^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: เหนื่อยไหมสายลม???
เหนื่อยไหมสายลม???
สายลมที่รัก นานแล้วนะที่ฉันเฝ้ามองเธอ
จากวันแรกที่เธอพัดผ่านมาบนผืนทราย เมื่อเราได้รู้จักกัน ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความฝัน
ฉันรู้...เธอรักอิสระยิ่ง ไม่มีกรงใดขังหัวใจที่เสรีของเธอได้ แต่เธอยอม...พัดไปมาตามเวลาและเส้นทาง เพื่อความสงบเรียบร้อยของโลก เพื่อความสุขของผู้คน และเพื่อให้เม็ดทรายของฉันได้ท่องเที่ยวไปในบางช่วงแห่งการแดินทางของเธอ
ที่รัก...ที่ผ่านมาเธอควบคุมความสงบ เยือกเย็นได้ดีเสมอ
เธอรู้หน้าที่ และเข้าใจในขอบเขตแห่งอิสรภาพ
หัวใจเธองดงามและเป็นประกายแห่งความสุขอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่ฉันเห็น สายตายามเธอมองโลก แม้ในวันที่เต็มไปด้วยสงคราม เสียงปืน เลือดนองจนเลอะเม็ดทรายอย่างฉัน
ในวันที่ฉันเกลียดชังมนุษย์ หน่ายต่อโลกกว้าง ก็มีแค่ดวงตาของเธอเท่านั้นที่ยังมองอย่างเชื่อมั่น
ฉันไม่เข้าใจว่าเธอผ่านโลกมาได้อย่างไร จึงเก็บหัวใจที่บริสุทธิ์ด้วยความรัก ความฝัน และความเชื่อมั่นได้เพียงนั้น
จำได้ไหม...เธอเคยปลอบในวันที่ฉันไม่เชื่อในสิ่งใดอีกแล้ว
“...โลกยังสวยงามนะ แต่สิ่งที่เราพบว่าไม่สวยงาม มันมีเหตุปัจจัยอยู่
สงครามที่เกิดก็แค่คนที่ไม่เข้าใจกัน...ไม่ใช่เพราะพวกเขาเลวร้ายหรืออยากทำร้ายกันหรอก”
สายลมที่รัก...เธอทำให้ฉันศรัทธาในโลกอีกครั้ง แต่บางทีฉํนก็ยังคงสงสัย เธอรักษาดวงใจของเด็กน้อยเช่นนั้นไว้ได้อย่างไร
ฉันเคยอิจฉา ปรารถนาจะมีความคิดและเข้าใจความงามของโลกอย่างเธอ
แต่วันนี้...ที่รัก ฉันเป็นห่วงเธอเหลือเกิน
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอเฝ้าพัดวนถนอมแคคตัสที่อยู่กลางผืนทรายจนแทบลืมเม็ดทรายเล็ก ๆ อย่างฉัน
แคคตัสที่เย่อหยิ่งและไม่เคยใส่ใจเธอ แต่เธอกลับมองอย่างใส่ใจและพร้อมจะเข้าใจเขาเสมอ
สายลม...ฉันเห็นเธอวิ่งวนอยู่ในงานของเธออย่างอ่อนล้า พัดวนกลับมาโอบประคองแคคตัสที่ร้ายกาจนั้นอย่างอาธรณ์ ทั้งที่เขาไม่เคยใยดีเธอเลย
เหนื่อยไหมสายลม???
กี่คราวแล้วที่เธอต้องร้องไห้เพราะเขาไม่ใส่ใจ
กี่คราวแล้วที่ดวงตาที่สดใสและแสนบริสุทธิ์ของเธอเฝ้ามองเขาอย่างเจ็บปวด
สายลม...มันอาจเป็นความรัก อาจเป็นความห่วงใย อาจเป็นคำมั่นสัญญา ที่เธอพยายามจะรักษาไว้
แต่ที่รัก...ความรัก มันต้องประคองด้วยสองมือไม่ใช่หรือ
เมื่อเขาไม่ยื่นมืออีกข้างมาช่วงประคองไปด้วยกัน ก็มีแต่เธอที่ต้องทรมาน
สายลมที่รัก...เธอเคยมองโลกสวยงามมาตลอด แต่ฉันคงต้องบอกเธอว่าทุกสิ่งเกิดจากเหตุและปัจจัย ซึ่งบางเหตุนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ไม่สวยงามอย่างความโลภ ความเห็นแก่ตัว หรืออะไรก็ตามแต่ที่เธอปฏิเสธที่จะรู้จักมาตลอด
เธอไม่ชอบโกรธใคร เพราะเธอเชื่อว่าทุกความผิดพลาดของเขามีเหตุผล แต่ที่รัก...นี่เป็นหนึ่งในบาปพื้นฐานที่พระเจ้าสร้างมาเลยนะ
เธอพร้อมจะให้ในสิ่งที่ให้ได้ เพราะเธอเชื่อว่าถึงจุดหนึ่งความพอจะเกินขึ้นเมื่อความต้องการสมดุลกับสิ่งที่ได้รับ แต่ที่รัก...มีกี่คนเชียวที่ถมช่องว่างในใจตนได้เช่นนั้น
เธอพร้อมจะรัก เพราะเชื่อว่าอ้อมกอดและความอ่อนโยนจะลดความกระด้างและโหดร้ายของโลกได้ แต่ที่รัก...โลกเคยกอดเธอด้วยความรู้สึกแบบเดียวกันนั้นไหม
สายลมที่รัก...สายตาที่เธอมองโลกดูอ่อนล้า แต่เธอกลับยังเชื่อในความงดงามของโลกและวิถี
แม้ในวันที่เธอต้องการอ้อมกอดที่พักพิง และเธอก็ต้องกอดตัวเองอยู่เงียบ ๆ
เธอก็ยังคงไม่หมดศรัทธาที่จะรัก และให้
ฉันจึงอดถามเธอไม่ได้จริง ๆ ที่รัก....
...เหนื่อยไหมสายลม...
------
บางคราวไอซ์ก็ไม่เข้าใจ
ความรักความศรัทธาในโลก เป็นพรหรือคำสาปกันแน่
สายลมที่รัก นานแล้วนะที่ฉันเฝ้ามองเธอ
จากวันแรกที่เธอพัดผ่านมาบนผืนทราย เมื่อเราได้รู้จักกัน ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความฝัน
ฉันรู้...เธอรักอิสระยิ่ง ไม่มีกรงใดขังหัวใจที่เสรีของเธอได้ แต่เธอยอม...พัดไปมาตามเวลาและเส้นทาง เพื่อความสงบเรียบร้อยของโลก เพื่อความสุขของผู้คน และเพื่อให้เม็ดทรายของฉันได้ท่องเที่ยวไปในบางช่วงแห่งการแดินทางของเธอ
ที่รัก...ที่ผ่านมาเธอควบคุมความสงบ เยือกเย็นได้ดีเสมอ
เธอรู้หน้าที่ และเข้าใจในขอบเขตแห่งอิสรภาพ
หัวใจเธองดงามและเป็นประกายแห่งความสุขอยู่เสมอ
ทุกครั้งที่ฉันเห็น สายตายามเธอมองโลก แม้ในวันที่เต็มไปด้วยสงคราม เสียงปืน เลือดนองจนเลอะเม็ดทรายอย่างฉัน
ในวันที่ฉันเกลียดชังมนุษย์ หน่ายต่อโลกกว้าง ก็มีแค่ดวงตาของเธอเท่านั้นที่ยังมองอย่างเชื่อมั่น
ฉันไม่เข้าใจว่าเธอผ่านโลกมาได้อย่างไร จึงเก็บหัวใจที่บริสุทธิ์ด้วยความรัก ความฝัน และความเชื่อมั่นได้เพียงนั้น
จำได้ไหม...เธอเคยปลอบในวันที่ฉันไม่เชื่อในสิ่งใดอีกแล้ว
“...โลกยังสวยงามนะ แต่สิ่งที่เราพบว่าไม่สวยงาม มันมีเหตุปัจจัยอยู่
สงครามที่เกิดก็แค่คนที่ไม่เข้าใจกัน...ไม่ใช่เพราะพวกเขาเลวร้ายหรืออยากทำร้ายกันหรอก”
สายลมที่รัก...เธอทำให้ฉันศรัทธาในโลกอีกครั้ง แต่บางทีฉํนก็ยังคงสงสัย เธอรักษาดวงใจของเด็กน้อยเช่นนั้นไว้ได้อย่างไร
ฉันเคยอิจฉา ปรารถนาจะมีความคิดและเข้าใจความงามของโลกอย่างเธอ
แต่วันนี้...ที่รัก ฉันเป็นห่วงเธอเหลือเกิน
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เธอเฝ้าพัดวนถนอมแคคตัสที่อยู่กลางผืนทรายจนแทบลืมเม็ดทรายเล็ก ๆ อย่างฉัน
แคคตัสที่เย่อหยิ่งและไม่เคยใส่ใจเธอ แต่เธอกลับมองอย่างใส่ใจและพร้อมจะเข้าใจเขาเสมอ
สายลม...ฉันเห็นเธอวิ่งวนอยู่ในงานของเธออย่างอ่อนล้า พัดวนกลับมาโอบประคองแคคตัสที่ร้ายกาจนั้นอย่างอาธรณ์ ทั้งที่เขาไม่เคยใยดีเธอเลย
เหนื่อยไหมสายลม???
กี่คราวแล้วที่เธอต้องร้องไห้เพราะเขาไม่ใส่ใจ
กี่คราวแล้วที่ดวงตาที่สดใสและแสนบริสุทธิ์ของเธอเฝ้ามองเขาอย่างเจ็บปวด
สายลม...มันอาจเป็นความรัก อาจเป็นความห่วงใย อาจเป็นคำมั่นสัญญา ที่เธอพยายามจะรักษาไว้
แต่ที่รัก...ความรัก มันต้องประคองด้วยสองมือไม่ใช่หรือ
เมื่อเขาไม่ยื่นมืออีกข้างมาช่วงประคองไปด้วยกัน ก็มีแต่เธอที่ต้องทรมาน
สายลมที่รัก...เธอเคยมองโลกสวยงามมาตลอด แต่ฉันคงต้องบอกเธอว่าทุกสิ่งเกิดจากเหตุและปัจจัย ซึ่งบางเหตุนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ไม่สวยงามอย่างความโลภ ความเห็นแก่ตัว หรืออะไรก็ตามแต่ที่เธอปฏิเสธที่จะรู้จักมาตลอด
เธอไม่ชอบโกรธใคร เพราะเธอเชื่อว่าทุกความผิดพลาดของเขามีเหตุผล แต่ที่รัก...นี่เป็นหนึ่งในบาปพื้นฐานที่พระเจ้าสร้างมาเลยนะ
เธอพร้อมจะให้ในสิ่งที่ให้ได้ เพราะเธอเชื่อว่าถึงจุดหนึ่งความพอจะเกินขึ้นเมื่อความต้องการสมดุลกับสิ่งที่ได้รับ แต่ที่รัก...มีกี่คนเชียวที่ถมช่องว่างในใจตนได้เช่นนั้น
เธอพร้อมจะรัก เพราะเชื่อว่าอ้อมกอดและความอ่อนโยนจะลดความกระด้างและโหดร้ายของโลกได้ แต่ที่รัก...โลกเคยกอดเธอด้วยความรู้สึกแบบเดียวกันนั้นไหม
สายลมที่รัก...สายตาที่เธอมองโลกดูอ่อนล้า แต่เธอกลับยังเชื่อในความงดงามของโลกและวิถี
แม้ในวันที่เธอต้องการอ้อมกอดที่พักพิง และเธอก็ต้องกอดตัวเองอยู่เงียบ ๆ
เธอก็ยังคงไม่หมดศรัทธาที่จะรัก และให้
ฉันจึงอดถามเธอไม่ได้จริง ๆ ที่รัก....
...เหนื่อยไหมสายลม...
------
บางคราวไอซ์ก็ไม่เข้าใจ
ความรักความศรัทธาในโลก เป็นพรหรือคำสาปกันแน่
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ย. 2557, 13:22:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ย. 2557, 13:22:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 1234
| << ~เจ้าชาย...กับแม่มด(3)~ | -เพลงรักในสายลม(1)- >> |
คิมหันตุ์ 30 ก.ย. 2557, 14:03:23 น.
มันอยู่ที่มุมมองค่ะว่ามันคือพร หรือคำสาป ความรักสวยงามเสมอในโลกของความจริงที่แสนโหดร้าย
มันอยู่ที่มุมมองค่ะว่ามันคือพร หรือคำสาป ความรักสวยงามเสมอในโลกของความจริงที่แสนโหดร้าย
นักอ่านเหนียวหนึบ 30 ก.ย. 2557, 15:05:39 น.
ความรักก็อาจเหมือนฮอร์โมนอะดรีนาลิน...
คนที่ตกอยู่ในห้วงความรัก จะมองเห็นว่า นั่นคือพรอันสูงสุด คือความสุขอันล้ำค่า
แต่เมื่อม่านหมอกแห่งห้วงรักสลายไป เราก็จะเห็นหนามแหลมที่ทิ่มแทงเรามาตั้งแต่ต้นแล้ว
ความรักก็อาจเหมือนฮอร์โมนอะดรีนาลิน...
คนที่ตกอยู่ในห้วงความรัก จะมองเห็นว่า นั่นคือพรอันสูงสุด คือความสุขอันล้ำค่า
แต่เมื่อม่านหมอกแห่งห้วงรักสลายไป เราก็จะเห็นหนามแหลมที่ทิ่มแทงเรามาตั้งแต่ต้นแล้ว
goldensun 30 ก.ย. 2557, 19:22:45 น.
สมหวังเป็นพร ผิดหวังเป็นคำสาป อยู่ที่รักให้เป็น และรู้จักรักตัวเองค่ะ
สมหวังเป็นพร ผิดหวังเป็นคำสาป อยู่ที่รักให้เป็น และรู้จักรักตัวเองค่ะ