เจ้าสาวหมาป่า
ฟ้าพราว เด็กสาวที่โตขึ้นมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจนใครๆก็อิจฉาแต่กลับต้องมาเป็นเจ้าสาวของวายปราณผู้นำโลกปีศาจที่เป็นมนุษย์หมาป่าที่มีอายุถึงมากกว่าเธอถึง100ปีรักบนความต่างของเขาและเธอจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: มนุษย์ หมาป่า โลกปีศาจ
ตอน: รักนอกหัวใจ
"จะไปไหนเนี่ยพี่บี้เดอะสตาร์" ฟ้าพราวที่ถูกธาราจูงมือพูดขึ้น
"ขอยืมแรงคุณเจ้าสาวหน่อยนะอีกไม่กี่นาทีจะมีแข่งกีฬาเตะบอลของปีศาจผมวายุและก็พสุลงชื่อแข่งด้วยเชียร์กันมั้งนะครับ" ธารายิ้มก่อนพาเธอมาที่นั่งแถวหน้าสุดแล้วขอตัวไปเปลี่ยนชุด
"สวัสดีฉันชื่อลินดานะ" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฟ้าพราว
"ยินดีที่ได้รู้จักฉันชื่อฟ้าพราว" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มก่อนนั่งลงข้างๆเธอ
"เธอเป็นเจ้าสาวของธาราหรอ" ลินดาถาม
"เปล่า" ฟ้าพราวตอบสั้นๆ
"แล้วเธอเป็นเจ้าสาวของใครล่ะ" ลินดาทำหน้าสงสัย
"ฉันเป็นเจ้าสาวของ.....วายปราณ" ฟ้าพราวพูดเบาๆลินดาทำหน้าตกใจ
"หะ!!!!เจ้าสาวหัวหน้าเผ่า" ลินดาพูดขึ้นบรรดาผู้หญิงต่างมองมาที่ฟ้าพราวกันหมด
"งั้นเธอก็มีอำนาจเหนือหมาป่าผู้หญิงกับเจ้าสาวคนอื่นๆน่ะสิ" ลินดาทำตาโต
"ฉันไม่สนหรอก!" ฟ้าพราวทำหน้าเซ็งๆ
"เอาละครับเวลาแห่งการกีฬามาถึงแล้วขอเชิญทั้ง2ทีมครับ" พิธีกรพูดนักกีฬาต่างทยอยออกมาทีมสีขาวและทีมสีดำเดินออกมาพร้อมกันฟ้าพราวชะเง้อจนเห็นวายุพสุธาราเดินออกมาพร้อมทีมสีขาวก่อนจะเห็นคนที่เธอไม่อยากเห็น
"นายวายร้าย" ฟ้าพราวขมิบปากพูดองครักษ์ทั้งสามยิ้มให้เธอชายหนุ่มทั้งหมดถอดเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพ็คและกล้ามเนื้อที่แน่นมาก(แค่คิดก็ฟินได้) สาวๆต่างกริ๊ดกันดังสนั่น
"ถึงเวลาแล้วเชิญครับ" พิธีกรผายมือทั้งหมดต่างกระโจนลงสนามโดยเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าวายุเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีขาวแซมด้วยขนสีน้ำตาลธาราเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีขาวแซมด้วยขนสีเทาพสุเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีขาวแซมด้วยขนสีดำและนายวายร้ายก็แปลงร่างลงสนามพร้อมเสียงกริ๊ดจากสาวๆ
ปัง!!!!เสียงปีนยิงขึ้นพิธีกรโยนลูกบอลลงสนามเสียงขู่คำรามของหมาป่าดังขึ้นทุกตัวต่างแย่งลูกบอลเพื่อจะนำไปใส่ตะกร้าฟ้าพราวมองอย่างตื่นเต้นพอนนี่เดินมาข้างหลังเธอ
"รู้ไหมจ๊ะฟ้าพราวเวลาแข่งเนี่ยถ้าใครลงไปมีแต่ตายกับตาย" พอนนี่พูดด้วยสายตามีเลศนัย
"ฉันไม่รู้" ฟ้าพราวตอบแบบไม่ใส่ใจพอนนี่ดึงแขนเธอขึ้นมา
"แล้วอยากรู้ไหมล่ะ!"พอนนี่ยิ้มก่อนผลักเธอลงฟ้าพราวต้านแรงพอนนี่ไว้
"ปล่อยนะ!!อยากลงก็ลงไปเองสิ" ฟ้าพราวต้านพอนนี่ไว้แต่พอนนี่ใช้แรงหมาป่าของเธอพลักจนฟ้าพราวล่วงลงมาที่สนามฟ้าพราวลงมากระแทกพื้นอย่างแรงหมาป่าตัวสีดำมองมาและวิ่งเข้าหาเธอวายุเห็นพอดีจึงเห่าบอกธารากับพสุพวกเขาปล่อยลูกบอลวิ่งเข้ามาช่วยเธอหมาป่าสีดำวิ่งเข้ามาฟ้าพราวเจ็บขาลุกไม่ได้เธอหลับตาเพราะคิดว่าคงไม่รอดแต่แล้วก็มีเงาหนึ่งบังเธอไว้
"วายปราณ" ฟ้าพราวมองหมาป่าสีน้ำตาลเขามองเธอก่อนจะหันไปขู่หมาป่าสีดำ
"เกิดอะไรขึ้นหยุด!!!!!"พิธีกรตะโกนหมาป่าทุกตัวหยุดการแข่งขันวายุพสุธาราวิ่งมาขู่หมาป่าสีดำมันถอยหนีพสุกลับร่างเป็นคนวิ่งเข้ามาหาเธอ
"คุณเป็นยังไงบ้าง" พสุถามเธอ
"ฉัน.....โอ๊ย!!!"ฟ้าพราวร้องเมื่อพสุจับเท้าเธอ
"กอดผมไว้แน่นๆนะ" พสุอุ้มเธอขึ้นท่ามกลางสายตาคนทั้งสนามรวมถึงวายปราณวายุกับธาราด้วยพสุมองวายปราณที่ร่างยังเป็นหมาป่าอยู่วายปราณเดินออกจากสนามพสุอุ้มฟ้าพราวออกจากสนามมาที่ห้องพยาบาลก่อนจะเปลี่ยนชุดแล้วตรงมาหาฟ้าพราว
"กระดูกคุณพลิกเจ็บมากใช่ไหม"พสุถาม
"ฉันต้องตัดขารึเปล่าเนี่ย" ฟ้าพราวพูดพสุยิ้ม
"เด็กโง่ระดับหมอพสุแล้วหาย" พสุพูดยิ้มๆ
"หายจากโลกนี้หรอ" ฟ้าพราวตอบเขายิ้มก่อนจะ
พลั่ก!!!!!พสุบิดข้อเท้าเธอฟ้าพราวสะดุ้งก่อนตีไหล่เขา
"เจ็บนะ!!!!!" ฟ้าพราวลูบเท้าพสุเอาผ้ามาพันพร้อมจับเธอลุก
"ค่อยๆวางเท้านะ" พสุพูดฟ้าพราววางเท้าค่อยๆก็รู้ว่ามันไม่เจ็บแล้ว
"ขอบคุณนะนายนี่เก่งเนอะ" ฟ้าพราวยิ้ม
"อยู่แล้ว" พสุยิ้มตอบ
"ว่าแต่เมื่อกี้นายเรียกใครว่าเด็กโง่" ฟ้าพราวทำตาแข็งพสุทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ก็ไม่รู้สินะครับ" พสุทำหน้ากวน
"นายแว่น" ฟ้าพราวพูดยิ้ม
"คุณเรียกใครนายแว่น" พสุมองเธอ
"ก็ไม่รู้สินะ" ฟ้าพราวตอบพสุหัวเราะทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุขสายตาของเขามองมาที่เธอเหมือนมีความหมายบางอย่างน่าเสียดายที่ฟ้าพราวไม่เห็น
"ขอยืมแรงคุณเจ้าสาวหน่อยนะอีกไม่กี่นาทีจะมีแข่งกีฬาเตะบอลของปีศาจผมวายุและก็พสุลงชื่อแข่งด้วยเชียร์กันมั้งนะครับ" ธารายิ้มก่อนพาเธอมาที่นั่งแถวหน้าสุดแล้วขอตัวไปเปลี่ยนชุด
"สวัสดีฉันชื่อลินดานะ" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฟ้าพราว
"ยินดีที่ได้รู้จักฉันชื่อฟ้าพราว" ผู้หญิงคนนั้นยิ้มก่อนนั่งลงข้างๆเธอ
"เธอเป็นเจ้าสาวของธาราหรอ" ลินดาถาม
"เปล่า" ฟ้าพราวตอบสั้นๆ
"แล้วเธอเป็นเจ้าสาวของใครล่ะ" ลินดาทำหน้าสงสัย
"ฉันเป็นเจ้าสาวของ.....วายปราณ" ฟ้าพราวพูดเบาๆลินดาทำหน้าตกใจ
"หะ!!!!เจ้าสาวหัวหน้าเผ่า" ลินดาพูดขึ้นบรรดาผู้หญิงต่างมองมาที่ฟ้าพราวกันหมด
"งั้นเธอก็มีอำนาจเหนือหมาป่าผู้หญิงกับเจ้าสาวคนอื่นๆน่ะสิ" ลินดาทำตาโต
"ฉันไม่สนหรอก!" ฟ้าพราวทำหน้าเซ็งๆ
"เอาละครับเวลาแห่งการกีฬามาถึงแล้วขอเชิญทั้ง2ทีมครับ" พิธีกรพูดนักกีฬาต่างทยอยออกมาทีมสีขาวและทีมสีดำเดินออกมาพร้อมกันฟ้าพราวชะเง้อจนเห็นวายุพสุธาราเดินออกมาพร้อมทีมสีขาวก่อนจะเห็นคนที่เธอไม่อยากเห็น
"นายวายร้าย" ฟ้าพราวขมิบปากพูดองครักษ์ทั้งสามยิ้มให้เธอชายหนุ่มทั้งหมดถอดเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพ็คและกล้ามเนื้อที่แน่นมาก(แค่คิดก็ฟินได้) สาวๆต่างกริ๊ดกันดังสนั่น
"ถึงเวลาแล้วเชิญครับ" พิธีกรผายมือทั้งหมดต่างกระโจนลงสนามโดยเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าวายุเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีขาวแซมด้วยขนสีน้ำตาลธาราเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีขาวแซมด้วยขนสีเทาพสุเปลี่ยนเป็นหมาป่าสีขาวแซมด้วยขนสีดำและนายวายร้ายก็แปลงร่างลงสนามพร้อมเสียงกริ๊ดจากสาวๆ
ปัง!!!!เสียงปีนยิงขึ้นพิธีกรโยนลูกบอลลงสนามเสียงขู่คำรามของหมาป่าดังขึ้นทุกตัวต่างแย่งลูกบอลเพื่อจะนำไปใส่ตะกร้าฟ้าพราวมองอย่างตื่นเต้นพอนนี่เดินมาข้างหลังเธอ
"รู้ไหมจ๊ะฟ้าพราวเวลาแข่งเนี่ยถ้าใครลงไปมีแต่ตายกับตาย" พอนนี่พูดด้วยสายตามีเลศนัย
"ฉันไม่รู้" ฟ้าพราวตอบแบบไม่ใส่ใจพอนนี่ดึงแขนเธอขึ้นมา
"แล้วอยากรู้ไหมล่ะ!"พอนนี่ยิ้มก่อนผลักเธอลงฟ้าพราวต้านแรงพอนนี่ไว้
"ปล่อยนะ!!อยากลงก็ลงไปเองสิ" ฟ้าพราวต้านพอนนี่ไว้แต่พอนนี่ใช้แรงหมาป่าของเธอพลักจนฟ้าพราวล่วงลงมาที่สนามฟ้าพราวลงมากระแทกพื้นอย่างแรงหมาป่าตัวสีดำมองมาและวิ่งเข้าหาเธอวายุเห็นพอดีจึงเห่าบอกธารากับพสุพวกเขาปล่อยลูกบอลวิ่งเข้ามาช่วยเธอหมาป่าสีดำวิ่งเข้ามาฟ้าพราวเจ็บขาลุกไม่ได้เธอหลับตาเพราะคิดว่าคงไม่รอดแต่แล้วก็มีเงาหนึ่งบังเธอไว้
"วายปราณ" ฟ้าพราวมองหมาป่าสีน้ำตาลเขามองเธอก่อนจะหันไปขู่หมาป่าสีดำ
"เกิดอะไรขึ้นหยุด!!!!!"พิธีกรตะโกนหมาป่าทุกตัวหยุดการแข่งขันวายุพสุธาราวิ่งมาขู่หมาป่าสีดำมันถอยหนีพสุกลับร่างเป็นคนวิ่งเข้ามาหาเธอ
"คุณเป็นยังไงบ้าง" พสุถามเธอ
"ฉัน.....โอ๊ย!!!"ฟ้าพราวร้องเมื่อพสุจับเท้าเธอ
"กอดผมไว้แน่นๆนะ" พสุอุ้มเธอขึ้นท่ามกลางสายตาคนทั้งสนามรวมถึงวายปราณวายุกับธาราด้วยพสุมองวายปราณที่ร่างยังเป็นหมาป่าอยู่วายปราณเดินออกจากสนามพสุอุ้มฟ้าพราวออกจากสนามมาที่ห้องพยาบาลก่อนจะเปลี่ยนชุดแล้วตรงมาหาฟ้าพราว
"กระดูกคุณพลิกเจ็บมากใช่ไหม"พสุถาม
"ฉันต้องตัดขารึเปล่าเนี่ย" ฟ้าพราวพูดพสุยิ้ม
"เด็กโง่ระดับหมอพสุแล้วหาย" พสุพูดยิ้มๆ
"หายจากโลกนี้หรอ" ฟ้าพราวตอบเขายิ้มก่อนจะ
พลั่ก!!!!!พสุบิดข้อเท้าเธอฟ้าพราวสะดุ้งก่อนตีไหล่เขา
"เจ็บนะ!!!!!" ฟ้าพราวลูบเท้าพสุเอาผ้ามาพันพร้อมจับเธอลุก
"ค่อยๆวางเท้านะ" พสุพูดฟ้าพราววางเท้าค่อยๆก็รู้ว่ามันไม่เจ็บแล้ว
"ขอบคุณนะนายนี่เก่งเนอะ" ฟ้าพราวยิ้ม
"อยู่แล้ว" พสุยิ้มตอบ
"ว่าแต่เมื่อกี้นายเรียกใครว่าเด็กโง่" ฟ้าพราวทำตาแข็งพสุทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"ก็ไม่รู้สินะครับ" พสุทำหน้ากวน
"นายแว่น" ฟ้าพราวพูดยิ้ม
"คุณเรียกใครนายแว่น" พสุมองเธอ
"ก็ไม่รู้สินะ" ฟ้าพราวตอบพสุหัวเราะทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุขสายตาของเขามองมาที่เธอเหมือนมีความหมายบางอย่างน่าเสียดายที่ฟ้าพราวไม่เห็น
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 พ.ย. 2557, 15:05:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 พ.ย. 2557, 17:29:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1007
| << บทเล่ห์รัก | จะอยู่ตรงนี้จนวันสุดท้าย >> |
โอชิน 30 พ.ย. 2557, 20:37:27 น.
ถ้าเพิ่มบทบรรยายให้เห็นฉากต่อสู้อีกหน่อยจะเห็นภาพกว่านี้ค่ะ แต่เนื้อเรื่องแปลกแล้วก็สนุกนะคะ ชอบค่ะ
ถ้าเพิ่มบทบรรยายให้เห็นฉากต่อสู้อีกหน่อยจะเห็นภาพกว่านี้ค่ะ แต่เนื้อเรื่องแปลกแล้วก็สนุกนะคะ ชอบค่ะ