ตะวันบนพื้นน้ำ
เขาเปรียบดังตะวันสาดแสงลงบนพื้นน้ำ

แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย

ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว

.......................................................

ขอเมนสักนิดน๊า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ 19 อาคารากี

เจอกันศุกร์หน้าหมดสต๊อกแล้ว


พื้นน้ำเป็นประกายราวระยับคลอเคลียกับไอแดดที่ฉายแสงทอดลงมายิ่งเพิ่มความร้อนบนพื้นผิวน้ำแทบทุกมวลอณูเปรียบได้กับอารมณ์ของอสูรหนุ่มบนโขดหินใหญ่ ร้อนรุ่ม กลัดกลุ้มคิดไม่ตกกับปัญหาที่เผชิญอยู่
น่าขำนักท่านชายแห่งมรนาการผู้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วเฉียบขาดกลับต้องมาตกม้าตายกับเรื่องของแหล่งพลัง

“ข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าดีสาม”

คำว่าเหยื่อที่ท่องจำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันชักเริ่มสั่นคลอน คราแรกคิดว่าที่หวงนางเพราะยังไม่ได้เคล้าเคลียฝังร่างตีตราแต่ครั้นได้ตีตราครอบรองทุกสัดส่วนของเด็กดื้อ สาดซัดทุกอารมณ์ดิบเข้าใส่กอดรัดเชิดชิดฝังร่างตราตรึงตอกย้ำความเป็นเจ้าของ ไม่ว่าจะกี่รอบก็ยังไม่เพียงพอ

ยิ่งได้กลับยิ่งหวงมากกว่าเดิมเสียอีก ไม่อยากให้ใครมอง ไม่อยากให้ใครชิดใกล้ความรู้สึกหวงแหนเพิ่มขึ้นทุกวัน
หากจับนางใส่กล่องล๊อกกุญแจเสียได้จะรีบทำอย่างไม่ลังเลเลยทีเดียว

แม้กระทั่งเครื่องป้องกันที่เคยใช้ทุกครั้งที่ทำกามกิจจะหมดลงแต่ร่างหนากลับไม่ยอมหยุดยั้งที่จะครอบครองร่างน้อยบนเตียงกว้าง ฝังร่างตราตรึงประกาศความเป็นเจ้าของลงทุกซอกทุกมุมจะดีสักแค่ไหนหากมีพยานรักระหว่างข้ากับเจ้าถือกำเนิดเกิดขึ้นมา ห่วงผูกคอทารกน่าชังเคยเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับท่านชายแห่งมรนาการยิ่งนักแต่ครั้งนี้คงไม่ใช่เสียแล้ว การร่ายเวทย์เรียกถุงยางจึงไม่จำเป็นต้องใช้อีกต่อไปทุกหยาดจงใจหยดฝากฝังหวังสร้างกำเนิดเชื้อพันธุ์ทายาทรุ่นต่อไปของมรนาการ

" นากิม" วลีลอยเรื่อยตามลมก่อนเจ้าของถ้อยคำปรากฏร่าง

"เวร่า มานี่" มือหนาคว้าร่างงามเข้าเชยชิดจมูกสูดดอมดมเคล้าคลึงกระตุ้นอารมณ์อีกฝ่าย

"นากิม"ฝ่ายถูกรุกแปลกใจเมื่อทุกอย่างหยุดซะงักร่างงามถูกผลักออกแววตาชายหนุ่มหวั่นไหวแปรปรวนจนน่าอึดอัด

"นากิม"

"ไปซะ" สองคำตวัดไล่อย่างไร้เยื่อไย

"ท่านจะทิ้งข้า" ทิ้งประโยคตัดพ้อพร้อมหยาดน้ำตายก่อนหายตัวจากไป

"ข้า........" อสูรหนุ่มชักเริ่มไม่เข้าใจตนเอง

ความต้องการที่ปกติมีเกินจำกัดกลับสงบลงราบเรียบร่างที่เคยกอดดมกลับไม่เป็นที่ปรารถนาเพียงสัมผัสร่างนางกลับนึกถึงอีกร่างที่เพิ่งทิ้งมากลิ่นหอมของใครคนหนึ่งเย้ายวนอย่างไม่รู้ลืม ริมฝีปากสีแดงสดสว่างวาบอยู่ทุกห้วงความคิดรอยยิ้มคอยเกาะกินจิตใจถึงแม้จะไม่ค่อยมีให้เห็นนักก็ตาม สายตาตัดพ้อสะท้อนฉายชัดเหมือนเจ้าตัวมาอยู่ตรงหน้า
ทุกภาพกระจ่างชัดไม่ว่าปีศาจหรือหญิงงามนางใดก็ไม่อาจเทียบเทียม

"สาม" เสียงถอนหายใจดังสะท้อนก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะเปิดขึ้น หากเจ้ากับข้าต้องแยกจากกันแต่เชื้อพันธุ์ที่ข้าฝากฝังไว้ในกายเจ้าย่อมจะเป็นหลักประกันให้กับข้าได้อย่างดีทีเดียว
..................................................................................

"สาม" ร่างบางมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เรือนผมสีดำสนิทดวงตาสีฟ้าอมเทาหน่อยๆรวมกับใบหน้าคมเข้มที่แสนอ่อนโยนอบอุ่น ภาพหลอนพยายามเตือนสติแต่สุดท้ายกลับไม่อาจห้ามความคิดถึงที่มีต่อชายตรงหน้าได้ริมฝีปากจึงเปล่งเสียงเรียกชื่ออันเคยคุ้น

"พี่หนึ่ง" กระแสเสียงคิดถึงและเรียกร้องหาที่พึ่งพิง คิดถึงเหลือเกิน

มือน้อยพยายามบิดหนีให้หลุดพ้นจากเชือกล่องหนที่มาจากอาคมของอสูรร้าย อสูรโรคจิตเวลาตัวเองไม่อยู่ชอบมัดชอบล่ามฉันตลอด

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับเชือกเส้นหนาล่องหนล่ามแขนขวาไว้กับเสาเตียงเสียแล้วแต่ที่น่าโมโหที่สุดคือโพสต์อิทบนหน้าผาก

เมียจ๊า เดี๋ยวผัวสุดหล่อไปหาข้าวมาให้กินนะจ๊ะ <3 <3 <3

"สามอยู่นิ่งๆ คนดี" ชายหนุ่มท่องเวทย์สองสามคำเชือกไร้รูปร่างคลายตัวลงจนสลายหายไปกับอากาศ

"สามคนดี" รอยยิ้มแบบเดิมอบอุ่นอ่อนโยนวงแขนเปิดกว้างรวบน้องรักเข้าสู้อ้อมแขน หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มร่วงพรูไม่ขาดสายทุกความกดดันที่เผชิญจางหายลงเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของพี่ชาย

"หนี พี่หนึ่งรีบไป" แววตาหวาดหวั่นกลัวพี่ชายจะเจอกับเขา อสูรชั่ว

"สามใจเย็นคนดี พี่รู้เรื่องหมดแล้ว" มือหนาปลอมประโลมน้องน้อยในอ้อมแขน งานที่รัดคัวสงครามที่กำลังจะอุบัติขึ้นทำให้พี่มาช้าเกินไป พีขอโทษ

"หนี" ตัวน้องสั่นสะท้านพาใจพี่่จะขาดรอนๆ เจ็บยิ่งนัก

มันบังอาจทำร้ายแก้วตาดวงใจที่คอยเฝ้าพะเน้าพะนอทะนุถนอม มืออุ่นหนาลูบเส้นผมยาวสลวยแทนคำปลอมประโลมแววตากดลึกอาฆาตแค้นถึงท่านชายแห่งมรนาการ แววตาคมเข้มผสมผสานทุกความรู้สึก ห่วง แค้น ชิงชัง
ห่วงร่างในอ้อมแขนแค้นและชิงชังสาปส่งไปยังมัน อมนุษย์ชั่วร้าย ได้ยินข่าวคราแรกแค้นแทบกระอักจิตสังหารอาฆาตแผดเผาครอบคลุมรอบบริเวณร้อนถึงบิดามารดาต้องเตือนสติรั้งอารมณ์ดิบของลูกชาย ทั้งขู่ทั้งปลอบแต่ชายหนุ่มกลับหาสงบลงไม่ยังคงดึงดันดื้อดึงจะกลับไปหาน้องรักพร้อมกับสาบานกับตัวอย่างแนวแน่ว่า จะฆ่ามัน!!!


"หนึ่งวางแผนก่อนลูกรัก" คนเป็นแม่พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ



"พี่หนึ่ง" น้องสาวอีกคนเดือดพอกัน น้องข้าใครอย่าแตะ



"ถ้าพี่พร้อม สองจะส่งพี่ไป" พลังงานโปร่งใสไหลวนบนมือทั้งสองข้างช่องทางแห่งเวลาเปิดขึ้นได้ทุกเมื่อรอเพียงคำสั่งจากพี่ชาย

"หนึ่ง สอง ฟังพ่อ" คนเป็นพ่อร่ายยาวเกือบสองชั่วโมงใจความเรื่องเดิมใจเย็นและต้องวางแผน

ท่านชายแห่งมรนาการไม่ใช่ชั้นปลายแถวชื่อที่หลุดออกจากปากบิดายิ่งสร้างความแค้นเพิ่มขึ้นเท่าทบทวี ไออาฆาตขยายตัวกว้างขึ้นเรื่อยๆ

"พ่อครับผมขอโทษ สอง" น้องสาวยิ้มรับคำจากพี่ชายเปิดช่องวางแห่งกาลเวลาตามคำเรียกร้อง

................................................................................................

ภาพตรงหน้าบอกถึงความผูกพันของครอบครัวสะท้อนความรักความสนิทสนมแต่ผู้มาใหม่กลับไม่คิดเช่นนั้น

"ขอถามสักคำ ทำอะไรกันอยู่ครับ" ถ้อยคำแสนสุภาพแต่น้ำเสียงคุกคาม

"พี่หนึ่งหนี" ร่างในอ้อมแขนกระตุกชายเสื้อของพี่ชาย น้ำเสียงเร่งร้อนหวั่นกลัวกับอารมณ์ของอสูรร้ายเหลือเกิน

วาบ! แสงสว่างขนาดใหญ่ฉาบคลุมรอบห้องเป็นสัญญาณเปิดฉากการต่อสู้ เป็นธรรมเนียมอันเก่าแก่ที่รู้กันดีระหว่างปีศาจกับนักเวทย์หากต้องการประลองกันเมื่อใดพวกมนุษย์ชั้นต่ำจะต้องไม่ได้รับความเดือนร้อนหรือรับรู้ถึงการมีตัวตนของชาติพันธุ์แสนเก่าแก่ของนักเวทย์และมรนาการ แต่ปัจจุบันหลังจากสงครามครั้งก่อนจบสิ้นลงมรนาการและนักเวทย์ไม่ใช่พันธมิตรกันอีกต่อไปแล้ว ธรรมเนียมปฏิบัติจึงถูกปรับเปลี่ยนลงบางจุดสัญญาณเปิดฉากการต่อสู้ไม่ได้ใช้สำหรับการประลองแต่ใช้เป็นสมรภูมิสำหรับการฆ่าล้างเอาชีวิตกันจนกว่าร่างของอีกฝ่ายจะหมดลม



สถานที่ประลองเป็นป้ากว้างไพศาลเขียวขจีทางด้านขวาพบเศษไม้กองทับถมเป็นพูนสูงจากสภาพที่เห็นพอเดาได้ว่าเป็นชิ้นส่วนของประตูใกล้กันอีกหน่อยหลังคาสังกระสีแม้จะได้รับแรงบอบช้ำมากเพียงใดแต่สภาพเดิมยังคงมีให้เห็นอยู่บ้างถัดไปทางด้านข้างอีกนิดเศษกระจกแตกละเอียดกระจายตัวบนพื้นดินเปล่งประกายสะท้อนล้อเล่นกับแสงแดดยามเย็น

ปลายเท้าของหญิงสาวไม่สัมผัสพื้น ร่างบางถูกอุ้มอยู่ในวงแขนของพี่ชายปกป้องหวงแหนยิ่งชีวิตท่าทางของหนุ่มนักเวทย์ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของอสูรร้ายให้โหมแรงขึ้น

“แยกออกจากกันเดี๋ยวนี้” ลูกไฟสีดำมุ่งร้ายพุ่งตรงเข้าหาร่างของสองนักเวทย์ ทำลายภาพตรงหน้าทิ้งให้สิ้นซาก

แววตาเปล่งประกายกร้าว ดุดัน มันเป็นใครบังอาจอุ้มเมียข้า อสูรหนุ่มต้องการเมียคืนจึงพยายามจบการต่อสู้ให้ไวที่สุด



ชายหนุ่มโอบร่างบางในอ้อมแขนก่อนใช้เวทย์อาคมสลายความร้อนของวัตถุดำสนิทจนเหลือเพียงเศษฝุ่น

มือหนาโบกสะบัดท่องเวทย์ร่ายอาคมเรียกม่านกำบังขาวใสขึ้นป้องกัน โดมคุ้มกัน

“วายุ ปัดเป่าทะลุทะลวง” หนุ่มนักเวทย์เริ่มเปิดฉากเรียกสายลมคมกริบหมุนควงสว่านเข้าจู่โจมทำลายร้างอสูรร้าย

"อาคารากี" รอยยิ้มสว่างวาบมนตราบทเดิมพลังใหม่ที่ช่วงชิงมาจากหญิงสาวทำให้อานุภาพการทำลายร้างร้ายแรงยิ่งขึ้น สายลมกระแสเดิมเปลี่ยนทิศมุ่งเป้ากลับเข้าหาหนุ่มนักเวทย์แทนเสียแล้ว

“โอ๊ย” ร่างบางร้องลั่นความเจ็บปวดแล่นวาบบนอกราวกับโดนมีดกรีดลงบนหัวใจก็ไม่ปาน

เปรี๊ยๆๆๆๆ แหล่งพลังสองขุมกระแทกเข้าปะทะทำให้โดมคุ้มกันสั่นสะท้าน

เพียงชั่ววินาทีหลุมขนาดใหญ่ผุดขึ้นกินบริเวณกว้างสภาพประตูที่หลุดแลไม่หลุดแล่ครานี้ไม่เหลือสักชิ้นกองไม้ใหญ่สลายหายวับไปกับตา พื้นดินและต้นหญ้าถูกทำร้ายแสนสาหัสเศษหญ้าบางส่วนลอยวนบนอากาศก่อนร่วงเป็นชิ้นๆนอนตายสงบลงบนพื้น สภาพแวดล้อมเดิมไม่เหลือแม้เศษซาก ไม่มีชิ้นดี

โดมม่านอาคมขาวใสแตกกระจายยิ่งเร่งอารมณ์ของหนุ่มนักเวทย์ให้เตรียมเปิดฉากเริ่มจู่โจมอีกครั้ง

“พี่หนึ่ง สามเจ็บ” ร่างน้อยทรุดลงแน่นิ่งกับพื้นมือข้างขวากดแน่นลงบนหัวใจด้านซ้ายบอกถึงความเจ็บปวดเรียกแววตาเป็นห่วงจากอสูรหนุ่มได้ภายในเสี้ยววินาที สามเป็นอะไรหรือว่าเพราะข้าผลข้างเคียงของแหล่งพลังที่ใช้ไปเพียงนิดส่งผลต่อเจ้างั้นรึ

อสูรร้ายปรากฏกายขึ้นข้างกายของหญิงสาว แววตาสีเขียวมรกตฉายชัด เป็นห่วงมือหนาใช้ความไวลากเหยื่อสาวเข้าแนบชิดปากประปากป้อนแหล่งหลังงานกลับคืนสู้เจ้าของทำให้สีหน้าโรยราของเหยื่อสาวดีขึ้นมาในฉับพลัน

“ข้าคืนให้ ยังเจ็บอยู่รึเปล่า” น้ำเสียงปลอมประโลมกิริยานุ่มนวลทำให้นักเวทย์หนุ่มหยุดมองประเมินสถานการณ์

“อาคารากี” อสูรร้ายยังคงเป็นอสูรอยู่วันยังค่ำ เมื่อตรวจตราอาการของหญิงสาวจนพอใจแล้วจึงเริ่มสาดซัดพลังเข้าใส่ฝ่ายนักเวทย์อย่างรวดเร็ว แหล่งพลังถูกคืนสู่แหล่งกำเนิดทำให้อานุภาพของสายลมลูกเดิมอ่อนแรงลงเพราะร่างที่เป็นภาชนะรองรับยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร

“วารี ร่ายรำ” กระแสน้ำม้วนตัวเข้าจู่โจมทะลุทะลวงสายลมเข้าปะทะร่างของท่านชายแห่งมรนาการในระยะประชิด ทำให้อสูรหนุ่มต้องพลิ้วกายถอยล่นหนีออกมาระยะหนึ่ง

"หนีเถอะค่ะ สามขอร้อง" พลังขุมย่อมถูกรั้งภายในใจกำลังต่อต้านอย่างหนัก ฆ่ามัน กับ ปล่อยไปก่อน

"พี่ค่ะ" เสียงอ้อนวอนในอ้อมแขนทำให้ตัดสินใจได้ทันทีอาการน้องน้อยน่าเป็นห่วงทำให้คนเป็นพี่ชายยอมรามือในที่สุด

กลับมาล่ามันอีกครั้งยังไม่สายร่างสองร่างค่อยๆจางแสงจนหายลับไปในที่สุด แววตาหนุ่มนักเวทย์กระจายไอมุ่งร้ายไม่ปิดบัง ฉันจะฆ่าแก

มือสองข้างกำแน่นสะกดอารมณ์แววตามรกตวาววับ มันเป็นใครกันกล้าชิงแหล่งพลังต่อหน้าต่อหน้าแต่ปล่อยเรื่องนี้ไปก่อนอาการของสามน่าเป็นห่วงมากกว่า ข้าคงไม่อาจยื้อแย่งแหล่งพลังมาจากเจ้าเพราะมันจะส่งผลกระทบต่อร่างกายของเจ้าดังเช่นเมื่อครู่ทำได้เพียงยืมใช้จากเวทย์บทลับ อาคารากี เท่านั้น

ฝั่งนักเวทย์พยายามซ่อนอาคมเวทย์และซ่อนเร้นแหล่งพลังอย่างมิดชิดแต่กลับพลาดเพราะความเชื่อใจของคำว่าพันธมิตร

“ท่านชาย ต้องการจะแก้แค้นให้ท่านเจ้ารึไม่” เจ้าแห่งมรนาการเพิ่งสิ้นไม่นานท่านชายแห่งมรนาการจึงต้องอยู่ในความดูแลของปีศาจสาวคนสนิทของท่านเจ้า ไลน์

“ท่านพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม มรนาการไม่มีทางฆ่าล้างพวกนักเวทย์พวกเราที่อยู่ระดับเจ้าถูกผูกตรึงจากมนตราอันศักดิ์สิทธิ์ถูกบังคับมาแล้วรุ่นต่อรุ่นทำให้พลังของทั้งสองฝ่ายไม่อาจฆ่าล้างกันได้ กฎแห่งพันธมิตร” ความรู้ของอสูรแตกหนุ่มไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

“ผิดแล้วท่านชาย หากท่านได้แหล่งพลังของฝั่งนั้นไว้ในกำมือไม่ว่ากี่สิบนักเวทย์ก็ไม่อาจต้านทานพลังได้เลยแม้แต่น้อย”

“เงื่อนไขมีเพียงข้อเดียว แหล่งพลังจะต้องสะอาดบริสุทธิ์ถึงจะมีอานุภาพมากที่สุด”

“แหล่งพลังหน้าตาเป็นเช่นไร” คำอธิบายของไลน์ทำให้ท่านชายมรนาการมีความหวัง พวกนักเวทย์ฆ่าท่านพ่อท่านแม่ข้า ข้าจะทำให้มันตกตายไปตามๆกัน

“นางคือมนุษย์ที่ถูกสร้างขึ้นจากอาคมของพวกนักเวทย์ เป็นบุตรคนสุดท้องของพวกนักเวทย์ฝั่งมัชฌิมา”

“หึหึ นางมนุษย์ ข้าจะทำให้แกเป็นลูกไก่ตัวอวบในกำมือของข้าเลยทีเดียว”

หึหึ ลูกไก่พยศสิไม่ว่าจะบีบก็วิ่งจะคลายก็วิ่งหนีได้ตลอด เหยื่อสาวไม่เคยยอมเป็นลูกไก่ตัวอวบให้ข้าเชือดเล่นเลยสักครั้งแถมครานี้ข้ากลับปล่อยลูกไก่ตัวน้อยหลุดมือไปเสียแล้ว น่าสมเพชสิ้นดี

...............................................................................................19

ขอแนะนำ




ไลน์ คนนี้อยู่บทนำจำได้อ่ะเปล่า

...........................................................................................................
ส่วนที่ประลองคือบ้านร้างที่นากิมเคยมาระบายอารมณ์ทิ้งไว้จำกันได้เปล่าจ๊า
พี่หนึ่งเท่สุดๆอ่ะ สมน้ำหน้านากิม 5555

ใบบัวน่ารัก

เสียจิ้นซะแล้ว
เป็นเส้นขนานกัน
พี่น้องถูกฆ่า
เม้งคายโทรมาวะ โทรผิดอีกเซ็ง
+ปมเริ่มค่อยๆคลายแล้วจ๊า
+เสียจิ้นไม่พอลองดูแผนการณ์ของนากิมในตอนนี้นะ หึหึ
+ใครโทรเหรอ งงอ่ะ



ลายหมึก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ก.ค. 2557, 01:59:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ก.ค. 2557, 02:02:47 น.

จำนวนการเข้าชม : 981





<< ตอนที่ 18 ค่ายมรนาการ   ตอนที่ 20 ความจริง >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account