บำเรอรัก เพลิงสวาท NC18++
เพียงแค่เห็นเธอครั้งแรก โดมินิคก็บอกกับตัวเองว่าเขาจะต้องได้สาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ผู้นี้มาเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาให้ได้ในระยะเวลาที่เขาทำงานอยู่ไทย เขาพยายามหาวิธีเพื่อจะได้เธอมา แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้างเทพบุตรอย่างเขาเสมอ เมื่อแม่เลี้ยงของเธอติดหนี้การพนันที่คาสิโนของเขาในจำนวนไม่น้อย อย่างไรเสียงานนี้เขาต้องได้ร่างบางของสาวสวยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ดาวยั่วมาแนบอกไว้นอนกอดข้างกายอย่างแน่นอน...
โดมินิค แคโรว์เวล
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงผู้หยิ่งยโส
เลือดผสม อิตาล-รัสเซีย วัย 32ปี
นิต้า ฉัตรทรัตย
สาวสวยสุดเซ็กซี่ วัย 26ปี ที่ไม่ได้มีดีแค่ความสวย
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ปล.หากยังพบคำผิด คำตก ก็ติชมเข้ามากันได้เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ทักทายกันได้
Tags: คมน์
ตอน: บทที่1.........30%
ร่างบางก้าวลงจากรถสปอร์ตสีแดงเพลิงเมื่อถึงที่หมาย ในขณะที่เดินเข้าไปในรั่วบ้านหลังขนาดกลาง หญิงสาวเหลือบเห็นรถเก๋งคันหรูราคาแพงนับสิบคันมาจอดเรียงรายอยู่หน้าบ้านเธอ ดูจากราคาแล้วรถสปอร์ตของเธอที่ว่าหรูแล้วยังเทียบไม่ติด ในใจก็อดคิดไม่ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับแม่เลี้ยงของเธอกันแน่ ทำไมถึงได้มีรถคันหรูพวกนี้มาจอดเต็มไปหมด แล้วยังมีชายฝรั่งใส่สูทสีดำแต่งตัวเหมือนบอดี้การ์ดมายืนกันไปทั่วบริเวณบ้าน
“ยัยต้า!!” หญิงกลางคนเรียกชื่อนิต้าซึ่งเป็นลูกเลี้ยงทันทีที่หญิงสาวก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน
“คุณพรพรรณ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น” นิต้าร้องถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงตนนั่งก้มหน้าบนโซฟาในห้องรับแขก โดยมีผู้ชายร่างสูงใหญ่ใส่สูทเป็นบอดี้การ์ดยืนล้อมและบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแม่เลี้ยงเธอก็มีผู้ชายอีกคนอยู่ชุดสูทราคาแพง นั่งอยู่ในท่าสบายโดยไม่คิดที่จะเปรยตาขึ้นมามองดูเธอ
“คุณ!!...” ใบหน้าเรียวคมกับดวงตาสีน้ำตาลหันมาจ้องมองเธอทันที ท่าทางนิ่งแบบนี้ หน้าตาแบบนี้เธอจำได้ว่าเขาคือท่านประธานใหญ่ของโรงแรม แคโรว์เวล กรุ๊ป ที่เธอเข้าไปเสนอราคาสินค้านำเข้าให้เมื่ออาทิตย์ก่อน เธอจำสายตาที่เขามองมายังเธอได้ดี หญิงสาวยังจำได้ดีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนดุคู่นั้นเธอไม่ชอบเวลาที่เขามองมาด้วยสายตาเจ้าชู้
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ” หนุ่มลูกครึ่งอิตาลี-รัสเซียเอ่ยทักทายหญิงสาวที่เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอเธอที่นี่ คนถูกทักมีสีหน้าสับสนว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านประธานใหญ่ของแคโรว์เวลถึงได้มาอยู่ที่บ้านเธอได้ มีเรื่องอะไรกันดูสีหน้าคุณพรพรรณแม่เลี้ยงของเธอ กำลังกลัวเขาจนตัวสั่น
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” นิต้าเอ่ยถามขึ้นมาอย่างข้องใจอย่างมาก ส่วนคนถูกถามกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาก่อนจะขยับริมฝีปากตอบคำถามเธอ
“ผมมาทวงหนี้กับลูกหนี้ที่เบี้ยวจ่ายมานาน” เขาตอบเสียงนิ่งดุ “...จริงไหมครับมิสพรพรรณ” ชายหนุ่มพูดพร้อมหันมาจ้องหน้าสีเผือดแม่เลี้ยงของหญิงสาว
“ทวงหนี้!!” หญิงสาวร้องอุทานออกมา โดมินิคพยักหน้าเบาๆให้เธอ “แม่เลี้ยงฉันไปเป็นหนี้คุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย” น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมา ก่อนจะหันหน้าไปทางแม่เลี้ยงของเธอ
“ว่าไงค่ะ คุณพรพรรณ คุณไปติดหนี้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“คะ...คือ” คนเป็นแม่เลี้ยงไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตานิต้าได้แต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมา
“คุณคงไม่รู้สินะ ว่าแม่ของคุณติดหนี้การพนักที่คาสิโนผม” หนุ่มลูกครึ่งบอกเสียเองตัดความรำคราญ
“อะไรนะ!!..นี่คุณพรพรรณติดหนี้พนันงั้นเหรอ” หญิงสาวหันไปมองแม่เลี้ยงด้วยความผิดหวัง ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าแม่เลี้ยงเธอจะติดการพนัน มิน่าเงินที่เธอส่งโอนให้ทุกเดือนถึงไม่มีเก็บเลยเพราะอย่างนี้นี่เอง
“ละ...แล้วคุณติดเขาเท่าไหร่”
“ว่าไงคุณมิสพรพรรณ ตอบลูกสาวคนสวยของคุณไปสิ ว่าคุณติดผมเท่าไหร่”
“สิ...สิบห้าล้าน”
“สิบห้าล้าน!!” พระเจ้า! นิต้าอยากเป็นลมแม่เลี้ยงเธอติดหนี้ผู้ชายคนนี้ตั้งสิบห้าล้าน เธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่าย งานที่เธอทำได้เงินมากก็จริง แต่ในแต่ละเดือนเธอก็ต้องกินต้องจ่าย แล้วยังจะโอนให้พรพรรณไหนจะโอนให้น้องสาวที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยอีก
“ใช่ สิบห้าล้าน ผมมาทวงว่าเมื่อไหร่ผมจะได้เงินสิบห้าล้านของผมคืน” คนพูดเหมือนว่าเขาไม่ได้ทุกข์ร้อนกับเงินที่เขามาทวงเลย เหมือนมันไม่ใช่เงินจำนวนมากมายอะไร ก็ใช่น่ะสิ สำหรับเขาแล้ว โดมินิค แคโรว์เวล มันอาจจะน้อย
“แกมีไหมนังต้า...ถ้ามีก็จ่ายเขาไปสิ” พรพรรณพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“คุณพรพรรณ!!” นิต้าหันมาเรียกชื่อคนผิดที่ไม่รู้สึกว่านางผิด
“ถ้าแกมี แกก็จ่ายๆ เขาไปแทนฉันสินังต้า เรื่องมันจะได้จบๆ ไปไง” พรพรรณทำเสียงสูงใส่ลูกเลี้ยง
“คุณพรพรรณ! ทำไมคุณพูดเหมือนเงินสิบห้าล้านมันน้อยอย่างนั้นแหละ” หญิงสาวพูดออกมาอย่างเหลืออด
พรพรรณเป็นแม่เลี้ยงเธอก็จริงแต่นิต้าไม่เคยเรียกนางว่าแม่ แทบจะนับครั้งได้ที่หญิงสาวเรียกนางว่าแม่
“ก็แกหาเงินเก่งไม่ใช่หรือไงนังต้า” พรพรรณตะคอกกลับ
ตอนนี้นางรู้สึกอายและเสียหน้ามากพออยู่แล้วที่โดนไอ้ฝรั่งเจ้าของคาสิโน ที่นางมักจะเข้าไปเล่นการพนันจนเป็นลูกค้าประจำ และอีกอย่างคาสิโนแห่งนี้เป็นคาสิโนขนาดใหญ่ที่สุด ด้วยอำนวยเงินมหาศาลที่บิดาของโดมินิคทุ่มสร้าง
“ฉันไม่มีหรอกนะ เงินตั้งสิบห้าล้าน” หญิงสาวปฏิเสธไป
“นี่!! แกจะไม่ช่วยฉันใช่ไหมนังต้า ห๊ะ”
“ฉันไม่ทิ้งคุณหรอก แต่ตอนนี้ให้ฉันเอาเงินมาจากไหน” สิบห้าล้านนะ ไม่ใช่สิบห้าบาท “ฉันขอเวลาคุณหน่อยได้ไหมค่ะ ตอนนี้ฉันมีไม่พอหรอกตั้งสิบห้าล้านน่ะขอเวลาฉันหาเงินก่อน ฉันสัญญาเลยว่าจะคืนคุณทุกบาทที่คุณพรพรรณติดคุณไว้” นิต้าพยายามเจรจากับเขา
“ผมให้เวลาคุณก็ได้ แต่ว่า...” ชายหนุ่มบอกอย่างเจ้าเล่ห์
“แต่ว่าอะไร”
“ผมคงจะให้เวลากับคุณแค่สามวันเท่านั้น”
“คุณจะบ้าหรอมิสเตอร์ สามวันฉันจะไปหาเงินที่ไหนมาให้คุณได้”
ร่างสูงของชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง190เซนติเมตร มือหนายกขึ้นขยับจัดสูทให้เข้าที
“ผมไม่รู้หรอก ว่าคุณจะหามาจากไหน แต่ผมต้องการเงินสิบห้าล้านที่แม่คุณติดหนี้ผมคืน ถ้านานกว่านั้นคงจะไม่ได้หรอกคนสวย ผมไม่ได้มีเวลามากขนาดนั่งรอคุณได้นะ”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่มีเวลาว่างพอจะรอ แต่ฉันขอเวลา” ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ นิต้าขยับออกอย่างระวังตัว
“ผมให้เวลาแค่สามวันก็คือสามวัน! ที่ผ่านมาผมก็รอแม่ของคุณมานานพอแล้ว”
“เธอไม่ใช่แม่ฉัน แค่แม่เลี้ยง” หญิงสาวกระชากเสียงปฏิเสธขนาดว่านิต้ามีความสูง 170กว่าสูงแล้วเมื่อยืนเผชิญหน้ากับเขา กลายเป็นว่าเธอเตี้ยไปทันที
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ เพราะเขาคือแม่เลี้ยงคุณนี่น่า” นิต้าเริ่มหมั่นไส้คนพูดจายียวนขึ้นมา
“ผมรอได้สามวันเท่านั้น หวังว่าสามวันหลังจากนี้ผมจะเห็นเห็นสิบห้าล้านของผมคืน”
ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก็เดินผ่านร่างบางหญิงสาวออกจากบ้านเธอ โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดมากกว่าสิบคนเดินตามหลังออกไป
“นี่คือนามบัตรของบอส ในนี้มีที่อยู่ที่คุณจะเอาเงินไปคืนบอสครับมิส” ไมค์ทำหน้าที่เลขาอย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่อง หลังจากที่เจ้านายหนุ่มเดินออกไปจากห้องรับแขกแล้ว
นิต้ารับนามบัตรที่หนุ่มผมทองยื่นออกมาไว้ในมือที่กำลังสั่นเทา ริมฝีปากเรียวที่แดงด้วยลิปสติกตอนนี้เม้นเข้ากันจนเป็นเส้นตรง
+++++++++++++++++++++
ฝากผลงานด้วยนะฮับ หากเจอคำผิด คำตก(เยอะ) ไรท์ฝึกหัดคนนี้ต้องบอกว่า ขออภัยด้วย
คมน์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ต.ค. 2557, 03:05:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2557, 03:05:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 1019
| << บทนำ | บทที่1......50% >> |