองมองพนักงานต้อนรับของรีสอร์ทที่เดินปรี่เข้ามารับกระเป๋าเดินทางของ
เธอจากคนขับเรือคนนี้ด้วยความสงสัย แค่คนขับเรือคนหนึ่งทำไมต้องนอบน้อมขนาด
นี้
“ดูบ้านทะเลครามสิ ว่างหรือเปล่า” เขาเอ่ยถาม จำได้ว่ามีลูกค้าที่จองบ้านหลังนี้
ไว้ขอเลื่อนวันเข้าพักกะทันหันเป็นสัปดาห์หน้า แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีลูกค้ากลุ่มล่าสุดนี้ขอ
เปลี่ยนบ้านพักหรือเปล่า
“ว่างค่ะ นาย” ปราณีบอกหลังจากที่ตรวจเช็คเรียบร้อยแล้ว เธอมองหญิงสาวตัว
เล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังนายหนุ่มด้วยแววตาเป็นมิตร
“รบกวนขอบัตรประชาชนด้วยครับ” เขาหันกลับมามองหญิงสาวเจ้าปัญหาที่ยืน
มองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
“บะ บัตรเหรอ” ออมทองอึกอักเพราะตกใจที่จู่ๆ เขาหันกลับมาถาม เธอล้วง
กระเป๋าเงินใบเล็กออกมาก่อนจะหยิบบัตรประชาชนยื่นให้ฝั่งตรงข้าม มือคร้ามรับบัตร
ไปพลางกวาดสายตามองบัตรเร็วๆ ก่อนจะยื่นให้ปราณีทำการเช็คอินบ้านพัก
“คุณออมทองเป็นลูกค้าที่จองทริปเราในวันพรุ่งนี้ มีการเข้าใจผิดนิดหน่อย ทำให้
เธอต้องมาพักที่นี่ก่อนกำหนด” เขาบอกสั้นๆ “เรียบร้อยแล้วพาแขกไปที่บ้านพักด้วย
นะ”
“ค่ะ นาย” ปราณีตอบรับอย่างสุภาพ ฟ้าครามหันหลังมาอีกครั้ง สบตากลมสวยที่
มองมาอย่างไม่วางตานั่น
“คุณออมทองสะดวกชำระค่าบ้านพักสำหรับวันนี้เลยไหมคะ บ้านทะเลครามเป็น
บ้านราคาเดียวกับที่คุณออมทองจองไว้พอดีเลยค่ะ จะได้พักยาวไม่ต้องเปลี่ยนในวัน
พรุ่งนี้” ปราณีเอ่ยถามทำให้ออมทองละสายตาจากใบหน้าคมเข้มทันที
“อ้อ...ค่ะ” เธอพยักหน้าด้วยความโล่งใจที่อย่างน้อยคืนนี้เธอมีที่พัก
“ปกติบ้านทะเลครามถ้าเป็นช่วงวันหยุดยาวจะราคาแพงกว่านี้ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณ
ออมทองจะรับเป็นแพ็คเกจค่าห้องรวมค่าอาหารสองมื้อเลยหรือว่าจะจ่ายเฉพาะค่า
ห้องอย่างเดียวคะ” ปราณีบอกพร้อมกับยื่นเอกสารราคาที่พักให้เธอดู
“ขอเป็นค่าห้องอย่างเดียวแล้วกันค่ะ ออมอยากลองชิมอาหารแปลกๆ ดูบ้าง”
เธอตอบกลับไปพร้อมกับชำระค่าห้อง หญิงสาวหันกลับมาเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
ทว่า....เธอต้องชะงักเมื่อฟ้าครามยังยืนมองเธออยู่ที่เดิม
“เดี๋ยวปราณีจะพาคุณไปที่บ้านพัก หวังว่า...คุณคงมีความสุขกับฟ้าครามรีสอร์ท
นะครับ คุณออมทอง” ฟ้าครามบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ อ่อนโยน แต่ทว่า...สายตาที่
มองมานั้น ออมทองเห็นว่ามันไม่ได้อ่อนโยนเหมือนน้ำเสียงเลยสักนิด มีแต่ความเย็น
ชาจนเธอคิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์พูดได้...
“....” เธอนิ่ง
“ผมขอตัวไปทำงานต่อ แล้วเจอกันในวันพรุ่งนี้นะครับ” เขาบอกอีกครั้งก่อนจะ
เดินผ่านไป ทิ้งให้เธอมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างสงสัย
“คุณออมทองคะ เชิญค่ะ” เสียงปราณีดังขึ้นทำให้เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ค่ะ” เธอพึมพำ
“ทางนี้ค่ะ” ปราณีเดินนำไปยังบ้านพักโดยที่หญิงสาวมองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่น
ใจ จนกระทั่งมาถึงบ้าน ‘ทะเลคราม’
“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยเบาๆ หลังจากที่ปราณีเปิดประตูแล้ววางกระเป๋าให้อย่าง
เรียบร้อย
“ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติม แจ้งได้นะคะ” ปราณีบอกอย่างสุภาพ
“ค่ะ เออ...ผู้ชายคนเมื่อกี้...เป็นใครคะ” เธอเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยในใจตั้งแต่เดิน
เข้ามาสู่รีสอร์ทหรือแม้กระทั่งสายตาของพนักงานที่เดินผ่านไปมา
“อ๋อ คุณฟ้าครามค่ะ เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่ค่ะ” ปราณีบอกแล้วเดินจากไป ทิ้งให้
เธอยืนตัวแข็ง งงเป็นไก่ตาแตกอยู่หน้าประตูบ้านพัก ซึ่งมีเพียงเสียงใบมะพร้าวลู่ลม
เท่านั้น
ออมทองถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตากลมโตมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่าง
เบื่อหน่ายเมื่อพรพรรณบ่นเธอไม่จบสิ้นหลังจากที่รู้ว่าเธอจำวันผิด
“ออม ฟังอยู่มั้ย” เสียงพรพรรณดังลอดมาทำให้เธอรีบยกโทรศัพท์แนบหูทันที
“ฟังอยู่จ้า”
“ดีนะ ที่ยังมีเรือพาออมไปเกาะ ไม่อย่างนั้นคงลำบาก ทำไมไม่รู้จักดูให้ดีก่อน
นะ ออมชอบเป็นอย่างนี้ ไม่เคยรอบคอบเลย” พรพรรณยังบ่นไม่จบ เธอรู้ว่าเพื่อนสาว
ห่วงเธอขนาดไหน
“ขอโทษจ้า ต่อไปนี้ออมจะระวังให้มากขึ้น” เธอตอบกลับไปอย่างสำนึกผิด
“แล้วที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง สวยเหมือนที่โฆษณาไว้มั้ย” พรพรรณถามด้วยน้ำ
เสียงอยากรู้
“สวยมากเลยจ้ะ น้ำทะเลใสจนเห็นทรายเลยล่ะ ตอนเรือมาถึงชายหาดหน้า
รีสอร์ทออมเห็นปลาสวยๆ เยอะแยะเลย ขอบคุณพรรณมากเลยนะที่จองทริปนี้ให้
ออม” เธอบอกอย่างซาบซึ้ง ถ้าพรพรรณไม่จองให้ อย่าหวังว่าเธอจะมาเที่ยวเพราะ
ทริปนี้ไม่ต่ำกว่าหมื่นและถ้าเพื่อนเธอไม่หนีไปสัมมนากับบริษัทตัวเองก่อนหลายวัน
เธอคงไม่มาโก๊ะขนาดมาเที่ยวผิดวันอย่างนี้หรอก
“เพื่อเพื่อน น้อยกว่านี้ได้ไง ออมพักผ่อนให้เต็มที่นะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงอะไร ทำใจ
ให้สบาย กลับมาแล้วค่อยว่ากันนะจ๊ะ”
พรพรรณวางสายไปแล้ว แต่เธอยังอมยิ้มอยู่ในหน้าเมื่อคิดถึงวันที่เพื่อนเธอมอบ
ของขวัญพิเศษให้เธอ ยังจำได้ว่าเธอโวยวายกับราคาที่ค่อนข้างแพงสำหรับการมาพัก
ที่นี่เพราะเธอจะไม่มีวันจ่ายด้วยราคาแพงอย่างนี้เด็ดขาด เงินก้อนขนาดนี้เธอเก็บไว้ใช้
ดีกว่า ออมทองลุกขึ้นยืนบิดตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้าก่อนจะเดินไปยังระเบียงหน้า
บ้านเพื่อรับลมทะเลที่ค่อนข้างแรง จากตรงนี้เธอมองเห็นคลื่นที่ซัดเข้าสู่ฝั่งระลอกแล้ว
ระลอกเล่า ฟองขาวของคลื่นแต่ละลูกที่ซัดเข้ามานั้นเหมือนกำลังกวักมือชวนเชิญให้
ลงไปสัมผัสเหลือเกิน หญิงสาวยิ้มอย่างพึงใจก่อนจะหยุดยิ้มเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ใน
กางเกงเลสีเข้มคุ้นตา
“นายฟ้าคราม” เธอพึมพำพร้อมกับหรี่ตามอง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้ชายคนนี้จะเป็น
เจ้าของรีสอร์ทที่นี่ แม้ว่าลักษณะท่าทางของเขาที่เธอเห็นครั้งแรกนั้นจะดูผึ่งผาย สง่า
เกินกว่าจะเป็นคนขับเรือทั่วไป แต่นั่นแหละ...จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะเชื่อสายตา
อยู่ดี...เวลานี้เขากำลังพูดอยู่กับใครสักคนที่มีรูปร่างใหญ่ไม่แพ้กัน เพียงแต่ว่าอีกคน
จะดูอ้วนไม่ใช่ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นเขาพูดอะไร
สักอย่างแล้วชี้ไปยังเรือที่ขับพาเธอมาที่เกาะนี้ ผู้ชายอีกคนพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปที่
เรือทันที
“ชิ๊” เธอเบะปาก เป็นจังหวะเดียวกับที่ฟ้าครามหันมาสบตาเธอพอดี แววตาคม
เข้มนั้นเจิดจ้าจนเธอขนลุกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอปิดประตูบ้านทันทีรู้สึกไม่สบ
อารมณ์ ซึ่งเธอก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าไม่พอใจด้วยเรื่องอะไร
ฟ้าครามหรี่ตามองลูกค้าปากเก่งที่ปิดประตูบ้านหนีเขาทันทีที่สบตากัน เพราะ
ผู้หญิงคนนี้คนเดียวทำให้เขาต้องใช้ไอ้ยักษ์ขับเรือไปซื้อของที่ฝั่งอีกรอบ เป็นการสิ้น
เปลืองน้ำมันโดยใช่เหตุจริงๆ แล้วอย่างนี้เขาจะไปเก็บค่าน้ำมันกับใคร เขาส่ายหน้า
อย่างเอือมระอา...
*********************************
มิตรร๊าก....แควนคลับ
ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันไม่ห่างเหมือนเคย หุ หุ หุ สำหรับตอนต่อไปเจอกัน
อาทิตย์หน้าเน้อออออ...
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มิ.ย. 2554, 09:20:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 มิ.ย. 2554, 09:20:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 2382
| << ตอน 1 | ตอน 3 >> |
XaWarZd 30 มิ.ย. 2554, 12:05:05 น.
เจอกันปุ๊บนางเอกก็โก๊ะซะ อย่างนี้จะดีกันตอนไหนเนี่ย
เจอกันปุ๊บนางเอกก็โก๊ะซะ อย่างนี้จะดีกันตอนไหนเนี่ย
รัชต์ 30 มิ.ย. 2554, 13:46:04 น.
เป็นสาวเป็นนางเดินทางคนเดียวยังแจ๋วได้อีกนะยัยออม นี่ถ้าเป็นคนงานเถื่อนๆโดนจัดหนักจัดเต็มคอร์สไปจะทำยังไง
เป็นสาวเป็นนางเดินทางคนเดียวยังแจ๋วได้อีกนะยัยออม นี่ถ้าเป็นคนงานเถื่อนๆโดนจัดหนักจัดเต็มคอร์สไปจะทำยังไง
Zephyr 1 ก.ค. 2554, 13:30:17 น.
คุณฟ้าครามขา ทบดอกไว้ก่อน ค่อยเอาคืนหนูออมทีหลังยังไม่สายหรอกค่ะ เธออยู่อีกนานหลายวัน แถมอยู่บนเกาะ ในรีสอร์ทของคุณอีก หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว หึหึ เก็บเป็นอย่างอื่นแทนก็ได้นะค่าน้ำมันอ่ะ ไม่ต้องเอาเป็นตังค์หรอก อิอิ ^^
คุณฟ้าครามขา ทบดอกไว้ก่อน ค่อยเอาคืนหนูออมทีหลังยังไม่สายหรอกค่ะ เธออยู่อีกนานหลายวัน แถมอยู่บนเกาะ ในรีสอร์ทของคุณอีก หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว หึหึ เก็บเป็นอย่างอื่นแทนก็ได้นะค่าน้ำมันอ่ะ ไม่ต้องเอาเป็นตังค์หรอก อิอิ ^^
Asian 3 ก.ค. 2554, 09:12:05 น.
รอตอนต่อไปจ้ะ
รอตอนต่อไปจ้ะ
ปูสีน้ำเงิน 3 ก.ค. 2554, 19:53:34 น.
ลงคราวนี้จะลงจนจบใช่ไหม๊คะ
ลงคราวนี้จะลงจนจบใช่ไหม๊คะ
suda55 5 ก.ค. 2554, 11:59:20 น.
ชอบนางเอกโก๊ะดีค่ะ
ชอบนางเอกโก๊ะดีค่ะ