เพราะเกมแมวยักษ์(เสือ)วิ่งไล่จับหนูนา มีคนเล่นตุกติกผิดกติกา แม่หนูเลยถูกพ่อเสือลากเข้าป่า...และตกล่องปล่องชิ้นกลายเป็นเมียเสือไม่รู้ตัว!!!

............

“ ฮักน้องบ่อ้าย” ดวงหน้างามพลันแดงระเรื่อ หัวใจกระตุกไหว พอหลุดปากออกไปก็อยากจะตะปบคำพูดนั้นกลับคืน เฮ้อ...เสียเหลี่ยมเขาแล้วไหมละลูกจันทร์ !
ชายหนุ่มยิ้มนัยน์ตาพราวระยับ ท่าทางเจ้าเล่ห์ยียวน แต่ก็หล่อเหลากระชากใจ ก่อนจะตอบหล่อนเสียงดังว่า “ สุด ๆ ” ทองภูมิเชยคางหญิงสาวด้วยสัมผัสแห่งรัก เขาจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่ม เนิ่นนานและอ้อยอิ่งด้วยความรักซึ่งอัดแน่นล้นใจ...

........

ห้าปีก่อน ทองภูมิ หรือ ’ทิกเกอร์’ ถูกพิพากษาให้เป็น ไอ้บ้ากาม จากข้อกล่าวหาของ ลินจันทร์ ซึ่งอ้างว่า เขาแอบถ้ำมองดูหล่อนอาบน้ำ เรื่องนี้ได้กลายเป็นรอยแค้นแรกพบฝังใจทิกเกอร์ตลอดมา และไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์เล็ก ๆ ครั้งนั้นส่งผลให้ลูกครึ่งหนุ่มเลือดร้อนผู้หมอนหมิ่นถูกคลุมถุงชนแต่งงานกับ อรอินทร์ สาวสวยประจำหมู่บ้านซึ่งกำลังตั้งท้องกับ หรรษพล เพื่อนรักซึ่งกำลังมีอนาคตไกล และการช่วยเพื่อนทำให้ทองภูมิต้องตัดใจจากหนึ่งฤทัย ครูสาวซึ่งน้องหรรษพลด้วย



ทว่าหลังจากคลอดลูกชาย น้องขนุน ไม่ทันข้ามปี อรอินทร์ก็ย้อนกลับไปคบกับ หรรษพล การผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ระหว่างเพื่อนจึงขาดสะบั้นลง ทั้งที่ทองภูมิยอมเสียเกรียติรับผิดชอบเป็นพ่อในท้องให้อรอินทร์แต่สุดท้าย หรรษพลเองก็กลืนคำพูดตนเอง พาอรอินทร์หนีตามกันไป ....

บทที่ ๑ ลูกเสือ ลูกจระเข้


หลายปีต่อมา


เสียงหวีดแหลมไม่ต่างจากนกหวีดดังกรีดก้องหลายต่อหลายครั้ง เสียงนั้นปลุกให้บรรดาเด็กนักเรียนที่พึ่งตื่นในชั้นเรียนเตรียมอนุบาลสองกระโดดสูงเป็นจิงโจ้ ก่อนจะเข้าไปเกาะกลุ่มยืนชิดฝาผนัง ด้วยอารามตกใจไม่รู้ต้นสายปลายเหตุในเรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนเด็กเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ห้องข้างก็ส่งเสียงร้องไห้รับกันเป็นทอด ๆ


ดังนั้นภายในเนอสเซอรี่ ‘บ้านเด็กดี’ เลยอลม่านกันพักใหญ่ กว่าทุกอย่างจะเป็นปกติได้ พี่เลี้ยงเด็กก็ต้องวิ่งวุ่น ช่วยกันปลุกปลอมลูกศิษย์ตัวน้อยจนเหงื่อตกตาม ๆ กัน ส่วนภายในชั้นเรียนที่เกิดเหตุ บรรยากาศนั้นก็ยังคงคุกรุ่น


ความขัดเคืองใจของเด็กหญิงต้นหอมยังคุกคามในทุกอณู ร่างผอมแห้งลงไปชักดิ้นชักงอปานหัวใจแตกสลาย เมื่อมือดีใช้กรรไกรตัดหางเปียเธอ แถมคนก่อเรื่อง ดูไม่ทุกข์ร้อนกับการกระทำของตนสักนิด!


ผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ใครที่ไหน เด็กชายทัชชากร หรือ ขนุน เจ้าของนิ้วป้อม ๆ นั้นยังถือกรรไกรค้างอยู่ในมือ เขามองอีกฝ่ายอย่างเย้ย ๆ และประเมินว่าต้นหอมจะมาไม้ไหน


ขนุน เด็กชายวัยสี่ขวบเศษ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของทองภูมิ พ่อหม้ายหนุ่มเนื้อหอมประจำหมู่บ้าน เด็กชายขึ้นชื่อว่าเป็นโดดเดี่ยวผู้น่ารัก หากปล่อยให้คาดสายตาทีไรต้องก่อเรื่องชวนปวดหัวทุกที โดยเฉพาะยามอยู่ใกล้เด็กหญิงต้นหอมซึ่งเป็นคู่ปรับกันมาแต่อ้อนแต่ออก


ขนุนกอดอก ทำปากขมุบขมิบล้อเลียนต้นหอมซึ่งกำลังโกรธจัด เพียงอึดใจเด็กหญิงก็ดีดตัวลุกขึ้น เธอรู้ว่าถึงยังไงก็เรียกร้องความสนใจจากคนอื่นไม่ได้ ดังนั้นจึงสืบเท้ายืนประจันหน้าขนุนแทน


เด็กหญิงจ้องไม่วางตา แน่นอนคราวนี้เธอเป็นโจทก์ และจำเลยซึ่งถูกจับได้คาหนังคาเขา ย่อมไม่มีทางดิ้นหลุด งานนี้ขนุนต้องได้รับการลงโทษสถานหนัก! มือเล็กกุมหางเปียข้างหนึ่งซึ่งถูกตัดออกไปด้วยความปวดร้าว เธอแนบไว้ตรงหน้าอก ความเจ็บปวดไม่ได้มากมายเท่าไหร่ก็จริง หากเจ็บใจมากกว่า ดวงหน้าเรียวซีดเผือด ริมฝีปากบางโค้งลง ก่อนจะแผดเสียงลั่นใส่เด็กชาย


“ ขนุน! เค้าจะฟ้องคุณตา เค้าจะฟ้องแม่ เขาจะฟ้องน้าตีตี้ ขนุนต้องเข้าคุก!”


เธอโกรธจนตัวสั่น จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ขณะนั้นเด็กชาย ได้แต่ไหวไหล่น้อย ๆ คล้ายไม่ใส่ใจ ต้นหอมอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเจ้าขนุน อ้วนตุ๊ต๊ะ นัก


“เอาเลย ยายผีปอบเชิญ ขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลยชิ้ว ๆ เค้ากลัวตายละ” แทนที่ผู้ถูกชี้หน้าคาดโทษ จะหวาดหวั่น หากกลับสนุกปากแหย่เด็กหญิงไม่เลิก รู้ทั้งรู้ว่าตาของเธอเป็นถึงผู้ใหญ่บ้านซึ่งมีอิทธิพลกว้าง กระนั้นเด็กชายกลับไม่กลัวสักนิด


เขายังยักย้ายส่ายสะโพก ทำท่าลิงโลดกับความสำเร็จในแผนการที่วางไว้ เด็กชายหารู้ไม่ว่าได้ก่อเรื่องใหญ่โต ซึ่งจะเป็นชนวนเหตุให้ผู้ใหญ่ต้องผิดใจกันอีกนาน


ก่อนหน้านี้ ขนุนได้เตรียมการไว้เกือบอาทิตย์ ถึงขั้นไม่ยอมนอนกลางวัน เขารอให้สบโอกาสแล้วหยิบกรรไกรออกมาจากกระเป๋าหมีสุดหวงซึ่งแม่ซื้อให้ กระทั่งต้นหอมหลับสนิท ขนุนก็ลงมือตัดหางเปียเธอฉับ! ไม่มีการลังเลทั้งสิ้น แค่ฉับเดียว หางเปียยาวสวยของเด็กหญิงที่ไม่ชอบขี้หน้ากันก็ขาดผึ่ง!


ยามนั้นขนุนทั้งตื่นเต้นแต่ก็รู้สึกครั้นคร้ามใจไม่น้อย เขาทำผิดขนุนรู้ดี ทว่าความคับแค้นใจซึ่งต้นหอมว่าร้ายเขาก็รุนแรงไม่แพ้กัน! เด็กชายเกลียดในคำกล่าวหาต่อแม่เขา ซึ่งไม่มีวันเป็นความจริงได้ !


เด็กชายตัวกลม ยืนหัวเราะร่วน เมื่อแก้เผ็ดต้นหอมได้ แต่พอเห็นเพื่อนในชั้นพูดไปต่าง ๆ นา ๆ ทั้งครูพี่เลี้ยงก็แสดงสีหน้าตกอกตกใจยกใหญ่ เด็กชายพลอยใจเสียตาม ทั้งที่ก่อนตัดสินใจทำได้คิดถ้วนถี่แล้ว หากสายตาทุกคนซึ่งมองเขา ทำอย่างกับขนุนเป็นผู้ร้ายคดีอุกฉกรรจ์ เด็กชายเลยใจแป้ว ความอวดเก่ง กล้าหาญที่มีพลันวูบหายไป


สิบนาทีจากนั้นหนึ่งฤทัยจึงสืบเท้าเข้ามาในชั้นเรียนด้วยความร้อนใจ


เธอมองขนุนอย่างเมตตาเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่ดวงหน้าจะมีสีแดงจัดแต่งแต้ม พอปะติดปะต่อได้ว่าเด็กชายก่อเรื่องร้ายแรงขึ้น หญิงสาวพลันนึกโกรธตัวเองที่ดูแลเด็กชายไม่ดีพอ


หากเมื่อหันไปมองขนุน เด็กชายกลับเชิดหน้าสูง แสดงอาการขัดขืนไม่ยอมรับโทษผิด หากดวงตานั้นกลับแดงก่ำ “ขนุน มาหาครูแหม่มสิคะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ ไม่กราดเกรี้ยวหากเจือด้วยความตำหนิ และมันมากพอที่จะทำให้คนผิดก้าวชิดก้าวเข้าไปหา เด็กชายถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอเห็นอย่างนั้นครูแหม่มก็เหนื่อยใจ ยามนี้เธอมองเห็นร่างสูงใหญ่ ของทองภูมิซ้อนทับในร่างเด็กชายตัวกลม


“ไหนเล่าให้ครูฟังหน่อย ว่าหนูทำอะไรต้นหอม ฮึ” น้ำเสียงไม่ได้คาดคั้น หากแต่สายตาหนึ่งฤทัยจับจ้องดวงหน้าขาวใสอมสีชมพู


“ว่าไงน้องขนุน เล่าให้คุณครูได้ไหม ..”เธอถามย้ำ คราวนี้แทนที่เด็กชายจะโต้เถียง หรือยกแม่น้ำทั้งห้าแก้ต่างให้ตัวเองพ้นผิดเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา เขากับนิ่งเงียบ หลุบตาต่ำมองไปยังพื้นห้อง ก่อนจะสะอื้นตัวโยน จนหนึ่งฤทัยเองก็คาดไม่ถึง


“ ก็...ต้นหอมว่าหนูเป็นลูกไม่มีแม่! เค้าว่าแม่อรหนีตามผู้ชาย ฮื่อ ๆ ” เสียงเขาขาดเป็นห้วง น้ำตาไหลอาบแก้มใส พอได้ฟังอย่างนี้หนึ่งฤทัยก็ร้าวไหว หัวใจหญิงสาวอ่อนยวบ เด็กคนนี้เธอเห็นมาตั้งแต่เกิด คอยประคมประงมเขาราวกับเป็นลูกของตัวเองด้วยซ้ำ!


“โอ้...นิ่งเสียคนดี ต้นหอมไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้นหรอก เชื่อครูแหม่มนะขนุน มันไม่ใช่เรื่องจริง” หนึ่งฤทัยดึงร่างขนุน เข้าไปกอด แล้วหอมตรงหน้าผากเขาเบา ๆ


“โอม...เพี้ยง หยุดร้องได้แล้ว คนดีของครูแหม่ม” สถานการณ์พลิกพลันจนได้ จากที่ต้องถูกสอบเครียดในวีรกรรมซึ่งก่อขึ้น ขนุนกับกลายเป็นเด็กชายผู้ขาดความอดอุ่น ด้วยไม่มีแม่เหมือนคนอื่น


“หนูไม่ยอมนะครูแหม่ม หนูจะบอกคุณตา หนูจะเอาขนุนเข้าคุก ให้ตาจับขนุนเข้าคุก!”


ต้นหอมร้องไห้ โฮไม่แพ้กัน หากดูเป็นการแสร้งทำมากกว่า ใจดวงน้อยหมายหมั้นว่าจะไม่ยอมให้คนผิดลอยนวล โดยเฉพาะขนุนซึ่งมีเรื่องกับเธออยู่เนือง ๆ


“เดี๋ยวครู จะลงโทษขนุนเอง ต้นหอมไปกับพี่จิ๋วนะคะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อน เดี๋ยวครูแหม่มจะพาไปส่งที่บ้าน” หนึ่งฤทัยว่าพลางพยักหน้าให้พี่เลี้ยงชื่อจิ๋วหากร่างอวบอั๋นพาเด็กหญิงออกไปจากจุดเกิดเหตุ
หนึ่งฤทัยทอดถอนใจ ไม่รู้จะเริ่มต้นว่าความกับขนุนอย่างไร ด้วยดวงหน้าเด็กชายยังเจือความรั้นอยู่มาก หญิงสาวปาดน้ำตาซึ่งไหลอาบแก้มพ่อตัวดีช้า ๆ เธอลูบศีรษะเขาอย่างรักใคร่พลางคิดในใจ


ขนุนนั้นเป็นเสียแบบนี้ พลอยให้เธอใจเสีย เป็นห่วงเขา ไม่กล้าลงมือแรง ๆ ทว่าผลจากการกระทำวันนี้ เกินจะปล่อยให้ลอยนวลได้ อย่างคำโบราณว่า “ รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี” แต่ขนุนไม่ใช่ลูกตน เธอจึงกลุ้มใจอยู่อย่างนี้


“ครูแหม่มต้องโทร.หาพ่อทิก วันนี้ขนุนทำผิด เมื่อผิดก็ต้องรับโทษ เข้าใจไหมคะ” เธอเอ่ยขึ้นแค่นั้นร่างของเด็กชายก็สั่นเทา ขนุนหวาดกลัวบิดาเหลือเกิน พ่อ! เด็กชายหน้าซีดเผือด อาการหวาดกลัวทำให้ยืนไม่ติดขนุนมองหาทางหนีทีไล่ กลัวแสนกลัวยามที่พ่อโกรธ ด้วยพ่อทิกเกอร์นั้นขึ้นชื่อว่า “ดุเสียยิ่งกว่าเสือ” กระทั่งลูกเสือ อย่างเขา พ่อก็ไม่เคยผ่อนปรน


“ไม่เอาหนูไม่หาพ่อครูแหม่ม หนูไม่หาพ่อทิก! ขนุนย่าน!”เขาร้องกรี๊ด ดังกว่าต้นหอมเป็นสองเท่า เด็กชายวิ่งวนไปมารอบ ๆ ชั้นเรียน ทำให้ครูสาว ต้องไล่จับกันอยู่นาน


“ขนุน! ฟังครูแหม่มนะ อย่าดื้อ ไม่อย่างนั้นครูแหม่มจะไม่รัก!” ใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น เขาเบ้ปาก ไม่กล้าลองดีกับหนึ่งฤทัย หากเธอไม่รักเขา เด็กชายคงไม่เหลือใครแล้ว


ขนุนทรุดลงบนพื้นห้อง ก้มหน้าต่ำภาพนั้นทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าไปหาพี่เลี้ยงคนอื่น ซึ่งได้แต่ยืนมองเด็กเจ้าปัญหาด้วยความระอา


“ใคร...พาน้องขนุนไปส่งที่บ้านที เอื้อยปวดหัวเหลือเกิน จะเป็นลมเสียให้ได้ ” เธอออกคำสั่งให้พี่เลี้ยงสามคนซึ่งยืนอยู่ในห้อง หากเกือบอึดใจก็ไม่มีใครรับอาสา ด้วยลูกชายยังฤทธิ์มากขนาดนี้ แล้วคนซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อจะขนาดไหน!


“งั้น จิ๋วเธอไปส่งน้องขนุนให้เอื้อยที เดี๋ยวเอื้อยจะดูแลน้องต้นหอมเอง งานนี้คงหูชากันหลายวัน”พอหันไปไม่เหลือใครไหว้วาน หนึ่งฤทัยจึงจำใจใช้สาวร่างหนา เพราะเธอรู้งานและคล่องแคล่วที่สุด


“โธ่...เอื้อยแหม่ม ไม่ไหวละให้ไปที่ ‘เฮือน ฮอม ฮัก’ หนูกลัวเจออ้ายทิก เดี๋ยวแกอาละวาดขึ้นมา จิ๋วต้องตายแหง ๆ” จิ๋วไม่ได้กลัวจริงตามอ้าง เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้ไปเห็นหน้าหล่อ ๆ หุ่นกำยำของทิกเกอร์


“ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวเอื้อยจะโทรไปบอกอ้ายทิกเอง จิ๋วไปต้องเป็นห่วง” เสียงครูแหม่มเนือย ๆ


“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ กว่าจะรู้เรื่องกันอ้ายทิกคงโวยวายบ้านแตก ไปก่อนแล้ว” ร่างอวบพึมพำไม่หยุด


“ถ้าอย่างนั้น เธอรับหน้าลุงผู้ใหญ่กับแม่ต้นหอมแทนเอื้อยได้ไหม เลือกเอาแล้วกันนะจิ๋ว”


“โธ่เอื้อยแหม่ม เอาอย่างนั้นก็ได้ จิ๋วไปส่งน้องขนุนเอง อย่างน้อยได้เห็น หน้าอ้ายทิก ถึงจะดุยิ่งกว่าเสือ น้องจิ๋วก็ยอม อิ ๆ ดีไม่ดี อ้ายทิกหน้ามืดขึ้นมา จิ๋วอาจจะได้เป็นแม่เลี้ยงน้องขนุนก็ได้ ฮิ ๆ ” จิ๋วทำเสียงทะเล้น ดวงหน้าสีเข้มแดงระเรื่อ


ครูแหม่มส่ายหน้าด้วยรู้ทันพี่เลี้ยงร่างหนา จากนั้นหนึ่งฤทัยก็จูงมือขนุนไปส่งที่รถ เธอมองหน้าเด็กชาย จริงอยู่เขาออกจะอวบไปหน่อย หากดวงหน้าก็ถอดพิมพ์พ่อมาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ขนุนคล้ายอ้ายทิกเกอร์พี่ชายซึ่งเธอนับถือมาก เหมือนเขาถูกย่อส่วนลงมา


ผมสีน้ำตาลหยักสลวย คิ้วเข้ม ริมฝีปากได้รูป จมูกโด่งนี่พอโตขึ้นคงหล่อเหลาจนสาว ๆทั้งหมู่บ้านเทใจให้ไม่พ้นผู้เป็นพ่อซึ่งเนื้อหอมมีข่าวผู้หญิงไม่เคยขาด


ผิดก็แต่ เมื่อมองไปยังดวงตาสีสวยของเขา หนึ่งฤทัยได้แต่ทอดถอนใจ


เธอตบอกตนเองเบา ๆ สายตานั้นดุกร้าวเกินเด็ก อดคิดไม่ได้ว่าท่าทางยามเขาโกรธเกรี้ยว ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่ของเขาไม่ผิดเพี้ยน !



‘เฮือน ฮอม ฮัก’ เปิดมาหลายปีแล้ว เรียกได้ว่าเป็นรูปเป็นร่างตั้งแต่เด็กชายขนุนอยู่ในท้องภรรยาที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายของทองภูมิ และแม่ของเด็กชายคือคนรักที่ชายหนุ่มเฝ้ารอการกลับมา เขาหวังอยู่ลึก ๆ อยากจะเติมเต็มชีวิตคู่ให้สมบูรณ์อีกครั้ง เพื่อลูกรักจะได้มี ทั้งพ่อ และ แม่ ไม่ใช่เด็กกำพร้าเหมือนที่เขา ผู้ซึ่งถือกำเนิดมา และถูกทิ้งไว้ข้างกองขยะ



นั่นคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาครองตัวเป็นโสด กระนั้นชีวิตชายโสดก็ไม่เคยขาดสาวสวยรอบกาย ใช่เขาใช้ผู้หญิงเปลือง ในทุกครั้งที่ร่างกายมันเรียกร้อง!


หากทองภูมิก็ไม่เคยให้ใครก้าวผ่านมาถึงหัวใจอันเข้มแข็ง ด้วยในครั้งอดีตทองภูมิได้สัญญาใจกับภรรยา มันคือความซื่อสัตย์ของชายคนหนึ่งที่พึ่งมีต่อผู้หญิงของเขา แม้เธอจะเห็นความรักเป็นแค่ของเล่นก็ตาม!
แต่สำหรับทองภูมิ เขามั่นคงต่อคำพูดตนเองเสมอ และเวลาที่ล่วงผ่านมาหลายปี เป็นข้อพิสูจน์ความมั่นคง และซื่อสัตย์ของเขาได้


และความรักที่ล่มสลาย ถูกผลักดันให้เป็นพลังอันยิ่งใหญ่แก่พ่อหม้ายวัยสามสิบต้น ๆ ทองภูมิพัฒนาผืนดินซึ่งคุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมไว้ให้ เขาสร้างบ้านไม้ให้เป็นรีสอร์ตเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติโดยมีไร่ผลไม้ผสมในพื้นที่หลายร้อยไร่ ศูนย์ศิลปวัฒนธรรมของชุมชน และยังมีสถานที่พักใจ สำหรับผู้ต้องการเข้าถึงพุทธศาสนาด้วย


ดังนั้นแขกที่มาพักส่วนมากหากไม่ใช่นักท่องเที่ยว ก็จะเป็นคณะนักศึกษาซึ่งแวะเวียนมาใช้บริการไม่ขาด จนทำให้ เฮือน ฮอม ฮัก ติดอันดับสถานที่พักผ่อนอันดับต้น ๆ ของจังหวัด


ยายสมหวังวิ่งไล่ร่างจ้ำม้ำมาตั้งแต่เช้ายันบ่าย ยิ่งเป็นวันหยุด แขกที่เข้าพักก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น จนนางต้องคอยจับตาดูขนุนอย่างพิเศษ ไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงก็เรื่องให้นางถูกพ่อทิกเกอร์เอ็ด จนเสียผู้ใหญ่แน่


นางแทบจะเป็นลมล้มพับไป เมื่อเจ้าขนุนเข้ามายื้อแย่ง ก้านมะยมไปจากตน


“ขนุนมาลูกมา ซนจริง ๆ อย่าเข้าไปสิ บอกทำไมไม่ฟังเล้ย” หญิงชราหอบจนน้ำมากกระจาย นางติด
หมากจนทำงานครัวที่บ้านหนึ่งฤทัยไม่ได้ จึงถูกปล่อยวางให้ทำงานบ้านแทน และทองภูมินึกสงสารเลยขอตัวมาช่วยเลี้ยงเด็กชาย แต่ดูท่าเหมือนขนุนจะเป็นคนดูแลยายสมหวัง ด้วยคนสองวัยต่างไม่มีใครยอมใคร กระนั้นฝ่ายที่ต้องยอมยกธงขาวยอมแพ้ก่อนก็เป็นยายสมหวังนั่นเอง


“วิ่งให้เร็วสิยาย ช้าเป็นเต่า อืดชะมัด ” พูดแล้วก็วิ่งปร๋อจากไป ยายสมหวังได้แต่ตาเหลือกตาค้าง เพราะช่วงกลางวันอย่างนี้ สาว ๆ มักเวียนมาไม่ซ้ำหน้าเรียกได้ว่าตรงไหนมี ทองภูมิสถิติอยู่ บริเวณนั้นก็จะมี สาวงามมาเร่ขายของหวานให้เขาชิมไม่ขาด ซึ่งมันมักจะมาด้วยภาพ ชวนให้เลือดลมสูบฉีดดีแท้


“ขนุน! รอยายก่อน” ด้วยเกรงเด็กน้อยจะเป็นตากุ้งยิง เห็นภาพไม่เหมาะสมนางจึงฝืนสังขาร ก้าว ตามร่างอ้วนกลมไป ครั้นเห็นหลังเขาไว ๆ จึงโล่งใจ วันนี้ทองภูมิก็ไม่ขาดสาวงามจริง ๆ ผิดแต่ข้างกายเขานั้นเป็นครูแหม่มคนสวย


“อ้าวว่าไง น้องขนุน” ครูแหม่มยิ้มหวานให้เด็กชาย ซึ่งวิ่งหน้าบานเข้ามาขัดจังหวะการพูดคุยของพ่อกับหญิงสาว จะว่าไปแล้วหากที่ตรงนี้ ไม่มีหนึ่งฤทัย เด็กชายคงไม่กล้ามายุ่มย่ามหรอก เพราะมีหวังพ่อทิกเกอร์คงหาเรื่องดุเขา


หลังจากก่อเรื่องเมื่อวันก่อน ขนุนก็ถูกพักการเรียน ที่สำคัญฝ่ายตาของต้นหอมออกปากขอให้ย้ายเด็กชายไปเรียนที่อื่นเสีย เจอไม้ทั้งครูแหม่ม และ ทองภูมิจำเป็นต้องรักษาน้ำใจผู้ใหญ่ไว้ก่อนด้วยไม่อยากให้เรื่องบานปลาย


“ครูแหม่มมาหาหนูเหรอ” ขนุนขวยเขิน ดวงหน้ากลมใสแดงระเรื่อ ก่อนจะก้าวช้า ๆ ไปยืนข้างเธอ


“จ้ะ ก็เราไม่เจอหน้ากันตั้งหลายวัน” เธอว่าพลางขยี้ผมบนศีรษะเด็กชายเบา ๆ เขาน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่ ทั้งชอบทำตาแป๋วแหวว อ้อนครูสาวอยู่เรื่อย


“หนูอยากไปในเมือง” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ก้มหน้างุด อยู่บ้านมันเหงาเหลือเกิน ยิ่งตอนที่พ่อเรียกหา เขาก็สะดุ้งไปเสียทุกครั้ง


“อยู่บ้านนะดีแล้วขนุน ไปเตร่ไหนอีก แล้วที่พ่อสั่งให้เรา รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วหรือ” ทองภูมิเสียงเข้ม เด็กชาย อ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบ ครั้นทองภูมิ ฮึ่ม ๆ อีกสองสามครั้ง เขาจึงส่ายหน้าพรืด ด้วยไม่ทันลงมือทำอะไรสักอย่าง เขาเบื่อการทำงานกลางแจ้ง มันร้อนและชวนให้เวียนหัว


“ถ้าทำงานไม่เสร็จ หนูก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” คำพูดเขาเฉียบขาด ทำให้หน้ากลมใสงอง้ำ ขนุนเงยหน้าไปทางครูแหม่ม หวังให้เธอช่วย “อ้ายทิก วันนี้แหม่มว่าจะพาขนุนไปซื้อของ สัญญากันไว้ตั้งหลายวานแล้ว”พอเห็นสายตาอ้อนวอน เธอก็ใจอ่อนพลอยให้ต้องชวนเด็กชายออกไปเปิดหูเปิดตาเปลี่ยนบรรยากาศอึดอัดระหว่าง พอกับลูกชาย


“น้องแหม่มทำอย่างนี้ ขนุนยิ่งได้ใจ อ้ายใช้ให้รดน้ำไอ้หนูมันยังไม่ทำเลย” เขาหันไปมองลูกชายที่ชิงหลบหน้าหลังครูแหม่ม


“ว่าไงขนุน จะหนีไปไหน ฮึ!” คราวนี้เสียงเข้ม เสียจนเด็กชายแทบปล่อยโฮ


“อ้ายทิกเอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวกลับมาตอนสายน้องจะช่วยขนุนรดน้ำเอง ” ว่าพลางจูงแขนเด็กชายออกเดิน กลัวใจคนเป็นพ่อที่ดุได้แม้แต่เด็กตาดำ ๆ


“โอ๋กันมาก เดี๋ยวก็ได้เรื่องอีกละน้องแหม่ม พี่ว่าไอ้หนูมันคงอยากจะโดนไม้เรียว” ทองภูมิเดินตามเด็กชาย เขาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นขนุนวิ่งหลบหน้าหลบหลัง กิริยานั้นไม่ได้กลัวจริง เพราะขนุนรู้ดีหากมีหนึ่งฤทัยอยู่ใกล้ ๆ เด็กชายอุ่นใจได้เลยว่าถึงอย่างไรพ่อก็ไม่ตี


“ อ้ายทิก ชอบขู่ขนุนจริง ๆ เด็กใจเสียหมด แหม่มว่าถึงเวลาที่ ทั้งอ้ายทั้งขนุน ต้องมีคนมาดูแลอย่างจริง ๆ แล้วมั้ง ปล่อยให้อยู่กันแค่สองคนแบบนี้ คงไม่ได้เรื่อง” เธอกล่าวอย่างเหนื่อยใจ


“ไม่ต้องหรอก อ้ายมียายสมหวังทั้งคน แค่นี้ก็ดูกันไม่ไหว ฮ่ะ ๆ “ ทองภูมิบุ้ยใบ้ที่ที่ร่างผอมของยายสมหวังซึ่งปลดระวางจากบ้านหนึ่งฤทัยมาช่วยงานรับหน้าที่เลี้ยงขนุน


“ขานั้นคงไม่ไหวหรอกอ้ายทิก แหม่มไม่รู้ว่าให้ยายสมหวังมาเลี้ยง ขนุน หรือ ขนุนเลี้ยงยายสมหวังกันแน่” เธอเอ่ยติดตลก เมื่อเห็นหญิงสูงวัยคอยืดคอยาว คอยฟังบทสนทนาพวกตน


“จริงอย่างที่แหม่มว่า คิดดูเถอะคนหนึ่งเป็นเด็กแสบ ส่วนอีกคนก็ยายจอมซ่า เช้า สาย บ่าย เย็น แข่งกันส่งเสียงให้พี่ต้องเหนื่อยพอกัน” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขามองไปยังยายสมหวังซึ่งยิ้มเจื่อน ๆ


“ว่าไงละยายสมหวัง อยากให้อ้ายทิกมีคนดูแลไหม” หนึ่งฤทัยว่าล้อ ๆ เธอรู้ดีว่ายายสมหวังขึ้นชื่อว่า หวง ทิกเกอร์ไม่น้อย


“โอ๊ย บ่ได้เด้อ ครูแหม่ม พ่อทิก พ่อทูนหัวของยาย ต้องได้ผู้หญิงดีเป็นเมีย ไม่ใช่ พวกที่แรด ๆ มาอ่อยเช้า อ่อยแล้ว แบบนั้น ” ยายสมหวังบุ้ยใบ้ ไปยังแถวบ้านไม้หลังเล็ก ที่สาวน้อยสาวใหญ่ หลายคนชะเง้อ ชะแง้มองมายังทองภูมิ ยายสมหวังลิ่วตาให้ขนุนนิดหนึ่ง แล้วใช้ผ้าเช็ดน้ำหมากเตรียมจะเอ่ยข้อความสำคัญที่นางอยากให้เป็นจริงเสียที “จะว่าไปแล้ว ยายก็อยากให้ ครูแหม่มนั่นละ มาคอยเบิ่งพ่อทิกเกอร์เขา แต่ทำไม ทั้งคู่ ถึงใจแข็งกันนัก ใจแข็งกันจริ๊ง ” คำพูดยายสมหวังทำให้หนุ่มสาว มองหน้ากันด้วยความกระดากอาย นางพูดตรงจนพ่อเสือร้อนในอก



“ยายสมหวัง! พูดอะไร น้องแหม่มเขาเสียหายนะ” ทองภูมิหน้าแดงก่ำ สำหรับหนึ่งฤทัยเขาไม่เคยคิดล่วงเกินแม้แต่น้อย


“แหม ๆ ยายสมหวัง ใคร ๆ เขาก็รู้ อย่างแหม่ม ไม่มีวาสนาได้เป็นแม่เลี้ยง ขนุนร้อก ยังไงอ้ายทิกเขาก็บ่รักแหม่ม สู้อยู่เป็นน้องเป็นนุ่งกันไปอย่างนี้ดีกว่า ใช่ไหมอ้าย” เธอไม่กล้าสบตาเขา ปากบอกปัดก็จริง หากใจกลับกระตุกไหว นี่ละเขาเรียกว่า ปากไม่ตรงกับใจ !


ทองภูมิลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาหรือจะกล้าคิดเกินเลยกับหนึ่งฤทัย แค่อาศัยใบบุญจากพ่อหญิงสาว ชาตินี้ก็แทบจะทดแทนบุญคุณไม่หมด ที่ชายหนุ่มได้ร่ำเรียนจนจบปริญญาโททางการเกษตรนับว่าเป็นความกรุณาสูงสุดแล้ว ด้วยค่าที่เขาเกิดมาต่ำต้อยเป็นเพียงเด็กกำพร้า ผิดแต่วันนี้ด้วยโชคชะตาเล่นตลกทำให้เขาได้พบเจอกับพ่อแม่บุญธรรมซึ่งทิ้งมรดกมหาศาลไว้ให้ จนเขาสามารถสานตาเจตนารมณ์ของท่านทั้งสองซึ่งก็คือ การสร้าง เฮือน ฮอม ฮัก ขึ้นมา


“อ้ายบ่กล้าคิดเป็นอื่นกับน้องแหม่มหรอก ยายสมหวังพูดจาเหลวไหลไปเรื่อย น่าขายหน้าแท้” เขาหันไปเอ็ดหญิงสูงวัย ซึ่งพูดไม่ยั้งคิด พอว่าคนโตจบเขาก็หันไปเล่นงานเจ้าหนูตัวปัญหาอีกคน


“น้องแหม่มดูสิ ไอ้หนูคนนี้ก็อีกคน พอเห็นน้องมากระดี๊กระด๊า ขนาดไม้เรียวยังไม่กลัว” เขาหวังจะปรามเจ้าหนูสักหน่อย หากดวงหน้ากลมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสียอย่างนั้น


กระทั่งขนุนหันไปมองทางอื่น มองไกลไปจนถึงเรือนไม้อันเป็นที่พักของแขก เด็กชายเห็นร่างหญิงสาวนางหนึ่งซึ่งนั่งยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ แถมยังโบกมือหย็อย ๆ มาทางพ่อทิกเกอร์ด้วย เด็กชายคุ้นว่าผู้หญิงคนนี้ที่ชอบล้อว่าเธอเป็น ‘แม่ใหม่’ ของเขา ทว่าเด็กชายไม่ยอมให้มันเป็นจริงแน่นอน ด้วยเหตุนี้ ทั้งเขาและยายสมหวังจึงพากันหาวิธีสกัดกั้นไม่ให้เธอเข้าใกล้พ่อเสือสุดฤทธิ์ กระนั้นเธอก็ไม่ยอมรามือง่าย ๆ


“ครูแหม่ม หนูไม่ไปแล้ว ขนุนจะรดน้ำต้นไม้” เขาปล่อยมือจากหนึ่งฤทัย เดินตัวลีบเข้าไปหาทองภูมิ จำยอมทำงาน ด้วยมีแผนในใจ


“อ้าวทำไม ละขนุนไม่ไปกับครูแหม่ม แล้วเหรอ ไหนว่าอยากได้หนังสือนิทาน เดี๋ยวขากลับเราแวะไปซื้อขนมด้วยน้า” เธอฉงนกับท่าทาง ฮึดฮัดของเด็กชาย


“ไม่...ขนุนจะอยู่กับพ่อฮะ” กระแสเสียงเจอความรั้นขึ้นมาทวันควัน ดวงตาเขาวาวเล็กน้อย ยิ่งในยามที่ดวงหน้ากลมใสมองไปยังผู้หญิงคนนั้น หนึ่งฤทัยต้องกุมหน้าอกตน เธอเอะใจกับพฤติกรรมเด็กชายเหลือเกิน เขาร้ายเหมือนใครแม่ไม่มีที่ติ


“หวงพ่อขึ้นมาละสิไอ้หนู” คราวนี้คนเป็นพ่อรู้ทัน ชายหนุ่มหัวเราะครึ้มอกครึ้มใจ ก่อนจะแหย่ลูกเสือด้วยการโบกมือตอบหญิงสาวผู้เป็นขาประจำรีสอร์ต



จริงอยู่การเข้าถ้ำเสือนั้นน่ากลัวมิหยอก แต่ก็น่าแปลกใจที่สาวสวยมากหน้าหลายตากลับแวะเวียนมาที่นี่ไม่ขาดสาย นั่นคงเป็นเพราะ...เฮือน ฮอม ฮัก มีเสือหนุ่มเสน่ห์แรงเฝ้าถ้ำอยู่!

เขมปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1697

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery