^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: -ใบไม้ในสายลม-
มีบางเรื่องราว...
ที่ยังเป็นกำลังให้ฉันเสมอ ในทุกคราว...ที่มีน้ำตา
สาวน้อยของพี่...
เธอคงไม่รู้จักพี่ แต่พี่รู้เรื่องราวของเธอ ผ่านคำบอกเล่าของใครหลายคน รวมทั้งตัวเธอเอง
จำได้ไหม วันนั้นที่เธอก้าวขึ้นไปบนเวที เล่าเรื่องราว...ที่พี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ผ่านเรื่องแบบนั้นมา จะยังคงยิ้มได้...อย่างที่เธอยิ้มให้กับทุกคนในที่นั้น
“หนูเป็นโรค...” เธอเอ่ยชื่อโรคที่แม้กระทั่งพี่ซึ่งเป็นหมอยังต้องหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดค้นหาข้อมูล โชคดีที่คุณพ่อเธออธิบายให้ฟังเสียก่อน
“เป็นโรคที่ทำให้เกิดความผิดปกติของเนื้อเยื่อเกี่ยวพันทั่วร่างกาย ทั้งข้อและหลอดเลือด”
คุณพ่อเธอเล่าว่าเธอผ่านการผ่าตัดมาหลายต่อหลายครั้ง หลายส่วนในร่างกายล้วนเคยต้องคมมีดกรีด ตามข้อกระดูกหลายแห่งฝังเหล็กเพื่อช่วยให้ร่างกายสามารถทรงตัวและใช้งานได้อย่างปกติที่สุด
ชีวิตน้อย ๆ ของเธอ...มีค่าอายุขัยเฉลี่ยที่น้อยจนน่าใจหาย
แต่เธอก็เดินมา...อยู่มาอย่างเข้มแข็ง จนเกิดค่าอายุขัยนั้นมาเนิ่นนาน
วันนั้นพี่นั่งฟังเรื่องราวของเธอ แล้วเผลอถอนใจเบา ๆ
…เด็กน้อยที่เข็มแข็ง หัวใจของเธอสวยงามจนพี่อดชื่นชมไม่ได้...
สายลมพัดใบไม้ปลิวเข้ามาในเรือข้ามฟาก พี่ยื่นมือไปหยิบเศษใบไม้เล็ก ๆ ที่ตกอยู่บนเก้าอี้ไม้ในเรือ แต่ยังไม่ทันที่จะคว้าไว้ได้ สายลมก็พัดพาใบไม้นั้นปลิวจากไป
ธรรมชาติมีหลายอย่างในเราได้เรียนรู้ แต่บางครั้งมนุษย์ก็มองข้ามไป
พี่หยิบสมาร์ทโฟนมานั่งกดเล่น ไล่อ่านเรื่องราวในโซเชียลเน็ตเวิร์คอย่างคนที่ยังหลงวนอยู่ในโลก
อย่าหัวเราะกันนะ...พี่รู้ เธอก็เล่นเหมือนกันใช่ไหม
‘…หนูเรียนเสร็จแล้วนะคะ’ พี่พิมพ์ข้อความส่งหาใครบางคน คนที่พี่คิดว่าจะเติมเต็มหัวใจของพี่ได้
นานจนเรือข้ามฟากมาถึงฝั่ง ก็ยังไม่มีคำตอบ พี่ตัดสินใจกดโทรศัพท์ แต่ไม่มีคนรับสาย
เมื่อคนที่นัดไว้ไม่มีคำตอบ ก็คงไม่ผิดที่พี่จะกลับบ้าน อาบน้ำ
หลังอาบน้ำ พี่กดโทรศัพท์หาเขาอีกครั้ง เพื่อจะได้ยินกับเสียงงัวเงียที่ปลายสาย
“ครับ…”
พี่นิ่งไปครู่ รู้อยู่แล้วว่าเขามีปาร์ตี้กับลูกน้องในที่ทำงานตั้งแต่บ่าย แต่ใครจะคิดว่าปาร์ตี้เล็ก ๆ นั้นจะต้องมีแอลกอฮอล์ “เมาเหรอคะ”
“อืม…นิดหน่อย”
“ตกลงว่ายังไงคะ...ที่เรานัดกันไว้” พี่ถามพลางถอนใจเบา ๆ ข่มอารมณ์ที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วในใจ
“ก็…” เขาเงยบไปนาน จนพี่เอ่ยตอบแทน
“ก็เก็บไว้วันหลัง ให้ตัวหายเมาแล้วเราค่อยคุยกัน”
พี่วางโทรศัพท์ เอนตัวลงนอนมองเพดานอย่างโง่งม
ทำไมนะ...ใครบางคนที่เคยน่ารักและแสนดีเมื่อวันก่อนจึงได้หายไป เหลือแต่ใครอีกคนที่พี่คล้ายไม่เคยรู้จัก
เธออาจแปลกใจกับเรื่องของความรัก จริง ๆ มันก็ไม่ต่างจากในนิยายที่เธอชอบอ่านสักเท่าไร เพียงแต่โลกของความจริงไม่ได้สวยงามอย่างในนิยาย มันมีแง่มุม มีบางอย่างที่เราไม่สามารถบังคับกะเกณฑ์ให้เป็นไปตามอย่างที่เขียนในนิยายได้
พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้ชายที่เคยบอกรักพี่ และบอกว่าพี่เป็นคนสำคัญหายไปตั้งแต่เมื่อไร เหลือแค่ใครบางคนที่คล้ายยังยืนอยู่ข้าง ๆ แต่พี่ก็ไม่กล้ายื่นมือเข้าไปจับไว้อีกแล้ว
จากจุดเริ่มเล็ก ๆ ของรอยร้าววันนั้น ลามขยายกลายเป็นไฟไหม้ฟาง
ในที่สุด...พี่ก็เลิกกับเขา
เธอคงแปลกใจว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ
สาวน้อย...พี่อยากจะบอกว่า วันที่พี่ตัดสินใจว่าคงต้องหยุดทำตัวเองให้เจ็บเสียที คือวันเดียวกับที่เธอเดินจากโลกใบนี้ไป
มันแย่มากนะ ที่พี่ตื่นมาตอนเช้า ไปทำงานและได้ข่าวว่าเด็กผู้หญิงที่พี่เคยชื่นชมอยู่หน้าเวที จากโลกใบนี้ไปเสียแล้ว
แต่เมื่อพี่ได้ยินรุ่นพี่ของพี่ เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อยื้อเวลาของเธอ พี่กลับถอนใจเบา ๆ แล้วอดจะส่งยิ้มให้เธอบนโลกอีกใบไม่ได้
เธอเจ็บมามากเหลือเกิน แต่เธอก็สู้จนลมหายใจสุดท้าย
เธอผ่านเรื่องราวมากมาย แต่เธอก็ยังยิ้มแม้จะเจ็บจนน้ำตาริน
เธอน่าจะเป็นคนที่ทรมานที่สุด แต่เธอกลับยื่นมืออ่อนแรงนั้นไปจับมือปลอบคนที่เธอรักอยู่เสมอ
สาวน้อย...เช่นนี้แล้ว เธอจะไม่ให้พี่ชื่นชมเธอได้อย่างไร
ความเจ็บปวดในใจของพี่มลายหายไปเพราะเธอ
เธอสอนให้พี่รู้ว่าเรื่องราวต่าง ๆ บนโลกนั้นมีทั้งทุกข์และสุข และบางครั้งความทุกข์ของเราก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่เกินกว่าใคร ๆ เลย มีคนอีกมากมายที่ทุกข์มากกว่าเรา เจ็บมากกว่าเรา และต้องฟันผ่ามากกว่าเรา
บางคนร้องไห้ บางคนยิ้มได้ ทุกอย่างมันอยู่ที่เขาจะมองใช่ไหม
สาวน้อย...พี่อยากร้องไห้เมื่อรู้ว่าเธอจากไป เพราะเธอคือส่วนหนึ่งของกำลังใจที่พี่ใช้เตือนตัวเองอยู่เสมอ
แต่พี่รู้...หากพี่ร้องไห้ เธอคงเสียใจ
ทางเดียวที่ทำได้...พี่ก็แค่ยิ้มส่งเธออยู่ตรงนี้
เด็กดีของพี่...คุณครูตัวน้อยของพี่
ขอบคุณนะสำหรับเรื่องราว ความเข้มแข็งและรอยยิ้มของเธอ
ขอบคุณจริง ๆ แม้เราไม่เคยได้รู้จักกัน
----
คั่นเวลารออาว่านนะคะ
อุทิศแด่ใบไม้น้อยที่ปลิดปลิว
“”
ที่ยังเป็นกำลังให้ฉันเสมอ ในทุกคราว...ที่มีน้ำตา
สาวน้อยของพี่...
เธอคงไม่รู้จักพี่ แต่พี่รู้เรื่องราวของเธอ ผ่านคำบอกเล่าของใครหลายคน รวมทั้งตัวเธอเอง
จำได้ไหม วันนั้นที่เธอก้าวขึ้นไปบนเวที เล่าเรื่องราว...ที่พี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ผ่านเรื่องแบบนั้นมา จะยังคงยิ้มได้...อย่างที่เธอยิ้มให้กับทุกคนในที่นั้น
“หนูเป็นโรค...” เธอเอ่ยชื่อโรคที่แม้กระทั่งพี่ซึ่งเป็นหมอยังต้องหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดค้นหาข้อมูล โชคดีที่คุณพ่อเธออธิบายให้ฟังเสียก่อน
“เป็นโรคที่ทำให้เกิดความผิดปกติของเนื้อเยื่อเกี่ยวพันทั่วร่างกาย ทั้งข้อและหลอดเลือด”
คุณพ่อเธอเล่าว่าเธอผ่านการผ่าตัดมาหลายต่อหลายครั้ง หลายส่วนในร่างกายล้วนเคยต้องคมมีดกรีด ตามข้อกระดูกหลายแห่งฝังเหล็กเพื่อช่วยให้ร่างกายสามารถทรงตัวและใช้งานได้อย่างปกติที่สุด
ชีวิตน้อย ๆ ของเธอ...มีค่าอายุขัยเฉลี่ยที่น้อยจนน่าใจหาย
แต่เธอก็เดินมา...อยู่มาอย่างเข้มแข็ง จนเกิดค่าอายุขัยนั้นมาเนิ่นนาน
วันนั้นพี่นั่งฟังเรื่องราวของเธอ แล้วเผลอถอนใจเบา ๆ
…เด็กน้อยที่เข็มแข็ง หัวใจของเธอสวยงามจนพี่อดชื่นชมไม่ได้...
สายลมพัดใบไม้ปลิวเข้ามาในเรือข้ามฟาก พี่ยื่นมือไปหยิบเศษใบไม้เล็ก ๆ ที่ตกอยู่บนเก้าอี้ไม้ในเรือ แต่ยังไม่ทันที่จะคว้าไว้ได้ สายลมก็พัดพาใบไม้นั้นปลิวจากไป
ธรรมชาติมีหลายอย่างในเราได้เรียนรู้ แต่บางครั้งมนุษย์ก็มองข้ามไป
พี่หยิบสมาร์ทโฟนมานั่งกดเล่น ไล่อ่านเรื่องราวในโซเชียลเน็ตเวิร์คอย่างคนที่ยังหลงวนอยู่ในโลก
อย่าหัวเราะกันนะ...พี่รู้ เธอก็เล่นเหมือนกันใช่ไหม
‘…หนูเรียนเสร็จแล้วนะคะ’ พี่พิมพ์ข้อความส่งหาใครบางคน คนที่พี่คิดว่าจะเติมเต็มหัวใจของพี่ได้
นานจนเรือข้ามฟากมาถึงฝั่ง ก็ยังไม่มีคำตอบ พี่ตัดสินใจกดโทรศัพท์ แต่ไม่มีคนรับสาย
เมื่อคนที่นัดไว้ไม่มีคำตอบ ก็คงไม่ผิดที่พี่จะกลับบ้าน อาบน้ำ
หลังอาบน้ำ พี่กดโทรศัพท์หาเขาอีกครั้ง เพื่อจะได้ยินกับเสียงงัวเงียที่ปลายสาย
“ครับ…”
พี่นิ่งไปครู่ รู้อยู่แล้วว่าเขามีปาร์ตี้กับลูกน้องในที่ทำงานตั้งแต่บ่าย แต่ใครจะคิดว่าปาร์ตี้เล็ก ๆ นั้นจะต้องมีแอลกอฮอล์ “เมาเหรอคะ”
“อืม…นิดหน่อย”
“ตกลงว่ายังไงคะ...ที่เรานัดกันไว้” พี่ถามพลางถอนใจเบา ๆ ข่มอารมณ์ที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วในใจ
“ก็…” เขาเงยบไปนาน จนพี่เอ่ยตอบแทน
“ก็เก็บไว้วันหลัง ให้ตัวหายเมาแล้วเราค่อยคุยกัน”
พี่วางโทรศัพท์ เอนตัวลงนอนมองเพดานอย่างโง่งม
ทำไมนะ...ใครบางคนที่เคยน่ารักและแสนดีเมื่อวันก่อนจึงได้หายไป เหลือแต่ใครอีกคนที่พี่คล้ายไม่เคยรู้จัก
เธออาจแปลกใจกับเรื่องของความรัก จริง ๆ มันก็ไม่ต่างจากในนิยายที่เธอชอบอ่านสักเท่าไร เพียงแต่โลกของความจริงไม่ได้สวยงามอย่างในนิยาย มันมีแง่มุม มีบางอย่างที่เราไม่สามารถบังคับกะเกณฑ์ให้เป็นไปตามอย่างที่เขียนในนิยายได้
พี่ไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้ชายที่เคยบอกรักพี่ และบอกว่าพี่เป็นคนสำคัญหายไปตั้งแต่เมื่อไร เหลือแค่ใครบางคนที่คล้ายยังยืนอยู่ข้าง ๆ แต่พี่ก็ไม่กล้ายื่นมือเข้าไปจับไว้อีกแล้ว
จากจุดเริ่มเล็ก ๆ ของรอยร้าววันนั้น ลามขยายกลายเป็นไฟไหม้ฟาง
ในที่สุด...พี่ก็เลิกกับเขา
เธอคงแปลกใจว่าแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ
สาวน้อย...พี่อยากจะบอกว่า วันที่พี่ตัดสินใจว่าคงต้องหยุดทำตัวเองให้เจ็บเสียที คือวันเดียวกับที่เธอเดินจากโลกใบนี้ไป
มันแย่มากนะ ที่พี่ตื่นมาตอนเช้า ไปทำงานและได้ข่าวว่าเด็กผู้หญิงที่พี่เคยชื่นชมอยู่หน้าเวที จากโลกใบนี้ไปเสียแล้ว
แต่เมื่อพี่ได้ยินรุ่นพี่ของพี่ เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อยื้อเวลาของเธอ พี่กลับถอนใจเบา ๆ แล้วอดจะส่งยิ้มให้เธอบนโลกอีกใบไม่ได้
เธอเจ็บมามากเหลือเกิน แต่เธอก็สู้จนลมหายใจสุดท้าย
เธอผ่านเรื่องราวมากมาย แต่เธอก็ยังยิ้มแม้จะเจ็บจนน้ำตาริน
เธอน่าจะเป็นคนที่ทรมานที่สุด แต่เธอกลับยื่นมืออ่อนแรงนั้นไปจับมือปลอบคนที่เธอรักอยู่เสมอ
สาวน้อย...เช่นนี้แล้ว เธอจะไม่ให้พี่ชื่นชมเธอได้อย่างไร
ความเจ็บปวดในใจของพี่มลายหายไปเพราะเธอ
เธอสอนให้พี่รู้ว่าเรื่องราวต่าง ๆ บนโลกนั้นมีทั้งทุกข์และสุข และบางครั้งความทุกข์ของเราก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่เกินกว่าใคร ๆ เลย มีคนอีกมากมายที่ทุกข์มากกว่าเรา เจ็บมากกว่าเรา และต้องฟันผ่ามากกว่าเรา
บางคนร้องไห้ บางคนยิ้มได้ ทุกอย่างมันอยู่ที่เขาจะมองใช่ไหม
สาวน้อย...พี่อยากร้องไห้เมื่อรู้ว่าเธอจากไป เพราะเธอคือส่วนหนึ่งของกำลังใจที่พี่ใช้เตือนตัวเองอยู่เสมอ
แต่พี่รู้...หากพี่ร้องไห้ เธอคงเสียใจ
ทางเดียวที่ทำได้...พี่ก็แค่ยิ้มส่งเธออยู่ตรงนี้
เด็กดีของพี่...คุณครูตัวน้อยของพี่
ขอบคุณนะสำหรับเรื่องราว ความเข้มแข็งและรอยยิ้มของเธอ
ขอบคุณจริง ๆ แม้เราไม่เคยได้รู้จักกัน
----
คั่นเวลารออาว่านนะคะ
อุทิศแด่ใบไม้น้อยที่ปลิดปลิว
“”
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 พ.ย. 2557, 17:18:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 พ.ย. 2557, 17:18:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1205
| << -เพลงรักในสายลม(2)- | -เพลงรักในสายลม(3)- >> |
คิมหันตุ์ 23 พ.ย. 2557, 18:31:12 น.
เข้ามาอ่านแล้วก็ฝากชื่นชมใบไม้น้อยเช่นเดียวกันค่ะ
ปล.แอบตกใจนึกว่าเป็นอาว่านที่เมา!
เข้ามาอ่านแล้วก็ฝากชื่นชมใบไม้น้อยเช่นเดียวกันค่ะ
ปล.แอบตกใจนึกว่าเป็นอาว่านที่เมา!
goldensun 26 พ.ย. 2557, 18:26:10 น.
มาร่วมชื่นชมสาวน้อยที่อ่อนแอแต่ร่างกาย แต่จิตใจเข้มแข็งมากกกกก ด้วยคนค่ะ
มาร่วมชื่นชมสาวน้อยที่อ่อนแอแต่ร่างกาย แต่จิตใจเข้มแข็งมากกกกก ด้วยคนค่ะ
grazioso 30 พ.ย. 2557, 21:33:29 น.
ขอให้สาวน้อยมีความสุขอยู่บนโลกอีกใบค่ะ :)
เป็นกำลังใจให้พี่ไอซ์เสมอนะคะ
ขอให้สาวน้อยมีความสุขอยู่บนโลกอีกใบค่ะ :)
เป็นกำลังใจให้พี่ไอซ์เสมอนะคะ