เทหน้าตักรักนางมารร้าย (ฉบับรีไรท์ ทำ e-book)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 10 จบ
ชายหนุ่มหญิงสาวเดินเคียงกันไปโดยไร้เสียงสนทนาจนกระทั่งไปถึงบริเวณหน้าหาดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารที่ทางฝ่ายทรัพยากรบุคคลได้จองพื้นที่และสั่งให้ทางร้านเตรียมอาหารทะเลชุดใหญ่เอาไว้รับรองพนักงานที่มาร่วมกิจกรรม CSR ในวันนี้
“อ๊ะ! ไอติม W” ปุณยวีร์บอกน้ำเสียงยินดีเมื่อเห็นรถจักรยานยนต์พ่วงตู้แช่ไอศกรีมจอดอยู่ไม่ไกล
ชินพัตต์ส่ายศีรษะพลางถอนหายใจ หากไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างที่ควรจะเป็นก็ไม่ทราบ ดวงตาคู่คมทอดมองเจ้าของดวงหน้าใสที่แลดูอ่อนวัยลงไปอีกหลายปียามที่คลี่ยิ้มรื่นเริงราวกับเด็กเล็กๆ ซึ่งไม่เคยประสบกับเรื่องราวทุกข์กังวลใดๆ ความรู้สึกที่อยากจะแขวะคนเป็นรุ่นพี่มีประสบการณ์มากกว่ากันหลายปีเพื่อเอาคืนบ้างเล็กๆ น้อยๆ จางหายไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่เขาอยากจะหยุดเวลาอยู่แค่วินาทีนี้... วินาทีที่เขามีโอกาสยืนเคียงคู่กันกับเธอ วินาทีที่เขาได้ทอดมองเจ้าของใบหน้าใสแย้มยิ้มละไมโดยไม่ต้องแคร์สายตาใครต่อใคร วินาทีที่...
“นี่คุณ ฉันว่าเราไปกินไอติมสักแท่งเป็นออร์เดิร์ฟก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปต่อซีฟู้ดส์” เธอหันมาส่งยิ้มให้เขา! รอยยิ้มสดใสที่ส่งให้ดวงตาคู่กลมโตเปล่งประกาย ไม่ใช่แค่ยิ้มแกนๆ ตามมารยาทอย่างที่เคยได้รับ ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่ามันเป็นเรื่องจริง เขาไม่ได้ฝัน!
“คุณ! คุณชินพัตต์! เหลือเชื่อเลยคุณนี่ยืนหลับในก็ได้ด้วย”
‘โอเค สรุปว่าเขาฝันไป’ ชินพัตต์สรุปในใจพลางลอบมองค้อนนางมาร... ตัวขัดขวางความโรแมนติก
“ว่าไงล่ะคุณ” เธอถามย้ำอีกครั้ง
“ก็เอาสิ” เขาตอบก่อนจะก้ามตามหญิงสาวเพื่อมุ่งหน้าไปยังรถจักรยานยนต์ขายไอศกรีมซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล
“เอารส... มาอันหนึ่งค่ะลุง” เมื่อไปถึงปุณยวีร์ก็ไม่เสียเวลารีบชี้นิ้วไปบนป้ายโฆษณาสั่งไอศกรีมรสที่ตัวเองชื่นชอบกับลุงคนขายหน้าตาใจดีซึ่งยืนอยู่ข้างๆ รถทันทีก่อนจะหันมาหาคนที่ก้าวตามแล้วถามว่า “คุณล่ะจะเอารสอะไร บอกคุณลุงไปสิ”
“ไม่เป็นไร คุณกินไปเถอะ” ชินพัตต์ตอบกลับ เขาแค่จะเดินมาเป็นเพื่อนอีกฝ่ายเพราะเห็นว่าเย็นมากแล้วเท่านั้นไม่ได้นึกอยากไอศกรีม
“ได้ไง มาด้วยกันก็ต้องกินด้วยกันสิ ฉันกินไม่ลงหรอกนะถ้าจะต้องกินคนเดียวแล้วมีคนลอบกลืนน้ำลายอยู่ใกล้ๆ”
“ผมไม่หิว เพราะงั้นก็ไม่มีทางกลืนน้ำลายตามคุณหรอกน่า รีบๆ กินเข้าเถอะจะได้กลับไปที่ร้านอาหาร”
“แค่ไอติมแท่งเดียวหิวหรือไม่หิวก็กินได้น่า เร็วมาเลือกเอาสักแท่งฉันเลี้ยงเอง ถือเป็นการขอโทษที่ฉันเคยเตะก้อนหินใส่คุณ เคยเอากระเป๋าโน้ตบุ๊คทุบคุณ เคยว่าร้ายคุณ และล่าสุดก็แกล้งคุณจนหน้ามอม” ไม่ใช่แค่การชักชวนธรรมดาแต่ยังมีวาระซ่อนเร้นเป็นการขอโทษถึงสี่วาระ เหอะ! ทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจเขาสารพัด คิดจะลบล้างด้วยไอติมแท่งเดียว เขาควรจะยอมรับดีไหมเนี่ย!
“คุณลุงดูสิคะ เจ้าคิดเจ้าแค้นไปปะ ไอ้เรารึอุตส่าห์รู้สำนึกจะขอโทษดันทำไม่สนใจไยดีกันอีก ใจดำเนอะ” คนรู้สำนึก? หันไปพยักพเยิดกับคนขายไอศกรีม ซึ่งก็ได้ผล ฝ่ายนั้นถูกรูปลักษณ์น่ารักใสๆ หลอกตาไปตามระเบียบ
“เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย... ฉันทำอะไรให้คุณเคืองโกรธ...” คนขายไอศกรีมถึงกับครวญเพลงประกอบละครชื่อดังในอดีตพลางมองหน้ากดดันคนซึ่งถูกกล่าวหาว่า ‘เจ้าคิดเจ้าแค้น’
ชินพัตต์กลอกตานึกอยากจะตะโกนออกไปดังๆ ว่าผิดคนแล้วลุง! เหอะ! ใครกันแน่ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นกันไม่หาย จนถึงตอนนี้ก็ยังแกล้งเขาไม่เลิกอีกต่างหาก แล้วดูเอาเถอะหัวเราะรื่นเริงขนาดนั้นมันดูเหมือนคนรู้สำนึกตรงไหน?
“เลือกเอาไปสักแท่งเถอะพ่อหนุ่ม ลุงรับประกันความอร่อยทุกรส แม่หนูเขาอุตส่าห์งอนง้อขอคืนดีถึงขนาดนี้แล้วอย่าใจดำเล่นตัวนักเลย ว่าไปแล้วก็หาไม่ได้นะผู้หญิงที่ยินดีเลี้ยงไอติมผู้ชาย ลุงขายไอติมมาเกือบยี่สิบปีก็เพิ่งมีแม่หนูเป็นคนแรกนี่แหละ พ่อหนุ่มโชคดีมากเลยนะ” เป็นคนขายไอศกรีมที่พูดจาหว่านล้อมบ้าง
เมื่อปฏิเสธไปก็รังแต่จะเสียเวลา ‘พ่อหนุ่มผู้โชคดี’ จึงขยับไปยืนใกล้รถจักรยานยนต์เพื่อพิจารณาดูไอศกรีมรสชาติต่างๆ บนป้ายโฆษณา
“นี่คุณ อะไรจะหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้น แค่เลือกไอติมเองนะ ทำหน้าอย่างกับเจอ NG บนโปรดักส์ไปได้” คือ... ไม่ว่าเขาจะทำอะไร คุณเธอก็สามารถหาเรื่องแขวะได้ทุกทีสิน่า
“ท่าทางจะไม่เคยกินไอติมนะคุณนี่ มาเดี๋ยวฉันช่วยเลือกดีกว่า อืม เอารส...ค่ะลุง”
“แต่ผมว่าหน้าตามันแปลกๆ นะ”
“หือ ไม่นี่ โอเคเลยล่ะรสนี้” ปุณยวีร์ยืนยัน
“จริงเหรอครับลุง” ชินพัตต์หันไปขอคำรับรองจากผู้ที่น่าเชื่อถือมากที่สุดบ้าง
คนขายไอศกรีมทำหน้าคล้ายกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก่อนจะหันไปทางปุณยวีร์แล้วหรี่ตามองหน้าเธอแปลกๆ “ที่เมื่อกี้ลุงบอกว่าพ่อหนุ่มโชคดี ลุงขอถอนคำพูดได้ไหม แม่หนูนี่ท่าทางจะแสบไม่เบานะนี่แนะนำไปได้ยังไงรสนั้น รสชาติมันประหลาดจะตาย แต่ไม่เป็นไร พ่อหนุ่มยังโชคดีที่เจอคนขายอย่างลุง เพราะลุงสรรหาแต่ไอติมรสอร่อยมาเสนอต่อผู้บริโภค รสประหลาดแบบที่แม่หนูแนะนำก็เลยไม่มี”
ชินพัตต์นึกอยากจะมอบโล่ประกาศเกียรติคุณให้คุณลุงคนขายไอศกรีมซะจริงๆ ถึงแม้ตอนแรกจะถูกออร่าเจิดจรัสของคนหน้าใสหลอกตาไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายแกก็ตาสว่างมองเห็นความแสบทะลวงไส้ของคุณเธอจนได้
“แหม ลุงก็ว่าไป แสบเสิบอะไรกันก็แค่ล้อกันเล่นขำๆ เท่านั้นเอง เนอะคุณ” เหอะ! ยังจะมีหน้ามาเนอะกับเขาอีก “โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วทีนี้จะช่วยเลือกจริงๆ เอารส…ค่ะลุง ดูท่าพ่อหนุ่มคนนี้จะไม่ปลื้มอะไรที่หวานมาก” เธอว่าพลางชี้ไปที่รูปไอศกรีมรสหนึ่งบนป้ายโฆษณา
ชินพัตต์ไม่ว่าอะไรแต่หันไปหาลุงคนขายไอศกรีมแล้วใช้สายตาแทนคำถาม
“สำหรับรสนี้ลุงรับประกันว่ารสชาติโอเคพ่อหนุ่ม เป็นช็อกโกแลตเข้มข้นหวานๆ ขมๆ กำลังดี” แกสาธยายตามประสาคนขายที่ดี
“ถ้างั้นก็เอามาแท่งหนึ่งครับลุง” คนไม่อยากกินไอศกรีมตอบตกลงในที่สุด
“เป็นไง” คนเป็นเจ้ามือถามขึ้นมาหลังจากเขาเพิ่งส่งไอศกรีมเข้าปากเป็นคำแรก
“ก็ดี” เขาตอบสั้นๆ
“เมื่อกี้ลุงบอกว่าขายไอติมมาเกือบยี่สิบปีแล้ว งั้นก็ต้องทันได้ขายไอติมยักษ์คู่แท่งละห้าบาทด้วยใช่ไหมคะ” ระหว่างที่กินไอศกรีมปุณยวีร์ก็ชวนลุงคนขายคุยไปด้วยตามประสาคนอัธยาศัยดี
“ทันสิ หนูก็ทันกินตอนแท่งละห้าบาทด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ เห็นหน้าเด็กๆ อยู่เลยลุงคิดว่าจะไม่ทันซะอีก ขายดีเชียวล่ะไอ้เจ้ายักษ์คู่นี่ แค่ห้าบาทเท่านั้นเองแต่ยังหักแบ่งครึ่งกับเพื่อนได้อีก”
“แต่ปุ่นหักแล้วไม่แบ่งใครนะ เก็บไว้กินเองดีกว่า”
“อะไร นอกจากแสบแล้วยังงกอีกเหรอเรานี่”
“แหม ก็ลุงลองมาเป็นปุ่นดูสิ ปุ่นต้องแบ่งกับพี่ แล้วไอ้พี่บ้าของปุ่นน่ะแสบกว่าปุ่นอีกหักยักษ์คู่แบ่งกันทีไรไม่เคยได้เท่ากันเล้ย แล้วยังยึดอันใหญ่ไปทุกครั้ง หลังๆ ปุ่นเลยเลิกแบ่งหักไว้กินเองทีละครึ่งแท่งฟินกว่าเยอะ”
ลุงคนขายไอศกรีมถึงกับหลุดหัวเราะเสียงดังเมื่อฟังอีกฝ่ายเล่าความหลังเรื่องไอติมจบ
“แล้วคุณล่ะหักแบ่งกับใคร แก้วรึเปล่า ได้ยินว่าบ้านใกล้กันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ นี่” พลันเจ้าของใบหน้าใสก็หันมาถามจนคนที่ลอบฟังอยู่เพลินๆ เกือบสะดุ้งดีแต่ตั้งตัวทันก่อนจะตอบกลับด้วยความสัตย์จริงว่า
“ผมไม่เคยกิน”
“หา! จริงอะ ไม่น่าเชื่อ ชีวิตวัยเด็กของคุณเป็นแบบไหนกันเนี่ย ถึงผ่านมาได้โดยไม่รู้จักยักษ์คู่” ทั้งสีหน้าท่าทางและน้ำเสียงของปุณยวีร์ทำให้ชินพัตต์รู้สึกราวกับเป็นตัวประหลาดที่ไม่รู้จักไอศกรีมในตำนานของเธอ เขาจึงอดค้อนควักและว่ากลับไม่ได้ว่า “ที่แน่ๆ ก็คงไม่แปลกเหมือนคุณ”
คนมีชีวิตแปลกๆ ถลึงตากลับ “ชีวิตฉันปกติย่ะ เหอะ! อายุห่างกันแค่สองปีอยู่เจนวายเหมือนกันแท้ๆ แต่ไม่รู้จักไอติมยักษ์คู่ทำราวกับอยู่คนละศตวรรษ”
ชินพัตต์ถอนหายใจ “มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ รีบๆ กินเข้าไปเถอะจะได้กลับไปกินซีฟู้ดส์สักที ชักช้าเดี๋ยวก็อดเหลือแต่ข้าวเปล่าให้กินหรอก” ได้ผล คนพูดมากรีบส่งไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปากบอกลาคุณลุงแล้วจ้ำอ้าวไปยังทิศทางที่ตรงไปสู่ร้านอาหารทันที
“อ้าว น้องปุ่น” หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่เดินมาในทิศทางตรงกันข้ามส่งยิ้มนำก่อนจะตรงเข้ามาทักปุณยวีร์
“คุณโย จะไปไหนเหรอคะ” ล่ามสาวชวนคุย
“อ๋อ พี่จะไปตามอ้อนกับเพื่อนหน่อยน่ะค่ะ เห็นออกไปตั้งนานแล้วไม่เห็นกลับมาสักที เริ่มมืดแล้วด้วย” โยษิตาบอกพร้อมรอยยิ้ม
“น้องปุ่นเดินมาจากทางนั้นไม่เห็นหรอกเหรอคะ”
ปุณยวีร์ส่ายศีรษะ “เอ ไม่เห็นนะคะ”
โยษิตาพยักหน้า “แปลกจัง ก็เห็นว่าเดินมาทางนี้ทั้งสองคนเลยนี่นา แล้วหายไปไหนกัน อืม แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ปุ้นเป็นสุภาพบุรุษดูแลอ้อนได้อยู่แล้ว”
ปุณยวีร์ขมวดคิ้วมองคนที่พูดจามีนัยแปลกๆ ขณะที่ฝ่ายนั้นยกมุมปากคล้ายกับจะยิ้ม หากดูดีๆ แล้วไม่ใช่! เพราะมันค่อนไปทางเย้ยกันมากกว่า
“เพื่อนที่พี่ว่าไปกับอ้อนก็ปุ้น แฟนของน้องปุ่นนั่นแหละค่ะ เย็นขนาดนี้แล้วไม่กลับมาสักทีสงสัยจะรำลึกความหลังกันจน… อืม เดี๋ยวพี่ขอตัวไปตามก่อนนะคะ” โยสิตาจบประโยคด้วยยิ้มหวานเคลือบยาพิษ ก่อนเรือนร่างเย้ายวนจะผละจากไป
ปุณยวีร์หันขวับ ดวงตาคู่กลมโตที่จ้องมองเขาฉายแสงวาวโรจน์ ริมฝีปากบางสีแดงสดเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงก่อนเธอจะเค้นเสียงเครียดถามว่า "คุณต้องการอะไร หลอกฉันทำไม"
TBC...
เอาบทส่งท้ายตอนที่สิบมาส่งค่ะ คลิกเข้ามาอ่านกันขำๆ ในวันหยุุดนะคะ
ขอบคุณ คุณ Zephyr ที่เข้ามาอ่านย้อนหลังและฝากคอมเมนท์เป็นกำลังใจกันทุกตอน
คุณ Milkyway Dreamland เอามาลงให้อ่านต่อแล้วนะคะ อย่าลืมอ่านนะ
คุณ sai ไม่รู้ตอนนี้จะยิ่งปลื้มชินขึ้นอีกไหม
ขอบคุณทุกคนที่คลิกเข้ามาอ่านและกดไลท์ด้วยนะคะ ช่วยติดตามกันต่อด้วยนะค้าาาา
“อ๊ะ! ไอติม W” ปุณยวีร์บอกน้ำเสียงยินดีเมื่อเห็นรถจักรยานยนต์พ่วงตู้แช่ไอศกรีมจอดอยู่ไม่ไกล
ชินพัตต์ส่ายศีรษะพลางถอนหายใจ หากไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างที่ควรจะเป็นก็ไม่ทราบ ดวงตาคู่คมทอดมองเจ้าของดวงหน้าใสที่แลดูอ่อนวัยลงไปอีกหลายปียามที่คลี่ยิ้มรื่นเริงราวกับเด็กเล็กๆ ซึ่งไม่เคยประสบกับเรื่องราวทุกข์กังวลใดๆ ความรู้สึกที่อยากจะแขวะคนเป็นรุ่นพี่มีประสบการณ์มากกว่ากันหลายปีเพื่อเอาคืนบ้างเล็กๆ น้อยๆ จางหายไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่เขาอยากจะหยุดเวลาอยู่แค่วินาทีนี้... วินาทีที่เขามีโอกาสยืนเคียงคู่กันกับเธอ วินาทีที่เขาได้ทอดมองเจ้าของใบหน้าใสแย้มยิ้มละไมโดยไม่ต้องแคร์สายตาใครต่อใคร วินาทีที่...
“นี่คุณ ฉันว่าเราไปกินไอติมสักแท่งเป็นออร์เดิร์ฟก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปต่อซีฟู้ดส์” เธอหันมาส่งยิ้มให้เขา! รอยยิ้มสดใสที่ส่งให้ดวงตาคู่กลมโตเปล่งประกาย ไม่ใช่แค่ยิ้มแกนๆ ตามมารยาทอย่างที่เคยได้รับ ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่ามันเป็นเรื่องจริง เขาไม่ได้ฝัน!
“คุณ! คุณชินพัตต์! เหลือเชื่อเลยคุณนี่ยืนหลับในก็ได้ด้วย”
‘โอเค สรุปว่าเขาฝันไป’ ชินพัตต์สรุปในใจพลางลอบมองค้อนนางมาร... ตัวขัดขวางความโรแมนติก
“ว่าไงล่ะคุณ” เธอถามย้ำอีกครั้ง
“ก็เอาสิ” เขาตอบก่อนจะก้ามตามหญิงสาวเพื่อมุ่งหน้าไปยังรถจักรยานยนต์ขายไอศกรีมซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล
“เอารส... มาอันหนึ่งค่ะลุง” เมื่อไปถึงปุณยวีร์ก็ไม่เสียเวลารีบชี้นิ้วไปบนป้ายโฆษณาสั่งไอศกรีมรสที่ตัวเองชื่นชอบกับลุงคนขายหน้าตาใจดีซึ่งยืนอยู่ข้างๆ รถทันทีก่อนจะหันมาหาคนที่ก้าวตามแล้วถามว่า “คุณล่ะจะเอารสอะไร บอกคุณลุงไปสิ”
“ไม่เป็นไร คุณกินไปเถอะ” ชินพัตต์ตอบกลับ เขาแค่จะเดินมาเป็นเพื่อนอีกฝ่ายเพราะเห็นว่าเย็นมากแล้วเท่านั้นไม่ได้นึกอยากไอศกรีม
“ได้ไง มาด้วยกันก็ต้องกินด้วยกันสิ ฉันกินไม่ลงหรอกนะถ้าจะต้องกินคนเดียวแล้วมีคนลอบกลืนน้ำลายอยู่ใกล้ๆ”
“ผมไม่หิว เพราะงั้นก็ไม่มีทางกลืนน้ำลายตามคุณหรอกน่า รีบๆ กินเข้าเถอะจะได้กลับไปที่ร้านอาหาร”
“แค่ไอติมแท่งเดียวหิวหรือไม่หิวก็กินได้น่า เร็วมาเลือกเอาสักแท่งฉันเลี้ยงเอง ถือเป็นการขอโทษที่ฉันเคยเตะก้อนหินใส่คุณ เคยเอากระเป๋าโน้ตบุ๊คทุบคุณ เคยว่าร้ายคุณ และล่าสุดก็แกล้งคุณจนหน้ามอม” ไม่ใช่แค่การชักชวนธรรมดาแต่ยังมีวาระซ่อนเร้นเป็นการขอโทษถึงสี่วาระ เหอะ! ทำร้ายทั้งร่างกายจิตใจเขาสารพัด คิดจะลบล้างด้วยไอติมแท่งเดียว เขาควรจะยอมรับดีไหมเนี่ย!
“คุณลุงดูสิคะ เจ้าคิดเจ้าแค้นไปปะ ไอ้เรารึอุตส่าห์รู้สำนึกจะขอโทษดันทำไม่สนใจไยดีกันอีก ใจดำเนอะ” คนรู้สำนึก? หันไปพยักพเยิดกับคนขายไอศกรีม ซึ่งก็ได้ผล ฝ่ายนั้นถูกรูปลักษณ์น่ารักใสๆ หลอกตาไปตามระเบียบ
“เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย... ฉันทำอะไรให้คุณเคืองโกรธ...” คนขายไอศกรีมถึงกับครวญเพลงประกอบละครชื่อดังในอดีตพลางมองหน้ากดดันคนซึ่งถูกกล่าวหาว่า ‘เจ้าคิดเจ้าแค้น’
ชินพัตต์กลอกตานึกอยากจะตะโกนออกไปดังๆ ว่าผิดคนแล้วลุง! เหอะ! ใครกันแน่ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นกันไม่หาย จนถึงตอนนี้ก็ยังแกล้งเขาไม่เลิกอีกต่างหาก แล้วดูเอาเถอะหัวเราะรื่นเริงขนาดนั้นมันดูเหมือนคนรู้สำนึกตรงไหน?
“เลือกเอาไปสักแท่งเถอะพ่อหนุ่ม ลุงรับประกันความอร่อยทุกรส แม่หนูเขาอุตส่าห์งอนง้อขอคืนดีถึงขนาดนี้แล้วอย่าใจดำเล่นตัวนักเลย ว่าไปแล้วก็หาไม่ได้นะผู้หญิงที่ยินดีเลี้ยงไอติมผู้ชาย ลุงขายไอติมมาเกือบยี่สิบปีก็เพิ่งมีแม่หนูเป็นคนแรกนี่แหละ พ่อหนุ่มโชคดีมากเลยนะ” เป็นคนขายไอศกรีมที่พูดจาหว่านล้อมบ้าง
เมื่อปฏิเสธไปก็รังแต่จะเสียเวลา ‘พ่อหนุ่มผู้โชคดี’ จึงขยับไปยืนใกล้รถจักรยานยนต์เพื่อพิจารณาดูไอศกรีมรสชาติต่างๆ บนป้ายโฆษณา
“นี่คุณ อะไรจะหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้น แค่เลือกไอติมเองนะ ทำหน้าอย่างกับเจอ NG บนโปรดักส์ไปได้” คือ... ไม่ว่าเขาจะทำอะไร คุณเธอก็สามารถหาเรื่องแขวะได้ทุกทีสิน่า
“ท่าทางจะไม่เคยกินไอติมนะคุณนี่ มาเดี๋ยวฉันช่วยเลือกดีกว่า อืม เอารส...ค่ะลุง”
“แต่ผมว่าหน้าตามันแปลกๆ นะ”
“หือ ไม่นี่ โอเคเลยล่ะรสนี้” ปุณยวีร์ยืนยัน
“จริงเหรอครับลุง” ชินพัตต์หันไปขอคำรับรองจากผู้ที่น่าเชื่อถือมากที่สุดบ้าง
คนขายไอศกรีมทำหน้าคล้ายกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก่อนจะหันไปทางปุณยวีร์แล้วหรี่ตามองหน้าเธอแปลกๆ “ที่เมื่อกี้ลุงบอกว่าพ่อหนุ่มโชคดี ลุงขอถอนคำพูดได้ไหม แม่หนูนี่ท่าทางจะแสบไม่เบานะนี่แนะนำไปได้ยังไงรสนั้น รสชาติมันประหลาดจะตาย แต่ไม่เป็นไร พ่อหนุ่มยังโชคดีที่เจอคนขายอย่างลุง เพราะลุงสรรหาแต่ไอติมรสอร่อยมาเสนอต่อผู้บริโภค รสประหลาดแบบที่แม่หนูแนะนำก็เลยไม่มี”
ชินพัตต์นึกอยากจะมอบโล่ประกาศเกียรติคุณให้คุณลุงคนขายไอศกรีมซะจริงๆ ถึงแม้ตอนแรกจะถูกออร่าเจิดจรัสของคนหน้าใสหลอกตาไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายแกก็ตาสว่างมองเห็นความแสบทะลวงไส้ของคุณเธอจนได้
“แหม ลุงก็ว่าไป แสบเสิบอะไรกันก็แค่ล้อกันเล่นขำๆ เท่านั้นเอง เนอะคุณ” เหอะ! ยังจะมีหน้ามาเนอะกับเขาอีก “โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วทีนี้จะช่วยเลือกจริงๆ เอารส…ค่ะลุง ดูท่าพ่อหนุ่มคนนี้จะไม่ปลื้มอะไรที่หวานมาก” เธอว่าพลางชี้ไปที่รูปไอศกรีมรสหนึ่งบนป้ายโฆษณา
ชินพัตต์ไม่ว่าอะไรแต่หันไปหาลุงคนขายไอศกรีมแล้วใช้สายตาแทนคำถาม
“สำหรับรสนี้ลุงรับประกันว่ารสชาติโอเคพ่อหนุ่ม เป็นช็อกโกแลตเข้มข้นหวานๆ ขมๆ กำลังดี” แกสาธยายตามประสาคนขายที่ดี
“ถ้างั้นก็เอามาแท่งหนึ่งครับลุง” คนไม่อยากกินไอศกรีมตอบตกลงในที่สุด
“เป็นไง” คนเป็นเจ้ามือถามขึ้นมาหลังจากเขาเพิ่งส่งไอศกรีมเข้าปากเป็นคำแรก
“ก็ดี” เขาตอบสั้นๆ
“เมื่อกี้ลุงบอกว่าขายไอติมมาเกือบยี่สิบปีแล้ว งั้นก็ต้องทันได้ขายไอติมยักษ์คู่แท่งละห้าบาทด้วยใช่ไหมคะ” ระหว่างที่กินไอศกรีมปุณยวีร์ก็ชวนลุงคนขายคุยไปด้วยตามประสาคนอัธยาศัยดี
“ทันสิ หนูก็ทันกินตอนแท่งละห้าบาทด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ เห็นหน้าเด็กๆ อยู่เลยลุงคิดว่าจะไม่ทันซะอีก ขายดีเชียวล่ะไอ้เจ้ายักษ์คู่นี่ แค่ห้าบาทเท่านั้นเองแต่ยังหักแบ่งครึ่งกับเพื่อนได้อีก”
“แต่ปุ่นหักแล้วไม่แบ่งใครนะ เก็บไว้กินเองดีกว่า”
“อะไร นอกจากแสบแล้วยังงกอีกเหรอเรานี่”
“แหม ก็ลุงลองมาเป็นปุ่นดูสิ ปุ่นต้องแบ่งกับพี่ แล้วไอ้พี่บ้าของปุ่นน่ะแสบกว่าปุ่นอีกหักยักษ์คู่แบ่งกันทีไรไม่เคยได้เท่ากันเล้ย แล้วยังยึดอันใหญ่ไปทุกครั้ง หลังๆ ปุ่นเลยเลิกแบ่งหักไว้กินเองทีละครึ่งแท่งฟินกว่าเยอะ”
ลุงคนขายไอศกรีมถึงกับหลุดหัวเราะเสียงดังเมื่อฟังอีกฝ่ายเล่าความหลังเรื่องไอติมจบ
“แล้วคุณล่ะหักแบ่งกับใคร แก้วรึเปล่า ได้ยินว่าบ้านใกล้กันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ นี่” พลันเจ้าของใบหน้าใสก็หันมาถามจนคนที่ลอบฟังอยู่เพลินๆ เกือบสะดุ้งดีแต่ตั้งตัวทันก่อนจะตอบกลับด้วยความสัตย์จริงว่า
“ผมไม่เคยกิน”
“หา! จริงอะ ไม่น่าเชื่อ ชีวิตวัยเด็กของคุณเป็นแบบไหนกันเนี่ย ถึงผ่านมาได้โดยไม่รู้จักยักษ์คู่” ทั้งสีหน้าท่าทางและน้ำเสียงของปุณยวีร์ทำให้ชินพัตต์รู้สึกราวกับเป็นตัวประหลาดที่ไม่รู้จักไอศกรีมในตำนานของเธอ เขาจึงอดค้อนควักและว่ากลับไม่ได้ว่า “ที่แน่ๆ ก็คงไม่แปลกเหมือนคุณ”
คนมีชีวิตแปลกๆ ถลึงตากลับ “ชีวิตฉันปกติย่ะ เหอะ! อายุห่างกันแค่สองปีอยู่เจนวายเหมือนกันแท้ๆ แต่ไม่รู้จักไอติมยักษ์คู่ทำราวกับอยู่คนละศตวรรษ”
ชินพัตต์ถอนหายใจ “มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ รีบๆ กินเข้าไปเถอะจะได้กลับไปกินซีฟู้ดส์สักที ชักช้าเดี๋ยวก็อดเหลือแต่ข้าวเปล่าให้กินหรอก” ได้ผล คนพูดมากรีบส่งไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปากบอกลาคุณลุงแล้วจ้ำอ้าวไปยังทิศทางที่ตรงไปสู่ร้านอาหารทันที
“อ้าว น้องปุ่น” หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่เดินมาในทิศทางตรงกันข้ามส่งยิ้มนำก่อนจะตรงเข้ามาทักปุณยวีร์
“คุณโย จะไปไหนเหรอคะ” ล่ามสาวชวนคุย
“อ๋อ พี่จะไปตามอ้อนกับเพื่อนหน่อยน่ะค่ะ เห็นออกไปตั้งนานแล้วไม่เห็นกลับมาสักที เริ่มมืดแล้วด้วย” โยษิตาบอกพร้อมรอยยิ้ม
“น้องปุ่นเดินมาจากทางนั้นไม่เห็นหรอกเหรอคะ”
ปุณยวีร์ส่ายศีรษะ “เอ ไม่เห็นนะคะ”
โยษิตาพยักหน้า “แปลกจัง ก็เห็นว่าเดินมาทางนี้ทั้งสองคนเลยนี่นา แล้วหายไปไหนกัน อืม แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ปุ้นเป็นสุภาพบุรุษดูแลอ้อนได้อยู่แล้ว”
ปุณยวีร์ขมวดคิ้วมองคนที่พูดจามีนัยแปลกๆ ขณะที่ฝ่ายนั้นยกมุมปากคล้ายกับจะยิ้ม หากดูดีๆ แล้วไม่ใช่! เพราะมันค่อนไปทางเย้ยกันมากกว่า
“เพื่อนที่พี่ว่าไปกับอ้อนก็ปุ้น แฟนของน้องปุ่นนั่นแหละค่ะ เย็นขนาดนี้แล้วไม่กลับมาสักทีสงสัยจะรำลึกความหลังกันจน… อืม เดี๋ยวพี่ขอตัวไปตามก่อนนะคะ” โยสิตาจบประโยคด้วยยิ้มหวานเคลือบยาพิษ ก่อนเรือนร่างเย้ายวนจะผละจากไป
ปุณยวีร์หันขวับ ดวงตาคู่กลมโตที่จ้องมองเขาฉายแสงวาวโรจน์ ริมฝีปากบางสีแดงสดเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงก่อนเธอจะเค้นเสียงเครียดถามว่า "คุณต้องการอะไร หลอกฉันทำไม"
TBC...
เอาบทส่งท้ายตอนที่สิบมาส่งค่ะ คลิกเข้ามาอ่านกันขำๆ ในวันหยุุดนะคะ
ขอบคุณ คุณ Zephyr ที่เข้ามาอ่านย้อนหลังและฝากคอมเมนท์เป็นกำลังใจกันทุกตอน
คุณ Milkyway Dreamland เอามาลงให้อ่านต่อแล้วนะคะ อย่าลืมอ่านนะ
คุณ sai ไม่รู้ตอนนี้จะยิ่งปลื้มชินขึ้นอีกไหม
ขอบคุณทุกคนที่คลิกเข้ามาอ่านและกดไลท์ด้วยนะคะ ช่วยติดตามกันต่อด้วยนะค้าาาา
พนาศิลป์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ธ.ค. 2557, 16:44:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ธ.ค. 2557, 16:01:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 1313
| << ตอนที่ 10/2 | ตอนที่ 11/1 >> |
ตามหาฝัน 8 ธ.ค. 2557, 20:36:13 น.
ตามาอ่านแล้วค่ะ มีให้ลุ้นทุกตอน
ตามาอ่านแล้วค่ะ มีให้ลุ้นทุกตอน