Love-stories.net

...คาสบลังก้า...ดารัลฟาเดล...(จบแล้วค่ะ)

สืบเนื่องมาจากเรื่อง "อะรูซะตี...เจ้าสาวของผม"
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของลูกสาวสุดหวงของหมอดานีส
กับนาดา โดยเรื่องราวของคุณพ่อเมื่ิอครั้งก่อนนั้น
จะเป็นแนา "แต่งก่อนจีบ"
แต่สำหรับรุ่นลูกแล้ว จะเป็นแนว "จีบก่อนแต่ง"

ต้องมาคอยดูกันค่ะว่า จะจีบกันอย่างไร แล้วคุณหมอดานีส
ที่ต้องมารับบทบาทเป็นพ่อของลูกทั้งเจ็ดจะตกอยู่ในสภาพเช่นไร..
แล้วนาดาจะเป็นแม่แบบไหน...

เรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศของเมือง
"คาสบลังก้า" หรือ "อัดดารัลบัยฎออ์"
ซึ่งแปลว่า..."บ้านสีขาว"
ดินแดนในฝันดั่งต้องมนต์เสน่หาแห่งโมร็อกโก...
กับดินแดนอันแสนอบอุ่นด้วยไอรักแห่งแดนอาทิตย์อุทัย...

พบกับเขาและเธอ...

...ดารัล...ฟาเดล...

หญิงสาวที่หัวใจเปี่ยมล้นไปด้วยความรักความอบอุ่น
จากครอบครัวอันแสนสุขและน่ารัก...
ชีวิตที่มีพร้อมทุกอย่าง ไม่เคยต้องการสิ่งใดอีกแล้ว
เพราะเธอพอใจทุกอย่างที่มีมาตลอด

จนเมื่อเจอกับเขา...ที่นั่น "คาสบลังก้า"
เขาทำให้เธอไม่อาจลบลืมมนต์เสน่หาของที่นั่นได้เลย
ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น...

กับ

ชายหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยรูปเปลือกที่สวยงามสมบูรณ์
หากภายในใจนั้นยังคงโหยหาไออุ่นแห่งรักจากใครสักคน
มาเติมเต็มหัวใจกำพร้าของเขา...

แล้วเธอคือผู้ที่เขาค้นพบว่ามีทุกอย่างที่เขากำลังต้องการอยู่
ดังนั้น...ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เขาก็จะปล่อยเธอ
ไปไม่ได้โดยเด็ดขาด!

Tags: หวานซึ้งโรแมนติก ดราม่า โมร็อกโก คาสบลังก้า ทะเลทรายซาฮาร่า ดารัล ฟาเดล โสภณพสุธ

ตอน: บทที่ 23 กระสุนกลิ่นกุหลาบ (50%)

ดารัลมองเห็นความผิดปกติทางด้านหลัง
พร้อมการประเมินสถานการณ์และจำนวนฝ่ายตรงข้าม…
ก่อนจะหันมาทางคนขับ ซึ่งเงียบผิดปกติ

“ใช้เวลากี่นาทีคะถึงจะถึงกำแพงเมืองเมกเนสตรงหน้านั่น…” ดารัลถาม
เพราะแน่ใจว่ายากที่พวกที่ตามล่าอยู่ตอนนี้จะปล่อยให้เธอและเขา
ได้เข้าสู่เมืองเมกเนสตรงหน้าได้ง่ายๆ เพราะทางเข้าสู่เมืองรอบๆตอนนี้
เหมาะแก่การจู่โจมที่สุด เนื่องจากทั้งโล่ง ซ้ำผู้คนและรถรายค่อนข้างบางตา

“สิบห้านาทีครัับ…”ฟาเดลตอบเสียงเรียบสนิท

“และพี่ไม่คิดว่ากำแพงนั่นจะช่วยเราได้ในสถานการณ์ขณะนี้นัก…”

ดารัลเห็นด้วย เธอจึงก้มมองสภาพของตัวเอง

เนเนตพูดถูกว่าเธอไม่สามารถเลือกได้ว่าผู้ร้ายจะจู่โจมเธอ
ในขณะที่เธอสวมชุดอะไรอยู่…กระโปรงและผ้าปิดหน้า

ใช่ ดารัลที่เอาผ้าปิดหน้าลงถึงกับยกผ้าปิดหน้าขึ้นแล้วปิดหน้าอย่างมิดชิด
แล้วหันไปทางตอนหลังของรถ ปีนข้ามไปหยิบกระเป๋า
สำหรับสะพายเอวส่วนตัวของเธอมาคาดเอวเอาไว้…

และแน่นอน…กระโปรงและผ้าปิดหน้าไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเลยสักครั้ง

“รถสองคัน กำลังคนน่าจะสิบ…” ฟาเดลสบถเมื่อคาดคะเนจำนวนคู่ต่อสู้
ไม่คิดเลยว่าเขากับเธอจะโดนซุ่มโจมตีแบบนี้และในเวลาขณะนี้

“เห็นทีจะสู้ด้วยมือเปล่าไม่ไหวแน่ค่ะ…” ดารัลพูดพร้อมกับหยิบปืน
ส่งให้ฟาเดลหนึ่งกระบอก ส่วนของเธอนั้นใช้ช่องของสายสะพาย
ของกระเป๋าที่คาดเอวไว้ยัดกระบอกปืนลงไปสองกระบอกซ้ายขวา…

“ของพี่เตรียมมาแล้ว…” ฟาเดลบอกพร้อมกับหยิบปืน
ที่ซ่อนอยู่ใต้ที่นั่งออกมา

“สองดีกว่าหนึ่งค่ะ…” ดารัลเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบพอๆกับสีหน้าไร้แววตื่นตระหนก
และดูจะครองสติได้อย่างมั่นคง ทำให้ฟาเดลรู้สึกเบาใจ…

“งั้นเดี๋ยวน้องรัลจะยิงสกัดให้นะคะ…”

พูดจบหญิงสาวก็หันไปจัดการล้อรถของฝ่ายตรงข้าม…

แม้จะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอถูกฝึกเรื่องการยิงเป้าบิน
แค่ล้อรถจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลย…

และเหมือนจะรู้ทันศัตรูที่หมายจะยิงล้อรถของเธอเช่นกัน…

“ระวังล้อหลังนะคะ…” ดารัลเตือนคนขับให้ระวังล้อรถ
และดูเหมือนฟาเดลจะหลบหลีกได้ดีเสียด้วย

จนรถคันหนึ่งของพวกนั้นหมดสภาพไปหนึ่งเมื่อล้อถูกเจาะด้วยฝีมือดารัล

“เหลืออีกคัน…ไม่ทันแล้ว…ก้มหัวค่ะ…”

ดารัลเห็นปากกระบอกของเอ็มสิบหกถูกยกส่องมาจึงรึบร้องเตือนอีกคน…
ทำให้รถของฟาเดลเสียหลักเมื่อถูกกระหน่ำจู่โจมแบบรวดเร็วและรุนแรง…

“ไม่เป็นไรค่ะ…น้องรัลรู้ว่ามันต้องการจับเป็น…
มันคงไม่ได้หมายจะเอาชีวิตเราในตอนนี้แน่…”

ดารัลเชื่อหมดใจว่าคนสั่งย่อมต้องการเธอกับฟาเดลในสภาพที่ยังมีลมหายใจอยู่
ส่วนเรื่องจะให้ตายเมื่อไหร่นั้น คนสั่งคงอยากจัดการเองกับมือมากกว่าแน่

“มันขึ้นอยู่กับว่า เป้าหมายมันคือเธอหรือพี่มากกว่า…
ถ้ามันต้องการพี่ ก็ไม่จำเป็นที่มันจะเก็บเธอไว้
แต่ถ้ามันเป็นศัตรูกับพี่ มันก็คงไม่เอาพี่ไว้…”

ฟาเดลนั้นยังไม่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นต้องการอะไร จึงไม่อยากประมาท

หากดารัลกลับมั่นใจ เธอไม่มีศัตรูที่ไหน ถ้าจะมีก็เพิ่งจะมามีหลังแต่งงานนี่แหล่ะ…

และเนเนตก็เตือนเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าให้ระวัง ‘เมดูซ่า’
และนี่อาจจะเป็นลูกสมุนที่เมดูซ่าส่งมาเพื่อล่าเธอกับฟาเดล…
และถ้าเขาต้องการตัวพี่ฟาเดลของเธอแล้วล่ะก็…เธอก็ไม่คิดว่า
ตัวเองจะปลอดภัยนักหรอก…เพียงแต่เชื่อว่า มันยังไม่ถึงเวลานั้น

“พี่ว่าเราใจเย็นๆดูท่าทีของมันไว้ก่อน…”

ดารัลพยักหน้าเมื่อตอนนี้รถที่ขับมาไม่อาจพาเธอและเขาเข้าเมืองได้แล้ว…
เนื่องจากสภาพกระจกรถที่แตกกระจัดกระจาย

“พวกมันมีเอ็มสิบหกได้ก็ใช่ว่าเราจะมีไม่ได้เหมือนมัน…”

ดารัลเอ่ยด้วยแววตาท้าทาย พร้อมกับหยิบปืนเอ็มสิบหกสองกระบอก
ที่เธอแอบนำมาใส่ไว้ใต้เบาะหลังก่อนออกเดินทางโดยที่ฟาเดล
และเจ้าของรถคันนี้ไม่รู้และไม่คิดสงสัย…

ยิ่งถ้าพวกเขารู้ว่าเธอสามารถสร้างกระสุนปืนนี้ได้เองกับมือ
พวกเขาคงจะหัวเราะก้องโลกแน่ๆ…

ยิ่งรู้ว่าเธอสามารถพกปืนเอ็มสิบหกสองกระบอกนี้ไว้ในกระเป๋าเดินทาง
ขึ้นเครื่องมาได้อีก ใครรู้เข้าก็คงไม่เชื่อว่าเธอจะทำได้แน่ๆ…

และตอนนี้หนึ่งกระบอกถูกส่งให้ฟาเดลที่ยังทำหน้างงๆ…
ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นกลไกของมัน…

“บอกได้มั้ยว่ากระสุนของมันคืออะไร…”

“ของหอมที่ผู้ชายทั้งโลกชอบ…” ดารัลยิ้มกลับมาให้เขาพร้อมคำตอบ

“เมืองไทยมีขายกันเกลื่อน…ช่วงสงกรานต์”
นั่นทำให้ฟาเดลถึงกับหัวเราะในลำคอทันที…

“มันมาโน่นแล้ว…” ดารัลพยักพเยิดไปทางฝ่ายตรงข้าม
ที่ลงมาจากรถแล้วเดินอาดๆมาหาเธอกับเขาพร้อมจ่อปืนสั้น เล็งมา
ด้วยมาดของผู้ที่ถือว่าตนกำลังมีชัยเหนือฝ่ายตรงข้าม…

“ร้อนๆแบบนี้ ได้เล่นสงกรานต์ก็ดีเหมือนกันนะคะ…
ไม่ได้ไปเมืองไทยซะนาน ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเล่นสงกรานต์ที่นี่แทน”

ดารัลหันไปยิ้มให้ฟาเดลที่ยิ้มอย่างนึกสนุกอยู่แล้ว
ส่วนความรักตัวกลัวตายนั้นหรือ ตอนนี้มันบินหนีไปพร้อมกับปืนเอ็มสิบหกในมือแล้ว

และเมื่อมือปืนพวกนั้นก้าวเข้ามาในเขตรัศมีของวิถีกระสุนปืนเอ็มสิบหกของดารัล
ก็ต้องผงะเมือเห็นอาวุธในมืองของฝ่ายตรงข้าม

วินาทีต่อมาก็ต้องก้มลงขยี้ตาด้วยความแสบและระคายเคือง
ดวงตาทั้งสอง ทั้งปวดแสบปวดร้อนพอกัน…

ไม่ว่ากี่รายกี่รายก็ถูกจู่โจมพร้อมกันหมดอย่างรวดเร็ว
กลิ่นหอมของดอกกุหลาบฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ

ฝ่ายตรงข้ามที่มีทั้งหมดเจ็ดคนถึงกับก้มลงปิดดวงตา
จนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาสู้แสงได้อีก เสียงร้องครางดังระงมไปทั่วบริเวณ…
ทำให้ดารัลมิต้องเปลืองกระสุนหรือลูกตะกั่วแม้แต่เม็ดเดียว

หลังจากนั้นทั้งสองก็รีบกระโจนขึ้นรถของศัตรู
แล้วขับต่อไปยังกำแพงเมือง เพราะรถของตนนั้นหมดสภาพ
เนื่องจากกระจกหน้าแตก แม้รถจะยังขับต่อไปได้ แต่เศษแก้วนั้น
อาจจะปลิวเข้าตาระหว่างขับได้…ทั้งสองเลยเลือกรถของฝ่ายตรงข้ามขับเข้าเมือง…

ระหว่างที่นั่งรถเข้าเมือง ฟาเดลอดไม่ได้ที่จะถามเจ้าของปืนเอ็มสิบอก
สองกระบอกนัั้นด้วยความทึ่ง…

“น้ำหอมกลิ่นกุหลาบสิบขวดที่พี่ทุุ่มทุนซื้อให้มันมีอานุภาพขนาดนั้นเลยหรือ…”

“ใครว่า…น้ำหอมของพี่น่ะสะกัดจากดอกกุหลาบแท้ร้อยเปอร์เซ็นแบบนั้น
น้องรัลไม่เอามาทำกระสุนให้เปลืองหรอกค่ะ…เสียดายแย่”

“อ้าว…” ฟาเดลถึงกับแปลกใจ เพราะเขาจำกลิ่นได้ว่าเมื่อกี้
กระสุนที่กราดออกไปนั้นกลิ่นกุหลาบชัดๆ…

“พี่ฟาเดลจำเกรอนุย ตัวเอกในนิยายเยอรมันเรื่องน้ำหอม
หรือ Das Parfum คนที่ทำน้ำหอมสยองขวัญ
โดยสะกัดจากไขมันจากศพของหญิงสาวสวยสิบกว่าราย
ทำให้เกิดเป็นน้ำหอมที่มีกลิ่นหอมรัญจวนใจ ใครได้กลิ่นเป็นหลงรัก
ยากเกินจะหักห้ามใจได้…จนกลายเป็นการสังวาสหมู่คนนับหมื่นคน
ที่มารอดูการสำเร็จโทษของเขา ณ ลานประหารมั้ยคะ…”

ดารัลเกริ่นนำแล้วถามตามแบบฉบับดารัลคนเดิม

“พี่ไม่ค่อยอ่านนิยาย…ไม่ค่อยเอาดีทางด้านการอ่านอะไรแบบนี้ด้วย”

“งั้นก็รู้เอาไว้เลยนะคะว่า การอ่านนิยายก็ช่วยเสริมสร้างสติปัญญาได้เหมือนกัน…”
ดารัลได้ทีขี่แพะไล่ ส่งผลให้ฟาเดลถึงกับหัวเราะฮึๆในลำคอ
พลางมองกระจกหลังอย่างระแวดระวังไปด้วย…
หากก็เบาใจลงมากแล้วเมื่อเข้าสู่ตัวเมืองที่เริ่มมีผู้คนหนาตามากขึ้นเรื่อยๆ

“เพราะว่า จากเรื่องนั้นเองที่ทำให้น้องรัลคิดค้นกระสุนน้ำหอม
กลิ่นกุหลาบออกมาได้…เพราะการมาฮันนึมูนนั้นจะพกพาอาวุธหนักมาด้วย
คงไม่มีใครให้ผ่านทางแน่ๆ…นี่จึงเป็นทางรอดเดียวที่นึกได้…”

“แค่น้ำหอม ทำไมทำเอาพวกนั้นซะอยู่หมัดยิ่งกว่าลูกตะกั่วเสียอีก”
ฟาเดลก็ยังไม่วายสงสัยไม่หายอยู่ดี…

“ก็เพราะว่าน้ำหอมในยุคนี้ไม่ได้สกัดมาจากธรรมชาติน่ะสิคะ…
แต่ดันทำมาจากสารเคมีอันตรายทั้งนั้น…

ยิ่งทุกวันนี้มีเทคโนโลยีเข้ามาช่วย คนเราก็สามารถพัฒนาสาร
ให้มีความหอมกลายเป็นกลิ่นของดอกไม้ได้แล้ว…

และคนทั่วไปก็ใช่ว่าจะรู้นะคะว่าในน้ำหอมหรือผลิตภัณฑ์ที่มีกลิ่นหอมๆน่ะ
มันมีสารอันตรายอะไรซุกซ่อนอยู่
แล้วคนผลิตก็ไม่ได้แจกแจงส่วนผสมเหล่านั้นเอาไว้เสียด้วย…

ซึ่งมันส่งผลต่อระบบประสาทส่วนกลาง มีสารก่อมะเร็งก่อให้เกิด
ความผิดปรกติต่อทารกได้ และอาจทำให้เกิดภูมิแพ้ได้อีก…
ผู้ป่วยบางรายยังแพ้น้ำหอมเลย…

ซึ่งน้ำหอมทั่วๆไปที่วางขายน้ันแตกต่างจากน้ำหอมกุหลาบสิบขวด
ที่พี่ฟาเดลทุ่มทุนซื้อมาฝากมากค่ะ แม้จะแพงไปหน่อยแต่ก็คุ้ม…
เพราะสกัดมาจากกลีบดอกกุหลาบจริงๆ…ไม่มีพวกเอทานอลผสมอยู่ด้วย…
แต่ก็ใช่ว่าไอ้น้ำหอมยี่ห้อดังๆราคาแพงๆน่ะจะสะกัดมาจากดอกไม้ ไม่มีสารพิษ
แอบแฝงเสมอไปหรอกนะคะ...มีเหมือนกันที่คนผลิตใช้เล่ห์กลล่อลวงคนซื้อ...”

ฟาเดลพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนหักพวงมาลัยหาที่จอดรถ
พร้อมกับชมดารัลด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“สมกับที่จบเภสัชฯมา…”

“แน่สิคะ…อย่าลืมนะว่าบ้านน้องรัลน่ะทำธุรกิจบริษัทยา…แต่…”
ดารัลทอดเสียงยาว มองฟาเดลแล้วหัวเราะแฮะๆ

“น้ำหอมอย่างเดียวน่ะไม่ได้มีฤทธิ์พอจะหยุดพวกนั้นอย่างชะงักได้ขนาดนั้น
ถ้าไม่มีพริกไทยเข้าไปช่วยเสริมบารมี…” ฟาเดลขึงตาใส่ภรรยาสาวอย่างคาดไม่ถึง

“แล้วอย่างนี้พวกนั้นจะตาบอดมั้ยนั่น…” ดารัลเบ้ปากนิดก่อนจะตอบว่า

“ไม่ถึงกับตาบอดหรอกค่ะ…แค่อาจจะลืมตาไปไม่ได้สักพักหรืออาจจะหลายวันหน่อย…
ก็ถือว่าสมน้ำสมเนื้อแล้ว…” ใจจริงดารัลอยากจะพูดว่า 'สมน้ำหน้า' เสียด้วยซ้ำ

แต่กลัวว่าคนฟังจะระคายเคืองใจหากได้ยินถ้อยคำแบบนั้น
จากผู้หญิงที่แสนอ่อนหวานเช่นเธอเข้า…

“อยากทำงานไม่สุจริตทำไม เห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลาแบบนี้
น้องรัลไม่ปลื้มหรอก…และดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องกินลูกตะกั่วแทน…
นี่น่่ะปรานีสุดๆแล้วนะคะ เผลอๆพอลืมตาได้ อาจจะย้อนรอยกลับมาตามล่าเราอีก…

แต่น้องรัลก็แอบหวังน่ะนะว่าพวกเขาจะขยาดและเลิกทำงานแบบนี้ได้บ้าง
ในเจ็ดคนอาจจะสำนึกได้สักคนก็ยังนับว่าดี…นี่ถือว่าเราให้โอกาสเขาไปแล้วนะคะ…

แต่ถ้ากลับมาให้เห็นหน้าอีกล่ะก็…คราวนี้อาจจะไม่ปรานีกันแล้วก็ได้…”

ฟาเดลยิ้มทั้งปากทั้งตาให้กับภรรยาสาวที่ดูอ่อนหวาน บอบบาง

ทว่ากลับมีมุมที่พร้อมจะต่อสู้จนใจขาดดิ้นเมื่อมีใครหรืออะไรเข้ามาทำร้ายคนที่ตัวเองรัก…
และด้วยพื้นฐานแล้ว เขามองว่าเธอเป็นนักสู้
มากกว่าจะเป็นนักล่าที่มุ่งแต่จะขย่ำศัตรูให้แหลกคามือ…

อย่างน้อยเธอก็ยังคิดหาอาวุธอย่างเอ็มสิบหกหรือจะเรียกให้ถูกคือปืนฉีดน้ำในแบบของเธอ
มาจัดการกับศัตรูได้อยู่หมัด…ไม่ต้องเปลืองแรงและเสียเหงื่อ
เสียชีวิตหรือบาดเจ็บอะไรมากมายด้วยซ้ำ…

“การฆ่าไม่ใช่วิถีของน้องรัลหรอกค่ะพี่ฟาเดล…
พ่อฝึกให้น้องรัลหััดยิงเป้าคนตรงจุดอื่นๆของร่างกาย
แต่ไม่ฝึกให้ยิงตัดขั้วหัวใจกับศีรษะ…ซึ่งเป็นจุดตายอย่างที่คนส่วนใหญ่เขาฝึกกัน

จึงไม่แปลกหรอกค่ะที่น้องรัลจะยิงมือ แขน ขาและล้อรถได้แม่นกว่ายิงหัวศัตรู…
เราแค่ต้องการหยุดเขาไม่ได้ต้องการให้เขาตาย…อย่างมากก็แค่พิการ…

เพื่อที่บางทีพวกเขาอาจจะสำนึกได้ในภายหลัง…กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีของสังคม…”

ดารัลหันไปยิ้มให้กับสารถีคนเก่ง…

“พี่ก็คิดว่าพี่เลือกรักคนไม่ผิด…ว่าแต่ไปเอาน้ำหอมมากมายมาจากไหน
อย่าบอกนะว่าเตรียมขนมาจากคาสบลังก้าตั้งแต่ต้นแล้ว”
ดารัลโคลงศีรษะไปมา

“มากขนาดนั้นพกขึ้นเครื่องไม่ได้หรอกค่ะ…น้องรัลมาซื้อเอาที่มาร์ราเกซ…
ส่วนพริกไทย น้องรัลแอบๆพกมาค่ะ…ไม่ต้องห่วงนะคะ
น้องรัลจ่ายค่าหัวกระสุนไปไม่เท่าไหร่เอง…

อย่างที่บอกค่ะว่า น้ำหอมที่น้องรัลเลือกมาเป็นกระสุนปืนฉีดน้ำเอ็มสิบหกของเราน่่ะ…
มันใช่กุหลาบจริงเสียที่ไหน…กลิ่นกุหลาบปลอมเห็นๆ…”

ดารัลยกไหล่เพียงนิดแล้วหันมาคว้าสัมภาระ
ที่เธอกับเขาย้ายจากรถคันเก่ามาไว้ในรถศัตรูมาถือไว้ ฟาเดลก็เช่นกัน…

“สงสัยคงต้องโทรไปขอโทษคุณลุงเรื่องรถซะแล้ว…”
ชายหนุ่มพึมพำอย่างไม่จริงจังนัก

“เอาเถอะค่ะ…ถ้าเรารอดไปได้ ท่านอยากได้ยี่ห้อไหน รุุ่นไหน ขอให้บอก
น้องรัลจะควักกระเป๋าซื้อให้ใหม่เลยค่ะ…”

แล้วทั้งสองก็หันมาหัวเราะให้กันและกันอย่างโล่งอก…

“แต่เราคงจะประมาทไม่ได้ พี่ว่าเรามาหาวิธีกลับบ้านกันก่อนดีกว่า”

“น้องรัลก็หมดอารมณ์สุนทรีย์ในการเที่ยวแล้วด้วยค่ะ…”

“งั้นเราควรเริ่มจากอะไรดี…” ฟาเดลเริ่มใช้หัวคิด
หากอีกฝ่ายกลับหัวไวกว่า

“น้องรัลว่าพวกนั้นไม่รู้จักหน้าตาน้องรัล เพราะผ้าปิดหน้าผืนน้อยๆผืนนี้
ช่วยน้องรัลมาตลอด ดังนั้น เรามาลองเปลี่ยนโฉมเปลี่ยนลุคกันหน่อยมั้ยคะ…”

ฟาเดลดีดนิ้วดังเปาะพร้อมเอ่ยชมเจ้าของความคิด

“เป็นความคิดที่ดี…พี่คิดออกแล้วว่าเราจะเปลี่ยนโฉมเป็นอะไรดี…”

“น้องรัลก็คิดออกแล้วเหมือนกัน…” ดารัลยิ้มกริ่มเมื่อสบตาเขา

แล้วทั้งสองก็หันไปมองร้านเสื้อผ้าเป้าหมายเป็นสายตาเดียวกัน…

....................................................

วันนี้เอามาให้ 50% ก่อนนะคะ...อีก 50% จะพยายามมาต่อให้ไวๆค่ะ

หวังว่านักอ่านจะได้กลิ่นกุหลาบหอมๆโชยมาแตะจมูกอยู่บ้างนะคะ

อย่างว่าค่ะ...ของหอมกับสตรีนั้น...ต้องระวังผลข้างเคียงเอาไว้ให้ดีๆ...

โยเองเป็นคนนึงที่รักและโปรดปรานของหอมอย่างน้ำหอมมากๆ
เป็นความคล่ังไคล้เลยก็ว่าได้ เมื่อก่อนขาดไม่ได้เลย

แต่เมื่อหลายปีก่อนกลับแพ้กลิ่นน้ำหอม ขนาดได้กลิ่นก็มึนงง
แล้วค่อยๆปวดศีรษะ ยิ่งพวกอะโรม่ายิ่งแล้วใหญ่
เข้าร้านขายของหอมพวกนี้ทีไรแล้ววิงเวียนศีรษะตลอด...
และมักจะหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้ๆคนที่ใส่น้ำหอมกลิ่นฟุ้งๆหรือกลิ่นแรงๆ
เพราะแพ้อย่างที่ไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ของหอมได้จริงๆ...

หลังๆมานี้เลยงดพวกน้ำหอมไป
แต่มาเจอน้ำหอมที่คนรู้จักซื้อมาฝากจากประเทศทางแถบทะเลทราย
ดันไม่แพ้ไม่ออกอาการค่ะ กลิ่นมันหอมเหมือนดอกไม้ สดชื่นใจ
เขาบอกว่ามันสะกัดมาจากดอกกุหลาบแท้ๆและไม่มีพวกเอทานอล
แต่ราคาแพงน่าดูเลย...ขวดก็เล็กกะจิ๊ดริด...ไม่ค่อยมีปัญญาซื้อเท่าไหร่...ฮ่าๆ
อีกอย่างมันไม่มีขายในบ้านเราด้วย...อดไป...อิอิ

ส่วนน้ำหอมจากเมืองน้ำหอมนั้น บางยี่ห้อบางกลิ่นก็ไม่แพ้เหมือนกัน
บางยี่ห้อแพ้ได้เรื่องทีเดียว แต่อย่างว่าน่ะแหล่ะค่ะ มันแพงนะ...
เห็นราคาแล้วเสียดายตังค์ในกระเป๋า

เมื่อก่อนตอนยังไม่ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองก็ใช้จ่ายโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย
พอได้ทำงานหาเงินเอง เลยแอบเสียดายขึ้นมาซะงั้น...
ประมาณว่า เงินคนอื่นก็มีค่าสู้เงินที่เราหาเอาเองไม่ได้...ฮ่าๆ

เลยแอบคิดถึงน้ำอบของคนไทยสมัยย่าขึ้นมาทันทีเลย..
ยิ่งตอนที่ทำงานในสปา ได้กลิ่นลูกประคบสดที่ฟาร์มของบริษัทนำมาส่ง
ทีี่บริษัททุกวันแล้วรู้สึกชอบ...ไม่มีอาการแพ้กลิ่นหอมของลูกประคบเลย...
มันเป็นลูกประคบออร์แกนิกแท้ เพราะเขาใส่ใจจริงๆ...
ผลิตภัณฑ์พวกสบู่ น้ำมันทาผิวก็ไม่มีกลิ่นฉูดฉาดให้น่าวิงเวียนหัวเลย
และเพราะสนใจพวกของหอมและความงามเป็นทุนเดิม
เลยเลือกทำงานที่นั่นมาระยะหนึ่ง

ช่วงหลังๆที่มีอาการแพ้ของหอมก็เลยลองศึกษาเรื่องน้ำหอมและพวกเครื่องหอมดู...
จึงพอจะรู้ที่มาที่ไปมากขึ้นจากเดิม...

และไม่ใช่แค่น้ำหอมนะคะ พวกแชมพู พวกน้ำยาปรับผ้านุ่ม
พวกสเปรย์กำจัดกลิ่นภายในบ้าน พวกที่ใช้ดับกลิ่นกาย พวกน้ำยาล้างจาน
สบู่เหลว พวกอะโรม่าต่างๆก็มักจะมีสารอันตรายอยู่เช่นกัน...
ขึ้นอยู่กับมโนสำนึกของผู้ผลิตค่ะ...เพราะบางรายเขาไม่ได้สะกัดความหอมเหล่านั้น
มาจากธรรมชาติ แต่ใช้เทคโนโลยีปรุงแต่งกลิ่นเอา เป็นการเลียนกลิ่นธรรมชาติ...
เราจึงควรจะใช้อย่างระมัดระวัง...

โยเองจึงหันมาใช้พวกสมุนไพรเป็นหลัก...แม้จะได้ผลช้าหากยั่งยืนกว่าค่ะ
ปลอดภัยกว่าด้วย...เพราะพ่อโยจะรู้เรื่องสมุนไพรอยู่แล้ว...เพียงแต่เรานั้น
หัวสมัยใหม่ เลยมองว่าสมุนไพรมันโบราณไป จริงๆแล้วคุณประโยชน์ของมัน
มีเยอะเลยทีเดียว ผลข้างเคีียงหรือก็แทบไม่มี...

ซึ่งเรื่องนี้โยอาจจะไม่ค่อยได้แทรกรายละเอียดพวกนี้ที่เราควรระวังนัก
แต่กะจะให้เห็นวิถีที่เป็นธรรมชาติๆด้วยการอยู่กับธรรมชาติได้อย่างสวยงามลงตัว
ในเรื่องหน้า ให้อัศวินขี่ม้าขาวของหะบีบี้เขานำพาไปสู่เรื่องราวต่างๆ
ที่คิดว่าน่าจะสนุกและน่าติดตามมากกว่านี้...

วันนี้เลยนำเรื่องของ "น้ำหอม" มาให้อ่านกันเพื่อเป็นความรู้นิดนึงว่าให้เราควร
ระวังเอาไว้บ้างน่ะค่ะ...ภัยใกล้ตัวเราบางครั้งก็เหมือนเส้นผมบังภูเขา...

เพราะเท่าที่รู้...โยไม่ใช่คนเดียวที่แพ้พวกของหอมสังเคราะห์เหล่านี้
แต่คนข้างกายหลายคนก็เป็นเหมือนกัน...และยังหาสาเหตุไม่เจอ...

แต่โยเชื่อว่า ตัวเองรู้ว่าเกิดจากอะไร...เลยอยากเตือนให้นักอ่าน
ได้เห็นภัยเงียบนี้เช่นกันค่ะ...

...คุยกับนักอ่านจากบทที่แล้วค่ะ...

1.คุณnapt...มาให้หายลุ้น และลุ้นเพิ่มกับอีก 50% ต่อจากนี้ด้วย
เพราะว่ากระสุนยังไม่หมด...ฮ่าๆ

2.คุณร้อยวจี...มาให้ติดๆกันแล้วนะคะ...

3.คุณคิมหันตุ์...ยังไม่ทันได้บู๊ล้างผลาญอะไรมากมายค่ะ...
เก็บเอาไว้ให้นักอ่านลุ้นต่ออีกนิด...ฮ่าๆ

4.คุณตุ๊งแช่...มันคือจดหมายรักจากฟากฟ้าค่ะ...อิอิ
ส่วนยกนี้มาให้ครึ่งนึงก่อน อีกครึ่งขอเก็บไว้อีกสักแป๊บก่อนน้า...เฮะๆ

5.คุณแว่นใส...ครึ่งแรกของตอนนี้นั้นรักษาตัวรอดเป็นยอดดีไปได้แล้ว
เหลืออีกครึ่งต้องมาลุ้นกันต่อนะคะว่าจะรอดมั้ย...อิอิ

6.คุณomelate...ตอนนี้มารถูกกำราบไปบ้างแล้ว...
แต่เมดูซ่ายังซ่าไม่เลิกง่ายๆหรอกค่ะ...ต้องมาดูกันต่อ...
ใกล้ถึงตอนหักมุมแว้วววว...

7.คุณPat...เขาเตรียมการณ์เอาไว้อย่างดีค่ะ...นายพรานเฒ่าเขาประสบการณ์เยอะ
บารมีก็ไม่น้อย...กิเลสก็ละไม่ไหว...แก่แล้วแก่เลยแท้ๆ...อิอิ
ครึ่งแรกฟาเดลกับดารัลพอรับมือไหว แต่คราวต่อไป ไม่แน่นา...

สุดท้ายไม่ท้ายสุด

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่คลิกเข้ามา ขอบคุณทุกๆไลค์ ทุกๆกำลังใจค่ะ

...รักษาสุขภาพนะคะ...

"เต่าโย"