ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 1
บทที่ 4
ณัฐชาดาสวมชุดเดรสแขนกุดสีขาวลายดอกไม้เล็กๆ ตัวกระโปรงยาวกรอมเท้า เธอมองว่าชุดนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ไปนิดแต่ในเมื่อพิชาภพเป็นคนซื้อให้และเธอทราบในภายหลังว่าชุดนี้เขาเลือกให้เองไม่ใช่รดาเลือกให้ก็เต็มใจใส่ หญิงสาวสวมไม้คาดผมทำให้ดูอ่อนวัย เธอนั่งเล่นที่ชิงช้าไม้ในสวนหย่อมหลังคฤหาสน์เศรษฐินาธร นั่งอยู่กับหนูบิ๊ก ซึ่งณัฐชาดาอุ้มไว้ไม่ห่างกายราวกับเป็นลูกจริงๆ
“หนูบิ๊กกับแม่เหมือนกันเลยนะ เหมือนถูกเขาเก็บมาเลี้ยง”
หญิงสาวเศร้าใจ ป่านนี้เธอยังติดต่อบิดาไม่ได้เลย เหมือนถูกทิ้งอย่างไรก็ไม่รู้ ผู้หญิงที่แต่งงานมาเป็นสะใภ้ของบ้านสามี เขาก็ต้องกลับไปเยี่ยมครอบครัวตัวเองบ้างไม่ใช่หรือ ทำไมเธอถึงทำเช่นนั้นไม่ได้เล่า กระนั้นณัฐชาดาก็ไม่กล้าถามพิชาภพว่าได้ข่าวคราวของพ่อเธอบ้างหรือไม่ เกรงจะรบกวนเขาเกินไป
แม้จะเศร้าแต่ริมฝีปากอิ่มสวยแวววาวด้วยกลอสสีส้มอ่อนโค้งขึ้นเมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนดูวัยรุ่นก้าวเข้ามาทักทาย
“อ้าว! มานั่งหลบทำอะไรตรงนี้ครับน้องใบบัว” พิริยะเอ่ยทัก ก่อนทรุดกายลงนั่งข้างๆ หันมามองสาวน้อยอย่างเอ็นดู
“ใบบัวมานั่งเล่นค่ะพี่เล็ก”
“เหงาแย่ ทำไมไม่ไปอยู่กับรดาล่ะ”
“ใบบัวเกรงใจพี่รดาน่ะค่ะ”
“เกรงใจอะไร เมื่อกี้รดาถามถึงด้วยนะ”
“เหรอคะ” หญิงสาวเบิกตากว้างดูตื่นเต้น พิริยะถึงกับเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“จริงสิ ว่าแต่ใบบัวเหงาหรือเปล่า”
“ก็...นิดหน่อยค่ะ ตอนนี้มีหนูบิ๊กเป็นเพื่อนก็เหงาน้อยลง” ว่าแล้วณัฐชาดาก็ก้มลงมองเจ้าแมวเหมียวอย่างเอ็นดู
“ชื่ออะไรนะ หนูบิ๊กหรือ ฮ่าๆ”
“ชื่อน่ารักออก พี่เล็กหัวเราะทำไมคะ” สาวน้อยทำหน้ามุ่ย
“ชื่อเหมือนพี่ใหญ่เลย อย่างนี้พี่ใหญ่ไม่โกรธแย่เหรอครับ” พิริยะคาดเดาตามความน่าจะเป็น
“ไม่หรอกค่ะ ใบบัวขอแล้ว คุณใหญ่ให้”
“ท่าทางพี่ใหญ่จะรักใบบัวมากเลยนะครับเนี่ย ปกติคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟพร้อมกับบอกว่าชื่อเขาอย่าเอามาล้อเล่น” พิริยะสามารถเล่าได้เป็นฉากๆ
“คงอย่างนั้นมั้งคะ” ณัฐชาดาหัวเราะแหะๆ เขาน่ะหรือจะรักเธอ ไม่มีทางหรอก
“ใบบัวชอบทำอะไรเวลาว่างๆ ล่ะ” พิริยะเอ่ยถามอย่างสนใจ
“อืม...” หญิงสาวทำท่านึกก่อนว่าเสียงหวาน “ใบบัวชอบทำของแฮนด์เมดค่ะ พวกเครื่องประดับ”
“ดีจริง อยากทำไหม”
“อยากสิคะ” ณัฐชาดารีบพยักหน้า ท่าทางตื่นเต้นอย่างไม่มีปิดบัง
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้รดาเตรียมของให้ ว่างๆ ก็ทำกับเขาไป รดาเองก็ชอบพวกงานประดิดประดอยเหมือนกัน คงสนุกกันละงานนี้”
“ขอบคุณพี่เล็กมากนะคะที่เอาใจใส่ใบบัวแบบนี้”
พิริยะคงไม่อยากให้พี่สะใภ้อย่างเธอต้องเหงา
“ทุกคนในบ้านชอบใบบัวนะ ดีใจที่ใบบัวมาเป็นเมียพี่ใหญ่”
ณัฐชาดายิ้มบางๆ รู้สึกโล่งใจราวยกภูเขาออกจากอก อย่างน้อยเธอก็อยู่ที่นี่ได้อย่างไม่ลำบากจนเกินไปเพราะทุกคนเอ็นดูเช่นนี้
ยามบ่าย...
ณัฐชาดาเยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องครัว สะใภ้คนเล็กทำขนมอบอีกแล้ว เธอรู้ตั้งแต่ยังไม่ทันเดินถึงห้องครัวด้วยซ้ำเพราะกลิ่นหอมหวานโชยเข้าจมูก เรียกน้ำลายได้เป็นอย่างดี วันนั้นมีโอกาสได้ชิมฝีมือก็ติดใจมากทีเดียว รดาเป็นผู้หญิงที่ช่างเพียบพร้อมเสียจริง
“พี่รดาอบขนมอีกแล้วหรือคะ” หญิงสาวก้าวเข้าไปทักทาย ก่อนทรุดกายลงนั่งเคียงข้างสะใภ้คนสวยของบ้าน
“เมื่อวานทานกันหมดแล้วนี่ พี่เลยต้องอบเพิ่ม อีกอย่างพรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วยจะได้กินกันอย่างเต็มที่”
“ผู้ชายบ้านนี้ชอบทานคุกกี้ด้วย แปลกจัง”
“โดยเฉพาะคุณเล็ก ชอบทานมากๆ” รดาว่าพลางหยิบคุกกี้จากถาดใส่โหลแก้วใส ท่าทางดูมีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อสามี
“พี่รดาคงรักพี่เล็กมากเลยนะคะ” อดไม่ได้ที่ณัฐชาดาจะอิจฉาเล็กๆ คนแต่งงานกันด้วยความรักเป็นแบบนี้นี่เอง
“รักมากที่สุดเลยจ้ะ” รดายิ้มบางๆ นึกถึงอดีตที่เคยทุกข์กับเรื่องความรักก็ดีใจที่มีวันนี้
“พี่รดาคะ ใบบัวมีเรื่องจะถามค่ะ” สาวน้อยเกริ่น ยกมือขึ้นเกากกหูอย่างขวยเขิน
“มีอะไรหรือ ว่ามาได้เลย” รดาอนุญาต ไม่ได้มองหน้าสาวน้อยแต่หยิบคุกกี้ใส่โหลอย่างต่อเนื่อง
“คือใบบัวอยากรู้ว่าผู้หญิงที่เป็นภรรยาต้องดูแลอะไรสามีบ้าง” ถามไปแล้วก็หน้าแดง หวังว่ารดาจะเข้าใจนะว่าเธอไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น
รดาได้ฟังดังนั้นก็วางมือจากงาน แล้วเงยหน้าขึ้นมามองสาวน้อยด้วยรอยยิ้มแจ่มใส
“ดูแลทุกเรื่อง” หญิงสาวตอบสั้นๆ แต่ครอบคลุมทุกอย่าง
“ทุกเรื่อง!”
“จริงๆ ก็แล้วแต่นะ อย่างพี่ไหมก็ไม่ได้ดูแลพี่กลางทุกเรื่องเพราะพี่ไหมเป็นตำรวจ ทำงานไม่ค่อยเป็นเวลา แต่ทั้งสองคนก็เข้าใจกันดี”
“ว่าทำไมพี่ไหมกับพี่กลางถึงไม่ค่อยหวานกันเท่าไรเลย” ณัฐชาดาพยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าใจ
“แต่อย่างพี่มีเวลาดูแลคุณเล็กเต็มที่พี่ก็ทำทุกอย่างให้เขา” รดายิ้ม
“ทำอะไรบ้างหรือคะ”
“เอ...ใบบัวจะเอาไปดูแลพี่ใหญ่บ้างใช่ไหมเอ่ย” รดาทำเสียงล้อเลียน นึกเอ็นดูในความคิดความอ่าน ถึงณัฐชาดาจะอายุน้อยกว่าเธอเพียงปีเดียวทว่ายังดูเด็กมาก หากใครไม่รู้คงนึกว่าอายุยังไม่ถึงยี่สิบ
“ใช่ค่ะ คุณใหญ่ดีกับใบบัว ใบบัวเลยอยากตอบแทนเขา” ณัฐชาดาไม่อยากมาอยู่บ้านเขาเฉยๆ โดยไม่ทำประโยชน์อะไรให้เลย มันน่าอาย
“งั้นพี่จะเล่าให้ฟัง ถ้าใบบัวอยากทำก็ทำ แต่ถ้าไม่อยากทำก็อย่าฝืนใจตัวเองเดี๋ยวจะไม่มีความสุข เช่น ไม่ชอบทำกับข้าวก็ไม่ต้องทำ อย่างพี่ไหมก็ไม่ทำกับข้าว แต่ชอบชวนพี่กลางออกไปเที่ยวแบบแอดเวนเจอร์ด้วยกันมากกว่า”
“ได้ค่ะ” หญิงสาวกระตือรือร้นอยากฟัง
“พี่จำทุกอย่างที่คุณเล็กชอบได้ และพี่จะทำให้เขา ทำกับข้าว ขนม ทำของขวัญพิเศษๆ ให้ เราทำให้เขา เราเองมีความสุขมากกว่าเป็นร้อยเท่าเลยนะที่เห็นเขามีความสุข”
“มีความสุขเป็นร้อยเท่า...” ณัฐชาดาหวังว่าสักวันเธอจะรู้สึกอย่างที่รดาบอกบ้าง
“ส่วนงานประจำวันของพี่ก็ไม่ต่างจากคนรับใช้สามีเลยนะ แต่พี่เต็มใจทำยิ่งกว่านั้นเสียอีก”
ณัฐชาดาตั้งใจฟัง คิดตลอดเวลาว่าเธอล่ะสามารถทำอะไรอย่างนั้นได้หรือเปล่า เธอไม่ได้รักพิชาภพ แต่เธออยากตอบแทนบุญคุณของเขา หากไม่ได้เขา บิดาของเธอคงแย่กว่านี้ และเธอเองก็คงไม่มีชีวิตอย่างสุขสบายแบบนี้
นาทีนี้...ณัฐชาดาตั้งมั่นว่าจะต้องทำอะไรเพื่อแทนเขาบ้าง
ณัฐชาดาสวมชุดเดรสแขนกุดสีขาวลายดอกไม้เล็กๆ ตัวกระโปรงยาวกรอมเท้า เธอมองว่าชุดนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ไปนิดแต่ในเมื่อพิชาภพเป็นคนซื้อให้และเธอทราบในภายหลังว่าชุดนี้เขาเลือกให้เองไม่ใช่รดาเลือกให้ก็เต็มใจใส่ หญิงสาวสวมไม้คาดผมทำให้ดูอ่อนวัย เธอนั่งเล่นที่ชิงช้าไม้ในสวนหย่อมหลังคฤหาสน์เศรษฐินาธร นั่งอยู่กับหนูบิ๊ก ซึ่งณัฐชาดาอุ้มไว้ไม่ห่างกายราวกับเป็นลูกจริงๆ
“หนูบิ๊กกับแม่เหมือนกันเลยนะ เหมือนถูกเขาเก็บมาเลี้ยง”
หญิงสาวเศร้าใจ ป่านนี้เธอยังติดต่อบิดาไม่ได้เลย เหมือนถูกทิ้งอย่างไรก็ไม่รู้ ผู้หญิงที่แต่งงานมาเป็นสะใภ้ของบ้านสามี เขาก็ต้องกลับไปเยี่ยมครอบครัวตัวเองบ้างไม่ใช่หรือ ทำไมเธอถึงทำเช่นนั้นไม่ได้เล่า กระนั้นณัฐชาดาก็ไม่กล้าถามพิชาภพว่าได้ข่าวคราวของพ่อเธอบ้างหรือไม่ เกรงจะรบกวนเขาเกินไป
แม้จะเศร้าแต่ริมฝีปากอิ่มสวยแวววาวด้วยกลอสสีส้มอ่อนโค้งขึ้นเมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนดูวัยรุ่นก้าวเข้ามาทักทาย
“อ้าว! มานั่งหลบทำอะไรตรงนี้ครับน้องใบบัว” พิริยะเอ่ยทัก ก่อนทรุดกายลงนั่งข้างๆ หันมามองสาวน้อยอย่างเอ็นดู
“ใบบัวมานั่งเล่นค่ะพี่เล็ก”
“เหงาแย่ ทำไมไม่ไปอยู่กับรดาล่ะ”
“ใบบัวเกรงใจพี่รดาน่ะค่ะ”
“เกรงใจอะไร เมื่อกี้รดาถามถึงด้วยนะ”
“เหรอคะ” หญิงสาวเบิกตากว้างดูตื่นเต้น พิริยะถึงกับเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“จริงสิ ว่าแต่ใบบัวเหงาหรือเปล่า”
“ก็...นิดหน่อยค่ะ ตอนนี้มีหนูบิ๊กเป็นเพื่อนก็เหงาน้อยลง” ว่าแล้วณัฐชาดาก็ก้มลงมองเจ้าแมวเหมียวอย่างเอ็นดู
“ชื่ออะไรนะ หนูบิ๊กหรือ ฮ่าๆ”
“ชื่อน่ารักออก พี่เล็กหัวเราะทำไมคะ” สาวน้อยทำหน้ามุ่ย
“ชื่อเหมือนพี่ใหญ่เลย อย่างนี้พี่ใหญ่ไม่โกรธแย่เหรอครับ” พิริยะคาดเดาตามความน่าจะเป็น
“ไม่หรอกค่ะ ใบบัวขอแล้ว คุณใหญ่ให้”
“ท่าทางพี่ใหญ่จะรักใบบัวมากเลยนะครับเนี่ย ปกติคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟพร้อมกับบอกว่าชื่อเขาอย่าเอามาล้อเล่น” พิริยะสามารถเล่าได้เป็นฉากๆ
“คงอย่างนั้นมั้งคะ” ณัฐชาดาหัวเราะแหะๆ เขาน่ะหรือจะรักเธอ ไม่มีทางหรอก
“ใบบัวชอบทำอะไรเวลาว่างๆ ล่ะ” พิริยะเอ่ยถามอย่างสนใจ
“อืม...” หญิงสาวทำท่านึกก่อนว่าเสียงหวาน “ใบบัวชอบทำของแฮนด์เมดค่ะ พวกเครื่องประดับ”
“ดีจริง อยากทำไหม”
“อยากสิคะ” ณัฐชาดารีบพยักหน้า ท่าทางตื่นเต้นอย่างไม่มีปิดบัง
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้รดาเตรียมของให้ ว่างๆ ก็ทำกับเขาไป รดาเองก็ชอบพวกงานประดิดประดอยเหมือนกัน คงสนุกกันละงานนี้”
“ขอบคุณพี่เล็กมากนะคะที่เอาใจใส่ใบบัวแบบนี้”
พิริยะคงไม่อยากให้พี่สะใภ้อย่างเธอต้องเหงา
“ทุกคนในบ้านชอบใบบัวนะ ดีใจที่ใบบัวมาเป็นเมียพี่ใหญ่”
ณัฐชาดายิ้มบางๆ รู้สึกโล่งใจราวยกภูเขาออกจากอก อย่างน้อยเธอก็อยู่ที่นี่ได้อย่างไม่ลำบากจนเกินไปเพราะทุกคนเอ็นดูเช่นนี้
ยามบ่าย...
ณัฐชาดาเยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องครัว สะใภ้คนเล็กทำขนมอบอีกแล้ว เธอรู้ตั้งแต่ยังไม่ทันเดินถึงห้องครัวด้วยซ้ำเพราะกลิ่นหอมหวานโชยเข้าจมูก เรียกน้ำลายได้เป็นอย่างดี วันนั้นมีโอกาสได้ชิมฝีมือก็ติดใจมากทีเดียว รดาเป็นผู้หญิงที่ช่างเพียบพร้อมเสียจริง
“พี่รดาอบขนมอีกแล้วหรือคะ” หญิงสาวก้าวเข้าไปทักทาย ก่อนทรุดกายลงนั่งเคียงข้างสะใภ้คนสวยของบ้าน
“เมื่อวานทานกันหมดแล้วนี่ พี่เลยต้องอบเพิ่ม อีกอย่างพรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วยจะได้กินกันอย่างเต็มที่”
“ผู้ชายบ้านนี้ชอบทานคุกกี้ด้วย แปลกจัง”
“โดยเฉพาะคุณเล็ก ชอบทานมากๆ” รดาว่าพลางหยิบคุกกี้จากถาดใส่โหลแก้วใส ท่าทางดูมีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อสามี
“พี่รดาคงรักพี่เล็กมากเลยนะคะ” อดไม่ได้ที่ณัฐชาดาจะอิจฉาเล็กๆ คนแต่งงานกันด้วยความรักเป็นแบบนี้นี่เอง
“รักมากที่สุดเลยจ้ะ” รดายิ้มบางๆ นึกถึงอดีตที่เคยทุกข์กับเรื่องความรักก็ดีใจที่มีวันนี้
“พี่รดาคะ ใบบัวมีเรื่องจะถามค่ะ” สาวน้อยเกริ่น ยกมือขึ้นเกากกหูอย่างขวยเขิน
“มีอะไรหรือ ว่ามาได้เลย” รดาอนุญาต ไม่ได้มองหน้าสาวน้อยแต่หยิบคุกกี้ใส่โหลอย่างต่อเนื่อง
“คือใบบัวอยากรู้ว่าผู้หญิงที่เป็นภรรยาต้องดูแลอะไรสามีบ้าง” ถามไปแล้วก็หน้าแดง หวังว่ารดาจะเข้าใจนะว่าเธอไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น
รดาได้ฟังดังนั้นก็วางมือจากงาน แล้วเงยหน้าขึ้นมามองสาวน้อยด้วยรอยยิ้มแจ่มใส
“ดูแลทุกเรื่อง” หญิงสาวตอบสั้นๆ แต่ครอบคลุมทุกอย่าง
“ทุกเรื่อง!”
“จริงๆ ก็แล้วแต่นะ อย่างพี่ไหมก็ไม่ได้ดูแลพี่กลางทุกเรื่องเพราะพี่ไหมเป็นตำรวจ ทำงานไม่ค่อยเป็นเวลา แต่ทั้งสองคนก็เข้าใจกันดี”
“ว่าทำไมพี่ไหมกับพี่กลางถึงไม่ค่อยหวานกันเท่าไรเลย” ณัฐชาดาพยักหน้าหงึกๆ อย่างเข้าใจ
“แต่อย่างพี่มีเวลาดูแลคุณเล็กเต็มที่พี่ก็ทำทุกอย่างให้เขา” รดายิ้ม
“ทำอะไรบ้างหรือคะ”
“เอ...ใบบัวจะเอาไปดูแลพี่ใหญ่บ้างใช่ไหมเอ่ย” รดาทำเสียงล้อเลียน นึกเอ็นดูในความคิดความอ่าน ถึงณัฐชาดาจะอายุน้อยกว่าเธอเพียงปีเดียวทว่ายังดูเด็กมาก หากใครไม่รู้คงนึกว่าอายุยังไม่ถึงยี่สิบ
“ใช่ค่ะ คุณใหญ่ดีกับใบบัว ใบบัวเลยอยากตอบแทนเขา” ณัฐชาดาไม่อยากมาอยู่บ้านเขาเฉยๆ โดยไม่ทำประโยชน์อะไรให้เลย มันน่าอาย
“งั้นพี่จะเล่าให้ฟัง ถ้าใบบัวอยากทำก็ทำ แต่ถ้าไม่อยากทำก็อย่าฝืนใจตัวเองเดี๋ยวจะไม่มีความสุข เช่น ไม่ชอบทำกับข้าวก็ไม่ต้องทำ อย่างพี่ไหมก็ไม่ทำกับข้าว แต่ชอบชวนพี่กลางออกไปเที่ยวแบบแอดเวนเจอร์ด้วยกันมากกว่า”
“ได้ค่ะ” หญิงสาวกระตือรือร้นอยากฟัง
“พี่จำทุกอย่างที่คุณเล็กชอบได้ และพี่จะทำให้เขา ทำกับข้าว ขนม ทำของขวัญพิเศษๆ ให้ เราทำให้เขา เราเองมีความสุขมากกว่าเป็นร้อยเท่าเลยนะที่เห็นเขามีความสุข”
“มีความสุขเป็นร้อยเท่า...” ณัฐชาดาหวังว่าสักวันเธอจะรู้สึกอย่างที่รดาบอกบ้าง
“ส่วนงานประจำวันของพี่ก็ไม่ต่างจากคนรับใช้สามีเลยนะ แต่พี่เต็มใจทำยิ่งกว่านั้นเสียอีก”
ณัฐชาดาตั้งใจฟัง คิดตลอดเวลาว่าเธอล่ะสามารถทำอะไรอย่างนั้นได้หรือเปล่า เธอไม่ได้รักพิชาภพ แต่เธออยากตอบแทนบุญคุณของเขา หากไม่ได้เขา บิดาของเธอคงแย่กว่านี้ และเธอเองก็คงไม่มีชีวิตอย่างสุขสบายแบบนี้
นาทีนี้...ณัฐชาดาตั้งมั่นว่าจะต้องทำอะไรเพื่อแทนเขาบ้าง
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ธ.ค. 2557, 20:40:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ธ.ค. 2557, 20:40:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 2010
| << บทที่ 3 หนูบิ๊กลูกพ่อใหญ่ 2 | บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 2 >> |
แว่นใส 22 ธ.ค. 2557, 21:47:07 น.
จะทำอะไรเพื่อคุณใหญ่คะ
จะทำอะไรเพื่อคุณใหญ่คะ
konhin 22 ธ.ค. 2557, 22:54:58 น.
โห แล้วแบบนี้พี่ใหญ่จะไปไหนรอดดด เมียเด็กจะเอาใจ
โห แล้วแบบนี้พี่ใหญ่จะไปไหนรอดดด เมียเด็กจะเอาใจ
ลิลลี่ 23 ธ.ค. 2557, 12:58:34 น.
เมียเด็กกำลังจะเอาใจ แอ้ยยย
เมียเด็กกำลังจะเอาใจ แอ้ยยย
