หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: ร่ายมนต์ผ่านสายลม
"พักเที่ยงจ้า" เสียงอาจาร์ยบอกนักเรียนทุกคน
"หิวหรือยัง!" ริวซอนหันมาถามมินฮา
"ยัง!นายไปกินเถอะ" มินฮายิ้มก่อนลุกเดินออกจากห้องอย่างยิ้มแย้ม
"แปลกแฮะ!" ริวซอนสงสัยจึงแอบตามไปดูเห็นมินฮาแวะร้านค้าซื้อขนมกับน้ำเยอะแยะก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนแล้วนั่งรถเมล์ริวซอนก็แอบตามขึ้นมาแบบเงียบๆพอถึงมินฮาก็เดินเข้าซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งริวซอนเป็นห่วงจึงตามมาด้วยเดินมาสักพักก็มีบ้านไม้หลังหนึ่งมินฮาเดินหยุดอยู่ตรงนั้นจนมีเด็ก10กว่าคนวิ่งออกมา
"พี่มินฮามาแล้ว!!" เด็กพากันกอดมินฮา
"พี่มีขนมมาฝากด้วยนะตามมาเร็ว!" มินฮาเดินนำมาที่โต๊ะไม้ก่อนจะแจกขนมเด็กๆ
"ยัยบ๋องเอ๋ย!" ริวซอนยิ้มมองดูมินฮาที่กำลังแจกขนมอย่างมีความสุข
"พี่ต้องไปเรียนแล้วนะ!ไว้พี่จะมาใหม่" มินฮาบอกเด็กๆ
"พี่ต้องมาอีกนะคะ..สัญญา" เด็กชายคนนึงพูด
"สัญญา!" มินฮาเกี่ยวก้อยเด็กๆก่อนจะนั่งรถกลับมาเรียน
"เป็นอะไรหน้าบูดเชียว!" มินฮาพูดพร้อมนั่งข้างๆริวซอน
"เธอไปไหนมา" ริวซอนแกล้งทำเสียงแข็ง
"ไม่เห็นต้องดุเลย!" มินฮาหน้าจ๋อยริวซอนแกล้งหันหน้าไปทางอื่นมินฮาลุกขึ้นก่อนจะบีบจมูกริวซอน
"โอ๊ย!เจ็บนะ" ริวซอนเอามือจับจมูก
"ก็อยากมีอะไรไม่พูดทำไมละ!คุณพ่อมดเป็นอะไร" ริวซอนลูบจมูกก่อนจะเชิดหน้า
"มินฮาทำไมมีอะไรไม่บอกกันตรงๆ" มินฮาคิดก่อนจะถึงบางอ้อ
"นี่!นายแอบตามไปหรอ" ริวซอนยิ้ม
"ป่าว!ก็แค่เดินเล่น" มินฮายิ้มก่อนจะพูด
"ก็เด็กพวกนั้นเป็นเด็กกำพร้านานๆฉันไปทีก็มีขนมไปฝากพวกเขาดีนะที่ชาวบ้านแถวนั้นใจดีเลยให้ที่นอนเด็กพวกนั้นพวกเขาขาดพ่อแม่ฉันสงสารเลยคอยซื้อขนมไปให้" มินฮาเล่า
"อืม!แต่เธอก็ผิดที่ไปโดยไม่ชวนฉันเพราะงั้นเย็นนี้ต้องไปกินข้าวกับฉัน" ริวซอนสั่ง
"ค่ะเจ้านาย!" มินฮายิ้ม
เย็นนี้มินฮาแต่งตัวสวยรอริวซอนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"ขอโทษนะที่มาสาย" ริวซอนนั่งข้างๆมินฮา
"งั้นกินละนะ!" ริวซอนจะตักแต่มินฮารั้งมือไว้
"ใครเขากินตะกละอย่างนั้นเล่ามันต้องซึมซับรสชาติแบบนี้คนทำก็เสียใจแย่สิ" มินฮาค่อยๆหันสเต๊กเข้าปาก
"กินช้าๆก็อร่อยนะ"มินฮาหันมองริวซอนเขาทำหน้าตกใจ
"จริงหรอ!โหมันขนาดนั้นเลยหรอ"
"อื้ม!ก็ใช่นะสิ" มินพูดพร้อมพยักหน้างงๆ
"ที่รักเค้านี่เก่งสุดยอดเลยอะวิธีกินล้ำเลิศ"
ริวซอนพูดจนคนในร้านมองมา
"มันไม่ขนาดนั้นหรอกน่า!" ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะเดินออกมานอกร้านริวซอนแยกไปซื้อน้ำเพื่อจะไปเที่ยวงานที่จัดอยู่ระแวกใกล้เคียงพอกลับมาก็เห็นมินฮานั่งอยู่บนโขดหินใกล้บึงน้ำเขาถือสายไหมมาหาเธอ
"อ๊ะ!เห็นพวกผู้หญิงเขาซื้อหลายคนเลยลองเอามา" มินฮารับก่อนจะจับริวซอนนั่งตรงข้าม
"รู้ไหมสายไหมกินยังไงถึงจะอร่อย" ริวซอนส่ายหน้า
"ก็กินพร้อมกันไงนายกินฝั่งนู่นนะ"
"อื้ม!" มินฮาเริ่มนับทั้งสองกินพร้อมกันพอลมพัดมาสายไหมก็ละลายติดปากทั้งคนพวกเขาหัวเราะทันใดนั้นไฟเย็นขนาดใหญ่ก็จุดขึ้น
"โห!มนุษย์ทำได้ขนาดนี้เลยหรอ" ริวซอนอึ้ง
"มากกว่านี้ก็มี" มินฮายิ้ม
"นั้นสินะ!บางคนทำให้พ่อมดรักได้เลย" มินฮาตีแขนเขาก่อนจะนั่งมองท้องฟ้าที่สว่างด้วยแสงจากไฟเย็นพอเริ่มดึกทั้งสองก็เริ่มกลับมินฮาหยุดตรงถนนที่มีรถแล่นผ่านเยอะ
"นายรู้ไหมริวซอนว่าทุกครั้งที่ฉันข้ามถนนฉันกลัวมากแต่ก็ต้องตัดใจข้ามไปให้ได้" ริวซอนเอื้อมมือมาจับมือมินฮา
"ไม่ต้องกลัวหรอกฉันจะเป็นคนพาเธอข้ามเอง"
ริวซอนยิ้มก่อนจะจับมือมินฮาวิ่งข้ามถนนมาที่จอดรถพอกลับถึงบ้านริวซอนก็ลงมาส่งมินฮา
"ฝันดีนะ!" ริวซอนบอก
"อื้ม!" ริวซอนรถสตาร์ตรถออกไปมินฮากำลังจะเข้าบ้านแต่กุญแจดันตกเธอหันมองกระจกตรงคนขับก็เห็นร่างกายริวซอนเริ่มจางเธอตกใจวิ่งตามรถจนหกล้มแต่ก็พยุงขาขึ้นมา
"ริวซอนหยุดก่อน!!ขอร้อง" เธอวิ่งตามรถมาริวซอนหันกลับไปดูจะเหยียบเบรคแต่ร่างเขาจางจนจะหายพวงมาลัยรถบิดเลี้ยวชนต้นไม้ข้างทาง
"ริวซอน!!!!" มินฮาตะโกนพร้อมกระเพกขาวิ่งมาริวซอนเปิดประตูรถออกมาคราวนี้ร่างเขาชัดขึ้นเหมือนเดิมแล้ว
"มินฮา!" มินฮากอดริวซอนร้องไห้ตามเนื้อตัวเธอเองถลอกไปหมด
"อย่าไปนะอย่าเพิ่งไปขอร้อง!" เธอร้องไห้
กอดริวซอน
"ฉันอยู่นี่!" ริวซอนบอกมินฮาเธอร้องไห้จนสลบไปที่โรงพยาบาลริวซอนนั่งข้างเตียงมินฮาโดยมีพิซซ่าอยู่ด้วยริวซอนจึงเล่าให้พิซซ่าฟัง
"แปลว่าเราใกล้จะกลับเมืองเวทมนต์แล้ว!"
ริวซอนก้มหน้า
"เจ้าน่าจะได้เห็นตอนมินฮาวิ่งตามรถเธอร้องไห้เพราะฉัน" ริวซอนนิ่งคิด
"องค์ชายคิดอะไร" พิซซ่าพูดอย่างรู้ใจ
"บางทีถ้าฉันไปตั้งแต่วันนี้มินฮาอาจได้ทำใจจะได้ไม่ถลำใจมากไปกว่านี้" ริวซอนนึกถึงผู้ชายที่ชื่อลีมิน
"ฉันจะทำให้มินฮาตัดใจ" ริวซอนพูด
"องค์ชายแน่ใจหรอ" พิซซ่าพูด
"มันเป็นทางเดียวที่มินฮาจะตัดใจได้" ริวซอนพูดก่อนจะเอนตัวลงนอนที่โซฟา
"หิวหรือยัง!" ริวซอนหันมาถามมินฮา
"ยัง!นายไปกินเถอะ" มินฮายิ้มก่อนลุกเดินออกจากห้องอย่างยิ้มแย้ม
"แปลกแฮะ!" ริวซอนสงสัยจึงแอบตามไปดูเห็นมินฮาแวะร้านค้าซื้อขนมกับน้ำเยอะแยะก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนแล้วนั่งรถเมล์ริวซอนก็แอบตามขึ้นมาแบบเงียบๆพอถึงมินฮาก็เดินเข้าซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่งริวซอนเป็นห่วงจึงตามมาด้วยเดินมาสักพักก็มีบ้านไม้หลังหนึ่งมินฮาเดินหยุดอยู่ตรงนั้นจนมีเด็ก10กว่าคนวิ่งออกมา
"พี่มินฮามาแล้ว!!" เด็กพากันกอดมินฮา
"พี่มีขนมมาฝากด้วยนะตามมาเร็ว!" มินฮาเดินนำมาที่โต๊ะไม้ก่อนจะแจกขนมเด็กๆ
"ยัยบ๋องเอ๋ย!" ริวซอนยิ้มมองดูมินฮาที่กำลังแจกขนมอย่างมีความสุข
"พี่ต้องไปเรียนแล้วนะ!ไว้พี่จะมาใหม่" มินฮาบอกเด็กๆ
"พี่ต้องมาอีกนะคะ..สัญญา" เด็กชายคนนึงพูด
"สัญญา!" มินฮาเกี่ยวก้อยเด็กๆก่อนจะนั่งรถกลับมาเรียน
"เป็นอะไรหน้าบูดเชียว!" มินฮาพูดพร้อมนั่งข้างๆริวซอน
"เธอไปไหนมา" ริวซอนแกล้งทำเสียงแข็ง
"ไม่เห็นต้องดุเลย!" มินฮาหน้าจ๋อยริวซอนแกล้งหันหน้าไปทางอื่นมินฮาลุกขึ้นก่อนจะบีบจมูกริวซอน
"โอ๊ย!เจ็บนะ" ริวซอนเอามือจับจมูก
"ก็อยากมีอะไรไม่พูดทำไมละ!คุณพ่อมดเป็นอะไร" ริวซอนลูบจมูกก่อนจะเชิดหน้า
"มินฮาทำไมมีอะไรไม่บอกกันตรงๆ" มินฮาคิดก่อนจะถึงบางอ้อ
"นี่!นายแอบตามไปหรอ" ริวซอนยิ้ม
"ป่าว!ก็แค่เดินเล่น" มินฮายิ้มก่อนจะพูด
"ก็เด็กพวกนั้นเป็นเด็กกำพร้านานๆฉันไปทีก็มีขนมไปฝากพวกเขาดีนะที่ชาวบ้านแถวนั้นใจดีเลยให้ที่นอนเด็กพวกนั้นพวกเขาขาดพ่อแม่ฉันสงสารเลยคอยซื้อขนมไปให้" มินฮาเล่า
"อืม!แต่เธอก็ผิดที่ไปโดยไม่ชวนฉันเพราะงั้นเย็นนี้ต้องไปกินข้าวกับฉัน" ริวซอนสั่ง
"ค่ะเจ้านาย!" มินฮายิ้ม
เย็นนี้มินฮาแต่งตัวสวยรอริวซอนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"ขอโทษนะที่มาสาย" ริวซอนนั่งข้างๆมินฮา
"งั้นกินละนะ!" ริวซอนจะตักแต่มินฮารั้งมือไว้
"ใครเขากินตะกละอย่างนั้นเล่ามันต้องซึมซับรสชาติแบบนี้คนทำก็เสียใจแย่สิ" มินฮาค่อยๆหันสเต๊กเข้าปาก
"กินช้าๆก็อร่อยนะ"มินฮาหันมองริวซอนเขาทำหน้าตกใจ
"จริงหรอ!โหมันขนาดนั้นเลยหรอ"
"อื้ม!ก็ใช่นะสิ" มินพูดพร้อมพยักหน้างงๆ
"ที่รักเค้านี่เก่งสุดยอดเลยอะวิธีกินล้ำเลิศ"
ริวซอนพูดจนคนในร้านมองมา
"มันไม่ขนาดนั้นหรอกน่า!" ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะเดินออกมานอกร้านริวซอนแยกไปซื้อน้ำเพื่อจะไปเที่ยวงานที่จัดอยู่ระแวกใกล้เคียงพอกลับมาก็เห็นมินฮานั่งอยู่บนโขดหินใกล้บึงน้ำเขาถือสายไหมมาหาเธอ
"อ๊ะ!เห็นพวกผู้หญิงเขาซื้อหลายคนเลยลองเอามา" มินฮารับก่อนจะจับริวซอนนั่งตรงข้าม
"รู้ไหมสายไหมกินยังไงถึงจะอร่อย" ริวซอนส่ายหน้า
"ก็กินพร้อมกันไงนายกินฝั่งนู่นนะ"
"อื้ม!" มินฮาเริ่มนับทั้งสองกินพร้อมกันพอลมพัดมาสายไหมก็ละลายติดปากทั้งคนพวกเขาหัวเราะทันใดนั้นไฟเย็นขนาดใหญ่ก็จุดขึ้น
"โห!มนุษย์ทำได้ขนาดนี้เลยหรอ" ริวซอนอึ้ง
"มากกว่านี้ก็มี" มินฮายิ้ม
"นั้นสินะ!บางคนทำให้พ่อมดรักได้เลย" มินฮาตีแขนเขาก่อนจะนั่งมองท้องฟ้าที่สว่างด้วยแสงจากไฟเย็นพอเริ่มดึกทั้งสองก็เริ่มกลับมินฮาหยุดตรงถนนที่มีรถแล่นผ่านเยอะ
"นายรู้ไหมริวซอนว่าทุกครั้งที่ฉันข้ามถนนฉันกลัวมากแต่ก็ต้องตัดใจข้ามไปให้ได้" ริวซอนเอื้อมมือมาจับมือมินฮา
"ไม่ต้องกลัวหรอกฉันจะเป็นคนพาเธอข้ามเอง"
ริวซอนยิ้มก่อนจะจับมือมินฮาวิ่งข้ามถนนมาที่จอดรถพอกลับถึงบ้านริวซอนก็ลงมาส่งมินฮา
"ฝันดีนะ!" ริวซอนบอก
"อื้ม!" ริวซอนรถสตาร์ตรถออกไปมินฮากำลังจะเข้าบ้านแต่กุญแจดันตกเธอหันมองกระจกตรงคนขับก็เห็นร่างกายริวซอนเริ่มจางเธอตกใจวิ่งตามรถจนหกล้มแต่ก็พยุงขาขึ้นมา
"ริวซอนหยุดก่อน!!ขอร้อง" เธอวิ่งตามรถมาริวซอนหันกลับไปดูจะเหยียบเบรคแต่ร่างเขาจางจนจะหายพวงมาลัยรถบิดเลี้ยวชนต้นไม้ข้างทาง
"ริวซอน!!!!" มินฮาตะโกนพร้อมกระเพกขาวิ่งมาริวซอนเปิดประตูรถออกมาคราวนี้ร่างเขาชัดขึ้นเหมือนเดิมแล้ว
"มินฮา!" มินฮากอดริวซอนร้องไห้ตามเนื้อตัวเธอเองถลอกไปหมด
"อย่าไปนะอย่าเพิ่งไปขอร้อง!" เธอร้องไห้
กอดริวซอน
"ฉันอยู่นี่!" ริวซอนบอกมินฮาเธอร้องไห้จนสลบไปที่โรงพยาบาลริวซอนนั่งข้างเตียงมินฮาโดยมีพิซซ่าอยู่ด้วยริวซอนจึงเล่าให้พิซซ่าฟัง
"แปลว่าเราใกล้จะกลับเมืองเวทมนต์แล้ว!"
ริวซอนก้มหน้า
"เจ้าน่าจะได้เห็นตอนมินฮาวิ่งตามรถเธอร้องไห้เพราะฉัน" ริวซอนนิ่งคิด
"องค์ชายคิดอะไร" พิซซ่าพูดอย่างรู้ใจ
"บางทีถ้าฉันไปตั้งแต่วันนี้มินฮาอาจได้ทำใจจะได้ไม่ถลำใจมากไปกว่านี้" ริวซอนนึกถึงผู้ชายที่ชื่อลีมิน
"ฉันจะทำให้มินฮาตัดใจ" ริวซอนพูด
"องค์ชายแน่ใจหรอ" พิซซ่าพูด
"มันเป็นทางเดียวที่มินฮาจะตัดใจได้" ริวซอนพูดก่อนจะเอนตัวลงนอนที่โซฟา
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2557, 22:22:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ก.ย. 2557, 22:32:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 879
| << ตีตรามนตร์ | รอยมนต์ >> |