สามีฉันเป็นผี
ในชีวิตของผู้หญิงทุกคนคงอยากจะแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักได้เห็นเขายืนหน้าประตูรอรับคุณไปเป็นเจ้าสาวแต่สำหรับฉันผู้ชายคนนั้นกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะสิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉันไม่ใช่คนแต่เป็นผี
Tags: ผี คน รักแท้
ตอน: คีตรักษ์
ปอมถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลหลังจากที่เจอฤทธิ์ของสามีมัทนียะนับจากนั้นเขาไม่กล้ามายุ่งกับเธออีกเลย
"วันนี้ฉันมาทำบุญตอบแทนที่คุณช่วยฉัน...ขอบคุณนะคะ" มัทนียะพูดขณะกรวดน้ำสายลมพัดมาเธอรับรู้ได้ทันทีว่าสามีเธออยู่ใกล้ๆ
"มัทๆแกอยู่นี่นี่เอง" ปุ้ยวิ่งกระหืดกระหอบมาหามัทนียะ
"ปุ้ยใจเย็นๆเธอมีอะไร" มัทจับไหล่ปุ้ยเธอยิ้มก่อนจะจับมือมัทนียะ
"คือ...ลุงฉันนอนโรงพยาบาลแล้วดั๊น!!ค้างหนึ่งคืนแกไปอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ" ปุ้ยทำท่าอ้อน
"แกจะบ้าหรอลุงแกนะอีกอย่างฉันต้องทำรายงาน" มัทนียะพูดก่อนที่ปุ้ยจะคุกเข่าง้อ(ความพยายามสูงมากนะ)
"ก็ฉันกลัวผีอะนะๆๆไปเป็นเพื่อนฉัน" ปุ้ยอ้อนวอนจนมัทนียะใจอ่อนยอมไปด้วยเธอจึงกลับมาเก็บของที่บ้านเธอนิ่งก่อนจะรู้ตัวว่านั่งอยู่บนเตียงซึ่งร่างที่นอนอยู่ข้างหลังคือสามีของเธอมัทนียะหันหน้าไปมองร่างกายพิทยาถูกฉีดฟอร์มาลินจนกลิ่นหึ่งทั่วห้องมัทนียะมองเขาอย่างสงสารก่อนจะค่อยๆเอานิ้วมาจิ้มตรงจมูกเขา
"ตอนที่คุณมีลมหายใจฉันอยากรู้จังว่าใครคือเจ้าของหัวใจของคุณ" มัทนียะพูดขึ้นก่อนที่เสียงปุ้ยจะตะโกนเรียกเธอมัทนียะจึงรีบลงไป
"นี่ห้องลุงฉันนะสวยไหม" ปุ้ยแนะนำอย่างยิ้มแย้ม
"ยังมีหน้ามาถามอีก" มัทนียะประชดเพื่อน
"นิดเดียวเอง" ทั้งสองหัวเราะเวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่มทั่วโรงพยาบาลต่างเงียบสงัดมัทนียะนอนไม่หลับจึงออกมาเดินเล่น
"พี่คะๆเห็นลูกบอลหนูไหม" เสียงเด็กผู้หญิงผมยาวใส่ชุดลายการ์ตูนสีแดงถามมัทนียะ
"เอิ่ม...พี่ไม่เห็นค่ะนี่ก็ดึกแล้วพี่ว่ากลับห้องก่อนดีไหม" มัทนียะพูดแต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดี
"พี่มานี่หน่อยสิคะ" เด็กคนนั้นดึงมือมัทนียะและบีบจนมัทนียะเจ็บ
"ปล่อยพี่นะพี่เจ็บ" มัทนียะร้องเรียกแต่พยาบาลไม่ได้ยินมัทนียะรู้ทันทีว่าเจอกลับอะไรพอหันมา
เด็กคนนั้นผมหายไปครึ่งนึงตัวเขียวคล้ำฟันดำตาขาวมัทนียะร้องกรี๊ดเด็กคนนั้นฉุดมือเธอแต่มีบางสิ่งรั้งแขนเธอไว้ข้างนึง
"จะเอาภรรยาฉันไปไหน!" เงาดำคว้ามือเธอไว้มัทนียะเห็นพิทยาชัดกว่าทุกครั้งเหมือนว่าเขาฟื้นมาจริงๆ
"พิท...มัทกลัว" เธอพูดแบบแผ่วเบา
"เอามันมานี่!!!!" เด็กคนนั้นแผดเสียงร้องพิทยาหรือสามีของเธอรวบแรงแล้วกระชากมัทนียะเข้า
มาสามีของเธอจ้องตาเด็กคนนั้นด้วยตาขาวร่างค่อยๆดำขึ้นเส้นเลือดขึ้นเต็มหน้ามัทนียะกลัวจนสลบไป
"มัทๆตื่นแกเป็นอะไร" ปุ้ยเขย่าตัวมัทนียะ
"แกมาได้ไง" มัทนียะพูดก่อนจะลุกแบบงงๆ
"ก็แกเป็นลมอยู่ตรงทางเดินดีที่มีคนผ่านมาเลยช่วยแกมาได้นี่ไง" ปุ้ยอธิบายมัทนียะมองออกไปข้างนอกแสงแดดสาดส่องในใจได้แต่เป็นห่วงสามีของเธอมัทนียะเตรียมกลับบ้านระหว่างเดินเธอมองเห็นใบหน้าของใครคนนึงอยู่ตรงกลุ่มคนเขายิ้มให้เธอก่อนจะหายไป
"พิทยา" มัทนียะพูดก่อนจะยิ้มโล่งอกที่สามีเธอปลอดภัย
"วันนี้ฉันมาทำบุญตอบแทนที่คุณช่วยฉัน...ขอบคุณนะคะ" มัทนียะพูดขณะกรวดน้ำสายลมพัดมาเธอรับรู้ได้ทันทีว่าสามีเธออยู่ใกล้ๆ
"มัทๆแกอยู่นี่นี่เอง" ปุ้ยวิ่งกระหืดกระหอบมาหามัทนียะ
"ปุ้ยใจเย็นๆเธอมีอะไร" มัทจับไหล่ปุ้ยเธอยิ้มก่อนจะจับมือมัทนียะ
"คือ...ลุงฉันนอนโรงพยาบาลแล้วดั๊น!!ค้างหนึ่งคืนแกไปอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ" ปุ้ยทำท่าอ้อน
"แกจะบ้าหรอลุงแกนะอีกอย่างฉันต้องทำรายงาน" มัทนียะพูดก่อนที่ปุ้ยจะคุกเข่าง้อ(ความพยายามสูงมากนะ)
"ก็ฉันกลัวผีอะนะๆๆไปเป็นเพื่อนฉัน" ปุ้ยอ้อนวอนจนมัทนียะใจอ่อนยอมไปด้วยเธอจึงกลับมาเก็บของที่บ้านเธอนิ่งก่อนจะรู้ตัวว่านั่งอยู่บนเตียงซึ่งร่างที่นอนอยู่ข้างหลังคือสามีของเธอมัทนียะหันหน้าไปมองร่างกายพิทยาถูกฉีดฟอร์มาลินจนกลิ่นหึ่งทั่วห้องมัทนียะมองเขาอย่างสงสารก่อนจะค่อยๆเอานิ้วมาจิ้มตรงจมูกเขา
"ตอนที่คุณมีลมหายใจฉันอยากรู้จังว่าใครคือเจ้าของหัวใจของคุณ" มัทนียะพูดขึ้นก่อนที่เสียงปุ้ยจะตะโกนเรียกเธอมัทนียะจึงรีบลงไป
"นี่ห้องลุงฉันนะสวยไหม" ปุ้ยแนะนำอย่างยิ้มแย้ม
"ยังมีหน้ามาถามอีก" มัทนียะประชดเพื่อน
"นิดเดียวเอง" ทั้งสองหัวเราะเวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่มทั่วโรงพยาบาลต่างเงียบสงัดมัทนียะนอนไม่หลับจึงออกมาเดินเล่น
"พี่คะๆเห็นลูกบอลหนูไหม" เสียงเด็กผู้หญิงผมยาวใส่ชุดลายการ์ตูนสีแดงถามมัทนียะ
"เอิ่ม...พี่ไม่เห็นค่ะนี่ก็ดึกแล้วพี่ว่ากลับห้องก่อนดีไหม" มัทนียะพูดแต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดี
"พี่มานี่หน่อยสิคะ" เด็กคนนั้นดึงมือมัทนียะและบีบจนมัทนียะเจ็บ
"ปล่อยพี่นะพี่เจ็บ" มัทนียะร้องเรียกแต่พยาบาลไม่ได้ยินมัทนียะรู้ทันทีว่าเจอกลับอะไรพอหันมา
เด็กคนนั้นผมหายไปครึ่งนึงตัวเขียวคล้ำฟันดำตาขาวมัทนียะร้องกรี๊ดเด็กคนนั้นฉุดมือเธอแต่มีบางสิ่งรั้งแขนเธอไว้ข้างนึง
"จะเอาภรรยาฉันไปไหน!" เงาดำคว้ามือเธอไว้มัทนียะเห็นพิทยาชัดกว่าทุกครั้งเหมือนว่าเขาฟื้นมาจริงๆ
"พิท...มัทกลัว" เธอพูดแบบแผ่วเบา
"เอามันมานี่!!!!" เด็กคนนั้นแผดเสียงร้องพิทยาหรือสามีของเธอรวบแรงแล้วกระชากมัทนียะเข้า
มาสามีของเธอจ้องตาเด็กคนนั้นด้วยตาขาวร่างค่อยๆดำขึ้นเส้นเลือดขึ้นเต็มหน้ามัทนียะกลัวจนสลบไป
"มัทๆตื่นแกเป็นอะไร" ปุ้ยเขย่าตัวมัทนียะ
"แกมาได้ไง" มัทนียะพูดก่อนจะลุกแบบงงๆ
"ก็แกเป็นลมอยู่ตรงทางเดินดีที่มีคนผ่านมาเลยช่วยแกมาได้นี่ไง" ปุ้ยอธิบายมัทนียะมองออกไปข้างนอกแสงแดดสาดส่องในใจได้แต่เป็นห่วงสามีของเธอมัทนียะเตรียมกลับบ้านระหว่างเดินเธอมองเห็นใบหน้าของใครคนนึงอยู่ตรงกลุ่มคนเขายิ้มให้เธอก่อนจะหายไป
"พิทยา" มัทนียะพูดก่อนจะยิ้มโล่งอกที่สามีเธอปลอดภัย
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ต.ค. 2557, 09:57:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ต.ค. 2557, 09:57:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1035
| << วิราศรัก | รักรอยวิญญาณ >> |
ร้อยวจี 19 ต.ค. 2557, 16:30:52 น.
สนุกไปอีกแบบ แต่แบบนี้อยากรู้จังว่าหนูมัทจะมีคู่ไหม มาอัพอีกนะคะ รออยู่ค่ะ
สนุกไปอีกแบบ แต่แบบนี้อยากรู้จังว่าหนูมัทจะมีคู่ไหม มาอัพอีกนะคะ รออยู่ค่ะ