บ่วงสวาทนางฟ้า
เพราะถูกคนรักหักหลัง โดมินิก จึงหันหลังให้ความรัก และตั้งปณิธานจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับหนุ่มวัย 35 อย่างเขา เมื่อถูกมารดายัดเยียด นภัสรดา สาวแสนหวานสวยน่ารักเหมือนนางฟ้า สาวน้อยอ่อนวัยกว่า ถึง 15 ปีให้มาเป็นคู่หมาย
โดยมีข้อตกลงว่า หากสามเดือนนี้เขากับเธอไม่รักกัน ทั้งสองจะเป็นอิสระจากข้อผูกพันนี้ทันที
มันคงง่าย หากเธอจะไม่สวย น่ารัก เย้ายวน จนเขาต้องใจหวั่นไหว และที่สำคัญ เธอดันเรียกเขาว่า 'คุณลุง'
แต่... ตาลุงแก่อายุมากในความคิดของสาวน้อย ดันหล่อล่ำ เร้าใจจนทำให้ใจสาวเต้นแรง เขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่ดันมีฉายาว่าอสูรน้ำแข็ง ท้าทายให้เธอหาเรื่องปั่นป่วนเขาเล่น
จากที่คิดจะอยู่เฉยๆ โดมินิกกลับต้องปั่นป่วนกับเสน่ห์เดียงสาของนางฟ้าจอมดื้อ ชวนให้อสูรหนุ่มอย่างเขาอยากปราบพยศยายตัวแสบให้สิ้นฤทธิ์ กลายเป็นทาสสวาทของเขาให้จงได้
เขาจะพิสูจน์ให้ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรู้สำนึกว่าเขาไม่ได้แก่ และฟิตปั๋งจนสาวน้อยอย่างเธอต้องยอมศิโรราบ...
งานนี้อสูรจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ หรือนางฟ้าจะตกอยู่ในบ่วงสวาทของอสูรกันแน่!
โดยมีข้อตกลงว่า หากสามเดือนนี้เขากับเธอไม่รักกัน ทั้งสองจะเป็นอิสระจากข้อผูกพันนี้ทันที
มันคงง่าย หากเธอจะไม่สวย น่ารัก เย้ายวน จนเขาต้องใจหวั่นไหว และที่สำคัญ เธอดันเรียกเขาว่า 'คุณลุง'
แต่... ตาลุงแก่อายุมากในความคิดของสาวน้อย ดันหล่อล่ำ เร้าใจจนทำให้ใจสาวเต้นแรง เขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่ดันมีฉายาว่าอสูรน้ำแข็ง ท้าทายให้เธอหาเรื่องปั่นป่วนเขาเล่น
จากที่คิดจะอยู่เฉยๆ โดมินิกกลับต้องปั่นป่วนกับเสน่ห์เดียงสาของนางฟ้าจอมดื้อ ชวนให้อสูรหนุ่มอย่างเขาอยากปราบพยศยายตัวแสบให้สิ้นฤทธิ์ กลายเป็นทาสสวาทของเขาให้จงได้
เขาจะพิสูจน์ให้ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรู้สำนึกว่าเขาไม่ได้แก่ และฟิตปั๋งจนสาวน้อยอย่างเธอต้องยอมศิโรราบ...
งานนี้อสูรจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ หรือนางฟ้าจะตกอยู่ในบ่วงสวาทของอสูรกันแน่!
Tags: ซีรี่ส์เสน่หาเริงไฟ /ผการุ้ง
ตอน: ตอนที่ 2. ไม่ได้รัก แค่... ติดใจ 80%
ตอนที่ 2. ไม่ได้รัก แค่... ติดใจ
ทันทีที่ริมฝีปากแนบชิดกัน พลันในหัวของทั้งคู่บังเกิดภาพท้องฟ้ากำลังพร่างพราวด้วยประกายเจิดจ้าของพลุนับร้อยอวดแสงสีละลานตาบนผืนฟ้าราตรีวาบผ่านเข้ามา สองร่างอิงแอบแนบชิดในอ้อมกอดของกันและกันบนสนามหญ้าแห่งหนึ่ง ในม่านเงาแสงวูบวาบหลากสีสะท้อนใบหน้างดงามอ่อนละออของเด็กสาววัยรุ่น และใบหน้าคมเข้มทรงเสน่ห์ของบุรุษหนุ่มวัยฉกรรจ์ ทั้งสองมีภาพพิมพ์ในมโนนึกต่างกันแต่อยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน หัวใจสองดวงวาบไหวด้วยความรู้สึกอ่อนอุ่นละมุนละไมแม้ไม่อาจเรียกได้เต็มปากว่าความรัก แต่เป็นความรู้สึกดีๆ ที่ใกล้เคียงหรือไม่ต่างจากความรักอันละเอียดอ่อน ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน ขณะฝ่ายชายที่ตัวสูงกว่าจะโอบกระชับเอวเล็กบางของฝ่ายหญิงยกจนตัวลอยจากพื้น ก่อนจะก้มลงแตะริมฝีปากมอบจุมพิตแสนอ่อนโยนให้
“ยายเด็กน้อย ไว้เราโตค่อยมาเป็นเจ้าสาวของพี่นะ”
เสียงทุ้มนุ่มหู กระซิบบอกเบาๆ ขณะผละริมฝีปากออกจากความนุ่มหวานแสนบริสุทธิ์นั้น
“สัญญานะ ถ้าลืมสัญญาหนูจะโกรธพี่ไปจนวันตาย”
เสียงเล็กแต่หวานใส กระซิบตอบ เรียกหาคำสัญญาจากคนตัวโตกว่า
“ไม่ลืมหรอก ขอบคุณที่ทำให้พี่รู้ว่า อย่างน้อยก็มีคนที่รักพี่จริงๆ ให้พี่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย พี่จะกลับมาทำตามสัญญา”
คนตัวโตแตะริมฝีปากบนกระหม่อมบางโอบร่างเล็กไว้แนบอก ความรู้สึกอวลด้วยความอิ่มเอมใจ ละม้ายโลกหยุดหมุน เวลาหยุดเคลื่อนไหว ทว่า....
“แกทำอะไรน้อง ตาดอม!”
เสียงตวาดดังขึ้น ทำเอาคนที่ตกภวังค์สะดุ้งโหยงหลุดจากมโนนึกออกมาสู่โลกแห่งความจริง อันต่างขั้วกับภาพฝันราวนรกกับสวรรค์
“คุณแม่...” โดมินิกครางเสียงแผ่ว
เมื่อผละริมฝีปากออกจากเรียวปากอิ่มแสนหวานนั้น แล้วหันมาเจอใบหน้าคุ้นตาของมารดาที่ตอนนี้กำลังตีหน้ายักษ์เท้าเอวจ้องเขาอยู่ ใจก็หล่นไปกองอยู่ตาตุ่มเมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาหันมามองสาวน้อยในอ้อมกอด ใบหน้าอ่อนใสแดงเรื่อ ร่างบางสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขน วิ่งเข้าไปกอดมารดาของเขาไว้พร้อมกับร้องไห้โฮน่าสงสารนัก แต่... ใบหน้างามไม่มีน้ำตาสักหยด มีแต่เสียงร้องครางฮือๆ เท่านั้น
“ฉันให้แกดูแลน้อง ไม่ใช่ให้มารังแกน้อง อะไรกันไหนบอกว่าไม่อยากแต่งงาน ไม่สนใจเด็ก แต่ที่แกทำมันตรงข้ามกับที่พูดทุกอย่าง” คุณมาเรียกอดสาวน้อยไว้ ลูบหลังให้อย่างสงสาร
โชคดีที่เธอตามมาทันไม่อย่างนั้นเจ้าลูกชายตัวร้าย คงลากสาวน้อยคนนี้ไปทำมิดีมิร้ายไปมากกว่านี้แล้ว ดูเถิด... ปล่อยให้ดูแลครู่เดียวก็มาปล้ำจูบเขาแล้ว ถ้าปล่อยให้อยู่ด้วยกันจะทำอะไรยิ่งกว่านี้ไหม คิดได้แบบนี้คนแก่เริ่มหายโกรธ เมื่อนึกได้ว่าตนเองอยากให้สองหนุ่มสาวลงเอยกัน แต่มาขัดขวางเขามันดูไม่เข้าที แต่ก็ดีที่เห็นคาตาจับได้จะจะแบบนี้ เจ้าตัวร้ายจะได้ไม่มีข้ออ้างเบี้ยวการหมั้นหมาย
“ผม...” โดมินิกอ้าปากจะแก้ตัว แต่ถูกมารดายกมือห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องมาแก้ตัว แกทำแบบนี้แกต้องรับผิดชอบน้อง พรุ่งนี้แกต้องหมั้นกับหนูฟ้า ฉันจะโทรเรียกพ่อแม่หนูฟ้ามาที่นี่ ไหนๆ ก็ต้องรอยายมิเชลฮันนีมูนเจ็ดวัน ระหว่างนี้ แกกับหนูฟ้าก็เรียนรู้กันไป อีกสามเดือนต่อจากนี้ให้หนูฟ้าอายุครบยี่สิบก็แต่งกันเลย”
คุณมาเรียกะเกณฑ์เสร็จสรรพ ไม่ถามความเห็นลูกชายสักคำ โดมินิกได้แต่อ้าปากเหวอโต้แย้งมารดาไม่ทัน เขาหันไปมองนภัสรดาหวังว่าสาวน้อยจะปฏิเสธ แต่คิ้วหนาต้องขมวดนิ่วดวงตาลุกวาบ เมื่อเขาเห็นเธอยิ้มเยาะแลบลิ้นเย้ย ไอ้อาการฟูมฟายน่าเวทนาเมื่อครู่มันอะไรกัน !
ร้ายนักนะ ยายเด็กแสบ หนอย... หลอกให้เขาจูบเธอ เพื่อหวังจับเขาให้อยู่หมัด แม่ของเขาก็เหมือนจะมาถูกจังหวะราวกับวางแผนการนี้ร่วมกัน คนที่ซวยก็คือตัวเขาถูกจับมัดดิ้นไม่หลุด
“หนูฟ้า ป้าขอโทษแทนลูกชายป้าด้วยนะลูก พี่เขามีอาการทางสมองเล็กน้อย ตั้งแต่หลังเกิดอุบัติเหตุนั่นแหละ บางทีความควบคุมของเขาอาจจะต่ำไปนิด หนูก็ให้อภัยพี่เขาหน่อยนะลูก เดี๋ยวอยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็จะชินเอง” ว่าที่แม่สามีแสนประเสริฐ ปลอบโยนว่าที่สะใภ้ในดวงใจ
ว่าที่สามีกุมขมับ มองเห็นความหายนะลอยมาแวบๆ ในสมอง ไอ้ที่เคยได้ยินเรื่อง แม่ผัวลูกสะใภ้มักไม่ถูกกัน มันใช้ไม่ได้กับมารดาของเขากับยายเด็กแสบเลย ดูเถอะท่าทางสนิทสนมกลมเกลียวกันแบบนี้ มันช่างทำให้ลูกในไส้อย่างเขาขยาดกลัวอนาคตที่มาไม่ถึง ขืนแต่งงานไป เขามีสิทธิ์อยู่ในโอวาทของเมียและแม่แน่นอน มีเมียเด็กไม่เท่าไหร่แต่มากลัวเมียตัวน้อยนี่สิ จะเอาหน้าไปไว้ไหน
ไม่ ไม่ ไม่ เขาต้องหาทางกำจัดยายเด็กบ้านี่ ไปให้พ้นทาง !
โดมินิกจำต้องอดกลั้นความโมโหไว้ เขาเดินหนีกลับมายังห้องพักของตัวเอง คิดหาทางจัดการยายตัวแสบก่อนที่จะถูกจับมัดมือมัดเท้าโยนให้เป็นสามีเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“ยายเด็กปากแดง ฉันไม่มีทางหมั้นกับเธอหรอก” เขาพึมพำอย่างฉุนเฉียว
พูดถึงปาก ภาพปากสีแดงระเรื่อก็ลอยวาบเข้ามาในหัว เมื่อกี้หากมารดาไม่มาขัด เขาคงเตลิดไปไกลแล้ว แค่ได้แตะริมฝีปากนุ่มนิดเดียวหัวใจก็สะท้านไหว อยากจะกลืนกินเธอจนหมดตัว หากเขาจูบเธอนานกว่านี้เขาคง...
“เฮ้ย ! แกเป็นบ้าอะไรไอ้ดอม”
โดมินิกสะดุ้งวาบ สบถออกมาเรียกสติของตัวเองให้กลับคืน เมื่อเผลอคิดถึงรสหวานของริมฝีปากอิ่มจนลืมตัวเคลิ้มไปตกภวังค์ราวกับเด็กหนุ่มเริ่มริรัก เขาไม่ได้รักยายเด็กแสบนั่นสักนิด แค่... ติดใจล่ะน่า ชายหนุ่มแก้ตัวให้ความรู้สึกวูบวาบแปลกๆ ของตัวเอง
หกปีที่ผ่านมาหลังจากฟื้นจากอุบัติเหตุ เขาแทบไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน หัวใจเจ็บร้าวลึกเมื่อตัวเองถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำร้ายทั้งตัวและหัวใจจนยับเยิน เขาเข็ดเพศหญิง เข็ดความรัก เข็ดจนไม่อยากหวนกลับไปสัมผัสความรู้สึกนั้นอีก ยามรักมันรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่ยามอกหักรักสลายคล้ายตกนรกทั้งเป็น เขาไม่ยอมเป็นแบบนั้นอีกแน่ ไม่มีวัน!
“จะปรึกษาใครดีเนี่ย แต่ละคนน่าปรึกษาทั้งนั้น ไอ้เอริก ไอ้โอลิเวอร์ อ้อ ลืมไปได้ไง ไอ้ราอูล ไอ้คาสโนว่าจอมวางแผน มันต้องช่วยเราได้” โดมินิกรีบกดโทรศัพท์โทรหาญาติของเขาทันที
รออยู่ครู่หนึ่งปลายสายก็กดรับ “โทรมาตอนนี้มีอะไรเหรอดอม ซี๊ด... อา... ระ รีบพูดเร็ว ฉันยังไม่เสร็จธุระ ซี๊ด... เร็วสิ...” เสียงพูดดังตะกุกตะกัก พร้อมกับเสียงบางอย่างดังลอดแทรกผ่านเข้ามา บ่งบอกว่าสถานะการณ์ของคนปลายสายเข้าขั้นวิกฤติ
“ไอ้เวร แกกำลัง... เห้อ รีบทำให้เสร็จ ฉันให้เวลาแกสิบนาที แล้วโทรกลับมาด้วยมีเรื่องสำคัญจะปรึกษา” โดมินิกกดปิดโทรศัพท์ พร้อมกับถอนหายใจแรง
ราอูลคงทำกิจกรรมพิเศษกับสาวๆ อยู่ เขาคงโทรไปขัดจังหวะมันขณะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ชายหนุ่มกุมขมับเอนกายลงนอนรอให้อีกฝ่ายโทรกลับมาหา ครู่ใหญ่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“มีธุระอะไรสำคัญวะ นี่ฉันรีบแทบตายนะเว้ย ไม่เคยทำเวลาขนาดนี้มาก่อน เสียหน้าหมดหากน้องชาช่าเอาไปพูดว่าฉันเป็นพวกนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ” คนโทรมาบ่นล้งเล้ง
“ขอโทษว่ะ ใครจะรู้ว่าแกกำลัง... ช่างเถอะ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกหน่อย” โดมินิกตัดบท เข้าเรื่องของตัวเองทันที
“มีอะไรก็ว่ามา ฉันไล่เด็กกลับไปแล้ว เสียสละความสุขเพื่อญาติอันเป็นที่รักเชียวนะ” ราอูล ทวงบุญคุณทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มช่วยอะไร
โดมินิกกรอกตาอย่างระอา ราอูลดีทุกอย่างยกเว้นความปากมากพล่ามไม่เข้าเรื่องนี่แหละ
“แม่ฉันจะให้ฉันหมั้นกับผู้หญิงที่ท่านหาให้ว่ะ” เขาบอกเล่าปัญหาหนักอกของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง
“ก็หมั้นไปดิ” แทนที่จะให้คำปรึกษา ราอูลดันตอบมาแบบนี้
“อ้าว ไอ้เวร ทำไมตอบแบบนั้นวะ” โดมินิกแทบปาโทรศัพท์ทิ้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฟังให้จบก่อนดิวะ แกก็ใจร้อนไปได้” เสียงหัวเราะดังขึ้น เหมือนอีกฝ่ายจงใจยั่วให้คนฟังโมโห ก่อนจะยอมพูดต่อให้หายเคือง “เคยได้ยินไหมว่า น้ำขึ้นให้รีบตัก ไม่ใช่ๆ พูดผิด ต้องน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง”
โดมินิกเส้นเลือดปูดที่ขมับ ไม่เข้าใจว่าทำไมราอูลต้องยกสำนวนไทยมาพูดให้เยิ่นเย้อ เมื่อไหร่มันจะเข้าเรื่องเสียที (วะ)
“แล้วไงต่อ...” หวังว่ามันจะไม่ยกสำนวนไทยมาทั้งกรุหรอกนะ
เขาสะกดใจให้อารมณ์เย็นๆ รอฟังอีกฝ่ายพล่ามต่อ พยายามตั้งสติกรองเอาแต่เนื้อตักน้ำท่วมทุ่งเททิ้งให้เหลือกากดีๆ มาใช้ (ซึ่งน้อยมาก)
“ก็ตอนนี้ป้ามาเรียเขากระเหี้ยนกระหือรือ อยากมีลูกสะใภ้จนตัวสั่นสะท้าน ใจเต้นระรัวราวกับกลองเพลยามถูกตี แกก็ตามใจแม่แกหน่อยสิวะ รอให้ท่านตายใจย้ำว่าแค่ตายใจไม่ใช่ตายจริง ฉันยังไม่ว่างไปร้องไห้หน้าศพแม่แก ตอนนี้ฉันรักษาตีนกาอยู่ร้องไห้มากไม่ได้เดี๋ยวตาบวมไม่หล่อ หลังจากแม่แกตาย... ตายใจแล้ว แกก็ค่อยๆ ใช้ปลายตีน เอ๊ย ! ปลายเท้าสะกิดแรงๆ ให้คู่หมั้นแกกระเด็นกระดอนออกจากชีวิตแกไปดิ จะยากอะไร”
“พูดง่ายมันทำยากเว้ย ถ้าคู่หมั้นฉันมันใช้เท้าเขี่ยได้ ฉันทำไปนานแล้ว แต่นี่... เค้าเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่ลูกบอลจะใช้ตีนเอ๊ย! ใช้เท้าเขี่ยให้กระเด็นออกไปมันไม่ง่าย เรามีพันธะผูกพันกันแล้ว มันจะเขี่ยยังไงได้ คู่หมั้นไม่ใช่คู่นอนหรือสาวไซด์ไลน์จ่ายเงินก็จบ มันไม่ใช่... แกเข้าใจไหมไอ้ราอูล ถ้าฉันยอมหมั้นก็เข้าทางแม่ฉันพอดีสิ” โดมินิกกระแทกเสียงใส่ หนักใจกับปัญหานี้จนขำไม่ออก
“ไอ้ดอมสมองทึบ เรื่องอื่นฉลาดนัก เรื่องนี้ทำไมถึงโง่จริง” ราอูลทำเสียงจิ๊กจักในคอ เหมือนระอาญาติทึ่มๆ
“ฟังฉันนะ ผู้หญิงน่ะเขาไม่ชอบผู้ชายแบบไหน แกก็ต้องเป็นผู้ชายแบบนั้น เขาเกลียดอะไร แกก็ทำแบบนั้น เดี๋ยวเขาก็ทนไม่ไหวทิ้งแกไปเอง ง่ายๆ แค่นี้ คิดไม่ออกหรือไง ถ้าไม่รู้แกก็บอกฉันมาว่าน้องหนูว่าที่คู่หมั้นแก ไม่ชอบอะไรบ้าง เดี๋ยวฉันช่วยคิดให้”
โดมินิกนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ เขาบอกว่า ไม่ชอบคนแก่กว่า” พูดไปก็รีบหุบปากแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นของคนปลายสาย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็เข้าทีนี่ น้องเขาอายุเท่าไหร่แล้วนะ” ราอูลพูดไปหัวเราะไป
คิ้วดกหนาของโดมินิกขมวดนิ่วจนแทบผูกเป็นปม บาดหูกับเสียงหัวเราะนั้นแม้รู้ว่า อีกฝ่ายมันจะเส้นตื้นหัวเราะง่าย แต่มันไม่ควรหัวเราะให้เขาได้ยินในตอนที่เครียดจนหัวจะระเบิดแบบนี้
“น้องฟ้า อายุยี่สิบ” โดมินิกจำใจตอบไป ก่อนจะกุมขมับเมื่อได้ยินคำแนะนำแสนปวดใจ
“อ้อ ก็ไม่ยากนี่ แกก็แก่กว่าเขาอยู่แล้ว แหม แก่กว่ากันตั้งสิบห้าปี แก๊ แก่ ไม่ต้องทำอะไรเลย แกก็ถูกเขารังเกียจอยู่แล้ว ไปกลัวอะไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“โว้ย ไอ้เวร ราอูล แกมาให้คำปรึกษา หรือมาหัวเราะเยาะฉันกันแน่วะ” โดมิอนิกตวาดเข้าใส่ จนอีกฝ่ายหยุดหัวเราะ
“ขอโทษๆ ฉันขำนี่” ราอูลรีบขอโทษขอโพย “แกจะมาคิดอะไรเยอะแยะให้ปวดหัววะ มีเมียเด็กมันสวรรค์ของคนชราเชียวนะ”
“ไอ้เวร ฉันยังหนุ่มโว้ย ยังไม่ชรา!” โดมินิกกัดฟันกรอด
“ขอโทษๆ แหะๆ ฉันหมายถึงคนชราคนอื่นนะ ใจเย็นๆ ก่อนพี่ชายที่เลิฟ เดี๋ยวราอูลจัดให้”
หนุ่มอารมณ์ดียอมเลิกแหย่ ตั้งใจให้คำปรึกษาต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังเคร่งขรึม ซึ่งนานๆ จะได้ยินที
“คนเราถ้าไม่รักไม่ชอบ ก็ไม่มีใครบังคับใครได้ ป้ามาเรียเขาคงไม่บังคับให้แกแต่งงานกับคนที่แกไม่รักหรอก ผู้หญิงเองก็คงไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รักเขาหรอก ให้เวลามันเป็นตัวแก้ไขปัญหาเถอะ แกก็เคยมีบทเรียนมาแล้วว่าการรักใครสักคนแบบหัวปักหัวปรำมันส่งผลร้ายยังไง ครั้งนี้แกบอกว่าไม่ได้รู้สึกรักใคร่คู่หมั้นแกเลย มันเท่ากับแกมีโอกาสได้มองผู้หญิงคนหนึ่ง แบบตา
สว่างแกก็ดูเขาไปสิว่าเขาน่ารักพอไหม เขาดีพอจะเป็นแม่ของลูกแกไหม ถ้าไม่ผ่านก็บอกไปแมนๆ เลยว่า... เราคงเข้ากันไม่ได้ เลิกกันเถอะ ถอนหมั้นก็เถอะ บางทีหลังจากนี้ ฉันอาจได้ยินข่าวดีจากแกก็ได้ เคยได้ยินไหมว่าความรัก มักเล่นตลกกับหัวใจของคน...”
ราอูลพูดยาวๆ ทิ้งท้าย ก่อนจะปิดโทรศัพท์ไป ปล่อยให้คนฟัง นิ่งอึ้ง มึน งง กับสาระอัดเต็มจากชายไร้สาระ
“ตกลงฉันปรึกษาถูกคนใช่ไหมราอูล”
ริมฝีปากหยักแย้มออกขณะโยนโทรศัพท์ทิ้ง ดวงตาคมหรี่ปิดลง เมื่อสมองตึงๆ ผ่อนคลายจากความเคร่งเครียดด้วยประโยคสุดท้ายของญาติสนิท
“สามเดือนสินะ ยายเด็กนั่นบอกว่าขอเวลาสามเดือน คุณแม่ก็ให้เวลาเราสามเดือน อืม... ทำไมเราต้องมาปวดหัวกับเรื่องที่มันมีทางออกด้วยนะ” เขาพึมพำเบาๆ
นึกขำตัวเองที่คิดไม่ออกแก้ไขปัญหาตื้นนี้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก ภาพใบหน้าหวานๆ ของสาวน้อยลอยวาบเข้ามาในมโนนึก เขาไม่อยากแต่งงานกับเธอจริงๆ ใช่ไหม หรือว่าเขากำลังกลัวใจตัวเองใช่ไหม กลัวว่าจะเผลอรักอีกครั้ง กลัวว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บ...
“ยายเด็กบ้า ฉันไม่ยอมให้เธอมามีอิทธิพลเหนือหัวใจฉันเด็ดขาด เธอต่างหากต้องเป็นฝ่ายแพ้ฉัน” โดมินิกลืมตาขึ้น ด้วยประกายตาวาวกล้า
ให้มันรู้กันไป ว่าเขาจะพ่ายแพ้แก่ยายเด็กแสบนั่น !
๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อัพต่อแล้วจ้า
ตอนนี้เน้น (ไร้) สาระล้วนๆ นะคะ 555 ลุงดอมแกหาที่ปรึกษาได้เด็ดดวงดีแท้
แบบนี้จะสู้กับหนูฟ้าไหวหรือ ท่าทางคนแก่จะแพ้สาวน้อยเสียแล้ว แพ้ใจ กิกิ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
////
ตอนนี้ ผการุ้ง เปิดจองเรื่อ งพ่ายรักเทพบุตรมารอยู่นะคะ
จัดพิมพ์จำนวนจำกัด ไม่มีวางขายตามร้านหนังสือทั่วไป สั่งโดยตรงได้ที่ผการุ้งเท่านั้น
สนใจสั่งจองได้ ที่ อีเมล p_pakarug@hotmail.co.th ค่ะ
แวะไปอ่านตัวอย่างได้ที http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=6515
สำหรับ คนชอบอ่านอีบุ๊คส์ ตอนนี้ อีบุ๊ค ซาตานผลาญรักมีพร้อมให้โหลดทุกเวปแล้วนะคะ แวะไปโหลดกันได้ค่ะ
ใครรอโหลดจากเวปเมพ พร้อมให้โหลดได้แล้วนะคะ
ที่ลิ้งก์นี้
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMjM0NDg0IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMTQ4NTUiO30
(รบกวนช่วยกดโหลดผ่านลิ้งก์นี้ด้วยจ้า)
เวป Ebooks.in.th
ตามลิ้งนี้จ้า
http://www.ebooks.in.th/ebook/25959/ซาตานผลาญรัก_(เต็ม)/
เวป Hytexts.
http://www.hytexts.com/ebook/book/B002975
ขอบคุณสำหรับทุกยอดโหลดนะคะ
ผการุ้ง
ทันทีที่ริมฝีปากแนบชิดกัน พลันในหัวของทั้งคู่บังเกิดภาพท้องฟ้ากำลังพร่างพราวด้วยประกายเจิดจ้าของพลุนับร้อยอวดแสงสีละลานตาบนผืนฟ้าราตรีวาบผ่านเข้ามา สองร่างอิงแอบแนบชิดในอ้อมกอดของกันและกันบนสนามหญ้าแห่งหนึ่ง ในม่านเงาแสงวูบวาบหลากสีสะท้อนใบหน้างดงามอ่อนละออของเด็กสาววัยรุ่น และใบหน้าคมเข้มทรงเสน่ห์ของบุรุษหนุ่มวัยฉกรรจ์ ทั้งสองมีภาพพิมพ์ในมโนนึกต่างกันแต่อยู่ในเหตุการณ์เดียวกัน หัวใจสองดวงวาบไหวด้วยความรู้สึกอ่อนอุ่นละมุนละไมแม้ไม่อาจเรียกได้เต็มปากว่าความรัก แต่เป็นความรู้สึกดีๆ ที่ใกล้เคียงหรือไม่ต่างจากความรักอันละเอียดอ่อน ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน ขณะฝ่ายชายที่ตัวสูงกว่าจะโอบกระชับเอวเล็กบางของฝ่ายหญิงยกจนตัวลอยจากพื้น ก่อนจะก้มลงแตะริมฝีปากมอบจุมพิตแสนอ่อนโยนให้
“ยายเด็กน้อย ไว้เราโตค่อยมาเป็นเจ้าสาวของพี่นะ”
เสียงทุ้มนุ่มหู กระซิบบอกเบาๆ ขณะผละริมฝีปากออกจากความนุ่มหวานแสนบริสุทธิ์นั้น
“สัญญานะ ถ้าลืมสัญญาหนูจะโกรธพี่ไปจนวันตาย”
เสียงเล็กแต่หวานใส กระซิบตอบ เรียกหาคำสัญญาจากคนตัวโตกว่า
“ไม่ลืมหรอก ขอบคุณที่ทำให้พี่รู้ว่า อย่างน้อยก็มีคนที่รักพี่จริงๆ ให้พี่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย พี่จะกลับมาทำตามสัญญา”
คนตัวโตแตะริมฝีปากบนกระหม่อมบางโอบร่างเล็กไว้แนบอก ความรู้สึกอวลด้วยความอิ่มเอมใจ ละม้ายโลกหยุดหมุน เวลาหยุดเคลื่อนไหว ทว่า....
“แกทำอะไรน้อง ตาดอม!”
เสียงตวาดดังขึ้น ทำเอาคนที่ตกภวังค์สะดุ้งโหยงหลุดจากมโนนึกออกมาสู่โลกแห่งความจริง อันต่างขั้วกับภาพฝันราวนรกกับสวรรค์
“คุณแม่...” โดมินิกครางเสียงแผ่ว
เมื่อผละริมฝีปากออกจากเรียวปากอิ่มแสนหวานนั้น แล้วหันมาเจอใบหน้าคุ้นตาของมารดาที่ตอนนี้กำลังตีหน้ายักษ์เท้าเอวจ้องเขาอยู่ ใจก็หล่นไปกองอยู่ตาตุ่มเมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาหันมามองสาวน้อยในอ้อมกอด ใบหน้าอ่อนใสแดงเรื่อ ร่างบางสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขน วิ่งเข้าไปกอดมารดาของเขาไว้พร้อมกับร้องไห้โฮน่าสงสารนัก แต่... ใบหน้างามไม่มีน้ำตาสักหยด มีแต่เสียงร้องครางฮือๆ เท่านั้น
“ฉันให้แกดูแลน้อง ไม่ใช่ให้มารังแกน้อง อะไรกันไหนบอกว่าไม่อยากแต่งงาน ไม่สนใจเด็ก แต่ที่แกทำมันตรงข้ามกับที่พูดทุกอย่าง” คุณมาเรียกอดสาวน้อยไว้ ลูบหลังให้อย่างสงสาร
โชคดีที่เธอตามมาทันไม่อย่างนั้นเจ้าลูกชายตัวร้าย คงลากสาวน้อยคนนี้ไปทำมิดีมิร้ายไปมากกว่านี้แล้ว ดูเถิด... ปล่อยให้ดูแลครู่เดียวก็มาปล้ำจูบเขาแล้ว ถ้าปล่อยให้อยู่ด้วยกันจะทำอะไรยิ่งกว่านี้ไหม คิดได้แบบนี้คนแก่เริ่มหายโกรธ เมื่อนึกได้ว่าตนเองอยากให้สองหนุ่มสาวลงเอยกัน แต่มาขัดขวางเขามันดูไม่เข้าที แต่ก็ดีที่เห็นคาตาจับได้จะจะแบบนี้ เจ้าตัวร้ายจะได้ไม่มีข้ออ้างเบี้ยวการหมั้นหมาย
“ผม...” โดมินิกอ้าปากจะแก้ตัว แต่ถูกมารดายกมือห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้องมาแก้ตัว แกทำแบบนี้แกต้องรับผิดชอบน้อง พรุ่งนี้แกต้องหมั้นกับหนูฟ้า ฉันจะโทรเรียกพ่อแม่หนูฟ้ามาที่นี่ ไหนๆ ก็ต้องรอยายมิเชลฮันนีมูนเจ็ดวัน ระหว่างนี้ แกกับหนูฟ้าก็เรียนรู้กันไป อีกสามเดือนต่อจากนี้ให้หนูฟ้าอายุครบยี่สิบก็แต่งกันเลย”
คุณมาเรียกะเกณฑ์เสร็จสรรพ ไม่ถามความเห็นลูกชายสักคำ โดมินิกได้แต่อ้าปากเหวอโต้แย้งมารดาไม่ทัน เขาหันไปมองนภัสรดาหวังว่าสาวน้อยจะปฏิเสธ แต่คิ้วหนาต้องขมวดนิ่วดวงตาลุกวาบ เมื่อเขาเห็นเธอยิ้มเยาะแลบลิ้นเย้ย ไอ้อาการฟูมฟายน่าเวทนาเมื่อครู่มันอะไรกัน !
ร้ายนักนะ ยายเด็กแสบ หนอย... หลอกให้เขาจูบเธอ เพื่อหวังจับเขาให้อยู่หมัด แม่ของเขาก็เหมือนจะมาถูกจังหวะราวกับวางแผนการนี้ร่วมกัน คนที่ซวยก็คือตัวเขาถูกจับมัดดิ้นไม่หลุด
“หนูฟ้า ป้าขอโทษแทนลูกชายป้าด้วยนะลูก พี่เขามีอาการทางสมองเล็กน้อย ตั้งแต่หลังเกิดอุบัติเหตุนั่นแหละ บางทีความควบคุมของเขาอาจจะต่ำไปนิด หนูก็ให้อภัยพี่เขาหน่อยนะลูก เดี๋ยวอยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็จะชินเอง” ว่าที่แม่สามีแสนประเสริฐ ปลอบโยนว่าที่สะใภ้ในดวงใจ
ว่าที่สามีกุมขมับ มองเห็นความหายนะลอยมาแวบๆ ในสมอง ไอ้ที่เคยได้ยินเรื่อง แม่ผัวลูกสะใภ้มักไม่ถูกกัน มันใช้ไม่ได้กับมารดาของเขากับยายเด็กแสบเลย ดูเถอะท่าทางสนิทสนมกลมเกลียวกันแบบนี้ มันช่างทำให้ลูกในไส้อย่างเขาขยาดกลัวอนาคตที่มาไม่ถึง ขืนแต่งงานไป เขามีสิทธิ์อยู่ในโอวาทของเมียและแม่แน่นอน มีเมียเด็กไม่เท่าไหร่แต่มากลัวเมียตัวน้อยนี่สิ จะเอาหน้าไปไว้ไหน
ไม่ ไม่ ไม่ เขาต้องหาทางกำจัดยายเด็กบ้านี่ ไปให้พ้นทาง !
โดมินิกจำต้องอดกลั้นความโมโหไว้ เขาเดินหนีกลับมายังห้องพักของตัวเอง คิดหาทางจัดการยายตัวแสบก่อนที่จะถูกจับมัดมือมัดเท้าโยนให้เป็นสามีเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“ยายเด็กปากแดง ฉันไม่มีทางหมั้นกับเธอหรอก” เขาพึมพำอย่างฉุนเฉียว
พูดถึงปาก ภาพปากสีแดงระเรื่อก็ลอยวาบเข้ามาในหัว เมื่อกี้หากมารดาไม่มาขัด เขาคงเตลิดไปไกลแล้ว แค่ได้แตะริมฝีปากนุ่มนิดเดียวหัวใจก็สะท้านไหว อยากจะกลืนกินเธอจนหมดตัว หากเขาจูบเธอนานกว่านี้เขาคง...
“เฮ้ย ! แกเป็นบ้าอะไรไอ้ดอม”
โดมินิกสะดุ้งวาบ สบถออกมาเรียกสติของตัวเองให้กลับคืน เมื่อเผลอคิดถึงรสหวานของริมฝีปากอิ่มจนลืมตัวเคลิ้มไปตกภวังค์ราวกับเด็กหนุ่มเริ่มริรัก เขาไม่ได้รักยายเด็กแสบนั่นสักนิด แค่... ติดใจล่ะน่า ชายหนุ่มแก้ตัวให้ความรู้สึกวูบวาบแปลกๆ ของตัวเอง
หกปีที่ผ่านมาหลังจากฟื้นจากอุบัติเหตุ เขาแทบไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน หัวใจเจ็บร้าวลึกเมื่อตัวเองถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำร้ายทั้งตัวและหัวใจจนยับเยิน เขาเข็ดเพศหญิง เข็ดความรัก เข็ดจนไม่อยากหวนกลับไปสัมผัสความรู้สึกนั้นอีก ยามรักมันรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่ยามอกหักรักสลายคล้ายตกนรกทั้งเป็น เขาไม่ยอมเป็นแบบนั้นอีกแน่ ไม่มีวัน!
“จะปรึกษาใครดีเนี่ย แต่ละคนน่าปรึกษาทั้งนั้น ไอ้เอริก ไอ้โอลิเวอร์ อ้อ ลืมไปได้ไง ไอ้ราอูล ไอ้คาสโนว่าจอมวางแผน มันต้องช่วยเราได้” โดมินิกรีบกดโทรศัพท์โทรหาญาติของเขาทันที
รออยู่ครู่หนึ่งปลายสายก็กดรับ “โทรมาตอนนี้มีอะไรเหรอดอม ซี๊ด... อา... ระ รีบพูดเร็ว ฉันยังไม่เสร็จธุระ ซี๊ด... เร็วสิ...” เสียงพูดดังตะกุกตะกัก พร้อมกับเสียงบางอย่างดังลอดแทรกผ่านเข้ามา บ่งบอกว่าสถานะการณ์ของคนปลายสายเข้าขั้นวิกฤติ
“ไอ้เวร แกกำลัง... เห้อ รีบทำให้เสร็จ ฉันให้เวลาแกสิบนาที แล้วโทรกลับมาด้วยมีเรื่องสำคัญจะปรึกษา” โดมินิกกดปิดโทรศัพท์ พร้อมกับถอนหายใจแรง
ราอูลคงทำกิจกรรมพิเศษกับสาวๆ อยู่ เขาคงโทรไปขัดจังหวะมันขณะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ชายหนุ่มกุมขมับเอนกายลงนอนรอให้อีกฝ่ายโทรกลับมาหา ครู่ใหญ่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“มีธุระอะไรสำคัญวะ นี่ฉันรีบแทบตายนะเว้ย ไม่เคยทำเวลาขนาดนี้มาก่อน เสียหน้าหมดหากน้องชาช่าเอาไปพูดว่าฉันเป็นพวกนกกระจอกไม่ทันกินน้ำ” คนโทรมาบ่นล้งเล้ง
“ขอโทษว่ะ ใครจะรู้ว่าแกกำลัง... ช่างเถอะ ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกหน่อย” โดมินิกตัดบท เข้าเรื่องของตัวเองทันที
“มีอะไรก็ว่ามา ฉันไล่เด็กกลับไปแล้ว เสียสละความสุขเพื่อญาติอันเป็นที่รักเชียวนะ” ราอูล ทวงบุญคุณทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มช่วยอะไร
โดมินิกกรอกตาอย่างระอา ราอูลดีทุกอย่างยกเว้นความปากมากพล่ามไม่เข้าเรื่องนี่แหละ
“แม่ฉันจะให้ฉันหมั้นกับผู้หญิงที่ท่านหาให้ว่ะ” เขาบอกเล่าปัญหาหนักอกของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง
“ก็หมั้นไปดิ” แทนที่จะให้คำปรึกษา ราอูลดันตอบมาแบบนี้
“อ้าว ไอ้เวร ทำไมตอบแบบนั้นวะ” โดมินิกแทบปาโทรศัพท์ทิ้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฟังให้จบก่อนดิวะ แกก็ใจร้อนไปได้” เสียงหัวเราะดังขึ้น เหมือนอีกฝ่ายจงใจยั่วให้คนฟังโมโห ก่อนจะยอมพูดต่อให้หายเคือง “เคยได้ยินไหมว่า น้ำขึ้นให้รีบตัก ไม่ใช่ๆ พูดผิด ต้องน้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง”
โดมินิกเส้นเลือดปูดที่ขมับ ไม่เข้าใจว่าทำไมราอูลต้องยกสำนวนไทยมาพูดให้เยิ่นเย้อ เมื่อไหร่มันจะเข้าเรื่องเสียที (วะ)
“แล้วไงต่อ...” หวังว่ามันจะไม่ยกสำนวนไทยมาทั้งกรุหรอกนะ
เขาสะกดใจให้อารมณ์เย็นๆ รอฟังอีกฝ่ายพล่ามต่อ พยายามตั้งสติกรองเอาแต่เนื้อตักน้ำท่วมทุ่งเททิ้งให้เหลือกากดีๆ มาใช้ (ซึ่งน้อยมาก)
“ก็ตอนนี้ป้ามาเรียเขากระเหี้ยนกระหือรือ อยากมีลูกสะใภ้จนตัวสั่นสะท้าน ใจเต้นระรัวราวกับกลองเพลยามถูกตี แกก็ตามใจแม่แกหน่อยสิวะ รอให้ท่านตายใจย้ำว่าแค่ตายใจไม่ใช่ตายจริง ฉันยังไม่ว่างไปร้องไห้หน้าศพแม่แก ตอนนี้ฉันรักษาตีนกาอยู่ร้องไห้มากไม่ได้เดี๋ยวตาบวมไม่หล่อ หลังจากแม่แกตาย... ตายใจแล้ว แกก็ค่อยๆ ใช้ปลายตีน เอ๊ย ! ปลายเท้าสะกิดแรงๆ ให้คู่หมั้นแกกระเด็นกระดอนออกจากชีวิตแกไปดิ จะยากอะไร”
“พูดง่ายมันทำยากเว้ย ถ้าคู่หมั้นฉันมันใช้เท้าเขี่ยได้ ฉันทำไปนานแล้ว แต่นี่... เค้าเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่ลูกบอลจะใช้ตีนเอ๊ย! ใช้เท้าเขี่ยให้กระเด็นออกไปมันไม่ง่าย เรามีพันธะผูกพันกันแล้ว มันจะเขี่ยยังไงได้ คู่หมั้นไม่ใช่คู่นอนหรือสาวไซด์ไลน์จ่ายเงินก็จบ มันไม่ใช่... แกเข้าใจไหมไอ้ราอูล ถ้าฉันยอมหมั้นก็เข้าทางแม่ฉันพอดีสิ” โดมินิกกระแทกเสียงใส่ หนักใจกับปัญหานี้จนขำไม่ออก
“ไอ้ดอมสมองทึบ เรื่องอื่นฉลาดนัก เรื่องนี้ทำไมถึงโง่จริง” ราอูลทำเสียงจิ๊กจักในคอ เหมือนระอาญาติทึ่มๆ
“ฟังฉันนะ ผู้หญิงน่ะเขาไม่ชอบผู้ชายแบบไหน แกก็ต้องเป็นผู้ชายแบบนั้น เขาเกลียดอะไร แกก็ทำแบบนั้น เดี๋ยวเขาก็ทนไม่ไหวทิ้งแกไปเอง ง่ายๆ แค่นี้ คิดไม่ออกหรือไง ถ้าไม่รู้แกก็บอกฉันมาว่าน้องหนูว่าที่คู่หมั้นแก ไม่ชอบอะไรบ้าง เดี๋ยวฉันช่วยคิดให้”
โดมินิกนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ เขาบอกว่า ไม่ชอบคนแก่กว่า” พูดไปก็รีบหุบปากแทบไม่ทัน เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นของคนปลายสาย
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็เข้าทีนี่ น้องเขาอายุเท่าไหร่แล้วนะ” ราอูลพูดไปหัวเราะไป
คิ้วดกหนาของโดมินิกขมวดนิ่วจนแทบผูกเป็นปม บาดหูกับเสียงหัวเราะนั้นแม้รู้ว่า อีกฝ่ายมันจะเส้นตื้นหัวเราะง่าย แต่มันไม่ควรหัวเราะให้เขาได้ยินในตอนที่เครียดจนหัวจะระเบิดแบบนี้
“น้องฟ้า อายุยี่สิบ” โดมินิกจำใจตอบไป ก่อนจะกุมขมับเมื่อได้ยินคำแนะนำแสนปวดใจ
“อ้อ ก็ไม่ยากนี่ แกก็แก่กว่าเขาอยู่แล้ว แหม แก่กว่ากันตั้งสิบห้าปี แก๊ แก่ ไม่ต้องทำอะไรเลย แกก็ถูกเขารังเกียจอยู่แล้ว ไปกลัวอะไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“โว้ย ไอ้เวร ราอูล แกมาให้คำปรึกษา หรือมาหัวเราะเยาะฉันกันแน่วะ” โดมิอนิกตวาดเข้าใส่ จนอีกฝ่ายหยุดหัวเราะ
“ขอโทษๆ ฉันขำนี่” ราอูลรีบขอโทษขอโพย “แกจะมาคิดอะไรเยอะแยะให้ปวดหัววะ มีเมียเด็กมันสวรรค์ของคนชราเชียวนะ”
“ไอ้เวร ฉันยังหนุ่มโว้ย ยังไม่ชรา!” โดมินิกกัดฟันกรอด
“ขอโทษๆ แหะๆ ฉันหมายถึงคนชราคนอื่นนะ ใจเย็นๆ ก่อนพี่ชายที่เลิฟ เดี๋ยวราอูลจัดให้”
หนุ่มอารมณ์ดียอมเลิกแหย่ ตั้งใจให้คำปรึกษาต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังเคร่งขรึม ซึ่งนานๆ จะได้ยินที
“คนเราถ้าไม่รักไม่ชอบ ก็ไม่มีใครบังคับใครได้ ป้ามาเรียเขาคงไม่บังคับให้แกแต่งงานกับคนที่แกไม่รักหรอก ผู้หญิงเองก็คงไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รักเขาหรอก ให้เวลามันเป็นตัวแก้ไขปัญหาเถอะ แกก็เคยมีบทเรียนมาแล้วว่าการรักใครสักคนแบบหัวปักหัวปรำมันส่งผลร้ายยังไง ครั้งนี้แกบอกว่าไม่ได้รู้สึกรักใคร่คู่หมั้นแกเลย มันเท่ากับแกมีโอกาสได้มองผู้หญิงคนหนึ่ง แบบตา
สว่างแกก็ดูเขาไปสิว่าเขาน่ารักพอไหม เขาดีพอจะเป็นแม่ของลูกแกไหม ถ้าไม่ผ่านก็บอกไปแมนๆ เลยว่า... เราคงเข้ากันไม่ได้ เลิกกันเถอะ ถอนหมั้นก็เถอะ บางทีหลังจากนี้ ฉันอาจได้ยินข่าวดีจากแกก็ได้ เคยได้ยินไหมว่าความรัก มักเล่นตลกกับหัวใจของคน...”
ราอูลพูดยาวๆ ทิ้งท้าย ก่อนจะปิดโทรศัพท์ไป ปล่อยให้คนฟัง นิ่งอึ้ง มึน งง กับสาระอัดเต็มจากชายไร้สาระ
“ตกลงฉันปรึกษาถูกคนใช่ไหมราอูล”
ริมฝีปากหยักแย้มออกขณะโยนโทรศัพท์ทิ้ง ดวงตาคมหรี่ปิดลง เมื่อสมองตึงๆ ผ่อนคลายจากความเคร่งเครียดด้วยประโยคสุดท้ายของญาติสนิท
“สามเดือนสินะ ยายเด็กนั่นบอกว่าขอเวลาสามเดือน คุณแม่ก็ให้เวลาเราสามเดือน อืม... ทำไมเราต้องมาปวดหัวกับเรื่องที่มันมีทางออกด้วยนะ” เขาพึมพำเบาๆ
นึกขำตัวเองที่คิดไม่ออกแก้ไขปัญหาตื้นนี้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก ภาพใบหน้าหวานๆ ของสาวน้อยลอยวาบเข้ามาในมโนนึก เขาไม่อยากแต่งงานกับเธอจริงๆ ใช่ไหม หรือว่าเขากำลังกลัวใจตัวเองใช่ไหม กลัวว่าจะเผลอรักอีกครั้ง กลัวว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บ...
“ยายเด็กบ้า ฉันไม่ยอมให้เธอมามีอิทธิพลเหนือหัวใจฉันเด็ดขาด เธอต่างหากต้องเป็นฝ่ายแพ้ฉัน” โดมินิกลืมตาขึ้น ด้วยประกายตาวาวกล้า
ให้มันรู้กันไป ว่าเขาจะพ่ายแพ้แก่ยายเด็กแสบนั่น !
๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อัพต่อแล้วจ้า
ตอนนี้เน้น (ไร้) สาระล้วนๆ นะคะ 555 ลุงดอมแกหาที่ปรึกษาได้เด็ดดวงดีแท้
แบบนี้จะสู้กับหนูฟ้าไหวหรือ ท่าทางคนแก่จะแพ้สาวน้อยเสียแล้ว แพ้ใจ กิกิ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
////
ตอนนี้ ผการุ้ง เปิดจองเรื่อ งพ่ายรักเทพบุตรมารอยู่นะคะ
จัดพิมพ์จำนวนจำกัด ไม่มีวางขายตามร้านหนังสือทั่วไป สั่งโดยตรงได้ที่ผการุ้งเท่านั้น
สนใจสั่งจองได้ ที่ อีเมล p_pakarug@hotmail.co.th ค่ะ
แวะไปอ่านตัวอย่างได้ที http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=6515
สำหรับ คนชอบอ่านอีบุ๊คส์ ตอนนี้ อีบุ๊ค ซาตานผลาญรักมีพร้อมให้โหลดทุกเวปแล้วนะคะ แวะไปโหลดกันได้ค่ะ
ใครรอโหลดจากเวปเมพ พร้อมให้โหลดได้แล้วนะคะ
ที่ลิ้งก์นี้
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMjM0NDg0IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMTQ4NTUiO30
(รบกวนช่วยกดโหลดผ่านลิ้งก์นี้ด้วยจ้า)
เวป Ebooks.in.th
ตามลิ้งนี้จ้า
http://www.ebooks.in.th/ebook/25959/ซาตานผลาญรัก_(เต็ม)/
เวป Hytexts.
http://www.hytexts.com/ebook/book/B002975
ขอบคุณสำหรับทุกยอดโหลดนะคะ
ผการุ้ง
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.ค. 2557, 18:38:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.ค. 2557, 18:38:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 4605
| << ตอนที่ 1. ตาลุงแก่ กับยายเด็กน้อย 100% | ตอนที่ 2. ไม่ได้รัก แค่... ติดใจ 100% >> |
