บันทึกสารบัญลับของนักรักท่องโลก I
ความรัก?
“ผม..เคยคิดว่า ความรัก คือ ความรู้สึกที่ทำให้ชีวิตมนุษย์มีสีสัน
ใช่!! เหมือนข้อสอบที่รู้แต่ไม่สามารถเข้าใจ
เพราะความรัก คือ อย่างนั้นละ มันถึงยากที่จะทำความเข้าใจ
แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับผมในตอนนี้ ผมคิดว่า มันไม่ได้ยากเลย
ทำไม...ผมถึงคิดอย่างนั้นนะเหรอ?
คำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว
ว่า...ผม....นะ
กำลังตกหลุมรักใครบางคนอยู่...อย่างถอนตัวไม่ได้นะสิ”
“ผม..เคยคิดว่า ความรัก คือ ความรู้สึกที่ทำให้ชีวิตมนุษย์มีสีสัน
ใช่!! เหมือนข้อสอบที่รู้แต่ไม่สามารถเข้าใจ
เพราะความรัก คือ อย่างนั้นละ มันถึงยากที่จะทำความเข้าใจ
แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับผมในตอนนี้ ผมคิดว่า มันไม่ได้ยากเลย
ทำไม...ผมถึงคิดอย่างนั้นนะเหรอ?
คำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว
ว่า...ผม....นะ
กำลังตกหลุมรักใครบางคนอยู่...อย่างถอนตัวไม่ได้นะสิ”
Tags: รัก
ตอน: บันทึก ความลับของเด็กเลี้ยงแกะ
สารบัญที่ II
บันทึก ความลับของเด็กเลี้ยงแกะ
และตั้งแต่คาบแรกยันคาบก่อนกินข้าวไวทินก็นอนเอาแรงด้วยสีหน้ามีความสุขกลับกันที่ นักเรียนตัวอย่างอย่างทินกร หรือจเร เอาแต่นั่งเหม่อลอย พร้อมพึมพำเกี่ยวกับจอมหลับอยู่ตลอด
“เขาก้าวหน้าอย่างประหลาด” บ้าง
“เขาเปลี่ยนไป” บ้าง และนั่นทำให้เวลาเรียนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก!!
ช่วงเย็น หลังเรียนเสร็จจเร กับทินกรก็(ลัก)พาตัวไวทินจอมหลับที่นอนไปเต็มอิ่มไปที่สวนหลังโรงเรียนทันที โดยมีเธียร์เป็นคนนำทาง
และไม่นานนัก จเรก็เปิดประเด็นทันทีด้วยเสียงตื่นตูมเต็มที่
“นาย!!นาย...”แต่ดูเหมือนเขาจะตกใจเกินจนลืมไปว่าเขาต้องพูดว่าอะไร
นั่นทำให้หนุ่มขี้เซาที่พึ่งตื่นงงเป็นไก่ตาแตก (นี่ ผมทำอะไรผิดเหรอ ผมทำอะไร?) เขาคิด
เมื่อเห็นจเรเป็นเอามากทินกรเลยต้องลงมือแทน
“ ก็ที่นายบอกว่ามีคนที่ชอบแล้วนั่นไง”
“ถ้านายไม่พูด วันนี้พวกเราไม่ปล่อยนายกลับบ้านแน่” เธียร์เสริม
นั่นทำให้ไวทินงงเข้าไปใหญ่ (ผมนี่นะ มีคนที่ชอบ บ้าแล้ว)เขาได้แต่คิด แต่ก่อนที่เขาจะพูด เขาก็พึ่งจำได้ในสิ่งที่น่าสนุกเมื่อเช้า ก็อมยิ้มทำเป็นปากแข็งทันที แต่เพราะไวทินเป็นคนความอดทนต่ำจึงทนฟังเรื่องบ้าๆนี่นานไม่ได้ จนต้องบอกความจริงว่า
เขา ไม่ มี คน ที่ ชอบ
แต่นั่นไม่ได้ทำให้เพื่อนเชื่อเขาซักนิด ไม่ว่าเขาจะบอกยังไงก็ไม่มีใครเชื่อนั่นทำให้เขาเข้าใจเลยว่า เด็กเลี้ยงแกะเป็นยังไง
“นี่ บอกมาซะ” จเรพูด
“คิดว่าเราเป็นพวกเชื่อใจไม่ได้รึไงกัน” ทินกรพูดเหมือนอ่านบท
“ใช่ซิ!!! ก็เรามันไว้ใจไม่ได้นี่” และเธียร์ก็ตามน้ำเช่นนั้น
เมื่อไวทินเห็นเพื่อนๆของเขากำลังเล่นละครถูกๆนั่นก็เกิดความรำคาญทันที
“เออๆ ก็ได้คนที่...ฉัน..ชอบนะ...คือ.........” เขาพูดติดๆขัดๆ ฟังดูเหมือนเขามีคนที่ชอบจริงๆ ทั้งๆที่เขาพูดแบบนั้นก็เพราะว่า เขานึกไม่ออกว่าใคร ก็แน่ละเขาไม่ได้ชอบใครนี่ จะพูดยังไงก็ไม่เชื่อ (อืม..เอาใครดี อะ!!งั้นก็เลขลัคกี้ 14ละกัน เดี่ยวนะเลขที่14จากผู้หญิงเอ...ญาณัชเรอะ!! อะ!!ไม่ใช่ๆ ใช่ละ.........นี่!!” ไวทินคิดบางอย่างก่อนจะเผลอคิดออกไปดังไปหน่อยว่า
“ใช่ละ ชูแปง นี่”
นั่นทำให้จเร ทินกร และเธียร์ตกใจหนักเข้าไปอีก และเมื่อสติเริ่มกลับมา
คำว่า “ก็ดีแล้วนี่ เหมาะกันดีชูแปงก็เงียบๆเหมือนกัน” หลุดออกมาจากปากทินกร ไวทินนิ่วหน้าใจคิดว่าคนที่สุ่มๆขึ้นมานี่นะเหมาะกัน
“นั่นสิ งั้นเอางี้ให้ฉันแนะนำให้เอาไหม? ไหนๆก็อยู่กลุ่มเดียวกับ.....เอ่อ...ญาณัช” จเรพูด
“ไม่ ไม่เป็น.......” ก่อนไวทินจะพูดจบจเรก็พูดแทรกมาอย่างหวังดีว่า
“แค่นี่เอง เพื่อนกัน อย่าเกรงใจน่า!!”
“เอ่อ......”
“น่า น่า”
“งั้น......ฝากด้วยนะ” ไวทินสิ้นท่า ตอบอย่างหมดหวัง
และเช้าต่อมาของไวทินก็เช่นเดิม ตื่นมาท่ามกลางหนังสือ อดกินข้าวเช้าและมาโรงเรียน
และเมื่อมาถึงรร. เขาได้เจอกับชูแปง เขาคิดเล่นๆว่า(ไหนๆก็บอกพวกนั้นไปแล้ว ก็ทักหน่อยละกัน) แต่เขาก็ต้องหยุดการกระทำนั้นไว้ ถ้าถามว่าเพราะอะไรละก็ 5555 มันก็แค่เขามีความรู้สึกแปลกๆที่แล่นเข้ามา ไม่ใช่ที่สมองแต่เป็นที่หัวใจ ทำให้หน้าเขาแดงก่ำ ชีพจรเต้นแรง และมีความสุขมากล้นเมื่อเห็นหน้าชูแปง
ผมไม่สบายงั้นเหรอ?? ไม่สิ อาการแบบนี้!!
คงไม่ใช่ว่า
ผม ชอบ ผู้หญิง คน นี้ เข้า จริงๆ หรอกนะ!!!
ไวทินกู่ร้องอย่างตกใจในความคิด.
บันทึก ความลับของเด็กเลี้ยงแกะ
และตั้งแต่คาบแรกยันคาบก่อนกินข้าวไวทินก็นอนเอาแรงด้วยสีหน้ามีความสุขกลับกันที่ นักเรียนตัวอย่างอย่างทินกร หรือจเร เอาแต่นั่งเหม่อลอย พร้อมพึมพำเกี่ยวกับจอมหลับอยู่ตลอด
“เขาก้าวหน้าอย่างประหลาด” บ้าง
“เขาเปลี่ยนไป” บ้าง และนั่นทำให้เวลาเรียนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก!!
ช่วงเย็น หลังเรียนเสร็จจเร กับทินกรก็(ลัก)พาตัวไวทินจอมหลับที่นอนไปเต็มอิ่มไปที่สวนหลังโรงเรียนทันที โดยมีเธียร์เป็นคนนำทาง
และไม่นานนัก จเรก็เปิดประเด็นทันทีด้วยเสียงตื่นตูมเต็มที่
“นาย!!นาย...”แต่ดูเหมือนเขาจะตกใจเกินจนลืมไปว่าเขาต้องพูดว่าอะไร
นั่นทำให้หนุ่มขี้เซาที่พึ่งตื่นงงเป็นไก่ตาแตก (นี่ ผมทำอะไรผิดเหรอ ผมทำอะไร?) เขาคิด
เมื่อเห็นจเรเป็นเอามากทินกรเลยต้องลงมือแทน
“ ก็ที่นายบอกว่ามีคนที่ชอบแล้วนั่นไง”
“ถ้านายไม่พูด วันนี้พวกเราไม่ปล่อยนายกลับบ้านแน่” เธียร์เสริม
นั่นทำให้ไวทินงงเข้าไปใหญ่ (ผมนี่นะ มีคนที่ชอบ บ้าแล้ว)เขาได้แต่คิด แต่ก่อนที่เขาจะพูด เขาก็พึ่งจำได้ในสิ่งที่น่าสนุกเมื่อเช้า ก็อมยิ้มทำเป็นปากแข็งทันที แต่เพราะไวทินเป็นคนความอดทนต่ำจึงทนฟังเรื่องบ้าๆนี่นานไม่ได้ จนต้องบอกความจริงว่า
เขา ไม่ มี คน ที่ ชอบ
แต่นั่นไม่ได้ทำให้เพื่อนเชื่อเขาซักนิด ไม่ว่าเขาจะบอกยังไงก็ไม่มีใครเชื่อนั่นทำให้เขาเข้าใจเลยว่า เด็กเลี้ยงแกะเป็นยังไง
“นี่ บอกมาซะ” จเรพูด
“คิดว่าเราเป็นพวกเชื่อใจไม่ได้รึไงกัน” ทินกรพูดเหมือนอ่านบท
“ใช่ซิ!!! ก็เรามันไว้ใจไม่ได้นี่” และเธียร์ก็ตามน้ำเช่นนั้น
เมื่อไวทินเห็นเพื่อนๆของเขากำลังเล่นละครถูกๆนั่นก็เกิดความรำคาญทันที
“เออๆ ก็ได้คนที่...ฉัน..ชอบนะ...คือ.........” เขาพูดติดๆขัดๆ ฟังดูเหมือนเขามีคนที่ชอบจริงๆ ทั้งๆที่เขาพูดแบบนั้นก็เพราะว่า เขานึกไม่ออกว่าใคร ก็แน่ละเขาไม่ได้ชอบใครนี่ จะพูดยังไงก็ไม่เชื่อ (อืม..เอาใครดี อะ!!งั้นก็เลขลัคกี้ 14ละกัน เดี่ยวนะเลขที่14จากผู้หญิงเอ...ญาณัชเรอะ!! อะ!!ไม่ใช่ๆ ใช่ละ.........นี่!!” ไวทินคิดบางอย่างก่อนจะเผลอคิดออกไปดังไปหน่อยว่า
“ใช่ละ ชูแปง นี่”
นั่นทำให้จเร ทินกร และเธียร์ตกใจหนักเข้าไปอีก และเมื่อสติเริ่มกลับมา
คำว่า “ก็ดีแล้วนี่ เหมาะกันดีชูแปงก็เงียบๆเหมือนกัน” หลุดออกมาจากปากทินกร ไวทินนิ่วหน้าใจคิดว่าคนที่สุ่มๆขึ้นมานี่นะเหมาะกัน
“นั่นสิ งั้นเอางี้ให้ฉันแนะนำให้เอาไหม? ไหนๆก็อยู่กลุ่มเดียวกับ.....เอ่อ...ญาณัช” จเรพูด
“ไม่ ไม่เป็น.......” ก่อนไวทินจะพูดจบจเรก็พูดแทรกมาอย่างหวังดีว่า
“แค่นี่เอง เพื่อนกัน อย่าเกรงใจน่า!!”
“เอ่อ......”
“น่า น่า”
“งั้น......ฝากด้วยนะ” ไวทินสิ้นท่า ตอบอย่างหมดหวัง
และเช้าต่อมาของไวทินก็เช่นเดิม ตื่นมาท่ามกลางหนังสือ อดกินข้าวเช้าและมาโรงเรียน
และเมื่อมาถึงรร. เขาได้เจอกับชูแปง เขาคิดเล่นๆว่า(ไหนๆก็บอกพวกนั้นไปแล้ว ก็ทักหน่อยละกัน) แต่เขาก็ต้องหยุดการกระทำนั้นไว้ ถ้าถามว่าเพราะอะไรละก็ 5555 มันก็แค่เขามีความรู้สึกแปลกๆที่แล่นเข้ามา ไม่ใช่ที่สมองแต่เป็นที่หัวใจ ทำให้หน้าเขาแดงก่ำ ชีพจรเต้นแรง และมีความสุขมากล้นเมื่อเห็นหน้าชูแปง
ผมไม่สบายงั้นเหรอ?? ไม่สิ อาการแบบนี้!!
คงไม่ใช่ว่า
ผม ชอบ ผู้หญิง คน นี้ เข้า จริงๆ หรอกนะ!!!
ไวทินกู่ร้องอย่างตกใจในความคิด.
AISER เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ส.ค. 2557, 23:58:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ส.ค. 2557, 23:58:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 864
| << บันทึก ความลับของจุดเริ่มต้น | บันทึก ความลับของการแอบมอง >> |