นางร้ายอ้อนรัก เปลี่ยนชื่อเป็น เล่ห์พิศวาสซาตาน
เดี๋ยวมาลงให้ค่ะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 6
ตอนที่ 6
ภายในห้องส่วนตัวของเคนเขาเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบด้วยอาการร้อนรนกังวลใจเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบโทรไปหาพายไข่
เสียงหวานรับโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี “ว่าไงคะพี่ชาย”
“พายไข่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วทำอะไรอยู่”
พายไข่เดินเลี่ยงหลบนาวีที่กำลังต้มข้าวต้มอยู่ในครัวออกมา “ห้องของนาวีค่ะ”
พายไข่โกหานาวีว่าไม่สบายจนเขาสงสารเลยต้มข้าวต้มให้แถมยังหายามาให้เธออีก
“รู้ไหมว่ากระท้อนอยู่กับพี่”
พายไข่ยิ้มกว้างอย่างยินดี “จริงเหรอพี่เคน พี่เคนน่ารักที่สุดเลยค่ะ”
“มันเป็นความบังเอิญตอนแรกพี่ก็ไม่คิดจะพายัยจอมแสบมาด้วยหรอกแต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไหนๆก็ไหนๆ แล้วก็เลยพามาด้วยเสียเลยหวังว่าจะให้เธอเคลียร์กับนายนาวีให้รู้เรื่อง ขอบอกนะว่าพี่จะช่วยเธอเท่านี้แค่นี้ก็รู้สึกผิดมากแล้วที่ต้องไปพรากคู่คนอื่นเขา”
“แหม...พี่คิมก็ท่องเอาไว้สิคะ เพื่อน้อง เพื่อหลานตาดำๆ”
“เธอน่ะมันพูดง่าย แต่พี่นะคนทำมันยากลำบากแค่ไหนรู้ไหมยัยจอมแสบนี่ไม่ธรรมดาเลย แค่วันเดียวพี่ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว”
“ก็ยัยนั่นชื่อกระท้อน นิสัยก็คงเหมือนกระท้อนต้องทุบถึงจะหวาน”
“ไม่ไหวหรอกมั้งให้ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงมันเกินไป แล้วพี่ชายของเธอก็ไม่ได้ดิบเถื่อนขนาดนั้น”เคนพูดด้วยน้ำเสียงเครียดไม่วายเปิดประตูห้องออกไปชำเรืองมองว่ากระท้อนกำลังทำอะไรอยู่แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เหรอคะ ทนๆเอาหน่อยค่ะพายไข่เชื่อว่าพายไข่ต้องทำสำเร็จค่ะ นาวีเขาเป็นคนดีมากนะคะพี่เคนพายไข่ชอบเขาขึ้นมาจริงๆแล้วสิคะ”
“หมายความว่าไงชอบขึ้นมาจริงๆ” เคนรู้สึกว่าน้องสาวพูดจากแปลกๆ ไหนว่าเป็นคู่รักกันมาก่อน
“ปะ...เปล่า เปล่าค่ะ พายไข่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย”
“ว่าแต่นายนาวีไม่สงสัยเหรอว่าแฟนสาวของตัวเองหายไปไหน”
“เขาคงยังไม่รู้...แต่ว่าตอนนี้พายไข่มั่นใจว่าเขาทั้งสองคนยังไม่ได้อยู่ด้วยกันที่ห้องนี้ไม่มีเสื้อผ้าของยัยนั่นสักชิ้น” เคนรู้สึกดีใจลึกๆอย่างน้อยสองคนนั้นก็ยังไม่ได้อยู่กินกัน
“นี่คุณฉันหิวจะตายอยู่แล้วนะ ออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้” เสียงเคาะปังๆๆที่หน้าประตูทำให้เคนรีบตัดสายทิ้ง
“ยัยตัวยุ่งอะไรกันนักกันหนา เขาบ่นอย่างหัวเสียแล้วเดินไปเปิดประตู”
กระท้อนกำลังบิดลูกบิดที่ประตูอยู่พอดี เมื่อเขาเปิดประตูมาอย่างรวดเร็วจึงทำให้ร่างบางล้มมาปะทะกับอกแกร่งอย่างไม่ตั้งใจ ความหยืดหยุ่นจากส่วนนั้นเคนยังติดตาตรึงใจไม่หายเมื่อต้องมาปะทะกันอีกครั้งมันทำให้หัวใจของเขาเต้นละส่ำ
“ตาบ้าจะเปิดก็ไม่บอก”กระท้อนผลักเขาแรงๆจนเคนล้มไปที่เตียง
“อะไรของเธอเนี่ย วุ่นวายฉิบ” สีหน้าเขาตีกันยุ่ง แต่ในใจเต้นตุบตับเกิดอะไรขึ้นเห็นหน้าสวยๆของเธอเผลอใจเต้นแรงทุกที
“นี่มันเกือบหกโมงเย็นแล้วฉันหิวข้าว”
เคนดันร่างสูงแกร่งลุกจากเตียงกระท้อนมองเขาชัดๆอย่างเต็มตาที่จริงเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งได้สัดส่วน ใบหน้าก็คมคายหล่อเหลาไม่เป็นสองรองใครและหลายๆครั้งยามเขาเข้าใกล้มันก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแต่เธอไม่ชอบตรงที่เขาไม่มีเหตุผลดูสิเชื่อน้องสาวจนไม่ฟังใคร
“มีแต่ไข่สองใบจะกินไหม” เคนตีสีหน้ายียวน แต่ใบหน้าของกระท้อนแดงซ่านคิดไปไกลถึงอะไรต่อมิอะไรใต้ร่มผ้าก็อย่างว่าเมื่อตอนกลางวันเธอกับเขาเพิ่งแนบชิดกันชนิดเนื้อแนบเนื้อเธอยังอายไม่หาย ยิ่งมาฟังคำพูดกำกวงทำให้กระท้อนอดคิดไม่ได้
“บ้าที่สุด ลามก”
เคนสีหน้างุนงง“ลามกตรงไหน” เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังหมุนร่างกลับออกไปเขาจึงฉุดแขนเธอเอาไว้แต่ว่ากระท้อนเสียหลักทำให้ร่างของเธอล้มทับร่างของเขา
“ว๊าย!”
เคนกอบกุมสะโพกงอนงามเอาไว้เขาจ้องตาเธอตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อเสื้อคอกลมของเขาที่ให้เธอยืมใส่มันแง้มโชว์ความขาวอวบ ปลายนิ้วอุ่นไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอช่างน่าปราถนาไปทั้งเนื้อทั้งตัวฝ่ามือแกร่งเผลอคลึงที่สะโพกกลมมนเล่นเบาๆ เขารู้สึกอิจฉานายนาวีที่เคยได้ครอบครองเธอ เขารู้แล้วทำไมนายคนนั้นไม่กล้าทิ้งเธอก็สวยขยี้ใจชายเสียขนาดนี้ถึงจะเป็นแค่กระเป๋ารถเมล์ความรู้น้อยก็เถอะ
“ปล่อยฉันนะ คุณกำลังลวนลามฉันอยู่”
เขาทำหน้านิ่ว “ผมคิดว่าคุณชอบเสียอีก ถามจริงๆ ไม่คิดจะเปลี่ยนใจจากนายนาวีบ้างเหรอ”
กระท้อนผลักมือที่ลวนลามสะโพกผายของเธออยู่ “อย่ามาลุ่มล่ามกับฉัน แล้วเมื่อไหร่จะพาฉันไปส่งบ้าน”
“ทำไมคิดถึงนายนาวีใจจะขาดเลยเหรอ ไอ้ตี๋นั่นมีอะไรดีนักหนาหน้าก็จืดๆ หล่อก็ไม่หล่อเท่าไหร่ไม่รู้ผู้หญิงจะแย่งอะไรกัน คนหล่อๆ โสดๆมีอีกตั้งเยอะ”
กระท้อนหัวเราะเสียงดังแล้วมองคนใต้ร่างด้วยสายตาแปลกๆ
“เธอหัวเราะอะไร”
“เป็นไงฉันบอกแล้วไม่ต้องรอให้ครบเจ็ดวันคุณก็ทำท่าว่าจะหลงเสน่ห์ฉันแล้ว”
เคนนึกขึ้นได้ “ใครกันหลงเสน่ห์เธอ ผู้หญิงอย่างเธอมีด้วยเหรอเสน่ห์น่ะ นิสัยก็ไม่ดี ปากก็จัด ความรู้ก็น้อย” เขารีบปล่อยมือจากสะโพกอวบของเธอแล้วดันออก
กระท้อนเหยียดยิ้ม “สักวันเถอะฉันจะทำให้คุณต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า” จากนั้นหญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย
“ผมจะบอกคุณไว้เลยว่ามันไม่มีหรอกวันนั้น ฝันไปเถอะ” เคนตะโกนตามหลังแต่ในใจรู้สึกแปลกๆหรือว่าจะมี ทำไมอยู่ใกล้ยัยจอมป่วนคนนี้เขาเหมือนไม่เป็นตัวเอง ทางที่ดีที่จะทำให้เขาชนะเธอได้ควรหาใครมาคั่นกลาง
“แอน!” แอนหรือแอนนี่นางแบบคนสวย ที่เขาจ้างเธอมาเป็นแบบให้ แต่ว่าเธอก็ทำให้เคนหนักใจเพราะเขารู้ดีว่าแอนคิดกับเขายังไง จะดีไหมถ้าจะจ้างเธอมาเป็นนางแบบอยู่ทีนี่ด้วยสักอาทิตย์สาเหตุที่ยัยแอนนี่ตามตัวเขาไม่ได้เพราะเธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา และอีกอย่างเคนไม่เคยพาเธอมาที่นี่เลยสักครั้ง
กระท้อนนอนเหยียดกายบนโซฟาตัวใหญ่ดูหนังอย่างสบายใจ เงาะ มังคุด ทุเรียน เธอเก็บมาจากสวนของเขา และกินเล่นเป็นของว่างอย่างสบายอารมณ์
“โอ้ โฮแม่คุณทำอย่างกับบ้านตัวเอง”เคนยืนมองร่างระหงด้วยสายตาจับผิดแต่เมื่อมองไล่ขึ้นไปขายาวๆขาวๆเนียนๆของเธอ ส่วนเว้าส่วนโค้งตรงเฉพาะส่วนนั้นให้ตายทำไมมันทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่านเขาอยากให้เธอเป็นเหมือนผู้หญิงหลายๆคนที่ต้องการเขายินดีจะเป็นของเขา เคนรีบสลัดความคิดบ้าๆออกไป
“ช่วยไม่ได้ ถ้าคุณไม่ไปส่งฉันๆก็จะถือว่าที่นี่เป็นบ้านของฉัน”
เอากับเธอสิ “คืนนี้เราจะมีแขกมาทานข้าวด้วย แล้วเธอจะอยู่ที่นี่ด้วย”
“บอกฉันทำไมแขกของคุณ” กระท้อนไม่สนใจเธอส่งเงาะเนื้อหวานกรอบเขาปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
“ถ้ามาอยู่นานสงสัยผลไม้ที่ผมปลูกเอาไว้จะหมดสวน”
“เรื่องของคุณอยากพามาเอง ป่านนี่แม่ฉันคงแจ้งความแล้วระวังข้อหาลักพาตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก แต่ว่านางแบบของผมเธอเป็นคนสวยมาก แล้วเธอก็ทำให้ผมคลั่งได้ทุกครั้ง”
“เรื่องของคุณสิ มาบอกฉันทำไมไม่ได้ถาม ไม่ได้อยากรู้ เสียเวลาดูหนังไปไกลๆไปไร้สาระ
เคนรู้สึกหน้าแตกยับ นี่เธอจะเอาแต่สนใจไอ้ผลไม้พวกนี้เหรอ
“ไม่ต้องกินมันแล้ว”เคนเดินไปปิดโทรทัศน์ และยกกระจาดผลไม้ขึ้นมา
“เอาผลไม้มานี่” กระท้อนท้าวสะเอวยืนขึ้นเต็มความสูง
“ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง” เขาถามด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก เขารู้สึกผิดหวังที่เธอไม่ต่อว่าเขาเรื่องของแอน
“แล้วจะให้รู้สึกอะไร”
เคนกระแทกกระจาดผลไม้ลงบนโต๊ะกระจกอย่างไม่พอใจ
“รู้สึกไม่พอใจที่ผมมีผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ด้วย”
“ก็มันไม่รู้สึกนี่ จะมาสักกี่ร้อยกี่พันก็ชั่ง จะเปิดฮาเร็มก็เชิญ”
ฝ่ามือแกร่งของเคนทาบทับที่เอวบางอย่างรวดเร็วและลืมตัวริมฝีปากหยักได้รูปของเคนเข้าขยี้ริมฝีปากบางสวยเสียงทัดทานของเธอไม่ทำให้เขาหยุดได้ เขาอยากให้เธอหวง ให้เธอหึงเป็นเพราะอะไรทำไมเขารู้สึกแบบนี้ได้มันไม่น่าเชื่อ
“หยุดฉันบอกให้หยุด”กระท้อนพยายามผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง
“ไม่หยุด ยังไงก็ไม่หยุด เลิกกับเขาเถอะ เลิกกับนายนาวีซะ”
อกอวบสวยนั้นเบียดแน่น เคนยิ่งดันร่างเข้าหาเธอไม่รู้ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้อารมณ์พิศวาสมันปั่นป่วนไปทั่วร่างกาย ปรายนิ้วร้อนแข็งแรงแทรกเข้าไปปลดสายบราเซียจากทางด้านหลัง ฝ่ามือร้อนๆสอดไปใต้เนื้อผ้ายืดสีขาวบางๆและเกาะกุมความอวบหยุ่นเอาไว้
“เลิกกับผู้ชายหัวใจโลเลคนนั้นเถอะนะผมขอร้อง”
“คุณนั่นแหละเลิกยุ่งกับฉันเสียที”
“ไม่เลิกใช่ไหม ผมจะทำให้คุณเลิกกับมันเอง แล้วจะทำให้คุณรักผม หลงผม”
ปลายลิ้นอุ่นไล้ไปตามซอกคอ มืออีกข้างดันร่างบางให้ล้มลงที่โซฟาเขาทาบทับร่างหนักเอาไว้บนตัวเธอ
“ปล่อยฉันคุณจะทำอะไร”
กายแกร่งของเขาแนบชิดใจความเป็นสาว จนหญิงสาวเบิกตากว้างไม่เคยรับสัมผัสนี้มาก่อน เขารู้สึกต้องการเธอมากขึ้นๆ ความต้องการมันปะทุขึ้นมาจนเขาแทบจะอดทนอดกลั้นไม่ไหว
"อย่ามาทำเถื่อนๆกับฉัน"
"ไม่ได้เถื่อน แต่อยากจะบอกว่าผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกถ้าเขาทำผู้หญิงคนอื่นท้องก็ปล่อยเขาไปเถอะคุณยังมีสิทธิเลือกได้ ถ้ามองไม่เห็นใครผมก็ได้ยังว่างอยู่"
มือขวาของเขาจับชายเสื้อของเธอแล้วดึงออกไปจนเห็นเนื้อเนียนขาว เธอพยายามผลักไสเขาแต่ว่าเขากับกดจุมพิตเร่าร้อนขยี้ริมฝีปากบางจนแทบไม่ทิ้งจังหวะให้หายใจ
“เลิกกับเขาแล้วมาเป็นของผม”
“ไม่ๆ”
สีหน้าของเธอรังเกียจเขาจนเต็มกลืน มือเรียวสะบัดไปที่ใบหน้าคมจนเคนหน้าชาไปชั่วขณะ
“ทำไม”เขาเสียงดุดันตะคอกใส่เธอ “ผมก็ชายทั้งแท่งไม่แพ้นายนาวีหรอกนะ บางทีคุณอาจจะชอบมากกว่าก็ได้”
เมื่อไฟสวาทลุกโชนเกินจะต้านทานแรงปราถนาที่เขามีต่อเธออยู่ลึกๆมันแสดงออกมาอย่างเด่นชัดเขาไม่รู้หรอกว่าเขากำลังทำอะไรปากก็บอกไม่ชอบเธอ เธอคนนี้ไม่มีวันได้หัวใจเขา อยากหาคนมาคั่นกลางไม่อยากอยู่ใกล้เธอ แต่เมื่อเขาแค่เดินเฉียดกายเธอเขาเผลอตบะแตกทุกทีไป
ริมฝีปากเรียวเล็กกัดเข้าที่หัวไหล่ของเคนจนจมเคี้ยว “ก็ฉันไม่เคยชอบคุณ”
“โอ๊ย!” เคนร้องลั่นเธอกัดเขาจนเนื้อแทบจะขาดติดปาก
“กัดเก่งนักใช่ไหม” เขาบดขยี้ริมฝีปากบางแรงๆ ตวัดลิ้นเขาไปดูดดุลลิ้นและดูดหาความหวานจนลิ้นเธอของเธออย่างหื่นกระหายฝ่ามือของเขากำลังทำหน้าที่ปลดกางเกงขาสั้นของเธอให้หลุดออก แต่ร่างบางไม่ยอมง่ายๆ
“ผมก็อยากรู้นักว่าในตัวคุณมันจะมีดีแค่ไหน เอาสิผมจะทำให้คุณร้องเรียกแต่พี่เคนขา พี่เคนขา ให้ได้”
“ฝันไปเถอะ” กระท้อนตบหน้าเขาอีกทีเรียกสติเขาให้คืนกลับมา มือของเธอไม่เบาสักนิดเพราะเคนลูบไปที่ริมฝีปากเลือดสีแดงติดมาบนปลายนิ้ว
"ตบผมจนเลือดออกเชียวเหรอ"
"ก็ลองดูอีกทีสิจะตบให้เลือดสาดเลย จะเอาให้แรงกว่าเก่าจนต้องหยอดข้าวต้ม"
เคนผงะ นี่ไม่ใช่ตบจูบแต่ตบจนเลือดสาดผู้หญิงอะไรร้ายไม่เคยพบเคยเห็นตอนเด็กแม่คงให้กินแต่น้ำตาลและขังเอาไว้ในห้องมืดถึงดุนัก
“เคนขา ที่รักอยู่รึเปล่าคะ” เสียงหวานตะโกนเข้ามาพร้อมเสียงส้นสูงตึงๆที่กระแทกเบาๆยามเธอย่างกายขึ้นมาบนบ้าน
“นั่นไงคนที่เรียกพี่เคนขามาแล้ว ไปเปิดประตูสิ จากนั้นก็ลากเธอเข้าห้องไปเรียกพี่เคนคะ พี่เคนขากันให้พอใจ แต่กับฉันอย่าหวัง”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เคนผละจากกระท้อนแล้วรีบไปเปิดประตูเขาหันมาค้อนคาดโทษเธออีกครั้ง หญิงสาวรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
“แอนนี่!” เขายิ้มให้เธอ
“คิดถึงเคนขาจังเลยค่ะ” ร่างเพรียวบางดุจนางแบบโถมใส่เขาทันที แต่แล้วสายตาของแอนนี่ก็มองไปที่โซฟาผู้หญิงสวยกับเสื้อผ้ายับๆ
“ใครกันคะเคน แอนนึกว่าเคนอยู่คนเดียวเสียอีกอย่าบอกนะว่าจ้างนางแบบมา”
เคนหันไปมองกระท้อน “แบบนั้นน่ะเหรอจะเอามาเป็นนางแบบมันต้องแบบคุณต่างหาก” เขากอดเอวเธอและพาเดินผ่านไปทางเดียวกับที่หญิงสาวนั่งอยู่ “ยัยเนี่ยคนทำความสะอาดของผมจ้างมาวันละห้าร้อยเห็นว่ากำลังตกงาน”
กระท้อนอยากจะกรี๊ดโกหกหน้าด้านๆ เขาพาเธอมาด้วยความไม่เต็มใจสักนิดที่เธอกลับไปไม่ได้เพราะไม่มีเงินติดตัวแล้วไม่รู้จะออกไปยังไงต่างหาก ก็รอบๆบริเวณ นี้มันไม่มีบ้านคนอยู่เลยแถมยังติดกับเขาถัดเข้าไปก็เป็นป่า แต่จะหวังให้ยัยนี่ช่วยคงเป็นไปได้ยาก ดูสิเธอหันมาแสยะยิ้มให้แล้วหันกลับไปซบไหล่นายเคนนั่น
“หน้าตบนัก” กระท้อนพูดขึ้นก่อนจะจ้องหน้ายัยแอนนี่อย่างไม่ลดละ
แอนนี่เสียงสูง“ว่าใครยะ นังแม่บ้านชั้นต่ำ”
“อย่าไปสนใจเลยคุณ พวกชอบใช้แต่แรงสมองน้อยก็แบบนั้นเมื่อก่อนเป็นกระเป๋ารถเมล์ปากก็เลยจัด”
“กระเป๋ารถเมล์เหรอคะ” แอนนี่เหยียดริมฝีปาก แต่แปลกใจทำไมยัยนี่สวยนักเคนโกหกหรือเปล่า
+++++++++++++++++++++++++
นาวีร้อนอกร้อนใจเมื่อคุณยุวดีแม่ของกระท้อนโทรแจ้งข่าวว่ากระท้อนหายตัวไปที่สำคัญเธอหายไปพร้อมผู้ชายที่มีปืน
“ครับๆคุณแม่ผมต้องช่วยตามหาอีกแรงอย่างแน่นอน”
เขาวางโทรศัพท์ด้วยท่าทีห่อเหี่ยว พายไข่แอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“อะไรคะนาวีใครหายไปคะ”
“ถ้าคุณหายดีแล้วก็กลับไปก่อนเถอะผมกำลังมีเรื่องเครียด”
“เรื่องอะไรคะ ทำหน้ายังกับของรักหายอย่างนั้นแหละ หิหิ..”พายไข่หัวเราะ
“ใช่ครับของรักหายไป กระท้อนหายไปน่ะ”
“สมน้ำหน้า”พายไข่พูดด้วยความสะใจ
นาวีหันมามองใบหน้าของคนที่บอกว่าไม่สบายจนเดินไม่ไหว “คุณเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของกระท้อนรึเปล่า”เขากระชากแขนเธอแรงๆ รู้สึกสงสัยพายไข่ขึ้นมา
“ปะ เปล่าค่ะพายไข่ไม่เกี่ยวนะ” เธอปล่อยโฮ พร้อมกับเอามือลูบที่หน้าท้องนูน “ลูกจ๋าดูสิพ่อเขาใส่ร้ายแม่เขาหาว่าเรามันเป็นพวกตัวร้าย”
++++++++++++++++++++
ภายในห้องส่วนตัวของเคนเขาเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบด้วยอาการร้อนรนกังวลใจเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบโทรไปหาพายไข่
เสียงหวานรับโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี “ว่าไงคะพี่ชาย”
“พายไข่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วทำอะไรอยู่”
พายไข่เดินเลี่ยงหลบนาวีที่กำลังต้มข้าวต้มอยู่ในครัวออกมา “ห้องของนาวีค่ะ”
พายไข่โกหานาวีว่าไม่สบายจนเขาสงสารเลยต้มข้าวต้มให้แถมยังหายามาให้เธออีก
“รู้ไหมว่ากระท้อนอยู่กับพี่”
พายไข่ยิ้มกว้างอย่างยินดี “จริงเหรอพี่เคน พี่เคนน่ารักที่สุดเลยค่ะ”
“มันเป็นความบังเอิญตอนแรกพี่ก็ไม่คิดจะพายัยจอมแสบมาด้วยหรอกแต่เกิดเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไหนๆก็ไหนๆ แล้วก็เลยพามาด้วยเสียเลยหวังว่าจะให้เธอเคลียร์กับนายนาวีให้รู้เรื่อง ขอบอกนะว่าพี่จะช่วยเธอเท่านี้แค่นี้ก็รู้สึกผิดมากแล้วที่ต้องไปพรากคู่คนอื่นเขา”
“แหม...พี่คิมก็ท่องเอาไว้สิคะ เพื่อน้อง เพื่อหลานตาดำๆ”
“เธอน่ะมันพูดง่าย แต่พี่นะคนทำมันยากลำบากแค่ไหนรู้ไหมยัยจอมแสบนี่ไม่ธรรมดาเลย แค่วันเดียวพี่ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว”
“ก็ยัยนั่นชื่อกระท้อน นิสัยก็คงเหมือนกระท้อนต้องทุบถึงจะหวาน”
“ไม่ไหวหรอกมั้งให้ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงมันเกินไป แล้วพี่ชายของเธอก็ไม่ได้ดิบเถื่อนขนาดนั้น”เคนพูดด้วยน้ำเสียงเครียดไม่วายเปิดประตูห้องออกไปชำเรืองมองว่ากระท้อนกำลังทำอะไรอยู่แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เหรอคะ ทนๆเอาหน่อยค่ะพายไข่เชื่อว่าพายไข่ต้องทำสำเร็จค่ะ นาวีเขาเป็นคนดีมากนะคะพี่เคนพายไข่ชอบเขาขึ้นมาจริงๆแล้วสิคะ”
“หมายความว่าไงชอบขึ้นมาจริงๆ” เคนรู้สึกว่าน้องสาวพูดจากแปลกๆ ไหนว่าเป็นคู่รักกันมาก่อน
“ปะ...เปล่า เปล่าค่ะ พายไข่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อย”
“ว่าแต่นายนาวีไม่สงสัยเหรอว่าแฟนสาวของตัวเองหายไปไหน”
“เขาคงยังไม่รู้...แต่ว่าตอนนี้พายไข่มั่นใจว่าเขาทั้งสองคนยังไม่ได้อยู่ด้วยกันที่ห้องนี้ไม่มีเสื้อผ้าของยัยนั่นสักชิ้น” เคนรู้สึกดีใจลึกๆอย่างน้อยสองคนนั้นก็ยังไม่ได้อยู่กินกัน
“นี่คุณฉันหิวจะตายอยู่แล้วนะ ออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้” เสียงเคาะปังๆๆที่หน้าประตูทำให้เคนรีบตัดสายทิ้ง
“ยัยตัวยุ่งอะไรกันนักกันหนา เขาบ่นอย่างหัวเสียแล้วเดินไปเปิดประตู”
กระท้อนกำลังบิดลูกบิดที่ประตูอยู่พอดี เมื่อเขาเปิดประตูมาอย่างรวดเร็วจึงทำให้ร่างบางล้มมาปะทะกับอกแกร่งอย่างไม่ตั้งใจ ความหยืดหยุ่นจากส่วนนั้นเคนยังติดตาตรึงใจไม่หายเมื่อต้องมาปะทะกันอีกครั้งมันทำให้หัวใจของเขาเต้นละส่ำ
“ตาบ้าจะเปิดก็ไม่บอก”กระท้อนผลักเขาแรงๆจนเคนล้มไปที่เตียง
“อะไรของเธอเนี่ย วุ่นวายฉิบ” สีหน้าเขาตีกันยุ่ง แต่ในใจเต้นตุบตับเกิดอะไรขึ้นเห็นหน้าสวยๆของเธอเผลอใจเต้นแรงทุกที
“นี่มันเกือบหกโมงเย็นแล้วฉันหิวข้าว”
เคนดันร่างสูงแกร่งลุกจากเตียงกระท้อนมองเขาชัดๆอย่างเต็มตาที่จริงเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งได้สัดส่วน ใบหน้าก็คมคายหล่อเหลาไม่เป็นสองรองใครและหลายๆครั้งยามเขาเข้าใกล้มันก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแต่เธอไม่ชอบตรงที่เขาไม่มีเหตุผลดูสิเชื่อน้องสาวจนไม่ฟังใคร
“มีแต่ไข่สองใบจะกินไหม” เคนตีสีหน้ายียวน แต่ใบหน้าของกระท้อนแดงซ่านคิดไปไกลถึงอะไรต่อมิอะไรใต้ร่มผ้าก็อย่างว่าเมื่อตอนกลางวันเธอกับเขาเพิ่งแนบชิดกันชนิดเนื้อแนบเนื้อเธอยังอายไม่หาย ยิ่งมาฟังคำพูดกำกวงทำให้กระท้อนอดคิดไม่ได้
“บ้าที่สุด ลามก”
เคนสีหน้างุนงง“ลามกตรงไหน” เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังหมุนร่างกลับออกไปเขาจึงฉุดแขนเธอเอาไว้แต่ว่ากระท้อนเสียหลักทำให้ร่างของเธอล้มทับร่างของเขา
“ว๊าย!”
เคนกอบกุมสะโพกงอนงามเอาไว้เขาจ้องตาเธอตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อเสื้อคอกลมของเขาที่ให้เธอยืมใส่มันแง้มโชว์ความขาวอวบ ปลายนิ้วอุ่นไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง เธอช่างน่าปราถนาไปทั้งเนื้อทั้งตัวฝ่ามือแกร่งเผลอคลึงที่สะโพกกลมมนเล่นเบาๆ เขารู้สึกอิจฉานายนาวีที่เคยได้ครอบครองเธอ เขารู้แล้วทำไมนายคนนั้นไม่กล้าทิ้งเธอก็สวยขยี้ใจชายเสียขนาดนี้ถึงจะเป็นแค่กระเป๋ารถเมล์ความรู้น้อยก็เถอะ
“ปล่อยฉันนะ คุณกำลังลวนลามฉันอยู่”
เขาทำหน้านิ่ว “ผมคิดว่าคุณชอบเสียอีก ถามจริงๆ ไม่คิดจะเปลี่ยนใจจากนายนาวีบ้างเหรอ”
กระท้อนผลักมือที่ลวนลามสะโพกผายของเธออยู่ “อย่ามาลุ่มล่ามกับฉัน แล้วเมื่อไหร่จะพาฉันไปส่งบ้าน”
“ทำไมคิดถึงนายนาวีใจจะขาดเลยเหรอ ไอ้ตี๋นั่นมีอะไรดีนักหนาหน้าก็จืดๆ หล่อก็ไม่หล่อเท่าไหร่ไม่รู้ผู้หญิงจะแย่งอะไรกัน คนหล่อๆ โสดๆมีอีกตั้งเยอะ”
กระท้อนหัวเราะเสียงดังแล้วมองคนใต้ร่างด้วยสายตาแปลกๆ
“เธอหัวเราะอะไร”
“เป็นไงฉันบอกแล้วไม่ต้องรอให้ครบเจ็ดวันคุณก็ทำท่าว่าจะหลงเสน่ห์ฉันแล้ว”
เคนนึกขึ้นได้ “ใครกันหลงเสน่ห์เธอ ผู้หญิงอย่างเธอมีด้วยเหรอเสน่ห์น่ะ นิสัยก็ไม่ดี ปากก็จัด ความรู้ก็น้อย” เขารีบปล่อยมือจากสะโพกอวบของเธอแล้วดันออก
กระท้อนเหยียดยิ้ม “สักวันเถอะฉันจะทำให้คุณต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า” จากนั้นหญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย
“ผมจะบอกคุณไว้เลยว่ามันไม่มีหรอกวันนั้น ฝันไปเถอะ” เคนตะโกนตามหลังแต่ในใจรู้สึกแปลกๆหรือว่าจะมี ทำไมอยู่ใกล้ยัยจอมป่วนคนนี้เขาเหมือนไม่เป็นตัวเอง ทางที่ดีที่จะทำให้เขาชนะเธอได้ควรหาใครมาคั่นกลาง
“แอน!” แอนหรือแอนนี่นางแบบคนสวย ที่เขาจ้างเธอมาเป็นแบบให้ แต่ว่าเธอก็ทำให้เคนหนักใจเพราะเขารู้ดีว่าแอนคิดกับเขายังไง จะดีไหมถ้าจะจ้างเธอมาเป็นนางแบบอยู่ทีนี่ด้วยสักอาทิตย์สาเหตุที่ยัยแอนนี่ตามตัวเขาไม่ได้เพราะเธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา และอีกอย่างเคนไม่เคยพาเธอมาที่นี่เลยสักครั้ง
กระท้อนนอนเหยียดกายบนโซฟาตัวใหญ่ดูหนังอย่างสบายใจ เงาะ มังคุด ทุเรียน เธอเก็บมาจากสวนของเขา และกินเล่นเป็นของว่างอย่างสบายอารมณ์
“โอ้ โฮแม่คุณทำอย่างกับบ้านตัวเอง”เคนยืนมองร่างระหงด้วยสายตาจับผิดแต่เมื่อมองไล่ขึ้นไปขายาวๆขาวๆเนียนๆของเธอ ส่วนเว้าส่วนโค้งตรงเฉพาะส่วนนั้นให้ตายทำไมมันทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่านเขาอยากให้เธอเป็นเหมือนผู้หญิงหลายๆคนที่ต้องการเขายินดีจะเป็นของเขา เคนรีบสลัดความคิดบ้าๆออกไป
“ช่วยไม่ได้ ถ้าคุณไม่ไปส่งฉันๆก็จะถือว่าที่นี่เป็นบ้านของฉัน”
เอากับเธอสิ “คืนนี้เราจะมีแขกมาทานข้าวด้วย แล้วเธอจะอยู่ที่นี่ด้วย”
“บอกฉันทำไมแขกของคุณ” กระท้อนไม่สนใจเธอส่งเงาะเนื้อหวานกรอบเขาปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
“ถ้ามาอยู่นานสงสัยผลไม้ที่ผมปลูกเอาไว้จะหมดสวน”
“เรื่องของคุณอยากพามาเอง ป่านนี่แม่ฉันคงแจ้งความแล้วระวังข้อหาลักพาตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอก แต่ว่านางแบบของผมเธอเป็นคนสวยมาก แล้วเธอก็ทำให้ผมคลั่งได้ทุกครั้ง”
“เรื่องของคุณสิ มาบอกฉันทำไมไม่ได้ถาม ไม่ได้อยากรู้ เสียเวลาดูหนังไปไกลๆไปไร้สาระ
เคนรู้สึกหน้าแตกยับ นี่เธอจะเอาแต่สนใจไอ้ผลไม้พวกนี้เหรอ
“ไม่ต้องกินมันแล้ว”เคนเดินไปปิดโทรทัศน์ และยกกระจาดผลไม้ขึ้นมา
“เอาผลไม้มานี่” กระท้อนท้าวสะเอวยืนขึ้นเต็มความสูง
“ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง” เขาถามด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก เขารู้สึกผิดหวังที่เธอไม่ต่อว่าเขาเรื่องของแอน
“แล้วจะให้รู้สึกอะไร”
เคนกระแทกกระจาดผลไม้ลงบนโต๊ะกระจกอย่างไม่พอใจ
“รู้สึกไม่พอใจที่ผมมีผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ด้วย”
“ก็มันไม่รู้สึกนี่ จะมาสักกี่ร้อยกี่พันก็ชั่ง จะเปิดฮาเร็มก็เชิญ”
ฝ่ามือแกร่งของเคนทาบทับที่เอวบางอย่างรวดเร็วและลืมตัวริมฝีปากหยักได้รูปของเคนเข้าขยี้ริมฝีปากบางสวยเสียงทัดทานของเธอไม่ทำให้เขาหยุดได้ เขาอยากให้เธอหวง ให้เธอหึงเป็นเพราะอะไรทำไมเขารู้สึกแบบนี้ได้มันไม่น่าเชื่อ
“หยุดฉันบอกให้หยุด”กระท้อนพยายามผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง
“ไม่หยุด ยังไงก็ไม่หยุด เลิกกับเขาเถอะ เลิกกับนายนาวีซะ”
อกอวบสวยนั้นเบียดแน่น เคนยิ่งดันร่างเข้าหาเธอไม่รู้ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้อารมณ์พิศวาสมันปั่นป่วนไปทั่วร่างกาย ปรายนิ้วร้อนแข็งแรงแทรกเข้าไปปลดสายบราเซียจากทางด้านหลัง ฝ่ามือร้อนๆสอดไปใต้เนื้อผ้ายืดสีขาวบางๆและเกาะกุมความอวบหยุ่นเอาไว้
“เลิกกับผู้ชายหัวใจโลเลคนนั้นเถอะนะผมขอร้อง”
“คุณนั่นแหละเลิกยุ่งกับฉันเสียที”
“ไม่เลิกใช่ไหม ผมจะทำให้คุณเลิกกับมันเอง แล้วจะทำให้คุณรักผม หลงผม”
ปลายลิ้นอุ่นไล้ไปตามซอกคอ มืออีกข้างดันร่างบางให้ล้มลงที่โซฟาเขาทาบทับร่างหนักเอาไว้บนตัวเธอ
“ปล่อยฉันคุณจะทำอะไร”
กายแกร่งของเขาแนบชิดใจความเป็นสาว จนหญิงสาวเบิกตากว้างไม่เคยรับสัมผัสนี้มาก่อน เขารู้สึกต้องการเธอมากขึ้นๆ ความต้องการมันปะทุขึ้นมาจนเขาแทบจะอดทนอดกลั้นไม่ไหว
"อย่ามาทำเถื่อนๆกับฉัน"
"ไม่ได้เถื่อน แต่อยากจะบอกว่าผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกถ้าเขาทำผู้หญิงคนอื่นท้องก็ปล่อยเขาไปเถอะคุณยังมีสิทธิเลือกได้ ถ้ามองไม่เห็นใครผมก็ได้ยังว่างอยู่"
มือขวาของเขาจับชายเสื้อของเธอแล้วดึงออกไปจนเห็นเนื้อเนียนขาว เธอพยายามผลักไสเขาแต่ว่าเขากับกดจุมพิตเร่าร้อนขยี้ริมฝีปากบางจนแทบไม่ทิ้งจังหวะให้หายใจ
“เลิกกับเขาแล้วมาเป็นของผม”
“ไม่ๆ”
สีหน้าของเธอรังเกียจเขาจนเต็มกลืน มือเรียวสะบัดไปที่ใบหน้าคมจนเคนหน้าชาไปชั่วขณะ
“ทำไม”เขาเสียงดุดันตะคอกใส่เธอ “ผมก็ชายทั้งแท่งไม่แพ้นายนาวีหรอกนะ บางทีคุณอาจจะชอบมากกว่าก็ได้”
เมื่อไฟสวาทลุกโชนเกินจะต้านทานแรงปราถนาที่เขามีต่อเธออยู่ลึกๆมันแสดงออกมาอย่างเด่นชัดเขาไม่รู้หรอกว่าเขากำลังทำอะไรปากก็บอกไม่ชอบเธอ เธอคนนี้ไม่มีวันได้หัวใจเขา อยากหาคนมาคั่นกลางไม่อยากอยู่ใกล้เธอ แต่เมื่อเขาแค่เดินเฉียดกายเธอเขาเผลอตบะแตกทุกทีไป
ริมฝีปากเรียวเล็กกัดเข้าที่หัวไหล่ของเคนจนจมเคี้ยว “ก็ฉันไม่เคยชอบคุณ”
“โอ๊ย!” เคนร้องลั่นเธอกัดเขาจนเนื้อแทบจะขาดติดปาก
“กัดเก่งนักใช่ไหม” เขาบดขยี้ริมฝีปากบางแรงๆ ตวัดลิ้นเขาไปดูดดุลลิ้นและดูดหาความหวานจนลิ้นเธอของเธออย่างหื่นกระหายฝ่ามือของเขากำลังทำหน้าที่ปลดกางเกงขาสั้นของเธอให้หลุดออก แต่ร่างบางไม่ยอมง่ายๆ
“ผมก็อยากรู้นักว่าในตัวคุณมันจะมีดีแค่ไหน เอาสิผมจะทำให้คุณร้องเรียกแต่พี่เคนขา พี่เคนขา ให้ได้”
“ฝันไปเถอะ” กระท้อนตบหน้าเขาอีกทีเรียกสติเขาให้คืนกลับมา มือของเธอไม่เบาสักนิดเพราะเคนลูบไปที่ริมฝีปากเลือดสีแดงติดมาบนปลายนิ้ว
"ตบผมจนเลือดออกเชียวเหรอ"
"ก็ลองดูอีกทีสิจะตบให้เลือดสาดเลย จะเอาให้แรงกว่าเก่าจนต้องหยอดข้าวต้ม"
เคนผงะ นี่ไม่ใช่ตบจูบแต่ตบจนเลือดสาดผู้หญิงอะไรร้ายไม่เคยพบเคยเห็นตอนเด็กแม่คงให้กินแต่น้ำตาลและขังเอาไว้ในห้องมืดถึงดุนัก
“เคนขา ที่รักอยู่รึเปล่าคะ” เสียงหวานตะโกนเข้ามาพร้อมเสียงส้นสูงตึงๆที่กระแทกเบาๆยามเธอย่างกายขึ้นมาบนบ้าน
“นั่นไงคนที่เรียกพี่เคนขามาแล้ว ไปเปิดประตูสิ จากนั้นก็ลากเธอเข้าห้องไปเรียกพี่เคนคะ พี่เคนขากันให้พอใจ แต่กับฉันอย่าหวัง”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เคนผละจากกระท้อนแล้วรีบไปเปิดประตูเขาหันมาค้อนคาดโทษเธออีกครั้ง หญิงสาวรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
“แอนนี่!” เขายิ้มให้เธอ
“คิดถึงเคนขาจังเลยค่ะ” ร่างเพรียวบางดุจนางแบบโถมใส่เขาทันที แต่แล้วสายตาของแอนนี่ก็มองไปที่โซฟาผู้หญิงสวยกับเสื้อผ้ายับๆ
“ใครกันคะเคน แอนนึกว่าเคนอยู่คนเดียวเสียอีกอย่าบอกนะว่าจ้างนางแบบมา”
เคนหันไปมองกระท้อน “แบบนั้นน่ะเหรอจะเอามาเป็นนางแบบมันต้องแบบคุณต่างหาก” เขากอดเอวเธอและพาเดินผ่านไปทางเดียวกับที่หญิงสาวนั่งอยู่ “ยัยเนี่ยคนทำความสะอาดของผมจ้างมาวันละห้าร้อยเห็นว่ากำลังตกงาน”
กระท้อนอยากจะกรี๊ดโกหกหน้าด้านๆ เขาพาเธอมาด้วยความไม่เต็มใจสักนิดที่เธอกลับไปไม่ได้เพราะไม่มีเงินติดตัวแล้วไม่รู้จะออกไปยังไงต่างหาก ก็รอบๆบริเวณ นี้มันไม่มีบ้านคนอยู่เลยแถมยังติดกับเขาถัดเข้าไปก็เป็นป่า แต่จะหวังให้ยัยนี่ช่วยคงเป็นไปได้ยาก ดูสิเธอหันมาแสยะยิ้มให้แล้วหันกลับไปซบไหล่นายเคนนั่น
“หน้าตบนัก” กระท้อนพูดขึ้นก่อนจะจ้องหน้ายัยแอนนี่อย่างไม่ลดละ
แอนนี่เสียงสูง“ว่าใครยะ นังแม่บ้านชั้นต่ำ”
“อย่าไปสนใจเลยคุณ พวกชอบใช้แต่แรงสมองน้อยก็แบบนั้นเมื่อก่อนเป็นกระเป๋ารถเมล์ปากก็เลยจัด”
“กระเป๋ารถเมล์เหรอคะ” แอนนี่เหยียดริมฝีปาก แต่แปลกใจทำไมยัยนี่สวยนักเคนโกหกหรือเปล่า
+++++++++++++++++++++++++
นาวีร้อนอกร้อนใจเมื่อคุณยุวดีแม่ของกระท้อนโทรแจ้งข่าวว่ากระท้อนหายตัวไปที่สำคัญเธอหายไปพร้อมผู้ชายที่มีปืน
“ครับๆคุณแม่ผมต้องช่วยตามหาอีกแรงอย่างแน่นอน”
เขาวางโทรศัพท์ด้วยท่าทีห่อเหี่ยว พายไข่แอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“อะไรคะนาวีใครหายไปคะ”
“ถ้าคุณหายดีแล้วก็กลับไปก่อนเถอะผมกำลังมีเรื่องเครียด”
“เรื่องอะไรคะ ทำหน้ายังกับของรักหายอย่างนั้นแหละ หิหิ..”พายไข่หัวเราะ
“ใช่ครับของรักหายไป กระท้อนหายไปน่ะ”
“สมน้ำหน้า”พายไข่พูดด้วยความสะใจ
นาวีหันมามองใบหน้าของคนที่บอกว่าไม่สบายจนเดินไม่ไหว “คุณเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของกระท้อนรึเปล่า”เขากระชากแขนเธอแรงๆ รู้สึกสงสัยพายไข่ขึ้นมา
“ปะ เปล่าค่ะพายไข่ไม่เกี่ยวนะ” เธอปล่อยโฮ พร้อมกับเอามือลูบที่หน้าท้องนูน “ลูกจ๋าดูสิพ่อเขาใส่ร้ายแม่เขาหาว่าเรามันเป็นพวกตัวร้าย”
++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ค. 2554, 17:00:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ค. 2554, 17:01:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 3910
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 7 >> |
Auuuu 7 ก.ค. 2554, 18:34:40 น.
อยากให้ยัยพายไข่เจอดีเข้าซักวัน ชิชิ :(
อยากให้ยัยพายไข่เจอดีเข้าซักวัน ชิชิ :(
่jaowaan 7 ก.ค. 2554, 19:35:58 น.
เคนแพ้กระท้อนแน่ๆ อิอิ
เคนแพ้กระท้อนแน่ๆ อิอิ
ปูสีน้ำเงิน 7 ก.ค. 2554, 20:11:57 น.
สตอจริงๆ ยัยไข่เน่าเอ๊ย
สตอจริงๆ ยัยไข่เน่าเอ๊ย
lovemuay 7 ก.ค. 2554, 20:43:51 น.
เกือบไปแล้วน้ากระท้อน อิอิ
เกือบไปแล้วน้ากระท้อน อิอิ
กาซะลองพลัดถิ่น 7 ก.ค. 2554, 21:07:29 น.
ช่วยน้องทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เข้าใจว่ากระท้อนกับนาวีเป็นแฟนกัน ช่วยน้องให้ทำผิดมากขี้น......... พี่กับน้องไม่ได้ต่างกันเลย
ช่วยน้องทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เข้าใจว่ากระท้อนกับนาวีเป็นแฟนกัน ช่วยน้องให้ทำผิดมากขี้น......... พี่กับน้องไม่ได้ต่างกันเลย
maplezaa 8 ก.ค. 2554, 01:38:22 น.
หมั่นไส้ยัยพายไข่จริงๆเลย น่าตบจริง
คุณกาซะลองพลัดถิ่น ไลค์เลยค่ะ เห้นด้วยสุดๆๆๆ
หมั่นไส้ยัยพายไข่จริงๆเลย น่าตบจริง
คุณกาซะลองพลัดถิ่น ไลค์เลยค่ะ เห้นด้วยสุดๆๆๆ
หมู้หมู 8 ก.ค. 2554, 06:29:08 น.
ตาคิม เอ้ย ตาเคน เอาไงแน่... ชิช้า คิดว่าจะรอดรึ
ตาคิม เอ้ย ตาเคน เอาไงแน่... ชิช้า คิดว่าจะรอดรึ
plalawan 21 ก.ค. 2554, 19:25:15 น.
แหมหมั่นไส้ทำเป็นใสนะยัยพายไข่
แหมหมั่นไส้ทำเป็นใสนะยัยพายไข่
omelet 7 ส.ค. 2554, 13:42:02 น.
นาวีอย่าใจอ่อนนักเซ่ะ -*-
นาวีอย่าใจอ่อนนักเซ่ะ -*-
nuchababluesky 25 ส.ค. 2554, 19:42:50 น.
เอ๊าาา พี่เคนทำไมปากร้ายอย่างนี้ล่ะ เปลี่ยนอาชีพให้กระท้อนเฉยเลยนะ...ยัยแอนก็ช่างมาได้จังหวะจริงๆเลย อึ่มๆๆๆ
เอ๊าาา พี่เคนทำไมปากร้ายอย่างนี้ล่ะ เปลี่ยนอาชีพให้กระท้อนเฉยเลยนะ...ยัยแอนก็ช่างมาได้จังหวะจริงๆเลย อึ่มๆๆๆ