ตะวันบนพื้นน้ำ
เขาเปรียบดังตะวันสาดแสงลงบนพื้นน้ำ
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 16 ข้าจะแยกเอง
https://soundcloud.com/p2p24042/k3 เพลงประกอบเพื่อความมันส์
............................................................................................
ตึก เสียงของแข็งกระทบพื้นหญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นใจหวังพบความว่างเปล่าแต่ทว่า
"สมน้ำหน้า" อสูรร้ายนั่งข่มขู่อยู่ข้างเตียงบนเก้าอี้ลายวิจิตรที่ไม่ได้มาจากในห้องนี้
เป็นแน่
หญิงสาวรีบปิดเปลือกตาลงอีกครั้งและไม่คิดจะเปิดมันขึ้นอีกเลยรังเกียจไม่สิขยะแขยงเกินจะทนไหว
"ไปให้พ้น ถ้าฉันใกล้ตายจะเรียกหาคุณคนแรก จะได้ดูฉันตายสมใจเสียที"
น้ำเสียงอ่อนล้าแผ่วเบาแต่กัดได้เจ็บนักฟังน้ำคำยิ่งกระตุ้นโทสะยากเกินควบคุมอุ้งมือร้ายตะครุบลงบนแก้มสองข้างบีบแรงเป็นลงโทษ
"คุณเร๊อะ เรียกข้าแบบเดิม"มือคลายออกจากแก้มนิ่มพร้อมออกคำสั่ง
"จะสนใจทำไม ถึงเรียกแบบไหนความหมายของมันคือ ฉัน เกลียด คุณ " เน้นทีละคำบอกและตอกย้ำให้ตัวเองรับรู้ด้วย
"สาม!!!" เสียงกร้าวตวาดดังลั่น
"......" ริมฝีปากถูกบดแนบสนิท เนิ่นนานจนเริ่มหายใจติดขัด
"ปากดี" พักช่วงให้หายใจ หญิงสาวรีบสูดอากาศเต็มปอดและรีบหนีถอยล่นหนีไปยังสุดปลายเตียง
"ดี ใช้บริการเตียงไอ้หนุ่มเสียหน่อยดีไหมสาม" รอยยิ้มสมใจทาบทับบนใบหน้า
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม ขาสองข้างถูกทาบทับจากร่างหนามือเรียวสองข้างตอกติดแน่นด้วยมือข้างเดียวของชายหนุ่มแววตาหวาดหวั่นของหญิงสาวไม่มีผลทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนผู้ล่าค่อยๆลิ้มรสเหยื่ออย่างใจเย็น
.
.
.
“ลุก ข้าจะต่อห้องน้ำ จะเอามันทุกที่ในห้องเลย” แรงขัดขืนของหญิงสาวสู้แรงบีบบังคับของอสูรร้ายไม่ได้สักนิด
“อย่านะ” บทรักร้อนแรงปะทุเพลิงพิศวาสภายในห้องของผู้หวังดีแทบทุกตารางนิ้ว!!!
...........................................................................................................................
“แอ๊ด" เสียงการกลับมาของเจ้าของบ้าน หาทำให้อสูรหนุ่มในห้องสะทกสะท้านไม่
"ผมซื้อข้าวต้มมาฝากครับ" ประตูเปิดอ้าราวรอการประกาศศักดา
"คุณ....."
ภาพเบื้องหน้าทำให้ชายหนุ่มรีบงับประตูกลับ ร่างเปลือยของผู้ชายมองจ้องอย่างไม่หลบ แววตาสีน้ำตาลเปร่งประกายบางอย่าง ข่มขู่กดดัน ฝ่ายคนไข้กอดผ้าห่มแนบร่าง ปาก แก้ม ผมเผ้าแสดงถึงกิจกรรมเมื่อไม่กี่นาทีอย่างชัดเจนประกอบกับบนพื้นด้านล่าง เสื้อ กระโปรง กางเกงกองทิ้งบนพื้นไร้การเอาใจใส่ยิ่งตอกย้ำถึงกิจกรรมที่ผ่านมายิ่งขึ้น
"คุณครับ ข้าวต้มอยู่บนโต๊ะนะครับ"
เสียงตะกุกตะกักจากด้านนอกดังเข้าหูหญิงสาวเรียกความอับอายร้อนวาบบนแก้มสาวสุดจะทนกับรอยยิ้มสะใจของอสูรร้ายที่นั่งอยู่ข้างๆเหลือเกิน
ปักๆๆๆตุบๆๆ มือบางทุบรัวไม่นับแรงมือไม่เบาเลยสักนิด เอาให้ตาย ไอ้ตัว
หน้าด้านหน้าทน
“จะเอาอีกรอบ” รอยกระซิบข้างหูหยุดการทำร้ายได้อย่างชะงัดเลยทีเดียว
……………………………………………………………………………………………………………
"แอ๊ด" ร่างบางออกมาในชุดเดิม ด้านหลังชายหนุ่มตามประกบไม่ห่าง
"ข้าวต้มครับ" ไม่รู้จะพูดอะไรได้ดีกว่านั้น
"ขอ..."
" สามไป!!!" เสียงแข็งกร้าวกลบคำพูดของหญิงสาวเสียสิ้น ร่างบางถูกลากออกนอกประตูซึ่งชายหนุ่มอีกคนไม่มีโอกาสช่วยเหลืออะไรได้เลย
ทางเดินยิ่งมืดลงเรื่อยๆแสงไฟตามรายทางสาดฉายสะท้อนในหน้าโรยแรงของ
เหยื่อสาว
"จะสำออยอีกนานไหม" ตวาดห้วนไม่นำพากับอาการคนตรงหน้า
หญิงสาวใช้แรงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือออกจากอีกฝ่ายแต่ไร้ผลมือบางถูกบีบกระชับลากจูงยิ่งขึ้น
"เฮ้อ เด็กดื้อ" เสียงถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนร่างทั้งสองจะหายไปกับหมอกควัน
กุญแจดูไม่มีความหมายสำหรับชายหนุ่มมือหนาโบกสะบัดจัดการปิดหน้าต่างทุกบานกระดิกนิ้วเพียงครู่เรียกความเย็นจากแอร์ตัวใหญ่ทำให้สภาพอากาศภายในเย็นสบาย ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนิ่มคนป่วยไม่รับรู้อะไรอีกแล้วหมดสติไปตั้งแต่ใช้แรงเฮือกสุดท้าย จะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไรไหนจะความกดดันเมื่อคืนไหนจะเมื่อสักครู่นั้นถูกกระทำซะคุ้ม
ตึง เก้าอี้ตัวเดิมถูกใช้อีกครั้ง ร่างอสูรร้ายเฝ้าไม่ห่าง มือหนาร่ายอาคมรักษาบนร่างบางพลางคิดย้อนถึงเหตุการณ์ครั้งกลางวัน
เมื่อตอนกลางวันของเล่นชิ้นเดิมหายทำให้ใจร้อนราวไฟลนรีบค้นหาทุกซอกมุมกลับไม่พบแม้เงากระวนกระวานจนลืมกระทั่งการใช้สัมผัสในติดตามแต่พอพบแล้วกลับมีโทสะเห็นคาตาว่าอยู่กับชู้แถมยังยิ้มให้อีก ยิ้มที่ข้าไม่เคยได้ รวมกับการเถียงอย่างมีเหตุผลของหญิงสาวทำให้อารมณ์ครุขึ้นอีกจึงจัดการสร้างอาณาเขตประกาศความเป็นเจ้าของต่อมาความสะใจก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อชู้กลับมาเห็นฉากสำคัญปลิดอารมณ์ร้ายจางหายหมด
ก่อนปะทุอีกคราเมื่อถูกเหยื่อผลักไสและขัดขืน ไม่ชอบใจเลย สามที่เคยสดใสข้าจะไม่ได้เห็นอีกแล้วสินะจะโทษใครเล่านอกจากชะตากรรม
*************************************************************
แสงสว่างสาดกระทบบนร่างคนในนิทราเปลือกตาบางขยับเปิดออกรับสภาพความเป็นจริง เรากลับหอมายังไงยิ่งคิดยิ่งหาคำตอบไม่ได้สายตาไล่มองบนอกพบผ้าห่มผืนดำสนิทผืมเดิมทำให้นึกถึงฉากเมื่อวานแทบทุกฉาก ทุกตอน
ไอ้อสูรชั่วมือบางรีบปัดผ้าห่มดำสนิททิ้งอย่างรังเกียจ อสูรร้ายที่ถูกให้พรนอนนิ่งสงบอยู่ข้างกายเปลือกตาปิดสนิททำให้เหยื่อสาวย่ามใจ ฝีเท้าย่องเบากริบตรงหาทางออก หนี มีโอกาส ต้องหนี
"จะไปไหน" แขนบางถูกบีบแน่น
"เรื่องของฉัน ปล่อย" พยายามสะบัดแต่ไม่หลุดเลยสักนิด
"ข้ามีข้อเสนอ" การต่อรอง
"ข้าต้องใช้เจ้า"
"อย่าหวังว่าฉันจะร่วมมือกับคุณ" ชัดเจนไม่มีโอนอ่อนพลางคิดสงสัย
ตัวเราไม่มีพลังเหตุใดอสูรตรงหน้าจึงต้องการตัวเรานัก
"อย่าให้เตือนซ้ำนะสาม เรียกข้าแบบเดิมหรือต้องกระตุ้นความทรงจำ
เอาตรงริมระเบียงดีไหมคนดูเยอะดี"
จับจ้องไม่คลาดสายตา คำคาดโทษของอสูรร้ายทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในห้องร้อนระอุ แม้ความบริสุทธิ์จะไม่ถูกผล่าผลาญแต่ทุกตารางนิ้วของเหยื่อสาวอสูรร้ายไม่มีละเว้น
"เจ้าจะไม่ร่วมมือก็ได้ แต่ ครอบครัวเจ้า ข้าไม่ละเว้น" ข่มขู่ ไม่สิไม่ใช่ขู่ ทำจริง เอาจริง
"เลือก ครอบครัวเจ้ารอด หรือจะยอมพินาศไปกับพวกมัน" ทางเลือกสองทางบีบอัด เลือกทางไหนมีแต่สูญเสีย
"สำนักคุ้มกันทำอะไรให้คุณ" แปลกน้ำตาไม่มีรินไหลมันด้านชา
"เลือก ข้าให้เจ้าเลือกสาม สิทธิเจ้ามีแค่นั้น" กดดันซ้ำอย่างไม่มีปราณี
"คุณหลอกฉันมาตลอด" ไม่ยอมเปลี่ยนสรรพนามเรียกเป็นไงเป็นกัน
"บอกให้เรียกแบบเดิม" เพียงแค่คำว่าคุณทำให้จิตใจแกว่งอย่างไร้สาเหตุ ไม่ชอบ ไม่ชอบเลย
มือบางถูกกระชากลากเข้าหาริมฝีปากบดแนบประกาศความเป็นเจ้าของ
“จะเอาตรงระเบียงจริงใช่ไหม” ความเงียบและแววตาท้าทายยิ่งกระตุ้นโทสะอสูรร้ายโหมแรงขึ้น
“เด็กบ้า” จูบรัวไม่นับทำให้เหยื่อคล้ายพยศในที่สุด
"เลือก สาม" ยิ่งใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งไกลเกินต่อติด
"ปล่อยฉันไป" ไม่เลือกตอบไม่ตรงคำถาม
"ข้าบอกให้เลือก" ตวาดห้วนผลักร่างในอ้อมแขนลงพื้น
“ข้าจะให้เวลาเจ้า สามวัน” เลือกทางไหนดีเล่าเพราะไม่ว่าทางไหนมันตันทุกทาง
*************************************************************
เสียงกริ๊งดังบอกถึงเวลาสิ้นสุดของคาบสุดท้ายจบชั่วโมงเรียนอันแสนหนักหน่วง ในที่สุดประตูรั่วบานหนักจึงได้ทำหน้าที่ปลดปล่อยความเป็นไทให้กับนักเรียน
"จำผมได้ไหมครับ"ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้างประตูรั้วรีบก้าวเข้าดักหน้าหญิงสาวพร้อมกับรอยยิ้มแสนอบอุ่น
ภายใต้แว่นกรอบหนาดวงตาดำสนิทซ่อนความดีใจได้ไม่มิดแม้แรกพบอยู่ในสถานการณ์ไม่ดีนักก็ตาม หลังจากอสูรร้ายลากหญิงสาวกลับไปเจ้าของห้องต้องทนนั่งทำความสะอาดกับสิ่งที่อสูรร้ายจงใจทิ้งให้ดูต่างหน้า มองจากสายตาดูก็รู้ว่าหญิงสาวไม่มีความสุขเพราะฉะนันไม่ผิดไม่ใช่หรือหากจะ แย่ง!!!
"จำได้ค่ะ" รอยยิ้มหวานทำให้ใจชายหนุ่มกระตุกอย่างไม่ทันรู้ตัว
"คือ.......ไปดูหนังกันไหมครับ." แก้มสองข้างเป็นสีชมพูจัด รู้ดี.....มีเจ้าของ หากใจห้ามยากเกินกู่กลับ
เพียงหน้าครั้งแรกผมก็ชอบคุณแล้วครับรู้สึกถึงเส้นดายสีแดงที่ผูกเราสองคนไว้
"ค่ะ" ไว้ใจผู้มีพระคุณ
"ผม นนท์ครับ คุณ......." จงใจเว้นช่องว่างให้เติม
"สามค่ะ"
หากหญิงสาวมองทางด้านซ้ายอีกสักนิดคงได้เห็นรังสีอำมหิตของร่างชายหนุ่มบนรถสปอร์ตสีดำสนิท ฝ่ามือกำแน่นกดแนบพวงมาลัยดวงตาเขียวมรกตวาววับจับจ้องร่างหนึ่งชายหนึ่งหญิงอย่างไม่ให้คลาดสายตา!!!
..............................................................................
โรงหนังมืดสนิทอีกทั้งยังเงียบเชียบสองคนนั่งเคียงคู่มองฉากบนจอหนังทางที่นั่งด้านซ้ายฝ่ายชายใบหน้าอาบด้วยความสุขแต่ฝั่งขวาฝ่ายหญิงในหน้าเรียบเฉยจวบจนกระทั่งเรื่องราวบนจออวสาน
"ไม่สนุกเหรอครับ" อาการนิ่งเงียบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มเป็นกังวล
"สนุกค่ะ" มอบรอยยิ้มเอาใจให้หนึ่งทีเพียงเท่านี้ก็ทำให้ใครบางคนล่องลอยไปได้อีกหลายวัน
*******************************************
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากส่งสาวกลับที่พัก......โครม!!!รถกะบะสีดำสนิทพุ่งเข้าชนร่างเนื้อด้วยความแรงสูงกระแทกร่างในชุดนักเรียนกระเด็นลงข้างทางเลนส์แว่นบางเฉียบแตกกระจายภายใต้พื้นรองเท้าของร่างในผ้าคลุมมืด
"คู่แท้ ข้าจะแยกเอง"หากเจ้าผูกเชื่อมด้ายแดงกับเจ้าหนุ่มนี่ ตัวข้าจะเป็นคนตัดมันเอง
เศษเนื้อเปื้อนเลือดถูกทอดทิ้งเดียวดายบนพื้นถนนส่วนคนชนโกยแนบอย่างไม่เห็นฝุ่น ชนอะไร ชนได้อย่างไร ยังไม่รู้เลย จากที่เห็นพื้นถนนว่างเปล่าไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต!!!
แสงไฟยามค่ำคืนสาดทอดยาวบนร่างไม่มีสติ เลือดแดงไหลย้อมฉาบพื้นถนนเป็นทางยาว
................................................................
มือนิ่มจับผ้าผืนบางแน่นหลังจากดูหนังจบคนข้างกายชวนทานข้าวจะปฏิเสธก็กระไรอยู่แต่แปลกเหลือเกินการอยู่กับชายหนุ่มคนนี้ทำให้รู้สึกอบอุ่น อบอุ่นราวกับคุ้นเคยกับความรู้สึกของการมีกันและกันมาเนิ่นนานแต่บรรยากาศดีๆกลับถูกทำลายลงด้วยความซุ่มซามหรือโชคร้ายของหญิงสาวก็ไม่อาจทราบได้ขาสองข้างไพล่กันทำให้เสียการทรงตัว ก๊วยเตี๊ยวไก่ตุ่นลอยละล่องก่อนล่วงลงบนโต๊ะใบย่อมกลางศูนย์อาหารความอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยมาทักทายเข้าเต็มรัก
ชายหนุ่มข้างกายส่งยิ้มน้อยๆพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าผืนฟ้ามาให้ ไม่มีการต่อว่า หรือกระทบแทกมีเพียงรอยยิ้มด้วยความเอ็นดู
"เดี๋ยวซักคืนให้นะค่ะ" รับมาด้วยความเกรงใจ
"ผมให้ครับ ไม่ต้องคืน" เปิดรอยยิ้มอันอบอุ่น
"แต่ว่า"
"นะครับ" สุดท้ายจึงต้องรับมาแพ้ลูกอ้อนของอีกฝ่ายเสียหมดรูป
ลมเย็นพัดลอดช่องประตูเข้ามาสัมผัสผิวกาย ใจหายวับ เป็นห่วงอย่างไร้เหตุผล
รู้เพียง......ต้องไปหาผู้มีคุณ ต้องไปเดี๋ยวนี้
--------------------------------------------------
ความสับสนวุ่นวายปรากฎชัดตรงหน้า รถตำรวจ หน่วยพยาบาล จอดคอยอย่างสงบเตรียมพร้อมปฏิบัติหน้าที่ ร่างคุ้นตาถูกวางลงบนเปลสีขาวสะอาดเจ้าหน้าที่ทุกคนทำงานของตนด้วยความรวดเร็ว
วูบ!!! ความรู้สึกหนาวเยือกจับขั้วหัวใจเข้าแล่นปะทะ กระแสสัมผัสสั่งให้มองทางด้านขวา อสูรร้ายยืนนิ่งมองจ้องยิ้มเย็ยยะเยือก ขาบางติดแน่นบนพื้นถนนขยับไม่ได้ อาคมลงโทษ.......รู้แต่ก็ไม่อาจขัดขืน
"จะตายตามไปเลยไหม ข้าจะสงเคราะห์ให้" ร่างในผ้าคลุมมืดดึงกระชากแขนบางปลิวติดอกกว้างแววตาวาวแสงมรกตลุกติดไฟ
"นายรู้ได้ไง รึว่า" มองคนตรงหน้าอย่างระแวง
"ใช่" ประโยคที่ทำให้หญิงสาวตกตะลึง
"ทำร้ายเขาทำไม" ดังราวกระชิบ
"ยิ้มให้มันทำไม" ตำตอบคลุมเคลือทั้งยังกวนความไม่เข้าใจ
"อะไรนะ" ถามอย่างไม่เชื่อหู
"ยิ้มให้มันทำไม"เน้นประโยคพร้อมมองด้วยแววตาครุกรุ่นเตรียมเอาเรื่องเลยทีเดียว
"จะตายตามไปเลยไหม" มือหนาราวคีมเหล็กกุมกระชับต้นคอบีบแน่น
พี่หนึ่ง สามลาก่อน หญิงสาวรอรับการปลิดชีพตาหลับพริ้มยอมจำนน
...............................................................................
บนเตียงสีขาวสะอาดร่างหนึ่งนอนสงบนิ่ง รอบกายเต็มไปด้วยเครื่องมือฉุดรั้งชีวิต อุปกรณ์ช่วยหายใจ ถุงน้ำเกลือทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดยิ่งขึ้น
"ขอโทษ เพราะฉัน ขอโทษ" น้ำใสไหลลงเปียกผ้าปูตอกย้ำความผิดตัวเอง
"มันยังไม่ตาย พอใจยัง กลับ" ร่างบางถูกกระชากเข้าหาอกอุ่นพากลับมายังห้องเดิม
นรกขุมเดิม
"ทำไมต้องทำเขา" หยาดหยดไหลเปื้อนดวงตาตาสบประสานแววตาคนผิดอย่างไม่กลัวเกรง
"พอใจ" คนทำไม่เดือดร้อน
"เขาทำอะไรผิด" คำตอบกวนอารมณ์ยิ่งขึ้น ตอบแบบนี้จะตอบมาทำไม
"ยุ่งกับของของข้า จำไว้ถ้าใครมาพัวพันกับเจ้าอย่างหวังว่ามันจะได้อยู่สุข
ลมหายใจของมันขึ้นอยู่กับเจ้า ห้ามพบ ห้ามยุ่งกับมันอีกเด็ดขาด"
ดังก้องสะท้อนทั่วห้องทิ้งเพียงเสียงไว้บังคับ ต้องตัดให้ขาด ด้ายแดงของพวกเจ้าข้าจะลากมันมาสับเป็นพันๆชิ้น
"ทำไม"
"เจ้าต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องหากเจ้าทอดกายให้มันเชยชมงานข้าต้องติดขัด" เหยียดหยามพร้อมกล่าวหาสาดข้อหาใส่ร้ายบนร่างของเหยื่อสาว
"ฉันถามคุณ" แววตาคมเข้มเบือนมาปะทะเหมือนกับข่มขู่ว่า จะเอาตรงระเบียงใช่ไหม
ทำให้ต้องเปลี่ยนสรรพนามการเรียก
"ฉันถามนายหลายครั้ง แต่นายไม่ยอมตอบฉันแต่ครั้งนี้นายต้องบอกฉัน" มุ่งมั่น จับจ้องอย่างไม่หลบสายตา
"งานอะไร" ยิงคำถามตรงประเด็น
"หน้าอย่างเจ้า กล้าขู่ข้ารึสาม" เหยียดยิ้มเปร่งเสียงขบขันดังลั่น
"ถ้านายไม่บอกฉัน คืนนี้ฉันจะร่านให้นายดู" เงื่อนไขเรียกประกายกล้าบนมรกตเม็ดงาม
"เพี๊ย!!! อย่าบ้า” แรงปะทะบนใบหน้าเรียกเลือดสดบนมุมปาก มือหนาบีบต้นแขนคนท้าทายลากเข้าหาตัว ความเจ็บปวดแพร่กระกายทั่วต้นแขนแต่คนถูกกระทำกลับทำตัวราวไม่รู้สึกรู้สา
"เพี้ย!!! ฉันทำแน่" แรงปะทะย้อนคืนบนใบหน้าของอสูรร้ายเรียกแววตาเขียวมรกตจ้าสว่างขึ้น ตาต่อตาฟันต่อฟัน
อสูรร้ายแรงมาเหยื่อสาวยิ่งแรงพอกัน!!!
********************************************************16
ลูกดกแน่คู่นี่ ถ้านากิมเอาจริงอ่ะนะ
แต่ตอนนี้ยังทำลายความบริสุทธิ์ไม่ได้ไงเดี๋ยวงานติดขัด งานอะไร
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล เพลงที่ลงตอนนี้นากิมคิดเองเออเอง หาว่าสามมีชู้ส่วนตัวเองชู้เป็นโขยง ชินากิมโมเมเองคิดเองเออเองคนนอกชัดๆ นนท์ไม่ใช่ชู้สักหน่อยเขากับกำลังเริ่มจีบกันหรอกย่ะ ชิ หมั่นไส้นากิมกันไหม ลายหมึกหมั่นไส้มาก
ใบบัวน่ารัก
สาม คงเสียจิ้น เร็วๆนี้แน่
นากิม เป็นลูกคนเดียวหรือ นิสัยไม่ดีเลยนะ
สามเอ๋ย มีลูกระหว่างเรียนไม่ดีนะ ม. 4 อายุ15 หรือ 16 หละงงจัง
+จิ้นนี่ต้องตามต่อไปน๊า
+ใช่แล้วลูกคนเดียว เอาแต่ใจสุดๆ
+สามอายุ 16 จ๊าส่วนน่ากิมเป็น 100 และจ๊า คอมเมนอันเลอค่า
............................................................................................
ตึก เสียงของแข็งกระทบพื้นหญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นใจหวังพบความว่างเปล่าแต่ทว่า
"สมน้ำหน้า" อสูรร้ายนั่งข่มขู่อยู่ข้างเตียงบนเก้าอี้ลายวิจิตรที่ไม่ได้มาจากในห้องนี้
เป็นแน่
หญิงสาวรีบปิดเปลือกตาลงอีกครั้งและไม่คิดจะเปิดมันขึ้นอีกเลยรังเกียจไม่สิขยะแขยงเกินจะทนไหว
"ไปให้พ้น ถ้าฉันใกล้ตายจะเรียกหาคุณคนแรก จะได้ดูฉันตายสมใจเสียที"
น้ำเสียงอ่อนล้าแผ่วเบาแต่กัดได้เจ็บนักฟังน้ำคำยิ่งกระตุ้นโทสะยากเกินควบคุมอุ้งมือร้ายตะครุบลงบนแก้มสองข้างบีบแรงเป็นลงโทษ
"คุณเร๊อะ เรียกข้าแบบเดิม"มือคลายออกจากแก้มนิ่มพร้อมออกคำสั่ง
"จะสนใจทำไม ถึงเรียกแบบไหนความหมายของมันคือ ฉัน เกลียด คุณ " เน้นทีละคำบอกและตอกย้ำให้ตัวเองรับรู้ด้วย
"สาม!!!" เสียงกร้าวตวาดดังลั่น
"......" ริมฝีปากถูกบดแนบสนิท เนิ่นนานจนเริ่มหายใจติดขัด
"ปากดี" พักช่วงให้หายใจ หญิงสาวรีบสูดอากาศเต็มปอดและรีบหนีถอยล่นหนีไปยังสุดปลายเตียง
"ดี ใช้บริการเตียงไอ้หนุ่มเสียหน่อยดีไหมสาม" รอยยิ้มสมใจทาบทับบนใบหน้า
ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่ม ขาสองข้างถูกทาบทับจากร่างหนามือเรียวสองข้างตอกติดแน่นด้วยมือข้างเดียวของชายหนุ่มแววตาหวาดหวั่นของหญิงสาวไม่มีผลทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนผู้ล่าค่อยๆลิ้มรสเหยื่ออย่างใจเย็น
.
.
.
“ลุก ข้าจะต่อห้องน้ำ จะเอามันทุกที่ในห้องเลย” แรงขัดขืนของหญิงสาวสู้แรงบีบบังคับของอสูรร้ายไม่ได้สักนิด
“อย่านะ” บทรักร้อนแรงปะทุเพลิงพิศวาสภายในห้องของผู้หวังดีแทบทุกตารางนิ้ว!!!
...........................................................................................................................
“แอ๊ด" เสียงการกลับมาของเจ้าของบ้าน หาทำให้อสูรหนุ่มในห้องสะทกสะท้านไม่
"ผมซื้อข้าวต้มมาฝากครับ" ประตูเปิดอ้าราวรอการประกาศศักดา
"คุณ....."
ภาพเบื้องหน้าทำให้ชายหนุ่มรีบงับประตูกลับ ร่างเปลือยของผู้ชายมองจ้องอย่างไม่หลบ แววตาสีน้ำตาลเปร่งประกายบางอย่าง ข่มขู่กดดัน ฝ่ายคนไข้กอดผ้าห่มแนบร่าง ปาก แก้ม ผมเผ้าแสดงถึงกิจกรรมเมื่อไม่กี่นาทีอย่างชัดเจนประกอบกับบนพื้นด้านล่าง เสื้อ กระโปรง กางเกงกองทิ้งบนพื้นไร้การเอาใจใส่ยิ่งตอกย้ำถึงกิจกรรมที่ผ่านมายิ่งขึ้น
"คุณครับ ข้าวต้มอยู่บนโต๊ะนะครับ"
เสียงตะกุกตะกักจากด้านนอกดังเข้าหูหญิงสาวเรียกความอับอายร้อนวาบบนแก้มสาวสุดจะทนกับรอยยิ้มสะใจของอสูรร้ายที่นั่งอยู่ข้างๆเหลือเกิน
ปักๆๆๆตุบๆๆ มือบางทุบรัวไม่นับแรงมือไม่เบาเลยสักนิด เอาให้ตาย ไอ้ตัว
หน้าด้านหน้าทน
“จะเอาอีกรอบ” รอยกระซิบข้างหูหยุดการทำร้ายได้อย่างชะงัดเลยทีเดียว
……………………………………………………………………………………………………………
"แอ๊ด" ร่างบางออกมาในชุดเดิม ด้านหลังชายหนุ่มตามประกบไม่ห่าง
"ข้าวต้มครับ" ไม่รู้จะพูดอะไรได้ดีกว่านั้น
"ขอ..."
" สามไป!!!" เสียงแข็งกร้าวกลบคำพูดของหญิงสาวเสียสิ้น ร่างบางถูกลากออกนอกประตูซึ่งชายหนุ่มอีกคนไม่มีโอกาสช่วยเหลืออะไรได้เลย
ทางเดินยิ่งมืดลงเรื่อยๆแสงไฟตามรายทางสาดฉายสะท้อนในหน้าโรยแรงของ
เหยื่อสาว
"จะสำออยอีกนานไหม" ตวาดห้วนไม่นำพากับอาการคนตรงหน้า
หญิงสาวใช้แรงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือออกจากอีกฝ่ายแต่ไร้ผลมือบางถูกบีบกระชับลากจูงยิ่งขึ้น
"เฮ้อ เด็กดื้อ" เสียงถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนร่างทั้งสองจะหายไปกับหมอกควัน
กุญแจดูไม่มีความหมายสำหรับชายหนุ่มมือหนาโบกสะบัดจัดการปิดหน้าต่างทุกบานกระดิกนิ้วเพียงครู่เรียกความเย็นจากแอร์ตัวใหญ่ทำให้สภาพอากาศภายในเย็นสบาย ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนิ่มคนป่วยไม่รับรู้อะไรอีกแล้วหมดสติไปตั้งแต่ใช้แรงเฮือกสุดท้าย จะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไรไหนจะความกดดันเมื่อคืนไหนจะเมื่อสักครู่นั้นถูกกระทำซะคุ้ม
ตึง เก้าอี้ตัวเดิมถูกใช้อีกครั้ง ร่างอสูรร้ายเฝ้าไม่ห่าง มือหนาร่ายอาคมรักษาบนร่างบางพลางคิดย้อนถึงเหตุการณ์ครั้งกลางวัน
เมื่อตอนกลางวันของเล่นชิ้นเดิมหายทำให้ใจร้อนราวไฟลนรีบค้นหาทุกซอกมุมกลับไม่พบแม้เงากระวนกระวานจนลืมกระทั่งการใช้สัมผัสในติดตามแต่พอพบแล้วกลับมีโทสะเห็นคาตาว่าอยู่กับชู้แถมยังยิ้มให้อีก ยิ้มที่ข้าไม่เคยได้ รวมกับการเถียงอย่างมีเหตุผลของหญิงสาวทำให้อารมณ์ครุขึ้นอีกจึงจัดการสร้างอาณาเขตประกาศความเป็นเจ้าของต่อมาความสะใจก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อชู้กลับมาเห็นฉากสำคัญปลิดอารมณ์ร้ายจางหายหมด
ก่อนปะทุอีกคราเมื่อถูกเหยื่อผลักไสและขัดขืน ไม่ชอบใจเลย สามที่เคยสดใสข้าจะไม่ได้เห็นอีกแล้วสินะจะโทษใครเล่านอกจากชะตากรรม
*************************************************************
แสงสว่างสาดกระทบบนร่างคนในนิทราเปลือกตาบางขยับเปิดออกรับสภาพความเป็นจริง เรากลับหอมายังไงยิ่งคิดยิ่งหาคำตอบไม่ได้สายตาไล่มองบนอกพบผ้าห่มผืนดำสนิทผืมเดิมทำให้นึกถึงฉากเมื่อวานแทบทุกฉาก ทุกตอน
ไอ้อสูรชั่วมือบางรีบปัดผ้าห่มดำสนิททิ้งอย่างรังเกียจ อสูรร้ายที่ถูกให้พรนอนนิ่งสงบอยู่ข้างกายเปลือกตาปิดสนิททำให้เหยื่อสาวย่ามใจ ฝีเท้าย่องเบากริบตรงหาทางออก หนี มีโอกาส ต้องหนี
"จะไปไหน" แขนบางถูกบีบแน่น
"เรื่องของฉัน ปล่อย" พยายามสะบัดแต่ไม่หลุดเลยสักนิด
"ข้ามีข้อเสนอ" การต่อรอง
"ข้าต้องใช้เจ้า"
"อย่าหวังว่าฉันจะร่วมมือกับคุณ" ชัดเจนไม่มีโอนอ่อนพลางคิดสงสัย
ตัวเราไม่มีพลังเหตุใดอสูรตรงหน้าจึงต้องการตัวเรานัก
"อย่าให้เตือนซ้ำนะสาม เรียกข้าแบบเดิมหรือต้องกระตุ้นความทรงจำ
เอาตรงริมระเบียงดีไหมคนดูเยอะดี"
จับจ้องไม่คลาดสายตา คำคาดโทษของอสูรร้ายทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในห้องร้อนระอุ แม้ความบริสุทธิ์จะไม่ถูกผล่าผลาญแต่ทุกตารางนิ้วของเหยื่อสาวอสูรร้ายไม่มีละเว้น
"เจ้าจะไม่ร่วมมือก็ได้ แต่ ครอบครัวเจ้า ข้าไม่ละเว้น" ข่มขู่ ไม่สิไม่ใช่ขู่ ทำจริง เอาจริง
"เลือก ครอบครัวเจ้ารอด หรือจะยอมพินาศไปกับพวกมัน" ทางเลือกสองทางบีบอัด เลือกทางไหนมีแต่สูญเสีย
"สำนักคุ้มกันทำอะไรให้คุณ" แปลกน้ำตาไม่มีรินไหลมันด้านชา
"เลือก ข้าให้เจ้าเลือกสาม สิทธิเจ้ามีแค่นั้น" กดดันซ้ำอย่างไม่มีปราณี
"คุณหลอกฉันมาตลอด" ไม่ยอมเปลี่ยนสรรพนามเรียกเป็นไงเป็นกัน
"บอกให้เรียกแบบเดิม" เพียงแค่คำว่าคุณทำให้จิตใจแกว่งอย่างไร้สาเหตุ ไม่ชอบ ไม่ชอบเลย
มือบางถูกกระชากลากเข้าหาริมฝีปากบดแนบประกาศความเป็นเจ้าของ
“จะเอาตรงระเบียงจริงใช่ไหม” ความเงียบและแววตาท้าทายยิ่งกระตุ้นโทสะอสูรร้ายโหมแรงขึ้น
“เด็กบ้า” จูบรัวไม่นับทำให้เหยื่อคล้ายพยศในที่สุด
"เลือก สาม" ยิ่งใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งไกลเกินต่อติด
"ปล่อยฉันไป" ไม่เลือกตอบไม่ตรงคำถาม
"ข้าบอกให้เลือก" ตวาดห้วนผลักร่างในอ้อมแขนลงพื้น
“ข้าจะให้เวลาเจ้า สามวัน” เลือกทางไหนดีเล่าเพราะไม่ว่าทางไหนมันตันทุกทาง
*************************************************************
เสียงกริ๊งดังบอกถึงเวลาสิ้นสุดของคาบสุดท้ายจบชั่วโมงเรียนอันแสนหนักหน่วง ในที่สุดประตูรั่วบานหนักจึงได้ทำหน้าที่ปลดปล่อยความเป็นไทให้กับนักเรียน
"จำผมได้ไหมครับ"ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้างประตูรั้วรีบก้าวเข้าดักหน้าหญิงสาวพร้อมกับรอยยิ้มแสนอบอุ่น
ภายใต้แว่นกรอบหนาดวงตาดำสนิทซ่อนความดีใจได้ไม่มิดแม้แรกพบอยู่ในสถานการณ์ไม่ดีนักก็ตาม หลังจากอสูรร้ายลากหญิงสาวกลับไปเจ้าของห้องต้องทนนั่งทำความสะอาดกับสิ่งที่อสูรร้ายจงใจทิ้งให้ดูต่างหน้า มองจากสายตาดูก็รู้ว่าหญิงสาวไม่มีความสุขเพราะฉะนันไม่ผิดไม่ใช่หรือหากจะ แย่ง!!!
"จำได้ค่ะ" รอยยิ้มหวานทำให้ใจชายหนุ่มกระตุกอย่างไม่ทันรู้ตัว
"คือ.......ไปดูหนังกันไหมครับ." แก้มสองข้างเป็นสีชมพูจัด รู้ดี.....มีเจ้าของ หากใจห้ามยากเกินกู่กลับ
เพียงหน้าครั้งแรกผมก็ชอบคุณแล้วครับรู้สึกถึงเส้นดายสีแดงที่ผูกเราสองคนไว้
"ค่ะ" ไว้ใจผู้มีพระคุณ
"ผม นนท์ครับ คุณ......." จงใจเว้นช่องว่างให้เติม
"สามค่ะ"
หากหญิงสาวมองทางด้านซ้ายอีกสักนิดคงได้เห็นรังสีอำมหิตของร่างชายหนุ่มบนรถสปอร์ตสีดำสนิท ฝ่ามือกำแน่นกดแนบพวงมาลัยดวงตาเขียวมรกตวาววับจับจ้องร่างหนึ่งชายหนึ่งหญิงอย่างไม่ให้คลาดสายตา!!!
..............................................................................
โรงหนังมืดสนิทอีกทั้งยังเงียบเชียบสองคนนั่งเคียงคู่มองฉากบนจอหนังทางที่นั่งด้านซ้ายฝ่ายชายใบหน้าอาบด้วยความสุขแต่ฝั่งขวาฝ่ายหญิงในหน้าเรียบเฉยจวบจนกระทั่งเรื่องราวบนจออวสาน
"ไม่สนุกเหรอครับ" อาการนิ่งเงียบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มเป็นกังวล
"สนุกค่ะ" มอบรอยยิ้มเอาใจให้หนึ่งทีเพียงเท่านี้ก็ทำให้ใครบางคนล่องลอยไปได้อีกหลายวัน
*******************************************
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากส่งสาวกลับที่พัก......โครม!!!รถกะบะสีดำสนิทพุ่งเข้าชนร่างเนื้อด้วยความแรงสูงกระแทกร่างในชุดนักเรียนกระเด็นลงข้างทางเลนส์แว่นบางเฉียบแตกกระจายภายใต้พื้นรองเท้าของร่างในผ้าคลุมมืด
"คู่แท้ ข้าจะแยกเอง"หากเจ้าผูกเชื่อมด้ายแดงกับเจ้าหนุ่มนี่ ตัวข้าจะเป็นคนตัดมันเอง
เศษเนื้อเปื้อนเลือดถูกทอดทิ้งเดียวดายบนพื้นถนนส่วนคนชนโกยแนบอย่างไม่เห็นฝุ่น ชนอะไร ชนได้อย่างไร ยังไม่รู้เลย จากที่เห็นพื้นถนนว่างเปล่าไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต!!!
แสงไฟยามค่ำคืนสาดทอดยาวบนร่างไม่มีสติ เลือดแดงไหลย้อมฉาบพื้นถนนเป็นทางยาว
................................................................
มือนิ่มจับผ้าผืนบางแน่นหลังจากดูหนังจบคนข้างกายชวนทานข้าวจะปฏิเสธก็กระไรอยู่แต่แปลกเหลือเกินการอยู่กับชายหนุ่มคนนี้ทำให้รู้สึกอบอุ่น อบอุ่นราวกับคุ้นเคยกับความรู้สึกของการมีกันและกันมาเนิ่นนานแต่บรรยากาศดีๆกลับถูกทำลายลงด้วยความซุ่มซามหรือโชคร้ายของหญิงสาวก็ไม่อาจทราบได้ขาสองข้างไพล่กันทำให้เสียการทรงตัว ก๊วยเตี๊ยวไก่ตุ่นลอยละล่องก่อนล่วงลงบนโต๊ะใบย่อมกลางศูนย์อาหารความอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยมาทักทายเข้าเต็มรัก
ชายหนุ่มข้างกายส่งยิ้มน้อยๆพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าผืนฟ้ามาให้ ไม่มีการต่อว่า หรือกระทบแทกมีเพียงรอยยิ้มด้วยความเอ็นดู
"เดี๋ยวซักคืนให้นะค่ะ" รับมาด้วยความเกรงใจ
"ผมให้ครับ ไม่ต้องคืน" เปิดรอยยิ้มอันอบอุ่น
"แต่ว่า"
"นะครับ" สุดท้ายจึงต้องรับมาแพ้ลูกอ้อนของอีกฝ่ายเสียหมดรูป
ลมเย็นพัดลอดช่องประตูเข้ามาสัมผัสผิวกาย ใจหายวับ เป็นห่วงอย่างไร้เหตุผล
รู้เพียง......ต้องไปหาผู้มีคุณ ต้องไปเดี๋ยวนี้
--------------------------------------------------
ความสับสนวุ่นวายปรากฎชัดตรงหน้า รถตำรวจ หน่วยพยาบาล จอดคอยอย่างสงบเตรียมพร้อมปฏิบัติหน้าที่ ร่างคุ้นตาถูกวางลงบนเปลสีขาวสะอาดเจ้าหน้าที่ทุกคนทำงานของตนด้วยความรวดเร็ว
วูบ!!! ความรู้สึกหนาวเยือกจับขั้วหัวใจเข้าแล่นปะทะ กระแสสัมผัสสั่งให้มองทางด้านขวา อสูรร้ายยืนนิ่งมองจ้องยิ้มเย็ยยะเยือก ขาบางติดแน่นบนพื้นถนนขยับไม่ได้ อาคมลงโทษ.......รู้แต่ก็ไม่อาจขัดขืน
"จะตายตามไปเลยไหม ข้าจะสงเคราะห์ให้" ร่างในผ้าคลุมมืดดึงกระชากแขนบางปลิวติดอกกว้างแววตาวาวแสงมรกตลุกติดไฟ
"นายรู้ได้ไง รึว่า" มองคนตรงหน้าอย่างระแวง
"ใช่" ประโยคที่ทำให้หญิงสาวตกตะลึง
"ทำร้ายเขาทำไม" ดังราวกระชิบ
"ยิ้มให้มันทำไม" ตำตอบคลุมเคลือทั้งยังกวนความไม่เข้าใจ
"อะไรนะ" ถามอย่างไม่เชื่อหู
"ยิ้มให้มันทำไม"เน้นประโยคพร้อมมองด้วยแววตาครุกรุ่นเตรียมเอาเรื่องเลยทีเดียว
"จะตายตามไปเลยไหม" มือหนาราวคีมเหล็กกุมกระชับต้นคอบีบแน่น
พี่หนึ่ง สามลาก่อน หญิงสาวรอรับการปลิดชีพตาหลับพริ้มยอมจำนน
...............................................................................
บนเตียงสีขาวสะอาดร่างหนึ่งนอนสงบนิ่ง รอบกายเต็มไปด้วยเครื่องมือฉุดรั้งชีวิต อุปกรณ์ช่วยหายใจ ถุงน้ำเกลือทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดยิ่งขึ้น
"ขอโทษ เพราะฉัน ขอโทษ" น้ำใสไหลลงเปียกผ้าปูตอกย้ำความผิดตัวเอง
"มันยังไม่ตาย พอใจยัง กลับ" ร่างบางถูกกระชากเข้าหาอกอุ่นพากลับมายังห้องเดิม
นรกขุมเดิม
"ทำไมต้องทำเขา" หยาดหยดไหลเปื้อนดวงตาตาสบประสานแววตาคนผิดอย่างไม่กลัวเกรง
"พอใจ" คนทำไม่เดือดร้อน
"เขาทำอะไรผิด" คำตอบกวนอารมณ์ยิ่งขึ้น ตอบแบบนี้จะตอบมาทำไม
"ยุ่งกับของของข้า จำไว้ถ้าใครมาพัวพันกับเจ้าอย่างหวังว่ามันจะได้อยู่สุข
ลมหายใจของมันขึ้นอยู่กับเจ้า ห้ามพบ ห้ามยุ่งกับมันอีกเด็ดขาด"
ดังก้องสะท้อนทั่วห้องทิ้งเพียงเสียงไว้บังคับ ต้องตัดให้ขาด ด้ายแดงของพวกเจ้าข้าจะลากมันมาสับเป็นพันๆชิ้น
"ทำไม"
"เจ้าต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องหากเจ้าทอดกายให้มันเชยชมงานข้าต้องติดขัด" เหยียดหยามพร้อมกล่าวหาสาดข้อหาใส่ร้ายบนร่างของเหยื่อสาว
"ฉันถามคุณ" แววตาคมเข้มเบือนมาปะทะเหมือนกับข่มขู่ว่า จะเอาตรงระเบียงใช่ไหม
ทำให้ต้องเปลี่ยนสรรพนามการเรียก
"ฉันถามนายหลายครั้ง แต่นายไม่ยอมตอบฉันแต่ครั้งนี้นายต้องบอกฉัน" มุ่งมั่น จับจ้องอย่างไม่หลบสายตา
"งานอะไร" ยิงคำถามตรงประเด็น
"หน้าอย่างเจ้า กล้าขู่ข้ารึสาม" เหยียดยิ้มเปร่งเสียงขบขันดังลั่น
"ถ้านายไม่บอกฉัน คืนนี้ฉันจะร่านให้นายดู" เงื่อนไขเรียกประกายกล้าบนมรกตเม็ดงาม
"เพี๊ย!!! อย่าบ้า” แรงปะทะบนใบหน้าเรียกเลือดสดบนมุมปาก มือหนาบีบต้นแขนคนท้าทายลากเข้าหาตัว ความเจ็บปวดแพร่กระกายทั่วต้นแขนแต่คนถูกกระทำกลับทำตัวราวไม่รู้สึกรู้สา
"เพี้ย!!! ฉันทำแน่" แรงปะทะย้อนคืนบนใบหน้าของอสูรร้ายเรียกแววตาเขียวมรกตจ้าสว่างขึ้น ตาต่อตาฟันต่อฟัน
อสูรร้ายแรงมาเหยื่อสาวยิ่งแรงพอกัน!!!
********************************************************16
ลูกดกแน่คู่นี่ ถ้านากิมเอาจริงอ่ะนะ
แต่ตอนนี้ยังทำลายความบริสุทธิ์ไม่ได้ไงเดี๋ยวงานติดขัด งานอะไร
โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล เพลงที่ลงตอนนี้นากิมคิดเองเออเอง หาว่าสามมีชู้ส่วนตัวเองชู้เป็นโขยง ชินากิมโมเมเองคิดเองเออเองคนนอกชัดๆ นนท์ไม่ใช่ชู้สักหน่อยเขากับกำลังเริ่มจีบกันหรอกย่ะ ชิ หมั่นไส้นากิมกันไหม ลายหมึกหมั่นไส้มาก
ใบบัวน่ารัก
สาม คงเสียจิ้น เร็วๆนี้แน่
นากิม เป็นลูกคนเดียวหรือ นิสัยไม่ดีเลยนะ
สามเอ๋ย มีลูกระหว่างเรียนไม่ดีนะ ม. 4 อายุ15 หรือ 16 หละงงจัง
+จิ้นนี่ต้องตามต่อไปน๊า
+ใช่แล้วลูกคนเดียว เอาแต่ใจสุดๆ
+สามอายุ 16 จ๊าส่วนน่ากิมเป็น 100 และจ๊า คอมเมนอันเลอค่า
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ก.ค. 2557, 00:18:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ค. 2557, 00:18:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 905
| << ตอนที่ 15.1 บนเตียง | ตอนที่ 17 หนี >> |
ใบบัวน่ารัก 29 ก.ค. 2557, 05:11:29 น.
กลายเป็นนางทาสของอสูร
พ่อแม่ พี่1-2 เค้าจะรู้ไหมว่าสามถูกรังแก
นากิม อายุ 100 ปี ยังอยู่ม. ปลายไปเพื่ออะไร
เป็นเด็กไม่ยอมโตหรือไง หรือโตได้แค่นี้ แม่นากิมเป็นคนอย่างไงตายแล้วหรือยัง
มีความลับอะไร บอกความจริง มา
กลายเป็นนางทาสของอสูร
พ่อแม่ พี่1-2 เค้าจะรู้ไหมว่าสามถูกรังแก
นากิม อายุ 100 ปี ยังอยู่ม. ปลายไปเพื่ออะไร
เป็นเด็กไม่ยอมโตหรือไง หรือโตได้แค่นี้ แม่นากิมเป็นคนอย่างไงตายแล้วหรือยัง
มีความลับอะไร บอกความจริง มา