เจ้าสาวหมาป่า
ฟ้าพราว เด็กสาวที่โตขึ้นมามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจนใครๆก็อิจฉาแต่กลับต้องมาเป็นเจ้าสาวของวายปราณผู้นำโลกปีศาจที่เป็นมนุษย์หมาป่าที่มีอายุถึงมากกว่าเธอถึง100ปีรักบนความต่างของเขาและเธอจะเป็นอย่างไรโปรดติดตาม
Tags: มนุษย์ หมาป่า โลกปีศาจ
ตอน: รอยรักรอยมาร
เช้าวันใหม่ที่สดใสมาถึงแล้วจ้า~
"ว้าว!!คนอะไรน่ารักชะมัด" ฟ้าพราวพูดขณะสวมชุดนักเรียนอยู่หน้ากระจก
"ฟ้าพราว!!!ลงมาได้แล้ว" สามหนุ่มตะโกนเรียกเธอฟ้าพราวทำหน้าเซ็งคนกำลังชื่นชมความน่ารัก(แหวะ!)อยู่กับมาขัดซะได้
"น่ารักมากเลยนะครับ" พสุพูดชมฟ้าพราวเมื่อเธอลงมา
"แหม่ๆๆปากหวานนะเนี่ยคุณหมอ" ฟ้าพราวแกล้งหยิกแก้มพสุแต่แล้วก็มีมือปริศนาดีดที่หน้าผากเธอ
"โอ๊ย!!" ฟ้าพราวร้องพอหันมาก็เห็นวายปราณยืนอยู่
"นายวายร้ายนี่นายกล้าดีดหน้าผากฉันหรอ" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ยคิ้วขมวดใส่วายปราณ
"ก็ดูว่าตื่นหรือยัง...เร็วๆฉันรีบ" วายปราณพูดฟ้าพราวมองหน้าสามองครักษ์
"ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่านายนี่จะไปด้วย" ฟ้าพราวพูดหน้าดุ
"คือ....วายุนายเตรียมรถหรือยัง"พสุหันไปถามวายุ
"เอ้อ...อ๋อ!!ไม่แน่ใจนายไปดูเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"วายุพูดก่อนจะเดินออกไปกับพสุ
"อ้าว!แล้วฉันละ"ธาราพูด
"เอิ่ม....ฉันไปช่วยดูรถดีกว่า" ธาราพูดยิ้มๆฟ้าพราวหันมามองหน้าวายปราณเขายักคิ้วก่อนเดินออกไปฟ้าพราวนั่งรถมาด้วยอารมณ์โกรธจนมาถึงโรงเรียน
"ฟ้าพราวคุณโกรธพวกเราหรอ" พสุเดินตามลงมา
"ใช่!!!โกรธมาก" ฟ้าพราวทำเสียงแข็ง
"พวกเราขอโทษ" วายุพสุธาราพูดพร้อมกันวายปราณเดินตามมา
"บูชากันจังเลยนะ!!!เจ้าสาวคนนี้โชคดีมากเลยมีหมาป่ามาลงหลุมตั้ง3ตัว" วายปราณพูดยิ้มๆ
"วาจาชั่วร้ายมากพูดอะไรไม่สร้างสันเลยนะ" ฟ้่าพราวประชดสามหนุ่มหัวเราะ
"ฉันให้อภัยพวกนายละเดี๋ยวใครบางคนจะอิจฉาที่ไม่มีใครสนใจลงหลุมของตัวเอง" ฟ้าพราวทำหน้ากวน
"ระวังตัวเองจะเดินมาตกละกัน" วายปราณพูดก่อนเดินเข้าโรงเรียน
"หลุมมรณะแบบนายฉันไม่ลงหรอกยะ" ฟ้าพราวตะโกนไล่หลังสามองครักษ์ส่ายหน้าหน่ายๆ
พักเที่ยงฟ้าพราวมัวแต่หาปากกาจนคนอื่นลงไปกินข้าวกันหมดจึงเหลือเธอคนเดียวในห้อง
"สวัสดี" ชายคนหนึ่งเอ่ยตรงหน้าโต๊ะฟ้าพราว
"สวัสดี" ฟ้าพราวพูดตอบ
"เธอน่ะเหรอเจ้าสาวของวายปราณ" ชายคนนั้นเอ่ยถาม
"มั้ง..ว่าแต่นายเป็นใคร" เธอมองเขา
"ฉันชื่อพิรุณ" พิรุณพูดฟ้าพราวนึกไปถึงตอนที่ตกลงสนามนายนี่แน่ๆเลยที่พุ่งจะมาฆ่าเธอ
"ฉันขอโทษนะที่วันนั้น..."
"ชั่งมันเถอะ!ฉันไม่ใส่ใจหรอก"ฟ้าพราวลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง
"ฉันช่วยเธอได้นะถ้าอยากกลับโลกมนุษย์" พิรุณพูดฟ้าพราวหันมามองเขา
"ฉันไม่ได้โง่นะ" ฟ้าพราวพูด
"งั้นเธอคงจะฉลาด...คิดดูสิวายปราณไม่อนุญาตให้เธอกลับโลกมนุษย์ส่วนสามคนนั้นดูท่าจะชอบเธอดูแค่นี้ก็รู้นะว่ามันไม่มีทางบอกเธอหรอกว่ากลับไปได้ยังไง" พิรุณมองดูฟ้าพราวที่ครุ่นคิด
"ครอบครัวเธอเขายังรอเธอนะ" ฟ้าพราวคิดตามที่พิรุณพูดถึงพ่อจะไม่รักเธอแต่เธอก็รักพ่อป่านนี้แม่เลี้ยงอาจจะทำอะไรพ่อหรือเปล่า
"ฉันต้องทำยังไง" เธอพูดขึ้น
"มาเจอกันที่นี่1ทุ่มคงรู้นะว่าถ้าสามคนนั้นรู้ต้องไม่ยอมให้เธอมาแน่ๆ" พิรุณพูดก่อนเดินออกจากห้องไป
ฟ้าพราวกลับบ้านบอกคนอื่นว่าปวดหัวห้ามใครรบกวนแม้วายุจะขอเข้าไปเป็นเพื่อนเธอก็ไม่ยอมจนทั้งสามต้องปล่อยเธอนอนฟ้าพราวปีนหน้าต่างลงมาก่อนจะคว้าจักรยานปั่นมาจนถึงโรงเรียน
"ฉันมาแล้ว!!!"ภายในห้องที่เงียบสงัดความมืดคลุมทั่วทั้งห้องฟ้าพราวเดินอย่างกลัวๆ
"มาแล้วหรอ" เสียงหญิงสาวดังขึ้น
"พอนนี่!!!"ฟ้าพราวพูดขึ้น
"จำฉันได้ด้วยหรอ...ไม่ต้องห่วงนะอยากกลับนักใช่ไหมโลกมนุษย์น่ะฉันจะช่วยเธอเอง"พอนนี่หยิบมีดขึ้นมาจะฟันเธอแต่เธอหลบทันฟ้าพราวจับมือพอนนี่ไว้
"ไม่ต้องห่วงฉันจะเป็นเจ้าสาวของวายปราณแทนเธอเอง!!!" พอนนี่พูด
"ฝันไปเถอะ!!!วายปราณไม่ได้รักเธอ" ฟ้าพราวพูดพอนนี่โกรธจัดดันฟ้าพราวจนเธอสะดุดเก้าอี้ล้มทำให้มีดบาดที่มือเธอจนเลือดไหลฟ้าพราวหยิบหนังสือปาใส่พอนนี่ก่อนจะวิ่งกุมมือออกมาพอนนี่วิ่งตามมาติดๆ
"ตายซะเถอะแก!!" พอนนี่ยกมือขึ้นฟ้าพราวเอี้ยวตัวหลบจนตกบันไดเธอจุกก่อนจะลุกขึ้นวิ่งแต่ขาเธอเจ็บฟ้าพราวล้มกุมมือที่เลือดออกก่อนจะคลานหนีแต่พอนนี่เดินลงมามองเธอก่อนจะเหยียบที่ข้อเท้าฟ้าพราว
"โอ๊ย!!!!"ฟ้าพราวร้องลั่น
"หนีฉันไม่พ้นหรอก!!!"พอนนี่ยกมือขึ้นจะแทงลงมาฟ้าพราวหลับตาพอนนี่จับมีดตรงมาที่หน้าฟ้าพราวแต่มีมือหนึ่งจับมือพอนนี่ไว้
"วายปราณ!!!" พอนนี่พูดขึ้นอย่างตกใจฟ้าพราวลืมตาก็เห็นมีดอยู่ห่างจากหน้าเธอแค่คืบวายปราณมองพอนนี่ด้วยตาที่เปลี่ยนเป็นสีเทาพอนนี่กลัวปล่อยมือออกก่อนจะวิ่งหนีวายปราณมองมาที่เธอ
"เกือบไปแล้วนะ" วายปราณพูดฟ้าพราวน้ำตาคลอเบ้าวายปราณอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะพามาทำแผลที่บ้านเขาซึ่งเป็นบ้านหลังใหญ่อย่างกับวังเขาวางเธอลงที่โซฟาโดยให้คนรับใช้ไปหยิบกล่องยามา
"เอามือมา" วายปราณพูดฟ้าพราวนั่งเงียบจนทำแผลเสร็จวายปราณมองเธอ
"นอนที่นี่ละกันนะ"วายปราณอุ้มเธอเดินขึ้นห้องมา
"ฉันนี่มันโง่จริงๆ" ฟ้าพราวพูดวายปราณมองเธอ
"รู้ก็ดีแล้ว" วายปราณพูดก่อนวางเธอลงบนเตียง
"นั่นสินะ...ฉันนี่มันโง่จริงๆ" ฟ้าพราวทำหน้าเศร้าวายปราณนั่งพิงหัวเตียง
"ด่าตัวเองไปก็เท่านั้นฉันว่า....." วายปราณเหล่มองฟ้าพราวเธอเอาหัวพิงเขาก่อนจะหลับตา
"เธอคงตกใจสินะ"วายปราณพูดเขามองรอยแดงที่คอเธอ
"มีคนที่รักและพร้อมจะดูแลเธอทำไมไม่ตกลงไปล่ะ" วายปราณพูดก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาที่คอฟ้าพราวแล้วสอดแขนกอดเธอไว้
"ฉันให้ปล้นกอดแค่คืนเดียวนะจะบอกให้"วายปราณพูดก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
"ว้าว!!คนอะไรน่ารักชะมัด" ฟ้าพราวพูดขณะสวมชุดนักเรียนอยู่หน้ากระจก
"ฟ้าพราว!!!ลงมาได้แล้ว" สามหนุ่มตะโกนเรียกเธอฟ้าพราวทำหน้าเซ็งคนกำลังชื่นชมความน่ารัก(แหวะ!)อยู่กับมาขัดซะได้
"น่ารักมากเลยนะครับ" พสุพูดชมฟ้าพราวเมื่อเธอลงมา
"แหม่ๆๆปากหวานนะเนี่ยคุณหมอ" ฟ้าพราวแกล้งหยิกแก้มพสุแต่แล้วก็มีมือปริศนาดีดที่หน้าผากเธอ
"โอ๊ย!!" ฟ้าพราวร้องพอหันมาก็เห็นวายปราณยืนอยู่
"นายวายร้ายนี่นายกล้าดีดหน้าผากฉันหรอ" ฟ้าพราวทำหน้ามุ้ยคิ้วขมวดใส่วายปราณ
"ก็ดูว่าตื่นหรือยัง...เร็วๆฉันรีบ" วายปราณพูดฟ้าพราวมองหน้าสามองครักษ์
"ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่านายนี่จะไปด้วย" ฟ้าพราวพูดหน้าดุ
"คือ....วายุนายเตรียมรถหรือยัง"พสุหันไปถามวายุ
"เอ้อ...อ๋อ!!ไม่แน่ใจนายไปดูเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"วายุพูดก่อนจะเดินออกไปกับพสุ
"อ้าว!แล้วฉันละ"ธาราพูด
"เอิ่ม....ฉันไปช่วยดูรถดีกว่า" ธาราพูดยิ้มๆฟ้าพราวหันมามองหน้าวายปราณเขายักคิ้วก่อนเดินออกไปฟ้าพราวนั่งรถมาด้วยอารมณ์โกรธจนมาถึงโรงเรียน
"ฟ้าพราวคุณโกรธพวกเราหรอ" พสุเดินตามลงมา
"ใช่!!!โกรธมาก" ฟ้าพราวทำเสียงแข็ง
"พวกเราขอโทษ" วายุพสุธาราพูดพร้อมกันวายปราณเดินตามมา
"บูชากันจังเลยนะ!!!เจ้าสาวคนนี้โชคดีมากเลยมีหมาป่ามาลงหลุมตั้ง3ตัว" วายปราณพูดยิ้มๆ
"วาจาชั่วร้ายมากพูดอะไรไม่สร้างสันเลยนะ" ฟ้่าพราวประชดสามหนุ่มหัวเราะ
"ฉันให้อภัยพวกนายละเดี๋ยวใครบางคนจะอิจฉาที่ไม่มีใครสนใจลงหลุมของตัวเอง" ฟ้าพราวทำหน้ากวน
"ระวังตัวเองจะเดินมาตกละกัน" วายปราณพูดก่อนเดินเข้าโรงเรียน
"หลุมมรณะแบบนายฉันไม่ลงหรอกยะ" ฟ้าพราวตะโกนไล่หลังสามองครักษ์ส่ายหน้าหน่ายๆ
พักเที่ยงฟ้าพราวมัวแต่หาปากกาจนคนอื่นลงไปกินข้าวกันหมดจึงเหลือเธอคนเดียวในห้อง
"สวัสดี" ชายคนหนึ่งเอ่ยตรงหน้าโต๊ะฟ้าพราว
"สวัสดี" ฟ้าพราวพูดตอบ
"เธอน่ะเหรอเจ้าสาวของวายปราณ" ชายคนนั้นเอ่ยถาม
"มั้ง..ว่าแต่นายเป็นใคร" เธอมองเขา
"ฉันชื่อพิรุณ" พิรุณพูดฟ้าพราวนึกไปถึงตอนที่ตกลงสนามนายนี่แน่ๆเลยที่พุ่งจะมาฆ่าเธอ
"ฉันขอโทษนะที่วันนั้น..."
"ชั่งมันเถอะ!ฉันไม่ใส่ใจหรอก"ฟ้าพราวลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง
"ฉันช่วยเธอได้นะถ้าอยากกลับโลกมนุษย์" พิรุณพูดฟ้าพราวหันมามองเขา
"ฉันไม่ได้โง่นะ" ฟ้าพราวพูด
"งั้นเธอคงจะฉลาด...คิดดูสิวายปราณไม่อนุญาตให้เธอกลับโลกมนุษย์ส่วนสามคนนั้นดูท่าจะชอบเธอดูแค่นี้ก็รู้นะว่ามันไม่มีทางบอกเธอหรอกว่ากลับไปได้ยังไง" พิรุณมองดูฟ้าพราวที่ครุ่นคิด
"ครอบครัวเธอเขายังรอเธอนะ" ฟ้าพราวคิดตามที่พิรุณพูดถึงพ่อจะไม่รักเธอแต่เธอก็รักพ่อป่านนี้แม่เลี้ยงอาจจะทำอะไรพ่อหรือเปล่า
"ฉันต้องทำยังไง" เธอพูดขึ้น
"มาเจอกันที่นี่1ทุ่มคงรู้นะว่าถ้าสามคนนั้นรู้ต้องไม่ยอมให้เธอมาแน่ๆ" พิรุณพูดก่อนเดินออกจากห้องไป
ฟ้าพราวกลับบ้านบอกคนอื่นว่าปวดหัวห้ามใครรบกวนแม้วายุจะขอเข้าไปเป็นเพื่อนเธอก็ไม่ยอมจนทั้งสามต้องปล่อยเธอนอนฟ้าพราวปีนหน้าต่างลงมาก่อนจะคว้าจักรยานปั่นมาจนถึงโรงเรียน
"ฉันมาแล้ว!!!"ภายในห้องที่เงียบสงัดความมืดคลุมทั่วทั้งห้องฟ้าพราวเดินอย่างกลัวๆ
"มาแล้วหรอ" เสียงหญิงสาวดังขึ้น
"พอนนี่!!!"ฟ้าพราวพูดขึ้น
"จำฉันได้ด้วยหรอ...ไม่ต้องห่วงนะอยากกลับนักใช่ไหมโลกมนุษย์น่ะฉันจะช่วยเธอเอง"พอนนี่หยิบมีดขึ้นมาจะฟันเธอแต่เธอหลบทันฟ้าพราวจับมือพอนนี่ไว้
"ไม่ต้องห่วงฉันจะเป็นเจ้าสาวของวายปราณแทนเธอเอง!!!" พอนนี่พูด
"ฝันไปเถอะ!!!วายปราณไม่ได้รักเธอ" ฟ้าพราวพูดพอนนี่โกรธจัดดันฟ้าพราวจนเธอสะดุดเก้าอี้ล้มทำให้มีดบาดที่มือเธอจนเลือดไหลฟ้าพราวหยิบหนังสือปาใส่พอนนี่ก่อนจะวิ่งกุมมือออกมาพอนนี่วิ่งตามมาติดๆ
"ตายซะเถอะแก!!" พอนนี่ยกมือขึ้นฟ้าพราวเอี้ยวตัวหลบจนตกบันไดเธอจุกก่อนจะลุกขึ้นวิ่งแต่ขาเธอเจ็บฟ้าพราวล้มกุมมือที่เลือดออกก่อนจะคลานหนีแต่พอนนี่เดินลงมามองเธอก่อนจะเหยียบที่ข้อเท้าฟ้าพราว
"โอ๊ย!!!!"ฟ้าพราวร้องลั่น
"หนีฉันไม่พ้นหรอก!!!"พอนนี่ยกมือขึ้นจะแทงลงมาฟ้าพราวหลับตาพอนนี่จับมีดตรงมาที่หน้าฟ้าพราวแต่มีมือหนึ่งจับมือพอนนี่ไว้
"วายปราณ!!!" พอนนี่พูดขึ้นอย่างตกใจฟ้าพราวลืมตาก็เห็นมีดอยู่ห่างจากหน้าเธอแค่คืบวายปราณมองพอนนี่ด้วยตาที่เปลี่ยนเป็นสีเทาพอนนี่กลัวปล่อยมือออกก่อนจะวิ่งหนีวายปราณมองมาที่เธอ
"เกือบไปแล้วนะ" วายปราณพูดฟ้าพราวน้ำตาคลอเบ้าวายปราณอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะพามาทำแผลที่บ้านเขาซึ่งเป็นบ้านหลังใหญ่อย่างกับวังเขาวางเธอลงที่โซฟาโดยให้คนรับใช้ไปหยิบกล่องยามา
"เอามือมา" วายปราณพูดฟ้าพราวนั่งเงียบจนทำแผลเสร็จวายปราณมองเธอ
"นอนที่นี่ละกันนะ"วายปราณอุ้มเธอเดินขึ้นห้องมา
"ฉันนี่มันโง่จริงๆ" ฟ้าพราวพูดวายปราณมองเธอ
"รู้ก็ดีแล้ว" วายปราณพูดก่อนวางเธอลงบนเตียง
"นั่นสินะ...ฉันนี่มันโง่จริงๆ" ฟ้าพราวทำหน้าเศร้าวายปราณนั่งพิงหัวเตียง
"ด่าตัวเองไปก็เท่านั้นฉันว่า....." วายปราณเหล่มองฟ้าพราวเธอเอาหัวพิงเขาก่อนจะหลับตา
"เธอคงตกใจสินะ"วายปราณพูดเขามองรอยแดงที่คอเธอ
"มีคนที่รักและพร้อมจะดูแลเธอทำไมไม่ตกลงไปล่ะ" วายปราณพูดก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาที่คอฟ้าพราวแล้วสอดแขนกอดเธอไว้
"ฉันให้ปล้นกอดแค่คืนเดียวนะจะบอกให้"วายปราณพูดก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ธ.ค. 2557, 13:57:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ธ.ค. 2557, 14:20:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 963
| << ตรงนี้...หัวใจ | ม่านน้ำตา >> |
ร้อยวจี 10 ธ.ค. 2557, 19:43:37 น.
สนุกค่ะ แปลกดี ชอบ
สนุกค่ะ แปลกดี ชอบ