จุมพิตนิทรา
"หากได้พบเธอแค่เพียงในฝัน ฉันก็ปรารถนาจะหลับใหลไปชั่วกาล"
นราภัทร วิศวกรคอมพิวเตอร์สาวมั่นที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยเชื่อเรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติ
แต่หลังจากไปไหว้พระตรีมูรติ เธอก็ได้พบกับคนที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอ
"เขา" ทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธอหัวเราะ ทำให้เธอมีความสุขได้
แต่ "เขา" อยู่แต่ในความฝันของเธอเท่านั้น
นราภัทรแค่ฝันไป? หรือ เขาคือเนื้อคู่ที่สวรรค์ประทานลงในให้?
นราภัทร วิศวกรคอมพิวเตอร์สาวมั่นที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยเชื่อเรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติ
แต่หลังจากไปไหว้พระตรีมูรติ เธอก็ได้พบกับคนที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอ
"เขา" ทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธอหัวเราะ ทำให้เธอมีความสุขได้
แต่ "เขา" อยู่แต่ในความฝันของเธอเท่านั้น
นราภัทรแค่ฝันไป? หรือ เขาคือเนื้อคู่ที่สวรรค์ประทานลงในให้?
Tags: โรแมนติก,ดราม่า,ความฝัน,รักในฝัน
ตอน: บทที่ 2/2
นราภัทรเดินทอดน่องอยู่ในร้านหนังสือชื่อต้นอักษร เมื่อมองไปยังนาฬิกาแขวนผนังเรือนใหญ่พบว่าเป็นเวลาห้าทุ่ม ยังมีเวลาให้เธอเดินโต๋เต๋ได้อีกหนึ่งชั่วโมง เนื่องจากร้านนี้ปิดเที่ยงคืน
นราภัทรชอบที่นี่มาก ด้วยเป็นร้านชั้นหนึ่งที่ตกแต่งได้อย่างสวยงาม เพดานสูง เน้นโชว์พื้นผิววัสดุที่ใช้ตกแต่งอาคารอย่างเนื้อไม้พื้นคอนกรีตอิฐสีแดง เข้ามาที่นี่แล้วรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในฉากภาพยนตร์ต่างประเทศ ภายในร้านมีหนังสือมากมายจนหญิงสาวคิดว่าน่าจะเรียกห้องสมุดมากกว่า ชั้นหนังสือติดผนังสูงเกือบจดเพดาน มีบันไดหรือเก้าอี้ยาววางเอาไว้สำหรับให้ปีนขึ้นไปหยิบหนังสือ
นอกร้านโดดเด่นด้วยต้นจามจุรีขนาดใหญ่ซึ่งถูกนำมาใช้เป็นโลโก้ของร้าน หากวันหยุดสัปดาห์ไหนที่เธอไม่ได้กลับบ้าน เธอจะมาซื้อหนังสือที่นี่แล้วแวะไปดื่มกาแฟลาเต้ที่ร้านกาแฟต้นอักษร ซึ่งเปิดอยู่ด้านหน้าร้านหนังสือ โดยเลือกนั่งที่เทอเรซติดกับต้นจามจุรีนี้ ลมเย็นๆ หนังสือดีๆ และกาแฟหอมกรุ่น เพียงแค่นี้หญิงสาวก็มีความสุขแล้ว
นราภัทรมองซ้ายมองขวา ตอนนี้ในร้านไม่มีลูกค้าเลย แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาวังเวงเพราะเจ้าของร้านเปิดเพลงสากลคลอเบาๆ
‘ว่าแต่เรากำลังหาหนังสืออะไรนะ’
บ่อยครั้งที่เธอมาร้านต้นอักษรอย่างไม่มีจุดหมาย และก็กลับออกไปด้วยหนังสือที่ไม่ได้ตั้งใจซื้อสองสามเล่ม เพียงแต่ครั้งนี้ดูจะผิดแปลกไปในความรู้สึกเธออยู่บ้าง เพียงแต่บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน
หญิงสาวโคลงศีรษะไปมา จึงค่อยรู้สึกว่าตัวเองกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ จึงคลายมือดูที่หน้าจอ รูปที่เปิดค้างไว้ล่าสุดคือหน้าปกนวนิยายเล่มหนึ่งที่มีสีฟ้าสดใส
‘อ้อ หาหนังสือเล่มนี้นี่เอง ทำไมลืมไปได้นะ คิดจะเอาแปะก๊วยให้พี่ตา หรือว่าเราควรไปหามันมากินเองเนี่ย’
นราภัทรโคลงศีรษะไปมา ส่ายหัวอย่างระอากับความจำแสนสั้นของตัวเอง ก่อนจะเดินไปยังหมวดนวนิยายแปลอย่างรู้ทางดี ซึ่งอยู่ที่ชั้นวางหนังสือติดผนังชั้นที่แปด
กรุ๊งกริ๊ง! เสียงโมบายหน้าประตูร้านดังขึ้นที่ด้านหลัง แต่นราภัทรไม่สนใจ เพราะที่นี่เปิดถึงเที่ยงคืน จึงมักมีลูกค้าออกมาหาหนังสืออ่านเล่นในยามดึกดื่นเสมอ
หญิงสาวหยุดยืนที่ชั้นหนังสือหมายเลขแปด ก่อนไล่สายตาไปตามตัวอักษรนำหน้าชื่อเรื่อง ส่วนใหญ่หนังสือเก่าๆ จะถูกเรียงไว้ด้านบน ส่วนที่หยิบถึงง่ายเป็นหนังสือใหม่หรือหนังสือขายดี เรื่องที่เธออยากได้ก็จัดว่าเป็นหนังสือใหม่ หาอยู่นานจนถอดใจคิดว่าจะเดินไปหาเจ้าของให้ค้นรายชื่อว่าหนังสือเล่มดังกล่าวยังอยู่ไหม ก็พลันเงยขึ้นไปมองชั้นวางหนังสือที่สูงขึ้นไปอีก จึงได้เห็นสันปกนวนิยายเรื่องที่ต้องการ หญิงสาวประหลาดใจไม่น้อยว่ามันไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไรทั้งที่เป็นหนังสือใหม่ และเพราะขี้เกียจหยิบบันไดมาพาด อีกทั้งคะเนว่าน่าจะหยิบถึง นราภัทรเลยเขย่งเท้าแล้วเอื้อมมือสุดแขน ปลายนิ้วแตะเข้าที่พื้นของชั้นหนังสือแล้ว เธอจึงยืดแขนขึ้นอีก นึกเสียใจที่วันนี้ใส่รองเท้าไม่มีส้นมา ไม่งั้นเธอคงหยิบหนังสือเล่มที่ต้องการได้แล้ว
ปัดป่ายมือไปมาอยู่สองสามที นราภัทรก็ลดแขนลง แล้วสอดส่ายสายตาหาตัวช่วย บันไดสำหรับหยิบหนังสือนั้นอยู่ที่ชั้นหมายเลขหนึ่ง ส่วนเก้าอี้ยาวก็ไม่มีอยู่แถวนี้สักตัว หญิงสาวตัดสินใจลองเขย่งอีกที ยืดจนสุดตัวแต่ก็ยังไม่ถึงเป้าหมาย หนังสือเล่มที่ต้องการถูกดันเข้าไปข้างในเสียแล้ว ส่วนเล่มข้างๆ ที่ไม่ได้ต้องการดันโผล่มานอกชั้น นราภัทรเห็นรอบข้างไม่มีคนเลยตัดสินใจกระโดดเหยงๆ เพื่อจะหยิบให้ได้ และแล้วความพยายามของเธอก็เป็นผลเมื่อมือสัมผัสหนังสือเล่มที่ต้องการพอดี พลันก็มีเงาดำปรากฏขึ้นข้างตัวเธอ ด้วยความตกใจทำให้ปลายนิ้วเกี่ยวเข้ากับเล่มหนังสือที่โผล่ออกมานอกชั้นจนร่วงลงมาพร้อมกับเล่มที่เธอต้องการ นราภัทรหลับตาปี๋ นึกว่าหนังสือคงหล่นใส่แน่แล้ว แต่แล้วใครคนหนึ่งก็ดึงเธอออกไป ก่อนที่หนังสือจะหล่นลงพื้นดังโครม
หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่รู้สึกเจ็บ คล้ายๆ เธอถูกกอดไว้หลวมๆ สิ่งที่เห็นสิ่งแรกคือมีท่อนแขนผู้ชาย มือเขาจับเข้าที่หัวไหล่เธอ แต่ไม่อยู่ในลักษณะลวนลาม เมื่อหันไปทางซ้ายมือจึงได้เห็นเจ้าของแขน ซึ่งเป็นผู้ชายที่เธอ...คุ้นหน้าไม่ใช่น้อย
ผู้ชายที่เธอเคยฝันถึงนั่นเอง!
“เอ๊ะ! คุณ” เพราะตกใจเลยทำให้พูดอะไรไม่ออก นอกจากมองหน้าเขาแล้วนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
“อ้าว! คุณเองเหรอ” ชายหนุ่มก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันจึงมองตอบมาด้วยสายตาประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ตั้งสติได้ ก่อนยิ้มพราวเสน่ห์แล้วบอกว่า “เจอกันอีกแล้วนะครับ”
นราภัทรรู้สึกสับสน ระหว่างเธอกับเขาจะใช้คำว่า ‘เจอกันอีกแล้ว’ ได้หรือเปล่านะ
คราวที่แล้ว...เรื่องนั้นดูเหมือนจะเป็นความฝันนี่นา...เป็นความฝัน แล้วคราวนี้ล่ะ
เขาเลื่อนมือที่เกาะกุมไหล่ของเธอไว้ออกพร้อมเอ่ยถามว่า “เมื่อกี้ไม่เป็นอะไรนะ ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”นัยน์ตาชวนฝันภายใต้แว่นตากรอบสีดำกวาดมองไปทั่วร่างของเธอเพื่อหาร่องรอยการบาดเจ็บ
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ พอมองชายหนุ่มตรงหน้าที่สำรวจร่างกายเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแล้ว หัวใจก็เต้นแรงขึ้นด้วยความยินดีอย่างห้ามไม่อยู่...เพราะชอบที่เขาเป็นห่วงในตัวเธอ
“โอเค โชคดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ไม่มีกลีบดอกไม้ติดด้วย” ชายหนุ่มแซวขึ้นมา
นราภัทรหน้าแดงนิดๆ คราวที่เจอกันมีกลีบดอกไม้ติดที่ข้างแก้มของเธอ เขาเลยเอาออกให้ แต่เพราะเขาสายตาสั้นและไม่ได้เอาแว่นมาจึงต้องก้มลงมองเธอใกล้ๆ จนเธอใจสั่นไปหมด นึกว่าจะถูกเขาลวนลามเสียแล้ว
“ทีหลังจะหยิบหนังสือก็ไปเอาบันไดมาวางพาดไว้หรือเรียกเจ้าของร้านสิครับ” เขาได้ทีจึงสั่งสอนตบท้าย
นราภัทรยิ้มแห้งๆ ก่อนจะแก้ตัวอุบอิบ “ฉันคิดว่าหยิบถึงนี่นา”
ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็ก้มลงหยิบหนังสือเล่มที่ตกส่งให้นราภัทร
หญิงสาวรับหนังสือมาถือไว้พลางกล่าวขอบคุณ
“คุณอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยเหรอเนี่ย” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกชัดว่าสนเท่ห์ไม่น้อยเลย
“ใช่ค่ะ” หญิงสาวตอบรับอัตโนมัติเพราะคิดว่าเขาหมายถึงหนังสือเล่มที่เธออยากได้จนกระโดดเหย็งๆ หยิบลงมา และทำท่าจะแนะนำหนังสือเล่มดังกล่าวแก่เขาก่อนจะตกตะลึง
หนังสือที่เธอถือค้างอยู่เป็นนวนิยายที่มีหน้าปกโทนสีน้ำเงินอมดำ ดูสวยเรียบหรูด้วยรูปเนกไทที่ผูกวางเรียบร้อยวางพาดในแนวทแยงบนปก มีตัวอักษรสีขาวและสีฟ้าพิมพ์คำว่า ‘ฟิฟตี้เชดส์ออฟเกรย์ ’ ปัญหาคือมุมขวาล่างมีตัวเลขติดไว้ว่า ‘21+’ ตามมาด้วยตัวหนังสือด้านล่างที่เขียนว่า ‘สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 21 ปีขึ้นไป’
ใบหน้าขาวๆ ของนราภัทรเป็นสีระเรื่อในฉับพลัน เธอมองเขาแล้วรีบร้อนปฏิเสธลิ้นแทบจะพันกัน
“เปล่านะ ฉันไม่ได้อ่านนวนิยายเรื่องนี้นะ”
คนตรงหน้าอมยิ้มนิดๆ แล้วพูดเหมือนล้อเลียน “ครับ คุณไม่ได้อ่านเรื่องนี้”
“คุณไม่เชื่อฉัน” นราภัทรทำตาเขียวใส่
“เฮ้ ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำว่าไม่เชื่อคุณนะ”
“สายตาคุณบอก” นราภัทรยืนยันขึงขัง
“อ้าว เป็นงั้นไป งั้นคุณอ่านเรื่องไหนล่ะ”
หญิงสาวสอดส่ายสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงพบว่าหนังสือเล่มที่ต้องการตกอยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม “นั่นไง เรื่องนั้น”
พอเธอชี้ไป เขาก็หันหลังไปหยิบหนังสือเล่มนั้นพร้อมกับอ่านชื่อนวนิยายออกมา “ดาวบันดาล ”
“นี่แหละ เล่มที่ฉันอยากได้” นราภัทรยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที ในขณะที่ชายหนุ่มล้วงเศษกระดาษพับสี่เหลี่ยมจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู ในนั้นมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนหวัดๆ ว่า ‘นวนิยายแปลชื่อ ดาวบันดาล ผู้แต่ง จอห์น กรีน’
“เอ๊ะ! คุณก็หาเรื่องนี้อยู่เหรอคะ คุณอ่านนวนิยายรักด้วยเหรอ” นราภัทรประหลาดใจ ถึงจะมีเพื่อนผู้ชายเยอะ แต่หาเพื่อนผู้ชายที่อ่านนวนิยายรักไม่เจอเลย
“ทีละคำถามนะครับ ใช่ ผมหาเรื่องนี้อยู่ครับ แต่ผมไม่ใช่คนอ่านนะ น้องสาวผมสั่งให้มาซื้อเรื่องนี้น่ะ”
“คราวก่อนก็เห็นไปรับน้องสาว เป็นพี่ชายที่ดีจังเลยนะคะ”
“ทำไงได้ล่ะครับ ผมนี่ข้ารับใช้ประจำบ้านเลย เป็นซินเดอเรลลา ถูกพี่สาวกับน้องสาวกดขี่ข่มเหงประจำ” ชายหนุ่มแสร้งทำหน้าเศร้า จนนราภัทรหัวเราะออกมา
“ดูเปรียบเทียบเข้าสิ ฉันนึกภาพคุณใส่ผ้ากันเปื้อนไม่ออกเลย” ชายหนุ่มตรงหน้าสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีดำ ปลดกระดุมออกสองเม็ด และนุ่งยีนพอดีตัว ดูดีและเท่แม้ว่าตอนนี้ผมจะยุ่งเล็กน้อย
นราภัทรหลุดขำออกมาเมื่อนึกภาพเขาสวมชุดกระโปรง มีผ้าโพกหัวและผ้ากันเปื้อนที่เปื้อนคราบสกปรก
‘เขาต้องเป็นนางซินร่างโย่งที่ทำให้ทุกคนทรมานด้วยการกลั้นขำแน่ๆ’
“เห็นแบบนี้ ผมทำอาหารเก่งนะ ครอบครัวผมทุกคนชมผมทุกครั้งที่ผมลงครัวเองนะครับ”
“พวกเขาชมแบบฝืนใจหรือเปล่า กลัวคุณเสียใจอะไรประมาณนี้” นราภัทรเอ่ยแซวเล่น
“ดูถูกกันแบบนี้ มาลองกินอาหารฝีมือผมก่อนไหมครับคุณ”
เห็นเขาทำท่ามั่นอกมั่นใจขนาดนี้ นราภัทรก็อดอยากลองไม่ได้ “ถ้ากินแล้วท้องเสีย คุณจะรับผิดชอบไหม”
“นี่ก็ดูถูกกันจริงๆ เลย ถ้าท้องเสีย ผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณเอง พอใจไหม”
“งั้นก็...ตกลง” นราภัทรเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง
“เลือกเมนูเองได้ไหม”
“ได้สิ คุณชอบกินอะไรล่ะ” เขาถามอย่างกระตือรือร้น
“อืม...ฉันชอบอาหารที่เป็นเส้นๆ เอาเป็นสปาเกตตีผัดขี้เมาทะเลแล้วกัน”
“สปาเกตตีนี่ของถนัดผมเลยนะ”
“ให้มันจริงเถอะ” นราภัทรไม่ค่อยเชื่อคำพูดเขาเท่าไร
เพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่ของเธอมักบอกแฟนว่าทำกับข้าวเก่ง เอาเข้าจริงก็จ้างให้เธอทำให้ หรือไม่ก็สั่งจากร้านอาหารแล้วมาตีขลุมว่าตัวเองทำทั้งนั้น ส่วนที่ทำอาหารเก่งจริงๆ ชนิดที่เธอยังต้องอาย กลุ่มนั้นก็จะไม่ใช่ชายแท้...คิดแล้วหญิงสาวก็มองสำรวจคนตรงหน้าอีกหน
เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ดูสำอาง น่าจะรักความสะอาดและเนี้ยบไม่น้อย ขนตาของเขายาวกว่าของเธอเสียอีก เขามีพี่สาวน้องสาว...และทำอาหารเก่ง หญิงสาวลดสายตาต่ำลงไปที่นิ้วก้อยอีกฝ่าย เมื่อกี้เธอก็ลืมดูเสียด้วยว่า ตอนส่งของให้นิ้วก้อยของเขากระดกไหม
“นี่ๆ คิดอะไรอยู่ หยุดเลยนะ”
นราภัทรมองหน้าเขาพร้อมกับทำตาใส “คิดอะไร เปล่านะ ไม่ได้คิดอะไรเลย”
“มองมาแบบนี้ คิดว่าผมเป็นเกย์ใช่ไหม รู้นะ” ชายหนุ่มชี้นิ้วปราม
“เปล่า” นราภัทรลากเสียงยาว “ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย”
“แววตาคุณบอกไง” เขาย้อนกลับมาด้วยประโยคของเธอ
หญิงสาวค้อนใส่ “คุณคิดมากไปเอง เดี๋ยวนี้เป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วนะ”
“นั่นไง พูดออกมาแล้ว ผมไม่ได้เป็นเกย์ จำเอาไว้ด้วย”
“ทำไมต้องจำด้วย”
“ก็คุณรับปากผมแล้วว่าคุณจะกินอาหารฝีมือผมยังไงล่ะ เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน”
หญิงสาวเลิกคิ้ว แอบรู้สึกว่าเขาทำเหมือนนัดเดตชอบกล ทั้งที่เพิ่งเห็นหน้ากันแค่สองครั้ง แต่เธอตกลงไปกินข้าวกับเขาทั้งที่ยังไม่รู้จักเขาดีพอด้วยซ้ำ
“คุยกันมาตั้งนาน คุณชื่ออะไรคะ”
“ผมชื่อ...”
ตึง!
ตึง! ตึง!
หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา กะพริบตาปริบๆ เมื่อสมองประมวลผลเสร็จจึงนึกได้ว่าตอนนี้เธอนอนอยู่ในห้องของตัวเอง และ...คนข้างห้องกำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง มีเสียงตึงตังประกอบดังขึ้นเป็นระยะๆ
นราภัทรลุกขึ้นนั่ง แสงจากภายนอกลอดเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้รูดม่านปิด จึงพอมองเห็นนาฬิกาได้ อีกสิบนาทีจะเที่ยงคืน ต่อให้เธออยากขับรถไปร้านต้นอักษรตอนนี้ ร้านก็คงปิดไปแล้ว
นราภัทรคว้าสายหูฟังโทรศัพท์ที่หัวเตียงขึ้นมาเสียบเข้าที่เครื่องโทรศัพท์ แล้วกดเบอร์ภายในซึ่งเป็นเบอร์ห้องผู้ดูแลคอนโดฯ ให้เขาเข้ามาตักเตือนผัวเมียข้างห้องเธอให้ทะเลาะกันเงียบๆ ไม่เช่นนั้นเธอจะเปิดเพลงดังๆ ให้รำคาญกันไปข้างหนึ่งเลย
หลังจากผู้ดูแลคอนโดฯ รับปากว่าจะขึ้นมาเตือนห้องข้างๆ ให้ หญิงสาวก็ล้มตัวลงนอน ก่อนจะถอนหายใจออกมา
‘ฝันอีกแล้วสินะ’
...............................................
วันหยุดที่ผ่านมาไปไหนกันมามั่ง.........
ตอบเมนท์
คุณ Siang
นอกจากเจ้านายแล้ว..เพื่อนร่วมงานแบบนี้..ก็มีจริงๆ TTATT
นราภัทรชอบที่นี่มาก ด้วยเป็นร้านชั้นหนึ่งที่ตกแต่งได้อย่างสวยงาม เพดานสูง เน้นโชว์พื้นผิววัสดุที่ใช้ตกแต่งอาคารอย่างเนื้อไม้พื้นคอนกรีตอิฐสีแดง เข้ามาที่นี่แล้วรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในฉากภาพยนตร์ต่างประเทศ ภายในร้านมีหนังสือมากมายจนหญิงสาวคิดว่าน่าจะเรียกห้องสมุดมากกว่า ชั้นหนังสือติดผนังสูงเกือบจดเพดาน มีบันไดหรือเก้าอี้ยาววางเอาไว้สำหรับให้ปีนขึ้นไปหยิบหนังสือ
นอกร้านโดดเด่นด้วยต้นจามจุรีขนาดใหญ่ซึ่งถูกนำมาใช้เป็นโลโก้ของร้าน หากวันหยุดสัปดาห์ไหนที่เธอไม่ได้กลับบ้าน เธอจะมาซื้อหนังสือที่นี่แล้วแวะไปดื่มกาแฟลาเต้ที่ร้านกาแฟต้นอักษร ซึ่งเปิดอยู่ด้านหน้าร้านหนังสือ โดยเลือกนั่งที่เทอเรซติดกับต้นจามจุรีนี้ ลมเย็นๆ หนังสือดีๆ และกาแฟหอมกรุ่น เพียงแค่นี้หญิงสาวก็มีความสุขแล้ว
นราภัทรมองซ้ายมองขวา ตอนนี้ในร้านไม่มีลูกค้าเลย แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาวังเวงเพราะเจ้าของร้านเปิดเพลงสากลคลอเบาๆ
‘ว่าแต่เรากำลังหาหนังสืออะไรนะ’
บ่อยครั้งที่เธอมาร้านต้นอักษรอย่างไม่มีจุดหมาย และก็กลับออกไปด้วยหนังสือที่ไม่ได้ตั้งใจซื้อสองสามเล่ม เพียงแต่ครั้งนี้ดูจะผิดแปลกไปในความรู้สึกเธออยู่บ้าง เพียงแต่บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน
หญิงสาวโคลงศีรษะไปมา จึงค่อยรู้สึกว่าตัวเองกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ จึงคลายมือดูที่หน้าจอ รูปที่เปิดค้างไว้ล่าสุดคือหน้าปกนวนิยายเล่มหนึ่งที่มีสีฟ้าสดใส
‘อ้อ หาหนังสือเล่มนี้นี่เอง ทำไมลืมไปได้นะ คิดจะเอาแปะก๊วยให้พี่ตา หรือว่าเราควรไปหามันมากินเองเนี่ย’
นราภัทรโคลงศีรษะไปมา ส่ายหัวอย่างระอากับความจำแสนสั้นของตัวเอง ก่อนจะเดินไปยังหมวดนวนิยายแปลอย่างรู้ทางดี ซึ่งอยู่ที่ชั้นวางหนังสือติดผนังชั้นที่แปด
กรุ๊งกริ๊ง! เสียงโมบายหน้าประตูร้านดังขึ้นที่ด้านหลัง แต่นราภัทรไม่สนใจ เพราะที่นี่เปิดถึงเที่ยงคืน จึงมักมีลูกค้าออกมาหาหนังสืออ่านเล่นในยามดึกดื่นเสมอ
หญิงสาวหยุดยืนที่ชั้นหนังสือหมายเลขแปด ก่อนไล่สายตาไปตามตัวอักษรนำหน้าชื่อเรื่อง ส่วนใหญ่หนังสือเก่าๆ จะถูกเรียงไว้ด้านบน ส่วนที่หยิบถึงง่ายเป็นหนังสือใหม่หรือหนังสือขายดี เรื่องที่เธออยากได้ก็จัดว่าเป็นหนังสือใหม่ หาอยู่นานจนถอดใจคิดว่าจะเดินไปหาเจ้าของให้ค้นรายชื่อว่าหนังสือเล่มดังกล่าวยังอยู่ไหม ก็พลันเงยขึ้นไปมองชั้นวางหนังสือที่สูงขึ้นไปอีก จึงได้เห็นสันปกนวนิยายเรื่องที่ต้องการ หญิงสาวประหลาดใจไม่น้อยว่ามันไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไรทั้งที่เป็นหนังสือใหม่ และเพราะขี้เกียจหยิบบันไดมาพาด อีกทั้งคะเนว่าน่าจะหยิบถึง นราภัทรเลยเขย่งเท้าแล้วเอื้อมมือสุดแขน ปลายนิ้วแตะเข้าที่พื้นของชั้นหนังสือแล้ว เธอจึงยืดแขนขึ้นอีก นึกเสียใจที่วันนี้ใส่รองเท้าไม่มีส้นมา ไม่งั้นเธอคงหยิบหนังสือเล่มที่ต้องการได้แล้ว
ปัดป่ายมือไปมาอยู่สองสามที นราภัทรก็ลดแขนลง แล้วสอดส่ายสายตาหาตัวช่วย บันไดสำหรับหยิบหนังสือนั้นอยู่ที่ชั้นหมายเลขหนึ่ง ส่วนเก้าอี้ยาวก็ไม่มีอยู่แถวนี้สักตัว หญิงสาวตัดสินใจลองเขย่งอีกที ยืดจนสุดตัวแต่ก็ยังไม่ถึงเป้าหมาย หนังสือเล่มที่ต้องการถูกดันเข้าไปข้างในเสียแล้ว ส่วนเล่มข้างๆ ที่ไม่ได้ต้องการดันโผล่มานอกชั้น นราภัทรเห็นรอบข้างไม่มีคนเลยตัดสินใจกระโดดเหยงๆ เพื่อจะหยิบให้ได้ และแล้วความพยายามของเธอก็เป็นผลเมื่อมือสัมผัสหนังสือเล่มที่ต้องการพอดี พลันก็มีเงาดำปรากฏขึ้นข้างตัวเธอ ด้วยความตกใจทำให้ปลายนิ้วเกี่ยวเข้ากับเล่มหนังสือที่โผล่ออกมานอกชั้นจนร่วงลงมาพร้อมกับเล่มที่เธอต้องการ นราภัทรหลับตาปี๋ นึกว่าหนังสือคงหล่นใส่แน่แล้ว แต่แล้วใครคนหนึ่งก็ดึงเธอออกไป ก่อนที่หนังสือจะหล่นลงพื้นดังโครม
หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อไม่รู้สึกเจ็บ คล้ายๆ เธอถูกกอดไว้หลวมๆ สิ่งที่เห็นสิ่งแรกคือมีท่อนแขนผู้ชาย มือเขาจับเข้าที่หัวไหล่เธอ แต่ไม่อยู่ในลักษณะลวนลาม เมื่อหันไปทางซ้ายมือจึงได้เห็นเจ้าของแขน ซึ่งเป็นผู้ชายที่เธอ...คุ้นหน้าไม่ใช่น้อย
ผู้ชายที่เธอเคยฝันถึงนั่นเอง!
“เอ๊ะ! คุณ” เพราะตกใจเลยทำให้พูดอะไรไม่ออก นอกจากมองหน้าเขาแล้วนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
“อ้าว! คุณเองเหรอ” ชายหนุ่มก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกันจึงมองตอบมาด้วยสายตาประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ตั้งสติได้ ก่อนยิ้มพราวเสน่ห์แล้วบอกว่า “เจอกันอีกแล้วนะครับ”
นราภัทรรู้สึกสับสน ระหว่างเธอกับเขาจะใช้คำว่า ‘เจอกันอีกแล้ว’ ได้หรือเปล่านะ
คราวที่แล้ว...เรื่องนั้นดูเหมือนจะเป็นความฝันนี่นา...เป็นความฝัน แล้วคราวนี้ล่ะ
เขาเลื่อนมือที่เกาะกุมไหล่ของเธอไว้ออกพร้อมเอ่ยถามว่า “เมื่อกี้ไม่เป็นอะไรนะ ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”นัยน์ตาชวนฝันภายใต้แว่นตากรอบสีดำกวาดมองไปทั่วร่างของเธอเพื่อหาร่องรอยการบาดเจ็บ
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ พอมองชายหนุ่มตรงหน้าที่สำรวจร่างกายเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแล้ว หัวใจก็เต้นแรงขึ้นด้วยความยินดีอย่างห้ามไม่อยู่...เพราะชอบที่เขาเป็นห่วงในตัวเธอ
“โอเค โชคดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร ไม่มีกลีบดอกไม้ติดด้วย” ชายหนุ่มแซวขึ้นมา
นราภัทรหน้าแดงนิดๆ คราวที่เจอกันมีกลีบดอกไม้ติดที่ข้างแก้มของเธอ เขาเลยเอาออกให้ แต่เพราะเขาสายตาสั้นและไม่ได้เอาแว่นมาจึงต้องก้มลงมองเธอใกล้ๆ จนเธอใจสั่นไปหมด นึกว่าจะถูกเขาลวนลามเสียแล้ว
“ทีหลังจะหยิบหนังสือก็ไปเอาบันไดมาวางพาดไว้หรือเรียกเจ้าของร้านสิครับ” เขาได้ทีจึงสั่งสอนตบท้าย
นราภัทรยิ้มแห้งๆ ก่อนจะแก้ตัวอุบอิบ “ฉันคิดว่าหยิบถึงนี่นา”
ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็ก้มลงหยิบหนังสือเล่มที่ตกส่งให้นราภัทร
หญิงสาวรับหนังสือมาถือไว้พลางกล่าวขอบคุณ
“คุณอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยเหรอเนี่ย” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกชัดว่าสนเท่ห์ไม่น้อยเลย
“ใช่ค่ะ” หญิงสาวตอบรับอัตโนมัติเพราะคิดว่าเขาหมายถึงหนังสือเล่มที่เธออยากได้จนกระโดดเหย็งๆ หยิบลงมา และทำท่าจะแนะนำหนังสือเล่มดังกล่าวแก่เขาก่อนจะตกตะลึง
หนังสือที่เธอถือค้างอยู่เป็นนวนิยายที่มีหน้าปกโทนสีน้ำเงินอมดำ ดูสวยเรียบหรูด้วยรูปเนกไทที่ผูกวางเรียบร้อยวางพาดในแนวทแยงบนปก มีตัวอักษรสีขาวและสีฟ้าพิมพ์คำว่า ‘ฟิฟตี้เชดส์ออฟเกรย์ ’ ปัญหาคือมุมขวาล่างมีตัวเลขติดไว้ว่า ‘21+’ ตามมาด้วยตัวหนังสือด้านล่างที่เขียนว่า ‘สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 21 ปีขึ้นไป’
ใบหน้าขาวๆ ของนราภัทรเป็นสีระเรื่อในฉับพลัน เธอมองเขาแล้วรีบร้อนปฏิเสธลิ้นแทบจะพันกัน
“เปล่านะ ฉันไม่ได้อ่านนวนิยายเรื่องนี้นะ”
คนตรงหน้าอมยิ้มนิดๆ แล้วพูดเหมือนล้อเลียน “ครับ คุณไม่ได้อ่านเรื่องนี้”
“คุณไม่เชื่อฉัน” นราภัทรทำตาเขียวใส่
“เฮ้ ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำว่าไม่เชื่อคุณนะ”
“สายตาคุณบอก” นราภัทรยืนยันขึงขัง
“อ้าว เป็นงั้นไป งั้นคุณอ่านเรื่องไหนล่ะ”
หญิงสาวสอดส่ายสายตาอยู่ครู่หนึ่งจึงพบว่าหนังสือเล่มที่ต้องการตกอยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม “นั่นไง เรื่องนั้น”
พอเธอชี้ไป เขาก็หันหลังไปหยิบหนังสือเล่มนั้นพร้อมกับอ่านชื่อนวนิยายออกมา “ดาวบันดาล ”
“นี่แหละ เล่มที่ฉันอยากได้” นราภัทรยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที ในขณะที่ชายหนุ่มล้วงเศษกระดาษพับสี่เหลี่ยมจากในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู ในนั้นมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนหวัดๆ ว่า ‘นวนิยายแปลชื่อ ดาวบันดาล ผู้แต่ง จอห์น กรีน’
“เอ๊ะ! คุณก็หาเรื่องนี้อยู่เหรอคะ คุณอ่านนวนิยายรักด้วยเหรอ” นราภัทรประหลาดใจ ถึงจะมีเพื่อนผู้ชายเยอะ แต่หาเพื่อนผู้ชายที่อ่านนวนิยายรักไม่เจอเลย
“ทีละคำถามนะครับ ใช่ ผมหาเรื่องนี้อยู่ครับ แต่ผมไม่ใช่คนอ่านนะ น้องสาวผมสั่งให้มาซื้อเรื่องนี้น่ะ”
“คราวก่อนก็เห็นไปรับน้องสาว เป็นพี่ชายที่ดีจังเลยนะคะ”
“ทำไงได้ล่ะครับ ผมนี่ข้ารับใช้ประจำบ้านเลย เป็นซินเดอเรลลา ถูกพี่สาวกับน้องสาวกดขี่ข่มเหงประจำ” ชายหนุ่มแสร้งทำหน้าเศร้า จนนราภัทรหัวเราะออกมา
“ดูเปรียบเทียบเข้าสิ ฉันนึกภาพคุณใส่ผ้ากันเปื้อนไม่ออกเลย” ชายหนุ่มตรงหน้าสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีดำ ปลดกระดุมออกสองเม็ด และนุ่งยีนพอดีตัว ดูดีและเท่แม้ว่าตอนนี้ผมจะยุ่งเล็กน้อย
นราภัทรหลุดขำออกมาเมื่อนึกภาพเขาสวมชุดกระโปรง มีผ้าโพกหัวและผ้ากันเปื้อนที่เปื้อนคราบสกปรก
‘เขาต้องเป็นนางซินร่างโย่งที่ทำให้ทุกคนทรมานด้วยการกลั้นขำแน่ๆ’
“เห็นแบบนี้ ผมทำอาหารเก่งนะ ครอบครัวผมทุกคนชมผมทุกครั้งที่ผมลงครัวเองนะครับ”
“พวกเขาชมแบบฝืนใจหรือเปล่า กลัวคุณเสียใจอะไรประมาณนี้” นราภัทรเอ่ยแซวเล่น
“ดูถูกกันแบบนี้ มาลองกินอาหารฝีมือผมก่อนไหมครับคุณ”
เห็นเขาทำท่ามั่นอกมั่นใจขนาดนี้ นราภัทรก็อดอยากลองไม่ได้ “ถ้ากินแล้วท้องเสีย คุณจะรับผิดชอบไหม”
“นี่ก็ดูถูกกันจริงๆ เลย ถ้าท้องเสีย ผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณเอง พอใจไหม”
“งั้นก็...ตกลง” นราภัทรเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง
“เลือกเมนูเองได้ไหม”
“ได้สิ คุณชอบกินอะไรล่ะ” เขาถามอย่างกระตือรือร้น
“อืม...ฉันชอบอาหารที่เป็นเส้นๆ เอาเป็นสปาเกตตีผัดขี้เมาทะเลแล้วกัน”
“สปาเกตตีนี่ของถนัดผมเลยนะ”
“ให้มันจริงเถอะ” นราภัทรไม่ค่อยเชื่อคำพูดเขาเท่าไร
เพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่ของเธอมักบอกแฟนว่าทำกับข้าวเก่ง เอาเข้าจริงก็จ้างให้เธอทำให้ หรือไม่ก็สั่งจากร้านอาหารแล้วมาตีขลุมว่าตัวเองทำทั้งนั้น ส่วนที่ทำอาหารเก่งจริงๆ ชนิดที่เธอยังต้องอาย กลุ่มนั้นก็จะไม่ใช่ชายแท้...คิดแล้วหญิงสาวก็มองสำรวจคนตรงหน้าอีกหน
เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ดูสำอาง น่าจะรักความสะอาดและเนี้ยบไม่น้อย ขนตาของเขายาวกว่าของเธอเสียอีก เขามีพี่สาวน้องสาว...และทำอาหารเก่ง หญิงสาวลดสายตาต่ำลงไปที่นิ้วก้อยอีกฝ่าย เมื่อกี้เธอก็ลืมดูเสียด้วยว่า ตอนส่งของให้นิ้วก้อยของเขากระดกไหม
“นี่ๆ คิดอะไรอยู่ หยุดเลยนะ”
นราภัทรมองหน้าเขาพร้อมกับทำตาใส “คิดอะไร เปล่านะ ไม่ได้คิดอะไรเลย”
“มองมาแบบนี้ คิดว่าผมเป็นเกย์ใช่ไหม รู้นะ” ชายหนุ่มชี้นิ้วปราม
“เปล่า” นราภัทรลากเสียงยาว “ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลย”
“แววตาคุณบอกไง” เขาย้อนกลับมาด้วยประโยคของเธอ
หญิงสาวค้อนใส่ “คุณคิดมากไปเอง เดี๋ยวนี้เป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วนะ”
“นั่นไง พูดออกมาแล้ว ผมไม่ได้เป็นเกย์ จำเอาไว้ด้วย”
“ทำไมต้องจำด้วย”
“ก็คุณรับปากผมแล้วว่าคุณจะกินอาหารฝีมือผมยังไงล่ะ เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน”
หญิงสาวเลิกคิ้ว แอบรู้สึกว่าเขาทำเหมือนนัดเดตชอบกล ทั้งที่เพิ่งเห็นหน้ากันแค่สองครั้ง แต่เธอตกลงไปกินข้าวกับเขาทั้งที่ยังไม่รู้จักเขาดีพอด้วยซ้ำ
“คุยกันมาตั้งนาน คุณชื่ออะไรคะ”
“ผมชื่อ...”
ตึง!
ตึง! ตึง!
หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา กะพริบตาปริบๆ เมื่อสมองประมวลผลเสร็จจึงนึกได้ว่าตอนนี้เธอนอนอยู่ในห้องของตัวเอง และ...คนข้างห้องกำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง มีเสียงตึงตังประกอบดังขึ้นเป็นระยะๆ
นราภัทรลุกขึ้นนั่ง แสงจากภายนอกลอดเข้ามาในห้องเพราะเธอไม่ได้รูดม่านปิด จึงพอมองเห็นนาฬิกาได้ อีกสิบนาทีจะเที่ยงคืน ต่อให้เธออยากขับรถไปร้านต้นอักษรตอนนี้ ร้านก็คงปิดไปแล้ว
นราภัทรคว้าสายหูฟังโทรศัพท์ที่หัวเตียงขึ้นมาเสียบเข้าที่เครื่องโทรศัพท์ แล้วกดเบอร์ภายในซึ่งเป็นเบอร์ห้องผู้ดูแลคอนโดฯ ให้เขาเข้ามาตักเตือนผัวเมียข้างห้องเธอให้ทะเลาะกันเงียบๆ ไม่เช่นนั้นเธอจะเปิดเพลงดังๆ ให้รำคาญกันไปข้างหนึ่งเลย
หลังจากผู้ดูแลคอนโดฯ รับปากว่าจะขึ้นมาเตือนห้องข้างๆ ให้ หญิงสาวก็ล้มตัวลงนอน ก่อนจะถอนหายใจออกมา
‘ฝันอีกแล้วสินะ’
...............................................
วันหยุดที่ผ่านมาไปไหนกันมามั่ง.........
ตอบเมนท์
คุณ Siang
นอกจากเจ้านายแล้ว..เพื่อนร่วมงานแบบนี้..ก็มีจริงๆ TTATT
ท้องฟ้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ธ.ค. 2557, 04:14:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ธ.ค. 2557, 04:14:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1193
| << บทที่ 2/1 | บทที่ 3/1 >> |
