Lovechicane กลรักล่อหัวใจยัยประธานเจ้าเล่ห์
พรมลิขิตหรืออุบัติเหตุ( รัก ) ที่ทำให้ฉันต้องตัดสินใจลงสมัครเป็นประธานนักเรียนเพราะปัญหาที่ทำให้กังวลใจกับปัญหาที่กำลังก่อกวนเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว…
Tags: ยัยน้ำหอม โกเลน ชาล ประธานนักเรียน
ตอน: ตอนที่4 เจอกันอีกแล้ว 2
“ หะ...เห้ยเดี๋ยวก่อนดิ..เฮ้ยน้ำหอม! “
ยังไม่ทันพูดจบยัยน้ำหอมก็วิ่งหนีฉัน เห้อทิ้งงานไว้ให้ฉันอีกแล้วนะคอยดูเถอะพรุ่งนี้ฉันจะคิดบัญชีคืน! ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วแล้วไม่ค่อยมีคนเพราะกลับบ้านกันหมดฉันจึงเดินไปทิ้งขยะหลังโรงเรียนก่อนที่มันจะมืดกว่านี้...ฉันกำลังจะเดินกลับแต่ดันได้ยินเสียงประหลาดๆดังขึ้นมาหลังโรงเรียนอีกด้าน บรื๋อหวังว่าคงจะไม่ใช่ผีนะฉันก็ไม่ใช่คนกลัวผีขนาดหลอนมากซะหน่อยแต่ก็ยอมรับแหละว่ากลัวๆนิดนึง ฉันจึงแอบเอาหน้ามุดกับพุ่มไม้สิ่งที่ฉันเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งถูกรุมกระทืบอยู่ท่าทางเหมือนจะหนักเอาการอยู่เอะหน้าผู้ชายคนนั้นดูคุ้นๆแหะเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน
“ เฮ้..เธอน่ะมาแอบมองอะไร! “
ซะ...ซวยแล้วฉันเผลอโดนจับได้ซะงั้นเอาไงดีหัวเราะกลบเกลื่อนดีไหม
“ แฮ่ๆเปล่าหรอกฉันมาทิ้งขยะเฉยๆน่ะไม่มีอะไรหรอก “ ฉันยิ้มให้นายหน้าโหด
“ หึ!งั้นเหรอแต่เธอคงไม่เห็นอะไรหรอกใช่ไหม “
“ มะ..ไม่..ไม่เห็นเลยจ๊ะ “
เห็นสิฉันเห็นเต็มๆตาเลยล่ะพวกแกเสร็จฉันแน่!
“ ดีงั้นถ้าเธอทิ้งขยะเสร็จคงกลับเลยใช่ไหม “
“ ชะ..ใช่งั้นฉันไปก่อนนะ “
ฉันพูดแล้วรีบเผ่นก่อนที่นายหน้าโหดจะจับได้ แต่ยังไงฉันก็ยังไม่กลับเพราะผู้ชายคนนั้นดูท่าทางจะเจ็บหนักอยู่และก็เหมือนฉันเคยเห็นเขามาก่อนและก็คำถามหลายอย่างอีกมากมายที่ยังค้างคาใจจนทำให้ฉันอยู่ต่ออีกครึ่งชั่วโมงและแอบย่องลงไปดูที่เดิม ฉันไม่เห็นมีใครอยู่แล้วจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ...ฉันเห็นเขากุมท้องแล้วนอนคดตัวงอ
“ นี่ๆนายน่ะเป็นอะไรเหรอเปล่า “ฉันพูดแล้วเขย่าตัวให้เขาได้สติ
“ อะ..แค่กๆ “ เขาไม่ได้พูดอะไรแต่กลับไอเป็นเลือดมาแทนสงสัยจะโดนเยอะ
“ นี่ๆนายอย่าเป็นอะไรนะเดี๋ยวฉันช่วยพาไปส่งห้องพยาบาลนะ ”
ฉันแบกตัวเขามาถึงชั้นที่สองของตึกได้ในที่สุด ฉันปาดเหงื่อเมื่อมาถึงหน้าห้องพยาบาลแล้วแบกเข้าไปในห้องพยาบาลโชคดีที่พี่สาวห้องพยาบาลประจำเวรอย่
“ น้องค่ะเสร็จแล้วนะค่ะพี่ทำแผลที่มือให้แล้วเหลือทายาแก้บวมฟกช้ำตามตัวค่ะฝากน้องทำต่อด้วยนะค่ะพี่ต้องไปห้องอื่นแล้ว “ พี่สาวออกมาจากผ้าม่านที่ปิดกั้นคนป่วยอยู่
“ อะ...เอ่อค่ะ “
พี่สาวพูดแล้วเดินออกไปจากห้องทำให้ฉันต้องเดินเข้าไปหลังม่านที่ปิดเตียงอยู่ฉันจึงรูดเปิดออก
“ เอ่อ..นายทำเอาเองได้ไหม “ ฉันพูดแล้วเตรียมยายื่นไปให้แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รับ
“ ฉันเป็นคนป่วยอยู่นะ “
“ แล้วไง? “
เขาไม่พูดอะไรแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ เธอจะไม่ทาให้ฉันเหรอดูสิฉันเจ็บมืออยู่นะ “ เขายื่นมือที่มีผ้าผันแผลมาให้ทั้งสองข้าง
“ นายก็ทำเองสิฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย “
ฉันกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากห้องเขาก็ขว้าข้อมือฉันไป
“ และไม่อยากรู้จักเหรอ “
“ ไม่! “
“ นี่เดี๋ยวสิฉันยังเจ็บมืออยู่เลยนะ..หึ!จะใจดำไปหน่อยไหมน่าตาก็ใช่ว่าจะสวยยังจะใจดำอีก “
อึก! ใจดำเหรอ..เฮอะ!ยังไม่มีใครมาว่าฉันแบบนี้เลยนะมีแต่คนมองว่าฉันเป็นคนสวยและยังใจดีและนายเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้!
“ โอ๋ๆ อย่างอนน้า..นี่ดูสิทำหน้าอย่างกะคนอึไม่ออกมาเป็นอาทิตย์แน่ะ “
อะ..อะไรนะอึไม่ออกเหรอ..หึ้ยชักจะมากไปแล้วนะนายกล้าต่อว่าฉันโดยที่นายไม่รู้จักฉันได้ยังไง!
“ถ้าขืนนายยังพูดไม่เพราะฉันจะไม่ทำแผลให้แล้วนะ แล้วก็...ฉันขับถ่ายทุกวันย่ะ! “
ฉันเอามือเท้าเอวด้วยความโมโห
“ คร้าบๆเข้าใจแล้ว...แล้วก็ทาตรงนี้ด้วยนะ “
พูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่หน้าอกของตัวเอง
“ อึ๋ย..ไม่นะตรงนั้นนายก็ทาเองสิ -*- “
“ นี่เธอสมาธิสั้นหรือแกล้งจำไม่ได้กันเนี่ยฉันก็บอกอยู่ว่ามือสองข้างของฉันเจ็บอยู่ “
“ ชิ! ทำก็ได้ถือซะว่ารักษาผู้ชายตาดำๆที่มือไม่มีก็แล้วกัน “ ฉันแอบบ่นอุบอิบ
“ นี่ๆฉันได้ยินนะมือฉันแค่เจ็บ “
“ มือ..เมออะไรกันฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วจะให้ทำไหมทายานะเร็วนะเพราะนี่มันก็มืดแล้วฉันรีบ “ ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้าทะเลาะกันคงอีกยาวแน่
“ เอ่อ..แล้วนายไม่ถอดเสื้อล่ะ “
“ ตกลงเธอสมาธิสั้นแน่ๆเลย เธอจำไม่ได้เหรอว่า..มือฉันเจ็บ!! “
เขาทำหน้าเซ็งกะตายมาใส่ฉัน อะไรนี่ฉันผิดเหรอเนี่ย
ฉันค่อยๆแกะกระดุมพยายามไม่ให้มือสั่น..แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่ามือฉันสั่นเขาจึงยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้..ตาบ้าเอ๊ย!จะมายิ้มให้ทำไมกันนะเพราะความร้อนหรือแอร์ไม่เย็นพอที่ทำให้เหงื่อผุดเต็มหน้าฉัน เมื่อถอดเสื้อออกเสร็จฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วนำเสื้อไปวางไว้ตรงเก้าอี้ที่นั่งพัก
“ นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่านะเหงื่ออกเต็มเลยแถมยังหน้าแดงๆอีก “
“ ปะ..เปล่านี่ “
ฉันเปิดฝายาแล้วป้ายเนื้อครีมลงบนหน้าอกของอีกฝ่ายไม่รู้ว่าวันนี้อากาศร้อนผิดปกติหรือเปล่าเพราะเหงื่อฉันเริ่มผุดขึ้นมาอีก ฉันป้ายยาวนๆไปได้สักพักเขาก็ควักผ้าเ
ยังไม่ทันพูดจบยัยน้ำหอมก็วิ่งหนีฉัน เห้อทิ้งงานไว้ให้ฉันอีกแล้วนะคอยดูเถอะพรุ่งนี้ฉันจะคิดบัญชีคืน! ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วแล้วไม่ค่อยมีคนเพราะกลับบ้านกันหมดฉันจึงเดินไปทิ้งขยะหลังโรงเรียนก่อนที่มันจะมืดกว่านี้...ฉันกำลังจะเดินกลับแต่ดันได้ยินเสียงประหลาดๆดังขึ้นมาหลังโรงเรียนอีกด้าน บรื๋อหวังว่าคงจะไม่ใช่ผีนะฉันก็ไม่ใช่คนกลัวผีขนาดหลอนมากซะหน่อยแต่ก็ยอมรับแหละว่ากลัวๆนิดนึง ฉันจึงแอบเอาหน้ามุดกับพุ่มไม้สิ่งที่ฉันเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งถูกรุมกระทืบอยู่ท่าทางเหมือนจะหนักเอาการอยู่เอะหน้าผู้ชายคนนั้นดูคุ้นๆแหะเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน
“ เฮ้..เธอน่ะมาแอบมองอะไร! “
ซะ...ซวยแล้วฉันเผลอโดนจับได้ซะงั้นเอาไงดีหัวเราะกลบเกลื่อนดีไหม
“ แฮ่ๆเปล่าหรอกฉันมาทิ้งขยะเฉยๆน่ะไม่มีอะไรหรอก “ ฉันยิ้มให้นายหน้าโหด
“ หึ!งั้นเหรอแต่เธอคงไม่เห็นอะไรหรอกใช่ไหม “
“ มะ..ไม่..ไม่เห็นเลยจ๊ะ “
เห็นสิฉันเห็นเต็มๆตาเลยล่ะพวกแกเสร็จฉันแน่!
“ ดีงั้นถ้าเธอทิ้งขยะเสร็จคงกลับเลยใช่ไหม “
“ ชะ..ใช่งั้นฉันไปก่อนนะ “
ฉันพูดแล้วรีบเผ่นก่อนที่นายหน้าโหดจะจับได้ แต่ยังไงฉันก็ยังไม่กลับเพราะผู้ชายคนนั้นดูท่าทางจะเจ็บหนักอยู่และก็เหมือนฉันเคยเห็นเขามาก่อนและก็คำถามหลายอย่างอีกมากมายที่ยังค้างคาใจจนทำให้ฉันอยู่ต่ออีกครึ่งชั่วโมงและแอบย่องลงไปดูที่เดิม ฉันไม่เห็นมีใครอยู่แล้วจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ...ฉันเห็นเขากุมท้องแล้วนอนคดตัวงอ
“ นี่ๆนายน่ะเป็นอะไรเหรอเปล่า “ฉันพูดแล้วเขย่าตัวให้เขาได้สติ
“ อะ..แค่กๆ “ เขาไม่ได้พูดอะไรแต่กลับไอเป็นเลือดมาแทนสงสัยจะโดนเยอะ
“ นี่ๆนายอย่าเป็นอะไรนะเดี๋ยวฉันช่วยพาไปส่งห้องพยาบาลนะ ”
ฉันแบกตัวเขามาถึงชั้นที่สองของตึกได้ในที่สุด ฉันปาดเหงื่อเมื่อมาถึงหน้าห้องพยาบาลแล้วแบกเข้าไปในห้องพยาบาลโชคดีที่พี่สาวห้องพยาบาลประจำเวรอย่
“ น้องค่ะเสร็จแล้วนะค่ะพี่ทำแผลที่มือให้แล้วเหลือทายาแก้บวมฟกช้ำตามตัวค่ะฝากน้องทำต่อด้วยนะค่ะพี่ต้องไปห้องอื่นแล้ว “ พี่สาวออกมาจากผ้าม่านที่ปิดกั้นคนป่วยอยู่
“ อะ...เอ่อค่ะ “
พี่สาวพูดแล้วเดินออกไปจากห้องทำให้ฉันต้องเดินเข้าไปหลังม่านที่ปิดเตียงอยู่ฉันจึงรูดเปิดออก
“ เอ่อ..นายทำเอาเองได้ไหม “ ฉันพูดแล้วเตรียมยายื่นไปให้แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รับ
“ ฉันเป็นคนป่วยอยู่นะ “
“ แล้วไง? “
เขาไม่พูดอะไรแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ เธอจะไม่ทาให้ฉันเหรอดูสิฉันเจ็บมืออยู่นะ “ เขายื่นมือที่มีผ้าผันแผลมาให้ทั้งสองข้าง
“ นายก็ทำเองสิฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย “
ฉันกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากห้องเขาก็ขว้าข้อมือฉันไป
“ และไม่อยากรู้จักเหรอ “
“ ไม่! “
“ นี่เดี๋ยวสิฉันยังเจ็บมืออยู่เลยนะ..หึ!จะใจดำไปหน่อยไหมน่าตาก็ใช่ว่าจะสวยยังจะใจดำอีก “
อึก! ใจดำเหรอ..เฮอะ!ยังไม่มีใครมาว่าฉันแบบนี้เลยนะมีแต่คนมองว่าฉันเป็นคนสวยและยังใจดีและนายเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้!
“ โอ๋ๆ อย่างอนน้า..นี่ดูสิทำหน้าอย่างกะคนอึไม่ออกมาเป็นอาทิตย์แน่ะ “
อะ..อะไรนะอึไม่ออกเหรอ..หึ้ยชักจะมากไปแล้วนะนายกล้าต่อว่าฉันโดยที่นายไม่รู้จักฉันได้ยังไง!
“ถ้าขืนนายยังพูดไม่เพราะฉันจะไม่ทำแผลให้แล้วนะ แล้วก็...ฉันขับถ่ายทุกวันย่ะ! “
ฉันเอามือเท้าเอวด้วยความโมโห
“ คร้าบๆเข้าใจแล้ว...แล้วก็ทาตรงนี้ด้วยนะ “
พูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่หน้าอกของตัวเอง
“ อึ๋ย..ไม่นะตรงนั้นนายก็ทาเองสิ -*- “
“ นี่เธอสมาธิสั้นหรือแกล้งจำไม่ได้กันเนี่ยฉันก็บอกอยู่ว่ามือสองข้างของฉันเจ็บอยู่ “
“ ชิ! ทำก็ได้ถือซะว่ารักษาผู้ชายตาดำๆที่มือไม่มีก็แล้วกัน “ ฉันแอบบ่นอุบอิบ
“ นี่ๆฉันได้ยินนะมือฉันแค่เจ็บ “
“ มือ..เมออะไรกันฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วจะให้ทำไหมทายานะเร็วนะเพราะนี่มันก็มืดแล้วฉันรีบ “ ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้าทะเลาะกันคงอีกยาวแน่
“ เอ่อ..แล้วนายไม่ถอดเสื้อล่ะ “
“ ตกลงเธอสมาธิสั้นแน่ๆเลย เธอจำไม่ได้เหรอว่า..มือฉันเจ็บ!! “
เขาทำหน้าเซ็งกะตายมาใส่ฉัน อะไรนี่ฉันผิดเหรอเนี่ย
ฉันค่อยๆแกะกระดุมพยายามไม่ให้มือสั่น..แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่ามือฉันสั่นเขาจึงยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้..ตาบ้าเอ๊ย!จะมายิ้มให้ทำไมกันนะเพราะความร้อนหรือแอร์ไม่เย็นพอที่ทำให้เหงื่อผุดเต็มหน้าฉัน เมื่อถอดเสื้อออกเสร็จฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วนำเสื้อไปวางไว้ตรงเก้าอี้ที่นั่งพัก
“ นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่านะเหงื่ออกเต็มเลยแถมยังหน้าแดงๆอีก “
“ ปะ..เปล่านี่ “
ฉันเปิดฝายาแล้วป้ายเนื้อครีมลงบนหน้าอกของอีกฝ่ายไม่รู้ว่าวันนี้อากาศร้อนผิดปกติหรือเปล่าเพราะเหงื่อฉันเริ่มผุดขึ้นมาอีก ฉันป้ายยาวนๆไปได้สักพักเขาก็ควักผ้าเ
omeyim เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2557, 15:39:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2560, 00:31:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 711
| << ตอนที่3 เจอกันอีกแล้ว 1 | ตอนที่5 บังเอิญ >> |