หลงยุคหัวใจนายเจ้าชายพ่อมด
ริวซอน ทายาทพ่อมดถูกตามฆ่าในขณะต่อสู้เวทมนต์เกิดผิดพลาดทำให้เขาหลุดมาเมืองมนุษย์ที่เดินช้ากว่าเมืองเวทมนต์ถึง200ปีเขาและแมววิเศษอย่างพิซซ่าจึงต้องเสกให้ตัวเองเป็นเศรษฐีและเข้าเรียนที่กรุงโซลความหล่อของเขาทำให้สาวๆต่างหลงรักเขาได้พบกับ มินฮา ผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยชอบหน้าแต่ไปๆมาๆเขากลับรักเธอแล้วเขาจะรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่จะมาไขปริศนาให้เขาติดตามลุ้นกันนะคะ
Tags: คู่กัด พลังวิเศษ ย้อนเวลา
ตอน: รอยมนต์
เช้าวันต่อมา
"ริวซอน" มินฮาเรียกชื่อคนที่เธอคิดว่าต้องนั่งอยู่ข้างเธอตอนนี้แต่มันกลับว่างเปล่ามีเพียงกระดาษแผ่นเดียววางอยู่
"มินฮา...ถ้าเธออ่านจดหมายฉบับนี้ฉันคงจะกลับยุคของฉันแล้ว...ขอบคุณทุกสิ่งที่ผ่านมามันมีค่ามากจนฉันก็ใช้คืนไม่ได้อยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันสบายดีที่ได้กลับมาเธอเองก็ควรสบายใจเพราะหัวใจของเธอในยุคนี้ไม่ใช่ฉันแต่เป็นเขา.....ห้อง503" มินฮามือสั่นน้ำตาเริ่มไหลเธอลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้อง503ทันที
"นายจะบอกอะไร" เธอพูดแล้วหยุดตรงหน้าห้อง503
"ลีมิน" มินฮาพูดก่อนมองไปตรงช่องประตูเธอเห็นผู้ชายที่หน้าตาเหมือนริวซอนใส่ชุดของ
โรงพยาบาลนั่งคุยกับผู้ชายวัยกลางคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าถูกแอบมองเขามองมาทางมินฮาก่อนยิ้มให้เธอตกใจรีบหลบกลับห้องเมื่อปิดประตูเธอก็เข่าอ่อนก่อนจะเข้าใจทุกอย่าง
"เขาคือคนในชาตินี้ไม่ใช่นายหรอริวซอน" มินฮาน้ำตาคลอเบ้าเธอจะไม่ร้องไห้เธอต้องเข็มแข็งเพื่อริวซอน เขาเองก็ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าซีดเขาใช้พลังไปมากเพื่อให้ลีมินตื่นแต่ก็ได้แค่หนึ่งวันพรุ่งนี้ลีมินก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
"มินฮาจะเชื่อไหม" พิซซ่าพูดขณะที่ริวซอนนั่งพักในรถ
"ฉันอยากให้มินฮาเชื่อมากกว่านี้" ริวซอนหายใจหอบ
"แต่องค์ชายจะไม่ไหวแล้วนะแล้วนี้ก็เสียพลังไปตั้งเยอะขืนใช้อีกได้ตายแน่ๆ" พิซซ่าบ่น
"ไม่...ไม่ต้องใช้แล้ว" ริวซอนพูดก่อนหลับพักผ่อน
"มีแผนอีกแล้วสิเนี่ย!" พิซซ่าพูดก่อนกระโดดไปนอนเบาะหลัง
เช้าวันนี้มินฮาต้องออกจากโรงพยาบาลเธอชะเง้อมองเผื่อว่าริวซอนจะออกมาแต่ก็ไม่มีวี่แววเธอเดินออกจากโรงพยาบาล
"ลีมิน!!!!!ทางนี้" มินฮาหันมองเห็นเขาเดินมาก่อนจะหยุดมองหน้าเธอแล้วยิ้มมินฮาภาวนาขอให้เป็นริวซอนแต่พอเขายิ้มได้สักพักผู้หญิงคนนั้นก็เรียกเขาอีกครั้งริวซอนหรือลีมินในชาตินี้เดินจากมินฮาไปแบบไม่มีเยื่อใยมินฮา
มองตามจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เธอเอามือจับสร้อยหยกที่คอพร้อมมองเขาจากไปกับผู้หญิงคนนึง
"อ่ะ!นี่ค่าจ้างเธอ" ริวซอนยื่นซองเงินให้เด็กผู้หญิงคนที่เรียกเขาเมื่อกี้
"พี่หล่อขนาดนี้ไม่ต้องจ้างหนูก็ยอมเป็นแฟนพี่อยู่แล้วว่าแต่พี่จะบอกเลิกผู้หญิงคนนั้นหรอบอกไปดีๆก็ได้นี่คะ" หล่อนบอกพร้อมยิ้มยั่วสวาทแต่คนอย่างเขาไม่หลงเสน่ห์ง่ายๆหรอก
"เอาเป็นว่าพี่มีเหตุผล...ขอตัวนะ" ริวซอนปัดก่อนเดินมาตรงกำแพงมองมินฮาข้ามถนน
"ขอโทษนะที่ฉันจับมือเธอไม่ได้" ริวซอน มองมินฮาที่ข้ามถนนอย่่างใจลอยเขาตามเธอมาเรื่อยๆจนมืดเธอก็มาหยุดตรงต้นไม้ใหญ่ก่อนจะนั่งพิงมองท้องฟ้า
"นายบอกว่าครั้งแรกที่มายุคนี้นายมาอยู่ที่นี่เป็นที่แรกบางที..พรุ่งนี้นายอาจมาอยู่ที่กับฉันก็ได้ว่าไหม..." เธอพูดกับต้นไม้ก่อนจะเอามือจับสร้อยหยกริวซอนมองภาพนั้นก็แทบอยากเข้าไปกอดเธอแต่เขาก็ห้ามใจก่อนจะย่องเบาๆมานั่งพิงต้นไม้ฝั่งตรงข้ามสักพักฝนเริ่มตกหนักเรื่อยๆตัวมินฮาก็เปียกแต่เธอก็ยังขืนใจนั่งริวซอนก็แทบทนไม่ไหวที่เห็นมินฮาทำอย่างนั้นไม่นานตัวมินฮาอ่อนจนฟลุบกับต้นหญ้าเขาตกใจจนเดินมาจับมินฮา
"มินฮา!!!!!!!" เขาเขย่าตัวเธอ
"นายกลับมาแล้ว" มินฮาพูดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นริวซอนลุกตาม
"ยัยบ๋อง!!ทำอย่างนี้ทำไมถ้าวันนึงฉันไม่อยู่จริงๆจะทำยังไง" ริวซอนบ่นก่อนจะโอบเธอมาเปลี่ยนชุดที่บ้านเขา
"นายไม่ได้กลับเมืองเวทมนต์หรอกหรอ"
"ถ้าฉันกลับเธอคงตายคาต้นไม้แล้วสินะ" ริวซอนโกรธจนพูดประชดก่อนจะนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามมินฮาก้มหน้า
"เรามาบอกลากันก่อนดีไหมเผื่อว่าวันนึงนายจากไปกระทันหันฉันจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้บอกลาไง" มินฮาแข็งใจพูดเธอพร้อมแล้วที่จะเจอกับการจากลาเธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วง
"ฉันดีใจที่เธอทำใจได้โปรดดีใจกับการจากไปของฉันเถอะอย่าร้องไห้อีกสัญญานะ" ริวซอนลุกมานั่งข้างมินฮาเธอซบลงบนบ่าของเขา
"อย่าลืมฉันนะ" เธอพูด
"ไม่มีวัน!" ริวซอนกอดมินฮา
"เมี๊ยววววววว" เสียงพิซซ่าร้องดังออกมาจากห้องเขารีบไปดูเจอแต่ความว่างเปล่า
"กลิ่นเวทมนต์พิซซ่ากลับไปแล้ว" ริวซอน
พูดมินฮารีบเกาะแขนเขาทันที
"ไปนอนเถอะ...ฉันจะยังไม่ไปไหนสัญญา"
มินฮาพยักหน้าขึ้นไปนอนอีกห้องแต่ก็นอนไม่หลับเธอลงมาเคาะประตูห้องริวซอนเขารู้ทันทีว่าเธอยังไม่หลับเพราะเขาก็นอนไม่หลับเหมือนกันเลยอยากแกล้งมินฮาซะหน่อย
"มีอะไร" เขาแกล้งถามแบบเฉยชา
"จะนอนแล้วหรอ" มินฮาถาม
"อื้ม...เธอก็ไปนอนได้แล้ว" ริวซอนสั่ง
"อื้ม" มินฮาน้อยใจทีแบบนี้มาอยู่เป็นเพื่อนกันก็ไม่ได้เธอนั่งตรงหน้าห้องริวซอน
"มินฮา!!บอกให้ไปนอนไง!" เขาทำเสียงดุ
"รู้แล้วน่า!" เธอพูดแต่ก็ไม่ลุกริวซอนเปิดประตูจนเธอแทบหน้าทิ่ม
"ไหนว่ารู้ไง" ริวซอนมองมินฮา
"ก็....." ยังไม่ทันพูดจบริวซอนก็ดึงเธอมาจูบก่อนจะค่อยๆคลายออกเธอและเขาหน้าแดงก่อนริวซอนจะดึงเธอมานอนด้วยกันที่ห้อง(อย่าคิดลึกนะจ๊ะนอนจับมือเฉยๆ) มินฮานอนมองหน้าริวซอนเขาสงสัยเลยถามเธอ
"เป็นอะไรฉันหล่อขึ้นกว่าเดิมหรอ"
"บ้า!!แค่แปลกใจว่าทำไมมองใกล้ๆนายไม่หล่อเลย" ริวซอนเม้มปาก
"เดี๋ยวเถอะ!!!" เขาดีใจที่เห็นมินฮายิ้ม
"ริวซอน" มินฮาเรียกเขา
"หือ?" เขามองหน้าเธอ
"ถ้าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เราคุยกันรู้ไว้นะว่าฉันรักนาย..." ริวซอนมองมินฮา
"ไม่ใช่คืนสุดท้ายหรอก" ริวซอนพูด
"หมายความว่ายังไง?" มินฮางง
"เพราะฉัน...อยู่ข้างเธอตลอดเวลา" มินฮาน้ำตาคลอเบ้า
"สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ร้อง...อย่าเอาแต่มองฉันทุกชาติสิบอกแล้วไงว่าฉันก็มองเห็นเธอแล้ว" มินฮาเช็ดน้ำตาก่อนจะยิ้ม
"พรุ่งนี้มีอะไรเซอร์ไพรซ์ตื่นเร็วๆนะคุณพ่อมด"
ริวซอนเป็นฝ่ายงงบ้าง
"อะไรหรอ??" ริวซอนถาม
"ไม่บอก!!!" มินฮายิ้มก่อนจะหันหลังให้ริวซอน
"จะคอยดู" ทั้งคู่หันหลังให้กันเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นความเศร้าของพวกเขา
"ริวซอน" มินฮาเรียกชื่อคนที่เธอคิดว่าต้องนั่งอยู่ข้างเธอตอนนี้แต่มันกลับว่างเปล่ามีเพียงกระดาษแผ่นเดียววางอยู่
"มินฮา...ถ้าเธออ่านจดหมายฉบับนี้ฉันคงจะกลับยุคของฉันแล้ว...ขอบคุณทุกสิ่งที่ผ่านมามันมีค่ามากจนฉันก็ใช้คืนไม่ได้อยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันสบายดีที่ได้กลับมาเธอเองก็ควรสบายใจเพราะหัวใจของเธอในยุคนี้ไม่ใช่ฉันแต่เป็นเขา.....ห้อง503" มินฮามือสั่นน้ำตาเริ่มไหลเธอลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้อง503ทันที
"นายจะบอกอะไร" เธอพูดแล้วหยุดตรงหน้าห้อง503
"ลีมิน" มินฮาพูดก่อนมองไปตรงช่องประตูเธอเห็นผู้ชายที่หน้าตาเหมือนริวซอนใส่ชุดของ
โรงพยาบาลนั่งคุยกับผู้ชายวัยกลางคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าถูกแอบมองเขามองมาทางมินฮาก่อนยิ้มให้เธอตกใจรีบหลบกลับห้องเมื่อปิดประตูเธอก็เข่าอ่อนก่อนจะเข้าใจทุกอย่าง
"เขาคือคนในชาตินี้ไม่ใช่นายหรอริวซอน" มินฮาน้ำตาคลอเบ้าเธอจะไม่ร้องไห้เธอต้องเข็มแข็งเพื่อริวซอน เขาเองก็ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าซีดเขาใช้พลังไปมากเพื่อให้ลีมินตื่นแต่ก็ได้แค่หนึ่งวันพรุ่งนี้ลีมินก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
"มินฮาจะเชื่อไหม" พิซซ่าพูดขณะที่ริวซอนนั่งพักในรถ
"ฉันอยากให้มินฮาเชื่อมากกว่านี้" ริวซอนหายใจหอบ
"แต่องค์ชายจะไม่ไหวแล้วนะแล้วนี้ก็เสียพลังไปตั้งเยอะขืนใช้อีกได้ตายแน่ๆ" พิซซ่าบ่น
"ไม่...ไม่ต้องใช้แล้ว" ริวซอนพูดก่อนหลับพักผ่อน
"มีแผนอีกแล้วสิเนี่ย!" พิซซ่าพูดก่อนกระโดดไปนอนเบาะหลัง
เช้าวันนี้มินฮาต้องออกจากโรงพยาบาลเธอชะเง้อมองเผื่อว่าริวซอนจะออกมาแต่ก็ไม่มีวี่แววเธอเดินออกจากโรงพยาบาล
"ลีมิน!!!!!ทางนี้" มินฮาหันมองเห็นเขาเดินมาก่อนจะหยุดมองหน้าเธอแล้วยิ้มมินฮาภาวนาขอให้เป็นริวซอนแต่พอเขายิ้มได้สักพักผู้หญิงคนนั้นก็เรียกเขาอีกครั้งริวซอนหรือลีมินในชาตินี้เดินจากมินฮาไปแบบไม่มีเยื่อใยมินฮา
มองตามจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เธอเอามือจับสร้อยหยกที่คอพร้อมมองเขาจากไปกับผู้หญิงคนนึง
"อ่ะ!นี่ค่าจ้างเธอ" ริวซอนยื่นซองเงินให้เด็กผู้หญิงคนที่เรียกเขาเมื่อกี้
"พี่หล่อขนาดนี้ไม่ต้องจ้างหนูก็ยอมเป็นแฟนพี่อยู่แล้วว่าแต่พี่จะบอกเลิกผู้หญิงคนนั้นหรอบอกไปดีๆก็ได้นี่คะ" หล่อนบอกพร้อมยิ้มยั่วสวาทแต่คนอย่างเขาไม่หลงเสน่ห์ง่ายๆหรอก
"เอาเป็นว่าพี่มีเหตุผล...ขอตัวนะ" ริวซอนปัดก่อนเดินมาตรงกำแพงมองมินฮาข้ามถนน
"ขอโทษนะที่ฉันจับมือเธอไม่ได้" ริวซอน มองมินฮาที่ข้ามถนนอย่่างใจลอยเขาตามเธอมาเรื่อยๆจนมืดเธอก็มาหยุดตรงต้นไม้ใหญ่ก่อนจะนั่งพิงมองท้องฟ้า
"นายบอกว่าครั้งแรกที่มายุคนี้นายมาอยู่ที่นี่เป็นที่แรกบางที..พรุ่งนี้นายอาจมาอยู่ที่กับฉันก็ได้ว่าไหม..." เธอพูดกับต้นไม้ก่อนจะเอามือจับสร้อยหยกริวซอนมองภาพนั้นก็แทบอยากเข้าไปกอดเธอแต่เขาก็ห้ามใจก่อนจะย่องเบาๆมานั่งพิงต้นไม้ฝั่งตรงข้ามสักพักฝนเริ่มตกหนักเรื่อยๆตัวมินฮาก็เปียกแต่เธอก็ยังขืนใจนั่งริวซอนก็แทบทนไม่ไหวที่เห็นมินฮาทำอย่างนั้นไม่นานตัวมินฮาอ่อนจนฟลุบกับต้นหญ้าเขาตกใจจนเดินมาจับมินฮา
"มินฮา!!!!!!!" เขาเขย่าตัวเธอ
"นายกลับมาแล้ว" มินฮาพูดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นริวซอนลุกตาม
"ยัยบ๋อง!!ทำอย่างนี้ทำไมถ้าวันนึงฉันไม่อยู่จริงๆจะทำยังไง" ริวซอนบ่นก่อนจะโอบเธอมาเปลี่ยนชุดที่บ้านเขา
"นายไม่ได้กลับเมืองเวทมนต์หรอกหรอ"
"ถ้าฉันกลับเธอคงตายคาต้นไม้แล้วสินะ" ริวซอนโกรธจนพูดประชดก่อนจะนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามมินฮาก้มหน้า
"เรามาบอกลากันก่อนดีไหมเผื่อว่าวันนึงนายจากไปกระทันหันฉันจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้บอกลาไง" มินฮาแข็งใจพูดเธอพร้อมแล้วที่จะเจอกับการจากลาเธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วง
"ฉันดีใจที่เธอทำใจได้โปรดดีใจกับการจากไปของฉันเถอะอย่าร้องไห้อีกสัญญานะ" ริวซอนลุกมานั่งข้างมินฮาเธอซบลงบนบ่าของเขา
"อย่าลืมฉันนะ" เธอพูด
"ไม่มีวัน!" ริวซอนกอดมินฮา
"เมี๊ยววววววว" เสียงพิซซ่าร้องดังออกมาจากห้องเขารีบไปดูเจอแต่ความว่างเปล่า
"กลิ่นเวทมนต์พิซซ่ากลับไปแล้ว" ริวซอน
พูดมินฮารีบเกาะแขนเขาทันที
"ไปนอนเถอะ...ฉันจะยังไม่ไปไหนสัญญา"
มินฮาพยักหน้าขึ้นไปนอนอีกห้องแต่ก็นอนไม่หลับเธอลงมาเคาะประตูห้องริวซอนเขารู้ทันทีว่าเธอยังไม่หลับเพราะเขาก็นอนไม่หลับเหมือนกันเลยอยากแกล้งมินฮาซะหน่อย
"มีอะไร" เขาแกล้งถามแบบเฉยชา
"จะนอนแล้วหรอ" มินฮาถาม
"อื้ม...เธอก็ไปนอนได้แล้ว" ริวซอนสั่ง
"อื้ม" มินฮาน้อยใจทีแบบนี้มาอยู่เป็นเพื่อนกันก็ไม่ได้เธอนั่งตรงหน้าห้องริวซอน
"มินฮา!!บอกให้ไปนอนไง!" เขาทำเสียงดุ
"รู้แล้วน่า!" เธอพูดแต่ก็ไม่ลุกริวซอนเปิดประตูจนเธอแทบหน้าทิ่ม
"ไหนว่ารู้ไง" ริวซอนมองมินฮา
"ก็....." ยังไม่ทันพูดจบริวซอนก็ดึงเธอมาจูบก่อนจะค่อยๆคลายออกเธอและเขาหน้าแดงก่อนริวซอนจะดึงเธอมานอนด้วยกันที่ห้อง(อย่าคิดลึกนะจ๊ะนอนจับมือเฉยๆ) มินฮานอนมองหน้าริวซอนเขาสงสัยเลยถามเธอ
"เป็นอะไรฉันหล่อขึ้นกว่าเดิมหรอ"
"บ้า!!แค่แปลกใจว่าทำไมมองใกล้ๆนายไม่หล่อเลย" ริวซอนเม้มปาก
"เดี๋ยวเถอะ!!!" เขาดีใจที่เห็นมินฮายิ้ม
"ริวซอน" มินฮาเรียกเขา
"หือ?" เขามองหน้าเธอ
"ถ้าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เราคุยกันรู้ไว้นะว่าฉันรักนาย..." ริวซอนมองมินฮา
"ไม่ใช่คืนสุดท้ายหรอก" ริวซอนพูด
"หมายความว่ายังไง?" มินฮางง
"เพราะฉัน...อยู่ข้างเธอตลอดเวลา" มินฮาน้ำตาคลอเบ้า
"สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ร้อง...อย่าเอาแต่มองฉันทุกชาติสิบอกแล้วไงว่าฉันก็มองเห็นเธอแล้ว" มินฮาเช็ดน้ำตาก่อนจะยิ้ม
"พรุ่งนี้มีอะไรเซอร์ไพรซ์ตื่นเร็วๆนะคุณพ่อมด"
ริวซอนเป็นฝ่ายงงบ้าง
"อะไรหรอ??" ริวซอนถาม
"ไม่บอก!!!" มินฮายิ้มก่อนจะหันหลังให้ริวซอน
"จะคอยดู" ทั้งคู่หันหลังให้กันเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นความเศร้าของพวกเขา
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ย. 2557, 14:40:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ย. 2557, 14:56:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 923
| << ร่ายมนต์ผ่านสายลม | มนต์บทสุดท้าย >> |