นางร้ายอ้อนรัก เปลี่ยนชื่อเป็น เล่ห์พิศวาสซาตาน
เดี๋ยวมาลงให้ค่ะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 5
ตอนที่ 5
พลอยได้รับข่าวที่หน้าตกใจที่สุดในรอบปี สีหน้าหญิงสาวซีดสนิทพลางวางลูกชายตัวน้อยวัยสองขวบลงที่โซฟาเบาๆ ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับคนปลายสายด้วยสีหน้าตึงเครียด
“กระท้อนหายไปนานเท่าไหร่แล้วคะแม่แล้วนี้แจ้งตำรวจหรือยัง”
แต่คนปลายสายเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด “เอาอย่างนี้นะคะแม่ตั้งสติก่อนแล้วค่อยๆตอบพลอยมาทีละคำถาม”
“กระท้อนหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะแม่”
“เมื่อคืนนี้ลูก แต่ยังแจ้งตำรวจไม่ได้เพราะยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“แล้วแม่โทรเข้ามือถือน้องแล้วหรือยังคะ บางทีน้องอาจจะไปนอนค้างบ้านเพื่อนก็ได้” พลยอพยายามคิดในแง่ดี
“โทรไปแล้วแต่ไม่มีใครรับ ที่สำคัญน้องไม่ได้ไปบ้านเพื่อนแน่เพราะเจ้าเดชกับเจ้าต้าเพื่อนยัยกระท้อนที่กลางซอยมาบอกแม่เองว่ากระท้อนถูกผู้ชายฉุดขึ้นรถเก๋งไปต่อหน้าต่อตาแถมไอ้คนเลวนั่นมันมีปืนด้วย”
“โธ่! กระท้อนน้องพี่” พลอยรู้สึกช็อกแต่ทว่าเธอพยายามเข้มแข็งเอาไว้เพราะมารดาก็ดูท่าท่างจะควบคุมสติไม่ได้
“แม่ใจเย็นๆนะคะเดี๋ยวพลอยจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ยังไงพลอยเชื่อว่ากระท้อนต้องปลอดภัยเพราะกระท้อนเป็นคนฉลาดคงจะเอาตัวรอดได้ไม่ยาก
“แม่ก็ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะลูก”
พลอยอุ้มลูกเข้าเอวบาง ส่วนมืออีกข้างก็สาละวนกับการจัดกระเป๋าเพื่อจะรีบเดินทางไปหามารดาให้เร็วที่สุด
วาโยกลับเข้ามาจากไร่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อภรรยาสุดที่รักกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“พลอยจะไปไหนเหรอครับ” วาโยเอาลูกน้อยมาอุ้มไว้แทน เขานึกอยู่ในใจเขากับเธอก็ไม่ได้งอนอะไรกันสักหน่อย
“ไปบ้านแม่ค่ะ”
วาโยทำสีหน้าสงสัยใครมาใส่ร้ายว่าเขาแอบมองคนงานหญิงในไร่อีกรึเปล่า “มีใครมาใส่ร้ายผมอีกรึเปล่าพลอย คุณก็รู้ว่าผมรักคุณคนเดียว”
คิดไปนั่นพลอยหันมายิ้มให้น้อยๆเพราะตอนนี้กำลังไม่สบายใจเรื่องน้องสาว “เปล่าค่ะ ที่พลอยจะกลับบ้านเพราะกระท้อนหายตัวไปมีคนมาบอกแม่ว่ายัยกระท้อนถูกฉุดขึ้นรถเก๋งไปแม่กับพลอยร้อนใจมากห่วงน้องเหลือเกินค่ะ”
“จริงเหรอครับ” สีหน้าวาโยตกใจไม่น้อยเพราะเขาเองก็สนิทกับกระท้อน เธอเองก็มาที่นี่บ่อยๆตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว
“ผมไปด้วยจะได้ช่วยกันตามหาอีกแรง”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ. สวนชมจันทร์ จังหวัดจันทบุรี
บ้านไม้กลางสวนอันเงียบสงบและบรรยากาศอันแสนร่มรื่นห้อมล้อมไปด้วยผลไม้นาๆชนิดไม่ว่าจะเป็นเงาะ มังคุด ทุเรียนหรือแม้กระทั่งสละที่ปลูกไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงามผลของมันออกจนเต็มต้นโดยเฉพาะเงาะสีแดงแซมเขียวออกเป็นพวงดูน่ากินแต่ทว่ากระท้อนคงไม่มีอารมณ์ชื่นชมมันในตอนนี้ แม้ผลไม้จะเป็นของโปรดของเธอก็ตาม แต่แล้วความสงบก็ถูกทำลายลงเพราะมวยคู่เอกระหว่างฝ่ายแดงน้องกระท้อนคนสวยกับผู้ท้าชิงพี่คิมสุดหล่อ
“โอ๊ย! เจ็บๆ ผมเจ็บไปทั้งตัวแล้วเมื่อไหร่คุณจะเลิกทุบตีผมสักที ผู้หญิงอย่างคุณใครได้เป็นเมียคงกลายเป็นกระสอบทรายให้คุณซ้อมแหงๆๆ”
“เมื่อไหร่เหรอ ก็เมื่อคุณพาฉันไปส่งบ้านยังไงล่ะป่านนี้แม่ฉันคงตกใจแย่แล้วว่าทำไมฉันไม่กลับบ้านอีก”
“ไม่ได้ก็คุณรับคำท้าผมแล้วไงว่าเราจะมาพิสูจน์กันว่าคุณจะทำให้ผมสยบแทบเท้าคุกเข่าบอกรักคุณได้ภายในเจ็ดวันจริงหรือเปล่า”
“ใช่...แต่ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าจะพามาอยู่ด้วยกันกลางสวนกับคุณ”
“ยังไงคุณก็มาแล้ว...อ้อเรื่องคุณแม่คุณไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งข่าวให้เองว่าคุณปลอดภัย”
“ไม่...เอากระเป๋าของฉันคืนมาฉันจะกลับบ้าน” ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาจัดการล็อครถแล้วเดินเข้าไปในบ้านเชื่อว่ายังไงสะเธอต้องเดินตามมาวีนเขาแน่ๆ
“จะหนีไปไหน เอากระเป๋าแล้วก็โทรศัพท์ของฉันคืนมา”
เคนเดินเข้าไปในบ้านอย่างสบายอารมณ์ กระท้อนเดินตามเข้ามาความรู้สึกแรกที่เธอเหยียบย่างเข้าไปบ้านหลังนี้ออกแบบและตกแต่งน่ารักจังเหมือนบ้านที่เธอดูตามนิตยสาร ขนาดของมันไม่ใหญ่แต่ดูอบอุ่นทำจากไม้ทั้งหลังทาด้วยสีเบจที่ฝาผนังมีภาพวาดสีน้ำมันแนวอิมเพรสชันนิสต์ลักษณะของภาพวาดแบบอิมเพรสชั่นนิสม์ คือ การใช้พู่กันตระหวัดสีอย่างเข้มๆ ใช้สีสว่างๆภาพดูไม่น่าเบื่อ มีทั้งภาพทุ่งดอกไม้สีเหลืองที่กระท้อนไม่แน่ใจว่าคือดอกอะไรหญิงสาวเปลือยกายกำลังเกลือกกลิ้งอย่างมีความสุข ถัดไปเป็นภาพสาวน้อยเปลือยกายเล่นน้ำในลำธาร และอีกหลายภาพกระท้อนมองอย่างสนใจ
“ชอบภาพพวกนั้นไหม”
หญิงสาวไม่ตอบและหยุดสนใจกับภาพวาดในทันทีแต่สนใจคนที่กำลังหยิบกาแฟจากกาเทใส่แก้วแล้วยกดื่ม
“จะเอายังไงกับฉัน คุณทำแบบนี้เผื่ออะไร” เคนมีคำตอบอยู่แล้วว่าทำไปเพื่ออะไรแต่เขาไม่ตอบ
“ก็ทำตามคำท้าของคุณไง แน่จริงคุณก็ทำให้ผมบอกรักคุณให้ได้สิ” เขาเดินเข้ามาใกล้เธอจนปลายจมูกแทบจะชนแก้มเธออยู่แล้ว“แต่ผมว่าไม่มีทางเพราะผู้หญิงอย่างคุณไม่ใช่สเปกของผม”
กระท้อนอยากจะกรี๊ดดังๆให้กับความอวดดีของเขา “คุณมันก็ไม่ใช่สเปกฉันหรอก หน้าอย่างคุณลองฉันอ่อยให้หน่อยรับรองไม่เกินสามวัน”
“แต่ถ้าทำไม่ได้เธอจะต้องเลิกยุ่งกับนายนาวีตกลงไหม” เคนเริ่มกดดันกระท้อนตามแผน
“เหรอไม่ต้องรอสามวันเจ็ดวันหรอก หน้าอย่างคุณนะแค่คืนนี้ฉันอ่อยจริงๆก็ไม่รอดมือฉันหรอก” หญิงสาวนึกโมโหเลยอยากยั่วอารมณ์เขาดูเล่นๆ ฝ่ามือบางลูบไปที่หน้าอกเขา เธอทำใจกล้าทั้งที่ตื่นเต้น ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปเกือบจะชนแก้มของเขา
“ถ้าคุณแพ้ฉันจะให้อะไร”
กระท้อนทำตาวาวสบตาเขาอย่างมีเลศนัย
“อะไรก็ได้ที่คุณขอผมจะให้คุณทุกอย่าง”
มือเรียวเอื้อมไปรั้งต้นคอของเขาเอาไว้ทั้งสองข้างจนเคนเผลอตัวสอดแขนโอบกระชับเอวบางของเธอเอาไว้ ไม่อยากจะเชื่อเธอทำให้หัวใจเขาเต้นโครมคราม
“กาแฟยี่ห้อนี่สงสัยมันจะแรง” เคนไม่เชื่อว่ายัยกระเป๋ารถเมล์คนสวยจะทำให้เขาตื่นเต้นได้ยามเธอเอาสะโพกมาเบียดเขาแบบนี้ ที่เขาพาเธอมาที่นี่ก็เพราะต้องการให้พายไข่มีเวลาเคลียร์กับนายนาวีเท่านั้น
“ผู้หญิงอย่างเธอทำให้ฉันสนใจไม่ได้หรอก”เขาแกะมือเธอออกและเดินหนีไปในห้องเสียอย่างนั้น
กระท้อนยิ้มหยันเมื่อเขาอยากเล่นเกมกับเธอก็ได้ลองดูกันสักตั้งในเมื่อเธอเดินกลับบ้านไม่ได้นี่นาไม่มีทั้งเงินทั้งโทรศัพท์แล้วไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอก็จะปั่นหัวเขาให้สนุกไปเลยแล้วเขาจะต้องเสียใจที่ทำกับเธอแบบนี้
เคนเข้าไปในห้องได้สักพักเขาฉุกคิดขึ้นมาว่ายัยกระท้อนจะหนีไปหรือเปล่าเขาขี้เกียจไปตามหาเธอเหมือนตามละครที่พระเอกจับนางเอกเอามาขังสุดท้ายนางเอกก็พยายามหนี ดังนั้นเขาจึงรีบออกมาจากห้องแต่ภาพที่เห็นต่างจากที่เขาคิดเอาไว้ แต่มันทำให้เคนถึงกับตกตะลึง
“นี่คุณ ตู้เย็นผม” เคนเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วพบว่า
กระท้อนพูดไปพลางกัดไส้กรอกกินอย่างอร่อย “ไส้กรอกยี่ห้อนี้อร่อยดีซื้อที่ไหนอ่ะ” เธอขนขนมและอาหารแช่เย็นอย่างพวกไส้กรอก แฮม ออกมานั่งกินจนเกลี้ยงเหลือไว้แต่ถุงทำอย่างกับเป็นบ้านของตัวเองเสียอย่างนั้น
“เอ่อซื้อที่...เฮ้ย! ไม่ใช่นี่คุณกินมันหมดคนเดียวเลยเหรอไส้กรอกนั้นเกือบครึ่งกิโล แฮมนั่นก็หลายขีดขนมปังหมดไปครึ่งแถว นมอีกกล่อง” เคนกุมขมับ
“ใช่ ฉันเป็นคนกินจุ ”
“อย่างนี้ไม่เรียกว่ากินแล้วมั้งแม่คุณ แล้วอย่างนี้เย็นนี้ผมกินอะไรล่ะ” เคนยิ้มไม่ออกกับข้าวเขาก็ทำไม่เป็นแต่เขาไม่ต้องการให้แม่บ้านมาพักอยู่ด้วยเขาชอบความเป็นส่วนตัวจึงให้แม่บ้านมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง
“ไม่รู้เรื่องนั้นเป็นเรื่องของคุณ แต่คุณต้องมีอาหารให้ฉันกินครบสามมื้อหากจะกักขังฉันไว้ที่นี่”
“คิดผิดหรือคิดถูวะเนี่ย” เคนบ่นเบาๆแต่กระท้อนได้ยิน
“ฉันไม่รู้ว่าคุณพาฉันมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไรแต่จำไว้ ไม่ว่าแผนการอะไรคุณก็ต้องแพ้ฉันวันยังค่ำเพราะคนอย่างกระท้อนรู้จักแต่คำว่าชนะ” หญิงสาวเดินไปใกล้ๆเขาและเบียดไหล่จนเคนต้องหลบจากนั้นเธอเดินไปเปิดตู้ยินหยิบน้ำผลไม้ออกมารินกินอย่างสบายใจ
“โอ๊ย! ปวดหัว” เคนกุมศีรษะ จะโทษใครก็ไม่ได้ต้องโทษตัวเองเขาเดินเข้าห้องไปทันที
กระท้อนเดินดูทุกอย่างภายในบ้านแต่แปลกใจบ้านหลังนี้ทำไมไม่มีโทรศัพท์ เป็นเพราะเวลาที่เขาอยู่บ้านเคนต้องการตัดทิ้งอย่างจากโลกภายนอกไม่ต้องการให้เลขาหรือแม้แต่สาวๆตามตัวเขาได้ เขามีโทรศัพท์มือถือติดตัวไว้แต่ไม่ได้ให้เบอร์ใครง่ายๆ ส่วนเลขาก็ถูกกำชับว่าถ้าไม่ใช่เวลางานต้องเป็นเรื่องสำคัญจริงๆถึงจะโทรมาได้
เขากำลังวาดภาพระบายอารมณ์ของตัวเองสีสันและลายเส้นบ่งบอกได้ว่าเขากำลังไม่มีสมาธิเขากำลังสับสน
ปังๆๆ!
เสียงเคาะประตูดังถี่ๆ ไม่บอกก็รู้ว่าใครมาเคาะก็ในบ้านนี้มีแค่เขา และยัยตัวป่วนอีกคน คงไม่มีผีที่ไหนมาเคาะนอกจากเธอ
“มีอะไรยังไม่อิ่มอีกเหรอ” เขาตอบแต่ไม่เดินไปเปิดประตู
“นี่นายจะพาฉันมาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงของกระท้อนแทรกผ่านประตูเข้ามา
“รอให้ครอบเจ็ดวันก่อนผมจะไปส่ง” เขายิ้มและคิดว่าถ้าครบเจ็บวันเธอทำให้เขาบอกรักไม่ได้ก็เป็นอันว่าเธอต้องยอมออกไปจากชีวิตของนายนาวี อาจจะดูเหมือนใจร้ายแต่หลานของเขาต้องมีพ่อ
“บอกให้เปิด ถ้าไม่เปิดฉันจะพังประตู”
เคนลุกขึ้นจากเก้าอี้ริมหน้าต่างทันทีเขาเชื่อว่าเธอทำได้
เขาเปิดประตูออกไป ใบหน้าของเธอที่ยื่นเข้ามาแทบจะชนกับเขาหญิงสาวผลักอกเขาและเดินเข้ามาจากนั้นจัดการปิดประตู
“คุณจะปล้ำผมเหรอ อย่าเข้ามานะ” เคนถอยหลังหนี
“นายจะเอาฉันมาทิ้งๆขว้างไม่ได้ เพราะฉันขี้เหงา” กระท้อนยิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มแผนการป่วน
“คุณอยู่ห้องข้างๆผมนั่นไง แล้วอยากจะทำอะไรก็เชิญสวนนี้เป็นของผม จะปีนต้นไม้เล่น จะเก็บอะไรกินก็ตามใจได้ข่าวจากยัยพายไข่ว่าคุณเป็นพวกชอบเก็บอะไรกินไม่ใช่เหรอ”
กระท้อนอมยิ้ม “เก็บอะไรกิน” มันเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กเหลือขอเดินตามข้างถนนแล้วคุ้ยขยะกินอย่างนั้นแหละ
“บ้าล่ะสิจะให้เก็บอะไรกิน” ที่ยัยพายไข่พูดแบบนั้นคงเห็นเธอตอนไปไร่พี่พลอยแล้วชอบไปเก็บผลไม้กินต่างหาก แล้วยัยนั่นก็ชอบมาว่าเธอตระกะแต่มันเป็นเรื่องตอนสมัยเด็กๆ เท่านั้น
“ออกไปจากห้องผมได้แล้ว” เคนสั่ง
กระท้อนส่ายศีรษะ เธอเอียงคอและมองภาพวาดสีน้ำมันบนผืนผ้าใบ
“คุณวาดภาพอยู่เหรอ ไม่คิดว่าเป็นจิตตกรคิดว่าเป็นคนจิตตกเสียอีก”
“ใช่ผมวาด ” เขาตอบสั้นๆตัดรำคาญ
“ภาพที่ฝาผนังข้างนอกก็ฝีมือคุณเหรอ”
“อือ” เขาตอบแบบขอไปที
กระท้อนยิ่งพอใจเมื่อเห็นสีหน้าเขาแสดงความรำคาญเดี๋ยวเหอะแม่จะป่วนทำให้พาไปส่งบ้านไม่ทันเชียว
“ถ้าอย่างนั้นวาดรูปให้ฉันหน่อยได้ไหม”
เคนมองหน้ากระท้อนบางทีมันอาจจะดีก็ได้เพราะขณะเขาวาดภาพ เธอต้องอยู่เฉยๆห้ามพูดห้ามขยับร่างกายเขาคงจะเบาหูลงบ้าง
“ภาพแบบไหนล่ะ”
“ภาพเปลือยแบบรูปข้างนอกน่ะ วาดได้เปล่า”
พู่กันในมือของเคนล่วงลงพื้นทันที จากนั้นเขาก็สั่นศีรษะแรงๆ“ไม่เอาหรอกผมเลือกวาดแต่นางแบบหุ่นๆดีๆ หน้าตาสวยๆ และต้องเป็นนางแบบที่ผมชอบเท่านั้น”
“แล้วฉันหุ่นไม่ดีเหรอ สวยไม่พอหรือยังไง มันเป็นภาพศิลปะไม่ใช่เหรออย่าไปคิดมากสิ” กระท้อนเบียดร่างนุ่มนิ่มให้ชิดแนบกับอกอุ่น
เคนรีบถอยหนี “แน่ใจเหรอภาพแบบนั้นคุณต้องถอดจนหมดเลยนะ ผมจะต้องเห็นเรือนร่างของคุณทั้งหมด” เคนทำตาวาวใส่เขาคิดว่ากระท้อนคงกลัวสาวกระเป๋ารถเมล์อาจไม่รู้ก็ได้ว่าต้องถอดเสื้อผ้าจริงๆ ไม่ใช่กการจินตนาการของคนวาด
“ถอดก็ถอดสิ” กระท้อนยกแขนเรียวไปปลดกระดุมเม็ดบนออก จากนั้นกำลังจะปลดเม็ดต่อไป
“จะบ้าเหรอ ผมไม่อยากวาดภาพเปลือยคุณหรอก”
“รับรองว่ารูปร่างฉันสวยไม่แพ้นางแบบของคุณหรอกนะ มองให้เป็นศิลปเข้าไว้”
เคนหลับตานิ่งและเอื้อมมือไปติดกระดุมให้กระท้อน “ผมรู้ว่าคุณคงเป็นผู้หญิงกร้านโลก กล้าถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายแต่ผมไม่อยากดูของคุณแล้วก็ไม่อยากวาดภาพให้คุณด้วย”
“แน่ใจเหรอคะ” กระท้อนปัดมือเขาออก “ฉันจะถอดให้หมด จะเปลือยต่อหน้าคุณดูสิว่าคุณจะมองไหม”
เคนหายใจลึกๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนร้ายแบบนี้มาก่อน เขายังคงหลับตาอยู่
“ถอดหมดแล้วค่ะ ลืมตาสิคะ”
หัวใจเคนเต้นโครมครามขึ้นอีกสามเท่า “นี่คุณมันหน้าไม่อาย ” เขาลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าเธอยังสวมเสื้อผ้าตามปกติแถมยังหัวเราะเขาอีก
“คุณหรอกผม”
“ใช่เรื่องอะไรฉันจะให้คุณดูของฉันฟรีๆ” กระท้อนหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินเฉียดไหล่เขาออกไปจากห้อง
“ร้ายจริงๆ ยัยตัวร้ายพ่อแม่เลี้ยงมาด้วยอะไรถึงได้ร้ายแบบนี้” เคนปาดเหงื่อแค่วันเดียวเขาจะอกแตกตายอยู่แล้ว ถ้าครบเจ็ดวันเขาไม่ต้องเครียดกับเธอจนเส้นโลหิตในสมองแตกหรืออย่างไร
++++++++++++++++++++
กระท้อนสุดแสนจะหงุดหงิดนายนี่พาเธอมาทิ้งๆขว้างๆไม่ดูดำดูดีจะหนีกลับออกไปก็ไม่มีเงิน ติดต่อใครก็ไม่ได้ ร่างบางเดินสำรวจรอบๆบ้านและพบว่าเมื่อเดินเลยไปอีกราวๆสามร้อยเมตรเหมือนจะมีลำธารอยู่ที่นั่น สองเท้าเดินเข้าไปเรื่อยๆ
“โอ้โฮ” หลังพุ่มไม้ใหญ่มีลำธารตัดผ่านไม่ใหญ่นักแต่ที่สำคัญน้ำในนั้นใสถึงใสที่สุด
“จะเกิดอะไรขึ้นเราก็ต้องตั้งรับ แต่ที่แน่ๆตอนนี้อยากเล่นน้ำ” ก็กระท้อนชอบเล่นน้ำเป็นชีวิตจิตใจเธอเกือบจะตายตั้งหลายครั้งก็เพราะน้ำ
กระท้อนก้มมองเสื้อผ้าตัวเองไม่มีเสื้อผ้ามีแต่ชุดมอมๆชุดนี้ชุดเดียวจะทำยังไงดีนะ แต่นายนั่นบอกว่าที่นี่ไม่มีใครเป็นไงเป็นกันดูแล้วต้นไม้แถวนี้ก็สูงจนท่วมหัวเป็นกำแพงธรรมชาติอย่างดี
“น้ำจ๋ารอกระท้อนเดี๋ยวนะ” ไม่นานนักหญิงสาวในร่างเปลือยก็ค่อยย่างกายลงไปในน้ำอย่างสบายใจความเย็นความชุ่มฉ่ำทำให้กระท้อนลืมเรื่องเครียดเสียสนิท หญิงสาวดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนานเวลาผ่านไปนานสองนานกระท้อนรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
“ตระคริวกินขา” คงเป็นเพราะน้ำในนั้นค่อนข้างเย็นและกระท้อนก็ลงมาแช่เป็นชั่วโมงแล้ว
“ช่วยด้วย! ” กระท้อนร้องเสียงดังเนื่องจากมันไม่ห่างจากบ้านนักและบริเวณนั้นเงียบสงบทำให้เคนได้ยินเสียงร้องเขาโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างแต่แล้วเสียงนั้นก็หยุดไป
“ยัยนั่นไปซนแถวไหน หรือว่าไปปืนต้นไม้แล้วโดนมดแดงรุมกัดดีสมน้ำหน้า” เขากลับมานั่งวาดภาพเหมือนเดิม
“ช่วยด้วย ๆๆ” เสียงขอความช่วยเหลือดังมาจากที่ใกล้ๆเคนรีบวิ่งตามเสียงนั้นไป
“กระท้อนคุณอยู่ไหน”
“ช่วยฉันด้วย!” เสียงนั้นแผ่วลงแต่ว่าเคนจับทางเสียงได้มันมาจากลำธารเขารีบวิ่งไปที่นั่น
ภาพนั้นทำให้เคนตะลึง “ลงทุนยั่วผมขนาดนี้เลยเหรอ” ชายหนุ่มตีหน้าขรึม ภาพหญิงสาวเปลือยกลางลำธารแม้เคยเห็นมามากแต่ไม่เคยเห็นใครจะดูยั่วยวนได้เท่ากับเธอ
“รู้แล้วว่ากร้านโลกไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”เคนหันหลังแต่เสียงหญิงสาวเงียบไป
เคนหันมามองเธอเพื่อความแน่ใจและพบว่าเธอค่อยๆจมดิ่งลงไปในน้ำแม้น้ำจะไม่ลึกแต่ก็ทำให้จมน้ำตายได้อย่างแน่นอน
“จมน้ำจริงเหรอเนี่ย” เคนไม่รอช้าเขาถอดเสื้อและลุยลงไปในน้ำและรั้งร่างบางที่หมดสติเอาไว้
“คุณๆ เป็นไงบ้าง”
เมื่อขึ้นมาบนน้ำเคนพยายามไม่มองตรงไหนบนเรือนร่างงามเป็นพิเศษเขาตบแก้มเธอเบาแต่หญิงสาวไม่ได้สติเขารีบอุ้มเธอเข้าไปในบ้านจากนั้นวางลงบนโซฟาตัวใหญ่
“คงสำลักน้ำเข้าไปเยอะ” เคนรู้ดีว่าวิธีช่วยคนจมน้ำต้องทำอย่างไร แต่เธอคนนี้ทำให้เขาตื่นเต้น
“เป็นไงเป็นกันเราช่วยด้วยใจบริสุทธิ์”
ทันทีที่ความร้อนจากตัวของชายหนุ่มแนบชิดกายสาวกระแสอุ่นร้อนวิ่งวนไปรอบตัวของเขาริมฝีปากหยักครอบคลุมริมฝีปากอิ่มเล็ก ริมฝีปากเนียนนุ่มของเธอทำให้เขาหลงไหลก่อนจะช่วยเธอด้วยการดูดน้ำออกมามันไม่ทำให้เขารู้สึกรังเกียจเธอเลยสักนิด เขาทำแบบนั้นอยู่สองสามครั้งจนหญิงสาวเริ่มมีอาการขยับได้ แต่ฝ่ามือแกร่งยังคงเผลอไผลคลึงเคล้าทรวงอกอิ่ม เข่าแกร่งกำลังแยกเรียวขาให้แยกออกจากกัน กุหลาบหวานช่ำที่กำลังแรกแย้มเสียดสีอยู่กับส่วนนั้นจนบางอย่างที่แสดงความเป็นชายของเคนแกร่งเกร็งขึ้นมาเคนรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ปลายลิ้นร้อนยังคงซอกซอนไปทั่วโพรงปาก หน้าท้องของเขากำลังแนบชิดหน้าท้องแบนเรียบเปลือยเปล่า จนหัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะหญิงสาวค่อยลืมตาขึ้นแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบเคนอยู่บนร่างเธอ
“ปล่อยฉันคุณจะข่มขืนฉันเหรอ”
เคนสะดุ้งเขาถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย “ใครจะทำแบบนั้นผมช่วยคุณไว้ต่างหากก็คุณจมน้ำ
“ช่วยอะไร ร่างกายคุณมันค่อมอยู่บนร่างของฉันหลักฐานชัดเจนยังมาเถียงอีก”
เคนสะดุ้ง จริงด้วยเขาทาบทับตัวเธอเอาไว้ที่จริงช่วยคนจมน้ำไม่จำเป็นต้องอยู่ในท่านี้ก็ได้เคนรีบดีดตัวขึ้นทันที
“ก็คนมันตกใจผมไม่ได้ช่วยโอกาสนะ”
“ฉันไม่เชื่อ”
เคนเถียงกับหญิงสาว แต่ตอนนี้หัวใจเขาจะวายเอาให้ได้ ก็ภาพตรงหน้าหญิงสาวเปลือยกายกำลังเถียงเขาฉอดๆเขาไม่อยากเถียงด้วยแล้วอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่า
กระท้อนลืมตัวว่าเธออยู่ในสภาพไหนสองตาของเธอจ้องส่วนนั้นของเขาอย่างจับผิด เธอชี้ไปที่ส่วนนั้น
“น่าเกลียดดูสิ แล้วยังมาปฏิเสธอีก” บางอย่างบนร่างกายของเขาดันกางเกงผ้าออกมาจนเด่นชัด
เคนก้มมอง “โอ้..พระเจ้า”เขาทำให้มันสงบไม่ได้เสียด้วย “คุณจะไม่ให้มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงก็มองตัวคุณก่อนสิว่าทำไมของผมมันถึงเป็นแบบนี้”
ว๊าย! กระท้อนช็อกสุดฤทธ์ เธออยู่ในสภาพเปลือยกายร่อนจ้อน ใบหน้าหวานร้อนผ่าวฝ่ามือถูกยกมากุมส่วนบนและร่างอย่างอัติโนมัติ สายตากวาดมองหาผ้าอะไรก็ได้ที่จะปิดความอับอายไม่ต้องเปลือยต่อหน้าเขา
เคนรับความรู้สึกนั้นได้เขารีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำจากนั้นเอามันมาคลุมร่างเธอเอาไว้
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้” เขาพูดกับเธออย่างนุ่มนวล
เกิดมากระท้อนไม่เคยอับอายเท่าวันนี้มาก่อน จะโทษใครได้ล่ะเธอโทษตัวเองที่นึกสนุกลงไปว่ายน้ำในสภาพนั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณแม่คะ ทำใจดีๆไว้ค่ะคุณวาโยเขามีเพื่อนเป็นตำรวจอยู่หลายคนยังไงสะเราต้องได้ข่าวของกระท้อนอย่างแน่นอน”
“แม่เป็นห่วงน้องพลอย ป่านนี้กระท้อนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้หือๆๆ นี่พ่อเขายังไม่รู้นะถ้ารู้ก็คงตกใจมาก” คนเป็นแม่กอดลูกสาวและร้องไห้เต็มไปด้วยความเสียใจ
วาโยมองสภาพแม่ยายเขารู้ดีว่าท่านรู้สึกเช่นไรตอนที่พลอยถูกจับตัวไปตัวเขาก็แทบคลั่ง
“คุณแม่ครับเชื่อผมเถอะกระท้อนต้องปลอดภัย”
“ตาโยต้องช่วยแม่นะ อย่าปล่อยให้น้องเป็นอะไรไป” น้ำตาคนเป็นแม่ไหลไม่หยุด
“ครับผมรับปาก”
สักพักหนึ่งมีเสียงกดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้านพลอยออกไปดูแต่ไม่เห็นใคร ที่กล่องจดหมายมีกระดาษเสียบอยู่ ข้อความในจดหมายพอจะสรุปได้ว่ากระท้อนอยู่ในที่ปลอดภัยดีเธอต้องไปทำธุระด่วน อาทิตย์หน้าจะกลับมาที่บ้านอย่างปลอดภัย
“อะไรกันใครมาเล่นตลก” พลอยหน้านิ่วรีบเอาจดหมายเดินเข้าไปในบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++
พลอยได้รับข่าวที่หน้าตกใจที่สุดในรอบปี สีหน้าหญิงสาวซีดสนิทพลางวางลูกชายตัวน้อยวัยสองขวบลงที่โซฟาเบาๆ ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับคนปลายสายด้วยสีหน้าตึงเครียด
“กระท้อนหายไปนานเท่าไหร่แล้วคะแม่แล้วนี้แจ้งตำรวจหรือยัง”
แต่คนปลายสายเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด “เอาอย่างนี้นะคะแม่ตั้งสติก่อนแล้วค่อยๆตอบพลอยมาทีละคำถาม”
“กระท้อนหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะแม่”
“เมื่อคืนนี้ลูก แต่ยังแจ้งตำรวจไม่ได้เพราะยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“แล้วแม่โทรเข้ามือถือน้องแล้วหรือยังคะ บางทีน้องอาจจะไปนอนค้างบ้านเพื่อนก็ได้” พลยอพยายามคิดในแง่ดี
“โทรไปแล้วแต่ไม่มีใครรับ ที่สำคัญน้องไม่ได้ไปบ้านเพื่อนแน่เพราะเจ้าเดชกับเจ้าต้าเพื่อนยัยกระท้อนที่กลางซอยมาบอกแม่เองว่ากระท้อนถูกผู้ชายฉุดขึ้นรถเก๋งไปต่อหน้าต่อตาแถมไอ้คนเลวนั่นมันมีปืนด้วย”
“โธ่! กระท้อนน้องพี่” พลอยรู้สึกช็อกแต่ทว่าเธอพยายามเข้มแข็งเอาไว้เพราะมารดาก็ดูท่าท่างจะควบคุมสติไม่ได้
“แม่ใจเย็นๆนะคะเดี๋ยวพลอยจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ยังไงพลอยเชื่อว่ากระท้อนต้องปลอดภัยเพราะกระท้อนเป็นคนฉลาดคงจะเอาตัวรอดได้ไม่ยาก
“แม่ก็ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะลูก”
พลอยอุ้มลูกเข้าเอวบาง ส่วนมืออีกข้างก็สาละวนกับการจัดกระเป๋าเพื่อจะรีบเดินทางไปหามารดาให้เร็วที่สุด
วาโยกลับเข้ามาจากไร่เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อภรรยาสุดที่รักกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“พลอยจะไปไหนเหรอครับ” วาโยเอาลูกน้อยมาอุ้มไว้แทน เขานึกอยู่ในใจเขากับเธอก็ไม่ได้งอนอะไรกันสักหน่อย
“ไปบ้านแม่ค่ะ”
วาโยทำสีหน้าสงสัยใครมาใส่ร้ายว่าเขาแอบมองคนงานหญิงในไร่อีกรึเปล่า “มีใครมาใส่ร้ายผมอีกรึเปล่าพลอย คุณก็รู้ว่าผมรักคุณคนเดียว”
คิดไปนั่นพลอยหันมายิ้มให้น้อยๆเพราะตอนนี้กำลังไม่สบายใจเรื่องน้องสาว “เปล่าค่ะ ที่พลอยจะกลับบ้านเพราะกระท้อนหายตัวไปมีคนมาบอกแม่ว่ายัยกระท้อนถูกฉุดขึ้นรถเก๋งไปแม่กับพลอยร้อนใจมากห่วงน้องเหลือเกินค่ะ”
“จริงเหรอครับ” สีหน้าวาโยตกใจไม่น้อยเพราะเขาเองก็สนิทกับกระท้อน เธอเองก็มาที่นี่บ่อยๆตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว
“ผมไปด้วยจะได้ช่วยกันตามหาอีกแรง”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” ++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ. สวนชมจันทร์ จังหวัดจันทบุรี
บ้านไม้กลางสวนอันเงียบสงบและบรรยากาศอันแสนร่มรื่นห้อมล้อมไปด้วยผลไม้นาๆชนิดไม่ว่าจะเป็นเงาะ มังคุด ทุเรียนหรือแม้กระทั่งสละที่ปลูกไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงามผลของมันออกจนเต็มต้นโดยเฉพาะเงาะสีแดงแซมเขียวออกเป็นพวงดูน่ากินแต่ทว่ากระท้อนคงไม่มีอารมณ์ชื่นชมมันในตอนนี้ แม้ผลไม้จะเป็นของโปรดของเธอก็ตาม แต่แล้วความสงบก็ถูกทำลายลงเพราะมวยคู่เอกระหว่างฝ่ายแดงน้องกระท้อนคนสวยกับผู้ท้าชิงพี่คิมสุดหล่อ
“โอ๊ย! เจ็บๆ ผมเจ็บไปทั้งตัวแล้วเมื่อไหร่คุณจะเลิกทุบตีผมสักที ผู้หญิงอย่างคุณใครได้เป็นเมียคงกลายเป็นกระสอบทรายให้คุณซ้อมแหงๆๆ”
“เมื่อไหร่เหรอ ก็เมื่อคุณพาฉันไปส่งบ้านยังไงล่ะป่านนี้แม่ฉันคงตกใจแย่แล้วว่าทำไมฉันไม่กลับบ้านอีก”
“ไม่ได้ก็คุณรับคำท้าผมแล้วไงว่าเราจะมาพิสูจน์กันว่าคุณจะทำให้ผมสยบแทบเท้าคุกเข่าบอกรักคุณได้ภายในเจ็ดวันจริงหรือเปล่า”
“ใช่...แต่ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าจะพามาอยู่ด้วยกันกลางสวนกับคุณ”
“ยังไงคุณก็มาแล้ว...อ้อเรื่องคุณแม่คุณไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งข่าวให้เองว่าคุณปลอดภัย”
“ไม่...เอากระเป๋าของฉันคืนมาฉันจะกลับบ้าน” ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาจัดการล็อครถแล้วเดินเข้าไปในบ้านเชื่อว่ายังไงสะเธอต้องเดินตามมาวีนเขาแน่ๆ
“จะหนีไปไหน เอากระเป๋าแล้วก็โทรศัพท์ของฉันคืนมา”
เคนเดินเข้าไปในบ้านอย่างสบายอารมณ์ กระท้อนเดินตามเข้ามาความรู้สึกแรกที่เธอเหยียบย่างเข้าไปบ้านหลังนี้ออกแบบและตกแต่งน่ารักจังเหมือนบ้านที่เธอดูตามนิตยสาร ขนาดของมันไม่ใหญ่แต่ดูอบอุ่นทำจากไม้ทั้งหลังทาด้วยสีเบจที่ฝาผนังมีภาพวาดสีน้ำมันแนวอิมเพรสชันนิสต์ลักษณะของภาพวาดแบบอิมเพรสชั่นนิสม์ คือ การใช้พู่กันตระหวัดสีอย่างเข้มๆ ใช้สีสว่างๆภาพดูไม่น่าเบื่อ มีทั้งภาพทุ่งดอกไม้สีเหลืองที่กระท้อนไม่แน่ใจว่าคือดอกอะไรหญิงสาวเปลือยกายกำลังเกลือกกลิ้งอย่างมีความสุข ถัดไปเป็นภาพสาวน้อยเปลือยกายเล่นน้ำในลำธาร และอีกหลายภาพกระท้อนมองอย่างสนใจ
“ชอบภาพพวกนั้นไหม”
หญิงสาวไม่ตอบและหยุดสนใจกับภาพวาดในทันทีแต่สนใจคนที่กำลังหยิบกาแฟจากกาเทใส่แก้วแล้วยกดื่ม
“จะเอายังไงกับฉัน คุณทำแบบนี้เผื่ออะไร” เคนมีคำตอบอยู่แล้วว่าทำไปเพื่ออะไรแต่เขาไม่ตอบ
“ก็ทำตามคำท้าของคุณไง แน่จริงคุณก็ทำให้ผมบอกรักคุณให้ได้สิ” เขาเดินเข้ามาใกล้เธอจนปลายจมูกแทบจะชนแก้มเธออยู่แล้ว“แต่ผมว่าไม่มีทางเพราะผู้หญิงอย่างคุณไม่ใช่สเปกของผม”
กระท้อนอยากจะกรี๊ดดังๆให้กับความอวดดีของเขา “คุณมันก็ไม่ใช่สเปกฉันหรอก หน้าอย่างคุณลองฉันอ่อยให้หน่อยรับรองไม่เกินสามวัน”
“แต่ถ้าทำไม่ได้เธอจะต้องเลิกยุ่งกับนายนาวีตกลงไหม” เคนเริ่มกดดันกระท้อนตามแผน
“เหรอไม่ต้องรอสามวันเจ็ดวันหรอก หน้าอย่างคุณนะแค่คืนนี้ฉันอ่อยจริงๆก็ไม่รอดมือฉันหรอก” หญิงสาวนึกโมโหเลยอยากยั่วอารมณ์เขาดูเล่นๆ ฝ่ามือบางลูบไปที่หน้าอกเขา เธอทำใจกล้าทั้งที่ตื่นเต้น ใบหน้าสวยเงยขึ้นไปเกือบจะชนแก้มของเขา
“ถ้าคุณแพ้ฉันจะให้อะไร”
กระท้อนทำตาวาวสบตาเขาอย่างมีเลศนัย
“อะไรก็ได้ที่คุณขอผมจะให้คุณทุกอย่าง”
มือเรียวเอื้อมไปรั้งต้นคอของเขาเอาไว้ทั้งสองข้างจนเคนเผลอตัวสอดแขนโอบกระชับเอวบางของเธอเอาไว้ ไม่อยากจะเชื่อเธอทำให้หัวใจเขาเต้นโครมคราม
“กาแฟยี่ห้อนี่สงสัยมันจะแรง” เคนไม่เชื่อว่ายัยกระเป๋ารถเมล์คนสวยจะทำให้เขาตื่นเต้นได้ยามเธอเอาสะโพกมาเบียดเขาแบบนี้ ที่เขาพาเธอมาที่นี่ก็เพราะต้องการให้พายไข่มีเวลาเคลียร์กับนายนาวีเท่านั้น
“ผู้หญิงอย่างเธอทำให้ฉันสนใจไม่ได้หรอก”เขาแกะมือเธอออกและเดินหนีไปในห้องเสียอย่างนั้น
กระท้อนยิ้มหยันเมื่อเขาอยากเล่นเกมกับเธอก็ได้ลองดูกันสักตั้งในเมื่อเธอเดินกลับบ้านไม่ได้นี่นาไม่มีทั้งเงินทั้งโทรศัพท์แล้วไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอก็จะปั่นหัวเขาให้สนุกไปเลยแล้วเขาจะต้องเสียใจที่ทำกับเธอแบบนี้
เคนเข้าไปในห้องได้สักพักเขาฉุกคิดขึ้นมาว่ายัยกระท้อนจะหนีไปหรือเปล่าเขาขี้เกียจไปตามหาเธอเหมือนตามละครที่พระเอกจับนางเอกเอามาขังสุดท้ายนางเอกก็พยายามหนี ดังนั้นเขาจึงรีบออกมาจากห้องแต่ภาพที่เห็นต่างจากที่เขาคิดเอาไว้ แต่มันทำให้เคนถึงกับตกตะลึง
“นี่คุณ ตู้เย็นผม” เคนเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วพบว่า
กระท้อนพูดไปพลางกัดไส้กรอกกินอย่างอร่อย “ไส้กรอกยี่ห้อนี้อร่อยดีซื้อที่ไหนอ่ะ” เธอขนขนมและอาหารแช่เย็นอย่างพวกไส้กรอก แฮม ออกมานั่งกินจนเกลี้ยงเหลือไว้แต่ถุงทำอย่างกับเป็นบ้านของตัวเองเสียอย่างนั้น
“เอ่อซื้อที่...เฮ้ย! ไม่ใช่นี่คุณกินมันหมดคนเดียวเลยเหรอไส้กรอกนั้นเกือบครึ่งกิโล แฮมนั่นก็หลายขีดขนมปังหมดไปครึ่งแถว นมอีกกล่อง” เคนกุมขมับ
“ใช่ ฉันเป็นคนกินจุ ”
“อย่างนี้ไม่เรียกว่ากินแล้วมั้งแม่คุณ แล้วอย่างนี้เย็นนี้ผมกินอะไรล่ะ” เคนยิ้มไม่ออกกับข้าวเขาก็ทำไม่เป็นแต่เขาไม่ต้องการให้แม่บ้านมาพักอยู่ด้วยเขาชอบความเป็นส่วนตัวจึงให้แม่บ้านมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง
“ไม่รู้เรื่องนั้นเป็นเรื่องของคุณ แต่คุณต้องมีอาหารให้ฉันกินครบสามมื้อหากจะกักขังฉันไว้ที่นี่”
“คิดผิดหรือคิดถูวะเนี่ย” เคนบ่นเบาๆแต่กระท้อนได้ยิน
“ฉันไม่รู้ว่าคุณพาฉันมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไรแต่จำไว้ ไม่ว่าแผนการอะไรคุณก็ต้องแพ้ฉันวันยังค่ำเพราะคนอย่างกระท้อนรู้จักแต่คำว่าชนะ” หญิงสาวเดินไปใกล้ๆเขาและเบียดไหล่จนเคนต้องหลบจากนั้นเธอเดินไปเปิดตู้ยินหยิบน้ำผลไม้ออกมารินกินอย่างสบายใจ
“โอ๊ย! ปวดหัว” เคนกุมศีรษะ จะโทษใครก็ไม่ได้ต้องโทษตัวเองเขาเดินเข้าห้องไปทันที
กระท้อนเดินดูทุกอย่างภายในบ้านแต่แปลกใจบ้านหลังนี้ทำไมไม่มีโทรศัพท์ เป็นเพราะเวลาที่เขาอยู่บ้านเคนต้องการตัดทิ้งอย่างจากโลกภายนอกไม่ต้องการให้เลขาหรือแม้แต่สาวๆตามตัวเขาได้ เขามีโทรศัพท์มือถือติดตัวไว้แต่ไม่ได้ให้เบอร์ใครง่ายๆ ส่วนเลขาก็ถูกกำชับว่าถ้าไม่ใช่เวลางานต้องเป็นเรื่องสำคัญจริงๆถึงจะโทรมาได้
เขากำลังวาดภาพระบายอารมณ์ของตัวเองสีสันและลายเส้นบ่งบอกได้ว่าเขากำลังไม่มีสมาธิเขากำลังสับสน
ปังๆๆ!
เสียงเคาะประตูดังถี่ๆ ไม่บอกก็รู้ว่าใครมาเคาะก็ในบ้านนี้มีแค่เขา และยัยตัวป่วนอีกคน คงไม่มีผีที่ไหนมาเคาะนอกจากเธอ
“มีอะไรยังไม่อิ่มอีกเหรอ” เขาตอบแต่ไม่เดินไปเปิดประตู
“นี่นายจะพาฉันมาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงของกระท้อนแทรกผ่านประตูเข้ามา
“รอให้ครอบเจ็ดวันก่อนผมจะไปส่ง” เขายิ้มและคิดว่าถ้าครบเจ็บวันเธอทำให้เขาบอกรักไม่ได้ก็เป็นอันว่าเธอต้องยอมออกไปจากชีวิตของนายนาวี อาจจะดูเหมือนใจร้ายแต่หลานของเขาต้องมีพ่อ
“บอกให้เปิด ถ้าไม่เปิดฉันจะพังประตู”
เคนลุกขึ้นจากเก้าอี้ริมหน้าต่างทันทีเขาเชื่อว่าเธอทำได้
เขาเปิดประตูออกไป ใบหน้าของเธอที่ยื่นเข้ามาแทบจะชนกับเขาหญิงสาวผลักอกเขาและเดินเข้ามาจากนั้นจัดการปิดประตู
“คุณจะปล้ำผมเหรอ อย่าเข้ามานะ” เคนถอยหลังหนี
“นายจะเอาฉันมาทิ้งๆขว้างไม่ได้ เพราะฉันขี้เหงา” กระท้อนยิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มแผนการป่วน
“คุณอยู่ห้องข้างๆผมนั่นไง แล้วอยากจะทำอะไรก็เชิญสวนนี้เป็นของผม จะปีนต้นไม้เล่น จะเก็บอะไรกินก็ตามใจได้ข่าวจากยัยพายไข่ว่าคุณเป็นพวกชอบเก็บอะไรกินไม่ใช่เหรอ”
กระท้อนอมยิ้ม “เก็บอะไรกิน” มันเหมือนกับว่าเธอเป็นเด็กเหลือขอเดินตามข้างถนนแล้วคุ้ยขยะกินอย่างนั้นแหละ
“บ้าล่ะสิจะให้เก็บอะไรกิน” ที่ยัยพายไข่พูดแบบนั้นคงเห็นเธอตอนไปไร่พี่พลอยแล้วชอบไปเก็บผลไม้กินต่างหาก แล้วยัยนั่นก็ชอบมาว่าเธอตระกะแต่มันเป็นเรื่องตอนสมัยเด็กๆ เท่านั้น
“ออกไปจากห้องผมได้แล้ว” เคนสั่ง
กระท้อนส่ายศีรษะ เธอเอียงคอและมองภาพวาดสีน้ำมันบนผืนผ้าใบ
“คุณวาดภาพอยู่เหรอ ไม่คิดว่าเป็นจิตตกรคิดว่าเป็นคนจิตตกเสียอีก”
“ใช่ผมวาด ” เขาตอบสั้นๆตัดรำคาญ
“ภาพที่ฝาผนังข้างนอกก็ฝีมือคุณเหรอ”
“อือ” เขาตอบแบบขอไปที
กระท้อนยิ่งพอใจเมื่อเห็นสีหน้าเขาแสดงความรำคาญเดี๋ยวเหอะแม่จะป่วนทำให้พาไปส่งบ้านไม่ทันเชียว
“ถ้าอย่างนั้นวาดรูปให้ฉันหน่อยได้ไหม”
เคนมองหน้ากระท้อนบางทีมันอาจจะดีก็ได้เพราะขณะเขาวาดภาพ เธอต้องอยู่เฉยๆห้ามพูดห้ามขยับร่างกายเขาคงจะเบาหูลงบ้าง
“ภาพแบบไหนล่ะ”
“ภาพเปลือยแบบรูปข้างนอกน่ะ วาดได้เปล่า”
พู่กันในมือของเคนล่วงลงพื้นทันที จากนั้นเขาก็สั่นศีรษะแรงๆ“ไม่เอาหรอกผมเลือกวาดแต่นางแบบหุ่นๆดีๆ หน้าตาสวยๆ และต้องเป็นนางแบบที่ผมชอบเท่านั้น”
“แล้วฉันหุ่นไม่ดีเหรอ สวยไม่พอหรือยังไง มันเป็นภาพศิลปะไม่ใช่เหรออย่าไปคิดมากสิ” กระท้อนเบียดร่างนุ่มนิ่มให้ชิดแนบกับอกอุ่น
เคนรีบถอยหนี “แน่ใจเหรอภาพแบบนั้นคุณต้องถอดจนหมดเลยนะ ผมจะต้องเห็นเรือนร่างของคุณทั้งหมด” เคนทำตาวาวใส่เขาคิดว่ากระท้อนคงกลัวสาวกระเป๋ารถเมล์อาจไม่รู้ก็ได้ว่าต้องถอดเสื้อผ้าจริงๆ ไม่ใช่กการจินตนาการของคนวาด
“ถอดก็ถอดสิ” กระท้อนยกแขนเรียวไปปลดกระดุมเม็ดบนออก จากนั้นกำลังจะปลดเม็ดต่อไป
“จะบ้าเหรอ ผมไม่อยากวาดภาพเปลือยคุณหรอก”
“รับรองว่ารูปร่างฉันสวยไม่แพ้นางแบบของคุณหรอกนะ มองให้เป็นศิลปเข้าไว้”
เคนหลับตานิ่งและเอื้อมมือไปติดกระดุมให้กระท้อน “ผมรู้ว่าคุณคงเป็นผู้หญิงกร้านโลก กล้าถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายแต่ผมไม่อยากดูของคุณแล้วก็ไม่อยากวาดภาพให้คุณด้วย”
“แน่ใจเหรอคะ” กระท้อนปัดมือเขาออก “ฉันจะถอดให้หมด จะเปลือยต่อหน้าคุณดูสิว่าคุณจะมองไหม”
เคนหายใจลึกๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนร้ายแบบนี้มาก่อน เขายังคงหลับตาอยู่
“ถอดหมดแล้วค่ะ ลืมตาสิคะ”
หัวใจเคนเต้นโครมครามขึ้นอีกสามเท่า “นี่คุณมันหน้าไม่อาย ” เขาลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าเธอยังสวมเสื้อผ้าตามปกติแถมยังหัวเราะเขาอีก
“คุณหรอกผม”
“ใช่เรื่องอะไรฉันจะให้คุณดูของฉันฟรีๆ” กระท้อนหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินเฉียดไหล่เขาออกไปจากห้อง
“ร้ายจริงๆ ยัยตัวร้ายพ่อแม่เลี้ยงมาด้วยอะไรถึงได้ร้ายแบบนี้” เคนปาดเหงื่อแค่วันเดียวเขาจะอกแตกตายอยู่แล้ว ถ้าครบเจ็ดวันเขาไม่ต้องเครียดกับเธอจนเส้นโลหิตในสมองแตกหรืออย่างไร
++++++++++++++++++++
กระท้อนสุดแสนจะหงุดหงิดนายนี่พาเธอมาทิ้งๆขว้างๆไม่ดูดำดูดีจะหนีกลับออกไปก็ไม่มีเงิน ติดต่อใครก็ไม่ได้ ร่างบางเดินสำรวจรอบๆบ้านและพบว่าเมื่อเดินเลยไปอีกราวๆสามร้อยเมตรเหมือนจะมีลำธารอยู่ที่นั่น สองเท้าเดินเข้าไปเรื่อยๆ
“โอ้โฮ” หลังพุ่มไม้ใหญ่มีลำธารตัดผ่านไม่ใหญ่นักแต่ที่สำคัญน้ำในนั้นใสถึงใสที่สุด
“จะเกิดอะไรขึ้นเราก็ต้องตั้งรับ แต่ที่แน่ๆตอนนี้อยากเล่นน้ำ” ก็กระท้อนชอบเล่นน้ำเป็นชีวิตจิตใจเธอเกือบจะตายตั้งหลายครั้งก็เพราะน้ำ
กระท้อนก้มมองเสื้อผ้าตัวเองไม่มีเสื้อผ้ามีแต่ชุดมอมๆชุดนี้ชุดเดียวจะทำยังไงดีนะ แต่นายนั่นบอกว่าที่นี่ไม่มีใครเป็นไงเป็นกันดูแล้วต้นไม้แถวนี้ก็สูงจนท่วมหัวเป็นกำแพงธรรมชาติอย่างดี
“น้ำจ๋ารอกระท้อนเดี๋ยวนะ” ไม่นานนักหญิงสาวในร่างเปลือยก็ค่อยย่างกายลงไปในน้ำอย่างสบายใจความเย็นความชุ่มฉ่ำทำให้กระท้อนลืมเรื่องเครียดเสียสนิท หญิงสาวดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนานเวลาผ่านไปนานสองนานกระท้อนรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง
“ตระคริวกินขา” คงเป็นเพราะน้ำในนั้นค่อนข้างเย็นและกระท้อนก็ลงมาแช่เป็นชั่วโมงแล้ว
“ช่วยด้วย! ” กระท้อนร้องเสียงดังเนื่องจากมันไม่ห่างจากบ้านนักและบริเวณนั้นเงียบสงบทำให้เคนได้ยินเสียงร้องเขาโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างแต่แล้วเสียงนั้นก็หยุดไป
“ยัยนั่นไปซนแถวไหน หรือว่าไปปืนต้นไม้แล้วโดนมดแดงรุมกัดดีสมน้ำหน้า” เขากลับมานั่งวาดภาพเหมือนเดิม
“ช่วยด้วย ๆๆ” เสียงขอความช่วยเหลือดังมาจากที่ใกล้ๆเคนรีบวิ่งตามเสียงนั้นไป
“กระท้อนคุณอยู่ไหน”
“ช่วยฉันด้วย!” เสียงนั้นแผ่วลงแต่ว่าเคนจับทางเสียงได้มันมาจากลำธารเขารีบวิ่งไปที่นั่น
ภาพนั้นทำให้เคนตะลึง “ลงทุนยั่วผมขนาดนี้เลยเหรอ” ชายหนุ่มตีหน้าขรึม ภาพหญิงสาวเปลือยกลางลำธารแม้เคยเห็นมามากแต่ไม่เคยเห็นใครจะดูยั่วยวนได้เท่ากับเธอ
“รู้แล้วว่ากร้านโลกไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้”เคนหันหลังแต่เสียงหญิงสาวเงียบไป
เคนหันมามองเธอเพื่อความแน่ใจและพบว่าเธอค่อยๆจมดิ่งลงไปในน้ำแม้น้ำจะไม่ลึกแต่ก็ทำให้จมน้ำตายได้อย่างแน่นอน
“จมน้ำจริงเหรอเนี่ย” เคนไม่รอช้าเขาถอดเสื้อและลุยลงไปในน้ำและรั้งร่างบางที่หมดสติเอาไว้
“คุณๆ เป็นไงบ้าง”
เมื่อขึ้นมาบนน้ำเคนพยายามไม่มองตรงไหนบนเรือนร่างงามเป็นพิเศษเขาตบแก้มเธอเบาแต่หญิงสาวไม่ได้สติเขารีบอุ้มเธอเข้าไปในบ้านจากนั้นวางลงบนโซฟาตัวใหญ่
“คงสำลักน้ำเข้าไปเยอะ” เคนรู้ดีว่าวิธีช่วยคนจมน้ำต้องทำอย่างไร แต่เธอคนนี้ทำให้เขาตื่นเต้น
“เป็นไงเป็นกันเราช่วยด้วยใจบริสุทธิ์”
ทันทีที่ความร้อนจากตัวของชายหนุ่มแนบชิดกายสาวกระแสอุ่นร้อนวิ่งวนไปรอบตัวของเขาริมฝีปากหยักครอบคลุมริมฝีปากอิ่มเล็ก ริมฝีปากเนียนนุ่มของเธอทำให้เขาหลงไหลก่อนจะช่วยเธอด้วยการดูดน้ำออกมามันไม่ทำให้เขารู้สึกรังเกียจเธอเลยสักนิด เขาทำแบบนั้นอยู่สองสามครั้งจนหญิงสาวเริ่มมีอาการขยับได้ แต่ฝ่ามือแกร่งยังคงเผลอไผลคลึงเคล้าทรวงอกอิ่ม เข่าแกร่งกำลังแยกเรียวขาให้แยกออกจากกัน กุหลาบหวานช่ำที่กำลังแรกแย้มเสียดสีอยู่กับส่วนนั้นจนบางอย่างที่แสดงความเป็นชายของเคนแกร่งเกร็งขึ้นมาเคนรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ปลายลิ้นร้อนยังคงซอกซอนไปทั่วโพรงปาก หน้าท้องของเขากำลังแนบชิดหน้าท้องแบนเรียบเปลือยเปล่า จนหัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะหญิงสาวค่อยลืมตาขึ้นแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบเคนอยู่บนร่างเธอ
“ปล่อยฉันคุณจะข่มขืนฉันเหรอ”
เคนสะดุ้งเขาถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย “ใครจะทำแบบนั้นผมช่วยคุณไว้ต่างหากก็คุณจมน้ำ
“ช่วยอะไร ร่างกายคุณมันค่อมอยู่บนร่างของฉันหลักฐานชัดเจนยังมาเถียงอีก”
เคนสะดุ้ง จริงด้วยเขาทาบทับตัวเธอเอาไว้ที่จริงช่วยคนจมน้ำไม่จำเป็นต้องอยู่ในท่านี้ก็ได้เคนรีบดีดตัวขึ้นทันที
“ก็คนมันตกใจผมไม่ได้ช่วยโอกาสนะ”
“ฉันไม่เชื่อ”
เคนเถียงกับหญิงสาว แต่ตอนนี้หัวใจเขาจะวายเอาให้ได้ ก็ภาพตรงหน้าหญิงสาวเปลือยกายกำลังเถียงเขาฉอดๆเขาไม่อยากเถียงด้วยแล้วอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่า
กระท้อนลืมตัวว่าเธออยู่ในสภาพไหนสองตาของเธอจ้องส่วนนั้นของเขาอย่างจับผิด เธอชี้ไปที่ส่วนนั้น
“น่าเกลียดดูสิ แล้วยังมาปฏิเสธอีก” บางอย่างบนร่างกายของเขาดันกางเกงผ้าออกมาจนเด่นชัด
เคนก้มมอง “โอ้..พระเจ้า”เขาทำให้มันสงบไม่ได้เสียด้วย “คุณจะไม่ให้มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงก็มองตัวคุณก่อนสิว่าทำไมของผมมันถึงเป็นแบบนี้”
ว๊าย! กระท้อนช็อกสุดฤทธ์ เธออยู่ในสภาพเปลือยกายร่อนจ้อน ใบหน้าหวานร้อนผ่าวฝ่ามือถูกยกมากุมส่วนบนและร่างอย่างอัติโนมัติ สายตากวาดมองหาผ้าอะไรก็ได้ที่จะปิดความอับอายไม่ต้องเปลือยต่อหน้าเขา
เคนรับความรู้สึกนั้นได้เขารีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำจากนั้นเอามันมาคลุมร่างเธอเอาไว้
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้” เขาพูดกับเธออย่างนุ่มนวล
เกิดมากระท้อนไม่เคยอับอายเท่าวันนี้มาก่อน จะโทษใครได้ล่ะเธอโทษตัวเองที่นึกสนุกลงไปว่ายน้ำในสภาพนั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณแม่คะ ทำใจดีๆไว้ค่ะคุณวาโยเขามีเพื่อนเป็นตำรวจอยู่หลายคนยังไงสะเราต้องได้ข่าวของกระท้อนอย่างแน่นอน”
“แม่เป็นห่วงน้องพลอย ป่านนี้กระท้อนจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้หือๆๆ นี่พ่อเขายังไม่รู้นะถ้ารู้ก็คงตกใจมาก” คนเป็นแม่กอดลูกสาวและร้องไห้เต็มไปด้วยความเสียใจ
วาโยมองสภาพแม่ยายเขารู้ดีว่าท่านรู้สึกเช่นไรตอนที่พลอยถูกจับตัวไปตัวเขาก็แทบคลั่ง
“คุณแม่ครับเชื่อผมเถอะกระท้อนต้องปลอดภัย”
“ตาโยต้องช่วยแม่นะ อย่าปล่อยให้น้องเป็นอะไรไป” น้ำตาคนเป็นแม่ไหลไม่หยุด
“ครับผมรับปาก”
สักพักหนึ่งมีเสียงกดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้านพลอยออกไปดูแต่ไม่เห็นใคร ที่กล่องจดหมายมีกระดาษเสียบอยู่ ข้อความในจดหมายพอจะสรุปได้ว่ากระท้อนอยู่ในที่ปลอดภัยดีเธอต้องไปทำธุระด่วน อาทิตย์หน้าจะกลับมาที่บ้านอย่างปลอดภัย
“อะไรกันใครมาเล่นตลก” พลอยหน้านิ่วรีบเอาจดหมายเดินเข้าไปในบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2554, 17:01:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2554, 17:01:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 5077
| << ตอนที่ 4 | ตอนที่ 6 >> |
kaero 6 ก.ค. 2554, 17:24:29 น.
รอลุ้นต่อนะ
รอลุ้นต่อนะ
anOO 6 ก.ค. 2554, 19:08:37 น.
จะรอดครบอาทิตย์ไหมเนี้ย ลุ้นๆๆๆ
จะรอดครบอาทิตย์ไหมเนี้ย ลุ้นๆๆๆ
praneekpranee 6 ก.ค. 2554, 19:09:49 น.
ลุ้น
ลุ้น
praneekpranee 6 ก.ค. 2554, 19:10:18 น.
กระท้อน ยิ่งยิ่ง หวาน อิอิ
กระท้อน ยิ่งยิ่ง หวาน อิอิ
lovemuay 6 ก.ค. 2554, 19:54:25 น.
สนุกมากเลยค่ะ กระท้อนยังเปรี้ยวเสมอต้นเสมอปลายเลย อิอิ
สนุกมากเลยค่ะ กระท้อนยังเปรี้ยวเสมอต้นเสมอปลายเลย อิอิ
ann 6 ก.ค. 2554, 20:47:05 น.
กระท้อนแก้ผ้าเล่นน้ำ แล้วไม่กลัวปลิงเข้า....หรอคะ กร๊ากกกก
กระท้อนแก้ผ้าเล่นน้ำ แล้วไม่กลัวปลิงเข้า....หรอคะ กร๊ากกกก
ปูสีน้ำเงิน 6 ก.ค. 2554, 21:32:53 น.
ถ้าต้องรอจนครบอาทิตย์ สงสัยว่านายเคนจะตกหลุมยัยกระท้อนซะก่อนแน่
ถ้าต้องรอจนครบอาทิตย์ สงสัยว่านายเคนจะตกหลุมยัยกระท้อนซะก่อนแน่
nunoi 7 ก.ค. 2554, 11:34:32 น.
นี้แค่วันเดียว น่ะเนี้ยะ แล้วถ้าครบอาทิตย์ จะเป็นยังไง ลุ้นๆ
นี้แค่วันเดียว น่ะเนี้ยะ แล้วถ้าครบอาทิตย์ จะเป็นยังไง ลุ้นๆ
อัปสรา 7 ก.ค. 2554, 12:37:07 น.
ถ้าครบอาทิตย์ไม่ใครก็ใครคงไม่รอดค่ะ อิอิ
ถ้าครบอาทิตย์ไม่ใครก็ใครคงไม่รอดค่ะ อิอิ
maplezaa 7 ก.ค. 2554, 14:36:31 น.
อ๊ากกกก ลุ้นม๊วกกกก
อ๊ากกกก ลุ้นม๊วกกกก
หมู้หมู 8 ก.ค. 2554, 06:22:03 น.
เดี๋ยวก็รู้... ว่าจะครบอาทิตย์ไหม 55
เดี๋ยวก็รู้... ว่าจะครบอาทิตย์ไหม 55
plalawan 21 ก.ค. 2554, 19:17:16 น.
จะรอดมั้ยเยี่ยพี่เคน ดูแล้วอาการน่าเป็นห่วงนะเนี่ย
จะรอดมั้ยเยี่ยพี่เคน ดูแล้วอาการน่าเป็นห่วงนะเนี่ย
omelet 7 ส.ค. 2554, 13:30:10 น.
วันแรกก็เกืือบไปแล้วว
วันแรกก็เกืือบไปแล้วว
nuchababluesky 25 ส.ค. 2554, 19:32:22 น.
เนี่ย...แค่วันแรกเส้นโลหิตของเคนก็จะแตกซะล่ะ
แล้วอย่างนี้เคนจะรอดเงื้อมมือของกระท้อนรึเปล่า? คิคิๆๆๆ
เนี่ย...แค่วันแรกเส้นโลหิตของเคนก็จะแตกซะล่ะ
แล้วอย่างนี้เคนจะรอดเงื้อมมือของกระท้อนรึเปล่า? คิคิๆๆๆ