หัวใจ...error
ฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้เงียบขรึมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักนั้นคืนกลับมา เขาพยายามที่จะยื้อยุดความรักไว้สุดแรงเท่าที่จะทำได้ ทว่า...เมื่อออมทองได้เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิตของเขา ผู้หญิงที่เก่งแต่ปากคนนี้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของเขานั้นเปลี่ยนไป...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอน 4

ชายหนุ่มกวาดสายตามองนักท่องเที่ยวที่กำลังพูดคุยและหัวเราะเสียงดังด้วยใบหน้าที่

มีความสุขโดยทั้งหมดนั้นยืนจับกลุ่มอยู่ตรงชายหาดเพื่อเตรียมตัวขึ้นเรือไปดำน้ำ ดู

ปะการังที่ทางรีสอร์ทได้เพิ่มให้เป็นกิจกรรมหนึ่งในแพ็คเกจที่เขาจัดไว้ ซึ่งได้รับการ

ตอบรับที่ดีมาก มีการบอกต่อ ปากต่อปาก บางส่วนได้ลงโพสต์ข้อมูลและภาพสวยๆ

ของรีสอร์ทเขาลงในโลกไซเบอร์ จึงทำให้รีสอร์ทเขาติดอันดับต้นๆ ของสถานที่ที่มีคน

อยากมาพักผ่อนมากที่สุด

“ลูกค้ามาครบหรือยัง” เขาเอ่ยถามปราณีที่ยืนอยู่ไม่ห่าง

“ขาดคุณออมทองค่ะ ตั้งแต่เช้าณียังไม่เห็นเธอเลยค่ะ” ปราณีบอกพลางกวาดสายตา

มองไปรอบๆ เผื่อจะเห็นหญิงสาวที่เอ่ยถึงนั้นอยู่ในละแวกนี้

“...” ฟ้าครามนิ่ง คิ้วเข้มย่นเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว “ถ้าภายในสิบนาที ฉันยังไม่กลับมา

ให้ยักษ์กับพงษ์พาลูกค้าออกไปได้เลย ไม่ต้องรอ” เขาสั่งสั้นๆ ก่อนจะเดินตรงดิ่งไป

ยังบ้านทะเลครามอย่างรวดเร็ว


ออมทองค่อยๆ คลานออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางอ่อนแรง เธอเงยหน้ามองเตียง

นอนกลางห้องด้วยสายตาที่พร่ามัวก่อนจะหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภาพที่เห็นก็

ยังเป็นเหมือนเดิม

“ฉันจะตายเป็นผีเฝ้าห้องนี้หรือเปล่าเนี่ย” เธอพึมพำด้วยริมฝีปากที่แห้งผากพร้อมกับ

ยันตัวเองลุกขึ้นเดินไปที่เตียงโดยมีผนังห้องเป็นที่ยึดเหนี่ยว ระยะทางจากห้องน้ำมาถึง

ที่นอนนั้นดูเหมือนยาวไกลเหลือเกิน เขาว่า...ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่

นั่น สุภาษิตนี้เป็นความจริง เพราะในที่สุดเธอก็ลากสังขารตัวเองมาถึงที่นอนจนได้

เธอนอนหงายบนที่นอนอย่างหมดสภาพ ไม่เหลือภาพสาวน้อย สวยใสอีกเลย เพราะ

ไอ้ปลาหมึกสด จิ้มน้ำจิ้มซีฟู้ดรสจัดนั่นแน่ๆ ทำให้สาวสวยอย่างเธอต้องตกอยู่ในสภาพ

โทรมอย่างนี้ เธอไม่น่าหลงคารมของยักษ์เลย ให้ตายเถอะ...มีอย่างที่ไหน ตกหมึก

ได้ปุ้บจิ้มน้ำจิ้มปั้บ แล้วใส่ปากทันที ไม่ยอมย่างให้สุกทั้งๆ ที่คนอื่นเขาย่างกินสุกๆ มี

เธอกับยักษ์เท่านั้นที่ลองกินแบบนี้ ผลสุดท้ายคือ...เธอเดินเข้าออกห้องน้ำทั้งคืน...

“คุณออมทอง” เสียงห้าวดังขึ้น ทำให้ดวงตาที่เพิ่งหลับ ต้องปรือตามองอีกครั้ง

“คุณออมทอง”

“ใคร” เธอเอ่ยออกไปแต่มันไม่ได้ดังพอที่จะทำให้คนข้างนอกได้ยิน

“คุณออมทอง” เสียงคนนอกห้องดังมากขึ้นพร้อมกับเสียงตบประตูถี่ๆ ทำให้หญิงสาว

ยันกายลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าขาวซีดนั้นมองไปที่ประตูอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะค่อยๆ

เลื่อนตัวเองเดินไปยังประตูอย่างอ่อนระโหย

“มีอะไร” เธอเปิดประตูออก ทำให้มือใหญ่นั้นเคาะมาที่หน้าผากเธออย่างพอดิบพอดี

ทำให้ญิงสาวร้องอุทานอย่างตกใจ

“เออ...ขอโทษทีผมไม่ทันระวัง ใกล้เวลาขึ้นเรือเพื่อไปดำน้ำ” ฟ้าครามบอกหลังจากที่

เคาะไปแล้ว ดวงตาคมจ้องหน้าซีดขาวอย่างสงสัย “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบาย

เหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“เปล่า” เธอบอกแล้วหมุนตัวกลับเพื่อที่จะเข้าไปในบ้าน แต่ด้วยความอ่อนเพลียและไม่

มีแรงทำให้ร่างของเธอนั้นทรุด ทว่า...มือแข็งแรงนั้นจับเธอไว้ก่อนที่เธอจะลงไปกอง

กับพื้น

“ออมทอง” ฟ้าครามเรียกชื่อเธอด้วยความตระหนก ในความรู้สึกสุดท้ายของเธอก่อน

ที่จะดับมืดลงนั้น เธอเห็นสายตาของฟ้าครามมองเธอด้วยความเป็นห่วง



ฟ้าครามมองดวงหน้าขาวเผือดแทบไม่มีสีเลือดของออมทองด้วยความเป็นห่วง เธอ

เป็นลูกค้าคนแรกที่ต้องนอนให้น้ำเกลืออย่างนี้ นับว่ายังโชคดีที่เขาจ้างพยาบาลมา

ประจำรีสอร์ทเพื่อดูแลปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้กับพนักงานและลูกค้าที่ไม่สบาย

กระทันหัน ไม่อย่างนั้น...เขาคงจะต้องพาเธอไปโรงพยาบาลในเมืองแน่ๆ

‘เธออ่อนเพลียมากค่ะ คงต้องให้น้ำเกลือแล้วนอนพักสักวัน สองวัน ช่วงนี้คงต้องทาน

อาหารอ่อนๆ ไปก่อนค่ะ’ ประภาวรรณพยาบาลประจำรีสอร์ทบอกเขาหลังจากที่จัดการ

ให้น้ำเกลือคนป่วยเรียบร้อยและบอกเขาว่าออมทองเสียน้ำมาก อาจเป็นเพราะอาหาร

เป็นพิษจึงทำให้เธอถ่ายท้องขนาดนี้

“นายคะ” ปราณีเรียกเบาๆ เมื่อมาถึงประตูห้องพักพร้อมกับกะลังมังขนาดเล็กกับผ้าขน

หนูแช่น้ำอุ่นไว้

“ว่าไง” เขาตอบรับพลางเหลือบมองก่อนจะขยับ “เข้ามาสิ”

“ค่ะ” ปราณีวางกะละมังบนตู้เล็กข้างเตียง “นายจะอยู่ในนี้เหรอคะ” เธอเอ่ยถามพร้อม

กับอมยิ้มเมื่อเห็นนายหนุ่มยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน สายตาคมเข้มมองมายังเธอแล้วมอง

ไปยังกะลังมังขนาดเล็กที่ใส่น้ำอุ่นก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ฝากดูแลด้วยแล้วกัน” เขาบอกสั้นๆ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ถ้าพรุ่งนี้

ออมทองยังไม่ดีขึ้น เขาอาจจะต้องพาเธอไปโรงพยาบาลและคงต้องหาทางบอกกับ

ญาติเธออีกที ว่าแต่ว่า...เธอทานอะไรเข้าไปถึงได้อาหารเป็นพิษหรือว่า...เป็นเพราะ

บุฟเฟ่ต์ของเขา!!


หญิงสาวปรือตาอย่างช้าๆ ภาพที่เธอเห็นนั่นพร่ามัวจนต้องหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เธอกระพริบตาถี่ๆ พลางเหลือบตามองไปรอบๆ เพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับคืนมา

“ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย” เธอพึมพำเสียงแห้ง รู้สึกหิวน้ำจนต้องยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง เธอ

มองรอบห้องอีกครั้ง พลางเงี่ยหูฟังเสียงน้ำทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งเป็นระยะทำให้เธอรู้ว่า

เธอยังอยู่ที่ฟ้าครามรีสอร์ท “มันกี่โมง กี่ยามแล้ว ทำไมมันมืดอย่างนี้”

ประตูห้องเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับเงาตะคุ่มสูงใหญ่ที่เดินเข้ามา ทำให้เธอเบิก

ตากว้างพร้อมกับกรีดเสียงร้องออกมาอย่างสุดเสียง ทว่า..เสียงที่เปล่งออกมานั้นเป็น

เพียงเสียงที่แหบแห้งออกจากลำคอเท่านั้นเอง

“คุณออมทอง ผมเอง” เสียงห้าวดังขึ้นพร้อมกับภายในห้องสว่างจ้าจนเธอต้องกระพริบ

ตาเพื่อปรับสายตาตัวเอง

“คุณฟ้าคราม” เธอพึมพำ หรี่ตามองชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหา

“เป็นไงบ้าง” เขาเอ่ยถามพลางใช้หลังมือแตะที่หน้าผากเบาๆ “อืม ตัวยังรุมๆ” เธอผงะ

หลังเล็กน้อยแต่นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มชักมือกลับทันที

“ฉันหิวน้ำ” เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เหลือบตามองฟ้าครามด้วยสายตา

โรยๆ

ฟ้าครามนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียงก่อนจะรินน้ำใส่แก้ว ยื่นให้ออมทองที่นั่งมองด้วยใบ

หน้าซีดเซียว เธอรับแก้วน้ำไปแต่ยังไม่ทันได้ดื่ม ความอ่อนเพลียงไร้เรี่ยวแรงทำให้

แก้วน้ำที่ถืออยู่นั่นหลุดมือ

“อุ๊ย” เธออุทาน แต่ไม่ทันมือใหญ่ที่หยิบแก้วไปวางบนโต๊ะพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูมา

ซับน้ำให้อย่างรวดเร็ว

“ไม่ไหวทำไมไม่บอก ดูสิ...เปียกหมด” เขาบ่นพร้อมกับส่ายหน้า

“ก็ฉันไม่มีแรงนี่” เธอตอบกลับไปพลางหลุบตามองเส้นผมหยักศกตรงหน้า

“แล้วทำไมไม่บอก” เขาย้อนถามแล้วเงยหน้าขึ้นมองทันที ออมทองผงะถอยหลังไป

เล็กน้อยด้วยคาดไม่ถึงว่าฟ้าครามจะเงยหน้าขึ้นมามองอย่างรวดเร็วขนาดนี้ทำใหเธอ

ประสานสายตาคมเข้มพอดี

“อ๊ะ”

“....” ฟ้าครามมองดวงตากลมโตที่เบิกกว้างก่อนจะหลุบตามองปลายจมูกเชิด ริม

ฝีปากที่เคยอิ่มแดงนั้นแห้งผาก เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความ

สูง เขารินน้ำแล้วยื่นให้เธออีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ” เธอพึมพำเบาๆ รับแก้วน้ำด้วยมือทั้งสองข้าง สายตาคมเข้มของฟ้าคราม

ทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“เมื่อวานคุณกินอะไรที่ผิดสำแดงหรือเปล่า คุณวรรณพยาบาลประจำรีสอร์ทบอกผมว่า

คุณไม่สบายเพราะอาหารเป็นพิษ” เขาเอ่ยถาม

“ไม่นี่ ฉันก็กินเหมือนคนอื่น” เธอตอบกลับไปพลางครุ่นคิด “หรือว่า...”

“อะไร”

“เมื่อคืน ยักษ์ชวนฉันกินปลาหมึกสดๆ จิ้มน้ำจิ้มรสแซ่บ” เธอตอบกลับไปเมื่อนึกขึ้นมา

ได้ “ต้องใช่แน่ๆ เมื่อคืนฉันถ่ายท้องทั้งคืนเลย”

“แล้วคุณก็กิน” เขาย้อนถาม เธอพยักหน้า

“ก็...ฉันเคยกินกุ้งแช่น้ำปลา ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ปกติฉันธาตุแข็งจะตาย” เธอบ่น

อุบอิบ

“เอาเป็นว่า ต่อไปนี้คุณจะต้องระวังในเรื่องกินให้มากกว่านี้” เขาบอกด้วยน้ำเสียง

เหมือนสั่ง

“แต่ฉัน...”

“คุณหิวหรือยัง” เขาถามก่อนที่เธอจะพูดจบ

“อืม” ออมทองพยักหน้า รู้สึกว่าท้องร้องขึ้นมาทันที

“ข้าวต้มปลาแล้วกัน ทานง่ายๆ อ่อนๆ” เขาบอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรไปสั่งอาหาร

“เดี๋ยวปราณีจะเอาข้าวต้มมาให้คุณ ทานให้หมดแล้วทานยาด้วย ผมจะให้คุณวรรณมาดู

คุณอีกที”

“ขอบคุณนะ ฉันเป็นภาระทำให้คุณต้องเสียเวลามาดูแล” เธอเปรยด้วยน้ำเสียงเศร้า

สร้อย ฟ้าครามปรายตามองหญิงสาวที่นั่งมองมือตัวเองราวกับว่าน่าสนใจเสียเต็ม

ประดา

“ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าไม่สบายบนเกาะแห่งนี้ ผมก็ต้องดูแลอยู่แล้ว” เขาตอบสั้นๆ

“อ้อ” เธอตอบรับในลำคอ รู้สึกอึ้งกับคำตอบของเขาแต่ก็พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็น

ปกติโต้ตอบกลับไป “นั่นแหละ ยังไงก็ขอบคุณ”

“ผมขอตัวก่อน ยังมีงานต้องทำอีกเยอะ ถ้าคุณต้องการอะไร บอกปราณีได้เลย” เขา

บอกแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ เหมือนขามา ทิ้งให้เธอมองตามด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ


“คุณออม ทานให้หมดนะคะ จะได้มีแรง” ปราณีบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ออม

ทองอมยิ้มพยายามจะทานให้ได้เยอะที่สุด แต่ดูเหมือนกระเพาะเธอจะรับอะไรได้ไม่

มากนัก

“ขอบคุณนะคะคุณณี” เธอกล่าวอย่างซาบซึ้งใจ กระบอกตาร้อนผ่าว น้ำตารื้นขึ้นมา

อย่างห้ามไม่อยู่

“คุณออม เป็นอะไรคะ ปวดหัวหรือเปล่า” ปราณีแตะหน้าผากเธอทันที แต่เธอส่ายหน้า

ป้ายน้ำตาราวกับเด็กหญิงตัวเล็ก

“เปล่าค่ะ ถ้าออมไปป่วยที่อื่น เขาจะดูแลออมดีอย่างนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้” เธอบอกเสียง

สั่นเครือ วางชามข้าวต้มรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ที่ลำคอ กลืนอะไรไม่ลง

“โถ คนไม่สบาย ใครก็ต้องดูแลล่ะค่ะ” ปราณีบอกพร้อมกับลูบไหล่เธออย่างปลอบ

ประโลม “เห็นคุณวรรณบอกว่า คุณออมต้องพักต่อสักระยะให้แข็งแรงมากกว่านี้”

“แต่ว่าพรุ่งนี้ออมต้องกลับกรุงเทพฯ แล้ว” เธอบอก “เสียดายจัง ทริปนี้ออมไม่ได้ไป

ดำน้ำเลย”

“แต่นายครามต้องการให้คุณออมพักที่นี่จนกว่าจะหายค่ะ” ปราณียืนยันด้วยน้ำเสียง

หนักแน่น

“จนกว่าจะหาย ตายแน่ๆ ค่าที่พักตั้งหลายพัน ไม่ไหว ไม่ไหว ออมกลับกรุงเทพฯ ดี

กว่า” เธอแย้งกลับไปเมื่อคำนวณตัวเลขคร่าวๆ ซึ่งเป็นเงินที่เธอไม่ควรจะมาเสียโดยใช่

เหตุ

“คุณออมไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายเพราะว่านายครามจะเป็นคนจัดการให้เองค่ะ”

ปราณีบอกยิ้มๆ มองหน้าสวยหวานตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

“จัดการให้” ออมทองเอียงคอมองอย่างสงสัย “หมายความว่า...คุณฟ้าครามจะให้

ออมอยู่ฟรีอย่างนั้นเหรอ”

“นายครามเอ่ยปากมาแล้ว คุณออมพักให้หายก่อนเถอะค่ะ” ปราณีบอก “อิ่มแล้วเหรอ

คะ ดื่มน้ำเต้าหู้อุ่นๆ สักแก้วก่อนนอนนะคะ ณีทำเองกับมือ”

“เหรอคะ คุณณีเก่งจัง” เธอพยักหน้าพร้อมกับดื่มน้ำเต้าหู้ที่มีรสหวานนิดๆ อย่างว่าง่าย

“เอ...ณีว่าคุณออมดูไม่ค่อยสบายใจเลย ห่วงงานเหรอคะ” ปราณีเอ่ยถามหลังจากที่

เห็นความกระวนกระวายใจบนใบหน้าซีดขาวนั่น แปลก...ที่เธอรู้สึกดีกับสาวน้อยตรง

หน้า

“เปล่าหรอกค่ะ ตอนนี้ออมว่างงาน” เธอบอกแล้วถอนหายใจ นี่คือปัญหาใหญ่ที่สุดของ

เธอในเวลานี้

“อ้อ” ปราณีนิ่งกับคำตอบที่ได้รับพอจะเข้าใจกับความรู้สึกของออมทองเพราะก่อน

หน้านี้เธอก็เคยอยู่ในสภาพอย่างนี้ ถ้าเธอไม่ตัดสินใจมาทำงานที่ฟ้าครามรีสอร์ท ป่าน

นี้เธอคงกลับบ้านต่างจังหวัดไปแล้ว

“ว่าแต่คุณณีทำตำแหน่งอะไรคะเนี่ย ออมเห็นคุณณีทำทุกอย่างเลย นาย..เอ้ย คุณฟ้า

ครามคงใช้งานคุณณีหนักเลยสิ” ออมทองถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยตั้งแต่มาพัก เธอไม่

รู้ว่าใครทำตำแหน่งอะไร เพราะเท่าที่สังเกตทุกคนสามารถทำแทนกันได้ทั้งนั้น

“อ๋อ พนักงานที่นี่ต้องทำได้ทุกตำแหน่งค่ะ เผื่อว่าใครไม่อยู่ เราจะได้ทำแทนกันได้

จริงด้วยสิ...ตอนนี้ที่รีสอร์ทต้องการคนมาช่วยงานอยู่เพราะดอกไม้เพิ่งลากลับบ้านไป

คาดว่าคงนานกว่าจะกลับมา คุณออมสนใจมั้ยคะ” ปราณีบอกด้วยน้ำเสียงชักชวน

“แต่...คนที่ทำงานในกรุงเทพฯ และได้เงินเดือนเยอะๆ มาก่อนคงไม่สนใจงานต่าง

จังหวัด ไกลๆ อย่างที่นี่หรอกจริงมั้ยคะ”

“....” ออมทองนิ่งไม่ได้เอ่ยอะไรออกมามีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ตาพราวระยับ

“ตายล่ะ ณีก็พล่ามอยู่ได้ คุณเพิ่งฟื้นไข้ขึ้นมาแท้ๆ ควรจะให้คุณออมพักผ่อนมากกว่า

แล้วคืนนี้ณีจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะคะ” เธอบอกก่อนจะยกถาดอาหารออกไปแล้วปิด

ประตูบ้านให้อย่างเรียบร้อย

ออมทองดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดอกพลางครุ่นคิดถึงคำพูดของปราณีเมื่อสักครู่ ในเวลาอย่าง

นี้เธอไม่ควรเลือกงาน และถ้าเธอไม่เลือกงาน...เธอน่าจะหางานได้ไม่ยาก ที่สำคัญ

บรรยากาศที่นี่ดีมากรวมถึงอัธยาศัยของคนบนเกาะแห่งนี้ มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำ

ให้เธอตัดสินใจได้ไม่ยาก ว่าแต่ว่า...เจ้าของรีสอร์ทเขาจะรับเธอเข้าทำงานหรือเปล่า

นะ!!!


ฟ้าครามนั่งดูค่าใช้จ่ายเดือนที่ผ่านมาของรีสอร์ทอย่างละเอียด มือขวาหมุนแหวน

ปลอกมีดที่เขาสวมติดนิ้วนางข้างซ้ายอย่างเผลอไผลก่อนจะหยุดนิ่ง ดวงตาคมเข้ม

หลุบมองแหวนทองคำขาวแล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคนที่สวมให้ ผู้หญิงผิวเหลืองนวล

บอบบางราวกับตุ๊กตาหินอ่อน รอยยิ้มที่อ่อนหวาน สายตาที่ทอดมองเขานั้นเต็มไปด้วย

ความอ่อนโยนและความรักเสมอ แม้ว่างานที่เขาทำนั้นจะหนักแค่ไหน...ขอเพียงมีอ้อม

กอดอบอุ่นจากพิมพ์ลดาเท่านั้น เขาไม่เคยหวาดกลัวอะไร...

ชายหนุ่มลุกจากโต๊ะทำงานทันทีที่คิดถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกไม่มีแก่ใจจะนั่งดูรายละเอียด

ค่าใช้จ่ายของรีสอร์ทเพราะสมาธิของเขานั้นแตกกระจายไปให้ความสนใจเรื่องอื่น ไม่

ได้จดจ่อกับงานอีกต่อไปแล้ว ลมทะเลจากด้านนอกทำให้ผ้าม่านนั้นปลิวไสวจนเขา

ต้องเดินไปรวบไว้อีกทาง เสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งทำให้ใจของเขาสงบมากขึ้น ฟ้าคราม

หายใจยาวลึกก่อนจะปล่อยลมหายใจออกมาช้าๆ เขามองทางเดินคดเคี้ยวที่ประดับไป

ด้วยโคมไฟเล็กๆ ที่พวกเขาติดไว้ตามเสาไม้เพื่อให้แสงสว่างเหลืองนวลเป็นแนวยาว

สำหรับการเดินยามค่ำคืน ชายหนุ่มเหม่อมองไปเรื่อยๆ จนสะดุดเงาไหววูบตรงหน้าต่าง

ของบ้านทะเลคราม เขาเพ่งสายตามองไปยังจุดนั้นอย่างตั้งใจก่อนจะถอนหายใจอย่าง

โล่งอกเมื่อเห็นปราณีดึงม่านปิดแล้วดับไฟ ป่านนี้คนป่วยคงนอนหลับไปแล้ว เขาคิดถึง

ดวงหน้าซีดขาวแล้วนึกสงสาร ผู้หญิงอะไร...กินปลาหมึกสดๆ ตามคำชวนของไอ้

ยักษ์ ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก...

เขาละสายตาจากบ้านทะเลครามมองไปบนท้องฟ้าที่มืดสนิท มีเพียงดวงดาวระยิบ

ระยับเต็มผืนฟ้า เพียงแค่เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าเท่านั้น ดวงดาวเล็กๆ นั้นดูเหมือนว่า

จะลอยมาอยู่ในมือเขาได้เลย ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แต่ฟ้า

ครามยังยืนจ้องมองอยู่อย่างนั้น…


*********************************

มิตรร๊าก...แควนคลับ
เข้าพรรษาแล้ว อย่าลืมไปทำบุญ เวียนเทียนกันเน้อ...สำหรับผู้แต่งจะไปถวายเทียน

พรรษา เผื่อจะมีไฟในการแต่งนิยายมากขึ้น หุ หุ หุ (หวังผลตล๊อดๆ)



แมกไม้
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ค. 2554, 09:51:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.ค. 2554, 09:51:56 น.

จำนวนการเข้าชม : 2236





<< ตอน 3   ตอน 5 >>
ปอยอะนะ 14 ก.ค. 2554, 09:57:28 น.
สมน้ำหน้ายัยออม ตะกละจริงๆ


รัชต์ 14 ก.ค. 2554, 12:19:28 น.
หมดสิทธิ์ได้สามีญี่ปุ่นเป็นแน่แท้ยัยออม ปลาหมึกสดๆกินไม่ได้น่ะ..
*-* ไม่คิดว่าพระท่านอยากได้ไฟคริสต์มาสบ้างเหรอ แมกไม้..อิ อิ เทียนเต็มวัดใช้ไม่ทันแล้วอาจไม่ได้ใช้เพราะไฟฟ้าเข้าถึงแล้วมั้ง


ปูสีน้ำเงิน 14 ก.ค. 2554, 17:58:13 น.
เอาบุญมาฝากกันมั่งนะคะคุณแมกไม้


anOO 14 ก.ค. 2554, 19:25:01 น.
มารอตอนต่อไปจ้า...ไม่น่าตะกละเลยจริงๆ


XaWarZd 15 ก.ค. 2554, 07:18:47 น.
อยากลองเหมือนกันนะเนี่ย


Zephyr 15 ก.ค. 2554, 17:37:34 น.
เล่นหาเรื่องเขาไว้เยอะยังงั้น จะได้ทำงานป่ะเนี่ยหนูออม


sa 19 ก.ค. 2554, 08:50:29 น.
รอไฟคนแต่งค่า ^__^


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account