หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: อาจอยู่ใกล้ตัว
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันมาเรียนกับริวซอนบรรยากาศวันนี้คงมีแค่ฉันที่อึดอัดอยู่ในใจ
"นี่ริวซอน!"
"อะไรหรอ"
"ขอบใจนะเรื่องเมื่อวานที่นายช่วยอุ้มฉัน"
ริวซอนมองฉันอย่างแปลกใจ
"มีอะไร" เขาถามเสียงแข็งใส่ฉัน
"ฉันมีเซอร์ไพรซ์ไปเจอกันที่หลังโรงเรียนนะ"
พูดจบมินฮาก็รีบลุกขึ้นไปริวซอนแปลกใจแต่ก็ลุกขึ้นตามริวซอนเดินมาตามนัดอีกแค่ครึ่งทางก็จะถึงเพื่อนของรีนานโทรบอกรีนานให้เตรียมตัวแผนก็คือรีนานจะแกล้งร้องไห้แล้วใช้จังหวะกอดริวซอนเพื่อให้เพื่อนถ่ายภาพลงเน็ต
"เดี๋ยว!' มินฮาคว้าแขนริวซอน
"อะไรของเธอ" ริวซอนย้นคิ้วอย่างสงสัย
"นายไปกินข้าวเถอะฉันแค่...หลอกนายเดินมา"
"หลอก...ว่างนักหรอสนุกนักรึไง"
"ฉัน........."
"ฉันไม่อยากฟังเธอพูดอีกแล้ว"
ริวซอนโมโหเขาอุตส่าห์คิดว่ามินฮาจะมีอะไรให้เขาซะอีกแต่พอได้ยินคำว่าหลอกเขาก็ผิดหวังมากเขาเดินจากไปโดยไม่สนใจมินฮาตั้งแต่นั้นริวซอนก็ไม่พูดกับมินฮาอีกเลยมินฮาเองก็เสียใจรู้งี้เธอไม่น่าบอกอย่างนั้นแต่แรกเลิกเรียนริวซอนลุกไปโดยไม่บอกลายิ่งทำให้มินฮาเสียใจมากเมื่อเธอมองไปหน้าห้องก็เห็นเพื่อนรีนานดักรออยู่พวกนั้นลากตัวมินฮาไปที่ห้องเก็บของ
"กล้านักนะที่ทำแบบนั้น" รีนานบีบแขนมินฮา
"พี่ก็รู้ฉันไม่ตามมาก็ได้เรื่องการต่อสู้ฉันก็เป็น"
"แล้วแกมาทำไม" รีนานจ้องมินฮาตาเขียว
"เพราะฉันเชื่อว่าเลือดพ่อต้องมีในตัวพี่บ้าง"
เท่านั้นแหละรีนานตบมินฮาจนล้มไปกองกับพื้น "แกด่าฉันหรอ!แกอิจฉาฉันใช่ไหม"
"สิ่งที่พี่จะทำมันไม่ถูกนะริวซอนไม่ได้โง่"
"ถ้าแกไม่ขวางมันก็สำเร็จอยู่แล้ว..พรุ่งนี้แกคอยดูฉันจะทำให้ริวซอนรักฉัน" พูดจบเพื่อนผู้ชายของรีนานก็จับเธอโยนเข้าไปในสุดแม้ว่ามินฮาจะต้านแต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหวรีนานล๊อกประตูขังมินฮาแล้วเดินยิ้มออกไป
"ช่วยด้วย..ได้โปรดมีใครอยู่ข้างนอกบ้าง"
มินฮาร้องไห้แต่ก็ไร้คนได้ยิน
อีกมุมหนึ่งริวซอนดักรอมินฮากะจะแกล้งเธอซะหน่อยความจริงเขาหายโกรธเธอแล้วล่ะแต่กะจะปั่นหัวเธอเล่นเฉยๆเขาชะเง้อคอมองจากรถก็ไม่เจอ "หายไปไหน"
"อาจารย์ใช้ไปขัดส้วมอะป่าว" พิซซ่าพูดพร้อมกินขนมไปด้วย "ขัดส้วมตอนนี้อะนะ" ริวซอนเริ่มเครียด "พิซซ่านายลองเข้าไปดูสิ"
"ห๊ะ!พิซซ่าเป็นแมวนะคอปเตอร์ไม้ไผ่ก็ไม่มีจะไปยังไง" พิซซ่าจะกระโดดไปเบาะหลังแต่
ถูกริวซอนจับไว้ "ก็ไปเดินหาสิมีขานี่" นั้นแหละครับหลังจากที่ผมเถียงอยู่นานในที่สุดผมก็(แพ้) "แงๆๆจากแมวองค์การโทรศัพท์เฮ้ย!ไม่ใช่องครักษ์เฟ้ย!ที่ย้ำแต่พรมอันหรูหรากับปราสาทบัดนี้ต้องมากระโดดขอบอ่างหาคน
แงๆแม่บ้านไม่ว่างรึไงคราบเต็มไปหมดเลย"
พิซซ่าหาจนทั่วก็ไม่เจอพอจะหันกลับก็ได้ยินเสียงคนทุบประตู "ช่วยด้วย..."เสียงมินฮาที่หนาวจนตัวสั่นมินฮาทุบประตูครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบไป "เจ้าชายๆๆเจอแล้ว" พิซซ่าวิ่งมา บอกริวซอนเขารีบวิ่งไปที่ห้องเก็บของทันที
"มินฮาทำใจดีๆไว้" ริวซอนต่อยประตูทีเดียวประตูก็พังลอยกระเด็นไปไกล
"มินฮา" ริวซอนอุ้มมินฮากลับไปที่บ้านตนเองก่อนเรียกหมอมาตรวจ
"สลบเพราะพิษไข้ครับแต่ว่ารอยช้ำตามตัวเหมือนถูกบีบอย่างแรงและรอยแดงที่แก้มน่าจะโดนตบมานะครับ"
"โดนตบหรอครับ" ริวซอนทวนคำซ้ำ
"ครับแต่ยังไงหมอจัดยาแล้วนะตื่นมาก็กินเลย" ริวซอนขอบคุณหมอก่อนจะนั่งข้างๆมินฮา
แล้วสังเกตที่หลังคอ "รอยปานนี่มัน...ยองเฮ!"
"นี่ริวซอน!"
"อะไรหรอ"
"ขอบใจนะเรื่องเมื่อวานที่นายช่วยอุ้มฉัน"
ริวซอนมองฉันอย่างแปลกใจ
"มีอะไร" เขาถามเสียงแข็งใส่ฉัน
"ฉันมีเซอร์ไพรซ์ไปเจอกันที่หลังโรงเรียนนะ"
พูดจบมินฮาก็รีบลุกขึ้นไปริวซอนแปลกใจแต่ก็ลุกขึ้นตามริวซอนเดินมาตามนัดอีกแค่ครึ่งทางก็จะถึงเพื่อนของรีนานโทรบอกรีนานให้เตรียมตัวแผนก็คือรีนานจะแกล้งร้องไห้แล้วใช้จังหวะกอดริวซอนเพื่อให้เพื่อนถ่ายภาพลงเน็ต
"เดี๋ยว!' มินฮาคว้าแขนริวซอน
"อะไรของเธอ" ริวซอนย้นคิ้วอย่างสงสัย
"นายไปกินข้าวเถอะฉันแค่...หลอกนายเดินมา"
"หลอก...ว่างนักหรอสนุกนักรึไง"
"ฉัน........."
"ฉันไม่อยากฟังเธอพูดอีกแล้ว"
ริวซอนโมโหเขาอุตส่าห์คิดว่ามินฮาจะมีอะไรให้เขาซะอีกแต่พอได้ยินคำว่าหลอกเขาก็ผิดหวังมากเขาเดินจากไปโดยไม่สนใจมินฮาตั้งแต่นั้นริวซอนก็ไม่พูดกับมินฮาอีกเลยมินฮาเองก็เสียใจรู้งี้เธอไม่น่าบอกอย่างนั้นแต่แรกเลิกเรียนริวซอนลุกไปโดยไม่บอกลายิ่งทำให้มินฮาเสียใจมากเมื่อเธอมองไปหน้าห้องก็เห็นเพื่อนรีนานดักรออยู่พวกนั้นลากตัวมินฮาไปที่ห้องเก็บของ
"กล้านักนะที่ทำแบบนั้น" รีนานบีบแขนมินฮา
"พี่ก็รู้ฉันไม่ตามมาก็ได้เรื่องการต่อสู้ฉันก็เป็น"
"แล้วแกมาทำไม" รีนานจ้องมินฮาตาเขียว
"เพราะฉันเชื่อว่าเลือดพ่อต้องมีในตัวพี่บ้าง"
เท่านั้นแหละรีนานตบมินฮาจนล้มไปกองกับพื้น "แกด่าฉันหรอ!แกอิจฉาฉันใช่ไหม"
"สิ่งที่พี่จะทำมันไม่ถูกนะริวซอนไม่ได้โง่"
"ถ้าแกไม่ขวางมันก็สำเร็จอยู่แล้ว..พรุ่งนี้แกคอยดูฉันจะทำให้ริวซอนรักฉัน" พูดจบเพื่อนผู้ชายของรีนานก็จับเธอโยนเข้าไปในสุดแม้ว่ามินฮาจะต้านแต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหวรีนานล๊อกประตูขังมินฮาแล้วเดินยิ้มออกไป
"ช่วยด้วย..ได้โปรดมีใครอยู่ข้างนอกบ้าง"
มินฮาร้องไห้แต่ก็ไร้คนได้ยิน
อีกมุมหนึ่งริวซอนดักรอมินฮากะจะแกล้งเธอซะหน่อยความจริงเขาหายโกรธเธอแล้วล่ะแต่กะจะปั่นหัวเธอเล่นเฉยๆเขาชะเง้อคอมองจากรถก็ไม่เจอ "หายไปไหน"
"อาจารย์ใช้ไปขัดส้วมอะป่าว" พิซซ่าพูดพร้อมกินขนมไปด้วย "ขัดส้วมตอนนี้อะนะ" ริวซอนเริ่มเครียด "พิซซ่านายลองเข้าไปดูสิ"
"ห๊ะ!พิซซ่าเป็นแมวนะคอปเตอร์ไม้ไผ่ก็ไม่มีจะไปยังไง" พิซซ่าจะกระโดดไปเบาะหลังแต่
ถูกริวซอนจับไว้ "ก็ไปเดินหาสิมีขานี่" นั้นแหละครับหลังจากที่ผมเถียงอยู่นานในที่สุดผมก็(แพ้) "แงๆๆจากแมวองค์การโทรศัพท์เฮ้ย!ไม่ใช่องครักษ์เฟ้ย!ที่ย้ำแต่พรมอันหรูหรากับปราสาทบัดนี้ต้องมากระโดดขอบอ่างหาคน
แงๆแม่บ้านไม่ว่างรึไงคราบเต็มไปหมดเลย"
พิซซ่าหาจนทั่วก็ไม่เจอพอจะหันกลับก็ได้ยินเสียงคนทุบประตู "ช่วยด้วย..."เสียงมินฮาที่หนาวจนตัวสั่นมินฮาทุบประตูครั้งสุดท้ายก่อนจะสลบไป "เจ้าชายๆๆเจอแล้ว" พิซซ่าวิ่งมา บอกริวซอนเขารีบวิ่งไปที่ห้องเก็บของทันที
"มินฮาทำใจดีๆไว้" ริวซอนต่อยประตูทีเดียวประตูก็พังลอยกระเด็นไปไกล
"มินฮา" ริวซอนอุ้มมินฮากลับไปที่บ้านตนเองก่อนเรียกหมอมาตรวจ
"สลบเพราะพิษไข้ครับแต่ว่ารอยช้ำตามตัวเหมือนถูกบีบอย่างแรงและรอยแดงที่แก้มน่าจะโดนตบมานะครับ"
"โดนตบหรอครับ" ริวซอนทวนคำซ้ำ
"ครับแต่ยังไงหมอจัดยาแล้วนะตื่นมาก็กินเลย" ริวซอนขอบคุณหมอก่อนจะนั่งข้างๆมินฮา
แล้วสังเกตที่หลังคอ "รอยปานนี่มัน...ยองเฮ!"
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ส.ค. 2557, 23:06:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ส.ค. 2557, 23:14:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 835
| << เมื่อบางอย่างเริ่มขึ้น | มนต์ตราอำพราง >> |