วังวนวารี [---ชุด ๕ ปรารถนา---]
คนหนึ่งอบอุ่นอ่อนโยน คนหนึ่งห่ามห้าว ใจร้อน แตกต่างกันราวกับน้ำพุร้อนเดือดพล่านและสายฝนฉ่ำเย็น หากสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองเหมือนกัน คือเขาต่างมีใจให้เธอ แล้วเธอล่ะ จะมอบใจรักเพื่อใคร
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
บทนำ
เสียงสายฝนสาดซ่าผสานเสียงฟ้าคำรามครืนครั่นบาดหูมิได้ทำให้หญิงสาวที่นั่งจมอยู่บนโซฟานุ่มมุมห้องสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด แสงฟ้าแลบแปลบปลาบทาบทับบนท้องฟ้าสีเทาทึมตรงนั้นทีตรงนี้ที ดูไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงง่ายๆ แผ่นฟ้าครึ้มยังมีแสงสว่างพาดผ่าน ทว่าใจอันหม่นซึมของเธอกลับไร้แสงสีแห่งหวังใดๆ มันสูญสลายไปพร้อมกับคำพูดประโยคนั้น
‘หมอจะพยายามเต็มที่ แต่ก็อาจยื้อได้แค่ลมหายใจ เขาคงกลายเป็นเจ้าชายนิทรา’
สายฝนแห่งความทุกข์เทกระหน่ำในใจไม่ต่างจากพายุเบื้องนอก หยดน้ำหยาดไหลจากดวงตากลมโตที่ทอดมองไปยังเตียงผู้ป่วย และคงเป็นหัวใจที่สั่งให้เธอลุกขึ้นช้าๆและเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง สายตาจับนิ่งยังใบหน้าอันเคยคมคายชวนมอง ทว่ายามนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยฟกช้ำจากการกระแทกรุนแรงและแผลเปิดเพราะถูกของมีคมบาดจนดูยับเยินจำเค้าเดิมแทบไม่ได้ ผ้ากอซสีขาวผืนกว้างโพกพันรอบศีรษะซึ่งถูกโกนจนเกลี้ยง
นิ่งอยู่นานราวกับหุ่นปั้น กว่าจะตัดสินใจกระทำในสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในความนึกคิดแม้สักเพียงน้อย
ใบหน้าเศร้าประดับด้วยดวงตาสีน้ำตาลเข้มหม่นหมองค่อยๆก้มลงไปหาคนบนเตียง แนบเรียวปากอิ่มเย็นชืดลงบนริมฝีปากบวมเจ่อม่วงคล้ำที่คาบท่อช่วยหายใจนั้นไว้โดยไร้ความรังเกียจ
พลันนั้นเอง แสงฟ้าหงิกงอแตกแขนงราวกับรากไม้เป็นสายยาวชำแรกผ่านกลุ่มเมฆมืดทะมึน ตามติดด้วยเสียงสนั่นกึกก้องจนเพดานห้องสั่นสะเทือน แก้วหูลั่นเปรี๊ยะ
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเหยียดกายขึ้นตรงในบัดดล แต่หาใช่เพราะเสียงฟ้าคำรนเบื้องนอกไม่ ทว่าเป็นเพราะคนที่เธอเพิ่งมอบ ‘รอยจุมพิต’ ให้หมาดๆเกิดผวาเฮือกลืมตาโพลงขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงฟ้าผ่านั่น
คนที่แพทย์ลงความเห็นว่าคงจะเป็นเจ้าชายนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาหลังได้รับการจุมพิต!
ขณะเธอตะลึงมอง สายตาคนเจ็บยังคงจับนิ่งอยู่บนเพดานสีขาว แววตาอันควรอิดโรยมึนงงหรือเลื่อนลอยกลับดุดันแข็งกร้าวผิดกว่าเคย แถมริมฝีปากหยักลึกซึ่งบัดนี้บวมเจ่อ ยังแสยะยิ้มสมใจราวกับไม่ใช่คนบาดเจ็บที่เพิ่งได้สติ
หลังจากทีมแพทย์และพยาบาลเข้ามาตรวจอาการและลงความเห็นว่าคนเจ็บ ‘พ้นขีดอันตราย’ แล้ว เครื่องช่วยพยุงชีวิตต่างๆก็ถูกถอดออกจนเหลือเพียงสายน้ำเกลือ แต่ยังคงให้พักดูอาการที่ห้องไอซียูก่อนจนกว่าจะมั่นใจว่าไม่มีอาการแทรกซ้อนจึงจะย้ายไปอยู่ห้องพักพิเศษ
หญิงสาวเห็นว่ายังไม่หมดเวลาเยี่ยม จึงยังคงปักหลักอยู่ในห้องนั้นไม่ไปไหน
“ว่าน” ความเงียบถูกทำลายด้วยเสียงเรียกขานเจือกระแสดีอกดีใจ มือบอบบางเกาะขอบเตียงเกร็งแน่นด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปทั่วใบหน้าของคนบนเตียงที่หลับไปนานนับจากอุบัติเหตุเมื่อห้าวันก่อน...
ชายหนุ่มขมวดคิ้วขณะจ้องมองเธอ แววตาดุดันไม่ปกปิดความงุนงงสงสัยไว้เลยสักนิด
“เธอเป็นใคร”
คำถามแรกที่หลุดจากปากคนเจ็บ ทำให้หัวใจอันพองโตเมื่อครู่แฟบฟุบลงทันควัน อย่าบอกนะว่าเขาความจำเสื่อมนั่นมันฉากโหลๆในนิยายน้ำเน่าชัดๆ
“น้ำหนึ่งไง เธอจำไม่ได้เหรอ”
“ฉันถามว่าเป็นใคร ไม่ได้ถามว่าชื่ออะไร” แม้เสียงจะแผ่วโหยเนื่องจากเพิ่งฟื้นคืนสติ ทว่าฟังดูคาดคั้นเอาเรื่องทีเดียว หนวดเคราเขียวครึ้มส่งผลให้ใบหน้าซึ่งเคยอ่อนโยนชวนมองดูเข้มขรึมดุดันแปลกตาไม่น้อย
“เพื่อนไง เราเป็นเพื่อนกัน”
“นึกว่าเมีย” ท่าทางเขาโล่งใจทีเดียว
น้ำหนึ่งกัดริมฝีปาก นอกจากจะจำเธอไม่ได้แล้ว เขายังดูแปลกเปลี่ยนไปราวกับคนละคนกับที่เธอเคยรู้จัก อีกทั้งคำพูดเราะร้ายนั่นก็น่าตอกกลับแรงๆ...แต่...เขาเป็นคนเจ็บนะ สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง อาจทำให้ความทรงจำเสื่อมถอย นั่นทำให้น้ำหนึ่งบังคับเสียงให้ฟังดูนุ่มนวล ไม่ห้วนห้าวอย่างที่ติดเป็นนิสัย
“ยัง เธอยังไม่มีเมียหรอกว่าน แต่กลับออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ก็ไม่แน่”
“หมายความว่ายังไง”
“เธอกำลังจะแต่งงาน แต่เราไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง จู่ๆถึงไปกินเหล้าจนเมาแล้วเกิดอุบัติเหตุอย่างนี้ เธอขับรถชนอุโมงค์ บาดเจ็บสาหัส” น้ำหนึ่งทนเล่าอย่างใจเย็น
“อ่อนจริงๆ” คนฟังเบะปาก ปรามาสราวกับไม่ได้กล่าวถึงตนเอง ดวงตาที่จับจ้องหญิงสาวเขม็งฉายแววรู้ทัน ก่อนโพล่งถาม “เธอแอบรักผู้ชายคนนี้ใช่ไหม” มือที่มีสายน้ำเกลือชี้เข้าหาตัวเอง
คำถามตรงไปตรงมาพุ่งเข้ากระแทกใจให้เจ็บแปลบจนไม่ทันสังเกตความผิดปกติในประโยคนั้น คำว่า ‘ผู้ชายคนนี้’ ฟังดูห่างเหิน เหมือนพูดถึงคนที่ไม่เคยรู้จักกันมากกว่าจะเอ่ยถึงตนเอง
น้ำหนึ่งไม่ตอบคำถาม ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องตอบ
“เธอจำเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวเองได้บ้าง” หญิงสาวตะล่อมถามอย่างใจเย็น ทั้งที่เกลียดกิริยาอาการที่เขาแสดงออกเหลือเกิน
“ไม่รู้” เขาเว้นไปนิดก่อนจะสั่งแกมขอร้อง “เล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“เธอชื่อวาริ สหทรัพย์”
ก่อนหญิงสาวจะเปิดปากเล่าอะไรต่อไป ประตูห้องก็ถูกเคาะเบาๆ พยาบาลสาวเดินยิ้มเข้ามา
“ได้เวลาเช็ดตัวคนไข้แล้วค่ะ”
น้ำหนึ่งถอยห่างไปนั่งบนโซฟาตัวเดิม ม่านสีครีมถูกเลื่อนล้อมรอบเตียงมิดชิด คิ้วเข้มคมของคนบนโซฟาขมวดเข้าหากันด้วยความกังวลห่วงใย...ถ้าเขาความจำเสื่อม จะเป็นแค่ชั่วคราวหรือว่าตลอดไป
เธอมัวหมกมุ่นห่วงใยในอาการทางสมองของเขาจนลืมคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ เขาไม่ได้ตอบว่าจำได้หรือไม่ได้ แต่ตอบว่า ‘ไม่รู้’
ใช่...ไม่รู้ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวาริ สหทรัพย์ เลยแม้แต่น้อย
ที่ไม่รู้ เพราะเขาไม่ใช่วาริ สหทรัพย์!
****************************************************
สวัสดีค่ะ
หายไปหนึ่งปีเต็มๆ คราวนี้กลับมาพร้อมนิยายเรื่องใหม่ วังวนวารี หนึ่งในซีรี่ส์ชุด ๕ ปรารถนา ซึ่งเขียนร่วมกับนักเขียนอื่นๆอีกสี่ท่าน (ริญจน์ธร อสิตา ติญญา ช้องมาศ)
อ่านแล้วชอบใจอย่าลืมจิ้มให้กำลังใจกันนะคะ
คอมเม้นท์ติชมได้ตามอัธยาศัยค่ะ
นิยายเรื่องนี้ลงไม่จบนะคะ ลงแค่ครึ่งเรื่อง ติดตามในรูปเล่มได้ในเดือนตุลาคมนี้ค่ะ
ตอนนี้มีเล่นเกมแจกนิยายเรื่องนี้ที่เพจ ภาวิน https://www.facebook.com/fasai.phawin
เข้าไปติดตามร่วมเล่นร่วมลุ้นกันได้เลยค่ะ
และเข้าไปติดตามความเคลื่อนไหวของซีรี่ส์ ๕ ปรารถนาได้ที่ https://www.facebook.com/5desires
เสียงสายฝนสาดซ่าผสานเสียงฟ้าคำรามครืนครั่นบาดหูมิได้ทำให้หญิงสาวที่นั่งจมอยู่บนโซฟานุ่มมุมห้องสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด แสงฟ้าแลบแปลบปลาบทาบทับบนท้องฟ้าสีเทาทึมตรงนั้นทีตรงนี้ที ดูไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงง่ายๆ แผ่นฟ้าครึ้มยังมีแสงสว่างพาดผ่าน ทว่าใจอันหม่นซึมของเธอกลับไร้แสงสีแห่งหวังใดๆ มันสูญสลายไปพร้อมกับคำพูดประโยคนั้น
‘หมอจะพยายามเต็มที่ แต่ก็อาจยื้อได้แค่ลมหายใจ เขาคงกลายเป็นเจ้าชายนิทรา’
สายฝนแห่งความทุกข์เทกระหน่ำในใจไม่ต่างจากพายุเบื้องนอก หยดน้ำหยาดไหลจากดวงตากลมโตที่ทอดมองไปยังเตียงผู้ป่วย และคงเป็นหัวใจที่สั่งให้เธอลุกขึ้นช้าๆและเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง สายตาจับนิ่งยังใบหน้าอันเคยคมคายชวนมอง ทว่ายามนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยฟกช้ำจากการกระแทกรุนแรงและแผลเปิดเพราะถูกของมีคมบาดจนดูยับเยินจำเค้าเดิมแทบไม่ได้ ผ้ากอซสีขาวผืนกว้างโพกพันรอบศีรษะซึ่งถูกโกนจนเกลี้ยง
นิ่งอยู่นานราวกับหุ่นปั้น กว่าจะตัดสินใจกระทำในสิ่งที่ไม่เคยอยู่ในความนึกคิดแม้สักเพียงน้อย
ใบหน้าเศร้าประดับด้วยดวงตาสีน้ำตาลเข้มหม่นหมองค่อยๆก้มลงไปหาคนบนเตียง แนบเรียวปากอิ่มเย็นชืดลงบนริมฝีปากบวมเจ่อม่วงคล้ำที่คาบท่อช่วยหายใจนั้นไว้โดยไร้ความรังเกียจ
พลันนั้นเอง แสงฟ้าหงิกงอแตกแขนงราวกับรากไม้เป็นสายยาวชำแรกผ่านกลุ่มเมฆมืดทะมึน ตามติดด้วยเสียงสนั่นกึกก้องจนเพดานห้องสั่นสะเทือน แก้วหูลั่นเปรี๊ยะ
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเหยียดกายขึ้นตรงในบัดดล แต่หาใช่เพราะเสียงฟ้าคำรนเบื้องนอกไม่ ทว่าเป็นเพราะคนที่เธอเพิ่งมอบ ‘รอยจุมพิต’ ให้หมาดๆเกิดผวาเฮือกลืมตาโพลงขึ้นมาพร้อมๆกับเสียงฟ้าผ่านั่น
คนที่แพทย์ลงความเห็นว่าคงจะเป็นเจ้าชายนิทราลืมตาตื่นขึ้นมาหลังได้รับการจุมพิต!
ขณะเธอตะลึงมอง สายตาคนเจ็บยังคงจับนิ่งอยู่บนเพดานสีขาว แววตาอันควรอิดโรยมึนงงหรือเลื่อนลอยกลับดุดันแข็งกร้าวผิดกว่าเคย แถมริมฝีปากหยักลึกซึ่งบัดนี้บวมเจ่อ ยังแสยะยิ้มสมใจราวกับไม่ใช่คนบาดเจ็บที่เพิ่งได้สติ
หลังจากทีมแพทย์และพยาบาลเข้ามาตรวจอาการและลงความเห็นว่าคนเจ็บ ‘พ้นขีดอันตราย’ แล้ว เครื่องช่วยพยุงชีวิตต่างๆก็ถูกถอดออกจนเหลือเพียงสายน้ำเกลือ แต่ยังคงให้พักดูอาการที่ห้องไอซียูก่อนจนกว่าจะมั่นใจว่าไม่มีอาการแทรกซ้อนจึงจะย้ายไปอยู่ห้องพักพิเศษ
หญิงสาวเห็นว่ายังไม่หมดเวลาเยี่ยม จึงยังคงปักหลักอยู่ในห้องนั้นไม่ไปไหน
“ว่าน” ความเงียบถูกทำลายด้วยเสียงเรียกขานเจือกระแสดีอกดีใจ มือบอบบางเกาะขอบเตียงเกร็งแน่นด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปทั่วใบหน้าของคนบนเตียงที่หลับไปนานนับจากอุบัติเหตุเมื่อห้าวันก่อน...
ชายหนุ่มขมวดคิ้วขณะจ้องมองเธอ แววตาดุดันไม่ปกปิดความงุนงงสงสัยไว้เลยสักนิด
“เธอเป็นใคร”
คำถามแรกที่หลุดจากปากคนเจ็บ ทำให้หัวใจอันพองโตเมื่อครู่แฟบฟุบลงทันควัน อย่าบอกนะว่าเขาความจำเสื่อมนั่นมันฉากโหลๆในนิยายน้ำเน่าชัดๆ
“น้ำหนึ่งไง เธอจำไม่ได้เหรอ”
“ฉันถามว่าเป็นใคร ไม่ได้ถามว่าชื่ออะไร” แม้เสียงจะแผ่วโหยเนื่องจากเพิ่งฟื้นคืนสติ ทว่าฟังดูคาดคั้นเอาเรื่องทีเดียว หนวดเคราเขียวครึ้มส่งผลให้ใบหน้าซึ่งเคยอ่อนโยนชวนมองดูเข้มขรึมดุดันแปลกตาไม่น้อย
“เพื่อนไง เราเป็นเพื่อนกัน”
“นึกว่าเมีย” ท่าทางเขาโล่งใจทีเดียว
น้ำหนึ่งกัดริมฝีปาก นอกจากจะจำเธอไม่ได้แล้ว เขายังดูแปลกเปลี่ยนไปราวกับคนละคนกับที่เธอเคยรู้จัก อีกทั้งคำพูดเราะร้ายนั่นก็น่าตอกกลับแรงๆ...แต่...เขาเป็นคนเจ็บนะ สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง อาจทำให้ความทรงจำเสื่อมถอย นั่นทำให้น้ำหนึ่งบังคับเสียงให้ฟังดูนุ่มนวล ไม่ห้วนห้าวอย่างที่ติดเป็นนิสัย
“ยัง เธอยังไม่มีเมียหรอกว่าน แต่กลับออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ก็ไม่แน่”
“หมายความว่ายังไง”
“เธอกำลังจะแต่งงาน แต่เราไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง จู่ๆถึงไปกินเหล้าจนเมาแล้วเกิดอุบัติเหตุอย่างนี้ เธอขับรถชนอุโมงค์ บาดเจ็บสาหัส” น้ำหนึ่งทนเล่าอย่างใจเย็น
“อ่อนจริงๆ” คนฟังเบะปาก ปรามาสราวกับไม่ได้กล่าวถึงตนเอง ดวงตาที่จับจ้องหญิงสาวเขม็งฉายแววรู้ทัน ก่อนโพล่งถาม “เธอแอบรักผู้ชายคนนี้ใช่ไหม” มือที่มีสายน้ำเกลือชี้เข้าหาตัวเอง
คำถามตรงไปตรงมาพุ่งเข้ากระแทกใจให้เจ็บแปลบจนไม่ทันสังเกตความผิดปกติในประโยคนั้น คำว่า ‘ผู้ชายคนนี้’ ฟังดูห่างเหิน เหมือนพูดถึงคนที่ไม่เคยรู้จักกันมากกว่าจะเอ่ยถึงตนเอง
น้ำหนึ่งไม่ตอบคำถาม ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องตอบ
“เธอจำเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวเองได้บ้าง” หญิงสาวตะล่อมถามอย่างใจเย็น ทั้งที่เกลียดกิริยาอาการที่เขาแสดงออกเหลือเกิน
“ไม่รู้” เขาเว้นไปนิดก่อนจะสั่งแกมขอร้อง “เล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“เธอชื่อวาริ สหทรัพย์”
ก่อนหญิงสาวจะเปิดปากเล่าอะไรต่อไป ประตูห้องก็ถูกเคาะเบาๆ พยาบาลสาวเดินยิ้มเข้ามา
“ได้เวลาเช็ดตัวคนไข้แล้วค่ะ”
น้ำหนึ่งถอยห่างไปนั่งบนโซฟาตัวเดิม ม่านสีครีมถูกเลื่อนล้อมรอบเตียงมิดชิด คิ้วเข้มคมของคนบนโซฟาขมวดเข้าหากันด้วยความกังวลห่วงใย...ถ้าเขาความจำเสื่อม จะเป็นแค่ชั่วคราวหรือว่าตลอดไป
เธอมัวหมกมุ่นห่วงใยในอาการทางสมองของเขาจนลืมคิดถึงคำพูดเมื่อครู่ เขาไม่ได้ตอบว่าจำได้หรือไม่ได้ แต่ตอบว่า ‘ไม่รู้’
ใช่...ไม่รู้ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวาริ สหทรัพย์ เลยแม้แต่น้อย
ที่ไม่รู้ เพราะเขาไม่ใช่วาริ สหทรัพย์!
****************************************************
สวัสดีค่ะ
หายไปหนึ่งปีเต็มๆ คราวนี้กลับมาพร้อมนิยายเรื่องใหม่ วังวนวารี หนึ่งในซีรี่ส์ชุด ๕ ปรารถนา ซึ่งเขียนร่วมกับนักเขียนอื่นๆอีกสี่ท่าน (ริญจน์ธร อสิตา ติญญา ช้องมาศ)
อ่านแล้วชอบใจอย่าลืมจิ้มให้กำลังใจกันนะคะ
คอมเม้นท์ติชมได้ตามอัธยาศัยค่ะ
นิยายเรื่องนี้ลงไม่จบนะคะ ลงแค่ครึ่งเรื่อง ติดตามในรูปเล่มได้ในเดือนตุลาคมนี้ค่ะ
ตอนนี้มีเล่นเกมแจกนิยายเรื่องนี้ที่เพจ ภาวิน https://www.facebook.com/fasai.phawin
เข้าไปติดตามร่วมเล่นร่วมลุ้นกันได้เลยค่ะ
และเข้าไปติดตามความเคลื่อนไหวของซีรี่ส์ ๕ ปรารถนาได้ที่ https://www.facebook.com/5desires
ภาวิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ย. 2557, 23:42:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ย. 2557, 23:42:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 1801
| บทที่ ๑ (ครึ่งแรก) >> |
บุลินทร 6 ก.ย. 2557, 01:04:54 น.
รออ่านเป็นเล่มรวดเดียวววว
รออ่านเป็นเล่มรวดเดียวววว
พันธุ์แตงกวา 6 ก.ย. 2557, 01:42:04 น.
แค่บทนำก็น่าติดตามแล้ว ท่าทางจะสนุกน่าดู ^^
แค่บทนำก็น่าติดตามแล้ว ท่าทางจะสนุกน่าดู ^^
yimyum 6 ก.ย. 2557, 08:59:09 น.
เสียเงินแน่ค่ะคราวนี้ --
เสียเงินแน่ค่ะคราวนี้ --
ดังปัณณ์ 6 ก.ย. 2557, 16:52:41 น.
แบดบอยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เชียร์คนที่ไม่ใช่วาริ แต่แหม นางเอกจิโดนกระทำทารุณทางจิตใจมั้ยเนี่ย ปู้จ้ายคนนี้ปากเฉียจิงเบย >.<
แบดบอยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เชียร์คนที่ไม่ใช่วาริ แต่แหม นางเอกจิโดนกระทำทารุณทางจิตใจมั้ยเนี่ย ปู้จ้ายคนนี้ปากเฉียจิงเบย >.<
มีค่าควรสอย 
Barby 16 ก.ย. 2557, 12:31:19 น.
มาติดตามอ่านแล้วนะคะ
มาติดตามอ่านแล้วนะคะ