หัวใจ...error
ฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นคืนกลับมา เขาพยายามที่จะยื้อยุดความรักไว้สุดแรงเท่าที่จะทำได้ ทว่า...เมื่อออมทองได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตของเขา ผู้หญิงที่เก่งแต่ปากคนนี้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของเขานั้นเปลี่ยนไป...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 3
หญิงสาวร่างบางในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นชายรุ่ยโชว์ขาเรียวสวยได้
รูปนั้นเดินทอดน่องไปตามหาดทรายขาวละเอียดด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า ทรายนุ่มใต้ฝ่า
เท้านั้นทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างมากจนเธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทางด้านหลัง
ที่เพิ่งเดินผ่านมา ริมฝีปากได้รูปนั้นหยักขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นรอยเท้าเล็กๆ ของตัวเอง
เป็นทางยาว มันเหมือนภาพในโปสการ์ดที่เคยเห็นตามร้านขายของที่ระลึก เธอไม่น่า
รีบร้อนออกจากอพาร์ตเม้นท์จนลืมหยิบกล้องมาเลย ไม่อย่างนั้น...พรพรรรณจะได้
เห็นภาพที่น่ารักและสวยงามอย่างที่เธอเห็นอยู่ในเวลานี้
“ลมแรงจัง” เธอพึมพำพร้อมกับรวบผมยาวสลวยให้เป็นหางม้าเปิดวงหน้าเรียวหวาน
ดวงตากลมโตเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ที่นี่ถือได้ว่าเป็นที่พักผ่อนที่นัก
ท่องเที่ยวใฝ่ฝัน เพราะเงียบสงบและสภาพแวดล้อมยังเป็นธรรมชาติแท้ๆ ออมทอง
สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างช้าๆ เธอกวาดสายตามอง
โดยรอบ ทะเลยามเย็นอย่างนี้ให้ความรู้สึกอ้างว้างและเหงาเหลือเกิน เธอหันหน้ามอง
คลื่นที่กำลังม้วนตัวเข้าหาฝั่ง เห็นเรือหาปลาลำเล็กอยู่ลิบๆ หญิงสาวเหลือบตามอง
ซ้าย มองขวาอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจป้องปากแล้วตะโกนสุดเสียง
“โว้ววววว”
“ไอ้บ้า”
“ทำไมต้องเป็นฉ๊านนนนน” เธอหายใจแรงพร้อมกับลดมือลง แววตาที่มองไปข้างหน้า
พราวระยับ รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที
ออมทองหัวเราะในลำคอพลางนึกถึงหนังสือที่เธอเคยอ่าน หนังสือที่บอกกล่าวถึง
วิธีคลายเครียดต่างๆ มากมาย และหนึ่งในนั้นคือสิ่งที่เธอทำอยู่ขณะนี้ คือ
การตะโกนออกมาสุดเสียง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิธีนี้ช่วยให้เธอหายเครียดได้
จริงๆ ถึงแม้จะเป็นชั่วระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม
“น้า น้า” หญิงสาวขมวดคิ้วทันที เสียงใคร!! เธอหันมองโดยรอบก่อนจะก้มมองเด็ก
หญิงตัวน้อยในชุดเสื้อยืดสีขาวขุ่นกับกางเกงขาสั้นสีฟ้าลายดอกไม้ขาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
ดวงหน้าคล้ำเพราะแดดเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาสงสัย “เรียก ‘พี่’ เหรอ” เธอย้อน
ถามพลางเน้นคำว่า ‘พี่’ อย่างจงใจ
“น้าคุยกะใคร” เด็กหญิงวัยประมาณห้าหกขวบย้อนถาม มองไปรอบข้างด้วยสายตา
อยากรู้อยากเห็น “หรือว่า...น้าคุยกะผี ใช่มั้ย” มือเล็กจับชายเสื้อเธอเหมือนหาที่ยึด
เหนี่ยว
“ผีที่ไหน ไม่มีหรอกจ้ะ พี่แค่...” เธอหยุดพูด ครุ่นคิดถึงคำตอบที่จะให้เด็กหญิงตัวน้อย
นั้นเข้าใจ
“แต่หนูเห็นน้าตะโกนตั้งนาน ผีอยู่ในทะเลใช่มั้ย”
“ไม่ใช่จ้ะ พี่...เออ...พี่ทดสอบเสียงดูก่อนไง เผื่อจะได้เป็นนักร้องกับเขาบ้าง หนูอยาก
ลองบ้างมั้ย” เธอเบนความสนใจของเด็กน้อยทันที แววตาดำที่หวาดหวั่นในคราแรกนั้น
ฉายแววตื่นเต้นก่อนจะฉีกยิ้มกว้างโชว์เหงือกเพราะฟันหน้าหายไปทั้งสองซี่พร้อมกับ
พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“หนูอยากเป็นนักร้อง”
“ถ้างั้น...ตะโกนเลย” เธอบอกพร้อมกับป้องปากตะโกนสุดเสียง โดยที่เด็กหญิงนั้น
ตะโกนแล้วหัวเราะไปด้วยอย่างไม่ยอมแพ้
“พอกันดีกว่า เดี๋ยวจะเจ็บคอ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากที่เวลาผ่านไปได้
สักพัก “หนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“ปลาทู” เด็กหญิงตอบกลับมา “แล้วน้าล่ะ”
“พี่ชื่อออมทอง ปลาทูต้องเรียกพี่ว่า พี่ออมนะจ๊ะ” เธอบอกยิ้มๆ
“หนูว่าเรียกน้าง่ายกว่านะ แต่เรียกพี่ก็ได้ พี่ออม” ปลาทูพูดตามอย่างว่าง่าย ออมทอง
พยักหน้าอย่างพอใจเพราะคำว่า ‘พี่’ มันดูสาวใสวัยรุ่นกว่าคำว่า ‘น้า’ มากมาย
“จ้า แล้วนี่ปลาทูมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ มาคนเดียวเหรอ” เธอเอ่ยถาม
“หนูมาหาเปลือกหอย จะเอาไปให้แม่ทำม่าน นี่ไง” ปลาทูบอกพร้อมกับโชว์เปลือก
หอยเปรอะทรายหลากหลายชนิดในถุงพลาสติกที่ห้อยอยู่ตรงข้อมือ
“ไป เดี๋ยวพี่ช่วยหานะ” เธอบอก
“จริงเหรอ” ปลาทูทำตาโตใส่เธอ
“จริงจ้า” เธอตอบกลับพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“ไชโย ไปทางนู้นกันดีกว่า มีเปลือกหอยลายสวยๆ เยอะแยะเลย” มือเล็กของปลาทู
จับมือเธอเดินไปยังจุดหมายที่เด็กหญิงตัวน้อยต้องการ อย่างน้อยวันนี้เธอก็ไม่เหงา
เธออมยิ้มมองเด็กหญิงที่จูงมือเธอแน่นราวกับว่ากลัวเธอหลงทาง...
โอย...อิ่มเหลือเกิน ออมทองเดินลูบท้องตัวเองด้วยความอึดอัด กับข้าวฝีมือเพ็ญแม่
ของปลาทูอร่อยและรสจัดถูกใจเธอที่สุด โดยเฉพาะทะเลผัดฉ่า ทั้งกุ้งและปลาหมึก
สด หวานสุดๆ
“ท้องจะแตกแล้ววววว” เธอลากเสียงยาวขณะเดินกลับห้องพักตัวเองพลางมองไป
รอบๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้นเมื่อเห็นรอบกายนั้นมืดสนิทจนเห็นเพียงแค่ไฟดวง
เล็กๆ เป็นแนวยาวที่ทางรีสอร์ททำเป็นทางไว้
“เพิ่งจะทุ่มเอง ทำไมมันมืดไวอย่างนี้” เธอบ่นอุบแล้วต้องอุทานเมื่อหาดทรายที่เธอ
เดินมาเย็นนี้กลับกลายเป็นน้ำทะเลหมดแล้ว
“ตายแล้ว ยัยออมทองจอมตะกละ มัวแต่ห่วงกินจนลืมเวล่ำเวลาเลย” เธอบ่นกับตัวเอง
ก่อนจะตัดสินใจเดินลุยน้ำทะเลที่ในเวลาขึ้นสูงจนถึงข้อเท้าแล้ว
เสียงน้ำกระจายเหมือนมีคนย่ำ ทำให้ฟ้าครามเพ่งสายตามองไปด้านหน้าอย่างสงสัย
เวลาค่ำคืนอย่างนี้ไม่น่าจะมีใครมาเดินเล่น เพราะหาดทรายที่เห็นในตอนกลางวันนั้น
พอเย็นจนถึงมืดค่ำน้ำทะเลจะขึ้นอย่างรวดเร็ว หรือว่า...เขาวิ่งไปยังต้นเสียงอย่างรวด
เร็ว ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อเห็นร่างเล็กๆ ที่เดินแกมวิ่งเร็วๆ นั้นเต็มตา
“คุณออมทอง” เสียงเรียกของเขา ทำให้หญิงสาวหยุดชะงักแล้วมองหน้าเขาทันที
“อุ๊ย” เธออุทานด้วยความตกใจ “คุณ...”
“ดึกแล้ว คุณมาทำอะไรแถวนี้” เขาเอ่ยถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ พลางมองไปรอบๆ
ด้วยสายตาระวัง เสียงคลื่นกับลมทะเลที่ค่อนข้างแรงนั้นทำให้เขารู้ว่าอีกไม่นานตรงที่
เขายืนอยู่นี้ จะไม่สามารถยืนบนพื้นทรายได้เพราะน้ำจะสูงขึ้นจนแทบยืนไม่ได้
“ฉันไปเดินเล่นมา ไม่คิดว่าน้ำจะขึ้นเร็วขนาดนี้” เธอตอบกลับไป ฟ้าครามส่ายหน้า
อย่างระอา
“รีบไปกันเถอะ ก่อนที่น้ำจะขึ้นมากกว่านี้” เขาบอกอีกครั้งพร้อมกับก้าวยาวๆ โดยที่มี
เธอก้าวตามไม่ห่าง ถึงหญิงสาวจะเก่งกล้าขนาดไหน แต่เวลามืดค่ำและไม่ใช่สถานที่ที่
คุ้นเคย ทำให้เธอรู้สึกกลัวเหมือนกัน
ออมทองยืนอยู่หน้าบ้านพักพลางเช็ดเท้าไปมาก่อนจะไขกุญแจเปิดประตู แต่แล้วก็นึก
ขึ้นได้ว่าคนตัวโตยังยืนอยู่ด้านหลัง เธอหันกลับมาทันที สบตาคมเข้มที่จ้องมองอยู่
แล้ว
“วันนี้ผมไม่เห็นคุณทานอาหารเย็นที่รีสอร์ท...” ฟ้าครามเอ่ยขึ้นมาลอยๆ พลางหรี่ตา
มองคนตรงหน้าด้วยสายตาคำถาม
“คือ...ฉันไปเดินเล่นค่ะ แล้วเจอกับปลาทู เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมหน้าม้าเต่อๆ พาฉันไป
หาเปลือกหอยแล้วก็ชวนฉันไปกินข้าวที่บ้าน” เธออธิบายให้เขาฟัง ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจ
ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว เธอจะไปไหนมันก็
เรื่องของเธอ
“แล้วคุณก็กิน” เขาเลิกคิ้วถาม
“อ้าว...ก็เพ็ญเขาชวนนี่ ฉันก็ไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ” เธอตอบกลับไปพลางหลุบตา
ต่ำ ไม่อยากสบตาที่จ้องเหมือนจับผิด
“คุณควรต้องระวังตัวมากกว่านี้ ไม่ใช่ใครชวนไปไหนก็ไป ชวนกินอะไรก็กิน” เขาพูด
ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เอาเถอะ คืนนี้คุณพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้เจอกันที่ล็อบบี้ตอน
บ่ายสองโมง” เขาบอกสั้นๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนมองตามแผ่นหลังไกลๆ
ด้วยแววตาวาววับ
“คนบ้าอำนาจ เอาแต่สั่ง แต่สั่ง ฉันไม่ใช่ลูกน้องนายนะยะ ชิ๊” เธอเบะปาก แลบลิ้นใส่
ฟ้าครามที่เดินห่างออกไปอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเข้าบ้านทิ้งตัวเองบนที่นอนนุ่มแล้ว
เกลือกกลิ้งอย่างมีความสุข
“สวัสดีครับ ผมชื่อฟ้าคราม ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ฟ้าครามรีสอร์ท ทะเลใส หาด
ทรายขาวบนเกาะส่วนตัวที่เงียบสงบแห่งนี้จะทำให้ทุกๆ ท่านได้สัมผัสความสุขสดชื่น
เพราะสถานที่แห่งนี้คือการพักผ่อนอย่างแท้จริง” เสียงนุ่มทุ้มของฟ้าครามและแววตา
คม ลุ่มลึกที่ดูเหมือนกำลังร่ายเวทย์มนต์ให้คนที่สบตานั้นหลงใหลโดยเฉพาะกลุ่ม
สาวๆ ตรงหน้าเธอ ทำให้ออมทองแอบเบะปาก รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที มือเรียวขาว
หยิบแก้วน้ำที่ปราณีกับยักษ์เดินเข้ามาบริการเพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยว โดยน้ำในแก้ว
นั้นเป็นสีฟ้าอมม่วงซึ่งมีน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ให้ความเย็น เธอจิบแล้วมองน้ำด้วยดวงตาที่
เบิกกว้าง....ชื่นใจจัง
“น้ำดอกอัญชัน เป็นเวลคัมดริ้งก์ที่ทางรีสอร์ทเราจัดเตรียมไว้ให้ หวานนิดๆ ให้ความสด
ชื่นกับร่างกายค่ะ” ปราณีเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ซึ่งนักท่องเที่ยวแต่ละคนนั้นพยักหน้า
อย่างเห็นด้วย
ฟ้าครามกวาดสายตามองนักท่องเที่ยวที่ส่วนใหญ่จะเป็นคู่รัก จนมาสะดุดกับออมทอง
ที่กำลังหัวเราะกับปราณีโดยมีแก้วน้ำสีสวยอยู่ในมือทั้งสองข้าง
“ปราณีกับยักษ์จะเป็นคนพาพวกคุณไปยังบ้านพัก ช่วงเวลาหลังจากนี้พวกคุณจะเล่น
น้ำทะเลหรือจะพักผ่อนก็ได้ตามอัธยาศัย ทางรีสอร์ทมีเรือคายัค ห่วงยาง ลูก
บอลบริการฟรี ติดต่อได้ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์นะครับ ตอนสี่โมงเย็นเรามีบุฟเฟ่ต์
อาหารทะเลที่ชายหาด เราจะทานอาหารเย็นกันที่นั่น และทริปแรกของเราจะเริ่มตอน
หกโมงเย็น ทางรีสอร์ทจะพาพวกคุณขึ้นเรือไปส่งยังเรือของชาวประมงที่จะออกไปได
หมึก ส่วนคนที่มีอาการเมาเรือควรจะเตรียมยาไว้ด้วย แต่ถ้าไม่มีผมจะเตรียมไว้ให้
สำหรับตอนนี้พักผ่อนกันตามอัธยาศัยนะครับ” เขาบอกแล้วพยักหน้าให้กับปราณีเดิน
นำไปยังบ้านพักแต่ละหลัง
“แถวนี้มีชาวประมงด้วยเหรอ” ออมทองเอ่ยถามหลังจากที่นักท่องเที่ยวคนอื่นเดินไป
กันหมดแล้ว เหลือเพียงเขากับเธอเท่านั้น
“มีชาวบ้านอยู่อีกเกาะ ไม่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่” เขาตอบสั้นๆ ปรายตามองอย่างไม่ใส่
ใจ “ทางผมติดต่อไว้ให้แล้ว ประมาณทุ่มเรือประมงจะคอยที่หน้ารีสอร์ท ซึ่งทางเราจะ
ขับสปีดโบ๊ทไปส่งที่เรือประมง”
“แล้วทำไมต้องไปตอนมืดด้วยล่ะ เราไปตอนนี้ไม่ได้เหรอ” เธอย้อนถาม “ไป
ตอนกลางคืนจะเห็นอะไร ฉันว่า...มันน่าจะเหมือนตกปลาทั่วไปมากกว่า ตอนกลางวัน
เราจะได้เห็นชัดๆ”
“การตกปลากับการไดหมึกมันไม่เหมือนกัน การที่เราต้องไปไดหมึกตอนกลาง
คืนนั้น เราจะต้องออกทะเลช่วงเย็นๆ เพื่อที่เราจะได้เลือกทำเลในการตกหมึก เมื่อแสง
อาทิตย์หมดจากท้องฟ้า เราจะต้องติดเครื่องปั่นไฟเพื่อล่อให้ปลาหมึกเข้ามา ซึ่งมัน
ต้องใช้เวลานานมาก บางครั้งเกือบเที่ยงคืนเลยก็มี หลังจากนั้นเราจะล้อมอวนตักหมึก
ขึ้นมา” เขาอธิบายช้าๆ โดยที่ดวงตากลมโตนั้นจ้องมองมาอย่างตั้งใจ
“เหรอ” ออมทองพึมพำในลำคอ
“และการที่เราจะได้ปลาหมึกมากหรือน้อยนั้น มันขึ้นอยู่กับสภาพของคลื่นลม
และกระแสน้ำ ดังนั้นการที่เราจะไดหมึกแต่ละครั้งจึงต้องใช้ความอดทนในการรอคอย
สูงมาก เข้าใจมั้ย” เขาถาม
“อ้อ” เธอพยักหน้า
“ถ้าอยู่บนเรือนานๆ คุณเมาเรือมั้ย” เขาย้อนถาม
“ไม่รู้สิ แต่ที่ฉันมากับคุณมันก็ไม่มีอาการอะไรนะ” เธอตอบแล้วยกไหล่ด้วยท่า
ทางไม่แคร์ ฟ้าครามหรี่ตามองด้วยสายตาไม่ชอบใจกับอากัปกริยาแบบสาวมั่นอย่างนี้
“ผมจะเตรียมยาแก้เมาคลื่น เมาเรือไว้ให้แล้วกัน” เขาบอกอีกครั้ง “คุณไปพัก
ผ่อนก่อนเถอะเพราะอีกนานกว่าจะถึงมื้อเย็น”
“ฉันเดินทั่วรีอสร์ทจนลูกค้าของคุณบางคนคิดว่าฉันเป็นพนักงานด้วยซ้ำ” ออม
ทองเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “สวยอย่างนี้คิดว่าเป็นพนักงานได้ไงก็ไม่รู้” เธออุบอิบ
เบาๆ
“ผมขอตัวไปเตรียมงานก่อน เชิญคุณตามสบาย” ฟ้าครามบอกเพื่อไม่ให้เสีย
มารยาทแล้วเดินจากไปเลยโดยไม่สนใจหญิงสาวด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรที่โดน
ทิ้งให้ยืนอยู่เพียงลำพัง
เด็กหญิงตัวน้อยนั่งเก็บเปลือกหอยอย่างขะมักเขม้นจนคนที่เดินมาข้างหลังเห็น
แล้วอดที่จะสงสารไม่ได้ แดดค่อนข้างแรงจนทำให้ปลาทูผิวคล้ำมากกว่าเธอมากนัก
แต่นั่นไม่ได้ทำให้รอยยิ้มที่สดใสตามวัยของปลาทูลดลงเลย
“ปลาทู” เธอเรียก หน้ากลมแป้นหันกลับมาจนเส้นผมนั้นกระจายตามแรงเหวี่ยง
ของเจ้าตัว รอยยิ้มนั้นฉีกกว้างจนเห็นฟันหลอ
“น้าออม” เด็กหญิงเรียกพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที
“แน่ะ” ออมทองยืนเท้าเอว หน้ามุ่ย “บอกให้เรียกว่ายังไง”
“อ๋อ พี่ออม” ปลาทูเรียกอีกครั้งพร้อมกับยิ้มอย่างสำนึกผิด ออมทองนึกขำกับ
ท่าทางของเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนปิดปากตัวเองด้วยมือเปื้อนทราย “พี่ออมจะมากินข้าว
ที่บ้านอีกเหรอ”
“แหม ปลาทู พี่ไม่ใช่คนเห็นแก่กินขนาดนั้น ว่าแต่...วันนี้แม่เพ็ญทำกับข้าวอะไร
ล่ะ” เธอถามปลาทูด้วยน้ำเสียงกระเซ้า
“หนูไม่รู้ แต่แม่ทำไข่เจียวปูให้หนู พี่ออมจะกินกะหนูมั้ย” ปลาทูเงยหน้า
ถามอย่างมีน้ำใจ เธออมยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่หรอกจ้ะ พี่ล้อเล่น แล้วนี่ปลาทูจะกลับบ้านหรือยังล่ะ หืม”
“พี่ออมจะไปบ้านหนูมั้ย ถ้าไป หนูกลับก็ได้ วันนี้พ่อกลับดึกด้วย” เด็กหญิงจีบ
ปากจีบคอบอก
“อ้าว แล้วพ่อไปไหนล่ะ แอบไปหาสาวหรือเปล่าหนอ” เธอแกล้งแหย่
“โด่ พ่อไม่กล้าหรอก กลัวแม่เพ็ญจะตาย กลัวหนูไม่รักด้วย” ปลาทูบอก
แล้วกอดอกอย่างมั่นใจจนทำให้เธออดขำกับท่าทางแก่แดดไม่ได้
“จ้า แม่คนเก่ง แล้วพ่อปลาทูทำอะไรล่ะทำไมถึงกลับดึก”
“วันนี้พ่อยักษ์จะต้องพานักท่องเที่ยวไปไดหมึกที่กลางทะเลนู่น หนูอยากไปด้วยแต่แม่
เพ็ญไม่ให้ไป” ปลาทูบอกด้วยน้ำเสียงเสียดายพลางจูงมือเธอเดินไปเรื่อยๆ
“แม่เพ็ญคงอยากให้ปลาทูโตกว่านี้ ว่ายน้ำเก่งกว่านี้” เธอปลอบใจเด็กน้อย รู้สึกดีใจที่
มาเที่ยวในครั้งนี้ได้รับรู้ถึงมิตรภาพที่ใสสะอาดและรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของครอบครัวนี้
“พี่ออมรู้มั้ยว่าหนูว่ายน้ำเก่งนะ พ่อยักษ์เคยพาไปดำน้ำกับนายครามด้วย” ปลาทูชวน
คุย
“เหรอ” ออมทองย่นคิ้ว “แล้วไปดำน้ำที่ไหนกันล่ะ”
“หลังเกาะนู่นแน่ะ ต้องนั่งเรือออกไป นายครามให้เสื้อชูชีพตัวเล็กกับหนูด้วย” น้ำเสียง
เด็กน้อยเอ่ยด้วยความชื่นชมซึ่งเธอสัมผัสได้ นิ้วเล็กๆ ชี้ไปอีกด้านจนเธออดไม่ได้ที่จะ
มองตาม
“ไม่น่าเชื่อ” เธอพึมพำ ปลาทูหยุดเดินแล้วเงยหน้ามองเธอนิ่ง ดวงตาดำสนิทของเด็ก
น้อยจ้องมองเธออย่างไม่วางตา
“พ่อยักษ์กับแม่เพ็ญบอกว่า นายครามเป็นคนดี มีน้ำใจ ทุกคนในเกาะนี้รักนายครามทั้ง
นั้น” ปลาทูบอก “ทุกอย่างในเกาะนี้เป็นของนายคราม”
“นายครามของปลาทูนี่ รวยจังนะ เป็นเจ้าของทุกอย่างเลย” เธอตอบกลับไปอย่างไม่
ได้คิดอะไร เพียงแค่หาเรื่องคุยกับปลาทูให้หายเหงาเท่านั้น
“ใช่ ทุกอย่างเป็นของนายคราม พวกเรารักนายครามกันทั้งนั้น” ปลาทูพยักหน้า
“เอาเถอะ คุยเรื่องอื่นดีกว่า ไหน ดูสิ....วันนี้แม่เพ็ญจะได้หอยอะไรในการทำม่านบ้าง
น้า” เธอชวนคุยเรื่องอื่นเมื่อเห็นบ้านหลังเล็กของปลาทูอยู่ไม่ไกล
เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ปลาทูพูด เพราะท่าทางของฟ้าครามเมื่อเจอเธอครั้งแรกนั้น
ไม่ได้บ่งบอกถึงความมี ‘น้ำใจ’ สักนิด มีแต่จะผลักไสเธอให้พ้นจากความรับผิดชอบ
มากกว่า!!
****************************
มิตรร๊าก...แควนคลับ
จบไปอีกตอน หุ หุ หุ ขอให้สนุกกับการอ่านน๊า....
รูปนั้นเดินทอดน่องไปตามหาดทรายขาวละเอียดด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า ทรายนุ่มใต้ฝ่า
เท้านั้นทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างมากจนเธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทางด้านหลัง
ที่เพิ่งเดินผ่านมา ริมฝีปากได้รูปนั้นหยักขึ้นโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นรอยเท้าเล็กๆ ของตัวเอง
เป็นทางยาว มันเหมือนภาพในโปสการ์ดที่เคยเห็นตามร้านขายของที่ระลึก เธอไม่น่า
รีบร้อนออกจากอพาร์ตเม้นท์จนลืมหยิบกล้องมาเลย ไม่อย่างนั้น...พรพรรรณจะได้
เห็นภาพที่น่ารักและสวยงามอย่างที่เธอเห็นอยู่ในเวลานี้
“ลมแรงจัง” เธอพึมพำพร้อมกับรวบผมยาวสลวยให้เป็นหางม้าเปิดวงหน้าเรียวหวาน
ดวงตากลมโตเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ที่นี่ถือได้ว่าเป็นที่พักผ่อนที่นัก
ท่องเที่ยวใฝ่ฝัน เพราะเงียบสงบและสภาพแวดล้อมยังเป็นธรรมชาติแท้ๆ ออมทอง
สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างช้าๆ เธอกวาดสายตามอง
โดยรอบ ทะเลยามเย็นอย่างนี้ให้ความรู้สึกอ้างว้างและเหงาเหลือเกิน เธอหันหน้ามอง
คลื่นที่กำลังม้วนตัวเข้าหาฝั่ง เห็นเรือหาปลาลำเล็กอยู่ลิบๆ หญิงสาวเหลือบตามอง
ซ้าย มองขวาอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจป้องปากแล้วตะโกนสุดเสียง
“โว้ววววว”
“ไอ้บ้า”
“ทำไมต้องเป็นฉ๊านนนนน” เธอหายใจแรงพร้อมกับลดมือลง แววตาที่มองไปข้างหน้า
พราวระยับ รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที
ออมทองหัวเราะในลำคอพลางนึกถึงหนังสือที่เธอเคยอ่าน หนังสือที่บอกกล่าวถึง
วิธีคลายเครียดต่างๆ มากมาย และหนึ่งในนั้นคือสิ่งที่เธอทำอยู่ขณะนี้ คือ
การตะโกนออกมาสุดเสียง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิธีนี้ช่วยให้เธอหายเครียดได้
จริงๆ ถึงแม้จะเป็นชั่วระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม
“น้า น้า” หญิงสาวขมวดคิ้วทันที เสียงใคร!! เธอหันมองโดยรอบก่อนจะก้มมองเด็ก
หญิงตัวน้อยในชุดเสื้อยืดสีขาวขุ่นกับกางเกงขาสั้นสีฟ้าลายดอกไม้ขาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
ดวงหน้าคล้ำเพราะแดดเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาสงสัย “เรียก ‘พี่’ เหรอ” เธอย้อน
ถามพลางเน้นคำว่า ‘พี่’ อย่างจงใจ
“น้าคุยกะใคร” เด็กหญิงวัยประมาณห้าหกขวบย้อนถาม มองไปรอบข้างด้วยสายตา
อยากรู้อยากเห็น “หรือว่า...น้าคุยกะผี ใช่มั้ย” มือเล็กจับชายเสื้อเธอเหมือนหาที่ยึด
เหนี่ยว
“ผีที่ไหน ไม่มีหรอกจ้ะ พี่แค่...” เธอหยุดพูด ครุ่นคิดถึงคำตอบที่จะให้เด็กหญิงตัวน้อย
นั้นเข้าใจ
“แต่หนูเห็นน้าตะโกนตั้งนาน ผีอยู่ในทะเลใช่มั้ย”
“ไม่ใช่จ้ะ พี่...เออ...พี่ทดสอบเสียงดูก่อนไง เผื่อจะได้เป็นนักร้องกับเขาบ้าง หนูอยาก
ลองบ้างมั้ย” เธอเบนความสนใจของเด็กน้อยทันที แววตาดำที่หวาดหวั่นในคราแรกนั้น
ฉายแววตื่นเต้นก่อนจะฉีกยิ้มกว้างโชว์เหงือกเพราะฟันหน้าหายไปทั้งสองซี่พร้อมกับ
พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“หนูอยากเป็นนักร้อง”
“ถ้างั้น...ตะโกนเลย” เธอบอกพร้อมกับป้องปากตะโกนสุดเสียง โดยที่เด็กหญิงนั้น
ตะโกนแล้วหัวเราะไปด้วยอย่างไม่ยอมแพ้
“พอกันดีกว่า เดี๋ยวจะเจ็บคอ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากที่เวลาผ่านไปได้
สักพัก “หนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“ปลาทู” เด็กหญิงตอบกลับมา “แล้วน้าล่ะ”
“พี่ชื่อออมทอง ปลาทูต้องเรียกพี่ว่า พี่ออมนะจ๊ะ” เธอบอกยิ้มๆ
“หนูว่าเรียกน้าง่ายกว่านะ แต่เรียกพี่ก็ได้ พี่ออม” ปลาทูพูดตามอย่างว่าง่าย ออมทอง
พยักหน้าอย่างพอใจเพราะคำว่า ‘พี่’ มันดูสาวใสวัยรุ่นกว่าคำว่า ‘น้า’ มากมาย
“จ้า แล้วนี่ปลาทูมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ มาคนเดียวเหรอ” เธอเอ่ยถาม
“หนูมาหาเปลือกหอย จะเอาไปให้แม่ทำม่าน นี่ไง” ปลาทูบอกพร้อมกับโชว์เปลือก
หอยเปรอะทรายหลากหลายชนิดในถุงพลาสติกที่ห้อยอยู่ตรงข้อมือ
“ไป เดี๋ยวพี่ช่วยหานะ” เธอบอก
“จริงเหรอ” ปลาทูทำตาโตใส่เธอ
“จริงจ้า” เธอตอบกลับพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“ไชโย ไปทางนู้นกันดีกว่า มีเปลือกหอยลายสวยๆ เยอะแยะเลย” มือเล็กของปลาทู
จับมือเธอเดินไปยังจุดหมายที่เด็กหญิงตัวน้อยต้องการ อย่างน้อยวันนี้เธอก็ไม่เหงา
เธออมยิ้มมองเด็กหญิงที่จูงมือเธอแน่นราวกับว่ากลัวเธอหลงทาง...
โอย...อิ่มเหลือเกิน ออมทองเดินลูบท้องตัวเองด้วยความอึดอัด กับข้าวฝีมือเพ็ญแม่
ของปลาทูอร่อยและรสจัดถูกใจเธอที่สุด โดยเฉพาะทะเลผัดฉ่า ทั้งกุ้งและปลาหมึก
สด หวานสุดๆ
“ท้องจะแตกแล้ววววว” เธอลากเสียงยาวขณะเดินกลับห้องพักตัวเองพลางมองไป
รอบๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้นเมื่อเห็นรอบกายนั้นมืดสนิทจนเห็นเพียงแค่ไฟดวง
เล็กๆ เป็นแนวยาวที่ทางรีสอร์ททำเป็นทางไว้
“เพิ่งจะทุ่มเอง ทำไมมันมืดไวอย่างนี้” เธอบ่นอุบแล้วต้องอุทานเมื่อหาดทรายที่เธอ
เดินมาเย็นนี้กลับกลายเป็นน้ำทะเลหมดแล้ว
“ตายแล้ว ยัยออมทองจอมตะกละ มัวแต่ห่วงกินจนลืมเวล่ำเวลาเลย” เธอบ่นกับตัวเอง
ก่อนจะตัดสินใจเดินลุยน้ำทะเลที่ในเวลาขึ้นสูงจนถึงข้อเท้าแล้ว
เสียงน้ำกระจายเหมือนมีคนย่ำ ทำให้ฟ้าครามเพ่งสายตามองไปด้านหน้าอย่างสงสัย
เวลาค่ำคืนอย่างนี้ไม่น่าจะมีใครมาเดินเล่น เพราะหาดทรายที่เห็นในตอนกลางวันนั้น
พอเย็นจนถึงมืดค่ำน้ำทะเลจะขึ้นอย่างรวดเร็ว หรือว่า...เขาวิ่งไปยังต้นเสียงอย่างรวด
เร็ว ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อเห็นร่างเล็กๆ ที่เดินแกมวิ่งเร็วๆ นั้นเต็มตา
“คุณออมทอง” เสียงเรียกของเขา ทำให้หญิงสาวหยุดชะงักแล้วมองหน้าเขาทันที
“อุ๊ย” เธออุทานด้วยความตกใจ “คุณ...”
“ดึกแล้ว คุณมาทำอะไรแถวนี้” เขาเอ่ยถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ พลางมองไปรอบๆ
ด้วยสายตาระวัง เสียงคลื่นกับลมทะเลที่ค่อนข้างแรงนั้นทำให้เขารู้ว่าอีกไม่นานตรงที่
เขายืนอยู่นี้ จะไม่สามารถยืนบนพื้นทรายได้เพราะน้ำจะสูงขึ้นจนแทบยืนไม่ได้
“ฉันไปเดินเล่นมา ไม่คิดว่าน้ำจะขึ้นเร็วขนาดนี้” เธอตอบกลับไป ฟ้าครามส่ายหน้า
อย่างระอา
“รีบไปกันเถอะ ก่อนที่น้ำจะขึ้นมากกว่านี้” เขาบอกอีกครั้งพร้อมกับก้าวยาวๆ โดยที่มี
เธอก้าวตามไม่ห่าง ถึงหญิงสาวจะเก่งกล้าขนาดไหน แต่เวลามืดค่ำและไม่ใช่สถานที่ที่
คุ้นเคย ทำให้เธอรู้สึกกลัวเหมือนกัน
ออมทองยืนอยู่หน้าบ้านพักพลางเช็ดเท้าไปมาก่อนจะไขกุญแจเปิดประตู แต่แล้วก็นึก
ขึ้นได้ว่าคนตัวโตยังยืนอยู่ด้านหลัง เธอหันกลับมาทันที สบตาคมเข้มที่จ้องมองอยู่
แล้ว
“วันนี้ผมไม่เห็นคุณทานอาหารเย็นที่รีสอร์ท...” ฟ้าครามเอ่ยขึ้นมาลอยๆ พลางหรี่ตา
มองคนตรงหน้าด้วยสายตาคำถาม
“คือ...ฉันไปเดินเล่นค่ะ แล้วเจอกับปลาทู เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมหน้าม้าเต่อๆ พาฉันไป
หาเปลือกหอยแล้วก็ชวนฉันไปกินข้าวที่บ้าน” เธออธิบายให้เขาฟัง ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจ
ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว เธอจะไปไหนมันก็
เรื่องของเธอ
“แล้วคุณก็กิน” เขาเลิกคิ้วถาม
“อ้าว...ก็เพ็ญเขาชวนนี่ ฉันก็ไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ” เธอตอบกลับไปพลางหลุบตา
ต่ำ ไม่อยากสบตาที่จ้องเหมือนจับผิด
“คุณควรต้องระวังตัวมากกว่านี้ ไม่ใช่ใครชวนไปไหนก็ไป ชวนกินอะไรก็กิน” เขาพูด
ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เอาเถอะ คืนนี้คุณพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้เจอกันที่ล็อบบี้ตอน
บ่ายสองโมง” เขาบอกสั้นๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เธอยืนมองตามแผ่นหลังไกลๆ
ด้วยแววตาวาววับ
“คนบ้าอำนาจ เอาแต่สั่ง แต่สั่ง ฉันไม่ใช่ลูกน้องนายนะยะ ชิ๊” เธอเบะปาก แลบลิ้นใส่
ฟ้าครามที่เดินห่างออกไปอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเข้าบ้านทิ้งตัวเองบนที่นอนนุ่มแล้ว
เกลือกกลิ้งอย่างมีความสุข
“สวัสดีครับ ผมชื่อฟ้าคราม ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ฟ้าครามรีสอร์ท ทะเลใส หาด
ทรายขาวบนเกาะส่วนตัวที่เงียบสงบแห่งนี้จะทำให้ทุกๆ ท่านได้สัมผัสความสุขสดชื่น
เพราะสถานที่แห่งนี้คือการพักผ่อนอย่างแท้จริง” เสียงนุ่มทุ้มของฟ้าครามและแววตา
คม ลุ่มลึกที่ดูเหมือนกำลังร่ายเวทย์มนต์ให้คนที่สบตานั้นหลงใหลโดยเฉพาะกลุ่ม
สาวๆ ตรงหน้าเธอ ทำให้ออมทองแอบเบะปาก รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที มือเรียวขาว
หยิบแก้วน้ำที่ปราณีกับยักษ์เดินเข้ามาบริการเพื่อต้อนรับนักท่องเที่ยว โดยน้ำในแก้ว
นั้นเป็นสีฟ้าอมม่วงซึ่งมีน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ให้ความเย็น เธอจิบแล้วมองน้ำด้วยดวงตาที่
เบิกกว้าง....ชื่นใจจัง
“น้ำดอกอัญชัน เป็นเวลคัมดริ้งก์ที่ทางรีสอร์ทเราจัดเตรียมไว้ให้ หวานนิดๆ ให้ความสด
ชื่นกับร่างกายค่ะ” ปราณีเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ซึ่งนักท่องเที่ยวแต่ละคนนั้นพยักหน้า
อย่างเห็นด้วย
ฟ้าครามกวาดสายตามองนักท่องเที่ยวที่ส่วนใหญ่จะเป็นคู่รัก จนมาสะดุดกับออมทอง
ที่กำลังหัวเราะกับปราณีโดยมีแก้วน้ำสีสวยอยู่ในมือทั้งสองข้าง
“ปราณีกับยักษ์จะเป็นคนพาพวกคุณไปยังบ้านพัก ช่วงเวลาหลังจากนี้พวกคุณจะเล่น
น้ำทะเลหรือจะพักผ่อนก็ได้ตามอัธยาศัย ทางรีสอร์ทมีเรือคายัค ห่วงยาง ลูก
บอลบริการฟรี ติดต่อได้ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์นะครับ ตอนสี่โมงเย็นเรามีบุฟเฟ่ต์
อาหารทะเลที่ชายหาด เราจะทานอาหารเย็นกันที่นั่น และทริปแรกของเราจะเริ่มตอน
หกโมงเย็น ทางรีสอร์ทจะพาพวกคุณขึ้นเรือไปส่งยังเรือของชาวประมงที่จะออกไปได
หมึก ส่วนคนที่มีอาการเมาเรือควรจะเตรียมยาไว้ด้วย แต่ถ้าไม่มีผมจะเตรียมไว้ให้
สำหรับตอนนี้พักผ่อนกันตามอัธยาศัยนะครับ” เขาบอกแล้วพยักหน้าให้กับปราณีเดิน
นำไปยังบ้านพักแต่ละหลัง
“แถวนี้มีชาวประมงด้วยเหรอ” ออมทองเอ่ยถามหลังจากที่นักท่องเที่ยวคนอื่นเดินไป
กันหมดแล้ว เหลือเพียงเขากับเธอเท่านั้น
“มีชาวบ้านอยู่อีกเกาะ ไม่ห่างจากที่นี่เท่าไหร่” เขาตอบสั้นๆ ปรายตามองอย่างไม่ใส่
ใจ “ทางผมติดต่อไว้ให้แล้ว ประมาณทุ่มเรือประมงจะคอยที่หน้ารีสอร์ท ซึ่งทางเราจะ
ขับสปีดโบ๊ทไปส่งที่เรือประมง”
“แล้วทำไมต้องไปตอนมืดด้วยล่ะ เราไปตอนนี้ไม่ได้เหรอ” เธอย้อนถาม “ไป
ตอนกลางคืนจะเห็นอะไร ฉันว่า...มันน่าจะเหมือนตกปลาทั่วไปมากกว่า ตอนกลางวัน
เราจะได้เห็นชัดๆ”
“การตกปลากับการไดหมึกมันไม่เหมือนกัน การที่เราต้องไปไดหมึกตอนกลาง
คืนนั้น เราจะต้องออกทะเลช่วงเย็นๆ เพื่อที่เราจะได้เลือกทำเลในการตกหมึก เมื่อแสง
อาทิตย์หมดจากท้องฟ้า เราจะต้องติดเครื่องปั่นไฟเพื่อล่อให้ปลาหมึกเข้ามา ซึ่งมัน
ต้องใช้เวลานานมาก บางครั้งเกือบเที่ยงคืนเลยก็มี หลังจากนั้นเราจะล้อมอวนตักหมึก
ขึ้นมา” เขาอธิบายช้าๆ โดยที่ดวงตากลมโตนั้นจ้องมองมาอย่างตั้งใจ
“เหรอ” ออมทองพึมพำในลำคอ
“และการที่เราจะได้ปลาหมึกมากหรือน้อยนั้น มันขึ้นอยู่กับสภาพของคลื่นลม
และกระแสน้ำ ดังนั้นการที่เราจะไดหมึกแต่ละครั้งจึงต้องใช้ความอดทนในการรอคอย
สูงมาก เข้าใจมั้ย” เขาถาม
“อ้อ” เธอพยักหน้า
“ถ้าอยู่บนเรือนานๆ คุณเมาเรือมั้ย” เขาย้อนถาม
“ไม่รู้สิ แต่ที่ฉันมากับคุณมันก็ไม่มีอาการอะไรนะ” เธอตอบแล้วยกไหล่ด้วยท่า
ทางไม่แคร์ ฟ้าครามหรี่ตามองด้วยสายตาไม่ชอบใจกับอากัปกริยาแบบสาวมั่นอย่างนี้
“ผมจะเตรียมยาแก้เมาคลื่น เมาเรือไว้ให้แล้วกัน” เขาบอกอีกครั้ง “คุณไปพัก
ผ่อนก่อนเถอะเพราะอีกนานกว่าจะถึงมื้อเย็น”
“ฉันเดินทั่วรีอสร์ทจนลูกค้าของคุณบางคนคิดว่าฉันเป็นพนักงานด้วยซ้ำ” ออม
ทองเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “สวยอย่างนี้คิดว่าเป็นพนักงานได้ไงก็ไม่รู้” เธออุบอิบ
เบาๆ
“ผมขอตัวไปเตรียมงานก่อน เชิญคุณตามสบาย” ฟ้าครามบอกเพื่อไม่ให้เสีย
มารยาทแล้วเดินจากไปเลยโดยไม่สนใจหญิงสาวด้วยซ้ำว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรที่โดน
ทิ้งให้ยืนอยู่เพียงลำพัง
เด็กหญิงตัวน้อยนั่งเก็บเปลือกหอยอย่างขะมักเขม้นจนคนที่เดินมาข้างหลังเห็น
แล้วอดที่จะสงสารไม่ได้ แดดค่อนข้างแรงจนทำให้ปลาทูผิวคล้ำมากกว่าเธอมากนัก
แต่นั่นไม่ได้ทำให้รอยยิ้มที่สดใสตามวัยของปลาทูลดลงเลย
“ปลาทู” เธอเรียก หน้ากลมแป้นหันกลับมาจนเส้นผมนั้นกระจายตามแรงเหวี่ยง
ของเจ้าตัว รอยยิ้มนั้นฉีกกว้างจนเห็นฟันหลอ
“น้าออม” เด็กหญิงเรียกพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที
“แน่ะ” ออมทองยืนเท้าเอว หน้ามุ่ย “บอกให้เรียกว่ายังไง”
“อ๋อ พี่ออม” ปลาทูเรียกอีกครั้งพร้อมกับยิ้มอย่างสำนึกผิด ออมทองนึกขำกับ
ท่าทางของเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนปิดปากตัวเองด้วยมือเปื้อนทราย “พี่ออมจะมากินข้าว
ที่บ้านอีกเหรอ”
“แหม ปลาทู พี่ไม่ใช่คนเห็นแก่กินขนาดนั้น ว่าแต่...วันนี้แม่เพ็ญทำกับข้าวอะไร
ล่ะ” เธอถามปลาทูด้วยน้ำเสียงกระเซ้า
“หนูไม่รู้ แต่แม่ทำไข่เจียวปูให้หนู พี่ออมจะกินกะหนูมั้ย” ปลาทูเงยหน้า
ถามอย่างมีน้ำใจ เธออมยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่หรอกจ้ะ พี่ล้อเล่น แล้วนี่ปลาทูจะกลับบ้านหรือยังล่ะ หืม”
“พี่ออมจะไปบ้านหนูมั้ย ถ้าไป หนูกลับก็ได้ วันนี้พ่อกลับดึกด้วย” เด็กหญิงจีบ
ปากจีบคอบอก
“อ้าว แล้วพ่อไปไหนล่ะ แอบไปหาสาวหรือเปล่าหนอ” เธอแกล้งแหย่
“โด่ พ่อไม่กล้าหรอก กลัวแม่เพ็ญจะตาย กลัวหนูไม่รักด้วย” ปลาทูบอก
แล้วกอดอกอย่างมั่นใจจนทำให้เธออดขำกับท่าทางแก่แดดไม่ได้
“จ้า แม่คนเก่ง แล้วพ่อปลาทูทำอะไรล่ะทำไมถึงกลับดึก”
“วันนี้พ่อยักษ์จะต้องพานักท่องเที่ยวไปไดหมึกที่กลางทะเลนู่น หนูอยากไปด้วยแต่แม่
เพ็ญไม่ให้ไป” ปลาทูบอกด้วยน้ำเสียงเสียดายพลางจูงมือเธอเดินไปเรื่อยๆ
“แม่เพ็ญคงอยากให้ปลาทูโตกว่านี้ ว่ายน้ำเก่งกว่านี้” เธอปลอบใจเด็กน้อย รู้สึกดีใจที่
มาเที่ยวในครั้งนี้ได้รับรู้ถึงมิตรภาพที่ใสสะอาดและรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของครอบครัวนี้
“พี่ออมรู้มั้ยว่าหนูว่ายน้ำเก่งนะ พ่อยักษ์เคยพาไปดำน้ำกับนายครามด้วย” ปลาทูชวน
คุย
“เหรอ” ออมทองย่นคิ้ว “แล้วไปดำน้ำที่ไหนกันล่ะ”
“หลังเกาะนู่นแน่ะ ต้องนั่งเรือออกไป นายครามให้เสื้อชูชีพตัวเล็กกับหนูด้วย” น้ำเสียง
เด็กน้อยเอ่ยด้วยความชื่นชมซึ่งเธอสัมผัสได้ นิ้วเล็กๆ ชี้ไปอีกด้านจนเธออดไม่ได้ที่จะ
มองตาม
“ไม่น่าเชื่อ” เธอพึมพำ ปลาทูหยุดเดินแล้วเงยหน้ามองเธอนิ่ง ดวงตาดำสนิทของเด็ก
น้อยจ้องมองเธออย่างไม่วางตา
“พ่อยักษ์กับแม่เพ็ญบอกว่า นายครามเป็นคนดี มีน้ำใจ ทุกคนในเกาะนี้รักนายครามทั้ง
นั้น” ปลาทูบอก “ทุกอย่างในเกาะนี้เป็นของนายคราม”
“นายครามของปลาทูนี่ รวยจังนะ เป็นเจ้าของทุกอย่างเลย” เธอตอบกลับไปอย่างไม่
ได้คิดอะไร เพียงแค่หาเรื่องคุยกับปลาทูให้หายเหงาเท่านั้น
“ใช่ ทุกอย่างเป็นของนายคราม พวกเรารักนายครามกันทั้งนั้น” ปลาทูพยักหน้า
“เอาเถอะ คุยเรื่องอื่นดีกว่า ไหน ดูสิ....วันนี้แม่เพ็ญจะได้หอยอะไรในการทำม่านบ้าง
น้า” เธอชวนคุยเรื่องอื่นเมื่อเห็นบ้านหลังเล็กของปลาทูอยู่ไม่ไกล
เธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ปลาทูพูด เพราะท่าทางของฟ้าครามเมื่อเจอเธอครั้งแรกนั้น
ไม่ได้บ่งบอกถึงความมี ‘น้ำใจ’ สักนิด มีแต่จะผลักไสเธอให้พ้นจากความรับผิดชอบ
มากกว่า!!
****************************
มิตรร๊าก...แควนคลับ
จบไปอีกตอน หุ หุ หุ ขอให้สนุกกับการอ่านน๊า....
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2554, 14:14:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2554, 14:14:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 2522
| << ตอน 2 | ตอน 4 >> |
สิรินดา 6 ก.ค. 2554, 14:27:07 น.
แวะมาทักทายจ้า
แวะมาทักทายจ้า
แมกไม้ 6 ก.ค. 2554, 14:41:26 น.
โอ้ววว...พี่ตามาเอง...เด๋วต้องเก็บหน้านี้ไว้แล้ว อิอิ..อยากอา่นเรื่องสั้นระหว่างแม่กะลูกอีกอ่ะ ชอบๆๆ
โอ้ววว...พี่ตามาเอง...เด๋วต้องเก็บหน้านี้ไว้แล้ว อิอิ..อยากอา่นเรื่องสั้นระหว่างแม่กะลูกอีกอ่ะ ชอบๆๆ
ปอยอะนะ 6 ก.ค. 2554, 14:53:02 น.
อิอิ แมกไม้เห็นชื่อสิรินดาหน้าบานคับบ้านแระ
อิอิ แมกไม้เห็นชื่อสิรินดาหน้าบานคับบ้านแระ
ปูสีน้ำเงิน 6 ก.ค. 2554, 19:57:17 น.
^O^
^O^
รัชต์ 6 ก.ค. 2554, 22:01:58 น.
ชอบปลาทูจัง เด็กซื่อใส ไม่ทันยัยออม หุ หุ
ปลาทูเป็นเด็ก แต่นายครามเป็นปลาปักเป้านะออม จำไว้ๆ อิ อิ ปักเป้า
ชอบปลาทูจัง เด็กซื่อใส ไม่ทันยัยออม หุ หุ
ปลาทูเป็นเด็ก แต่นายครามเป็นปลาปักเป้านะออม จำไว้ๆ อิ อิ ปักเป้า
sa 6 ก.ค. 2554, 22:24:09 น.
รอค่า
รอค่า
มะดัน 6 ก.ค. 2554, 22:46:49 น.
แมกไม้มาแว้วววว ตามเร่ืองนี้ต่อ ^.^
แมกไม้มาแว้วววว ตามเร่ืองนี้ต่อ ^.^
Zephyr 7 ก.ค. 2554, 12:14:47 น.
ปลาทู หนูเป็นกามเทพให้น้าออมกะนายครามหน่อยจิ๊ (ปลาทู : ไมต้องเป็นหนูด้วยอ่ะ --") ถ้าไม่ใช่หนูแล้ว ใครจะทำให้สองคนนี้หันมา มอง หน้ากันานเกินสิบนาทีนะ เฮ้อ
ปลาทู หนูเป็นกามเทพให้น้าออมกะนายครามหน่อยจิ๊ (ปลาทู : ไมต้องเป็นหนูด้วยอ่ะ --") ถ้าไม่ใช่หนูแล้ว ใครจะทำให้สองคนนี้หันมา มอง หน้ากันานเกินสิบนาทีนะ เฮ้อ
XaWarZd 10 ก.ค. 2554, 13:26:32 น.
ปลาทูน่ารักเชียว ตอนหน้าจะมีอะไรมาให้ลุ้นรึเปล่าน๊า
ปลาทูน่ารักเชียว ตอนหน้าจะมีอะไรมาให้ลุ้นรึเปล่าน๊า