ตะวันบนพื้นน้ำ
เขาเปรียบดังตะวันสาดแสงลงบนพื้นน้ำ
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 18 ค่ายมรนาการ
เปลี่ยนเวลาอัพ คนอ่านเลยน้อยลงเลยอ่ะ งงกะชื่อตอนใช่ม่ะ ลายหมึกก็งงเหมือนกัน
ตอนนี้ลายหมึกก็ยังงงกะการอัพนิยายอยู่ บางทีก็ขึ้นตอนให้ บางทีก็ไม่ขึ้น ไม่เป็นจะอัพไปเรื่อยๆแหละ
ทุกวันนะ ถ้าหมดสต๊อกแล้วจะบอกน๊า
..................................................................................................................................................
เจอกันพรุ่งนี้
"ออกมา" กลุ่มแสงสีขาวสว่างโพยพุ่งออกจากหน้าอกของเหยื่อสาวก่อนหลอมรวมเป็นร่างงดงามในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์
"นากิมบทรักของท่านยังเร่าร้อนเหมือนเดิม"
“ท่านยังคงเสแสร้งเก่งเหมือนเคย” รอยยิ้มหวานหยดยามเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเชือดเฉือน
นางภูตอยู่ในร่างของเหยื่อสาวทำให้สามารถรับรู้ทุกอารมณ์ รูปรสกลิ่นเสียงผ่านทางร่างของแหล่งพลัง นางจึงรับรู้ทุกความรู้สึกของหญิงสาวว่าเกลียดท่านชายแห่งมรนาการเพียงใด ปีศาจกับนักเวทย์ไม่อาจอยู่ร่วมกัน
ท่านชายแห่งมรนาการหลอกใช้แหล่งพลังเหยื่อสาวเป็นได้แค่เพียงทาสตัณหาสนองอารมณ์ดิบในยามขาดแคลนเท่านั้น
"ร่างเนื้อเจ้ายังต้องการอยู่หรือไม่" คำพูดชวนคุยบอกความหมายต้องเลือก
"ไม่ อยากจะฆ่าก็เชิญ" ผายมือเชื้อเชิญอนุญาตโดยที่คนหมดสติไม่มีสิทธิ์เลือกแม้แต่น้อยถูกตัดสินชีวิตไปเสียแล้ว
"ดี" รอยยิ้มสมใจก่อนเวทชั้นสูงจะถูกเรียกใช้ อักขระมนตราสีดำสนิทปรากฎขึ้นหมุนวนรัดรอบร่างของภูตสาว
"เจ้ากับนางหาใช่สิ่งเดียวกันไม่ ณ แต่บัดนี้ไป"
พลัน!!! กลุ่มแสงดำมืดพุ่งจู่โจมร่างของภูติสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว
ค่ายมรนาการเวทย์ใดๆไม่อาจต่อกร ความทรมานจะดำเนินไปถึงสามกัณฐ์แม้ตายกลับถูกปลุกให้ฟื้นคืนเพื่อรอรับโทษทัณฑ์นับเป็นสิ่งที่น่าสยดสยองอันดับต้นๆของดินแดนแห่งมรนาการเลยทีเดียว กว่าจะรับรู้ว่าถูกตลบหลังกลับสายเกินไปเสียแล้วร่างงามถูกแผดเผาด้วยเพลิงกรดไหม้จนไม่เหลือแม้แต่กระทั่งกระดูก
เศษกระดูกปนเป็นผงถูกฉุบชีวิตขึ้นมาใหม่เพื่อรองรับกัณฐ์ที่สอง สูบชีวิต สูบเลือด สูบเนื้อ สูบวิญญาณ
กรี๊ด............................... เสียงร้องดังระงมบอกถึงความเจ็บปวดของเหยื่อผู่น่าสงสาร
น้ำใสล่วงหล่นลงพื้นหลายพันหยดไม่อาจเป็นตัวทุเลาความทรมานให้ลดลงได้
"นากิมมมมม ทำไม" ความไม่เข้าใจฉายชัดคราแรกมั่นใจหญิงสาวบนเตียงต้องดับสิ้นแล้วเพราะเหตุใดเล่านางกลับโดนเสียเองอีกทั้งพลังของท่านชายแห่งมรนาการเหตุใดรุนแรงยิ่งนักทั้งที่เมื่อก่อนไม่ถึงครึ่งของตนด้วยซ้ำ
ฟิ๊ว ฟิ๊ว!!! หยาดเข็มดำสนิทขนาดราวเข็มเย็บผ้าพุ่งกระจายหลายทิศทางมอบความทรมานจนความคิดพร่าเลือนจบครบกัณฐ์ที่สามสิ้นสุดความทรมาน
"อย่าคิดแย่งนางไปจากข้า" ความเจ็บปวดมลายหายร่างของภูติสาวราแสงลงจนเหลือเพียงรัศมีขาวสว่าง ดวงจิตภูต
อสูรร้ายไม่ผลาญชีวิตเพราะเห็นกับความสัมพันธ์อันเก่าก่อน เพียงแค่ทำให้ภูตสาวต้องไปเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่เท่านั้นซึ่งกว่าจะสร้างร่างเนื้อได้คงต้องใช้เวลานับหลายร้อยปีเลยทีเดียวถือเป็นบทลงโทษที่ปรานีและปราณีตที่สุดแล้วสำหรับเพื่อนอสูรที่บังอาจกล้าล้ำเส้นมายุ่งกับเหยื่อของข้า สามของข้า
******************************************
ปล. ค่ายมรนาการ ใครคุ้นบ้างเราจะย้อนให้
มือหนาวางบนกระหม่อมของคนที่หลับสนิทจรดริมฝีปากแผ่วเบาบนหน้าผาก กากบาทสีดำปรากฎก่อนค่อยๆจางหายไปสัญลักษณ์ที่ทำให้หญิงสาวข้างกายตกตะลึง
"ภู่ดำ นายท่านทำไมถึง...." แววตาคมกริบหยุดทุกข้อกังขา
"กลับ"
(ภู่ดำ อภิสิทธิ์สูงสุดแห่งมรนาการ ทำไมนายท่านถึงให้สิทธิ์นั้นกับมนุษย์)
*****************************************
หลังสะสางปัญหากับตัวหน้ารำคาญจบลงมือหนาจึงยกขึ้นโบกสะบัดปลดคลายอาคมให้แก่
ร่างบนเตียง
“หลับสบายไหม อรุณสวัสดิ์ครับคุณเมีย” รอยยิ้มอบอุ่นเป็นสิ่งแรกที่พบ
“….” เมินหนีไม่อยากมองหน้า
ร่างบอบบางรองรับมาเกินพอแล้วกับความต้องการที่ไม่มีสิ้นสุดของชายหนุ่ม ต้องทนรับยัดเยียดจนถึงย่ำรุ่งอสูรร้ายถึงจะยอมให้อิสระ แม้จะคอยดูแลรับผิดชอบตั้งแต่อาบน้ำแต่งตัวอุ้มพาเข้านอนรวมถึงร่ายเวทย์รักษารอยบวมช้ำบนกลีบดอกไม้ อาการของร่างในอ้อมแขนยังคงนิ่งเงียบไร้การตอบสนองมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่ขาดสาย
"ทำไมเป็นเมียข้า เจ้าเสียใจรึ" คนตรงหน้าเริ่มหมดความอดทน
"ใช่ ปีศาจมักมากอย่างคุณฉันเกลียด"
“ต้องแสนดีเป็นเทพบุตรอย่างไอ้ชู้ร้านดอกไม้ใช่ไหม”
“ใช่” คำเดียวมีผลยิ่งนักร่างบางถูกลากลงพื้นก่อนถูกล่ามเข้ากับเสาเตียง เมื่อเสร็จสิ้นการคุมขังคนใจร้ายทิ้งเพียงรอยยิ้มชิงชังก่อนหายวับไปกับตา
ราตรีกาลคลืบคลานครอบคลุมโปรยความมืดทั่วพื้นพิภพแสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวฉายเงาทอดยาวลงบนร่างของหญิงสาว ขาข้างขวาถูกล่ามจากเชือกล่องหนยิ่งดิ้นยิ่งรัดจนเจ็บ หนทางหนีถูกปิดกั้นทำได้เพียงนั่งเงียบรอคอยคนล่าม ไอ้อสูรชั่ว
แอ๊ด…………….การกลับมาของ
"นากิม ห้องคุณเหรอค่ะ" เสียงผู้หญิงดังสะท้อนเข้าหู
"ครับ มาม่ะ คนดี" จบคำร่างของคู่นอนหุ่นอวบอัดถูกลากขึ้นบนเตียงของเหยื่อสาว ปีศาจร้ายไม่ยอมใช้เตียงในฝั่งของตนเองเป็นการยั่วอารมณ์ของเหยื่อสาวได้อย่างดีทีเดียว
เสื้อสีขาวลายลูกไม้ถูกปลดทิ้งตามความชำนาญราวเคยถอดมาแล้วหลายต่อหลายครั้งกระโปรงสีครีมตามมาเป็นลำดับถัดไป เรียวขาขาวค่อมเกี่ยวเอวร่างสูงเข้าประชิดริมฝีปากสอดประสานเตรียมพร้อมรอรับบทรักแสนร้อนแรง
"อุ๊ย นากิมเดี๋ยวค่ะ" สาวนักรักมองร่างข้างเสาแน่นิ่งจิตใจแสนร้อนเร่าบทรักแสนร้อนหยุดชะงักลงชั่วคราว
รู้ดีชายหนุ่มคนนี้ขึ้นชื่อยิ่งนักแต่จะผิดหรือหากคิดอยากลองเล่นกับไฟ ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีนางบำเรออยู่บนห้องซะด้วยนับว่ากิตติศัพท์ที่ได้ยินมาไม่ผิดสักนิดเดียว
“ใครค่ะนากิม”
"อ๋อ คนใช้จ๊ะ" มือหนาลูกแก้มยั่วเย้าลิ้นร้อนลากวนรอบซอกคอกระตุ้นอารมณ์ให้อีกฝ่ายกระเจิดกระเจิง
"ให้มันออกไปสิค่ะ" ยังคงไม่ยอมเลิกลา
คนใช้ที่ถูกตั้งสถานะมาหมาดๆมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงฉากสดๆร้อนขนาดนั้น ครั้นจะเบือนหน้าหนีกลับถูกมือล่องหนบีบบังคับให้มองฉากติดเรท
“อยากให้มองนัก จะมองทุกรูขุมขนเลย”การถูกบีบบังคับทำให้เริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้วเหมือนกัน แววตาวาววับเปล่งประกายกร้าวอย่างไม่ยอมจำนนมองบทรักทุกฉากทุกตอน จำให้แม่นว่าอสูรตรงหน้ามักมากเพียงใด
มันคงเป็นเวรกรรมของเราที่ทำให้ต้องพบเจอกับอสูรชั่วอย่าให้มีปีกบินจะหนีหายไปให้ไกลสายตาอย่าหวังว่าจะได้พบได้เจอกันอีกเลย เขาฆ่าผู้บริสุทธิ์หลายร้อยชีวิต เขากับเราคือศัตรูเกลียดจนไม่รู้จะเกลียดอะไรได้มากไปกว่านี้แล้ว
"ออกไป" อสูรหนุ่มพยายามสะกดอารมณ์น้ำเสียงที่ออกมาจึงเป็นเพียงห้าวหวน
หญิงสาวข้างเสาเตียงพร้อมทำตามคำสั่งร่างสูงไม่อยากเป็นก้างนักหรอกแต่เชือกล่องหนกลับไม่ยอมคลายออกจากข้อเท้าเลยแม้แต่น้อย มันยิ่งบีบรัดขึ้น แน่นขึ้นจนเริ่มเจ็บปวด
"ออกไปสินั่งเซ่ออยู่ทำไมสิย่ะ ไป" สาวบนเตียงชี้นิ้วไล่คนบนพื้น
เหตุการณ์พลิกกลับร่างคู่นอนชั่วคืนถูกผลักทิ้งลงบนพื้นส่วนร่างของเหยื่อสาวกลับมีร่างของชายหนุ่มเคียงใกล้มือหนาโอบรอบแผ่นหลังแรงกดควบคุมบังคับไม่ว่าหญิงสาวจะสะบัดหนีเพียงใดก็ไม่อาจหลุดพ้น
"ไปซะ 03-45687.. แฟนเธอ ถ้าผมโทรไปคุณแหลกแน่"
“ผมจะนับถึงห้านะครับ" แววหวานเมื่อครู่แปรเปลี่ยน กดดันและคุกคาม
"หนึ่ง"
"นากิม ทำไมทำแบบนี้ มันเป็นใครค่ะ" ชี้นิ้วกราดไปยังร่างในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
"สอง"
"นากิม"
"สาม" พอถึงคำนี้เจ้าของชื่อถูกหอมแก้มหนึ่งฟอด
"ห้า" สาวผู้โชคร้ายรีบวิ่งออกนอกประตูราวกับลูกธนูรีบวิ่งเข้าหาเป้า
เหยื่อสาวไม่เข้าใจการกระทำของร่างสูง ท่าจะบ้า
“ เกลียดจนไม่รู้จะเกลียดอะไรได้มากไปกว่านี้แล้ว" เสียงทุ้มเลียนแบบ ล้อเลียน อสูรร้ายแอบอ่านใจเหยื่อสาวเสียหมดเปลือก
“เกลียดข้ามากๆนะสาม ข้าจะอยู่กับเจ้าไปจนกว่าจะตายจากกัน"
“ลงนรกก็ลงไปด้วยกัน ส่วนสวรรค์ข้าจะพาเจ้าปีนขึ้นไปเอง”แววตาเปร่งประกายกล้ายึดมั่นอุดมการณ์เต็มเปี่ยมจนทำให้คนฟังอึ้งไปพักหนึ่ง
“ฉันเกลียดคุณ คุณมันชั่ว เลว คุณฆ่าพี่น้องของฉัน” แรงทุบบนอกหนาไม่เบาเลยสักนิดแต่อสูรร้ายกลับไม่ปัดป้องยอมให้ร่างบางทุบจนพอใจ
“ข้ายอมรับ ข้าล่าพวกนักเวทย์ แต่พวกนักเวทย์ก็ล่าพวกข้าเช่นกัน” มือหน้ารวบมือบางพยายามอธิบายเหตุผลของสงครามไม่ว่าฝ่ายใดล้วนมีแต่การสูญเสียทั้งสิ้น เขาล่าเรา เราล่าเขา สงครามของมรนาการกับเหล่านักเวทย์ไม่มีวันจบสิ้นไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่พันปีก็ตาม
“ฉันเป็นนักเวทย์ ฆ่าฉันสิ ฆ่าเลย” เหยื่อสาวยอมตายดีกว่าต้องรอเห็นจุดจบของพี่น้องร่วมมิตร
“ไม่ใช่ เจ้าเป็นของข้า เป็นเมียข้า” แรงกอดรัดบอกถึงความหวงแหน ริมฝีปากเชยชิดราวอ้อนวอนขอร้องให้อยู่ด้วยกัน
"ฉันจะหนี" เสียงประกาศกร้าวก่อนผลักร่างอสูรหนุ่มออกจากกายตน
"จะลองดี" น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแววตาสีมรกตเจิดจรัส เมื่อพูดดีๆไม่รู้เรื่องคงต้องพูดกันบนเตียง
มือหนาสะบัดเพียงวูบเดี๋ยวเตียงสองเตียงที่เคยแยกกันอยู่กลับหลอมรวมหลายเป็นเตียงใหญ่ขนาดคิงไซด์ดังที่เคยเป็นมาราวกับเป็นการประกาศถึงความสัมพันที่เปลี่ยนแปลงของอสูรกับเหยื่อสาว ร่างบางถูกลากขึ้นบนเตียงกว้างแขนทั้งสองข้างขาทั้งซ้ายขาวถูกยึดแน่นจากเชือกล่องหน
“ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่สัตว์” เสียงบ่นของเหยื่อสาวทะลุเข้าหูซ้ายออกหูขวาอสูรร้ายไม่สนใจแม้แต่น้อย
"เจ้ารู้ตัวมาตลอดรึสาม เจ้ามีพลัง" เริ่มเปิดการสอบสวน
"เป็นบ้าอะไรของคุณปล่อยฉัน" แววตาเบือนมาสบบอกความห่างเหินไม่ดิ้นไม่หนี้ รู้ดีหากอสูรชั่วไม่ปล่อยตนก็ไม่อาจหลุดรอดเสียแรงไปก็เปล่าประโยชน์
"ตอบ!! อย่ามาทำตาเล็กตาน้อยนะ" เริ่มบีบบังคับเพราะไม่ชอบสายตาของหญิงสาวมันเย็นชาจนน่าอึดอัด
"ฉันไม่มีพลัง" กัดฟันตอบเพราะทั้งเจ็บทั้งเมื่อยเอะอะก็จับล่ามไอ้อสูรโรคจิต
"อย่ามาโกหก" เพิ่มน้ำเสียงเข้มขึ้น
"เอ๊ะ จะเอาไงก็บอกว่าไม่มี ไม่เชื่อก็ตามใจปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" แววตาวาววับเอาเรื่อง
"ไม่ปล่อย" ยื่นหน้าเข้าประชิดระยะห่างเพียงนิดคงถูกจูบ หน้าผากงามถูกสัมผัสแผ่วเบาทำให้หญิงสาวอึ้งไปพักหนึ่งก่อนร้องเสียงดังลั่น
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
“เรียกแทนตัวเองว่าสามสิ ข้าชอบ”
“แต่ฉันไม่ชอบ ปล่อย”
"เงียบๆหน่อยข้าง่วง" จบคำแขนหนาตวัดเอวโอบกอดรัดเอวบาง แผ่นอกแนบแน่นบนแผ่นหลัง
อสูรหนุ่มเคลื่อนตัวขึ้นมานอนเป็นเพื่อน ยอมไปก่อนครั้งนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องเด็กดื้อพยศเหลือเกิน
วูบ!!! ปลายนิ้วสะบัดเพียงวูบเดียวเชือกอาคมล่องหนบนร่างบางจึงค่อยๆสลายจางหายไป
"แต่ฉันไม่ง่วง" ร่างบางในอ้อมแขนประท้วงสัมผัสข้างเคียงพาใจเต้นระรัว เขาใจร้าย เขาเลวทราม เขาคืออสูรชั่ว
"ไม่นอน งั้นทำกันไหม" แววตาวาวระยับบ่งบอกความหมาย
"ฉันง่วง" ร่างบางหยิบผ้าห่มคลุมโปงหลบหนีจึงไม่อาจเห็นรอยยิ้มที่หาได้ยากของร่างสูง
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะต้องอยู่ด้วยกัน ข้าจะพาเจ้าฝ่าฟันมันไปเอง” คำประกาศที่ร่างบางไม่ได้ยินเปรียบเสมือนคำมั่นสัญญาของท่านชายแห่งมรนาการที่มอบให้กับเหยื่อสาวในอ้อมแขน ราตรีกาลแสนสั้นนักยามนี้การมีกันและกันคงเพียงพอแล้ว
.......................................................................................18
ขอบขอคุณเพลง cover ของนักร้องคนนี้มากอยากได้เป็นเสียงผู้ชายเพราะจะสื่อถึงอารมณ์
ของนากิม
ตอนนี้ลายหมึกก็ยังงงกะการอัพนิยายอยู่ บางทีก็ขึ้นตอนให้ บางทีก็ไม่ขึ้น ไม่เป็นจะอัพไปเรื่อยๆแหละ
ทุกวันนะ ถ้าหมดสต๊อกแล้วจะบอกน๊า
..................................................................................................................................................
เจอกันพรุ่งนี้
"ออกมา" กลุ่มแสงสีขาวสว่างโพยพุ่งออกจากหน้าอกของเหยื่อสาวก่อนหลอมรวมเป็นร่างงดงามในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์
"นากิมบทรักของท่านยังเร่าร้อนเหมือนเดิม"
“ท่านยังคงเสแสร้งเก่งเหมือนเคย” รอยยิ้มหวานหยดยามเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเชือดเฉือน
นางภูตอยู่ในร่างของเหยื่อสาวทำให้สามารถรับรู้ทุกอารมณ์ รูปรสกลิ่นเสียงผ่านทางร่างของแหล่งพลัง นางจึงรับรู้ทุกความรู้สึกของหญิงสาวว่าเกลียดท่านชายแห่งมรนาการเพียงใด ปีศาจกับนักเวทย์ไม่อาจอยู่ร่วมกัน
ท่านชายแห่งมรนาการหลอกใช้แหล่งพลังเหยื่อสาวเป็นได้แค่เพียงทาสตัณหาสนองอารมณ์ดิบในยามขาดแคลนเท่านั้น
"ร่างเนื้อเจ้ายังต้องการอยู่หรือไม่" คำพูดชวนคุยบอกความหมายต้องเลือก
"ไม่ อยากจะฆ่าก็เชิญ" ผายมือเชื้อเชิญอนุญาตโดยที่คนหมดสติไม่มีสิทธิ์เลือกแม้แต่น้อยถูกตัดสินชีวิตไปเสียแล้ว
"ดี" รอยยิ้มสมใจก่อนเวทชั้นสูงจะถูกเรียกใช้ อักขระมนตราสีดำสนิทปรากฎขึ้นหมุนวนรัดรอบร่างของภูตสาว
"เจ้ากับนางหาใช่สิ่งเดียวกันไม่ ณ แต่บัดนี้ไป"
พลัน!!! กลุ่มแสงดำมืดพุ่งจู่โจมร่างของภูติสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว
ค่ายมรนาการเวทย์ใดๆไม่อาจต่อกร ความทรมานจะดำเนินไปถึงสามกัณฐ์แม้ตายกลับถูกปลุกให้ฟื้นคืนเพื่อรอรับโทษทัณฑ์นับเป็นสิ่งที่น่าสยดสยองอันดับต้นๆของดินแดนแห่งมรนาการเลยทีเดียว กว่าจะรับรู้ว่าถูกตลบหลังกลับสายเกินไปเสียแล้วร่างงามถูกแผดเผาด้วยเพลิงกรดไหม้จนไม่เหลือแม้แต่กระทั่งกระดูก
เศษกระดูกปนเป็นผงถูกฉุบชีวิตขึ้นมาใหม่เพื่อรองรับกัณฐ์ที่สอง สูบชีวิต สูบเลือด สูบเนื้อ สูบวิญญาณ
กรี๊ด............................... เสียงร้องดังระงมบอกถึงความเจ็บปวดของเหยื่อผู่น่าสงสาร
น้ำใสล่วงหล่นลงพื้นหลายพันหยดไม่อาจเป็นตัวทุเลาความทรมานให้ลดลงได้
"นากิมมมมม ทำไม" ความไม่เข้าใจฉายชัดคราแรกมั่นใจหญิงสาวบนเตียงต้องดับสิ้นแล้วเพราะเหตุใดเล่านางกลับโดนเสียเองอีกทั้งพลังของท่านชายแห่งมรนาการเหตุใดรุนแรงยิ่งนักทั้งที่เมื่อก่อนไม่ถึงครึ่งของตนด้วยซ้ำ
ฟิ๊ว ฟิ๊ว!!! หยาดเข็มดำสนิทขนาดราวเข็มเย็บผ้าพุ่งกระจายหลายทิศทางมอบความทรมานจนความคิดพร่าเลือนจบครบกัณฐ์ที่สามสิ้นสุดความทรมาน
"อย่าคิดแย่งนางไปจากข้า" ความเจ็บปวดมลายหายร่างของภูติสาวราแสงลงจนเหลือเพียงรัศมีขาวสว่าง ดวงจิตภูต
อสูรร้ายไม่ผลาญชีวิตเพราะเห็นกับความสัมพันธ์อันเก่าก่อน เพียงแค่ทำให้ภูตสาวต้องไปเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่เท่านั้นซึ่งกว่าจะสร้างร่างเนื้อได้คงต้องใช้เวลานับหลายร้อยปีเลยทีเดียวถือเป็นบทลงโทษที่ปรานีและปราณีตที่สุดแล้วสำหรับเพื่อนอสูรที่บังอาจกล้าล้ำเส้นมายุ่งกับเหยื่อของข้า สามของข้า
******************************************
ปล. ค่ายมรนาการ ใครคุ้นบ้างเราจะย้อนให้
มือหนาวางบนกระหม่อมของคนที่หลับสนิทจรดริมฝีปากแผ่วเบาบนหน้าผาก กากบาทสีดำปรากฎก่อนค่อยๆจางหายไปสัญลักษณ์ที่ทำให้หญิงสาวข้างกายตกตะลึง
"ภู่ดำ นายท่านทำไมถึง...." แววตาคมกริบหยุดทุกข้อกังขา
"กลับ"
(ภู่ดำ อภิสิทธิ์สูงสุดแห่งมรนาการ ทำไมนายท่านถึงให้สิทธิ์นั้นกับมนุษย์)
*****************************************
หลังสะสางปัญหากับตัวหน้ารำคาญจบลงมือหนาจึงยกขึ้นโบกสะบัดปลดคลายอาคมให้แก่
ร่างบนเตียง
“หลับสบายไหม อรุณสวัสดิ์ครับคุณเมีย” รอยยิ้มอบอุ่นเป็นสิ่งแรกที่พบ
“….” เมินหนีไม่อยากมองหน้า
ร่างบอบบางรองรับมาเกินพอแล้วกับความต้องการที่ไม่มีสิ้นสุดของชายหนุ่ม ต้องทนรับยัดเยียดจนถึงย่ำรุ่งอสูรร้ายถึงจะยอมให้อิสระ แม้จะคอยดูแลรับผิดชอบตั้งแต่อาบน้ำแต่งตัวอุ้มพาเข้านอนรวมถึงร่ายเวทย์รักษารอยบวมช้ำบนกลีบดอกไม้ อาการของร่างในอ้อมแขนยังคงนิ่งเงียบไร้การตอบสนองมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างไม่ขาดสาย
"ทำไมเป็นเมียข้า เจ้าเสียใจรึ" คนตรงหน้าเริ่มหมดความอดทน
"ใช่ ปีศาจมักมากอย่างคุณฉันเกลียด"
“ต้องแสนดีเป็นเทพบุตรอย่างไอ้ชู้ร้านดอกไม้ใช่ไหม”
“ใช่” คำเดียวมีผลยิ่งนักร่างบางถูกลากลงพื้นก่อนถูกล่ามเข้ากับเสาเตียง เมื่อเสร็จสิ้นการคุมขังคนใจร้ายทิ้งเพียงรอยยิ้มชิงชังก่อนหายวับไปกับตา
ราตรีกาลคลืบคลานครอบคลุมโปรยความมืดทั่วพื้นพิภพแสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวฉายเงาทอดยาวลงบนร่างของหญิงสาว ขาข้างขวาถูกล่ามจากเชือกล่องหนยิ่งดิ้นยิ่งรัดจนเจ็บ หนทางหนีถูกปิดกั้นทำได้เพียงนั่งเงียบรอคอยคนล่าม ไอ้อสูรชั่ว
แอ๊ด…………….การกลับมาของ
"นากิม ห้องคุณเหรอค่ะ" เสียงผู้หญิงดังสะท้อนเข้าหู
"ครับ มาม่ะ คนดี" จบคำร่างของคู่นอนหุ่นอวบอัดถูกลากขึ้นบนเตียงของเหยื่อสาว ปีศาจร้ายไม่ยอมใช้เตียงในฝั่งของตนเองเป็นการยั่วอารมณ์ของเหยื่อสาวได้อย่างดีทีเดียว
เสื้อสีขาวลายลูกไม้ถูกปลดทิ้งตามความชำนาญราวเคยถอดมาแล้วหลายต่อหลายครั้งกระโปรงสีครีมตามมาเป็นลำดับถัดไป เรียวขาขาวค่อมเกี่ยวเอวร่างสูงเข้าประชิดริมฝีปากสอดประสานเตรียมพร้อมรอรับบทรักแสนร้อนแรง
"อุ๊ย นากิมเดี๋ยวค่ะ" สาวนักรักมองร่างข้างเสาแน่นิ่งจิตใจแสนร้อนเร่าบทรักแสนร้อนหยุดชะงักลงชั่วคราว
รู้ดีชายหนุ่มคนนี้ขึ้นชื่อยิ่งนักแต่จะผิดหรือหากคิดอยากลองเล่นกับไฟ ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีนางบำเรออยู่บนห้องซะด้วยนับว่ากิตติศัพท์ที่ได้ยินมาไม่ผิดสักนิดเดียว
“ใครค่ะนากิม”
"อ๋อ คนใช้จ๊ะ" มือหนาลูกแก้มยั่วเย้าลิ้นร้อนลากวนรอบซอกคอกระตุ้นอารมณ์ให้อีกฝ่ายกระเจิดกระเจิง
"ให้มันออกไปสิค่ะ" ยังคงไม่ยอมเลิกลา
คนใช้ที่ถูกตั้งสถานะมาหมาดๆมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงฉากสดๆร้อนขนาดนั้น ครั้นจะเบือนหน้าหนีกลับถูกมือล่องหนบีบบังคับให้มองฉากติดเรท
“อยากให้มองนัก จะมองทุกรูขุมขนเลย”การถูกบีบบังคับทำให้เริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้วเหมือนกัน แววตาวาววับเปล่งประกายกร้าวอย่างไม่ยอมจำนนมองบทรักทุกฉากทุกตอน จำให้แม่นว่าอสูรตรงหน้ามักมากเพียงใด
มันคงเป็นเวรกรรมของเราที่ทำให้ต้องพบเจอกับอสูรชั่วอย่าให้มีปีกบินจะหนีหายไปให้ไกลสายตาอย่าหวังว่าจะได้พบได้เจอกันอีกเลย เขาฆ่าผู้บริสุทธิ์หลายร้อยชีวิต เขากับเราคือศัตรูเกลียดจนไม่รู้จะเกลียดอะไรได้มากไปกว่านี้แล้ว
"ออกไป" อสูรหนุ่มพยายามสะกดอารมณ์น้ำเสียงที่ออกมาจึงเป็นเพียงห้าวหวน
หญิงสาวข้างเสาเตียงพร้อมทำตามคำสั่งร่างสูงไม่อยากเป็นก้างนักหรอกแต่เชือกล่องหนกลับไม่ยอมคลายออกจากข้อเท้าเลยแม้แต่น้อย มันยิ่งบีบรัดขึ้น แน่นขึ้นจนเริ่มเจ็บปวด
"ออกไปสินั่งเซ่ออยู่ทำไมสิย่ะ ไป" สาวบนเตียงชี้นิ้วไล่คนบนพื้น
เหตุการณ์พลิกกลับร่างคู่นอนชั่วคืนถูกผลักทิ้งลงบนพื้นส่วนร่างของเหยื่อสาวกลับมีร่างของชายหนุ่มเคียงใกล้มือหนาโอบรอบแผ่นหลังแรงกดควบคุมบังคับไม่ว่าหญิงสาวจะสะบัดหนีเพียงใดก็ไม่อาจหลุดพ้น
"ไปซะ 03-45687.. แฟนเธอ ถ้าผมโทรไปคุณแหลกแน่"
“ผมจะนับถึงห้านะครับ" แววหวานเมื่อครู่แปรเปลี่ยน กดดันและคุกคาม
"หนึ่ง"
"นากิม ทำไมทำแบบนี้ มันเป็นใครค่ะ" ชี้นิ้วกราดไปยังร่างในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
"สอง"
"นากิม"
"สาม" พอถึงคำนี้เจ้าของชื่อถูกหอมแก้มหนึ่งฟอด
"ห้า" สาวผู้โชคร้ายรีบวิ่งออกนอกประตูราวกับลูกธนูรีบวิ่งเข้าหาเป้า
เหยื่อสาวไม่เข้าใจการกระทำของร่างสูง ท่าจะบ้า
“ เกลียดจนไม่รู้จะเกลียดอะไรได้มากไปกว่านี้แล้ว" เสียงทุ้มเลียนแบบ ล้อเลียน อสูรร้ายแอบอ่านใจเหยื่อสาวเสียหมดเปลือก
“เกลียดข้ามากๆนะสาม ข้าจะอยู่กับเจ้าไปจนกว่าจะตายจากกัน"
“ลงนรกก็ลงไปด้วยกัน ส่วนสวรรค์ข้าจะพาเจ้าปีนขึ้นไปเอง”แววตาเปร่งประกายกล้ายึดมั่นอุดมการณ์เต็มเปี่ยมจนทำให้คนฟังอึ้งไปพักหนึ่ง
“ฉันเกลียดคุณ คุณมันชั่ว เลว คุณฆ่าพี่น้องของฉัน” แรงทุบบนอกหนาไม่เบาเลยสักนิดแต่อสูรร้ายกลับไม่ปัดป้องยอมให้ร่างบางทุบจนพอใจ
“ข้ายอมรับ ข้าล่าพวกนักเวทย์ แต่พวกนักเวทย์ก็ล่าพวกข้าเช่นกัน” มือหน้ารวบมือบางพยายามอธิบายเหตุผลของสงครามไม่ว่าฝ่ายใดล้วนมีแต่การสูญเสียทั้งสิ้น เขาล่าเรา เราล่าเขา สงครามของมรนาการกับเหล่านักเวทย์ไม่มีวันจบสิ้นไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่พันปีก็ตาม
“ฉันเป็นนักเวทย์ ฆ่าฉันสิ ฆ่าเลย” เหยื่อสาวยอมตายดีกว่าต้องรอเห็นจุดจบของพี่น้องร่วมมิตร
“ไม่ใช่ เจ้าเป็นของข้า เป็นเมียข้า” แรงกอดรัดบอกถึงความหวงแหน ริมฝีปากเชยชิดราวอ้อนวอนขอร้องให้อยู่ด้วยกัน
"ฉันจะหนี" เสียงประกาศกร้าวก่อนผลักร่างอสูรหนุ่มออกจากกายตน
"จะลองดี" น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแววตาสีมรกตเจิดจรัส เมื่อพูดดีๆไม่รู้เรื่องคงต้องพูดกันบนเตียง
มือหนาสะบัดเพียงวูบเดี๋ยวเตียงสองเตียงที่เคยแยกกันอยู่กลับหลอมรวมหลายเป็นเตียงใหญ่ขนาดคิงไซด์ดังที่เคยเป็นมาราวกับเป็นการประกาศถึงความสัมพันที่เปลี่ยนแปลงของอสูรกับเหยื่อสาว ร่างบางถูกลากขึ้นบนเตียงกว้างแขนทั้งสองข้างขาทั้งซ้ายขาวถูกยึดแน่นจากเชือกล่องหน
“ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่สัตว์” เสียงบ่นของเหยื่อสาวทะลุเข้าหูซ้ายออกหูขวาอสูรร้ายไม่สนใจแม้แต่น้อย
"เจ้ารู้ตัวมาตลอดรึสาม เจ้ามีพลัง" เริ่มเปิดการสอบสวน
"เป็นบ้าอะไรของคุณปล่อยฉัน" แววตาเบือนมาสบบอกความห่างเหินไม่ดิ้นไม่หนี้ รู้ดีหากอสูรชั่วไม่ปล่อยตนก็ไม่อาจหลุดรอดเสียแรงไปก็เปล่าประโยชน์
"ตอบ!! อย่ามาทำตาเล็กตาน้อยนะ" เริ่มบีบบังคับเพราะไม่ชอบสายตาของหญิงสาวมันเย็นชาจนน่าอึดอัด
"ฉันไม่มีพลัง" กัดฟันตอบเพราะทั้งเจ็บทั้งเมื่อยเอะอะก็จับล่ามไอ้อสูรโรคจิต
"อย่ามาโกหก" เพิ่มน้ำเสียงเข้มขึ้น
"เอ๊ะ จะเอาไงก็บอกว่าไม่มี ไม่เชื่อก็ตามใจปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" แววตาวาววับเอาเรื่อง
"ไม่ปล่อย" ยื่นหน้าเข้าประชิดระยะห่างเพียงนิดคงถูกจูบ หน้าผากงามถูกสัมผัสแผ่วเบาทำให้หญิงสาวอึ้งไปพักหนึ่งก่อนร้องเสียงดังลั่น
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
“เรียกแทนตัวเองว่าสามสิ ข้าชอบ”
“แต่ฉันไม่ชอบ ปล่อย”
"เงียบๆหน่อยข้าง่วง" จบคำแขนหนาตวัดเอวโอบกอดรัดเอวบาง แผ่นอกแนบแน่นบนแผ่นหลัง
อสูรหนุ่มเคลื่อนตัวขึ้นมานอนเป็นเพื่อน ยอมไปก่อนครั้งนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องเด็กดื้อพยศเหลือเกิน
วูบ!!! ปลายนิ้วสะบัดเพียงวูบเดียวเชือกอาคมล่องหนบนร่างบางจึงค่อยๆสลายจางหายไป
"แต่ฉันไม่ง่วง" ร่างบางในอ้อมแขนประท้วงสัมผัสข้างเคียงพาใจเต้นระรัว เขาใจร้าย เขาเลวทราม เขาคืออสูรชั่ว
"ไม่นอน งั้นทำกันไหม" แววตาวาวระยับบ่งบอกความหมาย
"ฉันง่วง" ร่างบางหยิบผ้าห่มคลุมโปงหลบหนีจึงไม่อาจเห็นรอยยิ้มที่หาได้ยากของร่างสูง
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะต้องอยู่ด้วยกัน ข้าจะพาเจ้าฝ่าฟันมันไปเอง” คำประกาศที่ร่างบางไม่ได้ยินเปรียบเสมือนคำมั่นสัญญาของท่านชายแห่งมรนาการที่มอบให้กับเหยื่อสาวในอ้อมแขน ราตรีกาลแสนสั้นนักยามนี้การมีกันและกันคงเพียงพอแล้ว
.......................................................................................18
ขอบขอคุณเพลง cover ของนักร้องคนนี้มากอยากได้เป็นเสียงผู้ชายเพราะจะสื่อถึงอารมณ์
ของนากิม
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2557, 15:41:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2557, 15:41:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1244
| << ตอนที่ 17 หนี | ตอนที่ 19 อาคารากี >> |
ใบบัวน่ารัก 30 ก.ค. 2557, 21:16:10 น.
เสียจิ้นซะแล้ว
เป็นเส้นขนานกัน
พี่น้องถูกฆ่า
เม้งคายโทรมาวะ โทรผิดอีกเซ็ง
เสียจิ้นซะแล้ว
เป็นเส้นขนานกัน
พี่น้องถูกฆ่า
เม้งคายโทรมาวะ โทรผิดอีกเซ็ง