พ่ายพรหมลิขิต
พลับพลึงทำงานด้านสถาปัตย์ประจำอยู่ที่เชียงใหม่วันหนึ่งเธอได้รับมอบหมายงานให้ออกแบบบ้านพักของธนดลโดยไม่นึกไม่ฝันว่าวันหนึ่งเธอกลับต้องมารับบทเจ้าสาวของเขาเนื่องจากญาติผู้น้องซึ่งเป็นลูกสาวของป้าหนีออกจากบ้านก่อนวันแต่งงานหนึ่งวัน ด้วยเสียงขอร้องแกมบังคับของป้าและลุงทำให้พลับพลึงไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะหากเธอปฏิเสธป้าก็อ้างว่าหล่อนกับสามีจะต้องถูกอีกฝ่ายฟ้องจนถึงขั้นล้มละลาย เพราะนอกจากธนดลจะเป็นเจ้าบ่าวแล้วยังเป็นเจ้าหนี้อีกด้วย พลับพลึงจำยอมตกเป็นเจ้าสาวสำรองจนกว่าปิติและพิลาวรรณจะนำเงินมาชดใช้หนี้สินได้หมด และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายของคนสองคน....
Tags: รักหวานซึ้ง
ตอน: พ่ายพรหมลิขิต ตอนที่ 11
11
บรรยากาศเย็นสบายในยามบ่ายของภูเขาสูง ยิ่งในสวนกล้วยไม้แห่งนี้ด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าอากาศจะเย็นเยียบเพียงไร แต่ยังทำให้มีเหงื่อผุดออกมาตามรูขุมขนได้อย่างน่าอัศจรรย์
“พี่พลับคะ อย่าพาพิมพ์กลับบ้านเลยนะคะ”
พิมพ์พรรณกุมมือทั้งสองข้างของพี่สาวไว้แน่น ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยและอ้อนวอนอย่างที่สุด
“แล้วพิมพ์จะให้พี่ทำยังไง”
พลับพลึงขอความเห็นใจเช่นกัน เธอเองก็ทนเห็นลุงกับป้าเป็นทุกข์ไม่ได้เช่นกัน
“พิมพ์ก็ไม่ทราบค่ะ แต่พิมพ์กลัว กลัวคุณแม่ กลัวไปสารพัด”
“แต่ยังไงซักวันพิมพ์ก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริง พิมพ์จะหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ไม่ได้”
ต่อให้การกระทำครั้งนี้ของน้องสาวไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนก็ยังความคิดเดิมคือ 'ไม่เห็นด้วย' ทำแบบนี้น้องสาวรังแต่จะเสียเปรียบ
“แล้วเขา เอ่อ...คุณคาร์เวลเขาคิดยังไง พี่ไม่ชอบใจเลยนะให้ตายสิ” พลับพลึงหัวเสียเมื่อนึกถึงฝรั่งลูกครึ่งลูกเสี้ยวที่เป็นลูกค้านั่น
“เขาเป็นคนดี พีทรักพิมพ์ค่ะ”
“เชอะ รักแล้วต้องพาหนีหรือไง”
“พีทก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เขาเองก็มีความจำเป็น” พิมพ์พรรณแก้ตัวแทน
“ความจำเป็นอะไร”
ดูจากสมบัติพัสถาน หากจะรักใคร่ชอบพอน้องสาวจริงๆ ลุงกับป้าก็คงไม่ขัดข้อง แต่แพททริค คาร์เวลกลับเลือกที่จะพาพิมพ์พรรณหนีนี่นะ
“พิมพ์บอกไม่ได้ค่ะ พิมพ์บอกพี่พลับได้แค่ว่า เราสองคนรักกัน และพิมพ์ก็เสียใจที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย พิมพ์ขอโทษ”
ขอโทษที่รู้ใจตัวเองช้าไป ส่วนหนึ่งเพราะความน้อยใจแพททริคจนทำให้ตอบรับครอบครัวสุทธิการไปอย่างนั้น
คืนนั้นแพททริคกระโดดข้ามรั้วมาหาพิมพ์พรรณ ลมหายใจมีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่นิดหน่อย น้ำเสียงทักทายเศร้าสร้อย พิมพ์พรรณลงมาเดินเล่นเพื่อสูดอากาศในสวนหย่อม รู้สึกอึดอัดและในใจหวิวๆ พิมพ์พรรณบอกไม่ถูกว่าดีใจแค่ไหนที่คำภาวนาเป็นจริงเมื่อแพททิคปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า วันนั้นเขาสารภาพรักกับเธอ ยังบอกด้วยว่าชีวิตนี้ขาดเธอไม่ได้ เขาตัดสินใจกลับมาเมืองไทยเพื่อรักเธอ โดยไม่สนใจว่าบ้านที่อเมริกาจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากรู้ข่าวว่าพิมพ์พรรณกำลังจะแต่งงาน เพียงแค่ได้รู้ความในใจของแพททริค พิมพ์พรรณที่รักเขาเต็มหัวใจก็ตัดสินใจวันนั้นเช่นกันว่า ในเมื่อเขายอมทิ้งทุกสิ่งที่อเมริกามาเพื่อเธอ เธอก็ขอทำตามหัวใจเรียกร้องบ้าง ในคืนนั้นทั้งสองจึงพากันหนีงานแต่งงานไปเงียบๆ โดยไม่ได้นึกถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น
พิมพ์พรรณเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวที่ปั้นหน้ายุ่งเคร่งเครียด เธอยื่นมือไปกุมมือบางของสถาปนิกสาวอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง
“พิมพ์ทำให้พี่พลับเดือดร้อน แต่พิมพ์ขอเวลา พิมพ์สัญญาว่าพิมพ์จะกลับไปรับโทษ พี่พลับอย่าเพิ่งบอกพ่อกับแม่เลยนะคะ พิมพ์ขอร้อง”
พลับพลึงไม่สามารถพูดอะไรได้ แม้อยากจะบอกเหลือกเกินว่าการกลับไปจากพิมพ์พรรณนั่นจะทำให้เธอได้อิสรภาพเร็วขึ้น
“แล้วพิมพ์แน่ใจได้ยังไงว่าคุณคาร์เวลจะดีต่อพิมพ์”
“พิมพ์ก็บอกไม่ถูกค่ะ พิมพ์รู้แค่ว่า ณ เวลานี้พิมพ์มีความสุข การได้อยู่กับคนที่รักมันมีความสุขจริงๆ นะคะพี่พลับ”
พลับพลึงถอนหายใจ เห็นหน้าพิมพ์พรรณแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้
“ก็ได้ พี่จะยังไม่บอกใคร แต่พี่ก็หวังว่าคุณคาร์เวลจะเป็นลูกผู้ชายพอ”
“พิมพ์รักพี่พลับที่สุดเลยค่ะ”
พิมพ์พรรณโผเข้าไปกอดพี่สาวด้วยความซาบซึ้งใจ แม้ในถ้อยคำนั้นจะประชดประชันคนรักของเธออยู่บ้างก็ตามที แต่ในไม่ช้าพิมพ์พรรณเชื่อว่าแพททริคจะสามารถทำให้พลับพลึงเชื่อได้ว่าเขารักเธอจริงๆ
“ไหนๆ พี่พิมพ์ก็มาแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ พิมพ์อยากให้พี่พลับทำความรู้จักกับพีท พี่พลับจะได้วางใจว่าเขารักพิมพ์แค่ไหน”
พลับพลึงแค่นยิ้มพยักหน้าส่งๆ เท่านั้น
บรรยากาศของระเบียงติดภูเขาไม่ได้ทำให้พลับพลึงสนใจเท่าที่ควรจะเป็น ปกติแล้วหากพบบรรยากาศแบบนี้เธอจะต้องยิ้มและมีอาการตื่นเต้นต้องสูดอากาศขาวสะอาดเข้าเต็มปอด พิมพ์พรรณจูงมือพี่สาวไปนั่งที่เก้าอี้แล้วจึงเดินอ้อมไปนั่งข้างเจ้าของบ้านซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แพททริคยิ้มให้สถาปนิกผู้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นญาติแต่รอยยิ้มของเขากลับไม่ได้รับการต้อนรับอย่างที่ควรจะเป็นเมื่อสถาปนิกสาวเพียงยิ้มฝืนๆ แล้วก็เบือนหน้าหนี ท่าทางของเธอเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นลูกค้าที่เธอสมควรจะง้อ
“พี่พลับคะ นี่พีทค่ะ”
“เรารู้จักกันแล้วจ้ะพิมพ์ คุณคาร์เวลเป็นลูกค้าของพี่เอง”
“หรือคะ” พิมพ์พรรณออกอาการตื่นเต้น เบิ่งตามองชายหนุ่มและแพททริคก็พยักหน้าตอบ “ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้นะคะ”
คงมีเพียงพิมพ์พรรณเท่านั้นที่ตื่นเต้นเพราะพลับพลึงกับแพททริคออกจะอึดอัดมากกว่า
“เรียกผมว่าพีทดีกว่านะครับ คาร์เวลดูห่างเหินเกินไป”
“จะดีหรือคะ ก็คุณเป็นลูกค้า”
“ดีสิคะพี่พลับ นะคะพี่พลับ พิมพ์ขอร้อง” พิมพ์พรรณอ้อน
พลับพลึงพยักหน้าเพราะไม่อยากขัดความสุขของน้องสาว
“ก็ได้จ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้นอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว”
“ขอแค่ของว่างก็พอจ้ะ คือ…พี่มีงานด่วนต้องทำ”
พลับพลึงวกกลับเข้าเรื่องที่เธอต้องถ่อสังขารมาถึงที่นี่ เธอมองเจ้าของบ้านหนุ่มเพื่อเตือนความจำ
“พิมพ์จ๊ะ พี่ขอคุยงานกับคุณคาร์เวล เอ่อ…คุณพีทซักครู่นะ”
“อ้อ ค่ะ”
พิมพ์พรรณพยักหน้ารับแล้วลุกเพื่อไปเตรียมของว่างปล่อยให้ทั้งสองได้คุยงาน พลับพลึงรอจนพิมพ์พรรณเดินออกไปจากตรงนั้นจึงหยิบแบบในกล่องออกมากางแต่ยังไม่ทันจะคุยเรื่องงานแพททริคก็เอ่ยขึ้น
“ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยพอใจ”
พลับพลึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม ใช่ เขาพูดถูกเผง เธอไม่ชอบใจเลยกับการกระทำที่ไม่ให้เกียรติน้องสาวอย่างนี้
“แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ ถ้าหากมีคนพาน้องสาวของคุณหนีแบบนี้ คุณจะยินดีด้วยหรือไงคะ” เธอย้อน
แพททริคถอนหายใจ ใช่ว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของทุกคน แต่เขาก็มีความจำเป็นจริงๆ ที่ต้องทำแบบนี้
“ผมต้องขอโทษจริงๆ ผมเองก็มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ แต่ผมไม่สามารถบอกถึงเหตุผลได้จริงๆ ผมบอกคุณได้แค่ว่า ตอนนี้กำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่ และมันคงจะจบในเร็ววันนี้ ถึงตอนนั้นผมจะพาพิมพ์กลับบ้านและขอขมากับทุกคน”
แม้จะไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่แต่ก็ต้องยอมรับว่าท่าทางจริงจัง ดวงตาวาวๆ ของหนุ่มลูกครึ่งทำให้พลับพลึงอยากให้โอกาส
“ก็ได้ ฉันจะพยายามเชื่อแล้วกันว่าคุณรักน้องสาวฉันจริงๆ แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่า ถ้าคุณทำให้น้องสาวของฉันเสียใจล่ะก็ ฉันไม่เอาคุณไว้แน่”
พลับพลึงข่มขู่โดยไม่ได้สนใจเลยว่า นั่นคือลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท แพททริค คาร์เวลก็พยักหน้ายิ้มรับคำขู่นั้นเช่นกัน แน่นอน สำหรับแพททริค คาร์เวลเขากล้ารับปาก เพราะเขารักพิมพ์พรรณจากใจจริงและจะไม่มีวันทำให้หญิงสาวเสียใจ การที่เขายอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อมาหาพิมพ์พรรณถึงเมืองไทยย่อมพิสูจน์ได้ว่าเขาจริงใจกับหญิงสาวแค่ไหน
“อ้อ ส่วนเรื่องแบบฉันจะทิ้งไว้ที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาฟังความเห็นจากคุณว่าต้องการเปลี่ยนแปลงตรงไหนบ้าง”
พลับพลึงวกเข้าสู่เรื่องงานเมื่อความขัดข้องนั้นเบาบางลงไป
“น่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน”
“ไม่ล่ะค่ะ ไว้โอกาสหน้าดีกว่า ฉันขอตัวกลับเลย”
ยอมรับว่ายังทำใจยอมรับลูกค้าหนุ่มในฐานะน้องเขยไม่ได้ พลับพลึงเธอมองหาพิมพ์พรรณที่หายออกไปจากตรงนั้น แต่ก็ไม่พบจึงบอกลาผ่านชายหนุ่มแทน
“ฝากบอกพิมพ์ด้วยว่าฉันกลับก่อน”
“ครับ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณมาที่นี่บ่อยๆ พิมพ์คงจะดีใจ ผมสังเกตเห็นว่าพิมพ์สดชื่นขึ้นมากเมื่อได้พบกับคุณ”
“แน่นอนค่ะ ฉันต้องมาหาน้องสาวฉันอีกแน่นอน” พลับพลึงตอบรับแข็งๆ แต่แพททริคกลับยิ้มยินดี
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เพราะยังไงพิมพ์ก็เป็นน้องสาวของฉัน ฉันก็ต้องขึ้นมาดูว่าน้องสาวของฉันมีความสุขจริงหรือเปล่า”
รอยยิ้มของแพททริคค่อยๆ หุบลงเมื่อถูกต่อว่าด้วยน้ำเสียงและสีหน้า แต่เขาไม่ยอมแพ้หรอก อย่างไรเขาจะต้องเอาชนะใจพี่สาวของหญิงสาวคนรักให้ได้
***********
มาถี่แล้วนะคะ^^
บรรยากาศเย็นสบายในยามบ่ายของภูเขาสูง ยิ่งในสวนกล้วยไม้แห่งนี้ด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าอากาศจะเย็นเยียบเพียงไร แต่ยังทำให้มีเหงื่อผุดออกมาตามรูขุมขนได้อย่างน่าอัศจรรย์
“พี่พลับคะ อย่าพาพิมพ์กลับบ้านเลยนะคะ”
พิมพ์พรรณกุมมือทั้งสองข้างของพี่สาวไว้แน่น ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยและอ้อนวอนอย่างที่สุด
“แล้วพิมพ์จะให้พี่ทำยังไง”
พลับพลึงขอความเห็นใจเช่นกัน เธอเองก็ทนเห็นลุงกับป้าเป็นทุกข์ไม่ได้เช่นกัน
“พิมพ์ก็ไม่ทราบค่ะ แต่พิมพ์กลัว กลัวคุณแม่ กลัวไปสารพัด”
“แต่ยังไงซักวันพิมพ์ก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริง พิมพ์จะหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ไม่ได้”
ต่อให้การกระทำครั้งนี้ของน้องสาวไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนก็ยังความคิดเดิมคือ 'ไม่เห็นด้วย' ทำแบบนี้น้องสาวรังแต่จะเสียเปรียบ
“แล้วเขา เอ่อ...คุณคาร์เวลเขาคิดยังไง พี่ไม่ชอบใจเลยนะให้ตายสิ” พลับพลึงหัวเสียเมื่อนึกถึงฝรั่งลูกครึ่งลูกเสี้ยวที่เป็นลูกค้านั่น
“เขาเป็นคนดี พีทรักพิมพ์ค่ะ”
“เชอะ รักแล้วต้องพาหนีหรือไง”
“พีทก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เขาเองก็มีความจำเป็น” พิมพ์พรรณแก้ตัวแทน
“ความจำเป็นอะไร”
ดูจากสมบัติพัสถาน หากจะรักใคร่ชอบพอน้องสาวจริงๆ ลุงกับป้าก็คงไม่ขัดข้อง แต่แพททริค คาร์เวลกลับเลือกที่จะพาพิมพ์พรรณหนีนี่นะ
“พิมพ์บอกไม่ได้ค่ะ พิมพ์บอกพี่พลับได้แค่ว่า เราสองคนรักกัน และพิมพ์ก็เสียใจที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย พิมพ์ขอโทษ”
ขอโทษที่รู้ใจตัวเองช้าไป ส่วนหนึ่งเพราะความน้อยใจแพททริคจนทำให้ตอบรับครอบครัวสุทธิการไปอย่างนั้น
คืนนั้นแพททริคกระโดดข้ามรั้วมาหาพิมพ์พรรณ ลมหายใจมีกลิ่นแอลกอฮอล์อยู่นิดหน่อย น้ำเสียงทักทายเศร้าสร้อย พิมพ์พรรณลงมาเดินเล่นเพื่อสูดอากาศในสวนหย่อม รู้สึกอึดอัดและในใจหวิวๆ พิมพ์พรรณบอกไม่ถูกว่าดีใจแค่ไหนที่คำภาวนาเป็นจริงเมื่อแพททิคปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า วันนั้นเขาสารภาพรักกับเธอ ยังบอกด้วยว่าชีวิตนี้ขาดเธอไม่ได้ เขาตัดสินใจกลับมาเมืองไทยเพื่อรักเธอ โดยไม่สนใจว่าบ้านที่อเมริกาจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากรู้ข่าวว่าพิมพ์พรรณกำลังจะแต่งงาน เพียงแค่ได้รู้ความในใจของแพททริค พิมพ์พรรณที่รักเขาเต็มหัวใจก็ตัดสินใจวันนั้นเช่นกันว่า ในเมื่อเขายอมทิ้งทุกสิ่งที่อเมริกามาเพื่อเธอ เธอก็ขอทำตามหัวใจเรียกร้องบ้าง ในคืนนั้นทั้งสองจึงพากันหนีงานแต่งงานไปเงียบๆ โดยไม่ได้นึกถึงความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น
พิมพ์พรรณเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวที่ปั้นหน้ายุ่งเคร่งเครียด เธอยื่นมือไปกุมมือบางของสถาปนิกสาวอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง
“พิมพ์ทำให้พี่พลับเดือดร้อน แต่พิมพ์ขอเวลา พิมพ์สัญญาว่าพิมพ์จะกลับไปรับโทษ พี่พลับอย่าเพิ่งบอกพ่อกับแม่เลยนะคะ พิมพ์ขอร้อง”
พลับพลึงไม่สามารถพูดอะไรได้ แม้อยากจะบอกเหลือกเกินว่าการกลับไปจากพิมพ์พรรณนั่นจะทำให้เธอได้อิสรภาพเร็วขึ้น
“แล้วพิมพ์แน่ใจได้ยังไงว่าคุณคาร์เวลจะดีต่อพิมพ์”
“พิมพ์ก็บอกไม่ถูกค่ะ พิมพ์รู้แค่ว่า ณ เวลานี้พิมพ์มีความสุข การได้อยู่กับคนที่รักมันมีความสุขจริงๆ นะคะพี่พลับ”
พลับพลึงถอนหายใจ เห็นหน้าพิมพ์พรรณแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้
“ก็ได้ พี่จะยังไม่บอกใคร แต่พี่ก็หวังว่าคุณคาร์เวลจะเป็นลูกผู้ชายพอ”
“พิมพ์รักพี่พลับที่สุดเลยค่ะ”
พิมพ์พรรณโผเข้าไปกอดพี่สาวด้วยความซาบซึ้งใจ แม้ในถ้อยคำนั้นจะประชดประชันคนรักของเธออยู่บ้างก็ตามที แต่ในไม่ช้าพิมพ์พรรณเชื่อว่าแพททริคจะสามารถทำให้พลับพลึงเชื่อได้ว่าเขารักเธอจริงๆ
“ไหนๆ พี่พิมพ์ก็มาแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ พิมพ์อยากให้พี่พลับทำความรู้จักกับพีท พี่พลับจะได้วางใจว่าเขารักพิมพ์แค่ไหน”
พลับพลึงแค่นยิ้มพยักหน้าส่งๆ เท่านั้น
บรรยากาศของระเบียงติดภูเขาไม่ได้ทำให้พลับพลึงสนใจเท่าที่ควรจะเป็น ปกติแล้วหากพบบรรยากาศแบบนี้เธอจะต้องยิ้มและมีอาการตื่นเต้นต้องสูดอากาศขาวสะอาดเข้าเต็มปอด พิมพ์พรรณจูงมือพี่สาวไปนั่งที่เก้าอี้แล้วจึงเดินอ้อมไปนั่งข้างเจ้าของบ้านซึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แพททริคยิ้มให้สถาปนิกผู้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นญาติแต่รอยยิ้มของเขากลับไม่ได้รับการต้อนรับอย่างที่ควรจะเป็นเมื่อสถาปนิกสาวเพียงยิ้มฝืนๆ แล้วก็เบือนหน้าหนี ท่าทางของเธอเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นลูกค้าที่เธอสมควรจะง้อ
“พี่พลับคะ นี่พีทค่ะ”
“เรารู้จักกันแล้วจ้ะพิมพ์ คุณคาร์เวลเป็นลูกค้าของพี่เอง”
“หรือคะ” พิมพ์พรรณออกอาการตื่นเต้น เบิ่งตามองชายหนุ่มและแพททริคก็พยักหน้าตอบ “ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้นะคะ”
คงมีเพียงพิมพ์พรรณเท่านั้นที่ตื่นเต้นเพราะพลับพลึงกับแพททริคออกจะอึดอัดมากกว่า
“เรียกผมว่าพีทดีกว่านะครับ คาร์เวลดูห่างเหินเกินไป”
“จะดีหรือคะ ก็คุณเป็นลูกค้า”
“ดีสิคะพี่พลับ นะคะพี่พลับ พิมพ์ขอร้อง” พิมพ์พรรณอ้อน
พลับพลึงพยักหน้าเพราะไม่อยากขัดความสุขของน้องสาว
“ก็ได้จ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้นอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว”
“ขอแค่ของว่างก็พอจ้ะ คือ…พี่มีงานด่วนต้องทำ”
พลับพลึงวกกลับเข้าเรื่องที่เธอต้องถ่อสังขารมาถึงที่นี่ เธอมองเจ้าของบ้านหนุ่มเพื่อเตือนความจำ
“พิมพ์จ๊ะ พี่ขอคุยงานกับคุณคาร์เวล เอ่อ…คุณพีทซักครู่นะ”
“อ้อ ค่ะ”
พิมพ์พรรณพยักหน้ารับแล้วลุกเพื่อไปเตรียมของว่างปล่อยให้ทั้งสองได้คุยงาน พลับพลึงรอจนพิมพ์พรรณเดินออกไปจากตรงนั้นจึงหยิบแบบในกล่องออกมากางแต่ยังไม่ทันจะคุยเรื่องงานแพททริคก็เอ่ยขึ้น
“ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยพอใจ”
พลับพลึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม ใช่ เขาพูดถูกเผง เธอไม่ชอบใจเลยกับการกระทำที่ไม่ให้เกียรติน้องสาวอย่างนี้
“แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ ถ้าหากมีคนพาน้องสาวของคุณหนีแบบนี้ คุณจะยินดีด้วยหรือไงคะ” เธอย้อน
แพททริคถอนหายใจ ใช่ว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของทุกคน แต่เขาก็มีความจำเป็นจริงๆ ที่ต้องทำแบบนี้
“ผมต้องขอโทษจริงๆ ผมเองก็มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ แต่ผมไม่สามารถบอกถึงเหตุผลได้จริงๆ ผมบอกคุณได้แค่ว่า ตอนนี้กำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่ และมันคงจะจบในเร็ววันนี้ ถึงตอนนั้นผมจะพาพิมพ์กลับบ้านและขอขมากับทุกคน”
แม้จะไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่แต่ก็ต้องยอมรับว่าท่าทางจริงจัง ดวงตาวาวๆ ของหนุ่มลูกครึ่งทำให้พลับพลึงอยากให้โอกาส
“ก็ได้ ฉันจะพยายามเชื่อแล้วกันว่าคุณรักน้องสาวฉันจริงๆ แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่า ถ้าคุณทำให้น้องสาวของฉันเสียใจล่ะก็ ฉันไม่เอาคุณไว้แน่”
พลับพลึงข่มขู่โดยไม่ได้สนใจเลยว่า นั่นคือลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท แพททริค คาร์เวลก็พยักหน้ายิ้มรับคำขู่นั้นเช่นกัน แน่นอน สำหรับแพททริค คาร์เวลเขากล้ารับปาก เพราะเขารักพิมพ์พรรณจากใจจริงและจะไม่มีวันทำให้หญิงสาวเสียใจ การที่เขายอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อมาหาพิมพ์พรรณถึงเมืองไทยย่อมพิสูจน์ได้ว่าเขาจริงใจกับหญิงสาวแค่ไหน
“อ้อ ส่วนเรื่องแบบฉันจะทิ้งไว้ที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาฟังความเห็นจากคุณว่าต้องการเปลี่ยนแปลงตรงไหนบ้าง”
พลับพลึงวกเข้าสู่เรื่องงานเมื่อความขัดข้องนั้นเบาบางลงไป
“น่าจะอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน”
“ไม่ล่ะค่ะ ไว้โอกาสหน้าดีกว่า ฉันขอตัวกลับเลย”
ยอมรับว่ายังทำใจยอมรับลูกค้าหนุ่มในฐานะน้องเขยไม่ได้ พลับพลึงเธอมองหาพิมพ์พรรณที่หายออกไปจากตรงนั้น แต่ก็ไม่พบจึงบอกลาผ่านชายหนุ่มแทน
“ฝากบอกพิมพ์ด้วยว่าฉันกลับก่อน”
“ครับ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คุณมาที่นี่บ่อยๆ พิมพ์คงจะดีใจ ผมสังเกตเห็นว่าพิมพ์สดชื่นขึ้นมากเมื่อได้พบกับคุณ”
“แน่นอนค่ะ ฉันต้องมาหาน้องสาวฉันอีกแน่นอน” พลับพลึงตอบรับแข็งๆ แต่แพททริคกลับยิ้มยินดี
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เพราะยังไงพิมพ์ก็เป็นน้องสาวของฉัน ฉันก็ต้องขึ้นมาดูว่าน้องสาวของฉันมีความสุขจริงหรือเปล่า”
รอยยิ้มของแพททริคค่อยๆ หุบลงเมื่อถูกต่อว่าด้วยน้ำเสียงและสีหน้า แต่เขาไม่ยอมแพ้หรอก อย่างไรเขาจะต้องเอาชนะใจพี่สาวของหญิงสาวคนรักให้ได้
***********
มาถี่แล้วนะคะ^^
แก้วมุกดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ค. 2557, 08:26:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ค. 2557, 08:26:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1360
| << พ่ายพรหมลิขิต ตอนที่ 10 | พ่ายพรหมลิขิต ตอนที่ 12 >> |
