ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก (หัวใจ...แอบรัก)
ภารกิจรักกลับมาใหม่ ครั้งนี้นอกจากคุณนายจันทราจะพาพี่บอมกับพี่บันบันมาป่วนแล้วยังพ่วงเจ้าดัลเมเชี่ยนลายจุด เข้ามาสกัดจุดหัวใจให้พี่ใหญ่ได้สมหวัง
หัวใจ...แอบรัก รักลุ้นๆของมดแดงที่เอาแต่แฝงตัวอยู่หลังใบมะม่วง งานนี้นอกจากลุ้นยังต้องวุ่นปนป่วนฮากับวาจาจิกกัด ผสมกับท่านพี่ที่ขนดีกรีเกินพี่หมามาช่วยกัน
หัวใจ...แอบรัก รักลุ้นๆของมดแดงที่เอาแต่แฝงตัวอยู่หลังใบมะม่วง งานนี้นอกจากลุ้นยังต้องวุ่นปนป่วนฮากับวาจาจิกกัด ผสมกับท่านพี่ที่ขนดีกรีเกินพี่หมามาช่วยกัน
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๖
ตอนที่ ๖
ทันที ที่รถจอด ปริตรรีบก้าวลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้พี่หมาในขณะที่คุณจันทราลงมา ยืนข้างรถแล้วมองบ้านหลังเล็กๆตรงหน้ามีบางอย่างที่ทำให้นางคิดว่าภายใต้ท่า ทีที่เฉยชาปริตรซ่อนความอบอุ่นไว้ภายในแต่แสดงออกมาจากลักษณะของบ้านหลังนี้
เท่า ที่จีรายุเคยเล่าให้ฟังนางจำได้ว่าลูกหลานที่เริ่มโตจนทำงานได้จะได้ที่ดิน ส่วนหนึ่งเอามาสร้างบ้านโดยต้องหาเงินและจัดการเองทุกอย่างแต่เท่าที่เห็น ยังไม่มีหลานคนไหนสร้างบ้านใหญ่โตหรูหราเหมือนกับพวกลูกหลานคนมีเงินเขาชอบ ทำกัน
ตอน แรกความประทับใจเกิดขึ้นตอนที่ได้เห็นบ้านของเมฆาและตอนนี้นางก็รู้สึกว่า บ้านของปริตรจะต้องเป็นบ้านที่อบอุ่นเมื่อชายหนุ่มมีครอบครัว
“แล้วจะให้ฉันนอนที่ไหน”
พอ เข้ามาในตัวบ้านคุณจันทราก็หันมาถามคนที่กำลังก้าวผ่านประตูเข้ามาปริตรวาง ของที่อยู่ในอ้อมแขนลงแล้วเหลือบตามองพี่หมาสองตัวที่เดินนวยนาดราวกับเป็น เจ้าของบ้านเสียเองด้วยความหมั่นไส้
“ข้างบนครับ”
ปริตรตอบแล้วก็ทำหน้างงเมื่อทั้งคุณจันทราและพี่หมาต่างมองหน้าเหมือนเขาทำอะไรผิด
“ให้ ไปนอนชั้นบน ต้องเดินขึ้น เดินลง นี่เพิ่งไปตรวจหัวเข่ามาถ้าผ่าล่ะหมดหลายแสนเลยนะอ้อ...แต่ถ้าจะช่วยยายแอ นจ่ายค่าตั้งศูนย์ฉันใหม่ล่ะก็...โอเคฉันจะตะกายขึ้นไปนอนข้างบนให้ แต่ทำสัญญากันก่อนนะเดี๋ยวเกิดเบี้ยวขึ้นมาฉันจะลำบาก”
คำพูดของคุณจันทราเล่นเอาปริตรไปไม่ถูกเขาหันไปมองห้องที่ทำให้ปูนแป้งก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตู
“ถ้าอย่างนั้นห้องนี้ก็ได้ครับ”
ชาย หนุ่มบอกแล้วมองพี่หมาทั้งสองตัวที่เดินเข้าไปสำรวจห้องก่อนจะเดินออกมาเห่า เหมือนจะบอกว่า...ห้องนี้ล่ะเหมาะสำหรับแม่ปริตรยกมือขึ้นลูบหน้าผากแล้วก้ม ลงคว้าหูกระเป๋าเสื้อผ้าของคุณจันทราแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำถาม
“ไหนล่ะที่นอนของพี่ๆเขา ไม่เห็นมีเลยทำไมไม่บอกนะจะได้เอามาจากบ้านด้วย”
ต้น ประโยคเป็นคำถามแต่ที่ตามมาคือการบ่นล้วนๆปริตรผายมือไปทางประตูกระจกที่ เปิดออกไปด้านนอกและทันทีที่คุณจันทราเห็นบ้านสุนัขสีแดงตั้งอยู่ก็มีอาการ องศ์ลงทันทีสายตาของหนึ่งคนกับสองพี่หมามองเหมือนกับว่าชายหนุ่มทำเรื่องที่ ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย
“ที่ ซื้อมาเนี่ยคิดแล้วเหรอ ... นี่พี่บอมพี่บันบันนะเธอรู้จักไหมถ้ารังเกียจพี่ ๆเค้าจนอยู่ด้วยไม่ได้ ไอ้หลังคาแดงๆเนี่ยก็เอาไว้อยู่เอง แล้วที่นอนเธออยู่ไหนฉันจะได้ให้พี่ ๆเค้าไปนอนแทน”
ปริตรนิ่งไปครู่ใหญ่เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนสักพักคุณจันทราก็ถอนหายใจแล้วก้มลงมองพี่บอมกับบันบัน
“นอนบนเตียงกับแม่แล้วกันหรือพี่บอมจะเอาที่นอนแม่จะได้ให้น้องกลับไปเอาที่บ้าน”
เจ้าของบ้านหนุ่มเผลอกัดริมฝีปาก เพียงแค่ไม่ถึงนาทีจากที่เคยเป็นพี่ใหญ่กลายมามีพี่เป็นหมาซะแล้ว แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่แค่นั้นเพราะพี่บอมเดินมานั่งตรงหน้าแล้วสบตาเขาอย่างมีความหมาย
“พี่เขาจะนอนกับเราถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพี่เขาแล้วกัน”
คุณ จันทรามองสีหน้าของปริตรเห็นแววตาบ่งบอกถึงความหนักใจก็หันหลังเดินเข้าห้อง บางครั้งการปล่อยให้พี่หมาทั้งสองตัวอยู่ด้วยอาจจะทำให้ทำให้ชายหนุ่มหันมา เปิดเผยตัวเองมากกว่านี้แม้ว่าอยากจะช่วยแก้นิสัยชอบตีกรอบกั้นตัวเองของเขา แต่เท่าที่ดูคงต้องใช้เวลามากกว่าที่คิด
ปริตร ไม่รู้จะทำอย่างไรเลยเดินไปยืนหน้าห้องทำงานเปิดประตูให้กว้างที่สุดแล้วก้ม ศีรษะลงผายมือเข้าไปในห้อง พี่หมาสองตัวเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มแหงนหน้ามองเจ้าของห้องก่อนจะเดิน นวยนาดเข้าไปด้านใน
พี่ บอมกระโดดขึ้นบนโซฟาที่ปริตรย้ายมาจากด้านนอกเพื่อใช้เป็นที่นอนชั่วคราวบัน บันเลยกระโดดตามขึ้นไปแล้วมองหามุมเหมาะๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ
ปริตร มองพี่หมาแล้วเดินเลี่ยงไปนั่งโซฟาเดี่ยวที่ตั้งอยู่มุมห้องมองเจ้าสัตว์สี่ เท้าที่ไม่เคยคิดอยากจะเข้าใกล้ด้วยความสงสัยว่าตอนที่อาพงศ์กับเจ้าเมฆเข้า ไปจีบลูกหลานบ้านนี้จะโดนเหมือนที่เขาโดนอยู่แบบนี้ไหม
มี อะไรบางอย่างที่สะกิดความรู้สึกของชายหนุ่มอาจจะเป็นสายตาที่หมาสองตัวมอง เขาแล้วหันไปมองหน้ากันมันทำให้รู้สึกราวกับว่า...เขากำลังถูกนินทาทางสายตา หรือกำลังถูกพี่หมาประเมินว่ากับมนุษย์คนนี้จะเล่นงานอย่างไรดี
“อ้าว แล้วตับพี่บอมล่ะ ทำไมไม่เอาให้พี่เขาเห็นไหมพี่ๆนั่งรอกันอยู่เนี่ย”
เสียง ของคุณจันทราดังมาจากหน้าประตูซึ่งปริตรเปิดทิ้งไว้เพราะเห็นว่าพี่หมาทั้ง สองตัวจะได้เข้าออกได้สบายๆร่างสูงจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วมองพี่บอมที่ดีดตัว ลุกขึ้นยั่งทันทีทันใด
“เห็นไหม พี่เขารอกินอยู่เลยเวลาอาหารเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ พี่เขายิ่งตัวเล็กๆบอบบางอยู่ด้วย”
คำ พูดของคุณจันทราเล่นเอาชายหนุ่มต้องรีบเดินออกไปเอาตับย่างที่ลืมไว้บนรถ พลางนึกในใจว่าที่พี่หมาเอาแต่นอนจ้องหน้าเขาเป็นเพราะรอตับย่างนี่เองแต่ ที่น่าแปลกใจคือคนบ้านนี้รู้ได้ยังไงว่าเจ้าพวกนี้คิดอะไรอยู่
คุณจันทรามองนาฬิกาบนผนังแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นตั้งใจจะดูว่ามีอะไรใช้ทำอาหารเย็นได้บ้างแต่กลับเห็นแต่น้ำดื่มสารพัดชนิดเท่านั้น
“บ้านนี้ก็แปลกนะทำห้องครัวเสียสวยแต่เอาไว้ประดับบ้าน”
เสียงของนางทำให้คนที่กำลังหาภาชนะสำหรับใส่อาหารพี่หมาต้องหันมามอง
“ท่าทางสิ่งที่มีชีวิตและเคยมีชีวิตในตู้เย็นของเธอจะมีแต่พวกจุลินทรีย์หรือยังไง”
ประโยคหลังคุณจันทราหันมาสบตาปริตรแล้วเลิกคิ้ว
“ปกติแล้วผมทานอาหารที่บ้านใหญ่ถ้าบ้านใหญ่ปิดผมก็จะไปร้านอาหารที่ห้างใกล้ๆ”
“เข้าห้าง”
คุณจันทราถามเสียงสูง เพราะเท่าที่เห็นแถวนี้มีแต่ห้างใหญ่ซึ่งร้านอาหารที่ว่าน่าจะราคาไม่ต่ำกว่ามื้อละห้าร้อยแน่นอน
“ครับ ร้านอาหารไทย จีน ญี่ปุ่น อเมริกัน มีครบ”
“ตกลงไม่คิดจะกระจายรายได้สู่ชุมชนเลยรึไง อยู่แต่ตลาดบนพวกชนชั้นสูง เพราะชอบอยู่แต่ที่สูงๆถึงว่า...”
คุณจันทรามองหน้าปริตรด้วยสายตาประหนึ่งว่าเขาทำเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์ แล้วส่ายหน้าราวกับจะบอกว่าพฤติกรรมหัวสูงนี้มันเกินเยียวยา
“ถามหน่อยเถอะ ถ้าห้างมันถล่ม ไฟไหม้หรือมีคนประท้วงก็จะดั้นด้นฝ่าห่ากระสุนเข้าไปกินให้ได้ใช่ไหม”
“ไม่ถึงขนาดนั้นครับเพียงผมว่ามันสะอาดกว่าร้านข้างทาง”
ปริตรตอบเขาก้มลงมองพี่หมาแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหนาพี่หมาเหมือนยิ้มเยาะเขาอยู่
“ของข้างทางก็อิ่มท้องเหมือนกันราคาสบายกระเป๋า ส่วนเรื่องความสะอาดฉันถามจริงๆเถอะเธอเคยเข้าไปในครัวร้านพวกนั้นแล้วหรือไงถึงรู้ว่าสะอาดบางทีร้านข้างทางอาจจะสะอาดกว่าก็ได้”
ชาย หนุ่มไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะยอมรับว่าตนเองไม่ชอบลงไปนั่งกินอาหารข้างทาง เพราะทั้งร้อนและดูเหมือนไม่สะอาดอย่างบะหมี่ที่น้องๆชวนทานเมื่อวันก่อนเขา ยังฝืนกินได้แค่ครึ่งเดียวแล้วซื้ออาหารแช่แข็งในร้านสะดวกซื้อมาอุ่น ไมโครเวฟทานเพิ่มก่อนจะเข้านอน
“เดี๋ยวไปตลาดกัน แล้วช่วยเปลี่ยนชุดด้วยนะเอาที่มันสบายๆกว่านี้”
คุณ จันทรากวาดตามองเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มสวมแล้วพาลนึกไปว่าชุดที่แย่ที่สุดของคน อย่างปริตรจะมีสภาพแบบไหนกันเพราะเท่าที่ดูไม่ว่าเจอกันกี่ครั้งชายหนุ่มก็ มักจะใส่ชุดที่ดูแล้วน่าอึดอัดแทน
“พี่บอมกับบันบันเฝ้าบ้านนะลูกแม่พาน้องไปซื้อของแปบเดียว”
คำ พูดของคุณจันทราทำให้คนที่เดินเลี่ยงไปทางบันไดหันกลับมามองพี่หมาเห็นท่า ทางการนั่งตัวตรงเหมือนทหารเข้าแถวแล้วนึกหมั่นไส้ที่ตัวเองก็ตัวเล็กกระจิด เดียวทำเป็นเก่งแอ่นอกรับคำสั่งเสียดิบดีทั้งๆที่ยังไงก็ไม่มีทางเกิดอะไร กับบ้านของเขาอยู่แล้ว
“อะไรนะ เธอไม่รู้ว่าตลาดสดแถวบ้านอยู่ที่ไหน”
คุณจันทราทำเสียงสูงเมื่อได้ยินปริตรบอกว่าเขาไม่เคยไปตลาดสดแถวบ้าน
“แม่บ้านของตึกใหญ่เป็นคนไปจ่ายตลาดผมเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้อง...”
“นี่พ่อคุณตลาดไม่ใช่โรงฆ่าสัตว์ ไปบ้างก็ได้”
คุณ จันทราบอกนางเดินออกมาขึ้นรถก่อนจะสั่งให้ชายหนุ่มแวะที่วินรถรับจ้างที่ อยู่หน้าปากซอยบ้านของเขาเองเพื่อที่จะได้ลงไปถามทางไปตลาด คนขับรถวินมองข้ามาในรถเห็นชายหนุ่มที่นั่งหลังพวงมาลัยก็ทำหน้าแปลกๆ
“ป้าจะพาคุณชายอนามัยไปตลาดเนี่ยนะ”
ลุงคนที่อายุมากที่สุดในวินหัวเราะร่วน
“อ้าวรู้จักด้วยเหรอ”
คุณจันทราพลอยยิ้มไปกับสมญานามที่ลุงขับรถรับจ้างใช้เรียกคนบนรถ
“ผม รู้จักทั้งบ้านล่ะครับ น้องๆแกชอบมาขึ้นรถที่นี่ไปหาอะไรกินที่ตลาดจะมีก็แต่คุณชายอนามัยของคุณมล ล่ะครับที่ไม่เคยไปด้วยพวกผมเห็นแต่เวลาขับรถเข้าออกไม่เคยได้คุยกับแกสัก ที”
ลุงอ้วนยิ้มอย่างอารมณ์ดี คุณจันทราเลยหัวเราะตาม
“แต่ก็ตลกนะคุณตลาดที่อยู่ใกล้ๆก็เป็นที่ของท่านนายพลนั่นล่ะ ตลาดมนตรีไงแต่หลานชายคนโตกลับไม่รู้จัก”
“อ้าวแล้วหลานคนอื่นๆรู้ไหมว่าเป็นตลาดของปู่ตัวเอง”
คุณจันทราหันไปมองคนในรถก่อนจะหันกลับมามองลุงอ้วน
“รู้ สิ ยังชอบโทรมาเรียกให้ผมพาไปหาอะไรกินโดยเฉพาะคุณมลแกแอบโทรมาดึกๆให้ผมไปรอ รับหน้าประตูบ้านแถมยังเลี้ยงข้าวต้มไอ้โกผมบ่อยๆด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นขอเบอร์โทรลุงหน่อยสิบ่งทีอาจจะได้ใช้บริการให้ลุงพาคุณชายอนามัยไปซื้อของที่ตลาดให้ฉัน”
“โทรสั่งผมก็ได้ครับ เดี๋ยวๆผมจดเบอร์ให้”
ลุงอ้วนรีบล้วงบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อมาฉีกแล้วเขียนเบอร์มือถือให้คุณจันทรารับมาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอก ฉันจะให้เขาไปซื้อของให้อย่างน้อยจะได้รับวิตามินจากแสงแดดเสียมั่ง ไปล่ะนะ ขอบใจมากจ้ะลุง”
คุณ จันทราบอกแล้วเดินกลับไปที่รถไม่นานนักรถของปริตรก็แล่นออกจากบริเวณนั้น โดยมีสายตาของคนขับรถในวินมองตามไป ก่อนจะหันมาคุยกันเรื่องความเป็นไปได้ที่คุณชายอนามัยจะยอมซ้อนจักรยานยนต์ ไปตลาด
เป็น ครั้งแรกที่ปริตรได้มาเหยียบตลาดสดเขามองไปรอบๆแล้วคิ้วเข้มก็เริ่มขมวดเข้า หากันมากขึ้นเรื่อยๆทั้งความวุ่นวายของรถเข็นของ ทั้งความชุลมุนของบรรดาลูกค้าแม่ค้าที่แย่งกันซื้อแย่งกันขายจนน่าเวียนหัว
“จะยืนสะกดวิญญาณอีกนานมั้ยพ่อคุณพี่ๆรอกินข้าวเย็นอยู่นะ”
คุณ จันทราพูดแล้วก็เดินนำเข้าไปด้านใน ก่อนจะตะลุยซื้อของโดยมีร่างสูงที่กำลังเป็นจุดสนใจจากบรรดาแม่ค้าสาวๆเดิน ตามหลังคอยจ่ายเงินแล้วกางถุงผ้ารับของที่แม่ค้าส่งให้
“พาลูกชายมาซื้อของเหรอคะคุณนาย”
แม่ค้าขายผักเห็นคุณจันทรากำลังเลือกผักในแผงของตนโดยมีหนุ่มหล่อยืนอยู่ด้านหลังก็เอ่ยปากทักตามประสาคนปากไว
“สามี”
คุณ จันทราตอบสั้นๆแล้วหยิบผักใส่ตะกร้าไม่สนใจอาการอ้าปากค้างของแม่ค้าส่วน ปริตรเขาแสร้งหันไปมองทางอื่นริมฝีปากเผยรอยยิ้มออกมาเพียงชั่วแวบเดียวก่อน ที่จะหายไปในเวลาอันรวดเร็ว
เพราะปริตรไม่ใช่คนขี้เล่นเลยไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ถ้าเป็นมฆวันหรือกมลอาจจะ มีการตอบรับประมาณยิ้มให้แม่ค้าเป็นทำนองยืนยันคำพูดหรือถ้าเป็นเมฆาที่ตอน นี้สนิทกับคุณจันทรามากขึ้นจนเป็นลูกคู่ในบางครั้งก็อาจจะได้ยินว่า...เสร็จ หรือยังที่รัก...ให้แม่ค้างงมากกว่าเก่าก็เป็นได้
เมื่อ คุณจันทราเลือกผักเสร็จก็เดินนำไปทางร้านขายปลาปล่อยให้ปริตรจ่ายเงินแล้ว รับผักมาใส่ถุงแต่พอร่างสูงจะก้าวเท้าเสียงแม่ค้าก็ดังขึ้นเหมือนต้องการคำ ตอบที่คาใจ
“ตกลงพ่อหนุ่มเป็นสะ...แฟนคุณป้าจริงๆเหรอ”
แต่ คำถามของแม่ค้าขายผักไม่ได้รับคำตอบใดๆ เพราะชายหนุ่มทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินตามคุณจันทราไปติดๆแต่ไม่วายได้ยิน เสียงแม่ค้าไล่หลังมาให้ปวดใจเล่น
“สงสัยหูหนวกเป็นใบ้มิน่าล่ะถึงคว้ายายป้าเป็นเมีย เสียดายหน้าตาก็หล่อ รสนิยมบกพร่อง”
ปริตร ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขามองคนที่กำลังเลือกปลาอยู่ว่าได้ยินสิ่งที่แม่ค้าขายผักพูดหรือเปล่าและ ดูเหมือนว่าโชคดีที่คุณจันทราไม่ได้ยิน
ชาย หนุ่มหันกลับไปมองหน้าแม่ค้าขายผักด้วยสายตาที่ใช้มองน้องๆเวลาที่ทำผิดก่อน จะเดินกลับไปยืนหน้าแผงเขารู้ว่าตลาดมนตรีสร้างอยู่บนที่ดินเก่าแก่ของ ตระกูลซึ่งปู่มีพี่น้องสามคนแต่ตายตั้งแต่ยังไม่มีครอบครัวไปสองคนเลยเหลือ ปู่คนเดียวที่ได้ที่ดินเป็นมรดกแต่มีแต่ที่ดินทรัพย์สินประเภทเงินทองแทบไม่ มีลูกหลานในรุ่นนั้นต้องขวนขวายหากันเอง
สมัย ก่อนแถบนี้เป็นที่นาเก่าที่ท่านขุนอัครมนตรีให้เช่าทำนาต่อมาพอมารุ่นหลังๆ ก็เริ่มมีการปรับปรุงที่ดินพัฒนาขึ้นมาแบ่งให้ลูกหลานบ้างลูกหลานที่ไม่มี เงินก็ขายให้กันบ้าง จนมาถึงรุ่นนายพลบัญญัติพอเริ่มมีเงินก็เริ่มกว้านซื่อที่ดินคืนมา
แต่เพราะเห็นว่าที่ดินตรงนี้ใกล้จากบ้านมากไปเลยไม่แบ่งให้ลูกหลานคนไหนคุณย่าน้อมเลยคิดทำเป็นตลาดและอาคารพาณิชย์ให้เช่าแทน
เงิน ที่ได้มาถูกใช้เป็นเงินเดือนคนงานในบ้านกับค่าอาหารการกินเลี้ยงลูกหลานมาจน โตสิ่งหนึ่งที่คุณย่าน้อมสอนมาคือให้ลูกหลานทุกคนอย่าเบียดเบียนคนหาเช้ากิน ค่ำอย่าได้อวดอำนาจว่าข้าเป็นลูกหลานเจ้าของตลาดแต่จงคิดว่าเราโตมาได้ส่วน หนึ่งก็มาจากเงินที่เขาหาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานเอามาให้เรา
แต่วันนี้ปริตรยอมรับว่าความใจเย็นของตนเองนั้นไม่ควรมีให้กับคนปากประเภทนี้คนเป็นแม่ค้าควรพูดจาดีๆกับลูกค้า ใช่ปากดีอย่างนี้
“อ้าวไม่ได้หูหนวกเหรอ”
แม่ค้าทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วทำเป็นลอยหน้าลอยตาพูดโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มกำลังใช้โทรศัพท์อัดเสียงเธอไว้
“แหม หน้าตาก็ดีไม่น่าเลือกเมียแกเลยนะจ๊ะมาเป็นผัวพี่ดีกว่าวันๆจะให้นั่งให้นอนอยู่บ้านสบายๆไม่ต้องมาเดินตามต้อยๆอย่างนี้”
พอ พูดจบแม่ค้าขายผักก็หันไปหัวเราะกับแม่ค้าแผงติดกันปริตรยังยืนอยู่ที่เดิม มองกิริยาคนพูดแล้วกดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่งพลางนึกขอบคุณที่เมื่อวันแต่งงาน ของเมฆาคุณย่าบังคับให้หลานๆบันทึกเบอร์ของคนๆนี้เอาไว้
“คุณชุมพลใช่ไหมครับ ครับ ผมปริตร รบกวนช่วยมาหาผมที่หน้าร้านขายผักเลขที่...ได้ไหมครับ”
เพราะ วันนั้นปริตรทำหน้าที่คอยช่วยคุณปู่คุณย่ารับแขกทำให้มีโอกาสได้คุยกับชุมพล คนที่ดูแลตลาดให้กับนายพลบัญญัติมากว่ายี่สิบปีอดีตชุมพลเป็นทหารรับใช้ใน บ้านเพื่อนทหารอีกคนพอปลดประจำการคุณปู่ของปริตรก็ชวนมาทำงานด้วย
เพราะเห็น ว่าเป็นคนซื่อสัตย์
ไม่ นานนักชุมพลก็เดินมาถึงหน้าร้านเขายกมือไหว้ปริตรทั้งๆที่ชายหนุ่มอายุน้อย กว่าก่อนจะฟังเสียงของแม่ค้าที่ถูกอัดไว้แล้วหันไปมองตัวต้นเรื่องที่กำลัง ทำหน้าเหมือนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“อีหวึ่งคราวนี้แกตายแน่วะตาพลยกมือไหว้ขนาดนี้ไม่ธรรมดาแล้ว”
แม่ค้าร้านติดกันบอกแล้วหันไปวุ่นวายกับการรดน้ำผักทั้งๆที่เมื่อกี้ยังหัวเราะเป็นลูกคู่กันอยู่เลย
“คุณชุมพลควรตักเตือนคนเช่าแผงด้วยนะครับว่าควรทำตัวอย่างไรไม่อย่างนั้นคนเขาจะว่าตลาดเราได้ว่า...”
“ขอโทษครับคุณปริตร แล้วผมจะตักเตือนให้”
ชุม พลรีบบอกเขายอมรับว่าปริตรถอดแบบนิสัยมาจากนายพลบัญญัติมาเกือบหมด ทั้งการพูดจานิสัยและการมอง ปริตรยกมือไหว้ชุมพลแล้วหันไม่มองหน้าแม่ค้าปากดีอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาคุณ จันทราที่ยังเลือกปลาไม่เสร็จสักที
“ใครอะคุณพล”
แม่ค้าขายผักรีบถาม ตายังมองตามหลังชายหนุ่มไป
“น่าเสียดายเนอะ หล่อก็หล่อดันมีเมียแก่”
“หลานเจ้าของตลาด”
“ซวยแล้วมึงอีหวึ่ง”
คราว นี้ลูกคู่รีบหันกลับมาเกาะติดสถานการณ์ น้ำรดผักในมือเลยหันมาเผื่อแผ่แผงใกล้เคียงไปด้วยชุมพลส่ายหน้าอย่างระอา เพราะเคยตักเตือนไปหลายครั้ง แต่เรื่องของปากใครจะห้ามได้
“ใช่ ซวยแล้วรู้ไหม คุณปริตรเป็นหลานชายคนโตทั้งเจ้าระเบียบ ทั้งโหด น้องชายแกเกรงใจทุกคน”
“แล้ว ป้าคนนั้นล่ะ ใคร”
“ไหนๆ”
ชุมพลชะเง้อมองพอเห็นก็ทำคอย่นยกมือขึ้นเกาศีรษะก่อนจะถอนหายใจดังเฮือก
“งั้นซวยสองต่อเพราะนั่นน่ะแม่ยายลูกชายคนเล็กของคุณท่าน พวงตำแหน่งแม่ยายหลานชายคนที่สองสองเด้งแล้วแก เตรียมตัวย้ายที่ขายได้”
ชุมพลได้ทีเลยขู่ซ้ำเพราะนึกออกว่าน่าจะช่วยให้อีกฝ่ายสงบปากสงบคำลงได้บ้าง
“ทำไงดีล่ะ ช่วยพูดกับแกให้หน่อยสิ ฉันขายอยู่ที่นี่มาหลายปีจะให้ย้ายไปไหน”
แม่ค้าขายผักโอดครวญแต่ชุมพลไม่ยอมตอบเขาเดินไปยกมือไหว้คุณจันทราแล้วเอ่ยปากขอโทษเรื่องที่แม่ค้าพูดไม่ดีและเขาได้ตักเตือนไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ใกล้ปีใหม่แล้วฉันว่าคุณซื้อตะกร้อครอบปากให้เขาสักหน่อยก็ดีนะเวลาคนเขาด่าว่าปากหมา หมามันจะเคืองเอา”
คุณจันทราบอกก่อนจะหันไปสะกิดให้ปริตรเดินตามออกมาพอพ้นจากส่วนขายของสดก็ตรงไปเลือกผลไม้อีกสองสามอย่างแล้วรับมาถือไว้เอง
“ผมถือให้ดีกว่าครับ”
ปริตรอาสาทั้งๆที่ถุงผ้าในมือเต็มจนแทบจะล้นอยู่แล้ว
“เก็บแรงไว้จับพวงมาลัยเถอะพ่อคุณ ฉันไม่อยากไปเฝ้าเทวดาก่อเวลาอันควร”
ว่า แล้วคุณจันทราก็เดินนำไปทางลานจอดรถแต่ก็ยังไม่วายแวะซื้อของกินไปตลอดทางจน ปริตรเริ่มสงสัยว่าตกลงคุณจันทราจะมาอยู่กับเขาสองอาทิตย์หรือสองเดือนกันแน่
ทันที ที่รถจอด ปริตรรีบก้าวลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้พี่หมาในขณะที่คุณจันทราลงมา ยืนข้างรถแล้วมองบ้านหลังเล็กๆตรงหน้ามีบางอย่างที่ทำให้นางคิดว่าภายใต้ท่า ทีที่เฉยชาปริตรซ่อนความอบอุ่นไว้ภายในแต่แสดงออกมาจากลักษณะของบ้านหลังนี้
เท่า ที่จีรายุเคยเล่าให้ฟังนางจำได้ว่าลูกหลานที่เริ่มโตจนทำงานได้จะได้ที่ดิน ส่วนหนึ่งเอามาสร้างบ้านโดยต้องหาเงินและจัดการเองทุกอย่างแต่เท่าที่เห็น ยังไม่มีหลานคนไหนสร้างบ้านใหญ่โตหรูหราเหมือนกับพวกลูกหลานคนมีเงินเขาชอบ ทำกัน
ตอน แรกความประทับใจเกิดขึ้นตอนที่ได้เห็นบ้านของเมฆาและตอนนี้นางก็รู้สึกว่า บ้านของปริตรจะต้องเป็นบ้านที่อบอุ่นเมื่อชายหนุ่มมีครอบครัว
“แล้วจะให้ฉันนอนที่ไหน”
พอ เข้ามาในตัวบ้านคุณจันทราก็หันมาถามคนที่กำลังก้าวผ่านประตูเข้ามาปริตรวาง ของที่อยู่ในอ้อมแขนลงแล้วเหลือบตามองพี่หมาสองตัวที่เดินนวยนาดราวกับเป็น เจ้าของบ้านเสียเองด้วยความหมั่นไส้
“ข้างบนครับ”
ปริตรตอบแล้วก็ทำหน้างงเมื่อทั้งคุณจันทราและพี่หมาต่างมองหน้าเหมือนเขาทำอะไรผิด
“ให้ ไปนอนชั้นบน ต้องเดินขึ้น เดินลง นี่เพิ่งไปตรวจหัวเข่ามาถ้าผ่าล่ะหมดหลายแสนเลยนะอ้อ...แต่ถ้าจะช่วยยายแอ นจ่ายค่าตั้งศูนย์ฉันใหม่ล่ะก็...โอเคฉันจะตะกายขึ้นไปนอนข้างบนให้ แต่ทำสัญญากันก่อนนะเดี๋ยวเกิดเบี้ยวขึ้นมาฉันจะลำบาก”
คำพูดของคุณจันทราเล่นเอาปริตรไปไม่ถูกเขาหันไปมองห้องที่ทำให้ปูนแป้งก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตู
“ถ้าอย่างนั้นห้องนี้ก็ได้ครับ”
ชาย หนุ่มบอกแล้วมองพี่หมาทั้งสองตัวที่เดินเข้าไปสำรวจห้องก่อนจะเดินออกมาเห่า เหมือนจะบอกว่า...ห้องนี้ล่ะเหมาะสำหรับแม่ปริตรยกมือขึ้นลูบหน้าผากแล้วก้ม ลงคว้าหูกระเป๋าเสื้อผ้าของคุณจันทราแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคำถาม
“ไหนล่ะที่นอนของพี่ๆเขา ไม่เห็นมีเลยทำไมไม่บอกนะจะได้เอามาจากบ้านด้วย”
ต้น ประโยคเป็นคำถามแต่ที่ตามมาคือการบ่นล้วนๆปริตรผายมือไปทางประตูกระจกที่ เปิดออกไปด้านนอกและทันทีที่คุณจันทราเห็นบ้านสุนัขสีแดงตั้งอยู่ก็มีอาการ องศ์ลงทันทีสายตาของหนึ่งคนกับสองพี่หมามองเหมือนกับว่าชายหนุ่มทำเรื่องที่ ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย
“ที่ ซื้อมาเนี่ยคิดแล้วเหรอ ... นี่พี่บอมพี่บันบันนะเธอรู้จักไหมถ้ารังเกียจพี่ ๆเค้าจนอยู่ด้วยไม่ได้ ไอ้หลังคาแดงๆเนี่ยก็เอาไว้อยู่เอง แล้วที่นอนเธออยู่ไหนฉันจะได้ให้พี่ ๆเค้าไปนอนแทน”
ปริตรนิ่งไปครู่ใหญ่เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนสักพักคุณจันทราก็ถอนหายใจแล้วก้มลงมองพี่บอมกับบันบัน
“นอนบนเตียงกับแม่แล้วกันหรือพี่บอมจะเอาที่นอนแม่จะได้ให้น้องกลับไปเอาที่บ้าน”
เจ้าของบ้านหนุ่มเผลอกัดริมฝีปาก เพียงแค่ไม่ถึงนาทีจากที่เคยเป็นพี่ใหญ่กลายมามีพี่เป็นหมาซะแล้ว แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่แค่นั้นเพราะพี่บอมเดินมานั่งตรงหน้าแล้วสบตาเขาอย่างมีความหมาย
“พี่เขาจะนอนกับเราถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพี่เขาแล้วกัน”
คุณ จันทรามองสีหน้าของปริตรเห็นแววตาบ่งบอกถึงความหนักใจก็หันหลังเดินเข้าห้อง บางครั้งการปล่อยให้พี่หมาทั้งสองตัวอยู่ด้วยอาจจะทำให้ทำให้ชายหนุ่มหันมา เปิดเผยตัวเองมากกว่านี้แม้ว่าอยากจะช่วยแก้นิสัยชอบตีกรอบกั้นตัวเองของเขา แต่เท่าที่ดูคงต้องใช้เวลามากกว่าที่คิด
ปริตร ไม่รู้จะทำอย่างไรเลยเดินไปยืนหน้าห้องทำงานเปิดประตูให้กว้างที่สุดแล้วก้ม ศีรษะลงผายมือเข้าไปในห้อง พี่หมาสองตัวเดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มแหงนหน้ามองเจ้าของห้องก่อนจะเดิน นวยนาดเข้าไปด้านใน
พี่ บอมกระโดดขึ้นบนโซฟาที่ปริตรย้ายมาจากด้านนอกเพื่อใช้เป็นที่นอนชั่วคราวบัน บันเลยกระโดดตามขึ้นไปแล้วมองหามุมเหมาะๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ
ปริตร มองพี่หมาแล้วเดินเลี่ยงไปนั่งโซฟาเดี่ยวที่ตั้งอยู่มุมห้องมองเจ้าสัตว์สี่ เท้าที่ไม่เคยคิดอยากจะเข้าใกล้ด้วยความสงสัยว่าตอนที่อาพงศ์กับเจ้าเมฆเข้า ไปจีบลูกหลานบ้านนี้จะโดนเหมือนที่เขาโดนอยู่แบบนี้ไหม
มี อะไรบางอย่างที่สะกิดความรู้สึกของชายหนุ่มอาจจะเป็นสายตาที่หมาสองตัวมอง เขาแล้วหันไปมองหน้ากันมันทำให้รู้สึกราวกับว่า...เขากำลังถูกนินทาทางสายตา หรือกำลังถูกพี่หมาประเมินว่ากับมนุษย์คนนี้จะเล่นงานอย่างไรดี
“อ้าว แล้วตับพี่บอมล่ะ ทำไมไม่เอาให้พี่เขาเห็นไหมพี่ๆนั่งรอกันอยู่เนี่ย”
เสียง ของคุณจันทราดังมาจากหน้าประตูซึ่งปริตรเปิดทิ้งไว้เพราะเห็นว่าพี่หมาทั้ง สองตัวจะได้เข้าออกได้สบายๆร่างสูงจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วมองพี่บอมที่ดีดตัว ลุกขึ้นยั่งทันทีทันใด
“เห็นไหม พี่เขารอกินอยู่เลยเวลาอาหารเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ พี่เขายิ่งตัวเล็กๆบอบบางอยู่ด้วย”
คำ พูดของคุณจันทราเล่นเอาชายหนุ่มต้องรีบเดินออกไปเอาตับย่างที่ลืมไว้บนรถ พลางนึกในใจว่าที่พี่หมาเอาแต่นอนจ้องหน้าเขาเป็นเพราะรอตับย่างนี่เองแต่ ที่น่าแปลกใจคือคนบ้านนี้รู้ได้ยังไงว่าเจ้าพวกนี้คิดอะไรอยู่
คุณจันทรามองนาฬิกาบนผนังแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นตั้งใจจะดูว่ามีอะไรใช้ทำอาหารเย็นได้บ้างแต่กลับเห็นแต่น้ำดื่มสารพัดชนิดเท่านั้น
“บ้านนี้ก็แปลกนะทำห้องครัวเสียสวยแต่เอาไว้ประดับบ้าน”
เสียงของนางทำให้คนที่กำลังหาภาชนะสำหรับใส่อาหารพี่หมาต้องหันมามอง
“ท่าทางสิ่งที่มีชีวิตและเคยมีชีวิตในตู้เย็นของเธอจะมีแต่พวกจุลินทรีย์หรือยังไง”
ประโยคหลังคุณจันทราหันมาสบตาปริตรแล้วเลิกคิ้ว
“ปกติแล้วผมทานอาหารที่บ้านใหญ่ถ้าบ้านใหญ่ปิดผมก็จะไปร้านอาหารที่ห้างใกล้ๆ”
“เข้าห้าง”
คุณจันทราถามเสียงสูง เพราะเท่าที่เห็นแถวนี้มีแต่ห้างใหญ่ซึ่งร้านอาหารที่ว่าน่าจะราคาไม่ต่ำกว่ามื้อละห้าร้อยแน่นอน
“ครับ ร้านอาหารไทย จีน ญี่ปุ่น อเมริกัน มีครบ”
“ตกลงไม่คิดจะกระจายรายได้สู่ชุมชนเลยรึไง อยู่แต่ตลาดบนพวกชนชั้นสูง เพราะชอบอยู่แต่ที่สูงๆถึงว่า...”
คุณจันทรามองหน้าปริตรด้วยสายตาประหนึ่งว่าเขาทำเรื่องที่ผิดอย่างมหันต์ แล้วส่ายหน้าราวกับจะบอกว่าพฤติกรรมหัวสูงนี้มันเกินเยียวยา
“ถามหน่อยเถอะ ถ้าห้างมันถล่ม ไฟไหม้หรือมีคนประท้วงก็จะดั้นด้นฝ่าห่ากระสุนเข้าไปกินให้ได้ใช่ไหม”
“ไม่ถึงขนาดนั้นครับเพียงผมว่ามันสะอาดกว่าร้านข้างทาง”
ปริตรตอบเขาก้มลงมองพี่หมาแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหนาพี่หมาเหมือนยิ้มเยาะเขาอยู่
“ของข้างทางก็อิ่มท้องเหมือนกันราคาสบายกระเป๋า ส่วนเรื่องความสะอาดฉันถามจริงๆเถอะเธอเคยเข้าไปในครัวร้านพวกนั้นแล้วหรือไงถึงรู้ว่าสะอาดบางทีร้านข้างทางอาจจะสะอาดกว่าก็ได้”
ชาย หนุ่มไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะยอมรับว่าตนเองไม่ชอบลงไปนั่งกินอาหารข้างทาง เพราะทั้งร้อนและดูเหมือนไม่สะอาดอย่างบะหมี่ที่น้องๆชวนทานเมื่อวันก่อนเขา ยังฝืนกินได้แค่ครึ่งเดียวแล้วซื้ออาหารแช่แข็งในร้านสะดวกซื้อมาอุ่น ไมโครเวฟทานเพิ่มก่อนจะเข้านอน
“เดี๋ยวไปตลาดกัน แล้วช่วยเปลี่ยนชุดด้วยนะเอาที่มันสบายๆกว่านี้”
คุณ จันทรากวาดตามองเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มสวมแล้วพาลนึกไปว่าชุดที่แย่ที่สุดของคน อย่างปริตรจะมีสภาพแบบไหนกันเพราะเท่าที่ดูไม่ว่าเจอกันกี่ครั้งชายหนุ่มก็ มักจะใส่ชุดที่ดูแล้วน่าอึดอัดแทน
“พี่บอมกับบันบันเฝ้าบ้านนะลูกแม่พาน้องไปซื้อของแปบเดียว”
คำ พูดของคุณจันทราทำให้คนที่เดินเลี่ยงไปทางบันไดหันกลับมามองพี่หมาเห็นท่า ทางการนั่งตัวตรงเหมือนทหารเข้าแถวแล้วนึกหมั่นไส้ที่ตัวเองก็ตัวเล็กกระจิด เดียวทำเป็นเก่งแอ่นอกรับคำสั่งเสียดิบดีทั้งๆที่ยังไงก็ไม่มีทางเกิดอะไร กับบ้านของเขาอยู่แล้ว
“อะไรนะ เธอไม่รู้ว่าตลาดสดแถวบ้านอยู่ที่ไหน”
คุณจันทราทำเสียงสูงเมื่อได้ยินปริตรบอกว่าเขาไม่เคยไปตลาดสดแถวบ้าน
“แม่บ้านของตึกใหญ่เป็นคนไปจ่ายตลาดผมเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้อง...”
“นี่พ่อคุณตลาดไม่ใช่โรงฆ่าสัตว์ ไปบ้างก็ได้”
คุณ จันทราบอกนางเดินออกมาขึ้นรถก่อนจะสั่งให้ชายหนุ่มแวะที่วินรถรับจ้างที่ อยู่หน้าปากซอยบ้านของเขาเองเพื่อที่จะได้ลงไปถามทางไปตลาด คนขับรถวินมองข้ามาในรถเห็นชายหนุ่มที่นั่งหลังพวงมาลัยก็ทำหน้าแปลกๆ
“ป้าจะพาคุณชายอนามัยไปตลาดเนี่ยนะ”
ลุงคนที่อายุมากที่สุดในวินหัวเราะร่วน
“อ้าวรู้จักด้วยเหรอ”
คุณจันทราพลอยยิ้มไปกับสมญานามที่ลุงขับรถรับจ้างใช้เรียกคนบนรถ
“ผม รู้จักทั้งบ้านล่ะครับ น้องๆแกชอบมาขึ้นรถที่นี่ไปหาอะไรกินที่ตลาดจะมีก็แต่คุณชายอนามัยของคุณมล ล่ะครับที่ไม่เคยไปด้วยพวกผมเห็นแต่เวลาขับรถเข้าออกไม่เคยได้คุยกับแกสัก ที”
ลุงอ้วนยิ้มอย่างอารมณ์ดี คุณจันทราเลยหัวเราะตาม
“แต่ก็ตลกนะคุณตลาดที่อยู่ใกล้ๆก็เป็นที่ของท่านนายพลนั่นล่ะ ตลาดมนตรีไงแต่หลานชายคนโตกลับไม่รู้จัก”
“อ้าวแล้วหลานคนอื่นๆรู้ไหมว่าเป็นตลาดของปู่ตัวเอง”
คุณจันทราหันไปมองคนในรถก่อนจะหันกลับมามองลุงอ้วน
“รู้ สิ ยังชอบโทรมาเรียกให้ผมพาไปหาอะไรกินโดยเฉพาะคุณมลแกแอบโทรมาดึกๆให้ผมไปรอ รับหน้าประตูบ้านแถมยังเลี้ยงข้าวต้มไอ้โกผมบ่อยๆด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นขอเบอร์โทรลุงหน่อยสิบ่งทีอาจจะได้ใช้บริการให้ลุงพาคุณชายอนามัยไปซื้อของที่ตลาดให้ฉัน”
“โทรสั่งผมก็ได้ครับ เดี๋ยวๆผมจดเบอร์ให้”
ลุงอ้วนรีบล้วงบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อมาฉีกแล้วเขียนเบอร์มือถือให้คุณจันทรารับมาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอก ฉันจะให้เขาไปซื้อของให้อย่างน้อยจะได้รับวิตามินจากแสงแดดเสียมั่ง ไปล่ะนะ ขอบใจมากจ้ะลุง”
คุณ จันทราบอกแล้วเดินกลับไปที่รถไม่นานนักรถของปริตรก็แล่นออกจากบริเวณนั้น โดยมีสายตาของคนขับรถในวินมองตามไป ก่อนจะหันมาคุยกันเรื่องความเป็นไปได้ที่คุณชายอนามัยจะยอมซ้อนจักรยานยนต์ ไปตลาด
เป็น ครั้งแรกที่ปริตรได้มาเหยียบตลาดสดเขามองไปรอบๆแล้วคิ้วเข้มก็เริ่มขมวดเข้า หากันมากขึ้นเรื่อยๆทั้งความวุ่นวายของรถเข็นของ ทั้งความชุลมุนของบรรดาลูกค้าแม่ค้าที่แย่งกันซื้อแย่งกันขายจนน่าเวียนหัว
“จะยืนสะกดวิญญาณอีกนานมั้ยพ่อคุณพี่ๆรอกินข้าวเย็นอยู่นะ”
คุณ จันทราพูดแล้วก็เดินนำเข้าไปด้านใน ก่อนจะตะลุยซื้อของโดยมีร่างสูงที่กำลังเป็นจุดสนใจจากบรรดาแม่ค้าสาวๆเดิน ตามหลังคอยจ่ายเงินแล้วกางถุงผ้ารับของที่แม่ค้าส่งให้
“พาลูกชายมาซื้อของเหรอคะคุณนาย”
แม่ค้าขายผักเห็นคุณจันทรากำลังเลือกผักในแผงของตนโดยมีหนุ่มหล่อยืนอยู่ด้านหลังก็เอ่ยปากทักตามประสาคนปากไว
“สามี”
คุณ จันทราตอบสั้นๆแล้วหยิบผักใส่ตะกร้าไม่สนใจอาการอ้าปากค้างของแม่ค้าส่วน ปริตรเขาแสร้งหันไปมองทางอื่นริมฝีปากเผยรอยยิ้มออกมาเพียงชั่วแวบเดียวก่อน ที่จะหายไปในเวลาอันรวดเร็ว
เพราะปริตรไม่ใช่คนขี้เล่นเลยไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ถ้าเป็นมฆวันหรือกมลอาจจะ มีการตอบรับประมาณยิ้มให้แม่ค้าเป็นทำนองยืนยันคำพูดหรือถ้าเป็นเมฆาที่ตอน นี้สนิทกับคุณจันทรามากขึ้นจนเป็นลูกคู่ในบางครั้งก็อาจจะได้ยินว่า...เสร็จ หรือยังที่รัก...ให้แม่ค้างงมากกว่าเก่าก็เป็นได้
เมื่อ คุณจันทราเลือกผักเสร็จก็เดินนำไปทางร้านขายปลาปล่อยให้ปริตรจ่ายเงินแล้ว รับผักมาใส่ถุงแต่พอร่างสูงจะก้าวเท้าเสียงแม่ค้าก็ดังขึ้นเหมือนต้องการคำ ตอบที่คาใจ
“ตกลงพ่อหนุ่มเป็นสะ...แฟนคุณป้าจริงๆเหรอ”
แต่ คำถามของแม่ค้าขายผักไม่ได้รับคำตอบใดๆ เพราะชายหนุ่มทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินตามคุณจันทราไปติดๆแต่ไม่วายได้ยิน เสียงแม่ค้าไล่หลังมาให้ปวดใจเล่น
“สงสัยหูหนวกเป็นใบ้มิน่าล่ะถึงคว้ายายป้าเป็นเมีย เสียดายหน้าตาก็หล่อ รสนิยมบกพร่อง”
ปริตร ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขามองคนที่กำลังเลือกปลาอยู่ว่าได้ยินสิ่งที่แม่ค้าขายผักพูดหรือเปล่าและ ดูเหมือนว่าโชคดีที่คุณจันทราไม่ได้ยิน
ชาย หนุ่มหันกลับไปมองหน้าแม่ค้าขายผักด้วยสายตาที่ใช้มองน้องๆเวลาที่ทำผิดก่อน จะเดินกลับไปยืนหน้าแผงเขารู้ว่าตลาดมนตรีสร้างอยู่บนที่ดินเก่าแก่ของ ตระกูลซึ่งปู่มีพี่น้องสามคนแต่ตายตั้งแต่ยังไม่มีครอบครัวไปสองคนเลยเหลือ ปู่คนเดียวที่ได้ที่ดินเป็นมรดกแต่มีแต่ที่ดินทรัพย์สินประเภทเงินทองแทบไม่ มีลูกหลานในรุ่นนั้นต้องขวนขวายหากันเอง
สมัย ก่อนแถบนี้เป็นที่นาเก่าที่ท่านขุนอัครมนตรีให้เช่าทำนาต่อมาพอมารุ่นหลังๆ ก็เริ่มมีการปรับปรุงที่ดินพัฒนาขึ้นมาแบ่งให้ลูกหลานบ้างลูกหลานที่ไม่มี เงินก็ขายให้กันบ้าง จนมาถึงรุ่นนายพลบัญญัติพอเริ่มมีเงินก็เริ่มกว้านซื่อที่ดินคืนมา
แต่เพราะเห็นว่าที่ดินตรงนี้ใกล้จากบ้านมากไปเลยไม่แบ่งให้ลูกหลานคนไหนคุณย่าน้อมเลยคิดทำเป็นตลาดและอาคารพาณิชย์ให้เช่าแทน
เงิน ที่ได้มาถูกใช้เป็นเงินเดือนคนงานในบ้านกับค่าอาหารการกินเลี้ยงลูกหลานมาจน โตสิ่งหนึ่งที่คุณย่าน้อมสอนมาคือให้ลูกหลานทุกคนอย่าเบียดเบียนคนหาเช้ากิน ค่ำอย่าได้อวดอำนาจว่าข้าเป็นลูกหลานเจ้าของตลาดแต่จงคิดว่าเราโตมาได้ส่วน หนึ่งก็มาจากเงินที่เขาหาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานเอามาให้เรา
แต่วันนี้ปริตรยอมรับว่าความใจเย็นของตนเองนั้นไม่ควรมีให้กับคนปากประเภทนี้คนเป็นแม่ค้าควรพูดจาดีๆกับลูกค้า ใช่ปากดีอย่างนี้
“อ้าวไม่ได้หูหนวกเหรอ”
แม่ค้าทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วทำเป็นลอยหน้าลอยตาพูดโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มกำลังใช้โทรศัพท์อัดเสียงเธอไว้
“แหม หน้าตาก็ดีไม่น่าเลือกเมียแกเลยนะจ๊ะมาเป็นผัวพี่ดีกว่าวันๆจะให้นั่งให้นอนอยู่บ้านสบายๆไม่ต้องมาเดินตามต้อยๆอย่างนี้”
พอ พูดจบแม่ค้าขายผักก็หันไปหัวเราะกับแม่ค้าแผงติดกันปริตรยังยืนอยู่ที่เดิม มองกิริยาคนพูดแล้วกดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่งพลางนึกขอบคุณที่เมื่อวันแต่งงาน ของเมฆาคุณย่าบังคับให้หลานๆบันทึกเบอร์ของคนๆนี้เอาไว้
“คุณชุมพลใช่ไหมครับ ครับ ผมปริตร รบกวนช่วยมาหาผมที่หน้าร้านขายผักเลขที่...ได้ไหมครับ”
เพราะ วันนั้นปริตรทำหน้าที่คอยช่วยคุณปู่คุณย่ารับแขกทำให้มีโอกาสได้คุยกับชุมพล คนที่ดูแลตลาดให้กับนายพลบัญญัติมากว่ายี่สิบปีอดีตชุมพลเป็นทหารรับใช้ใน บ้านเพื่อนทหารอีกคนพอปลดประจำการคุณปู่ของปริตรก็ชวนมาทำงานด้วย
เพราะเห็น ว่าเป็นคนซื่อสัตย์
ไม่ นานนักชุมพลก็เดินมาถึงหน้าร้านเขายกมือไหว้ปริตรทั้งๆที่ชายหนุ่มอายุน้อย กว่าก่อนจะฟังเสียงของแม่ค้าที่ถูกอัดไว้แล้วหันไปมองตัวต้นเรื่องที่กำลัง ทำหน้าเหมือนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“อีหวึ่งคราวนี้แกตายแน่วะตาพลยกมือไหว้ขนาดนี้ไม่ธรรมดาแล้ว”
แม่ค้าร้านติดกันบอกแล้วหันไปวุ่นวายกับการรดน้ำผักทั้งๆที่เมื่อกี้ยังหัวเราะเป็นลูกคู่กันอยู่เลย
“คุณชุมพลควรตักเตือนคนเช่าแผงด้วยนะครับว่าควรทำตัวอย่างไรไม่อย่างนั้นคนเขาจะว่าตลาดเราได้ว่า...”
“ขอโทษครับคุณปริตร แล้วผมจะตักเตือนให้”
ชุม พลรีบบอกเขายอมรับว่าปริตรถอดแบบนิสัยมาจากนายพลบัญญัติมาเกือบหมด ทั้งการพูดจานิสัยและการมอง ปริตรยกมือไหว้ชุมพลแล้วหันไม่มองหน้าแม่ค้าปากดีอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาคุณ จันทราที่ยังเลือกปลาไม่เสร็จสักที
“ใครอะคุณพล”
แม่ค้าขายผักรีบถาม ตายังมองตามหลังชายหนุ่มไป
“น่าเสียดายเนอะ หล่อก็หล่อดันมีเมียแก่”
“หลานเจ้าของตลาด”
“ซวยแล้วมึงอีหวึ่ง”
คราว นี้ลูกคู่รีบหันกลับมาเกาะติดสถานการณ์ น้ำรดผักในมือเลยหันมาเผื่อแผ่แผงใกล้เคียงไปด้วยชุมพลส่ายหน้าอย่างระอา เพราะเคยตักเตือนไปหลายครั้ง แต่เรื่องของปากใครจะห้ามได้
“ใช่ ซวยแล้วรู้ไหม คุณปริตรเป็นหลานชายคนโตทั้งเจ้าระเบียบ ทั้งโหด น้องชายแกเกรงใจทุกคน”
“แล้ว ป้าคนนั้นล่ะ ใคร”
“ไหนๆ”
ชุมพลชะเง้อมองพอเห็นก็ทำคอย่นยกมือขึ้นเกาศีรษะก่อนจะถอนหายใจดังเฮือก
“งั้นซวยสองต่อเพราะนั่นน่ะแม่ยายลูกชายคนเล็กของคุณท่าน พวงตำแหน่งแม่ยายหลานชายคนที่สองสองเด้งแล้วแก เตรียมตัวย้ายที่ขายได้”
ชุมพลได้ทีเลยขู่ซ้ำเพราะนึกออกว่าน่าจะช่วยให้อีกฝ่ายสงบปากสงบคำลงได้บ้าง
“ทำไงดีล่ะ ช่วยพูดกับแกให้หน่อยสิ ฉันขายอยู่ที่นี่มาหลายปีจะให้ย้ายไปไหน”
แม่ค้าขายผักโอดครวญแต่ชุมพลไม่ยอมตอบเขาเดินไปยกมือไหว้คุณจันทราแล้วเอ่ยปากขอโทษเรื่องที่แม่ค้าพูดไม่ดีและเขาได้ตักเตือนไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกยังไงก็ใกล้ปีใหม่แล้วฉันว่าคุณซื้อตะกร้อครอบปากให้เขาสักหน่อยก็ดีนะเวลาคนเขาด่าว่าปากหมา หมามันจะเคืองเอา”
คุณจันทราบอกก่อนจะหันไปสะกิดให้ปริตรเดินตามออกมาพอพ้นจากส่วนขายของสดก็ตรงไปเลือกผลไม้อีกสองสามอย่างแล้วรับมาถือไว้เอง
“ผมถือให้ดีกว่าครับ”
ปริตรอาสาทั้งๆที่ถุงผ้าในมือเต็มจนแทบจะล้นอยู่แล้ว
“เก็บแรงไว้จับพวงมาลัยเถอะพ่อคุณ ฉันไม่อยากไปเฝ้าเทวดาก่อเวลาอันควร”
ว่า แล้วคุณจันทราก็เดินนำไปทางลานจอดรถแต่ก็ยังไม่วายแวะซื้อของกินไปตลอดทางจน ปริตรเริ่มสงสัยว่าตกลงคุณจันทราจะมาอยู่กับเขาสองอาทิตย์หรือสองเดือนกันแน่
tonpalm เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2557, 13:13:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2557, 13:13:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1738
| << หัวใจ...แอบรัก ตอนที่ ๕ | หัวใจ...แอบรัก ตอนที่ ๗ >> |
goldensun 7 ต.ค. 2557, 19:31:41 น.
ตอนก่อนบอกเลยเวลานอน อัดบะหมี่สองชามจนแน่นท้อง แต่มาตอนนี้ บอกกินไปครึ่งเดียว แล้วมาอุ่นอาหารแช่แข็งกินต่อ ขัดกันนะคะ
ชอบคุณนายจันทรากับพี่บอม พี่บันจัง สีสันจริงๆ แท็กทีมที ปริตรอึ้งไปเลย
เริ่มการดัดนิสัยและทำให้ติดดินแล้ว ปริตรเตรียมตัวได้เลย ชีวิตถึงเวลาเปลี่ยนแล้ว
ตอนก่อนบอกเลยเวลานอน อัดบะหมี่สองชามจนแน่นท้อง แต่มาตอนนี้ บอกกินไปครึ่งเดียว แล้วมาอุ่นอาหารแช่แข็งกินต่อ ขัดกันนะคะ
ชอบคุณนายจันทรากับพี่บอม พี่บันจัง สีสันจริงๆ แท็กทีมที ปริตรอึ้งไปเลย
เริ่มการดัดนิสัยและทำให้ติดดินแล้ว ปริตรเตรียมตัวได้เลย ชีวิตถึงเวลาเปลี่ยนแล้ว
แว่นใส 7 ต.ค. 2557, 19:54:07 น.
คิดถึงพี่ ๆ จริง ๆ
คิดถึงพี่ ๆ จริง ๆ
ใบบัวน่ารัก 8 ต.ค. 2557, 05:45:28 น.
โถคุณนายขาแม่ของพี่ๆหมาแค่มายังไม่ทันไรเรื่องเยอะซะแล้วนะ
สงสารคนที่ให้อยู่บ้านบ้างเถอะนะ
โถคุณนายขาแม่ของพี่ๆหมาแค่มายังไม่ทันไรเรื่องเยอะซะแล้วนะ
สงสารคนที่ให้อยู่บ้านบ้างเถอะนะ