ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 3
พิชาภพก้าวเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูลง ภายในห้องน้ำกว้างขวางไม่เหมือนเดิมจนเจ้าตัวต้องเลิกคิ้วสูง แรกที่เข้ามาก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเทียนหอมสีม่วงในครอบแก้วใบใส แม้จะเหมาะกับช่วงกลางคืนมากกว่าแต่มันสร้างความประทับใจตราตรึงให้หัวใจอดเต้นแรงไม่ได้ เรื่อยมายังอ่างอาบน้ำก็พบว่าได้ผสมน้ำอุ่นไว้รอท่า ผ้าขนหนูกับชุดคลุมพับวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ริมฝีปากหยักหนาค่อยๆ โค้งขึ้น นัยน์ตาคู่คมเปล่งประกาย ชายหนุ่มเหลียวไปมองเพียงประตูห้องน้ำราวกับมีตัวตนของ ‘ภรรยาในนาม’ อยู่ตรงนั้น
“ช่างเอาใจเหมือนกันนะ” เขารำพึงกับตัวเอง
ชายหนุ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากเรือนกายก่อนจะลงไปดื่มด่ำกับสายน้ำอุ่นกำลังดี เขาหลับตาแล้วเผยยิ้มออกมา ไม่เคยมีเช้าไหนที่รู้สึกผ่อนคลายได้เท่านี้มาก่อน กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็ช่างถูกใจ วันนี้คงไปทำงานอย่างมีสมาธิเต็มที่เป็นแน่
ไม่นานนัก พิชาภพก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขากระตุกยิ้มเมื่อเห็นเสื้อคลุมสีขาว แทนที่จะเป็นผ้าขนหนูเอาไว้พันกายเช่นเดิม
“เตรียมพร้อมมาอย่างดีเสียด้วย อย่างนี้เด็กดีของฉันต้องยังอยู่ข้างนอกแน่นอน”
ไม่รอช้า พิชาภพก็ก้าวออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุม สาวน้อยยังอยู่จริงๆ ด้วย เธอยืนรอเขาอยู่ที่หน้าห้องน้ำนั่นเอง ณัฐชาดาฉายยิ้มไม่ค่อยมั่นใจส่งให้
“ใบบัวเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ แต่ไม่รู้ว่าคุณใหญ่จะอยากใส่ชุดนี้หรือเปล่า” หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเขาต้องการใส่ชุดแบบไหนในวันนี้ จึงเตรียมให้เหมือนทุกวันที่เขาเคยใส่ไปทำงาน
“ใบบัวเตรียมให้ ฉันใส่ได้ทั้งนั้น”
หญิงสาวหน้าร้อนขึ้นมาทันที คำพูดธรรมดาแต่ทำไมเธอถึงสัมผัสได้ถึงความหวาน
“งั้นใบบัวออกไปข้างนอกนะคะ คุณใหญ่จะได้แต่งตัว”
ยังไม่ทันได้ออกไปดังใจคิด มือหนาก็เอื้อมมาคว้าข้อมือบางเอาไว้
“นึกยังไงถึงได้เอาใจฉัน”
“เอาใจ?” หญิงสาวโคลงศีรษะ
“ใช่”
“ใบบัวเปล่าเอาใจคุณใหญ่นะคะ” หญิงสาวส่ายหน้าอย่างแรงเหมือนสิ่งที่ทำเป็นความผิด
“ก็สิ่งที่ทำวันนี้นั่นแหละเขาเรียกว่าเอาใจ” เขาบอกเสียงหวาน
“ใบบัวแค่อยากตอบแทนที่คุณใหญ่ช่วยเหลือใบบัวกับพ่อค่ะ”
“ฝืนใจหรือเปล่า หืม...” เขาจับจ้องอย่างเอาคำตอบ
“เปล่าค่ะ ใบบัวเต็มใจตอบแทนคุณใหญ่มากเท่าที่จะทำได้ค่ะ”
“งั้นก็ตามใจใบบัวนะ” พิชาภพฉายยิ้มให้สาวน้อย หัวใจที่แหว่งวิ่นคล้ายได้รับการเติมเต็มจนพองโต
“งั้นใบบัวขอไปส่งคุณใหญ่ที่รถอย่างที่พี่รดากับพี่ไหมทำนะคะ” ณัฐชาดาบอกอย่างกระตือรือร้น โชคดีที่เขาเปิดโอกาสให้ได้พูด ไม่งั้นเธอไม่กล้าพูดแน่นอน
“เอาสิ” คราวนี้เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวยเป็นระเบียบ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว
“ใบบัวรอข้างนอกนะคะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มมองสาวน้อยไปจนลับสายตา ริมฝีปากยังยิ้มไม่คลาย เริ่มอยากมีเมียจริงๆ เสียแล้ว
ณัฐชาดาก้าวออกมาข้างนอกแล้วก็พ่นระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก หัวใจมันเต้นตึกตักๆ อย่างไรก็ไม่รู้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยแต่ในที่สุดเธอก็กล้าทำอย่างที่ ‘ภรรยา’ พึงปรนนิบัติต่อสามี เธออาจจะดื้อ แก่น ไม่หวานอย่างผู้หญิงทั่วไป แต่ก็เต็มใจทำเพื่อเขาแบบนี้ เธออยากทดแทนบุญคุณของพิชาภพ
หญิงสาวยืนรอเขาเพียงสิบนาที ทว่ายาวนานในความรู้สึก ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อน นุ่งทับในกางเกงสแลค นัยน์ตากลมสวยเหลือบมองเห็นสูทกับกระเป๋าที่เขาถือก็ยื่นมือไปขอถือไว้เอง
“ใบบัวช่วยถือนะคะ”
“ครับ” เขายิ้มแล้วส่งสูทให้ ส่วนกระเป๋านั้นถือเอาไว้เอง “ส่วนนี่มันหนัก ใบบัวถือไม่ไหวหรอก”
“คุณใหญ่ทานข้าวก่อนไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามระหว่างเดินลงไปสู่โถงกลางด้านล่าง เธอไม่เคยเห็นพิชาภพรับประทานอาหารเช้าสักวัน
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ทานอาหารเช้า”
“ทานกาแฟเหรอคะ มีขนมปังด้วยไหม”
“ครับ แต่แค่กาแฟอย่างเดียว”
“ไม่ดีนะคะอย่างนี้ อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญมากเลยนะคะ” ณัฐชาดาทำสีหน้าจริงจังจนหนุ่มข้างกายอดยิ้มออกมาไม่ได้
“เป็นห่วงฉันหรือ”
“เอ่อ..ใบบัวแค่บอกว่าอาหารเช้าสำคัญเฉยๆ ค่ะ” สาวน้อยปฏิเสธพลางเสมองทางอื่นเสีย เมื่อเขาหันมาจับจ้องด้วยสายตาคล้ายจะล้อเลียน
“งั้นฉันก็ดื่มแค่กาแฟต่อไป” ชายหนุ่มแกล้งลองเชิง มีหรือทีเขาจะรู้ไม่เท่าทันเด็กน้อยอย่างเธอ
“ไม่ได้นะคะ คุณใหญ่ต้องทานอาหารเช้าด้วย”
“ฉันจะทานทำไมล่ะ ไม่มีคนเป็นห่วงฉันเสียหน่อย” พิชาภพแกล้งทำเป็นน้อยใจ
“ก็ได้ค่ะ ใบบัวเป็นห่วงคุณใหญ่” ในที่สุดณัฐชาดาก็ยอม ‘เป็นห่วง’ เขาจนได้ หญิงสาวแก้มแดงเรื่อขึ้นมาทันที
“งั้นพรุ่งนี้อาจะตื่นเช้ากว่านี้ แล้วเราลงไปทานข้าวกันนะ”
“ดีจังเลยค่ะ” ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นเรียงฟันสวยราวไข่มุก
สองสามีภรรยาในนามก้าวเป็นจังหวะเดียวกันมายังรถยนต์คันหรูที่จอดรอท่าอยู่ ร่างสูงโปร่งหยุดยืนก่อนจะกางแขนเป็นเชิงให้สาวน้อยที่ยืนหน้าเหรอหราสวมสูทให้ ณัฐชาดาใจสั่นไม่เบาขณะยื่นมือออกไปสวมเสื้อผ้าให้กับผู้ชายเป็นครั้งแรก รดาก็ทำแบบนี้ เธอเองก็ต้องทำบ้าง กลัวพิชาภพจะน้อยหน้าน้องชาย
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” สาวน้อยละมือจากการจัดปกเสื้อ แล้วฉายยิ้มให้เขา
“ขอบคุณครับคนดีของฉัน” แรกนั้น พิชาภพกะจะหันหลังแล้วก้าวขึ้นรถยนต์ ทว่าสายตาเหลือบไปเห็นที่ระเบียงของคฤหาสน์ พบร่างสูงโปร่งละม้ายคล้ายคลึงกับตนเองยืนตระหง่านอยู่
พิชาภพมองหน้าสาวน้อยไร้เดียงสาที่ยืนตาแป๋วตรงหน้าอย่างชั่งใจ เขาถอนหายใจแสนเบาก่อนเอ่ย “รางวัลสำหรับความน่ารักครับ”
แล้วเขาก็โน้มศีรษะลง ประทับริมฝีปากลงบนแก้มใสเนียนละเอียด กรุ่นกลิ่นความหอมจากกายสาวทำให้ไม่อยากละจาก แต่แรงสะดุ้งจากเธอก็ทำให้หนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้าปีคนนี้จำต้องตัดใจละริมฝีปากออกมา
“คุณใหญ่!”
ณัฐชาดายกมือขึ้นกุมแก้มนิ่ม เบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะปฏิบัติเช่นเดียวกับพิริยะและพิชาทยุตม์ ภายในช่องอกประท้วงความรู้สึกบางอย่างที่แล่นรุนแรง คล้ายกับตัวเธอเบาหวิวและล่องลอยไปกับความหอมหวานของการแสดงความรักของหนุ่มสาว
พิชาภพสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพื่อลดฉันการตื่นเต้น ก่อนจะเอ่ยลาเสียงพร่าเล็กน้อย
“ฉันไปก่อนนะเด็กดี”
//////////////////////////////////////////
สวัสดีค่า และแล้วก็ถึงวันหยุดยาวเสียที ฮิ้วววววว
นักอ่านที่รักไปเที่ยวที่ไหนกันคะ เที่ยวเผื่อนักเขียนด้วยน้า นักเขียนปั่นงาน มิได้เที่ยวเลย
ริมฝีปากหยักหนาค่อยๆ โค้งขึ้น นัยน์ตาคู่คมเปล่งประกาย ชายหนุ่มเหลียวไปมองเพียงประตูห้องน้ำราวกับมีตัวตนของ ‘ภรรยาในนาม’ อยู่ตรงนั้น
“ช่างเอาใจเหมือนกันนะ” เขารำพึงกับตัวเอง
ชายหนุ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากเรือนกายก่อนจะลงไปดื่มด่ำกับสายน้ำอุ่นกำลังดี เขาหลับตาแล้วเผยยิ้มออกมา ไม่เคยมีเช้าไหนที่รู้สึกผ่อนคลายได้เท่านี้มาก่อน กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็ช่างถูกใจ วันนี้คงไปทำงานอย่างมีสมาธิเต็มที่เป็นแน่
ไม่นานนัก พิชาภพก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขากระตุกยิ้มเมื่อเห็นเสื้อคลุมสีขาว แทนที่จะเป็นผ้าขนหนูเอาไว้พันกายเช่นเดิม
“เตรียมพร้อมมาอย่างดีเสียด้วย อย่างนี้เด็กดีของฉันต้องยังอยู่ข้างนอกแน่นอน”
ไม่รอช้า พิชาภพก็ก้าวออกจากห้องน้ำในชุดเสื้อคลุม สาวน้อยยังอยู่จริงๆ ด้วย เธอยืนรอเขาอยู่ที่หน้าห้องน้ำนั่นเอง ณัฐชาดาฉายยิ้มไม่ค่อยมั่นใจส่งให้
“ใบบัวเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ แต่ไม่รู้ว่าคุณใหญ่จะอยากใส่ชุดนี้หรือเปล่า” หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเขาต้องการใส่ชุดแบบไหนในวันนี้ จึงเตรียมให้เหมือนทุกวันที่เขาเคยใส่ไปทำงาน
“ใบบัวเตรียมให้ ฉันใส่ได้ทั้งนั้น”
หญิงสาวหน้าร้อนขึ้นมาทันที คำพูดธรรมดาแต่ทำไมเธอถึงสัมผัสได้ถึงความหวาน
“งั้นใบบัวออกไปข้างนอกนะคะ คุณใหญ่จะได้แต่งตัว”
ยังไม่ทันได้ออกไปดังใจคิด มือหนาก็เอื้อมมาคว้าข้อมือบางเอาไว้
“นึกยังไงถึงได้เอาใจฉัน”
“เอาใจ?” หญิงสาวโคลงศีรษะ
“ใช่”
“ใบบัวเปล่าเอาใจคุณใหญ่นะคะ” หญิงสาวส่ายหน้าอย่างแรงเหมือนสิ่งที่ทำเป็นความผิด
“ก็สิ่งที่ทำวันนี้นั่นแหละเขาเรียกว่าเอาใจ” เขาบอกเสียงหวาน
“ใบบัวแค่อยากตอบแทนที่คุณใหญ่ช่วยเหลือใบบัวกับพ่อค่ะ”
“ฝืนใจหรือเปล่า หืม...” เขาจับจ้องอย่างเอาคำตอบ
“เปล่าค่ะ ใบบัวเต็มใจตอบแทนคุณใหญ่มากเท่าที่จะทำได้ค่ะ”
“งั้นก็ตามใจใบบัวนะ” พิชาภพฉายยิ้มให้สาวน้อย หัวใจที่แหว่งวิ่นคล้ายได้รับการเติมเต็มจนพองโต
“งั้นใบบัวขอไปส่งคุณใหญ่ที่รถอย่างที่พี่รดากับพี่ไหมทำนะคะ” ณัฐชาดาบอกอย่างกระตือรือร้น โชคดีที่เขาเปิดโอกาสให้ได้พูด ไม่งั้นเธอไม่กล้าพูดแน่นอน
“เอาสิ” คราวนี้เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวยเป็นระเบียบ รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว
“ใบบัวรอข้างนอกนะคะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มมองสาวน้อยไปจนลับสายตา ริมฝีปากยังยิ้มไม่คลาย เริ่มอยากมีเมียจริงๆ เสียแล้ว
ณัฐชาดาก้าวออกมาข้างนอกแล้วก็พ่นระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก หัวใจมันเต้นตึกตักๆ อย่างไรก็ไม่รู้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยแต่ในที่สุดเธอก็กล้าทำอย่างที่ ‘ภรรยา’ พึงปรนนิบัติต่อสามี เธออาจจะดื้อ แก่น ไม่หวานอย่างผู้หญิงทั่วไป แต่ก็เต็มใจทำเพื่อเขาแบบนี้ เธออยากทดแทนบุญคุณของพิชาภพ
หญิงสาวยืนรอเขาเพียงสิบนาที ทว่ายาวนานในความรู้สึก ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อน นุ่งทับในกางเกงสแลค นัยน์ตากลมสวยเหลือบมองเห็นสูทกับกระเป๋าที่เขาถือก็ยื่นมือไปขอถือไว้เอง
“ใบบัวช่วยถือนะคะ”
“ครับ” เขายิ้มแล้วส่งสูทให้ ส่วนกระเป๋านั้นถือเอาไว้เอง “ส่วนนี่มันหนัก ใบบัวถือไม่ไหวหรอก”
“คุณใหญ่ทานข้าวก่อนไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามระหว่างเดินลงไปสู่โถงกลางด้านล่าง เธอไม่เคยเห็นพิชาภพรับประทานอาหารเช้าสักวัน
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ทานอาหารเช้า”
“ทานกาแฟเหรอคะ มีขนมปังด้วยไหม”
“ครับ แต่แค่กาแฟอย่างเดียว”
“ไม่ดีนะคะอย่างนี้ อาหารเช้าเป็นมื้อที่สำคัญมากเลยนะคะ” ณัฐชาดาทำสีหน้าจริงจังจนหนุ่มข้างกายอดยิ้มออกมาไม่ได้
“เป็นห่วงฉันหรือ”
“เอ่อ..ใบบัวแค่บอกว่าอาหารเช้าสำคัญเฉยๆ ค่ะ” สาวน้อยปฏิเสธพลางเสมองทางอื่นเสีย เมื่อเขาหันมาจับจ้องด้วยสายตาคล้ายจะล้อเลียน
“งั้นฉันก็ดื่มแค่กาแฟต่อไป” ชายหนุ่มแกล้งลองเชิง มีหรือทีเขาจะรู้ไม่เท่าทันเด็กน้อยอย่างเธอ
“ไม่ได้นะคะ คุณใหญ่ต้องทานอาหารเช้าด้วย”
“ฉันจะทานทำไมล่ะ ไม่มีคนเป็นห่วงฉันเสียหน่อย” พิชาภพแกล้งทำเป็นน้อยใจ
“ก็ได้ค่ะ ใบบัวเป็นห่วงคุณใหญ่” ในที่สุดณัฐชาดาก็ยอม ‘เป็นห่วง’ เขาจนได้ หญิงสาวแก้มแดงเรื่อขึ้นมาทันที
“งั้นพรุ่งนี้อาจะตื่นเช้ากว่านี้ แล้วเราลงไปทานข้าวกันนะ”
“ดีจังเลยค่ะ” ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นเรียงฟันสวยราวไข่มุก
สองสามีภรรยาในนามก้าวเป็นจังหวะเดียวกันมายังรถยนต์คันหรูที่จอดรอท่าอยู่ ร่างสูงโปร่งหยุดยืนก่อนจะกางแขนเป็นเชิงให้สาวน้อยที่ยืนหน้าเหรอหราสวมสูทให้ ณัฐชาดาใจสั่นไม่เบาขณะยื่นมือออกไปสวมเสื้อผ้าให้กับผู้ชายเป็นครั้งแรก รดาก็ทำแบบนี้ เธอเองก็ต้องทำบ้าง กลัวพิชาภพจะน้อยหน้าน้องชาย
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” สาวน้อยละมือจากการจัดปกเสื้อ แล้วฉายยิ้มให้เขา
“ขอบคุณครับคนดีของฉัน” แรกนั้น พิชาภพกะจะหันหลังแล้วก้าวขึ้นรถยนต์ ทว่าสายตาเหลือบไปเห็นที่ระเบียงของคฤหาสน์ พบร่างสูงโปร่งละม้ายคล้ายคลึงกับตนเองยืนตระหง่านอยู่
พิชาภพมองหน้าสาวน้อยไร้เดียงสาที่ยืนตาแป๋วตรงหน้าอย่างชั่งใจ เขาถอนหายใจแสนเบาก่อนเอ่ย “รางวัลสำหรับความน่ารักครับ”
แล้วเขาก็โน้มศีรษะลง ประทับริมฝีปากลงบนแก้มใสเนียนละเอียด กรุ่นกลิ่นความหอมจากกายสาวทำให้ไม่อยากละจาก แต่แรงสะดุ้งจากเธอก็ทำให้หนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้าปีคนนี้จำต้องตัดใจละริมฝีปากออกมา
“คุณใหญ่!”
ณัฐชาดายกมือขึ้นกุมแก้มนิ่ม เบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะปฏิบัติเช่นเดียวกับพิริยะและพิชาทยุตม์ ภายในช่องอกประท้วงความรู้สึกบางอย่างที่แล่นรุนแรง คล้ายกับตัวเธอเบาหวิวและล่องลอยไปกับความหอมหวานของการแสดงความรักของหนุ่มสาว
พิชาภพสูดลมหายใจเข้าปอดลึกเพื่อลดฉันการตื่นเต้น ก่อนจะเอ่ยลาเสียงพร่าเล็กน้อย
“ฉันไปก่อนนะเด็กดี”
//////////////////////////////////////////
สวัสดีค่า และแล้วก็ถึงวันหยุดยาวเสียที ฮิ้วววววว
นักอ่านที่รักไปเที่ยวที่ไหนกันคะ เที่ยวเผื่อนักเขียนด้วยน้า นักเขียนปั่นงาน มิได้เที่ยวเลย
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ธ.ค. 2557, 21:37:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ธ.ค. 2557, 21:37:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 2159
| << บทที่ 4 หน้าที่ภรรยา 2 | บทที่ 5 เรื่องยุ่งยาก 1 >> |
แว่นใส 28 ธ.ค. 2557, 22:29:46 น.
น่ารักจริงเชียว
น่ารักจริงเชียว
Krystal 29 ธ.ค. 2557, 02:56:20 น.
น่ารักจุงเบย
น่ารักจุงเบย
ผักหวาน 11 ก.พ. 2558, 20:39:29 น.
หวานจังเลย เขิน... 555
หวานจังเลย เขิน... 555
