ทัณฑ์ดอกรัก
เนิ่นนานกว่าร้อยปี โชคชะตาจึงชักพาเธอมาพบเจอกับเขาอีกครั้ง เธอถูกหว่านล้อมลวงหลอกด้วยเล่ห์กะเท่ห์มารยาของหนุ่มนักเลงกลอนอายุร่วมร้อยปีที่แสนน่ารัก โรคใจอ่อนกำเริบจนอ่อนใจ น่ากลัวว่า เธอจะเผลอตัวเผลอใจยอมตกห้วงรักอันแสนเย้ายวนไปร่วมกับเขาเข้าสักวัน
เพียงแต่คนบางคน หรือจะยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น!
“ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นวิญญาณบรรพบุรุษสายไหนของผม ผมรู้แต่ว่าเขาควรอยู่ส่วนเขา ส่วนคุณ...คุณต้องอยู่กับผม!”
(วิญญาณน่าเจี๊ยะ เจ้านายน่าแซะค่ะ ^^ เชิญเลือกหม่ำตามสบาย)
เพียงแต่คนบางคน หรือจะยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น!
“ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นวิญญาณบรรพบุรุษสายไหนของผม ผมรู้แต่ว่าเขาควรอยู่ส่วนเขา ส่วนคุณ...คุณต้องอยู่กับผม!”
(วิญญาณน่าเจี๊ยะ เจ้านายน่าแซะค่ะ ^^ เชิญเลือกหม่ำตามสบาย)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: เปิดใจ (1/2)
พี่สาวที่วดีกล่าวถึงกำลังเสียบแปรงสีฟันกลับลงกล่อง ด้ามแปรงสีส้มเอียงไปเกยกับด้ามสีเขียวของเพื่อนร่วมห้องเกิดเป็นภาพที่ชินตา แต่เธอกลับเหม่อมองนิ่งอยู่อีกชั่วขณะ ภาพสะท้อนในกระจกเงาคือหญิงสาวผมสีน้ำตาลเปียกลู่แนบศีรษะเน้นให้เห็นช่วงหน้าเพรียว สีหน้าของเธอเลื่อนลอยเผลอตัวเพราะมัวแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบ
“วันนี้แกเป็นอะไรของแกวะ เอ๋อพิกล งานหนักเหรอ เจ้านายแกใช้งานคุ้มไปเปล่าเนี่ย” จอมขวัญที่เพิ่งกินของว่างยามดึกหมด ผลักประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มอยู่ก่อนแล้วให้กว้างพอที่ตนแทรกเข้ามากล่าวทักขึ้น
ปัญญ์ปรียาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วพยายามตั้งสติ ใจนึกประหวั่นพรั่นพรึงว่าที่สติเธอไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเป็นเพราะถูกเขากินพลังวิญญาณเธอไปทีละน้อยหรือเปล่า
“ฉันดูโทรมขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล และใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นจอมขวัญส่ายหน้าดิกเป็นคำตอบแทบจะทันที
“เหอะ ฉันไม่ได้บอกว่าแกโทรม ฉันบอกว่าแกเอ๋อ อาการหนักนะเนี่ย นี่ดีนะที่แกยืนเหม่อลูบจมูก ถ้าแกเหม่อลูบปาก ฉันคิดว่าแกเสียจูบให้ใครแน่” จอมขวัญตั้งข้อสังเกต ขณะส่งมือผ่านหน้าเพื่อนเพื่อหยิบแปรงกับหลอดยาสีฟันไปบีบ
“บ้า! ฉันลูบจมูกเมื่อไหร่กัน” ปัญญ์ปรียาปฏิเสธหน้าร้อนฉ่า แต่กลับยกมือขึ้นลูบปลายจมูกโดยอัตโนมัติไปทีหนึ่ง ห้วงความคิดปรากฏหน้าคุณผีสุดหล่อจนเหมือนเขากำลังยืนอยู่ใกล้ๆ หัวใจเจ้ากรรมเผลอไผลคิดถึงสัมผัสเหมือนไม่ตั้งใจที่เฉี่ยวผ่านปลายจมูกไปแวบหนึ่ง แล้วไหนจะเสียงหัวเราะแผ่วที่เย้าแหย่อยู่ข้างหู
เพราะเขา! เพราะเขาแท้ๆที่ทำให้เธอใจเต้นตูมตามจะบ้าตายแบบนี้
หญิงสาวเปิดก๊อกน้ำก้มหน้าก้มตาล้างมือ ปรามหัวใจที่โครมครามให้สงบลงขณะภาวนาไม่ให้เพื่อนสังเกตเห็นอาการผิดปกติของตน
“เออ เห็นแกแปรงฟันจนปากเปื่อย ยืนเอ๋อลูบจมูกป้อยๆ ยังจะมาถาม เป็นเอามาก” จอมขวัญเหล่มองเพื่อน ความสงสัยทำให้เลิกคิดจะแปรงฟัน พอวางอุปกรณ์ลงเสร็จก็ทาบมือกับหน้าผากเพื่อนเทียบกับตัวเอง “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า เหมือนสมองแกไม่ค่อยจะทำงานนะ ขอขึ้นเงินเดือนเหอะ อะไรกันใช้งานงกๆถึงสามสี่ทุ่ม โอทีให้หรือเปล่าเนี่ย เขาเอาตำแหน่งประจำมาหลอกให้แกทุ่มเทเกินร้อย เสร็จปั๊บก็เบี้ยวแกทีหลังอะไรอย่างนี้เปล่าวะ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณวรทสักหน่อย ฉันเผลอหลับอยู่ที่ห้องสมุดเองแหละ เลยดึก” ปัญญ์ปรียายกข้ออ้างเดิมมาใช้อีกครั้ง
“โอ้โห! ออกรับแทน นี่ถึงขั้นไหนแล้วยะ อิ๋วววว” จอมขวัญทำเสียงประกอบชวนคิดลึก ตาล้อเลียนยั่วหยอก ก่อนกระแซะไหล่เบาๆ พลาง
ว่า “คายมาซะดีๆ อย่าให้เพื่อนคาใจ นี่ฉันจะมีเพื่อนเป็นคุณนายไฮโซตกถังหนังสือหรือเปล่า”
“บ้าไปใหญ่แล้ว เขามีลูกมีเมียแล้ว บอกกี่ทีแล้วฮะ” ปัญญ์ปรียาส่ายหน้าด้วยความระอามากกว่าฉุน
“ไม่ต้องมาอำ เพื่อนสืบแล้ว เขาเลิกกับเมียแล้วชัวร์ย่ะ”
“ไปสืบจากไหน ไม่จริงหรอก” ปัญญ์ปรียาเถียงอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก เพราะเธอก็ไม่รู้จริงแต่อย่างใด เพียงแค่คิดว่าอย่างน้อยเธอก็น่าจะวงในกว่าจอมขวัญ หากจะมีใครสักคนที่รู้เรื่องในมุ้งของวรท ก็ควรจะเป็นเธอมากกว่า
“ถามอากู๋มา คนดังอย่างนั้นอากู๋รู้ เมียเก่านายแกมีข่าวกับหนุ่มๆไม่ซ้ำหน้า โดนซักฟอกไปมา ถึงยอมรับว่าเข้ากันไม่ค่อยได้ จากกันอย่างเข้าใจอะไรอย่างเนี้ย ข่าวนานแล้วนะแก” จอมขวัญสาธยายราวรู้ลึกรู้จริงเหมือนเห็นมากับตา ทั้งที่อ่านเอาตามข่าวย้อนหลังคอลัมน์ข่าวไฮโซจากหลายๆแหล่ง
“อ้าวเหรอ” ปัญญ์ปรียารับคำพลางขบคิดความเป็นไปได้ วันนั้นเธอค้นหาโดยใช้ชื่อเปรมบุราณ ไม่ใช่ชื่อเจ้านายโดยตรง แถมธุรกิจหลักของเขาคือเรือนบุราณรีสอร์ตไม่ใช่ห้องสมุดเพื่อการกุศล คำค้นหาที่เธอใช้คงไม่ครอบคลุมเรื่องราวของเขานัก
“เออสิ เจ้านายแกก็ยังหนุ่มยังแน่น เพิ่งจะย่างสี่สิบหรือเปล่านะ เขาว่าผู้ชายวัยนี้กำลังกินเลยนะแก มีเรือพ่วงมาหนึ่ง ก็คิดซะว่าได้มีลูกทันใช้แล้วกัน เขาอยู่เปล่าเปลี่ยวเอกาอย่างนั้น ฉันว่าเจอเด็กสาวๆย่องเข้าหา งานนี้มีพลาดแน่”
“ใครจะย่องเข้าหาเขา! ไอ้เพื่อนบ้านี่!” ปัญญ์ปรียาโวยวาย พร้อมลงโทษด้วยการจักจี้เอวเพื่อนจอมเฮี้ยวที่แสนบ้าจี้จนตัวงอ
“งั้นขอฉันย่องแทนได้มั้ยอ่า” แม้จะหัวเราะจนลงไปกองกับพื้น จอมขวัญยังไม่วายเงยมาอ้อนตาปริบๆ
“เพี้ยน!” ปัญญ์ปรียาว่า พลางสะบัดหน้าเดินหนีออกจากห้องน้ำ แต่คนถูกด่านอกจากไม่สลดแม้เพียงนิด ยังลุกขึ้นยืน พลางยื่นหน้าโผล่จากช่องประตูตามออกไปตะโกนแซว
“หวงเว้ยหวง!”
พอโดนเพื่อนหันขวับทำตาวาว อ้าปากเหมือนเตรียมจะพ่นไฟใส่ จอมขวัญก็ปิดประตูฉับกั้นเสียงบ่นไล่หลัง พลางหัวเราะร่าอย่างขบขัน
คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จอมขวัญไม่เคยเห็นปัญญ์ปรียาจะสนใจใครที่ไหน รุ่นพี่ที่มาขายขนมจีบ หนีไปทำธุรกิจไร่แห้วก็หลายราย รุ่นเดียวกันที่เนียนๆมาเป็นเพื่อน ก็ได้รับสถานะเพื่อนจริงๆทุกคน ส่วนรุ่นน้องนี่ก็ยิ่งอาการหนัก ปัญญ์ปรียาทำราวกับพวกนั้นเด็กกว่าสักสิบปี ไม่ใช่แค่ปีสองปี
นึกสงสัยว่ารอเจ้าชายที่ไหนขับราชรถมาเกย ทีแท้ก็แพ้เสน่ห์พ่อม่ายรุ่นเดอะ!
ข้างคนโดนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเงื้อกำปั้นอยากจะทุบเพื่อนสักหลายตุบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ปัญญ์ปรียาค้อนควับใส่ประตูไปทีหนึ่งค่อยเดินไปคว้าหนังสืออ่านเล่นแล้วลากเก้าอี้มานั่งหน้าพัดลม เปิดเบอร์แรงหน่อยเพื่อเป่าผมให้แห้งก่อนนอน
เปิดอ่านไปได้หลายหน้า จอมขวัญค่อยแง้มประตูออกมา ทั้งสองสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก คนขี้แกล้งยังสนุกไม่เลิกราจึงลากเสียงอ่อนเสียงหวานแซว
“เจ้านายขา”
ยังไม่ทันที่ปัญญ์ปรียาจะพุ่งตัวมาลงโทษอีกรอบ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังเตือนว่ามีข้อความส่งเข้ามาขัดจังหวะ หญิงสาวถลึงตาคาดโทษเพื่อน แล้ววกกลับไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าถือ ก่อนจะยืนนิ่งตลึงงันไปกับข้อความที่ส่งเข้ามา
“มีอะไรเหรอแก” จอมขวัญชะโงกหน้ามาดู ปากกล่าวถามด้วยความใคร่รู้ ฉับพลันที่เห็นข้อความสั้นๆที่หน้าจอก็หัวเราะลั่นอย่างมีชัย “วรท...ชื่อนายแกนี่ปี่! โอ้โหแฮะ สี่ทุ่มกว่าแล้วยังมีส่งข้อความหาเสียด้วย เจ้านายจะเข้าหาแกเองแล้วละมั้งงานนี้”
ปัญญ์ปรียาไม่เถียงเพราะกำลังวิเคราะห์ใคร่ครวญถึงที่มาของข้อความที่ไม่เคยคาดฝันว่าจะได้รับ นึกสงสัยว่าเบอร์โทรศัพท์ที่เลขซ้ำกันเป็นพรืดที่ส่งมาเป็นเบอร์ใครสักคนที่หมายจะแกล้งกันหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นเพื่อนหรือคนที่เธอรู้จัก เธอก็น่าจะบันทึกเบอร์ไว้ และมันคงไม่โชว์เบอร์ยาวเหยียดที่หน้าจออย่างที่เป็นอยู่
‘อยู่ดึกอีกแล้วนะ ทำไมบอกแล้วไม่ฟัง / วรท’
เดาว่าลุงขจรคงรายงานเขาเรื่องที่เจอเธอ แต่ยังไงๆเธอก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องเล็กน้อยเท่านี้ ทำไมเขาต้องส่งข้อความมาดุเธอด้วย แล้วประโยคหลังนี่คือคำถามหรือคำตำหนิ เธอต้องตอบไปหรือเปล่าเนี่ย!
“เข้าหาอะไรของแก เขาดุฉันต่างหาก นี่ลุงขจรต้องโทร.ไปบอกเขาแน่เลยว่าฉันเผลอหลับที่ห้องสมุดจนดึกจนดื่น โอ๊ย! ถ้าเขาเปลี่ยนใจไม่รับฉันเป็นพนักงานประจำ ฉันก็ต้องหางานใหม่สิเนี่ย ฉันจะตอบไปยังไงดีวะแก” ปัญญ์ปรียาโวยวายตื่นตูม
“โถ คุณเพื่อน...” อีกครั้งที่จอมขวัญอังมือที่หน้าผากเพื่อนทำเหมือนจะวัดไข้ คุณหมอจำเป็นแสร้งครุ่นคิด พยักหน้ากับตัวเองสองสามทีก่อนวินิจฉัยออกมาอย่างเผ็ดร้อน “ตัวก็ไม่ร้อนนะ ทำไมสมองเฉื่อยหัวช้าอย่างนี้วะ ต่อมรับรักแกเพี้ยนเหรอ เจออย่างนี้ไปหาว่าเขาดุได้ไง”
“ก็เขาดุฉันจริงๆนี่” ปํญญ์ปรียาจิ้มนิ้วลงบนหน้าจอถี่ๆ ให้เห็นหลักฐานที่เธอถือไว้กับมือ
“โอ๊ย! เพลีย! นอนดีกว่า ลุ้นไม่ขึ้นเลยแกนี่” จอมขวัญหมุนตัวหนีกระโดดขึ้นเตียง เหลือเพื่อนจอมซื่อบื้อที่ยืนหน้ายู่มองหน้าจออย่างหวาดหวั่น ตรองไม่ตกว่าต้องแก้ตัวไปอย่างไรดี
ปัญญ์ปรียากลับลงนั่งที่เก้าอี้หน้าพัดลม ก้มศีรษะลงให้ลมพัดเป่าไล่ความชื้น คิดแล้วคิดอีกหลายตลบก่อนจะกดพิมพ์ข้อความอย่างระมัดระวังเพื่อตอบกลับไป
‘ขอโทษนะคะ คราวหน้าจะระวังไม่ให้เกิดขึ้นอีกค่ะ’
เป็นงานเป็นการ นอบน้อม รับผิดและพร้อมแก้ไข...หญิงสาวยิ้มให้กำลังใจตัวเองว่าพิมพ์ตอบไปอย่างเหมาะสมแน่แล้ว จึงกดส่งข้อความออกไป แต่แล้วเธอก็สะดุ้งเฮือก
ห้าทุ่มแล้ว! นี่เธอส่งข้อความหาเจ้านายตอนห้าทุ่ม ถ้าเจ้านายสะดุ้งตื่นจากนิทรารมย์มาเพื่อพบข้อความขอโทษไร้สาระของเธอเข้า เขาไม่โมโหเธอแย่หรือ
ปํญญ์ปรียาปริวิตกจนแทบเอาหัวโขกกับพัดลม จนกระทั่งมีข้อความตอบกลับมาสั้นๆ
‘นอนได้แล้ว ฝันดี’
หลังจากกวาดตาอ่านประโยคเรียบง่ายของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ความตื่นตูมตกใจค่อยๆเลือนหาย แทนที่ด้วยความอุ่นวาบหวิวในช่องอก ใบหน้ามนซ่านร้อนขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
หญิงสาวสลัดศีรษะดิก ดุตัวเองไม่ให้คิดเหลวไหลไปตามแรงกระพือของเพื่อน
จะเหมาเอาทุกคนที่ส่งข้อความหา พูดจาดีด้วยว่าเขามาจีบ มันใช้ได้ที่ไหนกัน!
‘นอนได้แล้ว ฝันดี’
ข้อความประโยคเดียวกันกำลังถูกอ่านทวนซ้ำจากผู้ส่ง แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือส่องเป็นเงาสีวาวบนโหนกแก้มที่นูนขึ้นเพราะเจ้าตัวกำลังอมยิ้ม
สายตาเขาเลื่อนไปดูข้อความก่อนหน้านั้น จินตนาการถึงเธอที่กำลังค้อมหัวงกๆขอโทษขอโพย เขาคงต้องระวังให้มาก หากจะส่งข้อความอะไรถึงเธออีก
ร่างสูงขยับตัวกระสับกระส่ายเปลี่ยนจากนอนตะแคงเป็นนอนหงาย ก่อนจะกลับมาตะแคงข้างเดิมอีกครั้ง หน้าหันเข้าหาลูกสาวที่กำลังหลับสนิทระแวดระวังไม่ให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาล้อเลียน
เธอเงียบไปนานเกินไปแล้ว
ความเงียบทำให้เขากระวนกระวายและสับสน
ไม่รู้ว่าเธอจะใช้โปรแกรมสนทนายอดฮิตนั้นหรือไม่ ถ้าใช้การพูดคุยระหว่างเธอกับเขาคงทำได้อย่างเป็นกันเอง มีลูกเล่นที่ทำให้ประโยคทื่อๆของเขามีชีวิตชีวามากขึ้น
ชายหนุ่มเลื่อนหาไอคอนโปรแกรมไลน์ที่เขาใช้คุยกับเพื่อนในก๊วนที่เรียนด้วยกันมารวมถึงหมู่ผู้ปกครองของเด็กร่วมชั้นกับวดี เขาค้นหาเธอจนเจอ ใบหน้าคมเข้มระเรื่อเป็นสีแดงจางๆ รอยยิ้มแผ่กว้างเต็มไปด้วยความขัดเขินและตื่นเต้นกับการฉีกความจำเจซ้ำซากเป็นงานเป็นการของตัวเองทิ้ง แล้วกดส่งสติ๊กเกอร์รูปหมีผู้มีชื่อเหมือนกับสีผิวของมันว่าบราวน์ไปหาเธอตัวหนึ่ง
เจ้าบราวน์หน้าเดียวคงเหมาะกับการเป็นตัวแทนของเขา เธอจะได้รู้ว่า หน้าดุๆของเขามันเป็นแค่หน้าเดียวที่บอกยี่ห้อไม่ใช่ว่าเขากำลังดุเธออยู่เสียหน่อย ไม่ว่าเขากำลังดีใจ เสียใจ โมโหโกรธา หรือจะกำลังประหม่ายามอยู่ต่อหน้าเธอ หน้าเขาก็เป็นอย่างนี้ราวกับกล้ามเนื้อบนใบหน้าถูกแช่แข็งเอาไว้
จนกระทั่งเขาเห็นว่ารูปสติ๊กเกอร์หมีหน้าเดียวที่เอียงคออย่างสงสัย พร้อมเครื่องหมายคำถามบนศีรษะถูกเธอเปิดดูแล้ว วรทค่อยพิมพ์ข้อความตามต่อท้ายส่งไป
‘ไม่บอกกู๊ดไนท์ผมกลับบ้างเหรอ’
ใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มกลับมานิ่งขรึมเข้มอีกครั้งแม้กำลังลุ้นจัดอยู่ในใจ กว่าเธอจะส่งข้อความสั้นๆตอบกลับมา วรทค่อยคลี่ยิ้มออก คราวนี้กว้างกว่าเดิมหลายเท่าตัว
‘ฝันดีค่ะ’
ชายหนุ่มเหม่อมองคำสามคำ ในอกเหมือนมีกลองรักรัวดังอยู่จนหัวใจคึกคักเต้นถี่ ปากยิ้มค้างอยู่นานหลายวินาที เสียงเล็กๆที่ปนด้วยความงัวเงียค่อยดังขึ้นดับความโรแมนติกของค่ำคืนที่แสนเร้าใจของเขา
“ได้คุยกับพี่สาวสมใจแล้วเหรอคะ โหย! หนูดีลุ้นซะเหนื่อยเลย”
“หนูดี! ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาสะดุ้งเงยจากจอโทรศัพท์ มือรีบสอดเก็บเครื่องลงไปใต้หมอน
“หนูดียังไม่หลับเสียหน่อย รอคุณพ่อจีบพี่สาวเสร็จจะได้จุ๊บๆที่เหม่งๆของหนูดีไงคะ” วดีหลับตายิ้มแป้นให้พลางจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากตนสองสามที เพื่อทวงสิ่งที่เขาลืมทำ
วรทหัวเราะเก้อๆ ก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้ จรดจมูกแนบแล้วหอมหน้าผากลูกไปหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนสำทับ “นอนได้แล้ว หลับฝันดีนะหนูดี เด็กดีของพ่อ”
วดีหลับตาพริ้ม งัวเงียจนคล้ายจะหลับลงในวินาทีนั้น แต่แล้วเสียงเล็กๆกลับงึมงำขึ้นราวกับเจ้าตัวเผลอละเมอความในใจออกมา
“คุณแม่ของกีตาร์แต่งตัวสวยๆมาส่งกีตาร์ทุกวันเลยค่ะ”
คนเป็นพ่อได้แต่ส่งเสียงอืมในลำคอเบาๆแสดงอาการรับรู้เมื่อนึกถึงหน้าผู้ปกครองของเพื่อนสนิทวดีออก แต่เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าลูกต้องการสื่อถึงอะไร หลังจากเห็นว่าเธอเงียบไปพักหนึ่งจนเหมือนว่าหลับไปแล้ว เขาจึงไม่ซักไซ้ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ปากกระจุ๋มกระจิ๋มกลับขยับกล่าวต่อ
“คุณพ่อให้คุณแม่แต่งตัวสวยๆไปส่งหนูดีมั่งนะคะ”
น้ำหนักของถ้อยความนั้นถ่วงลงที่ใจวรทอย่างฉับพลัน สายตาซึ่งทอดมองเด็กหญิงที่ซุกตัวหลับอยู่กับอกจึงละมุนลง มือใหญ่ค่อยๆลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาอ่อนโยน
เขาหรือจะไม่รู้ว่าในห้วงความฝันของหนูดีเด็กดีของเขามีภาพคุณแม่ในชุดสวยคนไหนอยู่
ย่อมไม่ใช่คนที่ถูกเธอเรียกว่าพี่สาว และสนับสนุนให้เขาออกตัวเกี้ยวดูสักที แต่เป็นผู้หญิงที่ประดิษฐ์วาจารื่นหู บอกรักลูกผ่านสื่อ ทั้งที่ปีหนึ่งจะแต่งตัวสวยฉีดน้ำหอมฟุ้ง เดินกรีดกรายลงจากรถ หอบเอาของขวัญราคาแพงมาให้สักครั้งหนึ่ง
แม่แบบนั้น...ถ้าปัญญ์ปรียาทดแทนเธอได้ก็คงดี
ปัญญ์ปรียาผู้ไม่เคยแม้แต่จะกล้าคิดว่าตัวเองถูกหมายตาให้เป็นเมียหรือแม่ใคร กำลังนอนเปิดตาโพลงในความมืด ข้อความที่ส่งโต้ตอบกันสั้นๆในโทรศัพท์มือถือแปรเป็นเสียงอื้ออึงสะท้อนอยู่ในหัว มันผนึกกำลังผนวกเข้ากับเสียงเพื่อนที่เย้าแหย่ถึงท่าทีของเจ้านายย้อนมากระหน่ำซ้ำเติมเสริมให้เรื่องราวหนักแน่นเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น
เขาชอบเธอ...เขากำลังจีบเธอ
แต่มันเป็นไปได้ยังไงกัน เขาคนนั้นนะเหรอ เจ้านายที่เธอได้เจอเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น ท่าทีเป็นงานเป็นการแกมเฉยชา คำตำหนิ ดุว่า ออกคำสั่งทั้งหลายแหล่ ค้านคานข้อความในโทรศัพท์ไว้อย่างสบายๆ
ไม่มีทางเสียละ! เธอคงโดนจอมขวัญเป่าหูจนชักเพี้ยนถึงคิดเข้าข้างตัวเองได้น่าเกลียดขนาดนี้ คงเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่จึงตำหนิอย่างละมุนละม่อมว่าถ้าใครอวยพรเธอ เธอก็ควรตอบกลับด้วยคำอวยพรเหมือนกัน
ใช่...มันต้องใช่อย่างนั้นแน่ๆ
หญิงสาวสรุปกับตัวเองแล้วข่มตาหลับลงในที่สุด
xxxx
ฟากหนึ่งทำลูกเพลีย อีกคนก็ทำเพื่อนเพลียค่ะ ไม่รู้ว่าใครจะหายเพลียก่อนกัน
รู้แต่ว่าท่านพี่ผีก็รอคิวเข้าฉากจนเพลียอยู่ หวังว่าจะไม่ลืมผีพี่เกี้อกันไปเสียแล้วนะคะ ^^
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่า
“วันนี้แกเป็นอะไรของแกวะ เอ๋อพิกล งานหนักเหรอ เจ้านายแกใช้งานคุ้มไปเปล่าเนี่ย” จอมขวัญที่เพิ่งกินของว่างยามดึกหมด ผลักประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มอยู่ก่อนแล้วให้กว้างพอที่ตนแทรกเข้ามากล่าวทักขึ้น
ปัญญ์ปรียาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วพยายามตั้งสติ ใจนึกประหวั่นพรั่นพรึงว่าที่สติเธอไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเป็นเพราะถูกเขากินพลังวิญญาณเธอไปทีละน้อยหรือเปล่า
“ฉันดูโทรมขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล และใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นจอมขวัญส่ายหน้าดิกเป็นคำตอบแทบจะทันที
“เหอะ ฉันไม่ได้บอกว่าแกโทรม ฉันบอกว่าแกเอ๋อ อาการหนักนะเนี่ย นี่ดีนะที่แกยืนเหม่อลูบจมูก ถ้าแกเหม่อลูบปาก ฉันคิดว่าแกเสียจูบให้ใครแน่” จอมขวัญตั้งข้อสังเกต ขณะส่งมือผ่านหน้าเพื่อนเพื่อหยิบแปรงกับหลอดยาสีฟันไปบีบ
“บ้า! ฉันลูบจมูกเมื่อไหร่กัน” ปัญญ์ปรียาปฏิเสธหน้าร้อนฉ่า แต่กลับยกมือขึ้นลูบปลายจมูกโดยอัตโนมัติไปทีหนึ่ง ห้วงความคิดปรากฏหน้าคุณผีสุดหล่อจนเหมือนเขากำลังยืนอยู่ใกล้ๆ หัวใจเจ้ากรรมเผลอไผลคิดถึงสัมผัสเหมือนไม่ตั้งใจที่เฉี่ยวผ่านปลายจมูกไปแวบหนึ่ง แล้วไหนจะเสียงหัวเราะแผ่วที่เย้าแหย่อยู่ข้างหู
เพราะเขา! เพราะเขาแท้ๆที่ทำให้เธอใจเต้นตูมตามจะบ้าตายแบบนี้
หญิงสาวเปิดก๊อกน้ำก้มหน้าก้มตาล้างมือ ปรามหัวใจที่โครมครามให้สงบลงขณะภาวนาไม่ให้เพื่อนสังเกตเห็นอาการผิดปกติของตน
“เออ เห็นแกแปรงฟันจนปากเปื่อย ยืนเอ๋อลูบจมูกป้อยๆ ยังจะมาถาม เป็นเอามาก” จอมขวัญเหล่มองเพื่อน ความสงสัยทำให้เลิกคิดจะแปรงฟัน พอวางอุปกรณ์ลงเสร็จก็ทาบมือกับหน้าผากเพื่อนเทียบกับตัวเอง “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า เหมือนสมองแกไม่ค่อยจะทำงานนะ ขอขึ้นเงินเดือนเหอะ อะไรกันใช้งานงกๆถึงสามสี่ทุ่ม โอทีให้หรือเปล่าเนี่ย เขาเอาตำแหน่งประจำมาหลอกให้แกทุ่มเทเกินร้อย เสร็จปั๊บก็เบี้ยวแกทีหลังอะไรอย่างนี้เปล่าวะ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณวรทสักหน่อย ฉันเผลอหลับอยู่ที่ห้องสมุดเองแหละ เลยดึก” ปัญญ์ปรียายกข้ออ้างเดิมมาใช้อีกครั้ง
“โอ้โห! ออกรับแทน นี่ถึงขั้นไหนแล้วยะ อิ๋วววว” จอมขวัญทำเสียงประกอบชวนคิดลึก ตาล้อเลียนยั่วหยอก ก่อนกระแซะไหล่เบาๆ พลาง
ว่า “คายมาซะดีๆ อย่าให้เพื่อนคาใจ นี่ฉันจะมีเพื่อนเป็นคุณนายไฮโซตกถังหนังสือหรือเปล่า”
“บ้าไปใหญ่แล้ว เขามีลูกมีเมียแล้ว บอกกี่ทีแล้วฮะ” ปัญญ์ปรียาส่ายหน้าด้วยความระอามากกว่าฉุน
“ไม่ต้องมาอำ เพื่อนสืบแล้ว เขาเลิกกับเมียแล้วชัวร์ย่ะ”
“ไปสืบจากไหน ไม่จริงหรอก” ปัญญ์ปรียาเถียงอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก เพราะเธอก็ไม่รู้จริงแต่อย่างใด เพียงแค่คิดว่าอย่างน้อยเธอก็น่าจะวงในกว่าจอมขวัญ หากจะมีใครสักคนที่รู้เรื่องในมุ้งของวรท ก็ควรจะเป็นเธอมากกว่า
“ถามอากู๋มา คนดังอย่างนั้นอากู๋รู้ เมียเก่านายแกมีข่าวกับหนุ่มๆไม่ซ้ำหน้า โดนซักฟอกไปมา ถึงยอมรับว่าเข้ากันไม่ค่อยได้ จากกันอย่างเข้าใจอะไรอย่างเนี้ย ข่าวนานแล้วนะแก” จอมขวัญสาธยายราวรู้ลึกรู้จริงเหมือนเห็นมากับตา ทั้งที่อ่านเอาตามข่าวย้อนหลังคอลัมน์ข่าวไฮโซจากหลายๆแหล่ง
“อ้าวเหรอ” ปัญญ์ปรียารับคำพลางขบคิดความเป็นไปได้ วันนั้นเธอค้นหาโดยใช้ชื่อเปรมบุราณ ไม่ใช่ชื่อเจ้านายโดยตรง แถมธุรกิจหลักของเขาคือเรือนบุราณรีสอร์ตไม่ใช่ห้องสมุดเพื่อการกุศล คำค้นหาที่เธอใช้คงไม่ครอบคลุมเรื่องราวของเขานัก
“เออสิ เจ้านายแกก็ยังหนุ่มยังแน่น เพิ่งจะย่างสี่สิบหรือเปล่านะ เขาว่าผู้ชายวัยนี้กำลังกินเลยนะแก มีเรือพ่วงมาหนึ่ง ก็คิดซะว่าได้มีลูกทันใช้แล้วกัน เขาอยู่เปล่าเปลี่ยวเอกาอย่างนั้น ฉันว่าเจอเด็กสาวๆย่องเข้าหา งานนี้มีพลาดแน่”
“ใครจะย่องเข้าหาเขา! ไอ้เพื่อนบ้านี่!” ปัญญ์ปรียาโวยวาย พร้อมลงโทษด้วยการจักจี้เอวเพื่อนจอมเฮี้ยวที่แสนบ้าจี้จนตัวงอ
“งั้นขอฉันย่องแทนได้มั้ยอ่า” แม้จะหัวเราะจนลงไปกองกับพื้น จอมขวัญยังไม่วายเงยมาอ้อนตาปริบๆ
“เพี้ยน!” ปัญญ์ปรียาว่า พลางสะบัดหน้าเดินหนีออกจากห้องน้ำ แต่คนถูกด่านอกจากไม่สลดแม้เพียงนิด ยังลุกขึ้นยืน พลางยื่นหน้าโผล่จากช่องประตูตามออกไปตะโกนแซว
“หวงเว้ยหวง!”
พอโดนเพื่อนหันขวับทำตาวาว อ้าปากเหมือนเตรียมจะพ่นไฟใส่ จอมขวัญก็ปิดประตูฉับกั้นเสียงบ่นไล่หลัง พลางหัวเราะร่าอย่างขบขัน
คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จอมขวัญไม่เคยเห็นปัญญ์ปรียาจะสนใจใครที่ไหน รุ่นพี่ที่มาขายขนมจีบ หนีไปทำธุรกิจไร่แห้วก็หลายราย รุ่นเดียวกันที่เนียนๆมาเป็นเพื่อน ก็ได้รับสถานะเพื่อนจริงๆทุกคน ส่วนรุ่นน้องนี่ก็ยิ่งอาการหนัก ปัญญ์ปรียาทำราวกับพวกนั้นเด็กกว่าสักสิบปี ไม่ใช่แค่ปีสองปี
นึกสงสัยว่ารอเจ้าชายที่ไหนขับราชรถมาเกย ทีแท้ก็แพ้เสน่ห์พ่อม่ายรุ่นเดอะ!
ข้างคนโดนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเงื้อกำปั้นอยากจะทุบเพื่อนสักหลายตุบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ปัญญ์ปรียาค้อนควับใส่ประตูไปทีหนึ่งค่อยเดินไปคว้าหนังสืออ่านเล่นแล้วลากเก้าอี้มานั่งหน้าพัดลม เปิดเบอร์แรงหน่อยเพื่อเป่าผมให้แห้งก่อนนอน
เปิดอ่านไปได้หลายหน้า จอมขวัญค่อยแง้มประตูออกมา ทั้งสองสบตากันแล้วหัวเราะคิกคัก คนขี้แกล้งยังสนุกไม่เลิกราจึงลากเสียงอ่อนเสียงหวานแซว
“เจ้านายขา”
ยังไม่ทันที่ปัญญ์ปรียาจะพุ่งตัวมาลงโทษอีกรอบ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังเตือนว่ามีข้อความส่งเข้ามาขัดจังหวะ หญิงสาวถลึงตาคาดโทษเพื่อน แล้ววกกลับไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าถือ ก่อนจะยืนนิ่งตลึงงันไปกับข้อความที่ส่งเข้ามา
“มีอะไรเหรอแก” จอมขวัญชะโงกหน้ามาดู ปากกล่าวถามด้วยความใคร่รู้ ฉับพลันที่เห็นข้อความสั้นๆที่หน้าจอก็หัวเราะลั่นอย่างมีชัย “วรท...ชื่อนายแกนี่ปี่! โอ้โหแฮะ สี่ทุ่มกว่าแล้วยังมีส่งข้อความหาเสียด้วย เจ้านายจะเข้าหาแกเองแล้วละมั้งงานนี้”
ปัญญ์ปรียาไม่เถียงเพราะกำลังวิเคราะห์ใคร่ครวญถึงที่มาของข้อความที่ไม่เคยคาดฝันว่าจะได้รับ นึกสงสัยว่าเบอร์โทรศัพท์ที่เลขซ้ำกันเป็นพรืดที่ส่งมาเป็นเบอร์ใครสักคนที่หมายจะแกล้งกันหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นเพื่อนหรือคนที่เธอรู้จัก เธอก็น่าจะบันทึกเบอร์ไว้ และมันคงไม่โชว์เบอร์ยาวเหยียดที่หน้าจออย่างที่เป็นอยู่
‘อยู่ดึกอีกแล้วนะ ทำไมบอกแล้วไม่ฟัง / วรท’
เดาว่าลุงขจรคงรายงานเขาเรื่องที่เจอเธอ แต่ยังไงๆเธอก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องเล็กน้อยเท่านี้ ทำไมเขาต้องส่งข้อความมาดุเธอด้วย แล้วประโยคหลังนี่คือคำถามหรือคำตำหนิ เธอต้องตอบไปหรือเปล่าเนี่ย!
“เข้าหาอะไรของแก เขาดุฉันต่างหาก นี่ลุงขจรต้องโทร.ไปบอกเขาแน่เลยว่าฉันเผลอหลับที่ห้องสมุดจนดึกจนดื่น โอ๊ย! ถ้าเขาเปลี่ยนใจไม่รับฉันเป็นพนักงานประจำ ฉันก็ต้องหางานใหม่สิเนี่ย ฉันจะตอบไปยังไงดีวะแก” ปัญญ์ปรียาโวยวายตื่นตูม
“โถ คุณเพื่อน...” อีกครั้งที่จอมขวัญอังมือที่หน้าผากเพื่อนทำเหมือนจะวัดไข้ คุณหมอจำเป็นแสร้งครุ่นคิด พยักหน้ากับตัวเองสองสามทีก่อนวินิจฉัยออกมาอย่างเผ็ดร้อน “ตัวก็ไม่ร้อนนะ ทำไมสมองเฉื่อยหัวช้าอย่างนี้วะ ต่อมรับรักแกเพี้ยนเหรอ เจออย่างนี้ไปหาว่าเขาดุได้ไง”
“ก็เขาดุฉันจริงๆนี่” ปํญญ์ปรียาจิ้มนิ้วลงบนหน้าจอถี่ๆ ให้เห็นหลักฐานที่เธอถือไว้กับมือ
“โอ๊ย! เพลีย! นอนดีกว่า ลุ้นไม่ขึ้นเลยแกนี่” จอมขวัญหมุนตัวหนีกระโดดขึ้นเตียง เหลือเพื่อนจอมซื่อบื้อที่ยืนหน้ายู่มองหน้าจออย่างหวาดหวั่น ตรองไม่ตกว่าต้องแก้ตัวไปอย่างไรดี
ปัญญ์ปรียากลับลงนั่งที่เก้าอี้หน้าพัดลม ก้มศีรษะลงให้ลมพัดเป่าไล่ความชื้น คิดแล้วคิดอีกหลายตลบก่อนจะกดพิมพ์ข้อความอย่างระมัดระวังเพื่อตอบกลับไป
‘ขอโทษนะคะ คราวหน้าจะระวังไม่ให้เกิดขึ้นอีกค่ะ’
เป็นงานเป็นการ นอบน้อม รับผิดและพร้อมแก้ไข...หญิงสาวยิ้มให้กำลังใจตัวเองว่าพิมพ์ตอบไปอย่างเหมาะสมแน่แล้ว จึงกดส่งข้อความออกไป แต่แล้วเธอก็สะดุ้งเฮือก
ห้าทุ่มแล้ว! นี่เธอส่งข้อความหาเจ้านายตอนห้าทุ่ม ถ้าเจ้านายสะดุ้งตื่นจากนิทรารมย์มาเพื่อพบข้อความขอโทษไร้สาระของเธอเข้า เขาไม่โมโหเธอแย่หรือ
ปํญญ์ปรียาปริวิตกจนแทบเอาหัวโขกกับพัดลม จนกระทั่งมีข้อความตอบกลับมาสั้นๆ
‘นอนได้แล้ว ฝันดี’
หลังจากกวาดตาอ่านประโยคเรียบง่ายของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ความตื่นตูมตกใจค่อยๆเลือนหาย แทนที่ด้วยความอุ่นวาบหวิวในช่องอก ใบหน้ามนซ่านร้อนขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
หญิงสาวสลัดศีรษะดิก ดุตัวเองไม่ให้คิดเหลวไหลไปตามแรงกระพือของเพื่อน
จะเหมาเอาทุกคนที่ส่งข้อความหา พูดจาดีด้วยว่าเขามาจีบ มันใช้ได้ที่ไหนกัน!
‘นอนได้แล้ว ฝันดี’
ข้อความประโยคเดียวกันกำลังถูกอ่านทวนซ้ำจากผู้ส่ง แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือส่องเป็นเงาสีวาวบนโหนกแก้มที่นูนขึ้นเพราะเจ้าตัวกำลังอมยิ้ม
สายตาเขาเลื่อนไปดูข้อความก่อนหน้านั้น จินตนาการถึงเธอที่กำลังค้อมหัวงกๆขอโทษขอโพย เขาคงต้องระวังให้มาก หากจะส่งข้อความอะไรถึงเธออีก
ร่างสูงขยับตัวกระสับกระส่ายเปลี่ยนจากนอนตะแคงเป็นนอนหงาย ก่อนจะกลับมาตะแคงข้างเดิมอีกครั้ง หน้าหันเข้าหาลูกสาวที่กำลังหลับสนิทระแวดระวังไม่ให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาล้อเลียน
เธอเงียบไปนานเกินไปแล้ว
ความเงียบทำให้เขากระวนกระวายและสับสน
ไม่รู้ว่าเธอจะใช้โปรแกรมสนทนายอดฮิตนั้นหรือไม่ ถ้าใช้การพูดคุยระหว่างเธอกับเขาคงทำได้อย่างเป็นกันเอง มีลูกเล่นที่ทำให้ประโยคทื่อๆของเขามีชีวิตชีวามากขึ้น
ชายหนุ่มเลื่อนหาไอคอนโปรแกรมไลน์ที่เขาใช้คุยกับเพื่อนในก๊วนที่เรียนด้วยกันมารวมถึงหมู่ผู้ปกครองของเด็กร่วมชั้นกับวดี เขาค้นหาเธอจนเจอ ใบหน้าคมเข้มระเรื่อเป็นสีแดงจางๆ รอยยิ้มแผ่กว้างเต็มไปด้วยความขัดเขินและตื่นเต้นกับการฉีกความจำเจซ้ำซากเป็นงานเป็นการของตัวเองทิ้ง แล้วกดส่งสติ๊กเกอร์รูปหมีผู้มีชื่อเหมือนกับสีผิวของมันว่าบราวน์ไปหาเธอตัวหนึ่ง
เจ้าบราวน์หน้าเดียวคงเหมาะกับการเป็นตัวแทนของเขา เธอจะได้รู้ว่า หน้าดุๆของเขามันเป็นแค่หน้าเดียวที่บอกยี่ห้อไม่ใช่ว่าเขากำลังดุเธออยู่เสียหน่อย ไม่ว่าเขากำลังดีใจ เสียใจ โมโหโกรธา หรือจะกำลังประหม่ายามอยู่ต่อหน้าเธอ หน้าเขาก็เป็นอย่างนี้ราวกับกล้ามเนื้อบนใบหน้าถูกแช่แข็งเอาไว้
จนกระทั่งเขาเห็นว่ารูปสติ๊กเกอร์หมีหน้าเดียวที่เอียงคออย่างสงสัย พร้อมเครื่องหมายคำถามบนศีรษะถูกเธอเปิดดูแล้ว วรทค่อยพิมพ์ข้อความตามต่อท้ายส่งไป
‘ไม่บอกกู๊ดไนท์ผมกลับบ้างเหรอ’
ใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มกลับมานิ่งขรึมเข้มอีกครั้งแม้กำลังลุ้นจัดอยู่ในใจ กว่าเธอจะส่งข้อความสั้นๆตอบกลับมา วรทค่อยคลี่ยิ้มออก คราวนี้กว้างกว่าเดิมหลายเท่าตัว
‘ฝันดีค่ะ’
ชายหนุ่มเหม่อมองคำสามคำ ในอกเหมือนมีกลองรักรัวดังอยู่จนหัวใจคึกคักเต้นถี่ ปากยิ้มค้างอยู่นานหลายวินาที เสียงเล็กๆที่ปนด้วยความงัวเงียค่อยดังขึ้นดับความโรแมนติกของค่ำคืนที่แสนเร้าใจของเขา
“ได้คุยกับพี่สาวสมใจแล้วเหรอคะ โหย! หนูดีลุ้นซะเหนื่อยเลย”
“หนูดี! ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาสะดุ้งเงยจากจอโทรศัพท์ มือรีบสอดเก็บเครื่องลงไปใต้หมอน
“หนูดียังไม่หลับเสียหน่อย รอคุณพ่อจีบพี่สาวเสร็จจะได้จุ๊บๆที่เหม่งๆของหนูดีไงคะ” วดีหลับตายิ้มแป้นให้พลางจิ้มนิ้วลงบนหน้าผากตนสองสามที เพื่อทวงสิ่งที่เขาลืมทำ
วรทหัวเราะเก้อๆ ก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้ จรดจมูกแนบแล้วหอมหน้าผากลูกไปหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนสำทับ “นอนได้แล้ว หลับฝันดีนะหนูดี เด็กดีของพ่อ”
วดีหลับตาพริ้ม งัวเงียจนคล้ายจะหลับลงในวินาทีนั้น แต่แล้วเสียงเล็กๆกลับงึมงำขึ้นราวกับเจ้าตัวเผลอละเมอความในใจออกมา
“คุณแม่ของกีตาร์แต่งตัวสวยๆมาส่งกีตาร์ทุกวันเลยค่ะ”
คนเป็นพ่อได้แต่ส่งเสียงอืมในลำคอเบาๆแสดงอาการรับรู้เมื่อนึกถึงหน้าผู้ปกครองของเพื่อนสนิทวดีออก แต่เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าลูกต้องการสื่อถึงอะไร หลังจากเห็นว่าเธอเงียบไปพักหนึ่งจนเหมือนว่าหลับไปแล้ว เขาจึงไม่ซักไซ้ แต่หลังจากนั้นไม่นาน ปากกระจุ๋มกระจิ๋มกลับขยับกล่าวต่อ
“คุณพ่อให้คุณแม่แต่งตัวสวยๆไปส่งหนูดีมั่งนะคะ”
น้ำหนักของถ้อยความนั้นถ่วงลงที่ใจวรทอย่างฉับพลัน สายตาซึ่งทอดมองเด็กหญิงที่ซุกตัวหลับอยู่กับอกจึงละมุนลง มือใหญ่ค่อยๆลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาอ่อนโยน
เขาหรือจะไม่รู้ว่าในห้วงความฝันของหนูดีเด็กดีของเขามีภาพคุณแม่ในชุดสวยคนไหนอยู่
ย่อมไม่ใช่คนที่ถูกเธอเรียกว่าพี่สาว และสนับสนุนให้เขาออกตัวเกี้ยวดูสักที แต่เป็นผู้หญิงที่ประดิษฐ์วาจารื่นหู บอกรักลูกผ่านสื่อ ทั้งที่ปีหนึ่งจะแต่งตัวสวยฉีดน้ำหอมฟุ้ง เดินกรีดกรายลงจากรถ หอบเอาของขวัญราคาแพงมาให้สักครั้งหนึ่ง
แม่แบบนั้น...ถ้าปัญญ์ปรียาทดแทนเธอได้ก็คงดี
ปัญญ์ปรียาผู้ไม่เคยแม้แต่จะกล้าคิดว่าตัวเองถูกหมายตาให้เป็นเมียหรือแม่ใคร กำลังนอนเปิดตาโพลงในความมืด ข้อความที่ส่งโต้ตอบกันสั้นๆในโทรศัพท์มือถือแปรเป็นเสียงอื้ออึงสะท้อนอยู่ในหัว มันผนึกกำลังผนวกเข้ากับเสียงเพื่อนที่เย้าแหย่ถึงท่าทีของเจ้านายย้อนมากระหน่ำซ้ำเติมเสริมให้เรื่องราวหนักแน่นเป็นจริงเป็นจังมากขึ้น
เขาชอบเธอ...เขากำลังจีบเธอ
แต่มันเป็นไปได้ยังไงกัน เขาคนนั้นนะเหรอ เจ้านายที่เธอได้เจอเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น ท่าทีเป็นงานเป็นการแกมเฉยชา คำตำหนิ ดุว่า ออกคำสั่งทั้งหลายแหล่ ค้านคานข้อความในโทรศัพท์ไว้อย่างสบายๆ
ไม่มีทางเสียละ! เธอคงโดนจอมขวัญเป่าหูจนชักเพี้ยนถึงคิดเข้าข้างตัวเองได้น่าเกลียดขนาดนี้ คงเพราะเขาเป็นผู้ใหญ่จึงตำหนิอย่างละมุนละม่อมว่าถ้าใครอวยพรเธอ เธอก็ควรตอบกลับด้วยคำอวยพรเหมือนกัน
ใช่...มันต้องใช่อย่างนั้นแน่ๆ
หญิงสาวสรุปกับตัวเองแล้วข่มตาหลับลงในที่สุด
xxxx
ฟากหนึ่งทำลูกเพลีย อีกคนก็ทำเพื่อนเพลียค่ะ ไม่รู้ว่าใครจะหายเพลียก่อนกัน
รู้แต่ว่าท่านพี่ผีก็รอคิวเข้าฉากจนเพลียอยู่ หวังว่าจะไม่ลืมผีพี่เกี้อกันไปเสียแล้วนะคะ ^^
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่า
นณกร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ธ.ค. 2557, 23:16:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ธ.ค. 2557, 23:16:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1234
| << สายน้ำที่ไหลกลับ (2/2) | เปิดใจ (2/2) >> |
โอชิน 29 ธ.ค. 2557, 02:52:36 น.
คนอ่านเลยเพลีย..ลุ้นพ่อหม้ายรุ่นเดอะจีบเด็กน้อยให้สำเร็จไวๆ..อย่าให้เสี่ยเหลี่ยมผีพี่เกื้อเชียวนะ !
คนอ่านเลยเพลีย..ลุ้นพ่อหม้ายรุ่นเดอะจีบเด็กน้อยให้สำเร็จไวๆ..อย่าให้เสี่ยเหลี่ยมผีพี่เกื้อเชียวนะ !
พันธุ์แตงกวา 29 ธ.ค. 2557, 04:57:31 น.
ตกถังหนังสือ!!! ขำมาก แล้วพี่สาวคนสวยจะยอมตกด้วยมั้ยเนี่ย วันไหนว่างๆขอนัดเม้าท์กับจอมขวัญหน่อยนะ ท่าทางจะเม้าท์มันส์
อิฉันมานั่งรอคุณเกื้อที่ท่าน้ำทุกวันเลยเจ้าค่ะ
ตกถังหนังสือ!!! ขำมาก แล้วพี่สาวคนสวยจะยอมตกด้วยมั้ยเนี่ย วันไหนว่างๆขอนัดเม้าท์กับจอมขวัญหน่อยนะ ท่าทางจะเม้าท์มันส์
อิฉันมานั่งรอคุณเกื้อที่ท่าน้ำทุกวันเลยเจ้าค่ะ
ใบบัวน่ารัก 29 ธ.ค. 2557, 06:16:43 น.
เพลียใจแทน นั่นคือลุ้นๆอยู่นะค้า
เพลียใจแทน นั่นคือลุ้นๆอยู่นะค้า