ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 3 หนูบิ๊กลูกพ่อใหญ่ 1
บทที่ 3
ณัฐชาดาพยายามกดโทรศัพท์หาผู้เป็นบิดา แต่กลับได้ยินเสียงสัญญาณตอบรับเหมือนเบอร์นี้ถูกเลิกใช้ไปแล้ว หญิงสาวใจเสีย ด้วยไม่คิดว่าบิดาจะทิ้งเบอร์แล้วหนีหายไปจากชีวิตของเธอแบบนี้ เธอเข้าใจดีว่าผู้เป็นบิดากลัวว่าเธอจะหนีพิชาภพกลับไปอยู่บ้าน โธ่! เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อบ้านถูกขายไปแล้ว ทางเดียวที่จะติดต่อพ่อก็คือการโทรศัพท์ไปหา ทว่ากลับไม่มีสัญญาณตอบรับเช่นนี้แล้วเธอจะทำอย่างไร
“พ่อทิ้งใบบัวแล้วจริงๆ หรือคะ” น้ำตาหยดต้องหลังมือ แสนเสียใจที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ แม้พิชาภพจะดูใจดี แต่เขาก็ยังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่วันยันค่ำ
เธอเข้าใจว่าธุรกิจของท่านล้มละลาย เป็นหนี้สินมากมาย ซึ่งจำเป็นต้องขายบ้านและ...ขายเธอให้กับพิชาภพ แต่ทำไมต้องตัดขาดการติดต่อแบบนี้ด้วย เธอไม่เข้าใจจริงๆ
ณัฐชาดาไม่เข้าใจใครเลย...
ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องตัดขาดจากเธอ
ไม่เข้าใจว่าทำไมพิชาภพต้องจดทะเบียนสมรสกับเธอ ทั้งๆ ที่เขาแค่พาเธอมาอยู่ด้วยก็พอ เป็นคนรับใช้หรือจะเป็นเมียเก็บก็ได้ แต่เขาไม่ทำอย่างนั้น สองคืนมาแล้วที่เธอรอดพ้นการเป็นเมียเขา ชายหนุ่มคิดอะไรอยู่กันแน่
สาวน้อยถอนหายใจยาวและพยายามสลัดความตึงเครียดออกไป ก่อนเดินออกจากห้องนอนแล้วมุ่งหน้าสู่ห้องครัวเพื่อหาอะไรรับประทาน เมื่อเช้าเธอไม่ได้ลงมารับประทานอาหารด้วยยังประดักประเดิดอยู่มาก ถ้าพิชาภพไม่ได้เป็นคนพาไป เธอก็ไม่กล้าเข้าไปร่วมโต๊ะด้วยตนเอง
“อ้าว! น้องใบบัว” รดาหันมายิ้มแย้มแจ่มใส ก่อนพยักหน้าเรียก “เข้ามานี่สิจ๊ะ”
“พี่รดาทำอะไรอยู่หรือคะ” ณัฐชาดาเอ่ยถามอย่างสนใจ ตาเป็นประกายเมื่อเห็นขนมคุกกี้หลากหลายสีสันวางเรียงอยู่ในถาด
“อบขนมจ้ะ”
“น่าทานจังเลยนะคะ”
“ชิมเลยสิคะคุณใบบัว ฝีมือหนูรดาอร่อยสุดๆ ไปเลยนะ”
“เอ...ใบบัวทานข้าวหรือยัง เมื่อเช้าพี่ไม่เห็นลงมาทานเลย”
“ยังเลยค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างอายๆ
“ทำไมล่ะจ๊ะ ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่หรือไง” รดาจูงมือณัฐชาดาให้มานั่งลงที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กัน
“ค่ะพี่รดา ใบบัว...ไม่ค่อยคุ้นเคย”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็คุ้นเอง” รดาส่งยิ้มหวานให้ ก่อนหันไปบอกป้านวล “ป้านวลคะ จัดอาหารให้น้องใบบัวสักชุดเถอะค่ะ สายแล้วคงหิวแย่”
“เดี๋ยวใบบัวจัดการเองก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวป้าจัดให้เอง สาวๆ คุยกันเถอะค่ะจะได้คุ้นเคยเสียที” แม่บ้านนวลเองก็เอ็นดูสะใภ้ใหญ่แต่อายุน้อยที่สุดในสามสะใภ้
แม่บ้านนวลจัดข้าวตุ้มกุ้งมาเสิร์ฟให้ถึงที่ ซึ่งณัฐชาดาตักเข้าปากไปพลางสนทนากับรดาไป เริ่มจะคุ้นเคยกับสะใภ้คนนี้มากขึ้น ไม่ใช่ว่ารดาคุยกับเธอบ่อยกว่าใครแต่ด้วยนิสัยใจคอที่ดูใจดีและน่ารักทำให้คุ้นเคยได้ไม่ยากนัก
“ข้าวต้มอร่อยมากเลยค่ะ”
“อิ่มแล้วเดี๋ยวมาชิมขนมพี่นะ”
“พี่รดาทำขนมแบบนี้บ่อยหรือคะ”
“บ่อยจ้ะ คงเพราะว่างมั้งเลยไม่รู้จะทำอะไรก็ทำขนมนมเนยให้ทุกคนทาน”
“แล้วทำไม...”
“ทำไมไม่ไปทำงานน่ะหรือ คุณเล็กน่ะสิไม่ยอมให้ไป บอกว่าถ้าพี่ไปก็ไม่ได้ทานกับข้าวอร่อยๆ ไม่รู้เมียหรือแม่ครัวกันแน่” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ บ่นแต่ดูมีความสุขมาก
“แล้วแรกๆ พี่รดาแปลกที่ไหมคะ”
“ตอนมาเป็นสะใภ้น่ะหรือไม่แปลกหรอกจ้ะ” เธอหัวเราะ ก่อนว่าต่อ “เพราะพี่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว พี่เป็นลูกสาวของแม่บ้านที่นี่นั่นแหละ”
“ใกล้ชิดกับพี่เล็กก็เลยรักกันหรือคะ” ความรักของรดากับพิริยะเกิดขึ้นเพราะความใกล้ชิด แล้วของเธอเล่าจะมีวันเกิดขึ้นหรือไม่ ความแตกต่างทำให้เธอมองไม่เห็นทางเลย
“คงใช่นะ เป็นความผูกพันด้วย คุณเล็กรักพี่มาตั้งแต่ยังวัยรุ่น ก่อนไปเรียนเมืองนอกเสียอีก กลับมาถึงเพิ่งรู้ใจ”
“อย่างนี้นี่เอง”
“แล้วใบบัวกับพี่ใหญ่ล่ะ รักกันได้ยังไง” รดาถือโอกาสสอบถามบ้าง สงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มานานแล้ว
“เอ่อ...ใบบัวเจอคุณใหญ่ไม่นานหรอกค่ะ แต่ว่าคุณใหญ่ใจดี ใบบัวก็เลยรักเขา” เอ่ยออกไปก็กระดากปากไม่น้อย รักหรือ...คงไม่มีวันกระมัง
“ใช่...พี่ใหญ่เป็นผู้ชายที่ดีมากเลยนะ สาวๆ พยายามเข้ามาเยอะแยะแต่พี่ใหญ่ไม่สนใจใครจริงจังเลย ที่เห็นว่าพวกเราแปลกใจที่พี่ใหญ่จดทะเบียนสมรสกับใบบัวก็เพราะอย่างนี้แหละ”
“แล้วทำไมคุณใหญ่ถึงไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนล่ะคะ”
“พี่ใหญ่ทำแต่งาน งาน และงาน”
“เหรอคะ”
“แต่ตั้งแต่ใบบัวเข้ามาอยู่ที่นี่ได้สองวันก็กลับบ้านเร็วทุกวันเลยนะ แถมยังไม่เดินทางไปต่างจังหวัดด้วย ดีจริงๆ”
“แต่ไปบ้างก็ดีนะคะ” เธอจะได้ไม่ต้องเกร็งและระแวงภัยทุกคืน และยิ่งเมื่อเช้าเขาถามว่าอยากเป็นเมียเขาจริงๆ ไหม ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
“ว่าไงนะจ๊ะ” รดาฟังไม่ถนัดจึงถามซ้ำ
“ใบบัวหมายถึงน่าจะไปบ้าง กลัวจะเสียงานน่ะค่ะ”
“พี่ว่ากลัวเสียใบบัวมากกว่า ใบบัวโชคดีมากรู้ตัวไหม พี่ใหญ่เป็นคนดีมาก ใบบัวต้องมีความสุขแน่ๆ ที่ได้อยู่กับพี่ใหญ่”
ณัฐชาดานึกตามแล้วก็เห็นด้วยตามนั้น ดูอย่างเมื่อเช้าสิ เธอเจียมตัวแทบตายแต่เขาก็ยืนยันว่าจะดูแลด้วยความเต็มใจ หลังจากที่เขาออกจากห้องไป สาวน้อยดูข้าวของก็ยิ่งซาบซึ้ง เขาซื้อมามากมาย เสื้อผ้าเป็นสิบชุด เครื่องสำอางแพงๆ กระเป๋ารองเท้าอย่างที่วัยรุ่นทั่วไปใช้ก็มี
จู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาพันแข้งพันขา เมื่อก้มลงมามองก็ต้องเผยยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวกลมๆ ขาวๆ ขนปุกปุยมานั่งบนตัก
“เจ้านี่มากวนเขาทำไม” รดาทำท่าจะตีทีเล่นทีจริงอย่างเอ็นดู
“น่ารักมากๆ เลยค่ะ ของพี่รดาเหรอคะ” ณัฐชาดายิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเหมือนได้ของถูกใจ
“ของพี่ใหญ่ต่างหาก”
“ฮ้า! ของคุณใหญ่เหรอคะ” ณัฐชาดาไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าแมวน้อยแสนน่ารักตัวขาวนี้จะเป็นของผู้ชายหน้าตาเคร่งขรึม อย่างเขาน่าจะเหมาะกับร็อกไวเลอร์มากกว่า
“พี่ใหญ่เก็บมาเลี้ยง มันหลงทางมาไม่รู้ว่าของใคร”
“น่ารักมากๆ เลยค่ะ ขนนี่ปุยนิ่มเชียว” สาวน้อยยีขนนุ่มเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ดูตามันสิ...บ๊องแบ๊วดูขี้อ้อนยังกับสาวๆ เลย
“ใบบัวชอบแมวเหรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ อยากเลี้ยงมานานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาส” หญิงสาวดูตื่นเต้นที่จะได้เลี้ยงมัน
“ดีจริง...จะได้ช่วยพี่เลี้ยง มันขี้อ้อนมากๆ เลยนะ”
“ว่าแต่มันชื่ออะไรเหรอคะ”
“ไม่ได้ตั้งชื่อหรอกจ้ะ พวกเราก็เรียกเจ้าแมว เจ้าแมวนี่แหละ มันเพิ่งมาอยู่ได้แค่เดือนเดียว”
“งั้นใบบัวขอตั้งชื่อให้มันได้ไหมคะ”
“เอาสิ” รดายิ้ม คิดว่าคู่นี้เหมาะสมกันกระทั่งเรื่องแมว คนหนึ่งพามาเลี้ยง อีกคนก็ดูอยากเลี้ยงมาก
“เอ...ชื่ออะไรดีน้า” สาวน้อยทำท่านึกพลางหยิบขนมป้อนเข้าปากเจ้าแมวน้อยไปด้วย มันดูจะชอบอย่างไม่น่าเชื่อ เสียงร้องเมี้ยวๆ ก็ดังน่าฟัง
“เจ้าแมวจะมีแม่แล้ว” แม่บ้านนวลดีใจยกใหญ่
“ชื่อหนูบิ๊กดีไหมคะ”
“ว้าว! ชื่อเหมือนพี่ใหญ่เลย” รดาอุทานก่อนจะหัวเราะเสียงดัง ขำขันที่สุด นี่หากพิชาภพมารู้เข้าจะขำออกหรือเปล่านะที่เมียเอาชื่อมาตั้งเป็นชื่อแมวเสียแล้ว
“คุณใหญ่จะว่าหรือเปล่าไม่รู้นะคะคุณใบบัว”
“ไม่หรอกมั้งนะป้านวล เอ็นดูใบบัวเสียมากกว่า” รดารีบออกรับด้วยไม่อยากให้สาวน้อยที่กำลังมีความสุขเต็มที่ต้องใจห่อเหี่ยว
“ถ้างั้นเอาชื่อนี้นะคะ” ณัฐชาดายิ้มแป้น ก่อนก้มหน้าลงมาคุยหงุงหงิง “ว่าไงหนูบิ๊ก น่ารักอะไรอย่างนี้”
“คราวนี้คุณใบบัวก็จะได้ไม่เหงานะคะ”
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวใบบัวเอามันไปเลี้ยงในห้องดีกว่าค่ะ”
ว่าจบ ร่างบางก็ลุกขึ้นอุ้มน้องแมวเดินลิ่วๆ ออกจากห้องครัวไป ทำให้ทั้งสองคนที่ตั้งใจจะทักท้วงต้องอ้าปากค้าง
“ตายละ พี่ใหญ่แพ้ขนแมวเสียด้วย”
////////////////////////////////////
แวะเอาคุณใหญ่มาส่งแล้วค่า และขอแจ้งให้ทราบนิดนึงค่ะ บางคนอาจจะสับสนว่าทำไมนักเขียนให้พระเอกแทนตัวเองว่า "ฉัน" บ้าง "อา" บ้าง จริงๆ คือตอนแรกจะใช้ "อา" แต่เปลี่ยนใจให้พระเอกแทนตัวเองว่า "ฉัน" และให้นางเอกเรียกว่า "คุณใหญ่" แต่ทีนี้ แก้แล้ว แต่ว่ามีหลงตาอยู่เยอะ เอ๊ย! อยู่บ้าง และนักเขียนยังไม่ว่างรีไรท์ตอนนี้ ยังไงลงให้อ่านกันไปก่อนเนอะ
และขอบคุณที่ติดตาม และเม้นต์เป็นกำลังใจกัน ถึงไม่ได้ตอบแต่อ่านทุกเม้นต์นะคะ ^^
ณัฐชาดาพยายามกดโทรศัพท์หาผู้เป็นบิดา แต่กลับได้ยินเสียงสัญญาณตอบรับเหมือนเบอร์นี้ถูกเลิกใช้ไปแล้ว หญิงสาวใจเสีย ด้วยไม่คิดว่าบิดาจะทิ้งเบอร์แล้วหนีหายไปจากชีวิตของเธอแบบนี้ เธอเข้าใจดีว่าผู้เป็นบิดากลัวว่าเธอจะหนีพิชาภพกลับไปอยู่บ้าน โธ่! เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรในเมื่อบ้านถูกขายไปแล้ว ทางเดียวที่จะติดต่อพ่อก็คือการโทรศัพท์ไปหา ทว่ากลับไม่มีสัญญาณตอบรับเช่นนี้แล้วเธอจะทำอย่างไร
“พ่อทิ้งใบบัวแล้วจริงๆ หรือคะ” น้ำตาหยดต้องหลังมือ แสนเสียใจที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ แม้พิชาภพจะดูใจดี แต่เขาก็ยังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่วันยันค่ำ
เธอเข้าใจว่าธุรกิจของท่านล้มละลาย เป็นหนี้สินมากมาย ซึ่งจำเป็นต้องขายบ้านและ...ขายเธอให้กับพิชาภพ แต่ทำไมต้องตัดขาดการติดต่อแบบนี้ด้วย เธอไม่เข้าใจจริงๆ
ณัฐชาดาไม่เข้าใจใครเลย...
ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องตัดขาดจากเธอ
ไม่เข้าใจว่าทำไมพิชาภพต้องจดทะเบียนสมรสกับเธอ ทั้งๆ ที่เขาแค่พาเธอมาอยู่ด้วยก็พอ เป็นคนรับใช้หรือจะเป็นเมียเก็บก็ได้ แต่เขาไม่ทำอย่างนั้น สองคืนมาแล้วที่เธอรอดพ้นการเป็นเมียเขา ชายหนุ่มคิดอะไรอยู่กันแน่
สาวน้อยถอนหายใจยาวและพยายามสลัดความตึงเครียดออกไป ก่อนเดินออกจากห้องนอนแล้วมุ่งหน้าสู่ห้องครัวเพื่อหาอะไรรับประทาน เมื่อเช้าเธอไม่ได้ลงมารับประทานอาหารด้วยยังประดักประเดิดอยู่มาก ถ้าพิชาภพไม่ได้เป็นคนพาไป เธอก็ไม่กล้าเข้าไปร่วมโต๊ะด้วยตนเอง
“อ้าว! น้องใบบัว” รดาหันมายิ้มแย้มแจ่มใส ก่อนพยักหน้าเรียก “เข้ามานี่สิจ๊ะ”
“พี่รดาทำอะไรอยู่หรือคะ” ณัฐชาดาเอ่ยถามอย่างสนใจ ตาเป็นประกายเมื่อเห็นขนมคุกกี้หลากหลายสีสันวางเรียงอยู่ในถาด
“อบขนมจ้ะ”
“น่าทานจังเลยนะคะ”
“ชิมเลยสิคะคุณใบบัว ฝีมือหนูรดาอร่อยสุดๆ ไปเลยนะ”
“เอ...ใบบัวทานข้าวหรือยัง เมื่อเช้าพี่ไม่เห็นลงมาทานเลย”
“ยังเลยค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างอายๆ
“ทำไมล่ะจ๊ะ ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่หรือไง” รดาจูงมือณัฐชาดาให้มานั่งลงที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กัน
“ค่ะพี่รดา ใบบัว...ไม่ค่อยคุ้นเคย”
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็คุ้นเอง” รดาส่งยิ้มหวานให้ ก่อนหันไปบอกป้านวล “ป้านวลคะ จัดอาหารให้น้องใบบัวสักชุดเถอะค่ะ สายแล้วคงหิวแย่”
“เดี๋ยวใบบัวจัดการเองก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวป้าจัดให้เอง สาวๆ คุยกันเถอะค่ะจะได้คุ้นเคยเสียที” แม่บ้านนวลเองก็เอ็นดูสะใภ้ใหญ่แต่อายุน้อยที่สุดในสามสะใภ้
แม่บ้านนวลจัดข้าวตุ้มกุ้งมาเสิร์ฟให้ถึงที่ ซึ่งณัฐชาดาตักเข้าปากไปพลางสนทนากับรดาไป เริ่มจะคุ้นเคยกับสะใภ้คนนี้มากขึ้น ไม่ใช่ว่ารดาคุยกับเธอบ่อยกว่าใครแต่ด้วยนิสัยใจคอที่ดูใจดีและน่ารักทำให้คุ้นเคยได้ไม่ยากนัก
“ข้าวต้มอร่อยมากเลยค่ะ”
“อิ่มแล้วเดี๋ยวมาชิมขนมพี่นะ”
“พี่รดาทำขนมแบบนี้บ่อยหรือคะ”
“บ่อยจ้ะ คงเพราะว่างมั้งเลยไม่รู้จะทำอะไรก็ทำขนมนมเนยให้ทุกคนทาน”
“แล้วทำไม...”
“ทำไมไม่ไปทำงานน่ะหรือ คุณเล็กน่ะสิไม่ยอมให้ไป บอกว่าถ้าพี่ไปก็ไม่ได้ทานกับข้าวอร่อยๆ ไม่รู้เมียหรือแม่ครัวกันแน่” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ บ่นแต่ดูมีความสุขมาก
“แล้วแรกๆ พี่รดาแปลกที่ไหมคะ”
“ตอนมาเป็นสะใภ้น่ะหรือไม่แปลกหรอกจ้ะ” เธอหัวเราะ ก่อนว่าต่อ “เพราะพี่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว พี่เป็นลูกสาวของแม่บ้านที่นี่นั่นแหละ”
“ใกล้ชิดกับพี่เล็กก็เลยรักกันหรือคะ” ความรักของรดากับพิริยะเกิดขึ้นเพราะความใกล้ชิด แล้วของเธอเล่าจะมีวันเกิดขึ้นหรือไม่ ความแตกต่างทำให้เธอมองไม่เห็นทางเลย
“คงใช่นะ เป็นความผูกพันด้วย คุณเล็กรักพี่มาตั้งแต่ยังวัยรุ่น ก่อนไปเรียนเมืองนอกเสียอีก กลับมาถึงเพิ่งรู้ใจ”
“อย่างนี้นี่เอง”
“แล้วใบบัวกับพี่ใหญ่ล่ะ รักกันได้ยังไง” รดาถือโอกาสสอบถามบ้าง สงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มานานแล้ว
“เอ่อ...ใบบัวเจอคุณใหญ่ไม่นานหรอกค่ะ แต่ว่าคุณใหญ่ใจดี ใบบัวก็เลยรักเขา” เอ่ยออกไปก็กระดากปากไม่น้อย รักหรือ...คงไม่มีวันกระมัง
“ใช่...พี่ใหญ่เป็นผู้ชายที่ดีมากเลยนะ สาวๆ พยายามเข้ามาเยอะแยะแต่พี่ใหญ่ไม่สนใจใครจริงจังเลย ที่เห็นว่าพวกเราแปลกใจที่พี่ใหญ่จดทะเบียนสมรสกับใบบัวก็เพราะอย่างนี้แหละ”
“แล้วทำไมคุณใหญ่ถึงไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนล่ะคะ”
“พี่ใหญ่ทำแต่งาน งาน และงาน”
“เหรอคะ”
“แต่ตั้งแต่ใบบัวเข้ามาอยู่ที่นี่ได้สองวันก็กลับบ้านเร็วทุกวันเลยนะ แถมยังไม่เดินทางไปต่างจังหวัดด้วย ดีจริงๆ”
“แต่ไปบ้างก็ดีนะคะ” เธอจะได้ไม่ต้องเกร็งและระแวงภัยทุกคืน และยิ่งเมื่อเช้าเขาถามว่าอยากเป็นเมียเขาจริงๆ ไหม ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
“ว่าไงนะจ๊ะ” รดาฟังไม่ถนัดจึงถามซ้ำ
“ใบบัวหมายถึงน่าจะไปบ้าง กลัวจะเสียงานน่ะค่ะ”
“พี่ว่ากลัวเสียใบบัวมากกว่า ใบบัวโชคดีมากรู้ตัวไหม พี่ใหญ่เป็นคนดีมาก ใบบัวต้องมีความสุขแน่ๆ ที่ได้อยู่กับพี่ใหญ่”
ณัฐชาดานึกตามแล้วก็เห็นด้วยตามนั้น ดูอย่างเมื่อเช้าสิ เธอเจียมตัวแทบตายแต่เขาก็ยืนยันว่าจะดูแลด้วยความเต็มใจ หลังจากที่เขาออกจากห้องไป สาวน้อยดูข้าวของก็ยิ่งซาบซึ้ง เขาซื้อมามากมาย เสื้อผ้าเป็นสิบชุด เครื่องสำอางแพงๆ กระเป๋ารองเท้าอย่างที่วัยรุ่นทั่วไปใช้ก็มี
จู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาพันแข้งพันขา เมื่อก้มลงมามองก็ต้องเผยยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวกลมๆ ขาวๆ ขนปุกปุยมานั่งบนตัก
“เจ้านี่มากวนเขาทำไม” รดาทำท่าจะตีทีเล่นทีจริงอย่างเอ็นดู
“น่ารักมากๆ เลยค่ะ ของพี่รดาเหรอคะ” ณัฐชาดายิ้มกว้าง ตาเป็นประกายเหมือนได้ของถูกใจ
“ของพี่ใหญ่ต่างหาก”
“ฮ้า! ของคุณใหญ่เหรอคะ” ณัฐชาดาไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าแมวน้อยแสนน่ารักตัวขาวนี้จะเป็นของผู้ชายหน้าตาเคร่งขรึม อย่างเขาน่าจะเหมาะกับร็อกไวเลอร์มากกว่า
“พี่ใหญ่เก็บมาเลี้ยง มันหลงทางมาไม่รู้ว่าของใคร”
“น่ารักมากๆ เลยค่ะ ขนนี่ปุยนิ่มเชียว” สาวน้อยยีขนนุ่มเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ดูตามันสิ...บ๊องแบ๊วดูขี้อ้อนยังกับสาวๆ เลย
“ใบบัวชอบแมวเหรอจ๊ะ”
“ใช่ค่ะ อยากเลี้ยงมานานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาส” หญิงสาวดูตื่นเต้นที่จะได้เลี้ยงมัน
“ดีจริง...จะได้ช่วยพี่เลี้ยง มันขี้อ้อนมากๆ เลยนะ”
“ว่าแต่มันชื่ออะไรเหรอคะ”
“ไม่ได้ตั้งชื่อหรอกจ้ะ พวกเราก็เรียกเจ้าแมว เจ้าแมวนี่แหละ มันเพิ่งมาอยู่ได้แค่เดือนเดียว”
“งั้นใบบัวขอตั้งชื่อให้มันได้ไหมคะ”
“เอาสิ” รดายิ้ม คิดว่าคู่นี้เหมาะสมกันกระทั่งเรื่องแมว คนหนึ่งพามาเลี้ยง อีกคนก็ดูอยากเลี้ยงมาก
“เอ...ชื่ออะไรดีน้า” สาวน้อยทำท่านึกพลางหยิบขนมป้อนเข้าปากเจ้าแมวน้อยไปด้วย มันดูจะชอบอย่างไม่น่าเชื่อ เสียงร้องเมี้ยวๆ ก็ดังน่าฟัง
“เจ้าแมวจะมีแม่แล้ว” แม่บ้านนวลดีใจยกใหญ่
“ชื่อหนูบิ๊กดีไหมคะ”
“ว้าว! ชื่อเหมือนพี่ใหญ่เลย” รดาอุทานก่อนจะหัวเราะเสียงดัง ขำขันที่สุด นี่หากพิชาภพมารู้เข้าจะขำออกหรือเปล่านะที่เมียเอาชื่อมาตั้งเป็นชื่อแมวเสียแล้ว
“คุณใหญ่จะว่าหรือเปล่าไม่รู้นะคะคุณใบบัว”
“ไม่หรอกมั้งนะป้านวล เอ็นดูใบบัวเสียมากกว่า” รดารีบออกรับด้วยไม่อยากให้สาวน้อยที่กำลังมีความสุขเต็มที่ต้องใจห่อเหี่ยว
“ถ้างั้นเอาชื่อนี้นะคะ” ณัฐชาดายิ้มแป้น ก่อนก้มหน้าลงมาคุยหงุงหงิง “ว่าไงหนูบิ๊ก น่ารักอะไรอย่างนี้”
“คราวนี้คุณใบบัวก็จะได้ไม่เหงานะคะ”
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวใบบัวเอามันไปเลี้ยงในห้องดีกว่าค่ะ”
ว่าจบ ร่างบางก็ลุกขึ้นอุ้มน้องแมวเดินลิ่วๆ ออกจากห้องครัวไป ทำให้ทั้งสองคนที่ตั้งใจจะทักท้วงต้องอ้าปากค้าง
“ตายละ พี่ใหญ่แพ้ขนแมวเสียด้วย”
////////////////////////////////////
แวะเอาคุณใหญ่มาส่งแล้วค่า และขอแจ้งให้ทราบนิดนึงค่ะ บางคนอาจจะสับสนว่าทำไมนักเขียนให้พระเอกแทนตัวเองว่า "ฉัน" บ้าง "อา" บ้าง จริงๆ คือตอนแรกจะใช้ "อา" แต่เปลี่ยนใจให้พระเอกแทนตัวเองว่า "ฉัน" และให้นางเอกเรียกว่า "คุณใหญ่" แต่ทีนี้ แก้แล้ว แต่ว่ามีหลงตาอยู่เยอะ เอ๊ย! อยู่บ้าง และนักเขียนยังไม่ว่างรีไรท์ตอนนี้ ยังไงลงให้อ่านกันไปก่อนเนอะ
และขอบคุณที่ติดตาม และเม้นต์เป็นกำลังใจกัน ถึงไม่ได้ตอบแต่อ่านทุกเม้นต์นะคะ ^^
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ธ.ค. 2557, 20:50:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ธ.ค. 2557, 20:50:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 2706
| << บทที่ 2 คืนแรก 2 | บทที่ 3 หนูบิ๊กลูกพ่อใหญ่ 2 >> |
แว่นใส 18 ธ.ค. 2557, 21:03:42 น.
จะรอดไหมเนี่ย
จะรอดไหมเนี่ย
konhin 19 ธ.ค. 2557, 11:40:17 น.
ฮ่าๆ เก็บแมวมาเลี้ยงแต่แพ้ขนแมว คนอะไร น่ารักซะ
ฮ่าๆ เก็บแมวมาเลี้ยงแต่แพ้ขนแมว คนอะไร น่ารักซะ
Zephyr 27 ก.พ. 2558, 20:07:51 น.
หนูบิ๊กๆๆๆๆ ทำพ่อแม่รักกันหน่อยจ้า
หนูบิ๊กๆๆๆๆ ทำพ่อแม่รักกันหน่อยจ้า