ร่มไม้ สายน้ำ ความรัก (หัวใจ...แอบรัก)
ภารกิจรักกลับมาใหม่ ครั้งนี้นอกจากคุณนายจันทราจะพาพี่บอมกับพี่บันบันมาป่วนแล้วยังพ่วงเจ้าดัลเมเชี่ยนลายจุด เข้ามาสกัดจุดหัวใจให้พี่ใหญ่ได้สมหวัง
หัวใจ...แอบรัก รักลุ้นๆของมดแดงที่เอาแต่แฝงตัวอยู่หลังใบมะม่วง งานนี้นอกจากลุ้นยังต้องวุ่นปนป่วนฮากับวาจาจิกกัด ผสมกับท่านพี่ที่ขนดีกรีเกินพี่หมามาช่วยกัน
หัวใจ...แอบรัก รักลุ้นๆของมดแดงที่เอาแต่แฝงตัวอยู่หลังใบมะม่วง งานนี้นอกจากลุ้นยังต้องวุ่นปนป่วนฮากับวาจาจิกกัด ผสมกับท่านพี่ที่ขนดีกรีเกินพี่หมามาช่วยกัน
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: หัวใจ...แอบรัก ตอนที่ ๗
ตอนที่ ๗
ปริตรยืนมองตู้เย็นที่อดีตเคยมีเพียงน้ำดื่มกับอาหารแช่แข็งตอนนี้มันเต็มไปด้วยกล่องใส่ผัก ผลไม้ เครื่องปรุงในการทำอาหารและอะไรต่อมิอะไรจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศผ่านทั้งๆที่ตู้เย็นของเขาก็ไม่ใช่เล็กๆแต่คุณจันทรานั้นเปี่ยมไปด้วยความสามารถในการจัดสรรพื้นที่จริงๆ
ชายหนุ่มหันกลับไปมองบรรดาอาหารสำเร็จแช่แข็งที่กองอยู่เต็มโต๊ะนึกสงสัยว่ามื้อเย็นวันนี้คุณจันทราจะอุ่นอาหารพวกนี้ให้กินแล้วจะไปซื้อของมาทำไม
“ได้เวลาไปรับสาวน้อยที่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอพ่อมดแดงไปสิจะมาจ้องฉันทำไม ไม่ต้องห่วงหรอกรับรองว่าฉันไม่ผสมอาหารพี่ๆให้เธอกินแน่นอน”
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”
ปริตรตอบเมื่อได้ยินเสียงคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง คุณจันทราเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหลังจากขึ้นไปอาบน้ำแต่ก่อนหน้านั้นเขาต้องทนฟังเสียงบ่นยาวเหยียดเมื่อรู้ว่าห้องอาบน้ำมีแต่ชั้นบน
“อย่าลืมหาถังใหญ่ๆมาใส่น้ำด้วยฉันจะได้ไม่ต้องตะกายขึ้นไปข้างบน”
คุณจันทราพูดต่อก่อนจะเดินไปแยกอาหารแช่แข็งให้เป็นชุดๆกับข้าวที่เหมือนกันก็เอากองรวมกันซึ่งโชคดีที่ปริตรเลือกซื้อมาแค่สามสี่ชนิดเท่านั้น
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำชั้นล่างพลางกะขนาดคร่าวๆว่าถ้ายกตู้อาบน้ำมาใส่จะไหวไหม หรือก่อปูนติดฝักบัวเพิ่มสุดท้ายจึงตัดสินใจที่จะใช้บริการจากร้านชื่อดังที่มีบริการออกแบบและติดตั้งให้แทน
ร่างสูงก้าวออกจากห้องน้ำหลังจากยืนเล็งอยู่พักใหญ่พอดีปูนแป้งก็โผล่หน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ ทำให้ปริตรต้องเลิกคิ้วขึ้นเป็นการตั้งคำถามโดยไม่ต้องเอ่ยปากอะไรออกมา
“พี่ปริตรไปช่วยแป้งหน่อยได้ไหมคะ”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันซึ่งหญิงสาวก็ยังคงยิ้มแปลกๆก่อนจะตอบว่า...
“นิดหน่อยค่ะ”
แต่คำว่านิดหน่อยของปูนแป้งดูเหมือนจะเป็นปัญหาใหญ่เลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าไอ้ตัวที่มันไม่ได้เล็กเหมือนชื่อเข้าไปนอนขดอยู่ในกระเป๋าที่ปูนแป้งจะใส่เสื้อผ้าเพื่อมาพักบ้านเขา แล้วกระเป๋าที่เล็กกว่าก็แทบจะพังด้วยน้ำหนักตัวของมัน
“แล้วแป้งไม่มีใบอื่นหรือไง”
ปริตรหันมาถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“มีค่ะแต่ใหญ่เกินไป”
“เอามาให้เจ้าตัวเล็กนอนสิ”
“ลองแล้วค่ะ แต่ตัวเล็กไม่สนใจเลย”
ปูนแป้งทำเสียงอ่อย เธอเดินไปจับปลอกคอหนังที่คอเจ้าตัวเล็กดึงแต่ดูเหมือนคนดึงจะเป็นฝ่ายล้มลงไปทับมันแทนปริตรเลยเดินไปคว้าปลอกคอมันแล้วออกแรงดึงดูบ้าง
“หนักเป็นบ้า”
ปริตรบ่นเบาๆเขาสั่งให้มันขยับแต่เจ้าตัวเล็กกลับนอนเฉยแถมมองหน้าเขาคล้ายกับกำลังเยาะเย้ยที่ทำอะไรมันไม่ได้ก่อนทีจะยกหัวขึ้นมาแล้วหันไปมองที่ประตู
เพราะมัวแต่ยุ่งกับการจัดการเอาเจ้าตัวเล็กออกจากกระเป๋าทำให้ชายหนุ่มลืมไปว่าตอนที่ขี่จักรยานยนต์ตามหลังจักรยานของปูนแป้งมาเขาเอาใครนั่งหน้ามาด้วยพอหันไปเห็นเลยปล่อยมือจากปลอกคอเจ้าตัวเล็กแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าพี่หมาตัวเล็กก่อนจะย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วสบตาพี่หมาที่นั่งทำหน้าเชิดอยู่
“พี่บอม ช่วยทีเถอะ”
พี่หมาเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าที่พูดน่ะออกคำสั่งหรือขอร้อง
“พี่บอนครับ ช่วยจัดการลูกน้องของพี่ทีเดี๋ยวคุณแม่จันทราจะรอนานนะครับ”
ปริตรพูดช้าๆชัดๆแล้วหันไปมองคนที่ยืนข้างหลังเมื่อได้ยืนเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะหันกลับมามองหน้าพี่บอม
“พรุ่งนี้จะออกไปซื้อตับให้แต่เช้าเลย”
ชายหนุ่มต่อรอง พี่บอม...นิ่ง
“ไส้กรอกก็ได้”
ข้อเสนอเพิ่มขึ้น แต่พี่บอมก็ยังนิ่ง
“งั้น...”
“พรุ่งนี้พี่ปริตรก็เล่นกับพี่เขาสิคะ”
ปูนแป้งแกล้งเสนอ
“เล่น”
ชายหนุ่มหันไปมองหน้าปูนแป้งเหมือนหญิงสาวกำลังเสนอให้เขาทำในสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
“ค่ะ เป็นเพื่อนเล่น”
ปูนแป้งพยักหน้า ปริตรเลยหันกลับมามองพี่บอม
“พรุ่งนี้ เป็นเพื่อนเล่นให้พี่หนึ่งวัน”
ถึงไม่แน่ใจว่าจะสำเร็จหรือไม่แต่ยังไงก็ต้องลองแต่ปรากฏว่าพี่หมายกขาหน้ายื่นให้เขาข้างหนึ่งเป็นการบอกว่าตกลงตามนั้น พอปริตรยื่นมือออกไปจับพี่บอมก็ชักขาคืนแล้วเห่าสองสามครั้ง
แล้วคำสั่งของพี่บอมก็สัมฤทธิ์ผลเมื่อเจ้าตัวเล็กรีบลุกแล้วเดินมานั่งแปะข้างๆชายหนุ่มที่ตกปากเป็นเพื่อนเล่นให้พี่หมาโดยไม่ได้ตั้งใจมันวางคางลงบนบ่ากว้างพลางครางเบาๆเหมือนปลอบใจทั้งๆที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ
“เดี๋ยวแป้งจะเอารถยนต์ไปด้วยใช่ไหม”
ปริตรหันมาถามแต่ปูนแป้งกลับส่ายหน้า
“เปล่าค่ะ คุณแม่สั่งให้เอารถแป้งไปตรวจสภาพช่วงนี้คงต้องรบกวนพี่ปริตร”
มุมปากได้รูปขยับยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกลับสู่สภาพเดิม
“ถ้าอย่างนั้นพี่ลงไปรอข้างล่างนะ”
ชายหนุ่มบอกแล้วเดินออกจากห้องโดยมีพี่บอมเดินตามหลังมาติดๆและเมื่อขายาวๆก้าวลงบันไดลงมาไม่กี่ขั้นโดยลืมไปว่าตอนขาขึ้นเขาได้อุ้มอะไรบางอย่างขึ้นมาด้วยเสียงเตือนก็ดังขึ้นทันที
ปริตรเหลือกตาขึ้นมองโคมไฟระย้าบนศีรษะเป่าลมออกจากปากเบาๆแล้วหันหลังก้าวขึ้นไปเพื่ออุ้มพี่บอมพาลงบันไดโดยไม่วายหันมาขู่เจ้าตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่จะก่อวีรกรรมอะไรอีก
“ห้ามวิ่งชน ห้ามพันแข้งพันขาเด็ดขาดไม่อย่างนั้นลูกพี่เราได้ร่วงลงบันได จะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ”
สิ่งที่ปริตรทำลงไปคือการพูดคุยกับเจ้าตัวเล็กโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตนเองทำราวกับว่าคุยกับมันรู้เรื่องไปแล้วซึ่งเจ้าตัวเล็ดก็ดูจะรู้เรื่องดีเพราะมันวิ่งนำลงมาที่ชั้นล่างแล้วนั่งรออย่างสงบเสงี่ยมอย่างไม่น่าเชื่อ
“ทำตัวเป็นเด็กดีก็เป็นนี่”
ปริตรเอ่ยชมเจ้าตัวเล็กเขาวางพี่บอมลงบนพื้นแล้วตบหัวเจ้าดัลเมเชี่ยนตัวโตเบาๆ เขาเดินมาที่ห้องรับแขกแล้วมองถุงผ้าที่เต็มไปด้วยนิยายจำนวนสองถุงแล้วนึกสงสัยว่าปูนแป้งจะอ่านมันหมดภายในสองอาทิตย์ได้ยังไงเพราะดูแล้วไม่น่าต่ำกว่า 50 เล่ม
“คุณปริตรคะ มีอีกกล่องค่ะ”
แม่บ้านที่กำลังรอจะปิดบ้านใหญ่อุ้มกล่องไปรษณีย์ใบใหญ่ซึ่งดูท่าว่าจะหนักเอาการมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเอากุญแจส่งให้ชายหนุ่ม
“คุณท่านสั่งว่าให้พี่หนูเอากุญแจฝากไว้กับคุณปริตรค่ะท่านบอกว่าให้ปิดบ้านใหญ่เพราะป้าอิ่มก็จะกลับบ้านเหมือนกันค่ะ ส่วนลุงเต่าคงจะนอนที่ป้อมหน้าบ้านเลย”
ปริตรรับกุญแจมาถือไว้มองแม่บ้านสองคนช่วยกันปิดห้องต่างๆรวมทั้งตรวจดูความเรียบร้อยของหน้าต่างภายในบ้านแล้วเดินมานั่งบนโซฟาโดยมีพี่บอมกระโดดขึ้นมานั่งข้างๆแล้ววางคางเกยบนตักของเขา
แต่...
ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กมันจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองไม่ใช่หมาตัวเล็กๆอย่างพี่บอมเพราะทันทีที่พี่บอมเอาคางเกยบนตักมันก็กระโดดขึ้นมาอีกข้างแล้วทำแบบเดียวกันต่างกันตรงที่มันขึ้นมานอนบนตักเขา...ทั้งตัว
พี่บอมเด้งตัวออกทันทีแล้วถอยออกมานั่งห่างๆพลางเอียงคอมองหน้าคนที่ถูกหมาตัวใหญ่นอนทับ แววตาใสๆบอกถึงความเห็นใจและขบขัน ก่อนจะล้มตัวลงนอนอ้าปากหาวโดยไม่คิดที่จะช่วยอะไร
ปริตรพยายามดัดเจ้าตัวเล็กออกจากตัก แต่เหมือนว่าเขากำลังพยายามทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เพราะมันยังทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นเพียงลูกหมาตัวเล็กๆที่อยากนอนตักเจ้านาย
ในที่สุดชายหนุ่มก็ถอดใจเขาเอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วยกมือขึ้นกอดอกหลับตาลงด้วยความง่วงงุนจากการอดนอนที่สะสมมาหลายวัน
และเมื่อปริตรหลับสนิทพี่บอมก็ลุกขึ้นมายกขาหน้าตบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆก่อนจะเดินกลับไปนอนที่เดินไม่นานนักเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปนอนหมอบอยู่ข้างๆบันได ปล่อยให้ชายหนุ่มได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
คนที่กำลังเดินนำพี่หนูกับป้าอิ่มหันไปโบกมือให้คนทั้งคู่ยกกระเป๋าเดินทางออกไปวางหน้าประตูใหญ่แล้วพูดเบาๆว่าให้แม่บ้านทั้งสองคนกลับไปเอาของแล้วเดินทางไปสถานีรถขนส่งได้เลยไม่ต้องรอเธอ
พี่หนูกับป้าอิ่มมองคนที่นั่งหลับอยู่ตรงโซฟาก็หันมาสบตากันก่อนจะพากันเดินกลับไปเรือนคนงานเพราะมั่นใจว่าการทิ้งคุณหนูไว้กับหลานชายคนโตของนายพลบัญญัตินั้นปลอดภัยที่สุดแล้ว
ปูนแป้งมองใบหน้าเข้มที่มีแว่นกรอบหนาสีดำสวมอยู่แล้วพาให้นึกสงสัยกับสิ่งที่ข้องใจมาตลอดว่าตกลงพี่ปริตรสายตาสั้นเท่าไหร่กันแน่หญิงสาวเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าพลางเอื้อมมือดึงแว่นกรอบดำออกก่อนจะเอามาลองสวมดู
ถ้าเป็นเวลาปกติปริตรคงจะรู้สึกตัวแล้วแต่วันนี้ชายหนุ่มดูจะหลับลึกกว่าปกติเพราะขนาดปูนแป้งดึงแว่นออกมาลองสวมเขายังคงนั่งหลับตาปล่อยลมหายใจทอดยาวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวเลย
ปูนแป้งใส่แว่นของปริตรแล้วหันไปมองกระจกที่อยู่ห่างออกไปแว่นกรอบใหญ่บนใบหน้าเล็กๆดูน่าขันเธอหันตัวไปมาเอียงหน้ามองมุมต่างๆแล้วยิ้มออกมาแบบเด็กซุกซนก่อนจะต้องถลาไปข้างหน้าทั้งตัวเมื่อเจ้าตัวเล็กเห็นแว่นในมือเธอแล้วอยากจะแย่งเพราะคิดว่าเป็นของเล่น
ร่างบางถลาไปด้านหน้าตามแรงโถมจากด้านหลังแว่นในมือกระเด็นไปด้านหลังโซฟาไถลไปตามพรมแล้วหายไปใต้ตู้โชว์ชุดจานชามที่อยู่ห่างออกไปแต่วินาทีนั้นปูนแป้งไม่ได้นึกถึงแว่นในมือแม้แต่นิดเดียวเมื่อร่างของเธอโถมลงไปนอนทับปริตรแทบจะทั้งตัว
ถ้าเป็นในนิยายที่หญิงสาวชอบอ่านใบหน้าต้องล้มไปชิดกันริมฝีปากแตะกันเบาๆชวนให้จิกหมอนฝันตามแต่...สิ่งที่กดลงไปบนใบหน้าของปริตร จนทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นคืออกอิ่มคัฟซีที่แทบจะกลายเป็นการฆาตกรรมเมื่อมันกดแนบแน่นเนื่องจากแรงทับจากเจ้าตัวแสบที่ยังเกาะอยู่บนหลังของเธอ
ปริตรสะดุ้งเฮือกสองมือจับที่เอวคอดตามสัญชาติญาณแต่แรงกดที่พาให้หลังเขาจมลงไปบนโซฟาตัวนุ่มกับอกนุ่มๆหยุ่นๆที่กดลงมาบนใบหน้ายังไม่ทำให้ตกใจเท่ากับตอนนี้...เขากำลังขาดอากาศหายใจ
ปูนแป้งร้องกรี้ดออกมาเพียงช่วงสั้นๆเพราะตกใจก่อนจะกลายเป็นพูดไม่ออกเมื่อสองมือโอบรอบศีรษะกลมทุยกอดกระชับแนบแน่นพร้อมกับขาทั้งสองข้างที่กางคล่อมหน้าขาของปริตรเอาไว้โดยอัตโนมัติ
หญิงสาวบอกให้เจ้าตัวเล็กขยับออกแต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความร่วมมือแม้แต่น้อยมันกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกจนเธอคิดว่าคนที่จะช่วยได้...มีเพียง
“พี่บอมช่วยหน่อยสิคะ อย่าเอาแต่มองอย่างนั้นสิ”
ปูนแป้งหันไปมองพี่หมาตัวเล็กที่นั่งเอียงคอมองตาใสแจ๋วแต่พี่หมากลับยังนั่งมองเหมือนกับกำลังคิดว่าควรช่วยดีหรือปล่อยให้น้องชายคนใหม่มีความสุขกับไปอุ่นจากอกสาวต่อไปดีจนกระทั่งเห็นว่าถ้าไม่ช่วยแทนที่ปริตรจะมีความสุขอาจจะกลายเป็นขาดใจตายคาอกได้ลงข่าวหน้าหนึ่งเลยขยับเข้ามาใกล้ๆแล้วเห่าเสียงดังคล้ายผู้ใหญ่ดุเด็ก
เจ้าตัวเล็กที่ยังคงสนุกกับการดันหลังนายสาวหันมามองพี่หมาก่อนจะยอมลงมานั่งสงบเสงี่ยมทำเสียงครางเบาๆในลำคอเมื่อมองปูนแป้งเอนตัวออกมาจนใบหน้าเข้มพ้นจากอกของตน
หญิงสาวก้มลงมองใบหน้าแดงก่ำของปริตรนานแค่ไหนกันที่เธอไม่ได้เห็นใบหน้าคมที่ไร้แว่นกรอบหนาที่น่าเกะกะพอดูใกล้ๆก็พาให้อดคิดไม่ได้ว่าเวลาที่ไม่มีแว่นเขาดูดีกว่าเวลาสวมมันเสียอีกเพราะแว่นอันนั้นมันทำให้เขาดูดุจนเธอไม่กล้าเข้าใกล้
ปูนแป้งดุตัวเองที่เผลอคิดว่าพี่ปริตรจอมดุ กลับมีดวงตาที่ดูอ่อนโยนกว่าพี่ปราชญ์พี่ปริตรมีนัยน์ตาสีดำจางๆคล้ายกับของอาพงศธรที่เธอเคยเห็นในรูปบนนิตยสาร แต่ตอนนี้เธอว่าตาของเขาดูสวยจมูกโด่งเป็นสันมีรอยกดเป็นรูปวงรีเล็กๆที่สันจมูก
ริมฝีปากหนาหยักลึกได้รูปสวยจนน่าอิจฉา น่า...จูบปูนแป้งหน้าร้อนวูบที่คิดไปถึงพระเอกนิยายที่บรรยายบทจุมพิตหวานฉ่ำ เธอทำท่าจะผละออกห่างแต่สองมือหนาที่จับเอวบางกลับยังยึดเอาไว้ด้วยความลืมตัว
ปริตรเงยหน้าขึ้นมองแก้มนวลสีแดงระเรื่อ สบนัยน์ตาคู่หวานก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากอิ่ม เห็นว่ามันกำลังเม้มเป็นเส้นตรงก็อยากจะทำให้มันคลายออกจากกัน
มือหนาเลื่อนขึ้นกอบกุมแก้มอิ่มขยับขึ้นจนสอดปลายนิ้วเข้าสู่กลุ่มผมหนานุ่มแล้วรั้งใบหน้านวลลงมาช้าๆจนริมฝีปากนุ่มสัมผัสถูกมุมปากเล็กเรียวที่เม้มเข้าหากันไม่ยอมคลาย
เพราะไม่ได้ตั้งใจให้เลยเถิดมากไปกว่านั้นปริตรจึงได้ถอยห่างออกมาเมื่อปากของเขาสัมผัสถูกริมฝีปากนุ่มเบาๆเขามองแก้มแดงแล้วจรดปลายจมูกสูดกลิ่นหอมอ่อนๆเบาๆก่อนจะถอนหายใจแล้วปล่อยมือออกจากเอวคอด
ร่างสูงขยับลุกตามแล้วยกมือขึ้นวางบนศีรษะหญิงสาวโยกไปมาเบาๆแก้เขินแต่พอยกมือขึ้นจะดันแว่นตามนิสัยที่เคยชินถึงได้รู้ตัวว่า...
“แว่นพี่หายไปไหน”
น้ำเสียงที่ถามเจือด้วยความหงุดหงิดจากความรู้สึกที่ยังค้างคาทำให้คนที่ริอาจเอาแว่นของคนถามมาเล่นถึงกับใจร่วงลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม
“มะ ไม่รู้สิคะ ตอนแป้งลงมาก็ไม่เห็นแล้ว”
ปูนแป้งรีบบอกแล้วหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่นั่งลิ้นห้อยเอียงคอมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นผิดกับพี่บอมที่นั่งยกขาหน้าขึ้นปิดตาแล้วทำเป็นแอบดูอย่างน่าขัน
“อย่ามาแกล้งเลย เห็นแว่นผมมั้ย”
ปริตรถามพี่หมา มองร่างป้อมๆกระโดดลงไปยืนที่พื้นแล้วเดินนำไปที่ตู้โชว์ก่อนจะนั่งแปะลงตรงนั้นเหมือนจะบอกว่า...มาล้วงเอาเองสิ
เขาส่ายหน้าก่อนจะเดินไปก้มลงมองใต้ตู้แล้วก็ได้เห็นแว่นที่อยู่ลึกเข้าไปด้านในทำให้ต้องเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าสอดมือเข้าไปเพื่อหยิบแว่น
ดูเหมือนเคราะห์กรรมกับเจ้าตัวเล็กจะยังไม่หมดเพราะพอมือหนาคว้าแว่นได้แรงโถมอันหนักอึ้งก็เทลงมาบนหลังจนอกกว้างแนบไปกับขาที่คุกเข่าอยู่กับพื้น
ปริตรร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะโบกไม้โบกมือให้ปูนแป้งเข้ามาช่วยพอหญิงสาวเข้ามาจับปลอกคอหนาดึงให้เจ้าตัวเล็กผละออกจากร่างสูงก็ถูกลากเพราะเจ้าดัลเมเชี่ยนตัวโตคิดว่าเจ้านายอยากเล่นด้วย
พอเจ้าตัวเล็กผละออกไปร่างสูงก็รีบลุกพรวดขึ้นยืนด้วยความเป็นห่วงปูนแป้งจนลืมแว่นของตัวเองไว้บนพื้นมือหนาคว้าร่างบางพร้อมกับร้องสั่งให้หญิงสาวปล่อยมือจากปลอกคอเจ้าตัวเล็กซึ่งกำลังยื้อยุดด้วยความสนุก
ปูนแป้งยอมปล่อยมือเพราะเริ่มเจ็บแต่ปริตรไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ร่างของคนทั้งคู่ล้มลงมานอนทับกับอยู่บนพื้นคราวนี้ปริตรเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนโดยใช้มือทั้งสองข้างดันพื้นไว้ไม่ให้ทับลงไปบนร่างบางทั้งตัว
แต่...
ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะเล่นไม่ยอมเลิกมันวิ่งเข้ามาคาบแว่นของปริตรแล้ววิ่งออกจากบ้านไป ในขณะที่ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปดึงปูนแป้งให้ลุกตาม
“ไม่ตามไปเอาแว่นหรือคะ”
“ป่านนี้คงกลายเป็นซากไปแล้วเรารีบกลับบ้านกันดีกว่า”
ปริตรตอบก่อนจะเดินไปหยิบถุงใส่หนังสือสองใบที่แสบจะหนักอึ้งเดินนำออกไปรอหน้าประตูเขารอจนปูนแป้งกับพี่บอมเดินออกมาที่หน้าเทอเรสจึงได้ปิดล็อกประตูแล้วเก็บกุญแจใส่กระเป๋ากางเกง
พี่บอมวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถอย่างรู้หน้าที่มองปริตรเอาถุงหนังสือสองใบใส่กล่องแล้วใช้สายรัดรัดกับส่วนที่เป็นที่นั่งด้านหลังก่อนจะเดินไปยกกระเป๋าเสื้อผ้าของปูนแป้งมาวางด้านบนแล้วมัดสายรัดเพิ่มอีกชั้น
มาดของชายหนุ่มเวลานี้แตกต่างจากคุณชายอนามัยที่เคยเห็นจนชินตาเขาทำราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กส่งของที่มีกล่องมัดติดหลังจักรยานยนต์ไว้คอยส่งของและดูท่าว่าจะเก่งกว่าที่ปูนแป้งนึกกลัว
หญิงสาวมองตามหลังรถจักรยานยนต์ของปริตรไปแล้วสอดส่ายสายตาหาเจ้าตัวเล็กก่อนจะขี่จักรยานตามไปพอพ้นเขตรั้วที่กั้นระหว่างบ้านทั้งสองหลังเจ้าตัวเล็กก็โผล่พรวดออกมาแล้ววิ่งตีคู่ไปกับรถจักรยานด้วยอาการร่าเริง
“เจ้าหมาไฮเปอร์”
ปูนแป้งพึมพำพลางส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูไม่ว่าเจ้าตัวเล็กจะทำอะไรเธอก็ไม่เคยนึกโกรธเลยสักครั้งด้วยความรักที่มีให้มาตั้งแต่วันแรกที่ได้รับเจ้าดัลเมเชี่ยนตัวน้อยนัยน์ตาใสแจ๋วมาเลี้ยงทำให้เธอโกรธมันไม่ได้เลย
และเหมือนเจ้าตัวเล็กเองก็รู้เพราะไม่ว่าจะทำอะไรผิดมันก็จะเข้ามานั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยแกล้งทำตาโศกไม่กี่วินาทีเจ้านายคนสวยก็ยอมใจอ่อนให้เสียทุกที
“ทำไมรีบกลับล่ะ กับข้าวยังไม่บูดเลย”
ทันทีที่ประตูเปิดออกเสียงต้อนรับของคุณจันทราก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเห่ารับจากบันบันปริตรก้มลงมองพี่บอมแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะบอกว่า...พี่ไม่เกี่ยวพี่แค่ไปเป็นเพื่อนเท่านั้นเขาเลยต้องหอบถุงผ้าไปวางไว้ตรงหน้าชั้นหนังสือแล้วเดินย้อนกลับออกมาเอากระเป๋าเสื้อผ้าของปูนแป้งขึ้นไปไว้ที่ชั้นบน
ปริตรไม่คิดว่าการกั้นห้องนอนในชั้นลอยจะจำเป็นเพราะใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวและไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแต่งงานเสียด้วยซ้ำแต่พอวางกระเป๋าเสื้อผ้าของปูนแป้งไว้ตรงปลายเตียงแล้วหันกลับมามองลงไปที่ชั้นล่างก็คิดได้ว่าคำว่าโลกส่วนตัวคงจะหายไปชั่วระยะหนึ่ง
“พี่ปริตรคะ แป้งนอนห้องไหหนคะ”
เสียงของปูนแป้งดังมาจากชั้นล่างดึงความสนใจจากคนที่กำลังมองภาพถ่ายบนหัวเตียงแล้วนึกไปถึงคนในภาพถึงกับสะดุ้งเขารีบเดินไปหยิบรูปถ่ายของหญิงสาวใบหน้าหวานที่วางเรียงรายอยู่บนหัวเตียงแล้วเอาเข้าไปเก็นในห้องแต่งตัวโดยเลือกที่จะใส่กล่องแล้ววางไว้บนชั้นที่สูงที่สุด
ปริตรถอนหายใจออกมาเบาๆนึกดีใจที่ตนเอากระเป๋าของปูนแป้งขึ้นมาเก็บไม่อย่างนั้นคงได้เห็นว่าเขามีแต่รูปของเธอตั้งไว้เต็มหัวเตียงแต่กลับไม่มีรูปของเจ้าของบ้านเลยสักใบ
ขายหนุ่มตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเดินกลับลงมาชั้นล่างพร้อมกับเสื้อผ้าของเขาเองที่จะเอาลงเก็บไว้ในห้องทำงานเสียงคุยเบาๆดังมาจากในครัวตามด้วยเสียงหัวเราะหวานแว่วราวกับเสียงกระดิ่งลมทำให้แววตาของปริตรดูอ่อนโยนลงริมฝีปากได้รูปเผยรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะเลือนหายไปในชั่วกระพริบตา
ความสุขในชั่วสองสัปดาห์ที่จะกลายเป็นความทรงจำที่ดีเพราะตอนนี้เขาคิดและตัดสินใจแล้วว่าจะตอบรับงานวิจัยแม้จะต้องยอมห่างจากครอบครัวและคนที่เขารักก็ตามแต่นั่นคงจะดีกว่าจะทนอยู่ให้เจ็บหัวใจในวันที่ปูนแป้งแต่งงาน
---------------
หมายเหตุ : เนื้อหาที่โพส เป็นต้นฉบับ ที่ยังไม่ได้มีการปรับแก้คำผิด ต้นฉบับจริงที่ส่ง สนพ. จะมีการปรับแก้คำผิด และเนื้อหา ตามความคิดเห็น ของ บก. และในส่วนที่ลืมแก้ไข ให้พ้อง หรือไม่ขัดแย้งกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นต่าง ๆ ค่ะ...
ปริตรยืนมองตู้เย็นที่อดีตเคยมีเพียงน้ำดื่มกับอาหารแช่แข็งตอนนี้มันเต็มไปด้วยกล่องใส่ผัก ผลไม้ เครื่องปรุงในการทำอาหารและอะไรต่อมิอะไรจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศผ่านทั้งๆที่ตู้เย็นของเขาก็ไม่ใช่เล็กๆแต่คุณจันทรานั้นเปี่ยมไปด้วยความสามารถในการจัดสรรพื้นที่จริงๆ
ชายหนุ่มหันกลับไปมองบรรดาอาหารสำเร็จแช่แข็งที่กองอยู่เต็มโต๊ะนึกสงสัยว่ามื้อเย็นวันนี้คุณจันทราจะอุ่นอาหารพวกนี้ให้กินแล้วจะไปซื้อของมาทำไม
“ได้เวลาไปรับสาวน้อยที่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอพ่อมดแดงไปสิจะมาจ้องฉันทำไม ไม่ต้องห่วงหรอกรับรองว่าฉันไม่ผสมอาหารพี่ๆให้เธอกินแน่นอน”
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”
ปริตรตอบเมื่อได้ยินเสียงคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง คุณจันทราเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหลังจากขึ้นไปอาบน้ำแต่ก่อนหน้านั้นเขาต้องทนฟังเสียงบ่นยาวเหยียดเมื่อรู้ว่าห้องอาบน้ำมีแต่ชั้นบน
“อย่าลืมหาถังใหญ่ๆมาใส่น้ำด้วยฉันจะได้ไม่ต้องตะกายขึ้นไปข้างบน”
คุณจันทราพูดต่อก่อนจะเดินไปแยกอาหารแช่แข็งให้เป็นชุดๆกับข้าวที่เหมือนกันก็เอากองรวมกันซึ่งโชคดีที่ปริตรเลือกซื้อมาแค่สามสี่ชนิดเท่านั้น
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำชั้นล่างพลางกะขนาดคร่าวๆว่าถ้ายกตู้อาบน้ำมาใส่จะไหวไหม หรือก่อปูนติดฝักบัวเพิ่มสุดท้ายจึงตัดสินใจที่จะใช้บริการจากร้านชื่อดังที่มีบริการออกแบบและติดตั้งให้แทน
ร่างสูงก้าวออกจากห้องน้ำหลังจากยืนเล็งอยู่พักใหญ่พอดีปูนแป้งก็โผล่หน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ ทำให้ปริตรต้องเลิกคิ้วขึ้นเป็นการตั้งคำถามโดยไม่ต้องเอ่ยปากอะไรออกมา
“พี่ปริตรไปช่วยแป้งหน่อยได้ไหมคะ”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันซึ่งหญิงสาวก็ยังคงยิ้มแปลกๆก่อนจะตอบว่า...
“นิดหน่อยค่ะ”
แต่คำว่านิดหน่อยของปูนแป้งดูเหมือนจะเป็นปัญหาใหญ่เลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าไอ้ตัวที่มันไม่ได้เล็กเหมือนชื่อเข้าไปนอนขดอยู่ในกระเป๋าที่ปูนแป้งจะใส่เสื้อผ้าเพื่อมาพักบ้านเขา แล้วกระเป๋าที่เล็กกว่าก็แทบจะพังด้วยน้ำหนักตัวของมัน
“แล้วแป้งไม่มีใบอื่นหรือไง”
ปริตรหันมาถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
“มีค่ะแต่ใหญ่เกินไป”
“เอามาให้เจ้าตัวเล็กนอนสิ”
“ลองแล้วค่ะ แต่ตัวเล็กไม่สนใจเลย”
ปูนแป้งทำเสียงอ่อย เธอเดินไปจับปลอกคอหนังที่คอเจ้าตัวเล็กดึงแต่ดูเหมือนคนดึงจะเป็นฝ่ายล้มลงไปทับมันแทนปริตรเลยเดินไปคว้าปลอกคอมันแล้วออกแรงดึงดูบ้าง
“หนักเป็นบ้า”
ปริตรบ่นเบาๆเขาสั่งให้มันขยับแต่เจ้าตัวเล็กกลับนอนเฉยแถมมองหน้าเขาคล้ายกับกำลังเยาะเย้ยที่ทำอะไรมันไม่ได้ก่อนทีจะยกหัวขึ้นมาแล้วหันไปมองที่ประตู
เพราะมัวแต่ยุ่งกับการจัดการเอาเจ้าตัวเล็กออกจากกระเป๋าทำให้ชายหนุ่มลืมไปว่าตอนที่ขี่จักรยานยนต์ตามหลังจักรยานของปูนแป้งมาเขาเอาใครนั่งหน้ามาด้วยพอหันไปเห็นเลยปล่อยมือจากปลอกคอเจ้าตัวเล็กแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าพี่หมาตัวเล็กก่อนจะย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งแล้วสบตาพี่หมาที่นั่งทำหน้าเชิดอยู่
“พี่บอม ช่วยทีเถอะ”
พี่หมาเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าที่พูดน่ะออกคำสั่งหรือขอร้อง
“พี่บอนครับ ช่วยจัดการลูกน้องของพี่ทีเดี๋ยวคุณแม่จันทราจะรอนานนะครับ”
ปริตรพูดช้าๆชัดๆแล้วหันไปมองคนที่ยืนข้างหลังเมื่อได้ยืนเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะหันกลับมามองหน้าพี่บอม
“พรุ่งนี้จะออกไปซื้อตับให้แต่เช้าเลย”
ชายหนุ่มต่อรอง พี่บอม...นิ่ง
“ไส้กรอกก็ได้”
ข้อเสนอเพิ่มขึ้น แต่พี่บอมก็ยังนิ่ง
“งั้น...”
“พรุ่งนี้พี่ปริตรก็เล่นกับพี่เขาสิคะ”
ปูนแป้งแกล้งเสนอ
“เล่น”
ชายหนุ่มหันไปมองหน้าปูนแป้งเหมือนหญิงสาวกำลังเสนอให้เขาทำในสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
“ค่ะ เป็นเพื่อนเล่น”
ปูนแป้งพยักหน้า ปริตรเลยหันกลับมามองพี่บอม
“พรุ่งนี้ เป็นเพื่อนเล่นให้พี่หนึ่งวัน”
ถึงไม่แน่ใจว่าจะสำเร็จหรือไม่แต่ยังไงก็ต้องลองแต่ปรากฏว่าพี่หมายกขาหน้ายื่นให้เขาข้างหนึ่งเป็นการบอกว่าตกลงตามนั้น พอปริตรยื่นมือออกไปจับพี่บอมก็ชักขาคืนแล้วเห่าสองสามครั้ง
แล้วคำสั่งของพี่บอมก็สัมฤทธิ์ผลเมื่อเจ้าตัวเล็กรีบลุกแล้วเดินมานั่งแปะข้างๆชายหนุ่มที่ตกปากเป็นเพื่อนเล่นให้พี่หมาโดยไม่ได้ตั้งใจมันวางคางลงบนบ่ากว้างพลางครางเบาๆเหมือนปลอบใจทั้งๆที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ
“เดี๋ยวแป้งจะเอารถยนต์ไปด้วยใช่ไหม”
ปริตรหันมาถามแต่ปูนแป้งกลับส่ายหน้า
“เปล่าค่ะ คุณแม่สั่งให้เอารถแป้งไปตรวจสภาพช่วงนี้คงต้องรบกวนพี่ปริตร”
มุมปากได้รูปขยับยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกลับสู่สภาพเดิม
“ถ้าอย่างนั้นพี่ลงไปรอข้างล่างนะ”
ชายหนุ่มบอกแล้วเดินออกจากห้องโดยมีพี่บอมเดินตามหลังมาติดๆและเมื่อขายาวๆก้าวลงบันไดลงมาไม่กี่ขั้นโดยลืมไปว่าตอนขาขึ้นเขาได้อุ้มอะไรบางอย่างขึ้นมาด้วยเสียงเตือนก็ดังขึ้นทันที
ปริตรเหลือกตาขึ้นมองโคมไฟระย้าบนศีรษะเป่าลมออกจากปากเบาๆแล้วหันหลังก้าวขึ้นไปเพื่ออุ้มพี่บอมพาลงบันไดโดยไม่วายหันมาขู่เจ้าตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่จะก่อวีรกรรมอะไรอีก
“ห้ามวิ่งชน ห้ามพันแข้งพันขาเด็ดขาดไม่อย่างนั้นลูกพี่เราได้ร่วงลงบันได จะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ”
สิ่งที่ปริตรทำลงไปคือการพูดคุยกับเจ้าตัวเล็กโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตนเองทำราวกับว่าคุยกับมันรู้เรื่องไปแล้วซึ่งเจ้าตัวเล็ดก็ดูจะรู้เรื่องดีเพราะมันวิ่งนำลงมาที่ชั้นล่างแล้วนั่งรออย่างสงบเสงี่ยมอย่างไม่น่าเชื่อ
“ทำตัวเป็นเด็กดีก็เป็นนี่”
ปริตรเอ่ยชมเจ้าตัวเล็กเขาวางพี่บอมลงบนพื้นแล้วตบหัวเจ้าดัลเมเชี่ยนตัวโตเบาๆ เขาเดินมาที่ห้องรับแขกแล้วมองถุงผ้าที่เต็มไปด้วยนิยายจำนวนสองถุงแล้วนึกสงสัยว่าปูนแป้งจะอ่านมันหมดภายในสองอาทิตย์ได้ยังไงเพราะดูแล้วไม่น่าต่ำกว่า 50 เล่ม
“คุณปริตรคะ มีอีกกล่องค่ะ”
แม่บ้านที่กำลังรอจะปิดบ้านใหญ่อุ้มกล่องไปรษณีย์ใบใหญ่ซึ่งดูท่าว่าจะหนักเอาการมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเอากุญแจส่งให้ชายหนุ่ม
“คุณท่านสั่งว่าให้พี่หนูเอากุญแจฝากไว้กับคุณปริตรค่ะท่านบอกว่าให้ปิดบ้านใหญ่เพราะป้าอิ่มก็จะกลับบ้านเหมือนกันค่ะ ส่วนลุงเต่าคงจะนอนที่ป้อมหน้าบ้านเลย”
ปริตรรับกุญแจมาถือไว้มองแม่บ้านสองคนช่วยกันปิดห้องต่างๆรวมทั้งตรวจดูความเรียบร้อยของหน้าต่างภายในบ้านแล้วเดินมานั่งบนโซฟาโดยมีพี่บอมกระโดดขึ้นมานั่งข้างๆแล้ววางคางเกยบนตักของเขา
แต่...
ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กมันจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองไม่ใช่หมาตัวเล็กๆอย่างพี่บอมเพราะทันทีที่พี่บอมเอาคางเกยบนตักมันก็กระโดดขึ้นมาอีกข้างแล้วทำแบบเดียวกันต่างกันตรงที่มันขึ้นมานอนบนตักเขา...ทั้งตัว
พี่บอมเด้งตัวออกทันทีแล้วถอยออกมานั่งห่างๆพลางเอียงคอมองหน้าคนที่ถูกหมาตัวใหญ่นอนทับ แววตาใสๆบอกถึงความเห็นใจและขบขัน ก่อนจะล้มตัวลงนอนอ้าปากหาวโดยไม่คิดที่จะช่วยอะไร
ปริตรพยายามดัดเจ้าตัวเล็กออกจากตัก แต่เหมือนว่าเขากำลังพยายามทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เพราะมันยังทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นเพียงลูกหมาตัวเล็กๆที่อยากนอนตักเจ้านาย
ในที่สุดชายหนุ่มก็ถอดใจเขาเอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วยกมือขึ้นกอดอกหลับตาลงด้วยความง่วงงุนจากการอดนอนที่สะสมมาหลายวัน
และเมื่อปริตรหลับสนิทพี่บอมก็ลุกขึ้นมายกขาหน้าตบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆก่อนจะเดินกลับไปนอนที่เดินไม่นานนักเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปนอนหมอบอยู่ข้างๆบันได ปล่อยให้ชายหนุ่มได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
คนที่กำลังเดินนำพี่หนูกับป้าอิ่มหันไปโบกมือให้คนทั้งคู่ยกกระเป๋าเดินทางออกไปวางหน้าประตูใหญ่แล้วพูดเบาๆว่าให้แม่บ้านทั้งสองคนกลับไปเอาของแล้วเดินทางไปสถานีรถขนส่งได้เลยไม่ต้องรอเธอ
พี่หนูกับป้าอิ่มมองคนที่นั่งหลับอยู่ตรงโซฟาก็หันมาสบตากันก่อนจะพากันเดินกลับไปเรือนคนงานเพราะมั่นใจว่าการทิ้งคุณหนูไว้กับหลานชายคนโตของนายพลบัญญัตินั้นปลอดภัยที่สุดแล้ว
ปูนแป้งมองใบหน้าเข้มที่มีแว่นกรอบหนาสีดำสวมอยู่แล้วพาให้นึกสงสัยกับสิ่งที่ข้องใจมาตลอดว่าตกลงพี่ปริตรสายตาสั้นเท่าไหร่กันแน่หญิงสาวเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าพลางเอื้อมมือดึงแว่นกรอบดำออกก่อนจะเอามาลองสวมดู
ถ้าเป็นเวลาปกติปริตรคงจะรู้สึกตัวแล้วแต่วันนี้ชายหนุ่มดูจะหลับลึกกว่าปกติเพราะขนาดปูนแป้งดึงแว่นออกมาลองสวมเขายังคงนั่งหลับตาปล่อยลมหายใจทอดยาวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวเลย
ปูนแป้งใส่แว่นของปริตรแล้วหันไปมองกระจกที่อยู่ห่างออกไปแว่นกรอบใหญ่บนใบหน้าเล็กๆดูน่าขันเธอหันตัวไปมาเอียงหน้ามองมุมต่างๆแล้วยิ้มออกมาแบบเด็กซุกซนก่อนจะต้องถลาไปข้างหน้าทั้งตัวเมื่อเจ้าตัวเล็กเห็นแว่นในมือเธอแล้วอยากจะแย่งเพราะคิดว่าเป็นของเล่น
ร่างบางถลาไปด้านหน้าตามแรงโถมจากด้านหลังแว่นในมือกระเด็นไปด้านหลังโซฟาไถลไปตามพรมแล้วหายไปใต้ตู้โชว์ชุดจานชามที่อยู่ห่างออกไปแต่วินาทีนั้นปูนแป้งไม่ได้นึกถึงแว่นในมือแม้แต่นิดเดียวเมื่อร่างของเธอโถมลงไปนอนทับปริตรแทบจะทั้งตัว
ถ้าเป็นในนิยายที่หญิงสาวชอบอ่านใบหน้าต้องล้มไปชิดกันริมฝีปากแตะกันเบาๆชวนให้จิกหมอนฝันตามแต่...สิ่งที่กดลงไปบนใบหน้าของปริตร จนทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นคืออกอิ่มคัฟซีที่แทบจะกลายเป็นการฆาตกรรมเมื่อมันกดแนบแน่นเนื่องจากแรงทับจากเจ้าตัวแสบที่ยังเกาะอยู่บนหลังของเธอ
ปริตรสะดุ้งเฮือกสองมือจับที่เอวคอดตามสัญชาติญาณแต่แรงกดที่พาให้หลังเขาจมลงไปบนโซฟาตัวนุ่มกับอกนุ่มๆหยุ่นๆที่กดลงมาบนใบหน้ายังไม่ทำให้ตกใจเท่ากับตอนนี้...เขากำลังขาดอากาศหายใจ
ปูนแป้งร้องกรี้ดออกมาเพียงช่วงสั้นๆเพราะตกใจก่อนจะกลายเป็นพูดไม่ออกเมื่อสองมือโอบรอบศีรษะกลมทุยกอดกระชับแนบแน่นพร้อมกับขาทั้งสองข้างที่กางคล่อมหน้าขาของปริตรเอาไว้โดยอัตโนมัติ
หญิงสาวบอกให้เจ้าตัวเล็กขยับออกแต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความร่วมมือแม้แต่น้อยมันกลับเห็นเป็นเรื่องสนุกจนเธอคิดว่าคนที่จะช่วยได้...มีเพียง
“พี่บอมช่วยหน่อยสิคะ อย่าเอาแต่มองอย่างนั้นสิ”
ปูนแป้งหันไปมองพี่หมาตัวเล็กที่นั่งเอียงคอมองตาใสแจ๋วแต่พี่หมากลับยังนั่งมองเหมือนกับกำลังคิดว่าควรช่วยดีหรือปล่อยให้น้องชายคนใหม่มีความสุขกับไปอุ่นจากอกสาวต่อไปดีจนกระทั่งเห็นว่าถ้าไม่ช่วยแทนที่ปริตรจะมีความสุขอาจจะกลายเป็นขาดใจตายคาอกได้ลงข่าวหน้าหนึ่งเลยขยับเข้ามาใกล้ๆแล้วเห่าเสียงดังคล้ายผู้ใหญ่ดุเด็ก
เจ้าตัวเล็กที่ยังคงสนุกกับการดันหลังนายสาวหันมามองพี่หมาก่อนจะยอมลงมานั่งสงบเสงี่ยมทำเสียงครางเบาๆในลำคอเมื่อมองปูนแป้งเอนตัวออกมาจนใบหน้าเข้มพ้นจากอกของตน
หญิงสาวก้มลงมองใบหน้าแดงก่ำของปริตรนานแค่ไหนกันที่เธอไม่ได้เห็นใบหน้าคมที่ไร้แว่นกรอบหนาที่น่าเกะกะพอดูใกล้ๆก็พาให้อดคิดไม่ได้ว่าเวลาที่ไม่มีแว่นเขาดูดีกว่าเวลาสวมมันเสียอีกเพราะแว่นอันนั้นมันทำให้เขาดูดุจนเธอไม่กล้าเข้าใกล้
ปูนแป้งดุตัวเองที่เผลอคิดว่าพี่ปริตรจอมดุ กลับมีดวงตาที่ดูอ่อนโยนกว่าพี่ปราชญ์พี่ปริตรมีนัยน์ตาสีดำจางๆคล้ายกับของอาพงศธรที่เธอเคยเห็นในรูปบนนิตยสาร แต่ตอนนี้เธอว่าตาของเขาดูสวยจมูกโด่งเป็นสันมีรอยกดเป็นรูปวงรีเล็กๆที่สันจมูก
ริมฝีปากหนาหยักลึกได้รูปสวยจนน่าอิจฉา น่า...จูบปูนแป้งหน้าร้อนวูบที่คิดไปถึงพระเอกนิยายที่บรรยายบทจุมพิตหวานฉ่ำ เธอทำท่าจะผละออกห่างแต่สองมือหนาที่จับเอวบางกลับยังยึดเอาไว้ด้วยความลืมตัว
ปริตรเงยหน้าขึ้นมองแก้มนวลสีแดงระเรื่อ สบนัยน์ตาคู่หวานก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปากอิ่ม เห็นว่ามันกำลังเม้มเป็นเส้นตรงก็อยากจะทำให้มันคลายออกจากกัน
มือหนาเลื่อนขึ้นกอบกุมแก้มอิ่มขยับขึ้นจนสอดปลายนิ้วเข้าสู่กลุ่มผมหนานุ่มแล้วรั้งใบหน้านวลลงมาช้าๆจนริมฝีปากนุ่มสัมผัสถูกมุมปากเล็กเรียวที่เม้มเข้าหากันไม่ยอมคลาย
เพราะไม่ได้ตั้งใจให้เลยเถิดมากไปกว่านั้นปริตรจึงได้ถอยห่างออกมาเมื่อปากของเขาสัมผัสถูกริมฝีปากนุ่มเบาๆเขามองแก้มแดงแล้วจรดปลายจมูกสูดกลิ่นหอมอ่อนๆเบาๆก่อนจะถอนหายใจแล้วปล่อยมือออกจากเอวคอด
ร่างสูงขยับลุกตามแล้วยกมือขึ้นวางบนศีรษะหญิงสาวโยกไปมาเบาๆแก้เขินแต่พอยกมือขึ้นจะดันแว่นตามนิสัยที่เคยชินถึงได้รู้ตัวว่า...
“แว่นพี่หายไปไหน”
น้ำเสียงที่ถามเจือด้วยความหงุดหงิดจากความรู้สึกที่ยังค้างคาทำให้คนที่ริอาจเอาแว่นของคนถามมาเล่นถึงกับใจร่วงลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม
“มะ ไม่รู้สิคะ ตอนแป้งลงมาก็ไม่เห็นแล้ว”
ปูนแป้งรีบบอกแล้วหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่นั่งลิ้นห้อยเอียงคอมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นผิดกับพี่บอมที่นั่งยกขาหน้าขึ้นปิดตาแล้วทำเป็นแอบดูอย่างน่าขัน
“อย่ามาแกล้งเลย เห็นแว่นผมมั้ย”
ปริตรถามพี่หมา มองร่างป้อมๆกระโดดลงไปยืนที่พื้นแล้วเดินนำไปที่ตู้โชว์ก่อนจะนั่งแปะลงตรงนั้นเหมือนจะบอกว่า...มาล้วงเอาเองสิ
เขาส่ายหน้าก่อนจะเดินไปก้มลงมองใต้ตู้แล้วก็ได้เห็นแว่นที่อยู่ลึกเข้าไปด้านในทำให้ต้องเปลี่ยนเป็นนั่งคุกเข่าสอดมือเข้าไปเพื่อหยิบแว่น
ดูเหมือนเคราะห์กรรมกับเจ้าตัวเล็กจะยังไม่หมดเพราะพอมือหนาคว้าแว่นได้แรงโถมอันหนักอึ้งก็เทลงมาบนหลังจนอกกว้างแนบไปกับขาที่คุกเข่าอยู่กับพื้น
ปริตรร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะโบกไม้โบกมือให้ปูนแป้งเข้ามาช่วยพอหญิงสาวเข้ามาจับปลอกคอหนาดึงให้เจ้าตัวเล็กผละออกจากร่างสูงก็ถูกลากเพราะเจ้าดัลเมเชี่ยนตัวโตคิดว่าเจ้านายอยากเล่นด้วย
พอเจ้าตัวเล็กผละออกไปร่างสูงก็รีบลุกพรวดขึ้นยืนด้วยความเป็นห่วงปูนแป้งจนลืมแว่นของตัวเองไว้บนพื้นมือหนาคว้าร่างบางพร้อมกับร้องสั่งให้หญิงสาวปล่อยมือจากปลอกคอเจ้าตัวเล็กซึ่งกำลังยื้อยุดด้วยความสนุก
ปูนแป้งยอมปล่อยมือเพราะเริ่มเจ็บแต่ปริตรไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ร่างของคนทั้งคู่ล้มลงมานอนทับกับอยู่บนพื้นคราวนี้ปริตรเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนโดยใช้มือทั้งสองข้างดันพื้นไว้ไม่ให้ทับลงไปบนร่างบางทั้งตัว
แต่...
ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะเล่นไม่ยอมเลิกมันวิ่งเข้ามาคาบแว่นของปริตรแล้ววิ่งออกจากบ้านไป ในขณะที่ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปดึงปูนแป้งให้ลุกตาม
“ไม่ตามไปเอาแว่นหรือคะ”
“ป่านนี้คงกลายเป็นซากไปแล้วเรารีบกลับบ้านกันดีกว่า”
ปริตรตอบก่อนจะเดินไปหยิบถุงใส่หนังสือสองใบที่แสบจะหนักอึ้งเดินนำออกไปรอหน้าประตูเขารอจนปูนแป้งกับพี่บอมเดินออกมาที่หน้าเทอเรสจึงได้ปิดล็อกประตูแล้วเก็บกุญแจใส่กระเป๋ากางเกง
พี่บอมวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถอย่างรู้หน้าที่มองปริตรเอาถุงหนังสือสองใบใส่กล่องแล้วใช้สายรัดรัดกับส่วนที่เป็นที่นั่งด้านหลังก่อนจะเดินไปยกกระเป๋าเสื้อผ้าของปูนแป้งมาวางด้านบนแล้วมัดสายรัดเพิ่มอีกชั้น
มาดของชายหนุ่มเวลานี้แตกต่างจากคุณชายอนามัยที่เคยเห็นจนชินตาเขาทำราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กส่งของที่มีกล่องมัดติดหลังจักรยานยนต์ไว้คอยส่งของและดูท่าว่าจะเก่งกว่าที่ปูนแป้งนึกกลัว
หญิงสาวมองตามหลังรถจักรยานยนต์ของปริตรไปแล้วสอดส่ายสายตาหาเจ้าตัวเล็กก่อนจะขี่จักรยานตามไปพอพ้นเขตรั้วที่กั้นระหว่างบ้านทั้งสองหลังเจ้าตัวเล็กก็โผล่พรวดออกมาแล้ววิ่งตีคู่ไปกับรถจักรยานด้วยอาการร่าเริง
“เจ้าหมาไฮเปอร์”
ปูนแป้งพึมพำพลางส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูไม่ว่าเจ้าตัวเล็กจะทำอะไรเธอก็ไม่เคยนึกโกรธเลยสักครั้งด้วยความรักที่มีให้มาตั้งแต่วันแรกที่ได้รับเจ้าดัลเมเชี่ยนตัวน้อยนัยน์ตาใสแจ๋วมาเลี้ยงทำให้เธอโกรธมันไม่ได้เลย
และเหมือนเจ้าตัวเล็กเองก็รู้เพราะไม่ว่าจะทำอะไรผิดมันก็จะเข้ามานั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยแกล้งทำตาโศกไม่กี่วินาทีเจ้านายคนสวยก็ยอมใจอ่อนให้เสียทุกที
“ทำไมรีบกลับล่ะ กับข้าวยังไม่บูดเลย”
ทันทีที่ประตูเปิดออกเสียงต้อนรับของคุณจันทราก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเห่ารับจากบันบันปริตรก้มลงมองพี่บอมแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะบอกว่า...พี่ไม่เกี่ยวพี่แค่ไปเป็นเพื่อนเท่านั้นเขาเลยต้องหอบถุงผ้าไปวางไว้ตรงหน้าชั้นหนังสือแล้วเดินย้อนกลับออกมาเอากระเป๋าเสื้อผ้าของปูนแป้งขึ้นไปไว้ที่ชั้นบน
ปริตรไม่คิดว่าการกั้นห้องนอนในชั้นลอยจะจำเป็นเพราะใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวและไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแต่งงานเสียด้วยซ้ำแต่พอวางกระเป๋าเสื้อผ้าของปูนแป้งไว้ตรงปลายเตียงแล้วหันกลับมามองลงไปที่ชั้นล่างก็คิดได้ว่าคำว่าโลกส่วนตัวคงจะหายไปชั่วระยะหนึ่ง
“พี่ปริตรคะ แป้งนอนห้องไหหนคะ”
เสียงของปูนแป้งดังมาจากชั้นล่างดึงความสนใจจากคนที่กำลังมองภาพถ่ายบนหัวเตียงแล้วนึกไปถึงคนในภาพถึงกับสะดุ้งเขารีบเดินไปหยิบรูปถ่ายของหญิงสาวใบหน้าหวานที่วางเรียงรายอยู่บนหัวเตียงแล้วเอาเข้าไปเก็นในห้องแต่งตัวโดยเลือกที่จะใส่กล่องแล้ววางไว้บนชั้นที่สูงที่สุด
ปริตรถอนหายใจออกมาเบาๆนึกดีใจที่ตนเอากระเป๋าของปูนแป้งขึ้นมาเก็บไม่อย่างนั้นคงได้เห็นว่าเขามีแต่รูปของเธอตั้งไว้เต็มหัวเตียงแต่กลับไม่มีรูปของเจ้าของบ้านเลยสักใบ
ขายหนุ่มตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเดินกลับลงมาชั้นล่างพร้อมกับเสื้อผ้าของเขาเองที่จะเอาลงเก็บไว้ในห้องทำงานเสียงคุยเบาๆดังมาจากในครัวตามด้วยเสียงหัวเราะหวานแว่วราวกับเสียงกระดิ่งลมทำให้แววตาของปริตรดูอ่อนโยนลงริมฝีปากได้รูปเผยรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะเลือนหายไปในชั่วกระพริบตา
ความสุขในชั่วสองสัปดาห์ที่จะกลายเป็นความทรงจำที่ดีเพราะตอนนี้เขาคิดและตัดสินใจแล้วว่าจะตอบรับงานวิจัยแม้จะต้องยอมห่างจากครอบครัวและคนที่เขารักก็ตามแต่นั่นคงจะดีกว่าจะทนอยู่ให้เจ็บหัวใจในวันที่ปูนแป้งแต่งงาน
---------------
หมายเหตุ : เนื้อหาที่โพส เป็นต้นฉบับ ที่ยังไม่ได้มีการปรับแก้คำผิด ต้นฉบับจริงที่ส่ง สนพ. จะมีการปรับแก้คำผิด และเนื้อหา ตามความคิดเห็น ของ บก. และในส่วนที่ลืมแก้ไข ให้พ้อง หรือไม่ขัดแย้งกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นต่าง ๆ ค่ะ...
tonpalm เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ต.ค. 2557, 15:26:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ต.ค. 2557, 15:37:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1879
| << ตอนที่ ๖ | หัวใจ...แอบรัก ตอนที่ ๘ >> |
konhin 16 ต.ค. 2557, 20:48:45 น.
ร้กนี้ น้องหมาช่วย
ร้กนี้ น้องหมาช่วย
Zephyr 16 ต.ค. 2557, 21:08:49 น.
หูย ไม่ได้ไปหรอกค่า
แค่สองอาทิตย์ กับพี่บอม พี่บันบันและคุณนายจันทรา
เวลาเหลือแหล่ อุอุ
เสร็จแน่ๆ
หูย ไม่ได้ไปหรอกค่า
แค่สองอาทิตย์ กับพี่บอม พี่บันบันและคุณนายจันทรา
เวลาเหลือแหล่ อุอุ
เสร็จแน่ๆ
แว่นใส 16 ต.ค. 2557, 23:29:48 น.
รักน้องหมาจัง
รักน้องหมาจัง
goldensun 17 ต.ค. 2557, 18:27:33 น.
พี่บอมเอาตัวเล็กอยู่เลย แต่ตัวเล็กก็ทำให้ปริตรสะดุดตาแป้งแล้วนะ
พี่บอมเอาตัวเล็กอยู่เลย แต่ตัวเล็กก็ทำให้ปริตรสะดุดตาแป้งแล้วนะ
ผักหวาน 15 ธ.ค. 2557, 20:35:34 น.
พี่บอมตัวเก่ง แสนรู้มากๆ ลูกชายคุณนายจันทรา อิอิ
พี่บอมตัวเก่ง แสนรู้มากๆ ลูกชายคุณนายจันทรา อิอิ