หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: มนต์ตราอำพราง
ยองเฮคือเด็กผู้หญิงเพื่อนสมัยเด็กของริวซอนเธอก็มีปานที่คอเหมือนกันแต่เมื่อโตเธอเองก็หายตัวไปไม่มีใครเห็นเธออีกเลย
"บอกรักตอนหลับใช่ม๊า" พิซซ่าเดินมาแซวริวซอนจนโดนไล่เขกหัวเป็นจังหวะที่มินฮาตื่นพอดี
"มินฮา!" ริวซอนรีบเข้ามาหาเธอ
"ที่นี่ที่ไหน"
"บ้านฉันเอง" ริวซอนพยุงมินฮานั่ง
"หายโกรธแล้วหรอ"
"เห็นป่วยก็หายแล้ว" ริวซอนยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ว่าแต่ไปทำอะไรมาถึงโดนขังเนื้อตัวเขียวช้ำไปหมด" มินฮาตอบไม่ถูก
"อ๋อเข้าไปนอนแล้วลุงภารโรงคงมาล็อคตอนหลับเลยออกไม่ได้พอถีบประตูเลยล้ม"
ถึงไม่น่าเชื่อแต่ริวซอนก็ไม่ถามต่อ
"พาฉันกลับบ้านนะ"
"ได้ไงยังไม่หายเลย"
"เดี๋ยวพี่สาวฉันเป็นห่วง" ถึงจะรู้ว่ารีนานไม่มีทางเป็นห่วงแต่เธอก็ไม่อยากรบกวนริวซอนเขาเองเมื่อมินฮาจะกลับก็คงต้องพาไปส่ง
"แน่ใจนะจะลงตรงนี้" ริวซอนจอดรถหน้าซอยตามคำขอของมินฮา
"อื้ม..ขอบใจนะ"
"อ๊ะ!นี่ยากินให้ครบตามหมอสั่งนะ"
"อื้ม..จะไม่ลืมเลย" มินฮาก้าวลงจากรถก่อนจะปีนรั้วเข้าบ้านเธอจะเคาะประตูแต่ก็รู้ดีว่าถ้า
รีนานรู้คงไม่เปิดเธอจึงมานอนที่เปลหลังบ้่าน
เช้าวันต่อมา
ทุกคนต่างมุงดูประตูที่พังยับเยินแล้วลง ความเห็นว่าขโมยมีแต่รีนานที่ยืนหมั้นไส้มินฮาที่หนีออกมาได้เธอโมโหจนชนริวซอน
"เดินไงไม่ดูคนตาไม่มีมีหรอ"
"นินเฮ! เธอใช่ไหมฉันคิดถึงเธอ"
ริวซอนกอดรีนานด้วยความดีใจเป็นจังหวะที่มินฮาเดินเข้ามาพอดีเมื่อเห็นอย่างนั้นรีนานก็เลื่อนจมูกให้ใกล้ปากริวซอนจนเหมือนว่าจูบกันมินฮาเห็นอย่างนั้นก็หันหน้าหนี รีนานยิ่งดีใจใช้มือโอบริวซอน แน่นมินฮาหันมองอีกทีให้แน่ใจ รีนานรู้ว่ามินฮาต้องไม่เชื่อจึงผลักริวซอนออก เขามองรีนานก่อนที่ รีนานจะดึงเขาไปจูบท่ามกลางคนทั้งโรงเรียนแต่คนที่โดนกรีดหัวใจมากที่สุดคงจะเป็นมินฮาเธอวิ่งหนีไปบนด่านฟ้าเมื่อริวซอนได้สติจึงผลักรีนานออก
"เธอทำอะไร" ริวซอนเสียงแข็งใส่
"ขอโทษบังเอิญฉันนึกว่านายเป็นแฟนฉัน"
รีนานพูดจบก็ตามมินฮาไปบนด่านฟ้า
ปล่อยริวซอนยืนอยู่ตรงนั้น
มินฮาช็อคจนพูดไม่ออกรีนานเดินตามมา ยิ่งสะใจ
"ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าริวซอนเจอฉันเขาจะต้องหลงรักฉันโดยที่ฉันไม่ต้องพึ่งเธอ" เมื่อเห็น
มินฮาเงียบรีนานยิ่งสะใจ
"โอ๋ๆๆเอาเถอะยังไงเธอก็เป็นน้องฉันเอางี้ไหมมาเป็นรองฉันก็ได้ฉันเข้าใจเพราะเธอคงชอบรองๆน้อยๆเหมือนแม่เธอ" มินฮากำหมัดแน่นพอทีเธอให้รีนานมามากพอแล้ว
"รู้ไหมถ้าฉันเลือกได้คงไม่มาเกิดเป็นน้องเธอ"
รีนานโกรธมากตั้งแต่เด็กมินฮาไม่เคยพูดแบบ นี้เลย "ฉันก็เกียจแก!แม่แกแย่งพ่อจากแม่ฉันแม่ตรอมใจตายเพราะแกสองแม่ลูกฉันเกียจพวกแก" รีนานระบายอารมณ์โกรธจนมินฮาระอา "ที่ผ่านมาฉันให้พี่ไม่พอหรอ" มินฮาถาม
รีนาน
"ไปได้ไหมล่ะไปจากชีวิตฉัน" มินฮาเสียใจยิ่งเมื่อกี้เห็นภาพนั้นเธอก็แทบจะตายเพราะถูกกรีดหัวใจอยู่แล้วเมื่อรีนานขอแบบนี้เธอก็พร้อมจะให้
"ถ้ามันชดเชยได้นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ"
มินฺฮาวิ่งออกมาจากโรงเรียนขึ้นรถโดยสารไป
พิซซ่าที่หลับในรถตื่นมาเห็นพอดี
"จะรีบไปไหน" พิซซ่าบ่นขณะมองรถออกไป
"บอกรักตอนหลับใช่ม๊า" พิซซ่าเดินมาแซวริวซอนจนโดนไล่เขกหัวเป็นจังหวะที่มินฮาตื่นพอดี
"มินฮา!" ริวซอนรีบเข้ามาหาเธอ
"ที่นี่ที่ไหน"
"บ้านฉันเอง" ริวซอนพยุงมินฮานั่ง
"หายโกรธแล้วหรอ"
"เห็นป่วยก็หายแล้ว" ริวซอนยิ้มอย่างอ่อนโยน
"ว่าแต่ไปทำอะไรมาถึงโดนขังเนื้อตัวเขียวช้ำไปหมด" มินฮาตอบไม่ถูก
"อ๋อเข้าไปนอนแล้วลุงภารโรงคงมาล็อคตอนหลับเลยออกไม่ได้พอถีบประตูเลยล้ม"
ถึงไม่น่าเชื่อแต่ริวซอนก็ไม่ถามต่อ
"พาฉันกลับบ้านนะ"
"ได้ไงยังไม่หายเลย"
"เดี๋ยวพี่สาวฉันเป็นห่วง" ถึงจะรู้ว่ารีนานไม่มีทางเป็นห่วงแต่เธอก็ไม่อยากรบกวนริวซอนเขาเองเมื่อมินฮาจะกลับก็คงต้องพาไปส่ง
"แน่ใจนะจะลงตรงนี้" ริวซอนจอดรถหน้าซอยตามคำขอของมินฮา
"อื้ม..ขอบใจนะ"
"อ๊ะ!นี่ยากินให้ครบตามหมอสั่งนะ"
"อื้ม..จะไม่ลืมเลย" มินฮาก้าวลงจากรถก่อนจะปีนรั้วเข้าบ้านเธอจะเคาะประตูแต่ก็รู้ดีว่าถ้า
รีนานรู้คงไม่เปิดเธอจึงมานอนที่เปลหลังบ้่าน
เช้าวันต่อมา
ทุกคนต่างมุงดูประตูที่พังยับเยินแล้วลง ความเห็นว่าขโมยมีแต่รีนานที่ยืนหมั้นไส้มินฮาที่หนีออกมาได้เธอโมโหจนชนริวซอน
"เดินไงไม่ดูคนตาไม่มีมีหรอ"
"นินเฮ! เธอใช่ไหมฉันคิดถึงเธอ"
ริวซอนกอดรีนานด้วยความดีใจเป็นจังหวะที่มินฮาเดินเข้ามาพอดีเมื่อเห็นอย่างนั้นรีนานก็เลื่อนจมูกให้ใกล้ปากริวซอนจนเหมือนว่าจูบกันมินฮาเห็นอย่างนั้นก็หันหน้าหนี รีนานยิ่งดีใจใช้มือโอบริวซอน แน่นมินฮาหันมองอีกทีให้แน่ใจ รีนานรู้ว่ามินฮาต้องไม่เชื่อจึงผลักริวซอนออก เขามองรีนานก่อนที่ รีนานจะดึงเขาไปจูบท่ามกลางคนทั้งโรงเรียนแต่คนที่โดนกรีดหัวใจมากที่สุดคงจะเป็นมินฮาเธอวิ่งหนีไปบนด่านฟ้าเมื่อริวซอนได้สติจึงผลักรีนานออก
"เธอทำอะไร" ริวซอนเสียงแข็งใส่
"ขอโทษบังเอิญฉันนึกว่านายเป็นแฟนฉัน"
รีนานพูดจบก็ตามมินฮาไปบนด่านฟ้า
ปล่อยริวซอนยืนอยู่ตรงนั้น
มินฮาช็อคจนพูดไม่ออกรีนานเดินตามมา ยิ่งสะใจ
"ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าริวซอนเจอฉันเขาจะต้องหลงรักฉันโดยที่ฉันไม่ต้องพึ่งเธอ" เมื่อเห็น
มินฮาเงียบรีนานยิ่งสะใจ
"โอ๋ๆๆเอาเถอะยังไงเธอก็เป็นน้องฉันเอางี้ไหมมาเป็นรองฉันก็ได้ฉันเข้าใจเพราะเธอคงชอบรองๆน้อยๆเหมือนแม่เธอ" มินฮากำหมัดแน่นพอทีเธอให้รีนานมามากพอแล้ว
"รู้ไหมถ้าฉันเลือกได้คงไม่มาเกิดเป็นน้องเธอ"
รีนานโกรธมากตั้งแต่เด็กมินฮาไม่เคยพูดแบบ นี้เลย "ฉันก็เกียจแก!แม่แกแย่งพ่อจากแม่ฉันแม่ตรอมใจตายเพราะแกสองแม่ลูกฉันเกียจพวกแก" รีนานระบายอารมณ์โกรธจนมินฮาระอา "ที่ผ่านมาฉันให้พี่ไม่พอหรอ" มินฮาถาม
รีนาน
"ไปได้ไหมล่ะไปจากชีวิตฉัน" มินฮาเสียใจยิ่งเมื่อกี้เห็นภาพนั้นเธอก็แทบจะตายเพราะถูกกรีดหัวใจอยู่แล้วเมื่อรีนานขอแบบนี้เธอก็พร้อมจะให้
"ถ้ามันชดเชยได้นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ"
มินฺฮาวิ่งออกมาจากโรงเรียนขึ้นรถโดยสารไป
พิซซ่าที่หลับในรถตื่นมาเห็นพอดี
"จะรีบไปไหน" พิซซ่าบ่นขณะมองรถออกไป
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ส.ค. 2557, 00:00:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ส.ค. 2557, 00:06:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 838
| << อาจอยู่ใกล้ตัว | รู้แล้วว่ารัก >> |