อลวน ถนน หัวใจ (จบแล้ว)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 7.
7.
เมื่อมาพร้อมกันสองคนอินทราจึงกล้าขึ้นไปยังห้องพักของประดิพัทธ์ เมื่อเจ้าของห้องมาเปิดประตูอินทราแปลกใจเมื่อเห็นว่าเขายังอยู่ในชุดเมื่อวาน
“กุญแจติดอยู่ในรถ เชิญเข้ามาข้างในก่อน”
คนร่างสูงโปร่งผิวขาวราวหยกเดินนำคนร่างเล็กไปยังโซฟามุมหนึ่งของห้อง อินทรากวาดสายตาไปจนทั่วสังเกตความสวยงามไว้ตามนิสัย
“พวกมันโทรมาบอกว่าจะมาถึงแล้ว ผมก็เลยบอกว่า ให้ขึ้นมาบนห้องได้เลย ไม่อยากลงไปข้างล่างเพราะกลัวว่าจะมีคนหูตาเร็วอย่างเมื่อวานนี้อีก ประดิพัทธ์มีสีหน้าที่สดชื่นขึ้น
“ได้เงินแล้ว พวกคุณไปที่แมส มอร์นิ่งกับผมด้วยนะ”
อินทราอยากจะขอตัว เธอไม่อยากพบกับไอ้บ้านั่นอีก แต่เธอก็จำเป็นต้องไปด้วย
“ไหน ๆ ก็ลงเรือกันมาแล้วนี่ ตอนเงินหาย พวกคุณมาเกี่ยวข้อง ตอนเงินได้คืนเจ้านายผม ผมก็อยากให้พวกคุณนั่งอยู่ด้วย”
อินทรารู้สึกว่า เขาพูดออกมาจากใจจริง หญิงสาวมองดวงตาที่แดงช้ำคล้ายไม่ได้นอนหลับของเขา ยอมรับกับตัวเองว่า รู้สึกสงสารเขาขึ้นมา
“แล้วเรื่องกลับไปช่วยคุณรังสิตา” โชคชัยเอ่ยถึงเรื่องที่ตนอยากรู้
“รอให้ได้เงินก่อน แล้วเราค่อยคุยกับพวกที่นำเงินมาให้เรา ว่าอะไรคืออะไร”
ประดิพัทธ์ขอตัวไปอาบน้ำ โชคชัยออกไปยืนที่ระเบียง ส่วนอินทราเปิดโทรทัศน์ดูรายการบันเทิง เธอมีความฝัน สักวัน เธออยากเป็นพิธีกรสาวที่ยืนจ้อเป็นต่อยหอย เธอเชื่อมั่นในตัวเองว่า มีปฏิภาณไหวพริบมีคำพูดที่ลื่นไหลทำให้ครีเอทีฟรายการไม่ปวดหัวได้
“คิดอะไรอยู่”
โชคชัยเดินกลับมานั่งข้าง ๆ มือของเขาวางพาดไปตามพนักของโซฟา อินทราขยับหนีออกไปจนชิดมุม เขายิ้ม นิด ๆ แล้วก็ถามว่า“กลัวผมด้วยเหรอ”
“ผู้ชายไว้ใจได้สักคนรึ พ่อยังไว้ใจไม่ได้เล้ย”
“ดูข่าวมากไปหรือเปล่า”
“ความจริงที่ถูกตีแผ่ออกมาต่างหาก เอาเหอะ ขอกลัวไว้ก่อนแล้วกัน ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ขับแท็กซี่แล้วจะมีเงินส่งค่าเช่าเขาไหมนะ”
โชคชัยได้คิด เขาจะทำตัวแบบสบาย ๆ อย่างนี้ไม่ได้ เพราะเขาคือคนขับรถแท็กซี่ ต้องหาเช้ากินค่ำ
“คือวันนี้วันสำคัญ วันที่เราจะได้ช่วยคุณประดิพัทธ์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เพราะฉะนั้นไม่ขับหนึ่งวันไม่เป็นไร เอาบุญ”
“ไม่เชื่อหรอก มีแผนอื่นอยู่ในใจนะซิ” อินทราทำหน้า ‘ไม่เชื่อ’ ยื่นกลับไปให้ ในชั่วขณะนั้นโชคชัยเห็นถึงความน่ารักในตัวผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน แต่มันก็ยังไม่ตรึงใจเท่ากับ คุณรังสิตา เขาจะต้องไปช่วยเธอ ต่อจากนั้นจะเป็นแดงหรือดำก็ค่อยคิดกัน
----------------------------------------------------------------
ขณะที่ประดิพัทธ์เปิดประตูห้องน้ำออกมาในชุดเมื่อวาน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ประดิพัทธ์มองหน้าโชคชัยและอินทราเพื่อขอความเห็น อินทรา กรากไปยังประตูทันที
“ใครคะ”
“คุณรังสิตาส่งมา”
อินทราเปิดประตูแล้วเธอก็แทบผงะ เพราะชายร่างใหญ่ในชุดสูทสากลถึงสี่คนยืนเรียงกันจนแน่นประตูใบหมด พวกมันขยับเข้ามาในห้อง โดยที่เธอต้องรีบหลบไปด้านข้างทันที
“คุณรังสิตาบอกว่าให้เอามาคืนเจ้าของ”
ลูกน้องที่เดินตามหลังส่งกระเป๋าสีดำมาให้ลูกพี่ มันถือไว้
“ใครคือคุณประดิพัทธ์”
“ผมเอง”
หัวหน้ายื่นกระเป๋าส่งให้
“เรามั่นใจว่าเงินของคุณอยู่ครบ ไม่ต้องนับ ผมไปล่ะ”
พวกมันทำท่าจะถอยออกไป แต่โชคชัยรีบเรียกไว้
“แล้ว คุณรังสิตาเธออยู่ที่ไหน”
“อยู่ในที่ที่ปลอดภัย”
“แต่ที่ไหนคะ” อินทราเสียงอ่อนลง จนโชคชัยนึกขึ้นมาได้ เขาควรที่จะหยุดเจรจาต่อรอง อินทรายิ้มหวานให้คนเหล่านั้น
“คือพวกเรา อยากขอบคุณเธอ ที่ช่วยเหลือเราในครั้งนี้ นี่ถ้าไม่ได้เงินกลับคืนไปส่งให้เจ้านายของคุณประดิพัทธ์ เขาก็จะต้องประสบกับความเลวร้ายในชีวิตอย่างแน่นอน นะคะ เราอยากรู้ที่อยู่ของเธอนะคะ” อินทราใช้มือเล็กทั้งสองข้างเกาะแขนคนที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าแล้วทำตาชมดชม้อย
“ได้”
คนพูดดึงกระดาษที่มีขนาดเท่านามบัตรมายื่นให้ ยังไม่ทันที่อินทราจะกวาดสายตาทั่วแผ่นกระดาษ พวกมันก็พากันออกไปจากห้องทันที
----------------------------------------------------------------
“เอาไงดีล่ะ กาญจนบุรี ถึงอำเภอศรีสวัสดิ์เลยรึ” อินทราครุ่นคิด
“มีแค่ที่อยู่ นอกจากนั้นไม่มีข้อมูล แล้วเราจะช่วยเธอได้อย่างไร” ประดิพัทธ์เอ่ยออกมา
“แต่เราต้องช่วยเธอให้ได้นะ” โชคชัยมีสีหน้าเป็นกังวล
“เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน พวกเราพากันไปที่ แมส มอร์นิ่ง กันก่อนจัดการเรื่องรถของผมให้เรียบร้อย หลังจากนั้น คุณสองคนพร้อมที่จะเดินทางไปศรีสวัสดิ์ด้วยกันไหม”
“ฉันไม่พร้อม”
“นายเธอ ฉันรู้จัก รติใช่ไหม” อินทราพยักหน้าตอบรับ
“ฉันจะเคลียร์ให้แล้วกัน ส่วนคุณโชคชัย รถของคุณ ถ้าคุณไม่ได้ขับก็คือไม่ได้เสียค่าเช่าใช่ไหมครับ”
“ครับ ลุงผมจะเป็นคนขับ” โชคชัยพูดความจริง
“ผมจะจ้างคุณสองคน คนละห้าร้อยต่อวันแล้วกันนะ” ประดิพัทธ์กล่าวออกไปจากใจจริง เพราะคนทั้งสองคนถือว่ามีรายได้น้อยมากถ้าเทียบกับเขา
เมื่อได้ยินค่าแรง อินทราตาลุกวาวจนเกือบระงับความลิงโลดใจไว้ไม่อยู่
“แล้วจะไปกี่วัน ฉันจะได้บอกแม่กับพ่อถูก”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่บอกว่าไปไหน ๆ ก็บอกไปเถอะ เธอเก่งอยู่แล้ว แต่อาจจะเป็นวันเดียวหรือสิบวันก็ได้ เพราะเราได้แค่ที่อยู่ นอกจากนั้นเราไม่รู้อะไรกันเลย”
“ไปขอให้หน่อยไม่ได้เหรอ ไปรับประกัน” แท้จริงแล้วอินทราอยากให้ผู้ใหญ่ได้รับรู้เอาไว้ เกิดผิดพลาดอะไรขึ้น แม่จะได้ตามจัดการได้
“ยุ่งยากขนาดนั้นเลยหรือ” ประดิพัทธ์ทำสีหน้าไม่เชื่อว่าเด็กวัยยี่สิบกว่า ๆ ซึ่งมีบ้านอยู่ในสลัมยังต้องมีการขออนุญาตก่อนออกจากบ้านอีก
“ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะพี่”
----------------------------------------------------------------
ที่สำนักงานของแมส มอร์นิ่ง พหลรับกระเป๋ามาเปิดดูจำนวนเงิน ถึงไม่นับก็มั่นใจว่า ได้เงินล้านกลับมาแน่นอน เขาเปิดลิ้นชักหยิบกุญแจรถเบนซ์ของประดิพัทธ์คืนให้
“เก่งมากที่เอากระเป๋ากลับมาได้ อย่างไรงานครีเอทีฟรายการ นายก็ยังได้ทำเหมือนเดิม เงินเดือนค่าแรงเท่าเดิม แต่ให้ระมัดระวังความโลดโผนโจนทะยานหน่อยแล้วกัน”
“ครับ แต่ช่วงเทปหน้าเทปนี้ ผมคงยังทำอะไรไม่ได้ ประดิพัทธ์เล่าความจริงบางส่วนให้เจ้านายได้รับรู้
“ไปกันทั้งสามคนเลยรึ แม่หนูคนนี้ด้วยรึ”
“ครับ” ประดิพัทธ์ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว นายของตนนั้นสนใจอินทรา
“พ่อแม่หนูไม่ห่วงหรือไง”
“ห่วง แต่แม่ไว้ใจว่าหนูเอาตัวรอดได้ค่ะ” แม้จะคุยโวไป แต่ในใจจริงนั้นเธอก็หวั่นผู้ชายสองคนนี่เหมือนกัน เพราะผู้ชายรู้หน้าหาได้รู้ใจสักคนเดียว
“ฉันก็นึกเป็นห่วงเธอนะ เพราะเรื่องผู้หญิงนี่ นายพัทนี่ก็ใช่ย่อย”
นายพหลพูดยิ้ม ๆ ให้ ประดิพัทธ์ยิ้มตอบ
“คงไม่หรอกครับ รับประกันด้วยเกียรติ”
พูดจบประดิพัทธ์หันไปหาคนทั้งคู่
“เราคงต้องไปกันแล้วครับ งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับนาย”
นายพยักหน้าให้
อินทรารีบลุกขึ้นแล้วตรงดิ่งไปที่ประตู แต่นายพหลร้องเรียกไว้
“หนูอินทรา อย่างไรฉันก็ยังชอบฝีมือการทำงานของหนูอยู่นะ สะดวกเมื่อไหร่เข้ามาคุยกันได้เลย”
อินทราหันมายิ้มตอบให้แล้วก็บอกว่า
“ค่ะ”
หญิงสาวรีบเปิดประตูนำชายหนุ่มสองคนออกไปแล้วพ่นลมหายใจออกมา
----------------------------------------------------------------
เมื่อออกมาจากตึกของแมส มอร์นิ่ง ประดิพัทธ์ขอตัวกลับบ้าน โดยให้โชคชัยพาอินทราไปเก็บเสื้อผ้าและขออนุญาตพ่อแม่ของหญิงสาว เมื่อจบตรงนั้น โชคชัยก็พาอินทรามาหาเขาที่บ้านซอยเสนา แล้วจะขับตามกันไปเอารถแท็กซี่ของโชคชัยไปเก็บไว้ที่บ้านบนถนนสายไหม หลังจากนั้นจึงจะพากันออกไปยังจังหวัดกาญจนบุรี
โชคชัยปฏิบัติตามแผนนั้นเป็นอย่างดี เพราะว่าประดิพัทธ์ส่งเงินให้เขาถึงสองพันบาท และส่งให้อินทราอีกสองพันบาท
“ค่าอะไร” อินทราสงสัย
“ก็ให้พ่อกับแม่เธอไว้กินก่อน ส่วนเธอ ช่วงนี้ก็หากินกับผมไปก่อน”
อินทรารู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วก็นั่งหน้าเศร้า ๆ มาตลอดทาง
“เป็นอะไรอีก” โชคชัยอดถามขึ้นมาไม่ได้
“ฉันน่าสงสารขนาดนั้นเชียวหรือ”
โชคชัยไม่ตอบ หากเขาเป็นประดิพัทธ์เขาก็คงต้องทำอย่างนั้นเหมือนกัน
“ตกลงคุณมีเมียมีลูกหรือยัง”
“ยัง ถามทำไม”
“เรากำลังจะลงเรือลำเดียวกัน ไม่รู้อะไรเลย มันจะดีหรือ” อินทราพูดจากใจจริง
“นึกว่าพิศวาสผมขึ้นมา” คนพูดมีใบหน้าที่นิ่งสนิททีเดียว
“ถ้านึกล่ะ”
“ก็พอมีลุ้น”
“ลุ้น น้ำตาเช็ดหัวเข่านะซิ พ่อรูปหล่อ” ว่าแล้วอินทราก็หันสายตายังไปยังข้างถนน ด้วยตรงนั้นเป็นโรงเรียนมัธยมที่น้องชายเรียนอยู่ อินทราจึงต้องมองอยู่นานเป็นพิเศษ
“มองหาอะไร”
“น้องชาย เผื่อมันไม่เรียนหนังสือ”
“ถ้าไม่เรียนก็คงไม่เดินอยู่แถวหน้าโรงเรียนหรอก คงไปป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ห้าง หรือไม่ก็ร้านเกมส์ ไม่ก็มั่วสุมกันในห้อง
เพื่อน”
“รู้ได้ไง”
“ก็ผู้ชายด้วยกัน พอเดาทิศทางกันออก โต๊ะสนุก ไอซ์สเก็ต ร้านอินเตอร์เน็ต หรือไม่ก็บ้านผู้หญิงใจแตกสักคน”
“นายเคยทำอย่างนั้นซิ”
“ก็มีบ้าง แต่ไม่ถึงกับเสียผู้เสียคน วัยนั้นใคร ๆ ก็อยากลองอยากรู้ น้องชายคุณเรียนอยู่ชั้นไหน”
“มอหกแล้ว กำลังจะเอนฯ ไม่รู้จะได้หรือเปล่า คงไม่ได้หรอก ถึงได้ก็ต้องกู้เงินรัฐบาลเรียน ถ้าไม่ได้ก็เรียนรามเหมือนพี่มัน อย่างฉันนี่”
“มีพี่น้องกี่คน”
“สองคน ฉันคนโต ก็หวังที่จะเป็นเสาหลักให้ครอบครัว อยากให้น้องตั้งใจเรียน พึ่งพาตัวเองได้ แต่มันก็ชอบทำตัวได้เฮงซวย”
โชคชัยอยากจะถอนหายใจออกมา แต่พอดีที่เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรงเสียก่อน
“ข้างหน้าน่ะซอยสลัมบ้านฉัน”
----------------------------------------------------------------
ในเวลากลางวันโชคชัยถึงได้เห็นถึงสภาพอันเลวร้ายทางสายตาว่ามีมากน้อยเพียงใด บ้านที่อยู่กลางดงน้ำครำสีดำมีขยะลอยให้กลาดเกลื่อน ทางเดินเป็นไม้ระแนงเลาะวนไปสู่บ้านแต่ละหลัง ก็ดูผุกร่อนไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย แถมกลิ่นที่พุ่งตรงขึ้นมาทำให้เขารู้สึกแสบอยู่ในรูจมูก
“เป็นไง อยากจะท่องเที่ยวมุมไหนบอกนะ จะพาไปทัศนา แต่ระวังของมีค่าของคุณไว้ด้วยแล้วกัน ดีไม่ดี จะนุ่งกางเกงลิงออกมาตัวเดียว”
แค่ฟังเธอพูดเขาก็ไม่คิดก้าวไปทางไหนแล้ว
“อ้าวแม่ วันนี้ทำไมเลิกเร็วล่ะ”
“ขายดี” คนเป็นแม่รีบลุกจากเสื่อน้ำมันที่พื้นห้อง โชคชัยยกมือไหว้ นางรีบยกมือรับไหว้พร้อมสำรวจตรวจตรารูปลักษณ์ชายหนุ่มเช่นกัน
“แม่ เดี๋ยวฉันจะไม่อยู่บ้านหลายวันนะ”
“เอ็งจะไปไหน”
“ไปทำงานต่างจังหวัดน่ะ ไปหาข้อมูลเชิงท่องเที่ยวมาลงนิตยสาร”
“ไปกับคนขับแท็กซี่นี่หรือ”
โชคชัยเพิ่งนึกออก ก็เขาอยู่ในชุดฟอร์มนี้ จะไม่ให้คนเป็นแม่เข้าใจไปตามนั้นได้อย่างไร
“เปล่า ฉันจ้างเขามาเท่านั้นเอง ว่าจะให้ช่วยยกกระเป๋า เข้ามาแล้วก็จะรีบออกไป” อินทราพูดพลาง หยิบของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าไปพลาง โชคชัยทึ่งกับความรวดเร็วของหญิงสาว เพียงไม่ถึงสามนาที กระเป๋าใบอ้วนกลมก็มานอนอยู่ตรงหน้าเขา
“แม่ เก็บเงินไว้กินขนม” อินทรายื่นแบงก์หนึ่งพันยัดใส่กระเป๋าเสื้อคอกระเช้า ส่วนอีกหนึ่งพัน อินทราได้เปลี่ยนเป็นแบงก์ห้าร้อยสองใบ ใบหนึ่งเธอบอกว่าฝากไว้ให้พ่อ อีกใบบอกว่าให้น้องชายไว้ไปกินโรงเรียน
เมื่อแม่ลูบหัวให้พร เขาเห็นอินทรามีน้ำตาปรอย ๆ ออกจากหางตา
“ไป ไปกันเถอะ” อินทราลุกขึ้นคว้ากระเป๋า เขารีบยกมือไหว้ลาผู้เป็นมารดาของหญิงสาว อินทราเดินลิ่ว ๆ นำหน้าออกเดินไปยังรถแท็กซี่ของเขาที่จอดอยู่
“อ๊าย นังอิน เงินค่ารถกูที่ยังค้างอยู่ล่ะ”
“รีบทวงเลยนะเอ็ง” อินทราทำปากจิ๊จ๊ะก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่เดินตามมา
“มีสักสิบบาทไหม”
เขาทำท่าล้วงควัก แล้วก็ได้เงินมาเพียงแปดบาท อินทราหยิบเงินแปดบาทส่งให้คนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง
“เอ้า 8 บาท ให้ดอกเบี้ย 3 บาทดีไหม” อินทรายิ้มแย้มหยอกเอิน
“ดี แต่นี่ใคร แฟนเอ็งเหรอ”
“เออ แฟนข้า หล่อไหม” ไม่พูดเปล่าหญิงสาวยังใช้มือข้างซ้ายลูบที่ต้นแขนด้านขวาเขาอีกด้วย เขาทำหน้าเฉย ๆ ไม่ตอบโต้ว่าอย่างไร อินทรายิ้มให้เขาอวดเพื่อนมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แล้วเขาก็แทบขำกลิ้งด้วยคำพูดที่ว่า
“หล่อ ๆ อย่างนี้ กูว่า เดี๋ยวได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า”
“ไอ้บ้า ไม่มีวันหรอกย่ะ ไป ๆ ที่รัก อย่าได้สนใจฟังมันนะ เราไม่มีวันทิ้งกันหรอกนะ ว่าแล้วเธอก็ดึงให้เขามาเปิดประตูรถให้
เมื่อโชคชัยพารถแล่นออกมาจากซอยสลัมแล้ว เขาก็ขับรถพาอินทราไปยังบ้านของประดิพัทธ์ เมื่อเห็นป้ายชื่อหมู่บ้านและประตูทางเข้าที่มียามรักษาความปลอดภัยตรวจตราเข็มงวด อินทราก็ร้องอ๋อทันที เพราะหมู่บ้านนี้มีดาราเจ้าบทบาทหลายคนพักอาศัยและเธอเองก็เคยตามพี่ในที่ทำงานเข้าไปสัมภาษณ์ถึงเรื่องที่ไม่น่าเป็นเรื่องอยู่บ่อย ๆ
เมื่อได้เห็นบ้านของประดิพัทธ์ อินทราถึงกับตื่นตาตื่นใจ บ้านหลังไม่ใหญ่มากเท่าบ้านบริเวณต้นซอย แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าบ้านในหมู่บ้านจัดสรรที่เธอเคยพบเห็น
ประดิพัทธ์เปิดประตูใหญ่ อินทราก้าวขาเข้าไป ในขณะที่โชคชัยเดินลงจากรถด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ตื่นเต้นใด ๆ อินทราไม่แปลกใจ เพราะเขาคงมีบ้านที่หลังใหญ่กว่านี้เป็นแน่ เมื่อเขายังไม่อยากบอกอะไรตอนนี้ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะไปอยากรู้เรื่องของเขามากนัก แต่เวลาที่จะเดินทางด้วยกันในวันนี้ เธอมั่นใจว่าเธอจะต้องรู้จักพวกเขาทั้งสองคนให้มากที่สุด
“ตามสบายเลยนะ น้ำท่าหากินเอา กาแฟมีอยู่ จัดการได้เลย อยู่ในครัวทางด้านหลัง” อินทรารีบปฏิบัติตามคำบอกของเจ้าของบ้านซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดคอเชิ้ตกางเกงยีนส์ดูทะมัดทะแมง ผิดกับตอนสวมกางเกงสแลคเสื้อเชิ้ตสากล
“คุณโชคกาแฟไหม”
โชคชัยพยักหน้า อินทราผลุบเข้าไปในครัว เดี๋ยวเดียวก็ถือแก้วกาแฟออกมา ส่วนของตนนั้นเป็นเพียงน้ำส้มคั้นสำเร็จรูปซึ่งเหลือติดอยู่ก้นกล่องนอนนิ่งอยู่ในตู้เย็น
“น้ำส้มอีกแล้ว อยากเป็นนางเอกซิ”
“มั้ง” ตอบแบบสายตานั้นอยู่กับการสังเกตบ้านทั้งหลังอย่างไม่ได้เกรงใจเจ้าของบ้านที่วุ่น ๆ อยู่กับวิ่งเข้าห้องนี้ออกทางห้องโน้น
“อยู่คนเดียวหรือครับ” โชคชัยถามขึ้นเมื่อเห็นถึงความไร้ระเบียบของสิ่งละอันพันละน้อยที่อยู่ในห้อง จะว่ารกก็ไม่รก แต่ถ้าจัดหรือเก็บกวาดสักนิดก็จะดูสบายตาทีเดียว
“ครับ จ้างแม่บ้านอยู่เหมือนกัน แต่ให้มาทำอาทิตย์ละครั้ง หรือเฉพาะตอนที่ผมอยู่บ้านเท่านั้นก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“สองอาทิตย์หรือประมาณหนึ่งเดือนแล้วแน่ ๆ ที่แม่บ้านไม่ได้มา” อินทราคาดเดา
“ถูกต้องแล้วครับ เธอนี่เก่งจริง ๆ เลย ปะ ผมเสร็จแล้ว ไปกันได้” โชคชัยวางแก้วกาแฟลง อินทรารีบดึงมาแล้วรีบลุกขึ้น เข้าไปในครัว เขาได้ยินเสียงน้ำซ่า ๆ พักเดียวเธอก็ยิ้มกริ่มออกมา ทำนองว่าจัดการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
“ถ้ายายแม่บ้านไม่มาก็โทรจ้างฉันได้นะ คิดค่าแรงเท่ากันแหละ”
----------------------------------------------------------------
เมื่อมาพร้อมกันสองคนอินทราจึงกล้าขึ้นไปยังห้องพักของประดิพัทธ์ เมื่อเจ้าของห้องมาเปิดประตูอินทราแปลกใจเมื่อเห็นว่าเขายังอยู่ในชุดเมื่อวาน
“กุญแจติดอยู่ในรถ เชิญเข้ามาข้างในก่อน”
คนร่างสูงโปร่งผิวขาวราวหยกเดินนำคนร่างเล็กไปยังโซฟามุมหนึ่งของห้อง อินทรากวาดสายตาไปจนทั่วสังเกตความสวยงามไว้ตามนิสัย
“พวกมันโทรมาบอกว่าจะมาถึงแล้ว ผมก็เลยบอกว่า ให้ขึ้นมาบนห้องได้เลย ไม่อยากลงไปข้างล่างเพราะกลัวว่าจะมีคนหูตาเร็วอย่างเมื่อวานนี้อีก ประดิพัทธ์มีสีหน้าที่สดชื่นขึ้น
“ได้เงินแล้ว พวกคุณไปที่แมส มอร์นิ่งกับผมด้วยนะ”
อินทราอยากจะขอตัว เธอไม่อยากพบกับไอ้บ้านั่นอีก แต่เธอก็จำเป็นต้องไปด้วย
“ไหน ๆ ก็ลงเรือกันมาแล้วนี่ ตอนเงินหาย พวกคุณมาเกี่ยวข้อง ตอนเงินได้คืนเจ้านายผม ผมก็อยากให้พวกคุณนั่งอยู่ด้วย”
อินทรารู้สึกว่า เขาพูดออกมาจากใจจริง หญิงสาวมองดวงตาที่แดงช้ำคล้ายไม่ได้นอนหลับของเขา ยอมรับกับตัวเองว่า รู้สึกสงสารเขาขึ้นมา
“แล้วเรื่องกลับไปช่วยคุณรังสิตา” โชคชัยเอ่ยถึงเรื่องที่ตนอยากรู้
“รอให้ได้เงินก่อน แล้วเราค่อยคุยกับพวกที่นำเงินมาให้เรา ว่าอะไรคืออะไร”
ประดิพัทธ์ขอตัวไปอาบน้ำ โชคชัยออกไปยืนที่ระเบียง ส่วนอินทราเปิดโทรทัศน์ดูรายการบันเทิง เธอมีความฝัน สักวัน เธออยากเป็นพิธีกรสาวที่ยืนจ้อเป็นต่อยหอย เธอเชื่อมั่นในตัวเองว่า มีปฏิภาณไหวพริบมีคำพูดที่ลื่นไหลทำให้ครีเอทีฟรายการไม่ปวดหัวได้
“คิดอะไรอยู่”
โชคชัยเดินกลับมานั่งข้าง ๆ มือของเขาวางพาดไปตามพนักของโซฟา อินทราขยับหนีออกไปจนชิดมุม เขายิ้ม นิด ๆ แล้วก็ถามว่า“กลัวผมด้วยเหรอ”
“ผู้ชายไว้ใจได้สักคนรึ พ่อยังไว้ใจไม่ได้เล้ย”
“ดูข่าวมากไปหรือเปล่า”
“ความจริงที่ถูกตีแผ่ออกมาต่างหาก เอาเหอะ ขอกลัวไว้ก่อนแล้วกัน ว่าแต่คุณเถอะ ไม่ขับแท็กซี่แล้วจะมีเงินส่งค่าเช่าเขาไหมนะ”
โชคชัยได้คิด เขาจะทำตัวแบบสบาย ๆ อย่างนี้ไม่ได้ เพราะเขาคือคนขับรถแท็กซี่ ต้องหาเช้ากินค่ำ
“คือวันนี้วันสำคัญ วันที่เราจะได้ช่วยคุณประดิพัทธ์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เพราะฉะนั้นไม่ขับหนึ่งวันไม่เป็นไร เอาบุญ”
“ไม่เชื่อหรอก มีแผนอื่นอยู่ในใจนะซิ” อินทราทำหน้า ‘ไม่เชื่อ’ ยื่นกลับไปให้ ในชั่วขณะนั้นโชคชัยเห็นถึงความน่ารักในตัวผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน แต่มันก็ยังไม่ตรึงใจเท่ากับ คุณรังสิตา เขาจะต้องไปช่วยเธอ ต่อจากนั้นจะเป็นแดงหรือดำก็ค่อยคิดกัน
----------------------------------------------------------------
ขณะที่ประดิพัทธ์เปิดประตูห้องน้ำออกมาในชุดเมื่อวาน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ประดิพัทธ์มองหน้าโชคชัยและอินทราเพื่อขอความเห็น อินทรา กรากไปยังประตูทันที
“ใครคะ”
“คุณรังสิตาส่งมา”
อินทราเปิดประตูแล้วเธอก็แทบผงะ เพราะชายร่างใหญ่ในชุดสูทสากลถึงสี่คนยืนเรียงกันจนแน่นประตูใบหมด พวกมันขยับเข้ามาในห้อง โดยที่เธอต้องรีบหลบไปด้านข้างทันที
“คุณรังสิตาบอกว่าให้เอามาคืนเจ้าของ”
ลูกน้องที่เดินตามหลังส่งกระเป๋าสีดำมาให้ลูกพี่ มันถือไว้
“ใครคือคุณประดิพัทธ์”
“ผมเอง”
หัวหน้ายื่นกระเป๋าส่งให้
“เรามั่นใจว่าเงินของคุณอยู่ครบ ไม่ต้องนับ ผมไปล่ะ”
พวกมันทำท่าจะถอยออกไป แต่โชคชัยรีบเรียกไว้
“แล้ว คุณรังสิตาเธออยู่ที่ไหน”
“อยู่ในที่ที่ปลอดภัย”
“แต่ที่ไหนคะ” อินทราเสียงอ่อนลง จนโชคชัยนึกขึ้นมาได้ เขาควรที่จะหยุดเจรจาต่อรอง อินทรายิ้มหวานให้คนเหล่านั้น
“คือพวกเรา อยากขอบคุณเธอ ที่ช่วยเหลือเราในครั้งนี้ นี่ถ้าไม่ได้เงินกลับคืนไปส่งให้เจ้านายของคุณประดิพัทธ์ เขาก็จะต้องประสบกับความเลวร้ายในชีวิตอย่างแน่นอน นะคะ เราอยากรู้ที่อยู่ของเธอนะคะ” อินทราใช้มือเล็กทั้งสองข้างเกาะแขนคนที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าแล้วทำตาชมดชม้อย
“ได้”
คนพูดดึงกระดาษที่มีขนาดเท่านามบัตรมายื่นให้ ยังไม่ทันที่อินทราจะกวาดสายตาทั่วแผ่นกระดาษ พวกมันก็พากันออกไปจากห้องทันที
----------------------------------------------------------------
“เอาไงดีล่ะ กาญจนบุรี ถึงอำเภอศรีสวัสดิ์เลยรึ” อินทราครุ่นคิด
“มีแค่ที่อยู่ นอกจากนั้นไม่มีข้อมูล แล้วเราจะช่วยเธอได้อย่างไร” ประดิพัทธ์เอ่ยออกมา
“แต่เราต้องช่วยเธอให้ได้นะ” โชคชัยมีสีหน้าเป็นกังวล
“เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน พวกเราพากันไปที่ แมส มอร์นิ่ง กันก่อนจัดการเรื่องรถของผมให้เรียบร้อย หลังจากนั้น คุณสองคนพร้อมที่จะเดินทางไปศรีสวัสดิ์ด้วยกันไหม”
“ฉันไม่พร้อม”
“นายเธอ ฉันรู้จัก รติใช่ไหม” อินทราพยักหน้าตอบรับ
“ฉันจะเคลียร์ให้แล้วกัน ส่วนคุณโชคชัย รถของคุณ ถ้าคุณไม่ได้ขับก็คือไม่ได้เสียค่าเช่าใช่ไหมครับ”
“ครับ ลุงผมจะเป็นคนขับ” โชคชัยพูดความจริง
“ผมจะจ้างคุณสองคน คนละห้าร้อยต่อวันแล้วกันนะ” ประดิพัทธ์กล่าวออกไปจากใจจริง เพราะคนทั้งสองคนถือว่ามีรายได้น้อยมากถ้าเทียบกับเขา
เมื่อได้ยินค่าแรง อินทราตาลุกวาวจนเกือบระงับความลิงโลดใจไว้ไม่อยู่
“แล้วจะไปกี่วัน ฉันจะได้บอกแม่กับพ่อถูก”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่บอกว่าไปไหน ๆ ก็บอกไปเถอะ เธอเก่งอยู่แล้ว แต่อาจจะเป็นวันเดียวหรือสิบวันก็ได้ เพราะเราได้แค่ที่อยู่ นอกจากนั้นเราไม่รู้อะไรกันเลย”
“ไปขอให้หน่อยไม่ได้เหรอ ไปรับประกัน” แท้จริงแล้วอินทราอยากให้ผู้ใหญ่ได้รับรู้เอาไว้ เกิดผิดพลาดอะไรขึ้น แม่จะได้ตามจัดการได้
“ยุ่งยากขนาดนั้นเลยหรือ” ประดิพัทธ์ทำสีหน้าไม่เชื่อว่าเด็กวัยยี่สิบกว่า ๆ ซึ่งมีบ้านอยู่ในสลัมยังต้องมีการขออนุญาตก่อนออกจากบ้านอีก
“ลูกเค้ามีพ่อมีแม่นะพี่”
----------------------------------------------------------------
ที่สำนักงานของแมส มอร์นิ่ง พหลรับกระเป๋ามาเปิดดูจำนวนเงิน ถึงไม่นับก็มั่นใจว่า ได้เงินล้านกลับมาแน่นอน เขาเปิดลิ้นชักหยิบกุญแจรถเบนซ์ของประดิพัทธ์คืนให้
“เก่งมากที่เอากระเป๋ากลับมาได้ อย่างไรงานครีเอทีฟรายการ นายก็ยังได้ทำเหมือนเดิม เงินเดือนค่าแรงเท่าเดิม แต่ให้ระมัดระวังความโลดโผนโจนทะยานหน่อยแล้วกัน”
“ครับ แต่ช่วงเทปหน้าเทปนี้ ผมคงยังทำอะไรไม่ได้ ประดิพัทธ์เล่าความจริงบางส่วนให้เจ้านายได้รับรู้
“ไปกันทั้งสามคนเลยรึ แม่หนูคนนี้ด้วยรึ”
“ครับ” ประดิพัทธ์ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว นายของตนนั้นสนใจอินทรา
“พ่อแม่หนูไม่ห่วงหรือไง”
“ห่วง แต่แม่ไว้ใจว่าหนูเอาตัวรอดได้ค่ะ” แม้จะคุยโวไป แต่ในใจจริงนั้นเธอก็หวั่นผู้ชายสองคนนี่เหมือนกัน เพราะผู้ชายรู้หน้าหาได้รู้ใจสักคนเดียว
“ฉันก็นึกเป็นห่วงเธอนะ เพราะเรื่องผู้หญิงนี่ นายพัทนี่ก็ใช่ย่อย”
นายพหลพูดยิ้ม ๆ ให้ ประดิพัทธ์ยิ้มตอบ
“คงไม่หรอกครับ รับประกันด้วยเกียรติ”
พูดจบประดิพัทธ์หันไปหาคนทั้งคู่
“เราคงต้องไปกันแล้วครับ งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับนาย”
นายพยักหน้าให้
อินทรารีบลุกขึ้นแล้วตรงดิ่งไปที่ประตู แต่นายพหลร้องเรียกไว้
“หนูอินทรา อย่างไรฉันก็ยังชอบฝีมือการทำงานของหนูอยู่นะ สะดวกเมื่อไหร่เข้ามาคุยกันได้เลย”
อินทราหันมายิ้มตอบให้แล้วก็บอกว่า
“ค่ะ”
หญิงสาวรีบเปิดประตูนำชายหนุ่มสองคนออกไปแล้วพ่นลมหายใจออกมา
----------------------------------------------------------------
เมื่อออกมาจากตึกของแมส มอร์นิ่ง ประดิพัทธ์ขอตัวกลับบ้าน โดยให้โชคชัยพาอินทราไปเก็บเสื้อผ้าและขออนุญาตพ่อแม่ของหญิงสาว เมื่อจบตรงนั้น โชคชัยก็พาอินทรามาหาเขาที่บ้านซอยเสนา แล้วจะขับตามกันไปเอารถแท็กซี่ของโชคชัยไปเก็บไว้ที่บ้านบนถนนสายไหม หลังจากนั้นจึงจะพากันออกไปยังจังหวัดกาญจนบุรี
โชคชัยปฏิบัติตามแผนนั้นเป็นอย่างดี เพราะว่าประดิพัทธ์ส่งเงินให้เขาถึงสองพันบาท และส่งให้อินทราอีกสองพันบาท
“ค่าอะไร” อินทราสงสัย
“ก็ให้พ่อกับแม่เธอไว้กินก่อน ส่วนเธอ ช่วงนี้ก็หากินกับผมไปก่อน”
อินทรารู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วก็นั่งหน้าเศร้า ๆ มาตลอดทาง
“เป็นอะไรอีก” โชคชัยอดถามขึ้นมาไม่ได้
“ฉันน่าสงสารขนาดนั้นเชียวหรือ”
โชคชัยไม่ตอบ หากเขาเป็นประดิพัทธ์เขาก็คงต้องทำอย่างนั้นเหมือนกัน
“ตกลงคุณมีเมียมีลูกหรือยัง”
“ยัง ถามทำไม”
“เรากำลังจะลงเรือลำเดียวกัน ไม่รู้อะไรเลย มันจะดีหรือ” อินทราพูดจากใจจริง
“นึกว่าพิศวาสผมขึ้นมา” คนพูดมีใบหน้าที่นิ่งสนิททีเดียว
“ถ้านึกล่ะ”
“ก็พอมีลุ้น”
“ลุ้น น้ำตาเช็ดหัวเข่านะซิ พ่อรูปหล่อ” ว่าแล้วอินทราก็หันสายตายังไปยังข้างถนน ด้วยตรงนั้นเป็นโรงเรียนมัธยมที่น้องชายเรียนอยู่ อินทราจึงต้องมองอยู่นานเป็นพิเศษ
“มองหาอะไร”
“น้องชาย เผื่อมันไม่เรียนหนังสือ”
“ถ้าไม่เรียนก็คงไม่เดินอยู่แถวหน้าโรงเรียนหรอก คงไปป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ห้าง หรือไม่ก็ร้านเกมส์ ไม่ก็มั่วสุมกันในห้อง
เพื่อน”
“รู้ได้ไง”
“ก็ผู้ชายด้วยกัน พอเดาทิศทางกันออก โต๊ะสนุก ไอซ์สเก็ต ร้านอินเตอร์เน็ต หรือไม่ก็บ้านผู้หญิงใจแตกสักคน”
“นายเคยทำอย่างนั้นซิ”
“ก็มีบ้าง แต่ไม่ถึงกับเสียผู้เสียคน วัยนั้นใคร ๆ ก็อยากลองอยากรู้ น้องชายคุณเรียนอยู่ชั้นไหน”
“มอหกแล้ว กำลังจะเอนฯ ไม่รู้จะได้หรือเปล่า คงไม่ได้หรอก ถึงได้ก็ต้องกู้เงินรัฐบาลเรียน ถ้าไม่ได้ก็เรียนรามเหมือนพี่มัน อย่างฉันนี่”
“มีพี่น้องกี่คน”
“สองคน ฉันคนโต ก็หวังที่จะเป็นเสาหลักให้ครอบครัว อยากให้น้องตั้งใจเรียน พึ่งพาตัวเองได้ แต่มันก็ชอบทำตัวได้เฮงซวย”
โชคชัยอยากจะถอนหายใจออกมา แต่พอดีที่เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรงเสียก่อน
“ข้างหน้าน่ะซอยสลัมบ้านฉัน”
----------------------------------------------------------------
ในเวลากลางวันโชคชัยถึงได้เห็นถึงสภาพอันเลวร้ายทางสายตาว่ามีมากน้อยเพียงใด บ้านที่อยู่กลางดงน้ำครำสีดำมีขยะลอยให้กลาดเกลื่อน ทางเดินเป็นไม้ระแนงเลาะวนไปสู่บ้านแต่ละหลัง ก็ดูผุกร่อนไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย แถมกลิ่นที่พุ่งตรงขึ้นมาทำให้เขารู้สึกแสบอยู่ในรูจมูก
“เป็นไง อยากจะท่องเที่ยวมุมไหนบอกนะ จะพาไปทัศนา แต่ระวังของมีค่าของคุณไว้ด้วยแล้วกัน ดีไม่ดี จะนุ่งกางเกงลิงออกมาตัวเดียว”
แค่ฟังเธอพูดเขาก็ไม่คิดก้าวไปทางไหนแล้ว
“อ้าวแม่ วันนี้ทำไมเลิกเร็วล่ะ”
“ขายดี” คนเป็นแม่รีบลุกจากเสื่อน้ำมันที่พื้นห้อง โชคชัยยกมือไหว้ นางรีบยกมือรับไหว้พร้อมสำรวจตรวจตรารูปลักษณ์ชายหนุ่มเช่นกัน
“แม่ เดี๋ยวฉันจะไม่อยู่บ้านหลายวันนะ”
“เอ็งจะไปไหน”
“ไปทำงานต่างจังหวัดน่ะ ไปหาข้อมูลเชิงท่องเที่ยวมาลงนิตยสาร”
“ไปกับคนขับแท็กซี่นี่หรือ”
โชคชัยเพิ่งนึกออก ก็เขาอยู่ในชุดฟอร์มนี้ จะไม่ให้คนเป็นแม่เข้าใจไปตามนั้นได้อย่างไร
“เปล่า ฉันจ้างเขามาเท่านั้นเอง ว่าจะให้ช่วยยกกระเป๋า เข้ามาแล้วก็จะรีบออกไป” อินทราพูดพลาง หยิบของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าไปพลาง โชคชัยทึ่งกับความรวดเร็วของหญิงสาว เพียงไม่ถึงสามนาที กระเป๋าใบอ้วนกลมก็มานอนอยู่ตรงหน้าเขา
“แม่ เก็บเงินไว้กินขนม” อินทรายื่นแบงก์หนึ่งพันยัดใส่กระเป๋าเสื้อคอกระเช้า ส่วนอีกหนึ่งพัน อินทราได้เปลี่ยนเป็นแบงก์ห้าร้อยสองใบ ใบหนึ่งเธอบอกว่าฝากไว้ให้พ่อ อีกใบบอกว่าให้น้องชายไว้ไปกินโรงเรียน
เมื่อแม่ลูบหัวให้พร เขาเห็นอินทรามีน้ำตาปรอย ๆ ออกจากหางตา
“ไป ไปกันเถอะ” อินทราลุกขึ้นคว้ากระเป๋า เขารีบยกมือไหว้ลาผู้เป็นมารดาของหญิงสาว อินทราเดินลิ่ว ๆ นำหน้าออกเดินไปยังรถแท็กซี่ของเขาที่จอดอยู่
“อ๊าย นังอิน เงินค่ารถกูที่ยังค้างอยู่ล่ะ”
“รีบทวงเลยนะเอ็ง” อินทราทำปากจิ๊จ๊ะก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มที่เดินตามมา
“มีสักสิบบาทไหม”
เขาทำท่าล้วงควัก แล้วก็ได้เงินมาเพียงแปดบาท อินทราหยิบเงินแปดบาทส่งให้คนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง
“เอ้า 8 บาท ให้ดอกเบี้ย 3 บาทดีไหม” อินทรายิ้มแย้มหยอกเอิน
“ดี แต่นี่ใคร แฟนเอ็งเหรอ”
“เออ แฟนข้า หล่อไหม” ไม่พูดเปล่าหญิงสาวยังใช้มือข้างซ้ายลูบที่ต้นแขนด้านขวาเขาอีกด้วย เขาทำหน้าเฉย ๆ ไม่ตอบโต้ว่าอย่างไร อินทรายิ้มให้เขาอวดเพื่อนมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แล้วเขาก็แทบขำกลิ้งด้วยคำพูดที่ว่า
“หล่อ ๆ อย่างนี้ กูว่า เดี๋ยวได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า”
“ไอ้บ้า ไม่มีวันหรอกย่ะ ไป ๆ ที่รัก อย่าได้สนใจฟังมันนะ เราไม่มีวันทิ้งกันหรอกนะ ว่าแล้วเธอก็ดึงให้เขามาเปิดประตูรถให้
เมื่อโชคชัยพารถแล่นออกมาจากซอยสลัมแล้ว เขาก็ขับรถพาอินทราไปยังบ้านของประดิพัทธ์ เมื่อเห็นป้ายชื่อหมู่บ้านและประตูทางเข้าที่มียามรักษาความปลอดภัยตรวจตราเข็มงวด อินทราก็ร้องอ๋อทันที เพราะหมู่บ้านนี้มีดาราเจ้าบทบาทหลายคนพักอาศัยและเธอเองก็เคยตามพี่ในที่ทำงานเข้าไปสัมภาษณ์ถึงเรื่องที่ไม่น่าเป็นเรื่องอยู่บ่อย ๆ
เมื่อได้เห็นบ้านของประดิพัทธ์ อินทราถึงกับตื่นตาตื่นใจ บ้านหลังไม่ใหญ่มากเท่าบ้านบริเวณต้นซอย แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าบ้านในหมู่บ้านจัดสรรที่เธอเคยพบเห็น
ประดิพัทธ์เปิดประตูใหญ่ อินทราก้าวขาเข้าไป ในขณะที่โชคชัยเดินลงจากรถด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ตื่นเต้นใด ๆ อินทราไม่แปลกใจ เพราะเขาคงมีบ้านที่หลังใหญ่กว่านี้เป็นแน่ เมื่อเขายังไม่อยากบอกอะไรตอนนี้ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะไปอยากรู้เรื่องของเขามากนัก แต่เวลาที่จะเดินทางด้วยกันในวันนี้ เธอมั่นใจว่าเธอจะต้องรู้จักพวกเขาทั้งสองคนให้มากที่สุด
“ตามสบายเลยนะ น้ำท่าหากินเอา กาแฟมีอยู่ จัดการได้เลย อยู่ในครัวทางด้านหลัง” อินทรารีบปฏิบัติตามคำบอกของเจ้าของบ้านซึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดคอเชิ้ตกางเกงยีนส์ดูทะมัดทะแมง ผิดกับตอนสวมกางเกงสแลคเสื้อเชิ้ตสากล
“คุณโชคกาแฟไหม”
โชคชัยพยักหน้า อินทราผลุบเข้าไปในครัว เดี๋ยวเดียวก็ถือแก้วกาแฟออกมา ส่วนของตนนั้นเป็นเพียงน้ำส้มคั้นสำเร็จรูปซึ่งเหลือติดอยู่ก้นกล่องนอนนิ่งอยู่ในตู้เย็น
“น้ำส้มอีกแล้ว อยากเป็นนางเอกซิ”
“มั้ง” ตอบแบบสายตานั้นอยู่กับการสังเกตบ้านทั้งหลังอย่างไม่ได้เกรงใจเจ้าของบ้านที่วุ่น ๆ อยู่กับวิ่งเข้าห้องนี้ออกทางห้องโน้น
“อยู่คนเดียวหรือครับ” โชคชัยถามขึ้นเมื่อเห็นถึงความไร้ระเบียบของสิ่งละอันพันละน้อยที่อยู่ในห้อง จะว่ารกก็ไม่รก แต่ถ้าจัดหรือเก็บกวาดสักนิดก็จะดูสบายตาทีเดียว
“ครับ จ้างแม่บ้านอยู่เหมือนกัน แต่ให้มาทำอาทิตย์ละครั้ง หรือเฉพาะตอนที่ผมอยู่บ้านเท่านั้นก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“สองอาทิตย์หรือประมาณหนึ่งเดือนแล้วแน่ ๆ ที่แม่บ้านไม่ได้มา” อินทราคาดเดา
“ถูกต้องแล้วครับ เธอนี่เก่งจริง ๆ เลย ปะ ผมเสร็จแล้ว ไปกันได้” โชคชัยวางแก้วกาแฟลง อินทรารีบดึงมาแล้วรีบลุกขึ้น เข้าไปในครัว เขาได้ยินเสียงน้ำซ่า ๆ พักเดียวเธอก็ยิ้มกริ่มออกมา ทำนองว่าจัดการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
“ถ้ายายแม่บ้านไม่มาก็โทรจ้างฉันได้นะ คิดค่าแรงเท่ากันแหละ”
----------------------------------------------------------------
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.ค. 2554, 13:10:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.ค. 2554, 13:11:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 1997
| << ุ6.ชีวิตตัวเองลำบากไม่พออีกหรือ | 8.อลวน ถนน หัวใจ >> |
nutcha 4 ก.ค. 2554, 14:46:59 น.
ใครคู่ใครหนอเดาไม่ถูกอะ....
ใครคู่ใครหนอเดาไม่ถูกอะ....
Zephyr 4 ก.ค. 2554, 15:49:06 น.
เห็นด้วยกับรีแรกค่ะ คู่ไหนกันยังไงเนี่ย
เห็นด้วยกับรีแรกค่ะ คู่ไหนกันยังไงเนี่ย
pattisa 4 ก.ค. 2554, 20:06:39 น.
ขอเดาว่านายโชคชัยคู่กับอินทราค่ะ :D
ขอเดาว่านายโชคชัยคู่กับอินทราค่ะ :D
จุฬามณีเฟื่องนคร 4 ก.ค. 2554, 20:21:03 น.
ก็มันชื่อเืรื่อง อลวน (เน้อ)
ก็มันชื่อเืรื่อง อลวน (เน้อ)
คิมหันตุ์ 4 ก.ค. 2554, 21:12:29 น.
อลวนมาก....อิอิ
อลวนมาก....อิอิ
ปูสีน้ำเงิน 4 ก.ค. 2554, 23:29:19 น.
เห็นด้วยกับคุณคิมหันต์ค่ะ
เห็นด้วยกับคุณคิมหันต์ค่ะ