หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: มนต์รักแท้
"ยายคะยายเป็นอะไรมากหรือเปล่า" มินฮากับ
ริวซอนช่วยกันพยุงหญิงแก่คนนั้น
"ยายไม่...." หญิงแก่คนนั้นหยุดพูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาริวซอนกับมินฮามองหน้ากันงงๆ
"คุณหนู!...คุณหนูจริงๆด้วย" หญิงแก่กอดมินฮา
พร้อมกับร้องไห้มินฮาจึงพาไปนั่งในสวนสาธารณะยายคนนั้นสีหน้าดีขึ้นก่อนจะจับใบหน้าของริวซอนแล้วยิ้ม
"องค์รัชทายาทโตขึ้นชั่งรูปงามเหมือนบิดาจริงๆ...น่าเสียดายที่ยองเฮไม่มีโอกาสได้เห็น"
ริวซอนมองหญิงแก่คนนั้นอย่างสงสัย
"ท่านรู้จักเราท่านเป็นใคร" หญิงแก่ยิ้ม
"ก็เป็นคนที่รู้ปริศนาการตายของบิดาและมารดาองค์ชายไงละ" หญิงแก่เอื้อมมือมาจับ
มินฮาก่อนจะใช้มืออีกข้างจับริวซอน
"ข้ามีอะไรจะให้ท่านดูองค์รัชทายาท" มินฮา
พยักหน้าก่อนจะเดินออกไปพร้อมพิซซ่า
"นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้ายังติดค้างอยู่" ริวซอนนั่งสมาธิก่อนที่ภาพในอดีตจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
ภายในความมืดเมืองเวทมนต์บิดาและมารดาขององค์ชายทรงนั่งสมาธิอยู่อีกฟากก็มีเสียง
พลังงานบางอย่างก่อนที่จะกลายเป็นเงาดำยืนตรงหน้าแทริวพ่อขององค์ชาย
"เจ้าเป็นใคร!" แทริวยืนประจันหน้าเงาดำในความมืดโดยมีปาร์คซอนพระมเหสีของเขายืนข้างๆ
"หึหึหึ...ใครๆก็รู้นี่คือเดือนจันอคีตาผู้ปกครองเมืองเวทมนต์จะต้องนั่งสมาธิในวันที่พระจันทร์เต็มดวงห้ามออกนอกเขตนี่เป็นอันขาด"
"เจ้ารู้ขนาดนั้นคงเป็นคนใน" ปาร์คซอนพูด
"เก่งมากพระมเหสีคืนนี้ถ้ามีใครสามารถฆ่าพวกเจ้ารวมถึงองค์รัชทายาทได้จะได้ขึ้นครองเมืองเวทมนต์และมีพลังเหนือใครในสามโลก" เงามืดนั้นเผยตัวเขาคือแทซ๊อกพ่อของราวูพี่ชายของแทริวที่จะยึดเมืองเวทมนต์
"ข้าเสียใจด้วยนะแทซ๊อกแต่ตอนนี้อำนาจที่เจ้าไขวคว้าฟ้าได้ประทานให้องค์รัชทายาทแล้ว"
ปาร์คซอนกับแทริวเปิดคอเสื้อให้แทซ๊อกดูบัดนี้สร้อยหยกรูปดวงอาทิตย์ทั้งสองอันหายไปแล้ว
"แปลว่าสร้อยแห่งอำนาจอยู่ที่ีริวซอนลูกของเจ้าแล้ว" แทริวหยิบดาบออกมา
"อยู่ที่ใครไม่สำคัญในเมื่อเจ้าเลือกให้เป็นวันนี้เราก็คงหนีชะตาไม่พ้น" แทซ๊อกกับแทริวต่อสู้กันแต่แทริวซึ่งไม่มีสร้อยหยกแล้วเขาจึงอ่อนแอจนพลาดท่า
"5555ในที่สุดเจ้าก็พ่ายแพ้ข้า..ตั้งแต่ข้าเกิดมาเจ้าก็ชนะข้าตลอดทั้งที่เจ้าเป็นน้องแต่ท่านพ่อกับเลือกให้เจ้าเป็นผู้นำเมืองเวทมนต์เจ้าชนะข้าทุกอย่างแม้แต่ชนะใจของปาร์คซอนผู้หญิงที่ข้ารักบัดนี้เจ้าไม่มีสร้อยหยกแล้วในคืนพระจันทร์เต็มดวงเดือนจันอคีตาผู้นำที่ไม่มีสร้อยหยกจะอ่อนแอมากในเวลา1000ปีที่เดือนนี้จะมีสักครั้ง
โชคดีที่มันดันมีตอนเจ้าเป็นผู้นำ!" แทซ๊อกชักดาบจะฟันแทริวแต่ปาร์คซอนเอาตัวบังไว้
"ปาร์คซอน!แทซ๊อกเจ้าไม่มีวันได้เป็นผู้นำถ้าริวซอนใส่สร้อยนั้นเมื่อไหร่เจ้าก็หมดสิทธิ์...เขาจะเป็นคนฆ่าเจ้า" แทซ๊อกโมโหฟันดาบลงที่ตัว
แทริวจนตาย
"ราวูไปฆ่าองค์รัชทายาท" ราวูที่ยืนรอข้างนอกได้ยินก็รีบไปยังที่พักริวซอนเมื่อยองเฮได้ยินอย่างนั้นก็รีบไปทางลัดจนเจอกับมาบู
"คุณหนูดึกป่านนี้มาทำอะไร" ยองเฮเล่าทุกอย่างให้มาบูฟัง
"คุณหนูมันอัตรายนะคะ"
"ไม่มีแต่พระมเหสีเชื่อใจข้า...เจ้าเก็บสร้อยหยกไว้แล้วหนีไปให้ไกลที่สุดเมื่อองค์รัชทายาทอายุครบ18ปีจงมอบสร้อยเส้นนี้ให้เขารีบไปสิ"
มาบูรีบหนีไปส่วนยองเฮเธอเองก็รีบไปที่พักริวซอนโชคดีที่ยองเฮมาถึงก่อนเธอได้แอบเข้ามาในเขตที่พักแล้วรีบเข้าห้องริวซอนยองเฮมองหน้าริวซอนที่หลับใหลด้วยฤทธิ์ยาที่เธอกับแม่ของเขาใส่ในขนมให้เขากิน
"นี่เป็นสิ่งเดียวที่หม่อมฉันทำให้พระองค์ได้...
ไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกหม่อมฉันรักพระองค์" ยองเฮกรีดเลือดป้ายที่หน้ามือริวซอน
"ด้วยเลือดของข้าจะไม่มีใครเห็นองค์ชายจนกว่าจะเช้า" ยองเฮพยุงริวซอนเข้าใต้เตียง
แล้วเปลี่ยนใส่ชุดองค์ชาย
"ถ้าพวกเขาคิดว่าคนที่ตายคือองค์ชายพวกนั้นคงรอให้เช้าแล้วป่าวประกาศว่าองค์ชายตายไปแล้วพอถึงเวลานั้นองค์ชายปรากฏตัวโดยไม่มีสร้อยหยกพวกมันก็จะไม่กล้าฆ่าองค์ชายเพราะองค์ชายเป็นคนเดียวที่จะมีสิทธิ์ได้ครอบครองสร้อยหยก..ถึงอย่างนั้นคงหมดหน้าที่หม่อมฉันแล้ว" ยองเฮนอนลงบนที่นอนของริวซอนไม่ถึง5นาทีราวูก็ปรากฏตัวข้างหลัง
"ตายซะเถอะไอ้ริวซอน!!" ราวูแทงมีดปักตรงหัวใจของยองเฮในคราบองค์ชายน้ำตาหยดสุดท้ายของยองเฮหยดลงบนหมอนริวซอน
ริวซอนสะดุ้งเฮือกกับมาเป็นคนเดิมแต่แววตาของเขากับแดงก่ำมือที่กำหมัดแน่นราวกับบดขยี้กระดูกได้
"เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมข้าไม่รู้อะไรเลย"
หญิงแก่ซึ่งก็คือมาบูเล่าต่อ
"วันนั้นแทซ๊อกใช้อำนาจชั่วร้ายบังตาทหารจนหมดหม่อมฉันก็ถูกตามฆ่าแล้วก็มีพลังวิเศษพา
หม่อมฉันย้อนเวลามาเพื่อรอบอกความจริงให้องค์รัชทายาทรู้" หญิงแก่บอกพร้อมส่งสร้อยหยกให้ริวซอน
"มันรอองค์ชายมานานแล้ว"
"พ่อกับแม่และยองเฮจะไม่ตายเปล่าข้าจะเป็นคนตัดหัวพวกมันเอง" ริวซอนพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นหญิงแก่ภูมิใจที่องค์ชายแข็งแกร่งได้
"อีกอย่างผู้หญิงที่สมคบคิดกับราวูก็คือนินเฮซึ่งเป็นพี่สาวยองเฮคู่....."
"อย่าเอ่ยชื่อนางอีก!!!ผู้หญิงอย่างนั้นไม่สมควรให้ข้ารักเลยแม้แต่น้อยเสียแรงจริงๆ" ริวซอนพูดพร้อมมองไปทางมินฮา
"ผู้หญิงคนนั้นตั้งหากที่รักข้าจริง"
ริวซอนช่วยกันพยุงหญิงแก่คนนั้น
"ยายไม่...." หญิงแก่คนนั้นหยุดพูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาริวซอนกับมินฮามองหน้ากันงงๆ
"คุณหนู!...คุณหนูจริงๆด้วย" หญิงแก่กอดมินฮา
พร้อมกับร้องไห้มินฮาจึงพาไปนั่งในสวนสาธารณะยายคนนั้นสีหน้าดีขึ้นก่อนจะจับใบหน้าของริวซอนแล้วยิ้ม
"องค์รัชทายาทโตขึ้นชั่งรูปงามเหมือนบิดาจริงๆ...น่าเสียดายที่ยองเฮไม่มีโอกาสได้เห็น"
ริวซอนมองหญิงแก่คนนั้นอย่างสงสัย
"ท่านรู้จักเราท่านเป็นใคร" หญิงแก่ยิ้ม
"ก็เป็นคนที่รู้ปริศนาการตายของบิดาและมารดาองค์ชายไงละ" หญิงแก่เอื้อมมือมาจับ
มินฮาก่อนจะใช้มืออีกข้างจับริวซอน
"ข้ามีอะไรจะให้ท่านดูองค์รัชทายาท" มินฮา
พยักหน้าก่อนจะเดินออกไปพร้อมพิซซ่า
"นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้ายังติดค้างอยู่" ริวซอนนั่งสมาธิก่อนที่ภาพในอดีตจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
ภายในความมืดเมืองเวทมนต์บิดาและมารดาขององค์ชายทรงนั่งสมาธิอยู่อีกฟากก็มีเสียง
พลังงานบางอย่างก่อนที่จะกลายเป็นเงาดำยืนตรงหน้าแทริวพ่อขององค์ชาย
"เจ้าเป็นใคร!" แทริวยืนประจันหน้าเงาดำในความมืดโดยมีปาร์คซอนพระมเหสีของเขายืนข้างๆ
"หึหึหึ...ใครๆก็รู้นี่คือเดือนจันอคีตาผู้ปกครองเมืองเวทมนต์จะต้องนั่งสมาธิในวันที่พระจันทร์เต็มดวงห้ามออกนอกเขตนี่เป็นอันขาด"
"เจ้ารู้ขนาดนั้นคงเป็นคนใน" ปาร์คซอนพูด
"เก่งมากพระมเหสีคืนนี้ถ้ามีใครสามารถฆ่าพวกเจ้ารวมถึงองค์รัชทายาทได้จะได้ขึ้นครองเมืองเวทมนต์และมีพลังเหนือใครในสามโลก" เงามืดนั้นเผยตัวเขาคือแทซ๊อกพ่อของราวูพี่ชายของแทริวที่จะยึดเมืองเวทมนต์
"ข้าเสียใจด้วยนะแทซ๊อกแต่ตอนนี้อำนาจที่เจ้าไขวคว้าฟ้าได้ประทานให้องค์รัชทายาทแล้ว"
ปาร์คซอนกับแทริวเปิดคอเสื้อให้แทซ๊อกดูบัดนี้สร้อยหยกรูปดวงอาทิตย์ทั้งสองอันหายไปแล้ว
"แปลว่าสร้อยแห่งอำนาจอยู่ที่ีริวซอนลูกของเจ้าแล้ว" แทริวหยิบดาบออกมา
"อยู่ที่ใครไม่สำคัญในเมื่อเจ้าเลือกให้เป็นวันนี้เราก็คงหนีชะตาไม่พ้น" แทซ๊อกกับแทริวต่อสู้กันแต่แทริวซึ่งไม่มีสร้อยหยกแล้วเขาจึงอ่อนแอจนพลาดท่า
"5555ในที่สุดเจ้าก็พ่ายแพ้ข้า..ตั้งแต่ข้าเกิดมาเจ้าก็ชนะข้าตลอดทั้งที่เจ้าเป็นน้องแต่ท่านพ่อกับเลือกให้เจ้าเป็นผู้นำเมืองเวทมนต์เจ้าชนะข้าทุกอย่างแม้แต่ชนะใจของปาร์คซอนผู้หญิงที่ข้ารักบัดนี้เจ้าไม่มีสร้อยหยกแล้วในคืนพระจันทร์เต็มดวงเดือนจันอคีตาผู้นำที่ไม่มีสร้อยหยกจะอ่อนแอมากในเวลา1000ปีที่เดือนนี้จะมีสักครั้ง
โชคดีที่มันดันมีตอนเจ้าเป็นผู้นำ!" แทซ๊อกชักดาบจะฟันแทริวแต่ปาร์คซอนเอาตัวบังไว้
"ปาร์คซอน!แทซ๊อกเจ้าไม่มีวันได้เป็นผู้นำถ้าริวซอนใส่สร้อยนั้นเมื่อไหร่เจ้าก็หมดสิทธิ์...เขาจะเป็นคนฆ่าเจ้า" แทซ๊อกโมโหฟันดาบลงที่ตัว
แทริวจนตาย
"ราวูไปฆ่าองค์รัชทายาท" ราวูที่ยืนรอข้างนอกได้ยินก็รีบไปยังที่พักริวซอนเมื่อยองเฮได้ยินอย่างนั้นก็รีบไปทางลัดจนเจอกับมาบู
"คุณหนูดึกป่านนี้มาทำอะไร" ยองเฮเล่าทุกอย่างให้มาบูฟัง
"คุณหนูมันอัตรายนะคะ"
"ไม่มีแต่พระมเหสีเชื่อใจข้า...เจ้าเก็บสร้อยหยกไว้แล้วหนีไปให้ไกลที่สุดเมื่อองค์รัชทายาทอายุครบ18ปีจงมอบสร้อยเส้นนี้ให้เขารีบไปสิ"
มาบูรีบหนีไปส่วนยองเฮเธอเองก็รีบไปที่พักริวซอนโชคดีที่ยองเฮมาถึงก่อนเธอได้แอบเข้ามาในเขตที่พักแล้วรีบเข้าห้องริวซอนยองเฮมองหน้าริวซอนที่หลับใหลด้วยฤทธิ์ยาที่เธอกับแม่ของเขาใส่ในขนมให้เขากิน
"นี่เป็นสิ่งเดียวที่หม่อมฉันทำให้พระองค์ได้...
ไว้ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกหม่อมฉันรักพระองค์" ยองเฮกรีดเลือดป้ายที่หน้ามือริวซอน
"ด้วยเลือดของข้าจะไม่มีใครเห็นองค์ชายจนกว่าจะเช้า" ยองเฮพยุงริวซอนเข้าใต้เตียง
แล้วเปลี่ยนใส่ชุดองค์ชาย
"ถ้าพวกเขาคิดว่าคนที่ตายคือองค์ชายพวกนั้นคงรอให้เช้าแล้วป่าวประกาศว่าองค์ชายตายไปแล้วพอถึงเวลานั้นองค์ชายปรากฏตัวโดยไม่มีสร้อยหยกพวกมันก็จะไม่กล้าฆ่าองค์ชายเพราะองค์ชายเป็นคนเดียวที่จะมีสิทธิ์ได้ครอบครองสร้อยหยก..ถึงอย่างนั้นคงหมดหน้าที่หม่อมฉันแล้ว" ยองเฮนอนลงบนที่นอนของริวซอนไม่ถึง5นาทีราวูก็ปรากฏตัวข้างหลัง
"ตายซะเถอะไอ้ริวซอน!!" ราวูแทงมีดปักตรงหัวใจของยองเฮในคราบองค์ชายน้ำตาหยดสุดท้ายของยองเฮหยดลงบนหมอนริวซอน
ริวซอนสะดุ้งเฮือกกับมาเป็นคนเดิมแต่แววตาของเขากับแดงก่ำมือที่กำหมัดแน่นราวกับบดขยี้กระดูกได้
"เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมข้าไม่รู้อะไรเลย"
หญิงแก่ซึ่งก็คือมาบูเล่าต่อ
"วันนั้นแทซ๊อกใช้อำนาจชั่วร้ายบังตาทหารจนหมดหม่อมฉันก็ถูกตามฆ่าแล้วก็มีพลังวิเศษพา
หม่อมฉันย้อนเวลามาเพื่อรอบอกความจริงให้องค์รัชทายาทรู้" หญิงแก่บอกพร้อมส่งสร้อยหยกให้ริวซอน
"มันรอองค์ชายมานานแล้ว"
"พ่อกับแม่และยองเฮจะไม่ตายเปล่าข้าจะเป็นคนตัดหัวพวกมันเอง" ริวซอนพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นหญิงแก่ภูมิใจที่องค์ชายแข็งแกร่งได้
"อีกอย่างผู้หญิงที่สมคบคิดกับราวูก็คือนินเฮซึ่งเป็นพี่สาวยองเฮคู่....."
"อย่าเอ่ยชื่อนางอีก!!!ผู้หญิงอย่างนั้นไม่สมควรให้ข้ารักเลยแม้แต่น้อยเสียแรงจริงๆ" ริวซอนพูดพร้อมมองไปทางมินฮา
"ผู้หญิงคนนั้นตั้งหากที่รักข้าจริง"
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ส.ค. 2557, 17:20:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ส.ค. 2557, 17:28:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 942
| << รู้แล้วว่ารัก | จิตอธิษฐาน >> |