สามีฉันเป็นผี
ในชีวิตของผู้หญิงทุกคนคงอยากจะแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักได้เห็นเขายืนหน้าประตูรอรับคุณไปเป็นเจ้าสาวแต่สำหรับฉันผู้ชายคนนั้นกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะสิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉันไม่ใช่คนแต่เป็นผี
Tags: ผี คน รักแท้
ตอน: ร่ายวิญญาณ
มัทนียะขับรถกลับบ้านทันทีหลังจากที่รอดมาได้เพราะสามีของเธอ
"สวัสดีค่ะ!!" มัทนียะเอ่ยแต่ไม่มีใครอยู่ในบ้าน
"ไปไหนกันนะ"เธอเดินสำรวจรอบบ้านก็ไม่เจอใครจนเธอเดินไปเตะรูปใครคนนึงที่หล่นอยู่หน้าบันได
"พิทยา" เธอเอ่ยชื่อนั้นพลันสายลมก็กรู่มามากมายเธอมองรอบๆแต่ก็ไม่เห็นมีใคร
"อ่าว!กลับมาแล้วหรอคะคุณมัท" ป้าใจแม่บ้านส่งเสียงเรียกเธอ
"ค่ะ!แล้วเตี่ยไปไหนหรอคะ" มัทนียะถาม
"ไปประชุมที่จีน3วันค่ะ" ป้าใจตอบเธอพยักหน้า
"คุณพิทนี่ก็แกล้งคุณมัทนะคะ" อยู่ดีๆป้าใจก็พูดขึ้นมา
"แกล้งอะไรคะ" มัทนียะสงสัย
"ก็ตอนเปิดประตูเข้ามาป้าเห็นคุณพิทหอมแก้มคุณมัทอยู่น่ะค่ะ" ป้าใจตอบยิ้มๆคงเพราะป้าใจเป็นแม่บ้านที่นี่นานแล้วจึงไม่กลัววิญญาณอย่างพิทยาเพราะตอนเขาเด็กๆป้าใจก็เป็นคนเลี้ยงแต่ชั่งเหอะว่าแต่...นายพิทกล้าดียังไงมาหอมแก้มเธอมัทนียะยิ้มตอบป้าใจก่อนจะตรงดิ่งขึ้นห้อง
"แหม่!!นั่งสบายอารมณ์เลยนะ" มัทนียะพูดพร้อมนั่งลงข้างศพพิทยาที่นั่งรถเข็นหันหน้าไปทางหน้าต่างแม้เขาจะเป็นแค่ศพแต่เธอก็รู้สึกเหมือนเคยเจอเขามาก่อน
"คุณนี่!เป็นผียังไงกันนะผีที่คอยหึงคนที่มาใกล้ฉันไปทั่วหรือผีที่คอยดูแลฉัน" มัทนียะพูดแล้วเอามือแตะที่มือเขาเบาๆ
"ไปอาบน้ำดีกว่า" มัทนียะหยิบผ้าขนหนูแล้วหยิบสร้อยพระคล้องหน้าประตู
"ไม่มีวันได้เข้ามาหรอก" มัทนียะพูดขณะแปรงฟันจู่ๆไฟในห้องน้ำก็ดับ
"เฮ้ย!!!อย่าแกล้งแบบนี้สิเปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะคุณพิทยา!!!!" สิ้นเสียงไฟในห้องก็ติดพร้อมกับเสียงแว่วๆเหมือนมีคนพูดอยู่ข้างนอกว่า
"ไม่ดูก็ได้แต่คืนนี้จะจูบให้หน่ำใจเลย" มัทนียะได้ยินอย่างนั้นก็หน้าแดงก่อนที่เธอหันหน้ามาแปรงฟันต่อมื้ออาหารครั้งนี้มีแค่ป้าใจกับมัทนียะเท่านั้น
"วันนี้มีแค่เราสินะคะ" มัทนียะพูดกับป้าใจที่กำลังตักข้าว
"ป้าใจคะ!จะว่าอะไรไหมถ้ามัทจะถามเรื่ิองๆนึง" มัทนียะพูดขณะทานข้าว
"ได้สิคะอะไรหรอ" ป้าใจมองมายังมัทนียะ
"พิทยาเขาตายเพราะอะไร" ป้าใจเงียบก่อนนั่งข้างมัทนียะ
"คุณมัทอยากรู้หรอคะ" ป้าใจถาม
"ค่ะ!" มัทนียะตอบ
"คุณพิทน่ะน่าสงสารนะคะเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กๆคุณพ่อคุณพิทก็ทำแต่งานคุณพิทก็โตมากับป้านี่แหละค่ะคุณพิทเกิดมาพร้อมกับโรคประหลาดบางครั้งหัวใจจะหยุดเต้นเองแต่ก็จะฟื้นจนวันนึงวันเกิดคุณพิทตอนอายุ18อยู่ๆอาการก็กำเริบจนคุณพิทไม่หายใจพวกเรารอแต่คุณพิทก็ไม่ฟื้นอีกเลย" ป้าใจพูดทั้งน้ำตา
"และด้วยวัฒนธรรมของตะกูลนี้คือทุกคนจะต้องแต่งงานแม้แต่คุณพิทที่ตายไปแล้วก็ด้วย" มัทนียะเข้าใจทุกอย่างแล้วพ่อแม่ของเธอคงติดหนี้พ่อของพิทยาแล้วไม่มีเงินใช้คืนเธอเลยถูกพ่อแม่ขายเพื่อปลดหนี้
"หนูเข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ" มัทนียะพูดก่อนจะมองไปที่รูปพิทยา
"คุณน่าสงสารจัง"
"สวัสดีค่ะ!!" มัทนียะเอ่ยแต่ไม่มีใครอยู่ในบ้าน
"ไปไหนกันนะ"เธอเดินสำรวจรอบบ้านก็ไม่เจอใครจนเธอเดินไปเตะรูปใครคนนึงที่หล่นอยู่หน้าบันได
"พิทยา" เธอเอ่ยชื่อนั้นพลันสายลมก็กรู่มามากมายเธอมองรอบๆแต่ก็ไม่เห็นมีใคร
"อ่าว!กลับมาแล้วหรอคะคุณมัท" ป้าใจแม่บ้านส่งเสียงเรียกเธอ
"ค่ะ!แล้วเตี่ยไปไหนหรอคะ" มัทนียะถาม
"ไปประชุมที่จีน3วันค่ะ" ป้าใจตอบเธอพยักหน้า
"คุณพิทนี่ก็แกล้งคุณมัทนะคะ" อยู่ดีๆป้าใจก็พูดขึ้นมา
"แกล้งอะไรคะ" มัทนียะสงสัย
"ก็ตอนเปิดประตูเข้ามาป้าเห็นคุณพิทหอมแก้มคุณมัทอยู่น่ะค่ะ" ป้าใจตอบยิ้มๆคงเพราะป้าใจเป็นแม่บ้านที่นี่นานแล้วจึงไม่กลัววิญญาณอย่างพิทยาเพราะตอนเขาเด็กๆป้าใจก็เป็นคนเลี้ยงแต่ชั่งเหอะว่าแต่...นายพิทกล้าดียังไงมาหอมแก้มเธอมัทนียะยิ้มตอบป้าใจก่อนจะตรงดิ่งขึ้นห้อง
"แหม่!!นั่งสบายอารมณ์เลยนะ" มัทนียะพูดพร้อมนั่งลงข้างศพพิทยาที่นั่งรถเข็นหันหน้าไปทางหน้าต่างแม้เขาจะเป็นแค่ศพแต่เธอก็รู้สึกเหมือนเคยเจอเขามาก่อน
"คุณนี่!เป็นผียังไงกันนะผีที่คอยหึงคนที่มาใกล้ฉันไปทั่วหรือผีที่คอยดูแลฉัน" มัทนียะพูดแล้วเอามือแตะที่มือเขาเบาๆ
"ไปอาบน้ำดีกว่า" มัทนียะหยิบผ้าขนหนูแล้วหยิบสร้อยพระคล้องหน้าประตู
"ไม่มีวันได้เข้ามาหรอก" มัทนียะพูดขณะแปรงฟันจู่ๆไฟในห้องน้ำก็ดับ
"เฮ้ย!!!อย่าแกล้งแบบนี้สิเปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะคุณพิทยา!!!!" สิ้นเสียงไฟในห้องก็ติดพร้อมกับเสียงแว่วๆเหมือนมีคนพูดอยู่ข้างนอกว่า
"ไม่ดูก็ได้แต่คืนนี้จะจูบให้หน่ำใจเลย" มัทนียะได้ยินอย่างนั้นก็หน้าแดงก่อนที่เธอหันหน้ามาแปรงฟันต่อมื้ออาหารครั้งนี้มีแค่ป้าใจกับมัทนียะเท่านั้น
"วันนี้มีแค่เราสินะคะ" มัทนียะพูดกับป้าใจที่กำลังตักข้าว
"ป้าใจคะ!จะว่าอะไรไหมถ้ามัทจะถามเรื่ิองๆนึง" มัทนียะพูดขณะทานข้าว
"ได้สิคะอะไรหรอ" ป้าใจมองมายังมัทนียะ
"พิทยาเขาตายเพราะอะไร" ป้าใจเงียบก่อนนั่งข้างมัทนียะ
"คุณมัทอยากรู้หรอคะ" ป้าใจถาม
"ค่ะ!" มัทนียะตอบ
"คุณพิทน่ะน่าสงสารนะคะเสียแม่ไปตั้งแต่เด็กๆคุณพ่อคุณพิทก็ทำแต่งานคุณพิทก็โตมากับป้านี่แหละค่ะคุณพิทเกิดมาพร้อมกับโรคประหลาดบางครั้งหัวใจจะหยุดเต้นเองแต่ก็จะฟื้นจนวันนึงวันเกิดคุณพิทตอนอายุ18อยู่ๆอาการก็กำเริบจนคุณพิทไม่หายใจพวกเรารอแต่คุณพิทก็ไม่ฟื้นอีกเลย" ป้าใจพูดทั้งน้ำตา
"และด้วยวัฒนธรรมของตะกูลนี้คือทุกคนจะต้องแต่งงานแม้แต่คุณพิทที่ตายไปแล้วก็ด้วย" มัทนียะเข้าใจทุกอย่างแล้วพ่อแม่ของเธอคงติดหนี้พ่อของพิทยาแล้วไม่มีเงินใช้คืนเธอเลยถูกพ่อแม่ขายเพื่อปลดหนี้
"หนูเข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ" มัทนียะพูดก่อนจะมองไปที่รูปพิทยา
"คุณน่าสงสารจัง"
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ต.ค. 2557, 14:23:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ต.ค. 2557, 14:30:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1040
| << การแต่งงาน | วิราศรัก >> |